maandag, 10 april '17
Contouren van gebergte verschijnen aan de horizon. Het water wordt groener en groener. Onze bestemming is niet ver meer af.
Eerst moeten we naar de 'waiting room anchorage', op VHF 69 vragen om een pilot, wachten tot het hoog water is en de pilot komt, die ons de rivier oploodst naar de mooringplaats van 'Bahía de Caráquez'. Onze timing is perfect uitgeteld, we arriveren om 14u. . Slechts een kwartier later komt de pilot al aan boord en zegt hij 'vamos!' Anker op en op zijn tekens stuurt the Captain links, rechts, rechtdoor langs de riffen en ondieptes. Zijn twee collega's varen in een bootje voor ons. Er staat veel stroming en surfgolven tillen Zensation op en laten haar even verder eraf donderen... Een mijnenveld van takken, boomstammen, bladeren, enz... een half bos komt op ons af 😱 Een aanvaring is onvermijdelijk! Zensation zet haar tanden op elkaar om de schampschoten tegen haar romp te incasseren.
Aan een meerboei vooraan en één achteraan maken we onze dame m.b.v de pilot en zijn collega's vast.
We zijn er, in 'ECUADOR'!
Zarpe (uitklaringspapier), immigratiedocumenten en paspoorten worden aan de pilot overhandigd. Een agent regelt hier alles voor je bij douane & immigratie, alsook deze pilots. Morgen krijgen we bezoek van de gezondheidsdienst. Zijn benieuwd, dit is voor ons een nieuwe ervaring. Zolang, we geen groen licht krijgen van de arts en alle papieren niet in orde zijn, mogen we niet van boord en hangt de carentaine (gele) vlag!
Volgens de pilot mogen we wél in het clubhuis wat gaan drinken. Dat laten we geen twee keer zeggen.
Ons Dinghietje wordt in gereedheid gebracht en al snel liggen we aan de dinghysteiger van de club die op palen in het water staat. Bij een drankje zitten we te WiFi-en en kijken geamuseerd toe naar de andere varende bijboten die door de stroom worden meegesleurd verder van hun bestemming weg 🤣😂🤣 De 'horsepowers' maken hier het verschil.
Na wat lekkers is ons kaarsje uit en zoeken we onze kooi op 💤
Afklokken dag 5: 13u - 14u LT geankerd 'waiting room anchorage'
Afgelegde afstand: 6NM log; GPS SOG(met stroming): 7NM
Totaal:
Aantal uren gevaren: 97 uur
Afgelegde afstand: LOG: 557NM; GPS: 568NM
Gemiddelde snelheid: 5,8 knopen
Aantal uren op motor: ongeveer 32u (aan & af, afgewisseld met zeilen)
woensdag 12 april 2017
Dag 4: Las Perlas - Ecuador, Bahía de Caráquez
zondag, 9 -> maandag, 10 april '17, 13u LT
In de verte zien we een klein open houten vissersbootje. Wanneer we dichterbij komen zien we drie zwaaiende mannen en ze steken een flesje in de lucht en gebaren met hun handen 'groot'. Ik duik in de koelkast voor een fles water en grabbel een pak mariakoekjes uit de koekenkast. Met een hoge vaart komen ze langszij, zetten een blauwe streep op de rubberen stootrand, zeggen dag en nemen het waar in ontvangst. De ovenwarme gebakken appelcakejes laten we niet zien. Ze hebben geen vis om mee te ruilen, jammer want onze vislijn blijft onaangeroerd en een vers tonijntje zou wél leuk zijn. Ze zwaaien nog met een pakje sigaretten, maar die hebben we niet bij. 'Gracias' & 'Hasta luego' en weg varen ze, helemaal blij.
Op de radar zien we overal gele vlekken rondom ons. Visueel nemen we deze waar als groter wordende grijze tot donker grijze wolken. De ene na de andere squall proberen we te omzeilen. Op motor gaat dit net wat makkelijker dan op zeil en zo houden we het droog. De wolken brengen meestal wat wind mee.
Elk zuchtje wind proberen we te pakken. Meermaals ondergaan we pogingen. Zeilen uitrollen, motor uit, dobberen, stilliggen, zeilen inrollen, motor aan en weer verder varen, herhaaldeijk proberen we zo verder zuid te geraken. De wind shift weer naar het noorden en de spinnaker gaat op. Een dunnere lichte lijn houdt hopelijk de grote oppervlakte met deze wind in de lucht. Duimen maar! Niet dus, valse hoop, al na minder dan een half uur zakt de wind naar 0,0kn. Ook al weten we dat we dit hier kunnen verwachten en tonen de weervoorspellingen het, toch hopen we steeds op een landbriesje of een zeebriesje nu we dichter en dichter bij de kust van Ecuador varen.
De zon gaat onder en in de verte zien we een flauw lichtje flikkeren. Een vissersbootje. Met een tweede lamp maken ze een beweging, een teken dat we verder weg moeten gaan. Maar naar waar en waar liggen hun netten? We draaien terug en verder uit de kust. Enkele meters verder nog een vissersbootje. Ook deze probeert ons met een tweede licht het signaal te geven dat we moeten uitwijken. We proberen verder van de kust weg te varen en dan weer richting het zuiden.
Pfff...vervelend hoor al die loze vissertjes... Mijlen ver van de kust dobberen ze rond in hun open houten bootjes zonder enige voorziening. Wat als het weer omslaat of ze hebben hulp nodig? Een (hand)marifoon, laat staan een gps/plotter en al zeker geen AIS als hulpmiddel. Dank aan deze moderne 'high-tech' waar wij ons kunnen op baseren. Maar in het donker vistonnetjes en kleine vissersbootjes detecteren is onmogelijk.
De komende nacht keten ik me vast op de preekstoel denk ik.
Als mijn wacht ingaat is de bijna volle maan weer voor een groot stuk bedekt met wolken. Het zicht is weer slecht met de mist. Het dek is nat. Met sokken en een lange broek zit ik in de kuip onder een dekentje. De kookwekker naast me alarmeert me om de 15' om goed rond te kijken. Dit is waarschijnlijk onze laatste nacht, we hopen morgen, voor het weer donker wordt, er te zijn en vanop onze ligplaats van de felheid van de volle maan kunnen genieten bij een glaasje 😋
Mijn nachtwacht zit erop, de evenaar komt dichter bij. Straks steken we deze over en bouwen we een feestje.
Ik slaap als een roos als een zwoele diepe sexy stem me wekt. Een grote gestalte met een ontbloot torso, lange zilvergrijzen haren en baard, wekt me uit mijn slaap, of droom ik?! 'Neptunus' de GOD van de zee zit naast mijn bed. Ik wrijf een keer in mijn ogen, maar hij zit er nog steeds. Hij lijkt veel jonger dan op de afbeeldingen en hoe ik hem me kan herinneren van onze eerdere ontmoeting (zie Canarische). We zijn over de evenaar gevaren om 6.47u en bevinden ons nu op het zuidelijk halfrond. Het kruisen van de evenaar vraagt een ontgroeningsritueel, d.w.z. een offer aan de zee en de zeegod voor een behouden vaart. De zachtaardige man zegt geen Neen tegen een koude Duvel 🍺. De parels die ik van hem kreeg, anderhalf jaar terug, in de Canarische schenk ik hem terug om aan de zee te offeren. We klinken op de evenaar & de zee en proberen een Selfie te maken om aan the Captain te laten zien, die even te kooi ligt. Neptunus drinkt zijn glas leeg en verdwijnt weer in de diepe oceaan...
Wauw, hier zijn we dan, het zuidelijk halfrond! 0° 00' 00 Z scheen er op de plotter. Vanaf nu zou het water in een draaicirkel naar rechts weglopen in de wastafel i.p.v. naar links, door de coriolis-kracht (Zie internet voor meer info). Deze test wordt meteen uitgevoerd. Gek!
De dag brengt zon en de laatste mijlen ook wind. Het water kleurt groener en sleurt veel hout mee. We laveren door de boomstronken, terwijl ik vooraan op de punt aanwijzingen geef om de dikste in hun soort proberen te ontwijken. Dolfijnen wagen zich een spring in deze rotzooi, maar ze houden het al snel voor bekeken.
Afklokken dag 4: 24u
Afgelegde afstand: 131NM log; GPS SOG(met stroming): 133NM
Gemiddelde snelheid: 5,4Kn
In de verte zien we een klein open houten vissersbootje. Wanneer we dichterbij komen zien we drie zwaaiende mannen en ze steken een flesje in de lucht en gebaren met hun handen 'groot'. Ik duik in de koelkast voor een fles water en grabbel een pak mariakoekjes uit de koekenkast. Met een hoge vaart komen ze langszij, zetten een blauwe streep op de rubberen stootrand, zeggen dag en nemen het waar in ontvangst. De ovenwarme gebakken appelcakejes laten we niet zien. Ze hebben geen vis om mee te ruilen, jammer want onze vislijn blijft onaangeroerd en een vers tonijntje zou wél leuk zijn. Ze zwaaien nog met een pakje sigaretten, maar die hebben we niet bij. 'Gracias' & 'Hasta luego' en weg varen ze, helemaal blij.
Op de radar zien we overal gele vlekken rondom ons. Visueel nemen we deze waar als groter wordende grijze tot donker grijze wolken. De ene na de andere squall proberen we te omzeilen. Op motor gaat dit net wat makkelijker dan op zeil en zo houden we het droog. De wolken brengen meestal wat wind mee.
Elk zuchtje wind proberen we te pakken. Meermaals ondergaan we pogingen. Zeilen uitrollen, motor uit, dobberen, stilliggen, zeilen inrollen, motor aan en weer verder varen, herhaaldeijk proberen we zo verder zuid te geraken. De wind shift weer naar het noorden en de spinnaker gaat op. Een dunnere lichte lijn houdt hopelijk de grote oppervlakte met deze wind in de lucht. Duimen maar! Niet dus, valse hoop, al na minder dan een half uur zakt de wind naar 0,0kn. Ook al weten we dat we dit hier kunnen verwachten en tonen de weervoorspellingen het, toch hopen we steeds op een landbriesje of een zeebriesje nu we dichter en dichter bij de kust van Ecuador varen.
De zon gaat onder en in de verte zien we een flauw lichtje flikkeren. Een vissersbootje. Met een tweede lamp maken ze een beweging, een teken dat we verder weg moeten gaan. Maar naar waar en waar liggen hun netten? We draaien terug en verder uit de kust. Enkele meters verder nog een vissersbootje. Ook deze probeert ons met een tweede licht het signaal te geven dat we moeten uitwijken. We proberen verder van de kust weg te varen en dan weer richting het zuiden.
Pfff...vervelend hoor al die loze vissertjes... Mijlen ver van de kust dobberen ze rond in hun open houten bootjes zonder enige voorziening. Wat als het weer omslaat of ze hebben hulp nodig? Een (hand)marifoon, laat staan een gps/plotter en al zeker geen AIS als hulpmiddel. Dank aan deze moderne 'high-tech' waar wij ons kunnen op baseren. Maar in het donker vistonnetjes en kleine vissersbootjes detecteren is onmogelijk.
