Baleeira-Porto Santo, Madeira Archipel(PT)

Zaterdag, 10 oktober t.e.m. dinsdag, 13 oktober '15

Zaterdag, 10 oktober '15
Wanneer de wekker afloopt, zijn we al half wakker...in de loop van de nacht is de wind toegenomen en lag Zensation flink te rollen achter haar anker. Het regent ook al eventjes. The Captain checkt nog even de allerlaatste weerberichten en Gribfiles en het weer buiten. 
Het ziet er allemaal gunstig uit, behalve dan de regen, die we er voor de eerste uren moeten bijnemen. Anker op en daar gaan we dan. Ingeduffeld in onze thermische kledij en zeilpakken en -laarzen staan we aan dek en sturen we Zensation de baai van Baleeira, Sagres uit. Portugal, omhult door een mistig-regenachtig deken, verdwijnt langzaam uit ons zicht... Hier nemen we afscheid van het prachtige vaste land van Portugal, het zit volledig in ons hart   en laten een stukje van ons hart hier achter. Vanaf de eerste kennismaking met dit land, in Viana do Castelo, kregen we warm gevoel en werden we hartelijk onthaald. De bevolking is vriendelijk en behulpzaam, het land heeft een prachtige kustlijn en zoveel cultureel te biede. We hebben hier schitterende dingen gezien en fijne weken beleefd. Ooit komen we hier terug... Nu zeggen we ook 'bye' tegen het vaste land van Europa! Water scheidt ons van de grote brok 'Europa', dat we op de landkaart zien en enkel nog bereikbaar is via boot of vliegtuig...Ja, vanaf nu zijn het eilanden en daarna andere continenten, die we gaan ontdekken. 
Met de ijskast goed gevuld, een volle kelder met allerlei proviand en drank, een vriezer met zelfgevangen visjes en een 'home-made'-cake van Heidi à la 'Casa Dois Mastros', zijn we goed voorzien en lijkt het wél of we aan de grote oversteek van drie weken beginnen ;-) 
Deze oversteek van ongeveer 450mijl is ook een grote test, uitdaging, voorbereiding op wat nog komen gaat. The Captain is er helemaal klaar voor, ikzelf heb nog een 'ei' te verwerken! Minstens drie dagen en nachten gaan we non-stop moeten varen, alvorens we ergens kunnen ankeren of afmeren. Minstens 72uur gaan we niet even kunnen stoppen aan een haven of een benzine-station om even bij te tanken, benen te strekken, of wat dan ook! Zensation, the Captain and myself, wij met z'n drietjes, een speldekopje groot, of zelfs nog kleiner...dobberend op die grote Atlantische Oceaan, waarvan we slechts een klein stukje moeten van overbruggen en bevaren om het Madeira Archipel te bereiken. Dit archipel behoort ook tot  Potugal, dus  we gaan toch nog even verder van Portugal proeven, al ligt er ontelbare liters water en 450zeemijlen tussen hen. Het lijkt niks, maar toch is het groots en dat 'ei' zit er vooral door het 'onbekende' en het 'onzekere'. Hoe gaat de trip en vooral de nachten verlopen? Hoe gaat het gaan qua energie en wachten lopen? Wat gaan we onderweg tegen komen? En? En? En? Spannend!!! Ook voor onze dame is het de eerste langere oversteek. Is zij zenuwachtig? Heeft zij goed geslapen? Is ze er klaar voor? Ze heeft in ieder geval de beste zorgen gehad en is veilig uitgerust. Dus ze gaat de uitdaging aan!!!
