Maandag, 13 - donderdag, 16 februari '17
De wind is afgenomen, alsook de golven. De tocht van 27 mijl verloopt aangenaam. Onze vishaak hangt weer uit, een nieuwe vangst is welkom, maar liefst niet té groot 😉
We komen in steeds blauwer en helderder water met bounty-eilanden aan alle kanten. Welk onbewoond eiland zullen we opeisen?! Jammer dat de Kuna's dat niet toelaten, begrijpelijk dat ze dit niet willen afgeven. Dan kiezen we er maar eentje of enkele uit om ons anker voor te droppen en even te verblijven... dat mag wél, vaak wél betalend door een 'anchorfee' die ze komen ontvangen (10US$/plaats/per maand). O ja, en om sommige eilanden/stranden te betreden, durven ze ook nog eens een 'fee' te vragen, die tussen de 3 & 13 US$ kan bedragen!
Bij Green Island liggen een tiental boten, we schrikken van de hoeveelheid 😱
Al van ver zien we de blauwe catamaran SY Bella Ciao liggen. Ons anker heeft zich nog niet ingegraven of Reinhilde & Frits komen al bijpraten.
We liggen in kristalhelder water en voor ons ligt een natuurlijk zwembadje. De bijboten worden geankerd in het ondiepe water en doen dienst als bar, terwijl we in het water hangen met een drankje in de hand en onder ons tientallen oranje zeesterren verspreid liggen. Dit is nu eens een 'speciale' sundowner 🍹
Met alweer vele nieuwe gezichten en namen wordt het een gezellige, spontane bijeenkomst. Voor herhaling vatbaar!
Maar de volgende dag begint al snel met een grijze wolken die een dak boven ons vormen en steeds donkerder worden en ons overspoelen met nu en dan een buitje, tot het niet meer stopt. Het wordt een Valentijnsdag met knusheid en liefde binnen en een volle watertank. We vangen minstens 200L water op 💦
Een verkleumde visser komt bij de eerste zonnestralen, in de late namiddag, langs met zijn vangst 🦐 Ons Valentijnsdiner bestaat uit vier langoesten en onder een fonkelende sterrenhemel worden ze met véél liefde en smaak opgepeuzeld. Net wat anders dan 'meeneem Chinees'! En... als toetje... smelt de witte 'Manon' praline (de witte met de noot!) van Leonidas langzaam in onze mond 😋
Tjing Tjing 🥂 op ons '16' jaar samen zijn 💖 Happy Valentine Everybody 😘
Stralende zon, blauwe lucht, helder warm water, een zwemmetje, een schrobbeurtje voor het onderwaterschip, een praatje met de buren en de Kuna's die hun waar komen aanprijzen, enz...
En... zelfs twee dolfijnen 🐬🐬 die rustig door de baai passeren tussen de geankerde boten!!! Wat wil een mens nog meer?!
En, ooo ja, zelfs internet werkt hier een ietsiepietsie... soms kunnen we wél minstens tien keer rond de boot zwemmen alvorens een Whatsappje te kunnen versturen, soms kunnen we zelfs mailen, blog posten, maar videogesprekken is net een beetje té véél gevraagd. Kunnen ook niet alles hebben in 't Paradijs, ni waar 😉
Het menu/gerecht van de dag wordt bepaald door wat het eerst rijp is, bederft of op moet, wat de Kuna's gevangen of geoogst hebben, of wat we nog in de vriezer vinden en wat improvisatie.
Ons privé-terras wordt verlicht door honderden sterren die om ter hardst fonkelen ✨ in gezelschap van de maan die elke dag een ander gedaante aanneemt...
Vallen in slaap met de live-natuurgeluiden om ons heen van golven, tjirpende vogels, knabbelende visjes, enz..., waar een CD ervan in het niets verdwijnt.
De ankerketting heeft al een tijdje zijn kuren, ze springt namelijk!!! De schakels lopen niet netjes in hun vorm op het tandwiel en de ketting is behoorlijk gedraaid. Waarom springt ze bij het inhalen? Is het door het tandwiel, door de verdraaide ketting of is het door de ankerrol die de ketting vooraan op de boeg begeleid en uitgesleten is? De zoektocht naar een nieuw tandwiel in Cartagena eindigde vruchteloos. Een nieuwe ankerrol vinden we hier op de onbewoonde eilanden zeker niet. Één van de cruisers geeft de tip om de ankerrol door te zagen.
En dat doet the Captain, zo krijgen we terug een betere vorm om de schakels van de ketting in te begeleiden. De test volgt al snel, want we gaan anker op. Hoopvol en hoopgevend komen de eerst meters netjes en rustig binnen... tot ie weer gaat springen 😱 Tja, het probleem is dus nog niet opgelost, of moeten we het nog enkele keren de kans geven en gaat het beter als de ketting niet meer verdraaid is of moeten er nog scherpe kantjes van de rol afgevijld worden?