De komende nacht keten ik me vast op de preekstoel denk ik.
Als mijn wacht ingaat is de bijna volle maan weer voor een groot stuk bedekt met wolken. Het zicht is weer slecht met de mist. Het dek is nat. Met sokken en een lange broek zit ik in de kuip onder een dekentje. De kookwekker naast me alarmeert me om de 15' om goed rond te kijken. Dit is waarschijnlijk onze laatste nacht, we hopen morgen, voor het weer donker wordt, er te zijn en vanop onze ligplaats van de felheid van de volle maan kunnen genieten bij een glaasje 😋
Mijn nachtwacht zit erop, de evenaar komt dichter bij. Straks steken we deze over en bouwen we een feestje.
Ik slaap als een roos als een zwoele diepe sexy stem me wekt. Een grote gestalte met een ontbloot torso, lange zilvergrijzen haren en baard, wekt me uit mijn slaap, of droom ik?! 'Neptunus' de GOD van de zee zit naast mijn bed. Ik wrijf een keer in mijn ogen, maar hij zit er nog steeds. Hij lijkt veel jonger dan op de afbeeldingen en hoe ik hem me kan herinneren van onze eerdere ontmoeting (zie Canarische). We zijn over de evenaar gevaren om 6.47u en bevinden ons nu op het zuidelijk halfrond. Het kruisen van de evenaar vraagt een ontgroeningsritueel, d.w.z. een offer aan de zee en de zeegod voor een behouden vaart. De zachtaardige man zegt geen Neen tegen een koude Duvel 🍺. De parels die ik van hem kreeg, anderhalf jaar terug, in de Canarische schenk ik hem terug om aan de zee te offeren. We klinken op de evenaar & de zee en proberen een Selfie te maken om aan the Captain te laten zien, die even te kooi ligt. Neptunus drinkt zijn glas leeg en verdwijnt weer in de diepe oceaan...
Wauw, hier zijn we dan, het zuidelijk halfrond! 0° 00' 00 Z scheen er op de plotter. Vanaf nu zou het water in een draaicirkel naar rechts weglopen in de wastafel i.p.v. naar links, door de coriolis-kracht (Zie internet voor meer info). Deze test wordt meteen uitgevoerd. Gek!
De dag brengt zon en de laatste mijlen ook wind. Het water kleurt groener en sleurt veel hout mee. We laveren door de boomstronken, terwijl ik vooraan op de punt aanwijzingen geef om de dikste in hun soort proberen te ontwijken. Dolfijnen wagen zich een spring in deze rotzooi, maar ze houden het al snel voor bekeken.
Afklokken dag 4: 24u
Afgelegde afstand: 131NM log; GPS SOG(met stroming): 133NM
Gemiddelde snelheid: 5,4Kn
Dag 3: Las Perlas - Ecuador, Bahía de Caráquez
Zaterdag, 8 -> zondag, 9 april '17, 13u LT
Selfie & George gaan hand in hand. Ze werken samen als een geolied team, zo kunnen ze samen de koers houden onder spinnaker. Om de spinnaker-schoot heen wordt een touw met een lus geknoopt en vastgemaakt aan de middenkikker, om de spinnaker-schoot wat naar beneden te trekken, dit helpt ook om de spinnaker wat rustiger te houden zodat hij de spinnaker-schoot niet telkens tegen de reling en de katrols onderaan de giek schavielt. De golven zijn wat rommelig, maar niet hoog. We kabbelen rustig verder tegen een gemiddelde van 4,5 knoop.
De zon is onder en we laten de spinnaker staan, dit is eigenlijk tegen onze principes en regels. Maar het beetje wind dat we hebben willen we gebruiken, zodat we de motor kunnen uitlaten. M.b.v. de radar kunnen we buien en sqaulls opsporen en proberen te omzeilen. Verder is er geen boot of levende ziel te bespeuren, noch op AIS, noch op radar, nog visueel... we zijn helemaal alleen op de wereld! Of toch niet helemaal... Twee vogels cirkelen om Zensation heen. Tja, mijlen van land en geen boomstronk in de beurt om uit te rusten of een lift te krijgen, dan is de enige optie onze dame. Een klein vogeltje komt ook opduiken. Hem/haar lukt het al vrij snel om te landen op een bussel touw dat rond de reling hangt, naast het stuurwiel. Het is zo'n klein, schattig donzig ding met roestbruine veren en piepkleine zwarte kraaloogjes.
The Captain zit achter het stuurwiel, maar onze passagier is absoluut niet bang. Wanneer the Captain op de kuipbank plaats neemt blijft ie nog steeds rustig zitten. De andere twee blijven landingsplekken zoeken en uitproberen, ze kirren tegen elkaar en maken telkens weer een rondje om ons heen. Straks zijn we de 'Ark van Noa'! De grote jongens staken hun strijd en verdwijnen. Onze nieuwe kleine vriend heeft de 'Ark' voor hem alleen en laat zich gewillig fotograferen en knippert even na van de hevige flash ;-)
De wind zakt verder in en de Spi en grootzeil flapperen en klapperen. Het helse lawaai doet onze gevleugelde passagier opschrikken... weg is ie...
Er zit niks anders op, spinnaker in de slurf, opbergen die zeilen en motor aan! Het is 20u50 en de wind is OP! We zitten hierin de zone van de 'doldrums' (= windarme gebieden in de buurt van de evenaar, meer info zie cursus meteo of internet). Deze zones verplaatsen zich rond de evenaar.
Hoe lang gaan we moeten motorren? De nieuwe gribfiles, die we binnenhalen met de satelliettelefoon, zijn niet veelbelovend. We moeten hier gewoon door!
Tijdens mijn wacht, waan ik me in een zwart-wit filmscéne. Al wat ik zie zijn grijstinten om me heen. Het wolkendek bedekt zowat de ganse hemel, de maan zit er ergens achter verstopt, de grote oceaan is spiegelglad. Mist beperkt het zicht. Achter me vormt zich een enorme gigant van een donkere wolk. Is het een squall? Komt er regen? Op de radar kleurt ie geel... Haalt ze ons in? Plots is ze opgelost en is de gele vlek op het scherm verdwenen.
Bij het ontwaken, blijft de wind in zijn bed... Aan de ontbijttafel worden we opgevrolijkt door een groep dolfijnen en walvissen, nml. Orka's! En even later komen er nog enkele tuimelaars langs, van blijdschap springen ze hoog 🐬 in de lucht en balanceren op hun staart verder door het water! Die kunstjes zitten er duidelijk van nature in bij deze prachtige dieren.
Enkele komen nieuwsgierig dichterbij, maar vluchten al snel van het lawaai van de motor!
Na bijna 12u komt er een beetje wind, de motor kan uit. Aan een gemiddelde van 4 knopen kabbelen we verder op een oostenwindje met een knikje in de schoot.
Met soldeerbout en zeilmes wordt de spinnakerschoot ingekort: van het schavielen is de buitenste mantel helemaal doorgeschuurd en verschoven!
De vislijn rolt af en... al snel hangt de lijn slap: het kunstaas is eraf geknakt. Dat moet een kanjer geweest zijn!
Een vistonnetje volgt ons. Twee blauwe lijnen hangen achter onze boot. Met de pikhaak kunnen we er niet aan, ze hangen te diep. Waarschijnlijk hangen ze achter de kiel. Er zit niks anders op dan onder water te gaan kijken. Zensation wordt stilgelegd. De zwemtrap gaat open en met zijn snorkel, duikbril en zwemvliezen aan springt Geert in het water. Er zijn geen golven, het water kabbelt wat om ons heen. Toch is het akelig om hem over boord in die enorme plas water te zien. Snel snijdt hij de vislijn door en klimt weer aan boord. Oef! Gelukt, we zijn weer vrij.
In de verte zien we een vissersbootje aankomen, de motor wordt aangezet en we geven volle gas vooruit. We willen hier niet meer zijn als ze hun kapotte lijn ontdekken. We varen dichterbij bij de Ecuadoriaanse kust en zullen weer extra moeten opletten voor zulke opstakels!
The captain is verbaasd over hoe helder en blauw het water is en en hoe diep hij kon zien, wat hij creepy vind, bij het gedacht dat er daar wél hele grote vissen zwemmen...
De dolfijnen die achter ons aan komen doen onze mondhoeken weer omhoog wijzen :-)
Hier zijn we weer goed vanaf gekomen!
Afklokken dag 2: 24u
Afgelegde afstand: 132NM log; GPS SOG(met stroming): 131NM
Gemiddelde snelheid: 5,4Kn
Selfie & George gaan hand in hand. Ze werken samen als een geolied team, zo kunnen ze samen de koers houden onder spinnaker. Om de spinnaker-schoot heen wordt een touw met een lus geknoopt en vastgemaakt aan de middenkikker, om de spinnaker-schoot wat naar beneden te trekken, dit helpt ook om de spinnaker wat rustiger te houden zodat hij de spinnaker-schoot niet telkens tegen de reling en de katrols onderaan de giek schavielt. De golven zijn wat rommelig, maar niet hoog. We kabbelen rustig verder tegen een gemiddelde van 4,5 knoop.
De zon is onder en we laten de spinnaker staan, dit is eigenlijk tegen onze principes en regels. Maar het beetje wind dat we hebben willen we gebruiken, zodat we de motor kunnen uitlaten. M.b.v. de radar kunnen we buien en sqaulls opsporen en proberen te omzeilen. Verder is er geen boot of levende ziel te bespeuren, noch op AIS, noch op radar, nog visueel... we zijn helemaal alleen op de wereld! Of toch niet helemaal... Twee vogels cirkelen om Zensation heen. Tja, mijlen van land en geen boomstronk in de beurt om uit te rusten of een lift te krijgen, dan is de enige optie onze dame. Een klein vogeltje komt ook opduiken. Hem/haar lukt het al vrij snel om te landen op een bussel touw dat rond de reling hangt, naast het stuurwiel. Het is zo'n klein, schattig donzig ding met roestbruine veren en piepkleine zwarte kraaloogjes.
The Captain zit achter het stuurwiel, maar onze passagier is absoluut niet bang. Wanneer the Captain op de kuipbank plaats neemt blijft ie nog steeds rustig zitten. De andere twee blijven landingsplekken zoeken en uitproberen, ze kirren tegen elkaar en maken telkens weer een rondje om ons heen. Straks zijn we de 'Ark van Noa'! De grote jongens staken hun strijd en verdwijnen. Onze nieuwe kleine vriend heeft de 'Ark' voor hem alleen en laat zich gewillig fotograferen en knippert even na van de hevige flash ;-)
De wind zakt verder in en de Spi en grootzeil flapperen en klapperen. Het helse lawaai doet onze gevleugelde passagier opschrikken... weg is ie...