De twee tot vier meter hoge deining die op de Atlantische Oceaan beweegt, zorgt ervoor dat Zensation, aan de wind, behoorlijk moet opboksen tegen de golven, deining en wind. Ze hotst en klotst en valt telkens weer in de diepe putten die tussen de golven ontstaan. Ze heeft het zwaar, maar gaat kranig en gestaag door! Voorzeil en grootzeil zijn gereefd. Liters zout water komen over Zensation en onszelf heen, telkens we tegen of in de golven botsen. Onze zeilpakken houden onze lichamen droog, lippen en handen proeven zout. Terwijl ik even de trap afdaal om iets te gaan halen en het bovenluik weer toeschuif, is een overkomende golf mij te snel af en donderen er vele liters water de kajuit binnen! Ik probeer meteen alles met handdoeken op te slorpen, maar enkele salonkussens hebben ook reeds liters over zich heen gekregen en opgevangen... Gelukkig is de 'oversteek-slaapplek' bespaard. De regen verlaat ons na enkele uren, maar het blijft grijs en zout water blijft over ons heen spatten. Ook ikzelf verlaat na enkele uren de kuip, leg me al in de 'leefruimte-rust-kooi' en probeer nog een uiltje te vangen. Maar de geluiden die door de romp galmen van de boeg die telkens in een golf valt of er tegen stampt, de giek en de zeilen die al klapperend de schokken steeds mee opvangen, maken het niet makkelijk om het verstand en het gehoor uit te schakelen en te slapen. Het is pijnlijk om onze dame te horen beuken en het interieur te horen kraken... Ik voel me ook niet helemaal lekker en het is pas een hele tijd later, als Geert even naar beneden komt en mij een half poepsnoepje kan geven, dat ik me al snel beter voel en de slaap vat.
Dolfijnen zorgen, tijdens mijn afwezigheid (verneem ik achteraf), even voor een fijne show en gezelschap voor mijn twee geliefden, die genieten van de Oceaan en bewoners.
Wanneer we enkele uren later de traffic lane passeren, zit ik weer fit aan dek. De motor wordt bijgezet, om de prefecte verplichte 90° dwarse oversteek te kunnen varen. Op AIS zijn er verschillende schepen aanwezig en in de verte zien we enkele cargo's er gedaante aan geven. De rest van de dag zijn we met zijn drie alleen op de grote plas, althans, voor zo ver we kunnen zien...
Af en toe valt er een buitje over ons heen en zien we prachtige regenbogen aan de horizon of in wolken verschijnen.
Koken onder een hoek van 30° is geen sinicure en zeker niet met een deining tot vier meter...al je materiaal en eten vliegt van links naar rechts en van achter naar voor! Gevaarlijk keukengereedschap wordt in de spoelbak gelegd, want een rondvliegend mes is enkel voor in't circus ;-) Gelukkig hebben we vanmorgen al een thermos warm water in de kuiptafel gezet en kunnen we voor de eerste keer, het beroemde 'vertrekkers/slecht weer'-gerecht proeven: noedels/-soep. Met wat verse omelet en groentjes (ook reeds voor vertrek bereid) erin en extra kruiding, smaakt het best. We worden zelfs door onze dolfijnen-vrienden beloond, voor onze noedel-beproeving, door prachtige natuur-dolfijnen-show. Vier keer op een uur tijd worden we getrakteerd met hun aanwezigheid en show. Het is een kleine, schattige dolfijnensoort,  er zijn enkele exemplaren bij, die duidelijk een prachtig nummer hebben ingestudeerd en per vijf of vier synchroon boven komen...Schitterend!!! Dit maakt het allemaal waard :-)
Voor de avond valt, is de wind al enkele uren afgenomen en zeilen we weer onder vol tuig. Het eerste sms- bericht wordt naar het thuisfront gestuurd, we hebben afgesproken elke dag iets te laten weten om ongeveer 08.00 & 20.00 LT(lokale tijd). Na een stukje lasagne (ook makkelijk tijdens deze omstandigheden...oven warmt hem op) als avondeten voor Geert, begin ik aan mijn rust-/slaapmoment en vaart the Captain de nacht in.
Tegen 23u neemt de wind weer toe tot 20 knopen en meer. Ik ga aan dek helpen om de zeilen te reven en kruip nog even terug.