Wordt vervolgt...
dinsdag 21 februari 2017
Kuna Yala, Snug Harbour, Apaidup & Playon Chico, Ukupensi
Vrijdag, 10 - maandag, 13 februari '17
De wind is weer toegenomen en de golven hebben zich opgebouwd, de nauwe doorgang tussen twee riffen om het eiland te verlaten aan de ankerplaats, ziet er beangstigend uit! Niemand heeft zin om vandaag een duikboot te zijn... en dus kiezen we om rond het eiland en de riffen te varen, dezelfde route als enkele dagen om binnen te varen. De vier boeten lichten allen hun anker en in konvooi varen we achter elkaar aan, Zensation op kop (iemand moet het grootste risico nemen!), het rif buiten, uitgezwaaid door Pablo. We hadden nog graag zijn kokosnotenpress gezien en kokosnootolie gekocht, maar dat zal voor een andere keer zijn.
We kiezen ervoor om achter de riffen te blijven, tussen hen en het vaste land, om beschermd te zijn voor de hoge golven die met grote kracht op de riffen botsen en gebroken worden. Een smalle passage met donkere vlekken zorgt voor extra aandacht. Op de punt zie ik enkel vuil drijven... maar de doorgang is vrij en breed genoeg, we geraken er allen veilig door, terwijl we via de VHF contact houden met de andere boten en aanwijzingen geven.
Zelfs achter de riffen vechten onze dames tegen hoge golven 🌊 en enkele zoutwaterdouches krijgen we gratis in de kuip gekatapulteerd 💦
Onze Amerikaanse vrienden verlaten ons na enige tijd en stoppen onderweg, terwijl Passion Rebelle en Zensation doorgaan. Doel: plat water vinden en onbewoonde eilanden.
Snug Harbor, genoemd door Engelse schoeners die vroeger hier stopten voor kokosnoten, is omringd door rif en we hebben een keuze van vier eilanden. Achter het rif is het water plat, gewoon plat. Tussen de eilanden zien en horen we de hoge golven bulderen op het rif... voor, achter en naast ons eilandjes met palmbomen, mangroven, strand en rustig water.
Pfff... wat een tocht! Dit is het paradijs en we zijn blij dat we er zijn 🏝
Enkele uren later maken we kennis met de Kuna-indiaan, Arkin. We hebben al véél over hem gehoord/gelezen in andere blogs, vooraf die van Frieda & Leon, SY Puff, die hem een zeiltje voor zijn 'ulu' 🛶 kado gaven.
De volgende dag leidt hij ons rond op Playon Chico - Ukupensi, het eiland waar het dorp is en hij woont. Het is verbonden met het vaste land, door een betonnen brug. We zetten voor het eerste voet op Panama-grond! Illegaal... 🙊
Een airstrip ligt onder ons. Hier vertrekt dagelijks een vliegtuigje 🛩 met langoesten of kan je een vlucht naar ergens in het binnenland nemen. Hiernaast bevindt zich een groot schoolgebouw. We ontmoeten de chief of 'Saila' van het dorp.
Een wandeling door het groen, met een pad dat door de Kuna's met hun machetes wordt vrijgemaakt, brengt ons naar een heuvel. Een klim naar boven geeft ons een panoramisch zicht over Snug Harbor en Playon Chico. We staan tussen graven en bevinden zich op een kerkhof. De doden liggen onder een open hutje met dak, met een berg grond, waarover een deken is gelegd. Het voelt ongepast om hier te lopen... Arkin toont het graf van zijn overleden vader.
Terug aangekomen bij de brug, gaan we hierover en komen in het grote dorp dat druk bebouwd en bewoond is, nml. 3 000 inwoners. Een plein met internet, huizen van hout, alsook ook steen/beton, winkeltjes, satellietschotels en zonnepanelen, enz... Bij de bakker kopen we dunne stokbroden 🥖 en in een drankenwinkeltje vinden we een 'Digicel'-simkaart en data.
Arkin stelt zich voor aan zijn familie en ook hier wil iedereen een mola verkopen.
Het verschil met de vorige twee dorpen is dat ze hier gewoon zijn om andere mensen op bezoek te krijgen. De kinderen worden niet aangeraakt en de Kuna-kinderen zijn niet in hen geïnteresseerd om mee te spelen.