Er zit niks anders op, spinnaker in de slurf, opbergen die zeilen en motor aan! Het is 20u50 en de wind is OP! We zitten hierin de zone van de 'doldrums' (= windarme gebieden in de buurt van de evenaar, meer info zie cursus meteo of internet). Deze zones verplaatsen zich rond de evenaar.
Hoe lang gaan we moeten motorren? De nieuwe gribfiles, die we binnenhalen met de satelliettelefoon, zijn niet veelbelovend. We moeten hier gewoon door!
Tijdens mijn wacht, waan ik me in een zwart-wit filmscéne. Al wat ik zie zijn grijstinten om me heen. Het wolkendek bedekt zowat de ganse hemel, de maan zit er ergens achter verstopt, de grote oceaan is spiegelglad. Mist beperkt het zicht. Achter me vormt zich een enorme gigant van een donkere wolk. Is het een squall? Komt er regen? Op de radar kleurt ie geel... Haalt ze ons in? Plots is ze opgelost en is de gele vlek op het scherm verdwenen.
Bij het ontwaken, blijft de wind in zijn bed... Aan de ontbijttafel worden we opgevrolijkt door een groep dolfijnen en walvissen, nml. Orka's! En even later komen er nog enkele tuimelaars langs, van blijdschap springen ze hoog 🐬 in de lucht en balanceren op hun staart verder door het water! Die kunstjes zitten er duidelijk van nature in bij deze prachtige dieren.
Enkele komen nieuwsgierig dichterbij, maar vluchten al snel van het lawaai van de motor!
Na bijna 12u komt er een beetje wind, de motor kan uit. Aan een gemiddelde van 4 knopen kabbelen we verder op een oostenwindje met een knikje in de schoot.
Met soldeerbout en zeilmes wordt de spinnakerschoot ingekort: van het schavielen is de buitenste mantel helemaal doorgeschuurd en verschoven!
De vislijn rolt af en... al snel hangt de lijn slap: het kunstaas is eraf geknakt. Dat moet een kanjer geweest zijn!
Een vistonnetje volgt ons. Twee blauwe lijnen hangen achter onze boot. Met de pikhaak kunnen we er niet aan, ze hangen te diep. Waarschijnlijk hangen ze achter de kiel. Er zit niks anders op dan onder water te gaan kijken. Zensation wordt stilgelegd. De zwemtrap gaat open en met zijn snorkel, duikbril en zwemvliezen aan springt Geert in het water. Er zijn geen golven, het water kabbelt wat om ons heen. Toch is het akelig om hem over boord in die enorme plas water te zien. Snel snijdt hij de vislijn door en klimt weer aan boord. Oef! Gelukt, we zijn weer vrij.
In de verte zien we een vissersbootje aankomen, de motor wordt aangezet en we geven volle gas vooruit. We willen hier niet meer zijn als ze hun kapotte lijn ontdekken. We varen dichterbij bij de Ecuadoriaanse kust en zullen weer extra moeten opletten voor zulke opstakels!
The captain is verbaasd over hoe helder en blauw het water is en en hoe diep hij kon zien, wat hij creepy vind, bij het gedacht dat er daar wél hele grote vissen zwemmen...
De dolfijnen die achter ons aan komen doen onze mondhoeken weer omhoog wijzen :-)
Hier zijn we weer goed vanaf gekomen!
Afklokken dag 2: 24u
Afgelegde afstand: 132NM log; GPS SOG(met stroming): 131NM
Gemiddelde snelheid: 5,4Kn
dinsdag 11 april 2017
Dag 2: Las Perlas - Ecuador, Bahía De Caráquez
Vrijdag, 7 -> zaterdag, 8 april '17, 13u LT
De vislijn rolt af: Beet! Al snel voelt the Captain dat de vangst weg is en... ook het aas! Te zware, grote vis? Misschien niet, het knoopje, waar het kunstaas aan bevestigd was, is los! Pech...
Om de aantal uur doen we een gijp.
Enkele uren voor zonsondergang zakt de wind in en zetten we de spinnaker. De wind neemt verder af, de zon gaat onder. Spinnaker weg, motor aan.
Na een uurtje kan deze weer uit en vlinderen we de zeilen weer uit.
De avond, nacht en wachtlopen begint. Deze verloopt goed, nu en dan neemt de wind toe en dan weer af.
Tegen zonsopgang zetten we de spinnaker er weer op. Deze gijpen is net wat moeilijker dan het het voorzeil, maar geen probleem, het is niet de eerste keer en uren kunnen we dezelfde koers aanhouden.
De lucht is helemaal bedekt met bewolking, de zonnestralen geraken er nauwelijks doorheen!
Afklokken dag 2: 24u
Afgelegde afstand: 133NM log; GPS SOG(met stroming): 131NM
Gemiddelde snelheid: 5,4Kn
Dag 1: Las Perlas - Ecuador, Bahía De Caráquez
Donderdag, 6 -> vrijdag, 7 april '17, 13u LT
Vertrek 13u: Vamos!
Adiós Panama & Las Perlas. Ecuador here we come.
Tussen de eilanden vangen we hier en daar nog een WiFi-signaal op, net als enkele weken terug. Hiermee kunnen we, terwijl we de archipel van de Pareleilanden uitzeilen, familie & vrienden via Whatsapp & mail op de hoogte brengen van ons vervroegde vertrek. We hebben 560 zeemijlen (NM) voor de boeg en denken er vier tot vijf dagen over te varen. Blog zal gemaild worden via satelliettelefoon naar onze 'Blogmaster' Gunter, die de schrijfsels op de blog post. Alvast bedankt G x
Vissers zwaaien ons uit terwijl ze hun visnetten uitzetten.
Om de hoek van de eilanden zakt de wind in. De spinnaker wordt met de slurf de mast ingetrokken, de wind blaast hem op tot een grote ballon die ons lekker verder neemt. We gaan lekker zo op golven van minder dan één meter.
Plots liggen we stil, een stop en dan weer verder... zoals je een zandbank raakt. Is het een zandbank? Het is hier meer dan 50m diep! Een slapende walvis? We zien niks, ook geen walvis. Misschien is hij zo erg geschrokken dat hij dieper is gedoken. Snel even onder de vloer checken: geen water in de bilge. Oef, alle stukken zijn nog heel! Hopelijk bij het dier ook met ons schampschot! Toch wél schrikken... Pfff... je leest er over en het is de angst van alle zeilers en je kan die dieren niet zien, die net onder de waterlijn liggen te soezen.
Dolfijnen zorgen voor afleiding. Het zijn er véél, héél héél veel, ze komen van overal en omsingelen ons. Ze blijven komen bijna twee uur lang. Ze spelen aan de boeg en krijgen er niet genoeg van en wij ook niet! De camera maakt overuren. De grote lens staat op: verkeerde keuze! Even wisselen. Ik zet me op de punt en mijn voeten bengelen boven de vrolijke tuimelaars. Ze spatten mijn voeten onder met hun gespat en fonteintjes uit hun blaaspijp. Ze kirren er hevig op los terwijl ze met me praten. Wat maken ze een mens toch blij. The Captain & ik genieten samen van hun aanwezigheid en spektakel. Toch wil ik ook die ene juiste shot. Je weet wél, zo'n mooie foto van een tuimelende opspringende dolfijn in het avondrood van de ondergaande zon. Er doet er één ontzettend zijn best, maar is het gelukt? Ligt hij vast op de gevoelige plaat?
De zon gaat onder en de spinnaker wordt opgeborgen, de tuimelaartjes kijken nieuwsgierig toe hoe the Captain dit snel en efficiënt doet en ze proberen hem vooraan op het dek af te leiden met hun kunstjes.
De maan staat al te wachten om de wacht van de zon over te nemen.
Het voorzeil gaat naar de ene kant, wordt uitgeboomd en het grootzeil naar de andere kant, zo zijn de zeilen uitgevlinderd en kunnen we de avond en nacht tegemoet.
Na het eten begint het wachtlopen. Drie uur op en drie uur af.
De nacht is helder en de halve maan geeft al veel licht. De belletjes achteraan de boot die het roer van de windvaan maakt zorgen voor een lichtspektakel met sterretjes door de lichtgevende algen. Ook de schuimende golven geven licht.
Een zwarte schaduw fladdert om de boot. Een vogel probeert een rustplek te zoeken, maar de landing mislukt telkens weer... géén lift voor hem!
Tijdens mijn wacht, neemt de wind verder toe en komen we op aanvaringskoers met een tanker. Ja, zo midden op zee, niet te geloven, heeft die niet genoeg plaats of slaapt ie! Golven worden groter en komen dwars in. Selfie (hydrovane) kan het niet meer aan. Dan maar Geert wekken en gijpen (zeilen aan de andere kant zetten). Voorzeil indraaien, spi-boom verzetten, voorzeil weer uitrollen. George (automatische stuurautomaat) neemt het even over van Selfie.
Enkele uren voor zonsopkomst is de maan reeds gaan slapen, enkele sterren zorgen voor schitteringen tegen de donkere hemel. Al voor 6u is het licht en komt de zon op.
Wissel van wacht en weer gijpen. Ik voel me niet zo lekker, moet ik weer even inslingeren?
The Captain hangt een nieuw kunstaas aan de vislijn en rolt de lijn af...
Afklokken dag 1: 24u
Afgelegde afstand: 155NM log; GPS SOG(met stroming): 166NM
Gemiddelde snelheid: 6,9Kn
Golf van Panama: Las Perlas, Isla Contadora
Dinsdag, 4 -> donderdag, 6 april '17
Heerlijk ontwaken met het geluid van golven die op het strand denderen. Dolfijnen komen even langsgezwommen, terwijl ik onze avonturen en mijn schrijfsels intik. Meteen zijn we klaarwakker en wordt de glimlach op onze snoet groter en groter.
Onze lichamen en gedachten zijn aan't bekomen van de drukte van de voorbije dagen. Geen lijstjes meer die moeten afgewerkt worden. Alleen het onderwaterschip wil the Captain nog schoonmaken m.b.v. de duikfles die weer gevuld is. Ze ligt in de de bijboot en die verplaatsen we langs de zijkanten aan de romp, terwijl Geert m.b.v. een lange zuurstofslang de pokken van de kiel afsteekt en het groene slijm op de waterlijn schoonveegt. Dit kan alleen bij 'slak/doodtij' omwille van de sterke stroming die hier aanwezig is.
Bij laag water zien we voor het eerst de bodem. Het is zo helder en klaar dat we vissen kunnen zien zwemmen onder de boot. Zou de onderstroom verdwenen zijn, die voor het troebele water zorgde tijdens ons vorige verblijf?
Meteen wordt er een lijntje in het water gehangen vanaf de boot. Maar even later zit het lepeltje vast aan de bodem en zijn we het kwijt! Ach ja,... gelukkig is er gebraden kip ;-)
Dan maar een wandelingetje maken. In het winkeltje wordt Geert verleid door een andere gasfles en zo hebben we even later weer extra gas aan boord waarop de nieuwe aansluiting perfect past en zijn de gaten niet voor niets in de romp geboord!Nu de andere nog leegkrijgen en ergens dumpen.