Zondag, 11 oktober '15
Iets na middernacht neem ik de wacht over en zie ik dat de wind weer afgenomen is en de zeilen volledig staan. Het is de eerste keer dat ik al zeilend de wacht loop 's nachts, de vorige twee nachtelijke oversteken, waren door gebrek aan wind, op motor. Nu is het extra opletten: staan de zeilen goed, is de koers goed, moet ik iets bijstellen? Gelukkig heb ik hulp van onze 'George', automatische stuurautomaat. Hij houdt de koers aan die ik aangeef. Aan de wind sturen is zijn specialiteit en ook nu in de nacht doet hij z'n job fantastisch. Samen zijn we een goed team. Maar nog géén uur later moet ik the Captain uit z'n bed halen...er staat weer meer dan 20kn wind en het ziet zwart voor me...een bui is op komst. De sterren spelen verstoppertje achter de bewolking en de maan is de grote winnaar van dit spel, want ze is niet te zien. Het zou fijner zijn moesten ze net nu niet spelen, maar zich laten zien, zodat ik wat meer zie. Veel is er niet te zien, slechts een enkel schip verschijnt er op AIS en de cargo die dichterbij komt, maakt een grote boog om ons heen. Geen vissers of visnetten...dat is al een geruststelling. In het water zijn er kleine lichtjes, die lijken op glimwormpjes of een sterrenhemel met duizenden fonkelende lichtjes, die zich door de algen achter en naast Zensation, in ons vaarwater verschijnen. Prachtig! In mijn rust-tijd heb ik nog geen oog toegedaan en nu ik wacht loop, kan ik mijn ogen amper open houden. The Captain heeft het ook moeilijk om de slaap te vatten en staat alweer aan het dek, voor mijn wacht afgelopen is. Hij neemt de wacht over en ik kruip lekker onder de dons. Al snel vallen mijn ogen toe. Pas vijf uur later wordt ik gewekt om weer wacht te lopen. Het is bijna acht uur en de zon is aan het opkomen, terwijl de maan nog maar net verschenen is. George heeft plaats moeten ruimen voor 'Selfie', onze windvaansturing. Zij stuurt ook geweldig aan de wind en zo besparen we energie, want zij heeft enkel de wind nodig om te sturen, in tegenstelling van 'George', die elekriciteit nodig heeft om zijn koers aan te houden. 
Geert heeft toch enkele uurtjes kunnen slapen en in de loop van de dag knikken we met z'n twee al eens in het zonnetje. 'Selfie' stuurt vlot door en de reven kunnen er weer uit. Onze koers en windrichting is niet ideaal...we komen dichter en dichter bij Marokko. De wind zou draaien, maar de gunstigere windrichting laat op zich wachten, dus maken we een slag naar de andere kant en enkele uren later gaan we terug over stag. 
De deining zorgt nog steeds voor een rommelige tocht en ik voel me nog steeds niet 'op en top',  maar na een wonderbaarlijk half poepsnoepje, gaat het steeds ok en kan ik weer wat lezen in de kuip. Maar echt koken is er ook vandaag niet bij... De dag verloopt goed en vlot en de afgelegde mijlen bouwen  zich op. Voor het donker wordt, reven we de zeilen en kruip ik op ons 'rust-kooi'.

Maandag, 12 oktober '15
De wind is wat gedraaid en staat gunstiger voor de richting die we uit moeten. Om half twee neem ik de wacht over en zie ik dat de sterren helderder staan, dan vorige nacht. Die extra verlichting is fijn, ook al ligt de maan nog in zijn bed... Een kookwekkertje staat bij me en laat ik om de vijftien minuten aflopen, moest ik in slaap dommelen en zodat ik even kijk of er iets te zien is en de zeilen en koers nog juist is. 'Selfie' is mijn stuurmaatje en ze heeft weinig of geen begeleiding of correctie nodig. Om vijf uur wisselen we van wacht om drie uurtjes later terug te wisselen. Het regent als ik weer in de kuip kom en krijg meteen een ochtendvertoning van onze dolfijn-vrienden.
We geraken door onze elektriciteit heen en zetten daarom de motor bij en geven 'George' weer het roer. Onze koers is goed, we kunnen stilletjes aan met een knik in de schoot varen en de deining is minder. Dit maakt het ook aangenamer leven aan boord. Kookplannen worden gesmeed.