Arkin wil zijn familie meenemen naar onze boten, maar hij kan niet zeilen tegen de grote windgolven die tussen de eilanden staan, en peddelen met zijn vrouw en twee dochters erbij, is te zwaar. Onze Engelse-Amerikaanse buren zijn met hun kayak, Passion Rebelle dinghy zit vol en dus geven wij hem een sleepje... onderweg krijgen we regelmatig een golf over ons heen! Nat en gepekeld arriveren we aan Zensation. Een drankje, een koekje 🍪 en een praatje. De biertjes die ze vroegen en aannemen blijven onaangeroerd 😉 We geven hen kleding 👕, een paar zeilschoenen 👟, extra touwen en fotoafdrukken van hen mee. Alles gaat in een plastiek zak, samen met hun biertjes 🍺
Ze zijn blij en dankbaar en peddelen naar de volgende boot.
De volgende dag maken we met zijn allen een zwemuitstapje naar het eilandje in de buurt. De snorkels gaan op, maar er is niet veel te zien. Maar wat heerlijk om weer te zwemmen, het water te voelen en op een strandje te kunnen zitten. De kinderen leven zich uit, terwijl de volwassenen keuvelen. Ondertussen komen de twee Amerikaanse boten ook toe.
We zijn hier omsingeld door ondiep water en rif. Er inkomen met ons Dinghietje was niet makkelijk, maar eruit geraken... na ons vertier is er enige tijd vertreken en laag water vermoeilijkt onze uittocht... de harde bodem van ons Dinghietje krast over het scherpe koraal 😱
Hier lukt het niet, daar dan misschien? Na enkele pogingen en plaatsen afgetast te hebben, varen we zo dicht als we kunnen tegen de mangrovenstruiken aan en... oef, we zijn eruit! Een onvoorziene overnachting op het strand is gelukkig niet voor vandaag.
In de late namiddag brengt Arkin ons nog kokosnoten, plantana's 🍌 en een yucca van zijn finca. We nemen alvast afscheid van hem, aangezien we plannen om morgenvroeg door te varen. Hij is een fijne man en zorgt goed voor de cruisers. Jammergenoeg was er te veel wind om te vissen en op langoesten jacht te gaan, anders had hij deze nog kunnen aanprijzen of voor ons een BBQ georganiseert. We beloven hem véél groeten over te brengen aan Frieda & Leon en zwaaien hem uit terwijl hij trots met het zeiltje van SY Puff wegglijdt. 'Tot ziens, Arkin, het ga je goed!'
Enkele plantana's worden met de mandoline in fijne schijfjes gesneden en enkele uren in zoutwater gelegd. Geert frituurt ze, het smaakt super heerlijk...., nu hoeft hij geen 'paprika chips' meer, zegt hij! Ook op Passion Rebelle is iedereen enthousiast over onze aperitiefhap 😋
Ons verblijf hier zit er weer bijna op... de volle maan schitterd in zijn pracht en laat zijn licht over ons dwalen 🌕
De wind is weer toegenomen en de golven hebben zich opgebouwd, de nauwe doorgang tussen twee riffen om het eiland te verlaten aan de ankerplaats, ziet er beangstigend uit! Niemand heeft zin om vandaag een duikboot te zijn... en dus kiezen we om rond het eiland en de riffen te varen, dezelfde route als enkele dagen om binnen te varen. De vier boeten lichten allen hun anker en in konvooi varen we achter elkaar aan, Zensation op kop (iemand moet het grootste risico nemen!), het rif buiten, uitgezwaaid door Pablo. We hadden nog graag zijn kokosnotenpress gezien en kokosnootolie gekocht, maar dat zal voor een andere keer zijn.
We kiezen ervoor om achter de riffen te blijven, tussen hen en het vaste land, om beschermd te zijn voor de hoge golven die met grote kracht op de riffen botsen en gebroken worden. Een smalle passage met donkere vlekken zorgt voor extra aandacht. Op de punt zie ik enkel vuil drijven... maar de doorgang is vrij en breed genoeg, we geraken er allen veilig door, terwijl we via de VHF contact houden met de andere boten en aanwijzingen geven.
Zelfs achter de riffen vechten onze dames tegen hoge golven 🌊 en enkele zoutwaterdouches krijgen we gratis in de kuip gekatapulteerd 💦
Onze Amerikaanse vrienden verlaten ons na enige tijd en stoppen onderweg, terwijl Passion Rebelle en Zensation doorgaan. Doel: plat water vinden en onbewoonde eilanden.
Snug Harbor, genoemd door Engelse schoeners die vroeger hier stopten voor kokosnoten, is omringd door rif en we hebben een keuze van vier eilanden. Achter het rif is het water plat, gewoon plat. Tussen de eilanden zien en horen we de hoge golven bulderen op het rif... voor, achter en naast ons eilandjes met palmbomen, mangroven, strand en rustig water.
Pfff... wat een tocht! Dit is het paradijs en we zijn blij dat we er zijn 🏝
Enkele uren later maken we kennis met de Kuna-indiaan, Arkin. We hebben al véél over hem gehoord/gelezen in andere blogs, vooraf die van Frieda & Leon, SY Puff, die hem een zeiltje voor zijn 'ulu' 🛶 kado gaven.