Het is toch een beetje drukker op het eiland, vooral qua vliegverkeer. Kleine vliegtuigjes die keer na keer opstijgen & landen en waaruit we parachutisten zien springen & landen. De vogels om ons heen willen niet onder doen en houden de ene vliegshow na de andere. Het is toch wél even schrikken als er plots uit het niets een pelikaan naast je het water induikt, wanneer je door het water zoeft met de dinghy.
Met de laatste data probeer ik op Tumblr foto's te downloaden, maar de WiFi is te zwak en zo geraken we weer verder achter met ons foto-album... Wat's New?!
Ondertussen is Bella Ciao gearriveerd. Het weer wordt bekeken en besproken. Wanneer hebben we een ideaal weervenster om naar Ecuador te varen?
Vanaf morgen, donderdag ziet het er ok uit, maar we opteren voor vrijdag.
Donderdagmorgen, nieuwe gribfiles worden gedownload. Vroeger dan verwacht komt de wind die we willen en nodig hebben. Wanneer gaan we? Het kan vanaf nu, maar ook morgen of overmorgen.
Maken we nog een stop op 'Isla San Telmo' om het wrak van een duikboot te bezoeken, gaan we nog even snorkelen, gaan we de plaatsen opzoeken waar de realityshows/televisieseries, zoals het 'Amerikaanse Survivor, Europese Expedition Robinson, Adam zoekt Eva', draaiden? Gaan we de krokodillen op 'Isla San José' een bezoekje brengen?
Eigenlijk zijn we klaar en willen we verder. Bella Ciao ook. Het startsein wordt gegeven om 13u LT.
Nog snel even aardappels en eitjes koken, afwassen, alles zeevast maken/opbergen, spinakker-schoten klaar leggen, bijboot aftuigen, enz...
zaterdag 8 april 2017
Panama, La Playita_Amador
Donderdag, 30 maart -> dinsdag, 4 april '17
Donderdagavond: we zijn tijdig weer in La Playita voor de cruisers 'pizza-avond'. Na twee weken zien we weer enkele bekende gezichten terug. Sommige zijn 'live-aboards' en zullen hier waarschijnlijk de komende weken, maanden en jaren nog rondhangen. Enkelingen wachten op hun doorvaart van het Kanaal naar de Caraïbische zee. Maar de meesten wachten op een goed 'weervenster' om verder de Pacific in te varen naar de Galapagos, Markiezen of zoals wij naar Ecuador.
Het is weer gezellig en verhalen en tips gaan over en weer over de verschillende tafels die samen één lange tafel vormen voor de grote opkomst.
Na twee weken klussen en lummelen tussen de Pareleilanden, trakteren we onszelf op een vers schepijsje als extraatje.
De ankerplek hier, is alles behalve rustig. Vertrekkende pilot- & passagiersboten zorgen dag & nacht voor hekgolven en ook de binnenrollende deining zorgt voor een onstabiel schip en dito bed... We willen zo snel mogelijk terug naar Las Perlas om daar, in rustiger properder water, het ideale weervenster af te wachten.
De vele lijstjes proberen we dan ook in een hoog tempo af te werken, alleen is dat zonder rekening te houden met de 'way of working' hier!
Met dank aan het dagelijkse cruisersnetje (op VHF 72 om 8u) en de bronnen van info van de live-aboards, hebben we adressen/plaatsen voor: een zeilhersteller, een Amerikaanse drukregelaar, gasflessen en duikfles te vullen.
Tijd om er op uit te trekken. Even het juiste kleur van de week in het zakje gekregen armbandjes zoeken, om de dinghydok bijdrage (US$ 53/week(ma->zo)/boot voor 3 armbandjes of vanaf woensdag 6US$/dag) van de Marina La Playita te omzeilen. Zit het juiste kleurtje er niet bij? No problema, even omdraaien en de witte binnenkant kleuren met stift. Vanop een afstand lijkt het goed. Of je deelt de prijs van twee boten/6 armbanden (106US$) met drie andere boten met twee bemanningsleden = zes bemanningsleden. 106US$ gedeeld door drie = net geen 34US$/boot/2 pers. en armbanden. Cruisers kunnen hier heel creatief in zijn, diegene die hier al even verblijven leren ons de tips & tricks.
Maar nu eerst het grootzeil er zien af te krijgen. Wél wind, een beetje wind, geen wind,... Nu! Snel! Oef... gelukt. Opplooien en dan het oude optuigen. Wat een karwei in deze hitte. Temperatuur is 32°C of meer, met een gevoelstemperatuur van min. 42°C en dan die vochtigheid. Het lichaamsvocht drijpt uit onze poriën, zonder enkele inspanning, zal er geen tekening bij maken hoe het tijdens enige inspanning vergaat! De douche draait overuren en de kleerkast wordt geplunderd.
Heel de dag zijn we opzoek naar een zeilmaker (volgens de Amerikanen is er een verschil tussen een zeilmaker en een -hersteller, nou wij dachten dat de eerste de benaming was en de twee taken uitvoerde). Iedereen wil helpen in de omgeving en zaken van de Marina's en zo lopen we heel wat kilometers en zien we verschillende watersportwinkels en ander bootstuff... Maar, 'helaas, pindakaas'. De zeil-'hersteller' is er vandoor en dat geeft argwaan bij the Captain om het zeil uit handen te geven aan eender wie. We kunnen voorlopig wél verder met het oude.
Een nieuw schepnet hebben we ondertussen wél gescoord met een afneembare steel. Gevaarlijk om ook deze te laten verdrinken, maar wél lekker handig om weg te bergen. Misschien krijg ik extra ogen op mijn rug met de nieuwe zonnebrillen met polair-glazen, een 'koopje' aan 50% korting. De riffen zullen we er alvast beter mee kunnen spotten en onderscheiden.
Dag twee verloopt net zo moeizaam, met de voortzetting van de zoektocht naar een spanningsregelaar voor de gasfles. De duikfles is reeds weggebracht en die mogen we maandag weer gevuld ophalen. Doe- het- zelfzaken/fereteria's en een grote knappe vis-/watersportzaak worden opgezocht, allen ver van de Marina's en het water! Nieuw vismateriaal en kunstaas wordt in verschillende kleuren en maten aangeschaft. Pas vele uren later en bij plaats vijf, is het 'bingo'! Joepie, we hebben een Amerikaanse ontspanner/drukregelaar. En maandag is er een 'propane run' (=inzameling van gasflessen die door een taxichauffeur worden weggebracht en gevuld terugkomen).
Vink, vink,... het lijstje wordt korter.
Spullen om te ruilen tegen groenten, fruit en vis, in de Pacific, worden aangekocht in de winkelstraat: alles voor max. 1US$/st. Ze zijn daar volgens voorgangers dol op: juwelen (had ik reeds), make-up: nagellak, oogschaduw, lipstick, zeep; lees- & zonnebrillen, schriften & kleurpotloden, vishaken & -lijnen, slippers,...
Ondertussen is het provianderen weer gestart. Ik hoor jullie luidop denken: 'alweer?' Tja, de angst om honger te lijden en niet te vinden of kunnen klaarmaken en eten waar we zin in hebben, zindert bij alle cruisers. Het is een heus denk- en rekenwerkje. Boodschappenlijstje na boodschappenlijstje worden gemaakt en hermaakt. Vinden we alles wat erop staat? Wat gaan we nog vinden in Ecuador om de lange overtocht naar Frans Polynesië te overbruggen en de vele maanden daar? In de Pacific weten we dat het aanbod beperkt en duur is. Vooral houdbare dingen: bier, wijn, bubbels, bloem, gist, kruiden, houdbare melk, melkpoeder, yoghurt, kaas, broodbeleg, pasta, boter, vlees, kip, enz... Alles is niet lang genoeg houdbaar of kan niet meer bij in de koelkast of het diepvriezertje. En dan zegt de ene dat je 'dit' moet meenemen, de andere dat je 'dat' moet kopen en nog een andere dat je 'zus' zeker dat niet mag vergeten, enz... Zo lijk je nooit klaar te zijn of alles te hebben. Je leert wél nieuwe voedingsmiddelen kennen en experiment met andere ingrediënten. We leren de gedroogde sojabrokjes kennen, die je uitstekend als vleesvervanger van gehakt of kip in pasta- of wokgerechten e.d. kan gebruiken en je eeuwen lang kan bewaren. Niet overal verkrijgbaar, maar in één van de supermarkten hier in Panama wél.
Tja, het vergt wél wat hoor zo provianderen. Aan de ankerplek is geen supermarkt. Met de bus of taxi is het minstens een twintig minuten durende rit naar de eerste grote supermarkt. En dan zien dat je het kan dragen en de bus kan inslepen of met een taxi terug rijden. Ons Dinghietje volladen en hopen dat ie niet zinkt terwijl we naar de boot tuffen.
We tellen voor, deze trip, ongeveer tien dagen verse groenten en fruit, hopende dat we binnen de vijf dagen Las Perlas kunnen verlaten + de vijf dagen varen naar Ecuador meegeteld.
Wat vergeten? In de wagen stappen en even naar een Delhaize of Albert Heijn rijden zit er niet in midden op zee. Een drijvend/varend winkeltje zou een leuke oplossing zijn of een helikopter die even een kist met lekkers dropt.
Dus ja, wat vergeten = pech! Creatief zijn is de kunst met wat eerst rijp is of vervalt.
Tussen alle drukte door hebben we culinaire bijeenkomstjes met de Bella Ciao-crew, de overheerlijke koningsmakreel wordt samen verorberd en na een bezoek van maand zwaaien we hun schoonzus, Janny, uit.
Op maandagavond denken we klaar te zijn: water- & dieseltanks zijn gevuld + extra mee in bussen, uitgeklaard bij douane & immigratie, duikfles opgehaald, gasflessen gevuld en de boot volgestouwd met allerlei lekkers. Bij Mega Depot vinden we de reeds gekende (van SXM) heerlijke bubbels, Mount Gay Rum en Belgische biersoorten waaronder Duvel, alles aan een redelijke prijs.
De gasfles zorgt echter voor 'roet in het eten'. Nadat the Captain gaten in de boot heeft geboord en alles netjes heeft afgewerkt om de mooie grote kunststof gasfles te plaatsen en aan te sluiten, wordt de gevulde fles getest op lekkage m.b.v. een sopje van water met afwasmiddel. Belletjes verschijnen aan de kraan! Na enkele toeren verder erin te draaien is deze dicht, maar komen er belletje bovenaan op de tank. De ontspanner wordt erop gedraaid maar kan niet ver genoeg aangedraaid worden. Dit is levensgevaarlijk en dus onbruikbaar! Al die tijd, moeite en geld voor niks!!! Jammer, maar we willen ons huisje niet 'BOEM!' laten zeggen...