In de namiddag zorgt het zonnetje voor een aangename temperatuur in de kuip. Ik lees in het tijdschrift 'Flow' dat dagromen en mijmeren, je brein verfrist. 'Durf wat vaker uit het raam te staren'_Daniel Levitin. Wél wij kijken dagelijks in de kuip door ons 360° natuur-venster en we mijmeren steeds weg bij al het prachtigs wat we steeds opnieuw mogen aanschouwen. Ook al zijn of liggen we op dezelfde plaats, toch is onze omgeving en uitzicht altijd NET iets anders...de ene minuut/seconde is het zus...en de andere zo:  water, de lucht, de zon, de maan, de sterren, het strand, de baai, de andere boten, de haven, enz...ze zijn nooit hetzelfde. We geraken nooit uitgekeken door 'ons' raam! En hier zo midden op de Atlantische Oceaan is het ook puur genieten van alle natuurpracht.
De wind draait verder in de late namiddag en neemt weer toe, waardoor we terug reven.
Als avondeten wordt de tonijn van enkele weken geleden op de grilpan gelegd. We leven nog steeds onder een helling van ongeveer 15°, waardoor ik nog steeds schuin in de kombuis sta. Het fornuis staat los en beweegt mee met Zensation, en probeert zichzelf waterpas te houden. De kookpotten staan vast tussen klemmen, zodat ze niet van het fornuis glijden. Maar de grilpan is rechthoekig en kan ik niet vastklemmen. Ik moet de pan goed vasthouden tijdens het grillen van onze tonijnsteaks. Niet handig terwijl ik nog in de kookpot moet roeren of de filets moet omdraaien. Het is een zware beproeving om mijn evenwicht te bewaren voor het fornuis en de pan vast te houden. Tijdens een deining en golf-val van Zensation, heb ik de pan vast, maar vliegen de tonijnfilets achter het fornuis...nou die pan heb ik in handen, maar wat de filets doen...tja zwemmen kunnen ze daar wel niet. Ik vis ze achter en onder het fornuis vandaan en leg ze weer te grillen. Het zware klus, maar het is gelukt...diner is served ;-)
We gaan met een gevuld buikje de avond in. Het blijft flink waaien.

Dinsdag, 13 oktober '15
Ons doel komt dichter bij, onze snelheid is de afgelopen dag flink toegenomen, alsook onze afgelegde mijlen...
Mijn laatste nachtwacht vat ik aan vol goede moed. In de loop van de voormiddag denken we Porto Santo te bereiken. Nog enkele uren doorbijten en oeps...we moeten de snelheid er wat proberen uit te halen of we dreigen voor zonsopgang toe te komen. En dat willen we vermijden. Daglicht is fijner om een nieuwe bestemming en haven aan te lopen. 
Buien blijven af en toe enkele minuten voor gezelschap zorgen en die worden steeds begeleid van extra knoopjes wind. The Captain neemt de laatste uurtjes van de nachtwacht voor zijn rekening en heeft de afgelopen rust-wachten eindelijk goed kunnen slapen, maar die enkele uren halen de vorige gemiste nachtrusten niet in. Maar de motivatie wint van de vermoeidheid en het kookwekkertje helpt om de vijftien minuten bij het indommelen tijdens de wacht zelf. 
Bij zonsopgang zien we land: gebergten. Joehoe, we zijn er bijna!
Om half negen zien we de eerste vogel sinds dagen...nog vijftien mijl te gaan en nog geen visser of visvlaggetjes te zien. Net voor we de zeilen toe doen en de haven invaren van Porto Santo, krijgen we van onze dolfijnen-vrienden nog even een 'goeie morgen' en 'welkom in het Madeira Archipel'-begroeting. 
Op AIS zien we dat de 'Vaguebond' nog in de haven ligt. We hebben An & Ivan, sinds ons vertrek in Blankenberge nog niet gezien. En daar staan ze nu te zwaaien bij de backboord-haven-ingang-toren van Porto Santo. Ze haasten zich naar de steiger om ons lijntje aan te nemen. Wat een leuke ontvangst. Na 74u20' en 437 mijl varen, voelen we weer grond onder onze voeten, of om te beginnen toch al een steiger ;-)
We zijn blij dat we er zijn en we zijn SUPER-trots ons drie, vooral op onze Zensation. Ze is een kranige, rotsvaste, knappe dame en heeft ons veilig en wél tot hier gebracht...well done!