De volgende dag leidt hij ons rond op Playon Chico - Ukupensi, het eiland waar het dorp is en hij woont. Het is verbonden met het vaste land, door een betonnen brug. We zetten voor het eerste voet op Panama-grond! Illegaal... 🙊
Een airstrip ligt onder ons. Hier vertrekt dagelijks een vliegtuigje 🛩 met langoesten of kan je een vlucht naar ergens in het binnenland nemen. Hiernaast bevindt zich een groot schoolgebouw. We ontmoeten de chief of 'Saila' van het dorp.
Een wandeling door het groen, met een pad dat door de Kuna's met hun machetes wordt vrijgemaakt, brengt ons naar een heuvel. Een klim naar boven geeft ons een panoramisch zicht over Snug Harbor en Playon Chico. We staan tussen graven en bevinden zich op een kerkhof. De doden liggen onder een open hutje met dak, met een berg grond, waarover een deken is gelegd. Het voelt ongepast om hier te lopen... Arkin toont het graf van zijn overleden vader.
Terug aangekomen bij de brug, gaan we hierover en komen in het grote dorp dat druk bebouwd en bewoond is, nml. 3 000 inwoners. Een plein met internet, huizen van hout, alsook ook steen/beton, winkeltjes, satellietschotels en zonnepanelen, enz... Bij de bakker kopen we dunne stokbroden 🥖 en in een drankenwinkeltje vinden we een 'Digicel'-simkaart en data.
Arkin stelt zich voor aan zijn familie en ook hier wil iedereen een mola verkopen.
Het verschil met de vorige twee dorpen is dat ze hier gewoon zijn om andere mensen op bezoek te krijgen. De kinderen worden niet aangeraakt en de Kuna-kinderen zijn niet in hen geïnteresseerd om mee te spelen.
Arkin wil zijn familie meenemen naar onze boten, maar hij kan niet zeilen tegen de grote windgolven die tussen de eilanden staan, en peddelen met zijn vrouw en twee dochters erbij, is te zwaar. Onze Engelse-Amerikaanse buren zijn met hun kayak, Passion Rebelle dinghy zit vol en dus geven wij hem een sleepje... onderweg krijgen we regelmatig een golf over ons heen! Nat en gepekeld arriveren we aan Zensation. Een drankje, een koekje 🍪 en een praatje. De biertjes die ze vroegen en aannemen blijven onaangeroerd 😉 We geven hen kleding 👕, een paar zeilschoenen 👟, extra touwen en fotoafdrukken van hen mee. Alles gaat in een plastiek zak, samen met hun biertjes 🍺
Ze zijn blij en dankbaar en peddelen naar de volgende boot.
De volgende dag maken we met zijn allen een zwemuitstapje naar het eilandje in de buurt. De snorkels gaan op, maar er is niet veel te zien. Maar wat heerlijk om weer te zwemmen, het water te voelen en op een strandje te kunnen zitten. De kinderen leven zich uit, terwijl de volwassenen keuvelen. Ondertussen komen de twee Amerikaanse boten ook toe.
We zijn hier omsingeld door ondiep water en rif. Er inkomen met ons Dinghietje was niet makkelijk, maar eruit geraken... na ons vertier is er enige tijd vertreken en laag water vermoeilijkt onze uittocht... de harde bodem van ons Dinghietje krast over het scherpe koraal 😱
Hier lukt het niet, daar dan misschien? Na enkele pogingen en plaatsen afgetast te hebben, varen we zo dicht als we kunnen tegen de mangrovenstruiken aan en... oef, we zijn eruit! Een onvoorziene overnachting op het strand is gelukkig niet voor vandaag.
In de late namiddag brengt Arkin ons nog kokosnoten, plantana's 🍌 en een yucca van zijn finca. We nemen alvast afscheid van hem, aangezien we plannen om morgenvroeg door te varen. Hij is een fijne man en zorgt goed voor de cruisers. Jammergenoeg was er te veel wind om te vissen en op langoesten jacht te gaan, anders had hij deze nog kunnen aanprijzen of voor ons een BBQ georganiseert. We beloven hem véél groeten over te brengen aan Frieda & Leon en zwaaien hem uit terwijl hij trots met het zeiltje van SY Puff wegglijdt. 'Tot ziens, Arkin, het ga je goed!'
Enkele plantana's worden met de mandoline in fijne schijfjes gesneden en enkele uren in zoutwater gelegd. Geert frituurt ze, het smaakt super heerlijk...., nu hoeft hij geen 'paprika chips' meer, zegt hij! Ook op Passion Rebelle is iedereen enthousiast over onze aperitiefhap 😋
Ons verblijf hier zit er weer bijna op... de volle maan schitterd in zijn pracht en laat zijn licht over ons dwalen 🌕