De fut is op! Vier dagen stappen, winkel in & winkel uit, bus op & bus af, stappen, taxi, bus, stappen, taxi, stappen, zoeken, heffen, dragen, wegbergen, inventariseren, denken en nog eens tellen en denken,... niet alleen fysiek maar ook mentaal vreet het aan je. Niet meteen the Captain zijn hobby en dan bevinden de supermarkten zich in een gigantisch winkelcentrum of -straat, waardoor er toch nog wél andere zaken lonken.
Ja, ja, ik winkel graag, maar op een rustig tempo en niet voor 6 maanden of meer, op enkele dagen. Zijn we klaar? Hebben we genoeg mee? Who knows?!
Weg, we willen weg van de verleidingen, de winkels, de bewoonde wereld. Nood aan een rustige slaapplek en rust in ons hoofd. Geen lijstjes, geen klusjes, geen niks...
Een sterrenhemel zonder lichtpolutie en stadsgeluiden.
Dinsdagmorgen worden de buskaarten (chipkaart waar je een bedrag op zet, wordt onder de cruisers aan elkaar doorgegeven bij vertrek (2US$ aankoop) nog uitgedeeld via het netje en dan kunnen we anker op.
Tussen de vele geankerde vrachtschepen zoeken we ons een weg naar het zuiden. De skyline van Panama City vervaagt en even later is het enkel nog Zensation op het water. Drijvend hout en stukken boomstammen zwerven om ons heen en worden door de vogels gebruikt als rustplek en een gratis lift. Na twee uur krijgen we gezelschap van de wind en kan de motor uit. Dit wordt gelijk geapprecieerd door ons dolfijnengezelschap. Enige tijd later komt er een tweede groep. Ze zijn met veel, héél veel en ze komen van alle kanten. We horen ze binnen in de boot, door de romp heen, blazen en met elkaar praten. Heerlijk! En alsof dat nog geen beloning genoeg is, horen en zien we twee walvissen blazen en spuiten. Wauw, wat een traktatie!
De vogels komen meegenieten van dit levendige spektakel en spelen met hen mee.
We zijn gelijk weer helemaal ZEN...
Donderdagavond: we zijn tijdig weer in La Playita voor de cruisers 'pizza-avond'. Na twee weken zien we weer enkele bekende gezichten terug. Sommige zijn 'live-aboards' en zullen hier waarschijnlijk de komende weken, maanden en jaren nog rondhangen. Enkelingen wachten op hun doorvaart van het Kanaal naar de Caraïbische zee. Maar de meesten wachten op een goed 'weervenster' om verder de Pacific in te varen naar de Galapagos, Markiezen of zoals wij naar Ecuador.
Het is weer gezellig en verhalen en tips gaan over en weer over de verschillende tafels die samen één lange tafel vormen voor de grote opkomst.
Na twee weken klussen en lummelen tussen de Pareleilanden, trakteren we onszelf op een vers schepijsje als extraatje.
De ankerplek hier, is alles behalve rustig. Vertrekkende pilot- & passagiersboten zorgen dag & nacht voor hekgolven en ook de binnenrollende deining zorgt voor een onstabiel schip en dito bed... We willen zo snel mogelijk terug naar Las Perlas om daar, in rustiger properder water, het ideale weervenster af te wachten.
De vele lijstjes proberen we dan ook in een hoog tempo af te werken, alleen is dat zonder rekening te houden met de 'way of working' hier!
Met dank aan het dagelijkse cruisersnetje (op VHF 72 om 8u) en de bronnen van info van de live-aboards, hebben we adressen/plaatsen voor: een zeilhersteller, een Amerikaanse drukregelaar, gasflessen en duikfles te vullen.
Tijd om er op uit te trekken. Even het juiste kleur van de week in het zakje gekregen armbandjes zoeken, om de dinghydok bijdrage (US$ 53/week(ma->zo)/boot voor 3 armbandjes of vanaf woensdag 6US$/dag) van de Marina La Playita te omzeilen. Zit het juiste kleurtje er niet bij? No problema, even omdraaien en de witte binnenkant kleuren met stift. Vanop een afstand lijkt het goed. Of je deelt de prijs van twee boten/6 armbanden (106US$) met drie andere boten met twee bemanningsleden = zes bemanningsleden. 106US$ gedeeld door drie = net geen 34US$/boot/2 pers. en armbanden. Cruisers kunnen hier heel creatief in zijn, diegene die hier al even verblijven leren ons de tips & tricks.
Maar nu eerst het grootzeil er zien af te krijgen. Wél wind, een beetje wind, geen wind,... Nu! Snel! Oef... gelukt. Opplooien en dan het oude optuigen. Wat een karwei in deze hitte. Temperatuur is 32°C of meer, met een gevoelstemperatuur van min. 42°C en dan die vochtigheid. Het lichaamsvocht drijpt uit onze poriën, zonder enkele inspanning, zal er geen tekening bij maken hoe het tijdens enige inspanning vergaat! De douche draait overuren en de kleerkast wordt geplunderd.
Heel de dag zijn we opzoek naar een zeilmaker (volgens de Amerikanen is er een verschil tussen een zeilmaker en een -hersteller, nou wij dachten dat de eerste de benaming was en de twee taken uitvoerde). Iedereen wil helpen in de omgeving en zaken van de Marina's en zo lopen we heel wat kilometers en zien we verschillende watersportwinkels en ander bootstuff... Maar, 'helaas, pindakaas'. De zeil-'hersteller' is er vandoor en dat geeft argwaan bij the Captain om het zeil uit handen te geven aan eender wie. We kunnen voorlopig wél verder met het oude.
Een nieuw schepnet hebben we ondertussen wél gescoord met een afneembare steel. Gevaarlijk om ook deze te laten verdrinken, maar wél lekker handig om weg te bergen. Misschien krijg ik extra ogen op mijn rug met de nieuwe zonnebrillen met polair-glazen, een 'koopje' aan 50% korting. De riffen zullen we er alvast beter mee kunnen spotten en onderscheiden.
Dag twee verloopt net zo moeizaam, met de voortzetting van de zoektocht naar een spanningsregelaar voor de gasfles. De duikfles is reeds weggebracht en die mogen we maandag weer gevuld ophalen. Doe- het- zelfzaken/fereteria's en een grote knappe vis-/watersportzaak worden opgezocht, allen ver van de Marina's en het water! Nieuw vismateriaal en kunstaas wordt in verschillende kleuren en maten aangeschaft. Pas vele uren later en bij plaats vijf, is het 'bingo'! Joepie, we hebben een Amerikaanse ontspanner/drukregelaar. En maandag is er een 'propane run' (=inzameling van gasflessen die door een taxichauffeur worden weggebracht en gevuld terugkomen).
Vink, vink,... het lijstje wordt korter.
Spullen om te ruilen tegen groenten, fruit en vis, in de Pacific, worden aangekocht in de winkelstraat: alles voor max. 1US$/st. Ze zijn daar volgens voorgangers dol op: juwelen (had ik reeds), make-up: nagellak, oogschaduw, lipstick, zeep; lees- & zonnebrillen, schriften & kleurpotloden, vishaken & -lijnen, slippers,...
Ondertussen is het provianderen weer gestart. Ik hoor jullie luidop denken: 'alweer?' Tja, de angst om honger te lijden en niet te vinden of kunnen klaarmaken en eten waar we zin in hebben, zindert bij alle cruisers. Het is een heus denk- en rekenwerkje. Boodschappenlijstje na boodschappenlijstje worden gemaakt en hermaakt. Vinden we alles wat erop staat? Wat gaan we nog vinden in Ecuador om de lange overtocht naar Frans Polynesië te overbruggen en de vele maanden daar? In de Pacific weten we dat het aanbod beperkt en duur is. Vooral houdbare dingen: bier, wijn, bubbels, bloem, gist, kruiden, houdbare melk, melkpoeder, yoghurt, kaas, broodbeleg, pasta, boter, vlees, kip, enz... Alles is niet lang genoeg houdbaar of kan niet meer bij in de koelkast of het diepvriezertje. En dan zegt de ene dat je 'dit' moet meenemen, de andere dat je 'dat' moet kopen en nog een andere dat je 'zus' zeker dat niet mag vergeten, enz... Zo lijk je nooit klaar te zijn of alles te hebben. Je leert wél nieuwe voedingsmiddelen kennen en experiment met andere ingrediënten. We leren de gedroogde sojabrokjes kennen, die je uitstekend als vleesvervanger van gehakt of kip in pasta- of wokgerechten e.d. kan gebruiken en je eeuwen lang kan bewaren. Niet overal verkrijgbaar, maar in één van de supermarkten hier in Panama wél.
Tja, het vergt wél wat hoor zo provianderen. Aan de ankerplek is geen supermarkt. Met de bus of taxi is het minstens een twintig minuten durende rit naar de eerste grote supermarkt. En dan zien dat je het kan dragen en de bus kan inslepen of met een taxi terug rijden. Ons Dinghietje volladen en hopen dat ie niet zinkt terwijl we naar de boot tuffen.
We tellen voor, deze trip, ongeveer tien dagen verse groenten en fruit, hopende dat we binnen de vijf dagen Las Perlas kunnen verlaten + de vijf dagen varen naar Ecuador meegeteld.
Wat vergeten? In de wagen stappen en even naar een Delhaize of Albert Heijn rijden zit er niet in midden op zee. Een drijvend/varend winkeltje zou een leuke oplossing zijn of een helikopter die even een kist met lekkers dropt.
Dus ja, wat vergeten = pech! Creatief zijn is de kunst met wat eerst rijp is of vervalt.
Tussen alle drukte door hebben we culinaire bijeenkomstjes met de Bella Ciao-crew, de overheerlijke koningsmakreel wordt samen verorberd en na een bezoek van maand zwaaien we hun schoonzus, Janny, uit.
Op maandagavond denken we klaar te zijn: water- & dieseltanks zijn gevuld + extra mee in bussen, uitgeklaard bij douane & immigratie, duikfles opgehaald, gasflessen gevuld en de boot volgestouwd met allerlei lekkers. Bij Mega Depot vinden we de reeds gekende (van SXM) heerlijke bubbels, Mount Gay Rum en Belgische biersoorten waaronder Duvel, alles aan een redelijke prijs.
De gasfles zorgt echter voor 'roet in het eten'. Nadat the Captain gaten in de boot heeft geboord en alles netjes heeft afgewerkt om de mooie grote kunststof gasfles te plaatsen en aan te sluiten, wordt de gevulde fles getest op lekkage m.b.v. een sopje van water met afwasmiddel. Belletjes verschijnen aan de kraan! Na enkele toeren verder erin te draaien is deze dicht, maar komen er belletje bovenaan op de tank. De ontspanner wordt erop gedraaid maar kan niet ver genoeg aangedraaid worden. Dit is levensgevaarlijk en dus onbruikbaar! Al die tijd, moeite en geld voor niks!!! Jammer, maar we willen ons huisje niet 'BOEM!' laten zeggen...
De fut is op! Vier dagen stappen, winkel in & winkel uit, bus op & bus af, stappen, taxi, bus, stappen, taxi, stappen, zoeken, heffen, dragen, wegbergen, inventariseren, denken en nog eens tellen en denken,... niet alleen fysiek maar ook mentaal vreet het aan je. Niet meteen the Captain zijn hobby en dan bevinden de supermarkten zich in een gigantisch winkelcentrum of -straat, waardoor er toch nog wél andere zaken lonken.
Ja, ja, ik winkel graag, maar op een rustig tempo en niet voor 6 maanden of meer, op enkele dagen. Zijn we klaar? Hebben we genoeg mee? Who knows?!
Weg, we willen weg van de verleidingen, de winkels, de bewoonde wereld. Nood aan een rustige slaapplek en rust in ons hoofd. Geen lijstjes, geen klusjes, geen niks...
Een sterrenhemel zonder lichtpolutie en stadsgeluiden.
Dinsdagmorgen worden de buskaarten (chipkaart waar je een bedrag op zet, wordt onder de cruisers aan elkaar doorgegeven bij vertrek (2US$ aankoop) nog uitgedeeld via het netje en dan kunnen we anker op.
Tussen de vele geankerde vrachtschepen zoeken we ons een weg naar het zuiden. De skyline van Panama City vervaagt en even later is het enkel nog Zensation op het water. Drijvend hout en stukken boomstammen zwerven om ons heen en worden door de vogels gebruikt als rustplek en een gratis lift. Na twee uur krijgen we gezelschap van de wind en kan de motor uit. Dit wordt gelijk geapprecieerd door ons dolfijnengezelschap. Enige tijd later komt er een tweede groep. Ze zijn met veel, héél veel en ze komen van alle kanten. We horen ze binnen in de boot, door de romp heen, blazen en met elkaar praten. Heerlijk! En alsof dat nog geen beloning genoeg is, horen en zien we twee walvissen blazen en spuiten. Wauw, wat een traktatie!
De vogels komen meegenieten van dit levendige spektakel en spelen met hen mee.
We zijn gelijk weer helemaal ZEN...
zaterdag 1 april 2017
Las Perlas
Vrijdag, 17 -> donderdag, 30 maart '17
De 'Pareleilanden' of 'Las Perlas' of 'Pearl Islands', zoals de plaatselijke bevolking ze noemen, zijn na de 'San Blas' de polpulairste eilandengroep van Panama. Dit archipel, dat ongeveer 230 eilanden bevat, waarvan het overgrote deel onbenoemd en onbewoond is, ligt voor de kust van Panama, nml. in de Golf van Panama en kijkt uit over de Stille Oceaan. De oorsprong van de eilandengroep is vulkanisch en ze zijn begroeid met tropisch regenwoud. De naam 'Pareleilanden' hebben ze te danken aan de jarenlange parelhandel.
Ze staan bekend voor hun mooie natuur en luxe-verblijven. Eerst waren de prachtige eilanden met uitgestrekte zandstranden enkel gereserveerd voor de 'rich & famous', omdat ze ook enkel toegankelijk waren met privé-vliegtuigen & -boten. Maar dezer dagen kan je naar enkele varen met een ferry of vanuit Panama naar toe vliegen.
De twee populairste activiteiten zijn het walvisspotten en relaxen op één van de mooie zandstranden.
Alsook kan je er duiken, snorkelen, vogels spotten, fietsen & hiken (op Isla Del Rey), enz.
Door de ligging aan de Stille Oceaan is het maritieme leven helemaal anders als aan de Caraïbische kant. Andere vissoorten leven hier en komen vaak in grotere getallen voor. Dankzij deze overvloed van leven komt hier het grootste zoogdier ter wereld jaarlijks zijn jongen zeugen en voederen. Deze gigant is beter bekend als de walvis. De wateren rond de Pareleilanden zijn uniek in heel de wereld omdat ze zowel walvissen van het Noordelijke en Zuidelijke halfrond aantrekken die elkaar afwisselen. Hierdoor kan je het hele jaar door 'walvisspotten' op de Pareleilanden, dit kan op geen andere plek ter wereld!
Naast de grootste van de zee, komen hier ook de bekendste zoogdieren veelvuldig voor, nml. de dolfijnen.
Nou, dat klinkt allemaal véél belovend. We will see!
Eerste stop:
Het meest ontwikkelde eiland in de archipel is 'Isla Contadora', dat bekend werd in 1979 doordat Shah van Perzië, na zijn vlucht uit Iran, hier een tijdje in ballingschap leefde. Dit dreef de rijkere der aarde naar deze beeldschone plek nabij Panama.
Nou tot deze laatste horen we niet, maar we zijn hier toch maar lekker met ons eigen drijvend huisje.
Ons anker heeft zich nog maar net ingegraven of Yemaya roept Bella Ciao & Zensation op. Ze komen nu de baai ingevaren en voor hen zwemt een walvis! Waaaaaaat... en ja hoor van ver zien we het water uit zijn luchtgat de lucht inspuiten 🐳 en meters meegevoerd worden door de wind. Hij of zij komt dichterbij en gaat diep de baai in... O N GE L O O F L I J K!!! Van zo dichtbij hebben we dit dier 🐋 nog niet in de vrije natuur waargenomen. Wat een ontvangst!!!
Onze lievelingsdieren, de dolfijnen, komen zich ook nog even laten zien. En dan is er nog de vogelshow die door verschillende vogelsoorten gegeven wordt in grote getalen en een lust is voor het oog.
Nou, ze hebben in de pilot niet overdreven... dit beloofd voor ons verblijf in dit archipel!
En zo liggen we hier te chillen, alhoewel chillen... het is hier al meer werk- & naaiatelier geweest, maar met resultaat. De preekstoel is ook weer bijna volledig rechtgebogen, tot de houten hulpstukken braken, maar als je het niet weet zie je het niet. De rolletjes die gebroken waren aan de zeereling zijn ook ondertussen vervangen.
Recepten worden onderling uitgewisseld, uitgeprobeerd (Brood van maïsbloem, appelcake (zonder melk), empanadas (met eigengemaakt deeg), bolo's (brood met zoete aardappel, specialiteit van Madeira & Porto Santo)) en een drie-gangen afscheidsmenu wordt in elkaar gebokst.
Yemaya zwaaien we na enkele dagen, na een geslaagd afscheidsdiner, uit met een oud opgelapt tweedehands voorzeil, waaraan twee dagen herstellingen en aanpassingen aan plaatsvonden in het naaiatelier Bella Ciao.
De dinghywielen zijn weer opgedoken van ergens onderin. De steunen hingen namelijk nog op de oude Zodiak. Voor hun nieuwe thuisbasis krijgen ze extra mooie zelfgemaakte houten steunblokjes en onderhoud dat véél vakkundigheid vraagt van de bandenboer om weer te draaien, resultaat: ganse dag werk! Laat het getij maar komen, we kunnen weer het strand op- en afrollen met ons bijbootje, zonder al te veel sleur- en tilwerk.
Bakskisten en garage worden herschikt en inventaris aangepast.
Voor de gasfles met Venezolaanse aansluiting, vinden we na bijna een zoektocht van meer dan een half jaar, eindelijk een oude gasfles met een Amerikaanse aansluiting! De winkeleigenaar snapt niet goed wat we willen. Met hand en tand wordt het duidelijk gemaakt. En... we krijgen ze gratis en voor niks mee! Maar dan begint het pas. Hoe krijg je die er af? Zit er nog gas in? En ook de andere (Venezolaanse) afsluiting moet eraf en deze moet er dán weer inpassen... en dan heb je juist dat materiaal niet bij dat je nodig hebt. Gelukkig heeft Frits, de ex-botenbouwer, héél wat uit zijn atelier mee. Met een tap wordt de draad aangepast, op het einde nog wat extra afgevijld zodat de flotter er mee in kan, et voilà: ook dit kunnen we afvinken 👍🏼 Had the Captain graag met een 'Chipmunk'-stemmetje horen praten, maar de gas was eruit 🗣🤣
Nu nog ergens de fles laten vullen en een ontspanner/drukregelaar vinden die erop past en dan kan er extra gekokkereld worden 😜 Alweer een werkdag voorbij...
Bij doodtij wordt dan ook dagelijks een stukje van het onderderwaterschip schoongemaakt. De aangroei van pokken en groene slijm is een welgekende frustratie en probleem bij alle boten en onder de cruisers...
Het water is en voelt hier enkele graden kouder dan aan de Caraïbische kant en het is niet zo helder...
Tussendoor gaan we het eiland van naderbij bekijken.
Vliegveld 'Aero Perlas' heeft een landingsbaan ter grote (of beter gezegd: ter kleine) van de ene naar de andere kant van het eiland. Tijdig stoppen en opstijgen is hier een must 🛫🛬
Over de egale geasfalteerde wegen zien we voornamelijk golfcarts en quads als transportmiddel rijden. We wandelen op en neer over deze wegen langs de prachtige villa's/vakantiewoningskes en bewonderen de andere kant van het eiland. Hotels/hostels, restaurants/bars en winkeltjes passeren we onderweg. Toch zien we ook de andere kant van de façade: véél leegstaande en verkrotte gebouwen. Vooral locals komen we tegen, waar zijn die rijke eigenaars? Of vakantiegangers?
En zo vullen we de dagen. Nu gaan we op zoek nr mooie snorkelplekken en helder water...
Toch is het niet altijd even 'chilled'... Wanneer een boot te dichtbij ons ankert, worden de fenders/stootkussens uitgehangen... The Captain wil onze dame met alle macht beschermen voor een tweede aanvaring! De schrik zit erin!!! Het is geen zicht: Zensation vol fenders op een idyllische plek... niet zo fotogeniek 🤔
Tweede stop:
'Isla Chapera & Isla Mogo Mogo'
Tussen deze twee onbewoonde eilanden (uitgezonderd een gebouw van de 'aeronaval' (politie)) is het rustig liggen. De stranden om ons heen zijn mooi, het water...niet helder 😏
Derde stop:
'Isla Casaya', een vissersdorpje.
De vogels: zeemeeuwen, ibissen, verschillende roofvogels en pelikanen, zijn weer in allerlei soorten van de partij en vlieg-, duik- en vanglessen zorgen voor non-stop kijkplezier. Indrukwekkend om deze diersoort keer op keer in actie te zien. Vooral de tientallen pelikanen stelen de show en donderen telkens weer het water in om even later te slikken terwijl hun keelzak groter wordt: beet!
Vier dolfijnen 🐬 komen jagen en spelen in de baai tussen de boten en rotsen. Uren aan een stuk laten ze zich zien, dan weer ver, dan weer dichterbij. Met de bijboot proberen we hen te volgen, maar zij zijn de winnaar van het spel en misleiden ons telkens weer om aan een andere kant weer op te duiken 😉 Wat zijn ze toch slim!
In het dorpje maken we een wandeling en bezoeken we de andere kant van het eiland waar we pijlstaartroggen net onder de waterlijn zien glijden.
Een open grasveld doet om de paar dagen dienst als vliegveld voor de bevoorrading van de bewoners.
Op de grond liggen de afgevallen mooie bloemen met de vrucht van cashewnoten. Nou, dat vinden we wél lekker en al snel hebben we zakje vol. Even eerst online opzoeken hoe we ze precies moeten openen, want binnenin zit een bijtend sapje.
De mannen zijn al een heel stuk verder en Reinhilde en ik zoeken ons een kortere weg door de mangroven en de zachte modderige ondergrond. De dichtbegroeide struiken maken het ons niet makkelijk en terwijl ik vooroverbuig om er tussendoor te kruipen en mijn schoudertasje bijna de grond raakt, flitst de filmscène uit 'Crocodile Dundy' aan me voorbij... wetende dat op sommige eilanden krokodillen zitten en mangroven een favoriete habitat is van deze sluipende gevaren... We kijken elkaar aan, zeggen niks over krokodillen, maar besluiten wél dat we hier niet doorgeraken en beter een andere weg nemen.
Pas als we weer in het dorp zijn, bij de mannen, zeggen we wat we beide dachten '🐊'!
De locals zijn vriendelijk en bieden ons noch vis, noch parels aan...
Vierde stop:
'Isla Espiritu Santo'
Om ons heen verschillende eilanden en ondieptes. Met ons Dinghietje en de vislijn er achteraan om te trolen, trekken we erop uit.
Kleine babyschildpadjes en gestippelde egelvisjes duiken snel weer met hun kopjes onder water wanneer we voorbij varen. Roggen zweven rustig langs ons heen en vogels jagen op opspringende scholen visjes. Daar moeten we zijn!
Maar het mag niet zijn. De haak blijft ergens achterhaken en is verdwenen. Geen verse vis 😕 Dan maar eentje uit het vriezertje...
Vijfde stop:
'Isla Cañas'
Over het eiland bevind zich het dorp, dat op het grotere eiland 'Isla del Rey' gelegen is. In de mooie baai liggen tientallen vissersbootjes. In hun hangmatten liggen de vissers te luieren en te keuvelen. Na wat navraag kunnen we een gigantische papaya en wat plantana's (bakbanen) scoren uit één van de tuintjes, of zeg maar: mega tuin, zo groot als het eiland. Want ze zijn zo dichtbegroeid en nog vruchtbaar ook. Maar ook hier wordt er ons noch vis, noch andere dingen aangeboden...
Zesde stop:
'San Miguel'_Isla Del Rey
Het hoofddorp van dit grootste eiland van het archipel.
Hier bevindt zich het hoofdkantoor van de 'aeronoval' van de Pareleilanden. Tussen tientallen vissersboten en dito meerboeien en -lijnen proberen we ons een weg te zoeken naar het strand. De 'aeronoval'-boot komt er ook net aan en we volgen hun waterspoor. De mannen ontvangen ons en maken een praatje. Ze hadden ons ook al op de andere eilanden opgemerkt. Ja, wij hen ook. Ze varen dagelijks even voorbij.
Het dorp is groot en levendig. Uit enkele bars klinkt luide muziek en iedereen zegt vriendelijk dag. Ook nu moeten we zelf even polsen of we wat vers fruit & groenten ergens kunnen kopen, want de kleine winkeltjes hebben enkel blikvoer en frisdrank. Na wat heen en weer geloop achter iemand die iemand anders zoekt, wordt de eigenares in kwestie gevonden en opent haar huisdeur voor ons. In de leefruimte staat een houten rekje met allerlei groenten & fruit. Het aanbod verrast ons: papaya, ananas, watermeloen, bakbananen, aardappelen, wortelen, selder, uien, paprika's. Toppie! Zelf hebben we nog een ruim aanbod op Zensation en beperk ik me tot enkele aardappelen (ja, ja, jullie lezen het goed! The Captain eet dat als eens graag en dus... en... misschien bakt hij nog eens frietjes 🍟 dat lust ik wél 😜). De prijs is niet het goedkoopst, maar betaalbaar. Ja, het leven is hier... anders...
Zevende stop:
'Isla Contadora'
Terug bij het beginpunt. Een wandeling brengt ons naar een andere baai, die achter een rif ligt. Hier ziet het water er helder en uitnodigend uit. Misschien een snorkelspot...
We hebben nog enkele stops/eilanden laten liggen voor binnen een week ofzo, wanneer we langs het archipel passeren onderweg naar Ecuador. Nu even terug richting Panama.
Onze meningen zijn verdeelt: aan de ene kant zijn het mooie eilanden en een prachtig zeilgebied, aan de andere kant zijn we teleurgesteld: ondanks het rijke visleven hier, zelf geen vis kunnen vangen en niet kunnen snorkelen... Hebben we de verkeerde plekken gekozen? Volgens een andere cruiser is er op dit moment een onderstroom die ervoor zorgt dat het water troebel is.
Wat ons verbaast is dat geen enkele visser of local komt bedelen of een visje of wat anders probeert te verkopen. Mogen ze dit niet of hebben ze het geld niet nodig? Het geeft ons een fijn gevoel, niemand te moeten afschudden of uit medelijden toch maar iets kopen.
Het weer ankeren en liggen op getijdenwater levert weer interessante landschapsveranderingen op en goed rekenen en bekijken welke plek we kunnen kiezen. Blijft indrukwekkend om plots bij laag water omsingeld te zijn door zandvlakte en rotsen.
Zo, daar gaan we, 6u, de zon komt op, alsook het anker. Terug richting de bewoonde wereld.
Bij het opendraaien van het grootzeil merkt Geert een scheurtje. Het zeil heeft aan het onderlijk enkele scheurtjes! Pfff, nu dat weer. Al weken zoeken we een geschikt windstil moment om het grootziel eraf te halen en te vervangen door het oude. Nu moet het echt gebeuren. Zodat dit kan gerepareerd worden. Maar waar? Dat zoeken we later uit... Nu varen. Met een zacht windje en een plat zeetje is het rustig en aangenaam.
Tijd en ruimte om een appelcake te bakken. Terwijl de ingrediënten en het deeg bereid worden, wordt er bovendeks een walvis gespot. Vooral het geluid van zijn geblaas trekt telkens de aandacht. Hij is te ver weg en de lucht te ijl, waardoor het zicht jammergenoeg niet ver rijkt.
Terwijl de cake in de oven staat, drijven tientallen pijlstaartroggen voorbij, net onder het wateroppervlak zien we hun grote contouren, veel beweging zit er niet in. Zouden ze slapen? Dolfijnen krommen hun lijfje boven het water en dan... beet!
Net op het delicate moment dat de appelcake in de oven nauwlettend in de gaten gehouden moet worden...
Een mooie vis van 60cm lang halen we met gemak binnen. Maar wat is het? Daar zullen we even moeten naar 'googlen'. De huid laat een vettige laag achter op de teak vloer in de kuip. De vis wringt zijn kop door het gat in ons schepnet en maakt het groter tot ie er kan uitspartelen. Met man en macht probeer ik hem in het net te houden, terwijl hij voor zijn vrijheid vecht en rondspartelt in de kuip.
De verlengstok van het visnet staat achter me, ik heb het druk met de vangst in bedwang te houden, ik raak de stok en duw hem per ongeluk overboord 😱 O, neen, snel in achteruit om hem te redden, maar... te laat! Hij is zijn zwemdiploma vergeten te halen... Tja, stom en onhandig, te veel met allerlei dingen tegelijk bezig. Ach ja, we hebben een 'koningsmakreel' (volgens online bronnen, een gewone of Chinese, dat is niet helemaal duidelijk) en een lekkere á point gebakken appelcake.
Van de week zullen we op nieuwe visnet-jacht gaan in Panama, om de volgende vangsten aan boord te krijgen 😉
Na meer dan acht uur bereiken we 'Isla Taboga', dat 7NM voor de kust van Panama ligt. Dagelijks komen dagjesmensen met de ferry vanaf 'La Playita' naar dit eiland. Een dagje zonnebaden op het strand dat bij laag water het grote en het kleine eiland met elkaar verbindt. De ligbedden en kleurrijke parasols steken af op het okergele zand.
Op het eiland worden we overspoeld door talrijke bloemenpracht. De locals noemen het dan ook niet voor niets het 'bloemeneiland'. Langs de baai wordt druk gewerkt om het plaatsje op te leuken door een likje verf. Wat er in het water drijft is om te huilen... zoveel afval en stukken hout/boomstammen. Dit was ook het geval in de baaien van de dorpjes van de Pareleilanden. Het blijft een groot probleem de afvalverwerking!
Na een wandeling over het eiland, gaan we de volgende middag anker op. Of toch niet?! Het anker zit muurvast en we kunnen geen meter binnenhalen. Wat is dit? Waar zitten we aan vast. Enkele rondjes draaien helpt niet. Is dit vrijdag de 13de? Daarstraks wilde de buitenboordmotor van ons Dinghietje niet starten en nu dit...
Frits trekt zijn duikspullen aan en duikt onder water. De ankerketting zit drie keer rond een overblijfsel van een meerboei gedraaid 🤔 Al snel heeft Frits ons bevrijd en kunnen we alles binnenhalen... oef! Bedankt Bella Ciao-crew, jullie zijn onze redders 👼🏼 van de dag: eerst een sleepje voor de bijboot en nu de ankerketting. Hopelijk stopt het hier vandaag.
Op voorzeil dobberen we door het mijnenveld van geankerde vrachtschepen. Best spannend, zeker wanneer we door de stroming dichter naar één van de boegen worden gezet... of er eentje op ons blaast dat ie gaat vertrekken, hier en daar maar even de motor aanzetten en een dotje gas geven.
Heelhuids arriveren we terug op de ankerplek 'La Playita_Amador'_Panama.
De 'Pareleilanden' of 'Las Perlas' of 'Pearl Islands', zoals de plaatselijke bevolking ze noemen, zijn na de 'San Blas' de polpulairste eilandengroep van Panama. Dit archipel, dat ongeveer 230 eilanden bevat, waarvan het overgrote deel onbenoemd en onbewoond is, ligt voor de kust van Panama, nml. in de Golf van Panama en kijkt uit over de Stille Oceaan. De oorsprong van de eilandengroep is vulkanisch en ze zijn begroeid met tropisch regenwoud. De naam 'Pareleilanden' hebben ze te danken aan de jarenlange parelhandel.
Ze staan bekend voor hun mooie natuur en luxe-verblijven. Eerst waren de prachtige eilanden met uitgestrekte zandstranden enkel gereserveerd voor de 'rich & famous', omdat ze ook enkel toegankelijk waren met privé-vliegtuigen & -boten. Maar dezer dagen kan je naar enkele varen met een ferry of vanuit Panama naar toe vliegen.
De twee populairste activiteiten zijn het walvisspotten en relaxen op één van de mooie zandstranden.
Alsook kan je er duiken, snorkelen, vogels spotten, fietsen & hiken (op Isla Del Rey), enz.
Door de ligging aan de Stille Oceaan is het maritieme leven helemaal anders als aan de Caraïbische kant. Andere vissoorten leven hier en komen vaak in grotere getallen voor. Dankzij deze overvloed van leven komt hier het grootste zoogdier ter wereld jaarlijks zijn jongen zeugen en voederen. Deze gigant is beter bekend als de walvis. De wateren rond de Pareleilanden zijn uniek in heel de wereld omdat ze zowel walvissen van het Noordelijke en Zuidelijke halfrond aantrekken die elkaar afwisselen. Hierdoor kan je het hele jaar door 'walvisspotten' op de Pareleilanden, dit kan op geen andere plek ter wereld!
Naast de grootste van de zee, komen hier ook de bekendste zoogdieren veelvuldig voor, nml. de dolfijnen.
Nou, dat klinkt allemaal véél belovend. We will see!
Eerste stop:
Het meest ontwikkelde eiland in de archipel is 'Isla Contadora', dat bekend werd in 1979 doordat Shah van Perzië, na zijn vlucht uit Iran, hier een tijdje in ballingschap leefde. Dit dreef de rijkere der aarde naar deze beeldschone plek nabij Panama.
Nou tot deze laatste horen we niet, maar we zijn hier toch maar lekker met ons eigen drijvend huisje.
Ons anker heeft zich nog maar net ingegraven of Yemaya roept Bella Ciao & Zensation op. Ze komen nu de baai ingevaren en voor hen zwemt een walvis! Waaaaaaat... en ja hoor van ver zien we het water uit zijn luchtgat de lucht inspuiten 🐳 en meters meegevoerd worden door de wind. Hij of zij komt dichterbij en gaat diep de baai in... O N GE L O O F L I J K!!! Van zo dichtbij hebben we dit dier 🐋 nog niet in de vrije natuur waargenomen. Wat een ontvangst!!!
Onze lievelingsdieren, de dolfijnen, komen zich ook nog even laten zien. En dan is er nog de vogelshow die door verschillende vogelsoorten gegeven wordt in grote getalen en een lust is voor het oog.
Nou, ze hebben in de pilot niet overdreven... dit beloofd voor ons verblijf in dit archipel!
En zo liggen we hier te chillen, alhoewel chillen... het is hier al meer werk- & naaiatelier geweest, maar met resultaat. De preekstoel is ook weer bijna volledig rechtgebogen, tot de houten hulpstukken braken, maar als je het niet weet zie je het niet. De rolletjes die gebroken waren aan de zeereling zijn ook ondertussen vervangen.
Recepten worden onderling uitgewisseld, uitgeprobeerd (Brood van maïsbloem, appelcake (zonder melk), empanadas (met eigengemaakt deeg), bolo's (brood met zoete aardappel, specialiteit van Madeira & Porto Santo)) en een drie-gangen afscheidsmenu wordt in elkaar gebokst.
Yemaya zwaaien we na enkele dagen, na een geslaagd afscheidsdiner, uit met een oud opgelapt tweedehands voorzeil, waaraan twee dagen herstellingen en aanpassingen aan plaatsvonden in het naaiatelier Bella Ciao.
De dinghywielen zijn weer opgedoken van ergens onderin. De steunen hingen namelijk nog op de oude Zodiak. Voor hun nieuwe thuisbasis krijgen ze extra mooie zelfgemaakte houten steunblokjes en onderhoud dat véél vakkundigheid vraagt van de bandenboer om weer te draaien, resultaat: ganse dag werk! Laat het getij maar komen, we kunnen weer het strand op- en afrollen met ons bijbootje, zonder al te veel sleur- en tilwerk.
Bakskisten en garage worden herschikt en inventaris aangepast.
Voor de gasfles met Venezolaanse aansluiting, vinden we na bijna een zoektocht van meer dan een half jaar, eindelijk een oude gasfles met een Amerikaanse aansluiting! De winkeleigenaar snapt niet goed wat we willen. Met hand en tand wordt het duidelijk gemaakt. En... we krijgen ze gratis en voor niks mee! Maar dan begint het pas. Hoe krijg je die er af? Zit er nog gas in? En ook de andere (Venezolaanse) afsluiting moet eraf en deze moet er dán weer inpassen... en dan heb je juist dat materiaal niet bij dat je nodig hebt. Gelukkig heeft Frits, de ex-botenbouwer, héél wat uit zijn atelier mee. Met een tap wordt de draad aangepast, op het einde nog wat extra afgevijld zodat de flotter er mee in kan, et voilà: ook dit kunnen we afvinken 👍🏼 Had the Captain graag met een 'Chipmunk'-stemmetje horen praten, maar de gas was eruit 🗣🤣
Nu nog ergens de fles laten vullen en een ontspanner/drukregelaar vinden die erop past en dan kan er extra gekokkereld worden 😜 Alweer een werkdag voorbij...
Bij doodtij wordt dan ook dagelijks een stukje van het onderderwaterschip schoongemaakt. De aangroei van pokken en groene slijm is een welgekende frustratie en probleem bij alle boten en onder de cruisers...
Het water is en voelt hier enkele graden kouder dan aan de Caraïbische kant en het is niet zo helder...
Tussendoor gaan we het eiland van naderbij bekijken.
Vliegveld 'Aero Perlas' heeft een landingsbaan ter grote (of beter gezegd: ter kleine) van de ene naar de andere kant van het eiland. Tijdig stoppen en opstijgen is hier een must 🛫🛬
Over de egale geasfalteerde wegen zien we voornamelijk golfcarts en quads als transportmiddel rijden. We wandelen op en neer over deze wegen langs de prachtige villa's/vakantiewoningskes en bewonderen de andere kant van het eiland. Hotels/hostels, restaurants/bars en winkeltjes passeren we onderweg. Toch zien we ook de andere kant van de façade: véél leegstaande en verkrotte gebouwen. Vooral locals komen we tegen, waar zijn die rijke eigenaars? Of vakantiegangers?
En zo vullen we de dagen. Nu gaan we op zoek nr mooie snorkelplekken en helder water...
Toch is het niet altijd even 'chilled'... Wanneer een boot te dichtbij ons ankert, worden de fenders/stootkussens uitgehangen... The Captain wil onze dame met alle macht beschermen voor een tweede aanvaring! De schrik zit erin!!! Het is geen zicht: Zensation vol fenders op een idyllische plek... niet zo fotogeniek 🤔
Tweede stop:
'Isla Chapera & Isla Mogo Mogo'
Tussen deze twee onbewoonde eilanden (uitgezonderd een gebouw van de 'aeronaval' (politie)) is het rustig liggen. De stranden om ons heen zijn mooi, het water...niet helder 😏
Derde stop:
'Isla Casaya', een vissersdorpje.
De vogels: zeemeeuwen, ibissen, verschillende roofvogels en pelikanen, zijn weer in allerlei soorten van de partij en vlieg-, duik- en vanglessen zorgen voor non-stop kijkplezier. Indrukwekkend om deze diersoort keer op keer in actie te zien. Vooral de tientallen pelikanen stelen de show en donderen telkens weer het water in om even later te slikken terwijl hun keelzak groter wordt: beet!
Vier dolfijnen 🐬 komen jagen en spelen in de baai tussen de boten en rotsen. Uren aan een stuk laten ze zich zien, dan weer ver, dan weer dichterbij. Met de bijboot proberen we hen te volgen, maar zij zijn de winnaar van het spel en misleiden ons telkens weer om aan een andere kant weer op te duiken 😉 Wat zijn ze toch slim!
In het dorpje maken we een wandeling en bezoeken we de andere kant van het eiland waar we pijlstaartroggen net onder de waterlijn zien glijden.
Een open grasveld doet om de paar dagen dienst als vliegveld voor de bevoorrading van de bewoners.
Op de grond liggen de afgevallen mooie bloemen met de vrucht van cashewnoten. Nou, dat vinden we wél lekker en al snel hebben we zakje vol. Even eerst online opzoeken hoe we ze precies moeten openen, want binnenin zit een bijtend sapje.
De mannen zijn al een heel stuk verder en Reinhilde en ik zoeken ons een kortere weg door de mangroven en de zachte modderige ondergrond. De dichtbegroeide struiken maken het ons niet makkelijk en terwijl ik vooroverbuig om er tussendoor te kruipen en mijn schoudertasje bijna de grond raakt, flitst de filmscène uit 'Crocodile Dundy' aan me voorbij... wetende dat op sommige eilanden krokodillen zitten en mangroven een favoriete habitat is van deze sluipende gevaren... We kijken elkaar aan, zeggen niks over krokodillen, maar besluiten wél dat we hier niet doorgeraken en beter een andere weg nemen.
Pas als we weer in het dorp zijn, bij de mannen, zeggen we wat we beide dachten '🐊'!
De locals zijn vriendelijk en bieden ons noch vis, noch parels aan...
Vierde stop:
'Isla Espiritu Santo'
Om ons heen verschillende eilanden en ondieptes. Met ons Dinghietje en de vislijn er achteraan om te trolen, trekken we erop uit.
Kleine babyschildpadjes en gestippelde egelvisjes duiken snel weer met hun kopjes onder water wanneer we voorbij varen. Roggen zweven rustig langs ons heen en vogels jagen op opspringende scholen visjes. Daar moeten we zijn!
Maar het mag niet zijn. De haak blijft ergens achterhaken en is verdwenen. Geen verse vis 😕 Dan maar eentje uit het vriezertje...
Vijfde stop:
'Isla Cañas'
Over het eiland bevind zich het dorp, dat op het grotere eiland 'Isla del Rey' gelegen is. In de mooie baai liggen tientallen vissersbootjes. In hun hangmatten liggen de vissers te luieren en te keuvelen. Na wat navraag kunnen we een gigantische papaya en wat plantana's (bakbanen) scoren uit één van de tuintjes, of zeg maar: mega tuin, zo groot als het eiland. Want ze zijn zo dichtbegroeid en nog vruchtbaar ook. Maar ook hier wordt er ons noch vis, noch andere dingen aangeboden...
Zesde stop:
'San Miguel'_Isla Del Rey
Het hoofddorp van dit grootste eiland van het archipel.
Hier bevindt zich het hoofdkantoor van de 'aeronoval' van de Pareleilanden. Tussen tientallen vissersboten en dito meerboeien en -lijnen proberen we ons een weg te zoeken naar het strand. De 'aeronoval'-boot komt er ook net aan en we volgen hun waterspoor. De mannen ontvangen ons en maken een praatje. Ze hadden ons ook al op de andere eilanden opgemerkt. Ja, wij hen ook. Ze varen dagelijks even voorbij.
Het dorp is groot en levendig. Uit enkele bars klinkt luide muziek en iedereen zegt vriendelijk dag. Ook nu moeten we zelf even polsen of we wat vers fruit & groenten ergens kunnen kopen, want de kleine winkeltjes hebben enkel blikvoer en frisdrank. Na wat heen en weer geloop achter iemand die iemand anders zoekt, wordt de eigenares in kwestie gevonden en opent haar huisdeur voor ons. In de leefruimte staat een houten rekje met allerlei groenten & fruit. Het aanbod verrast ons: papaya, ananas, watermeloen, bakbananen, aardappelen, wortelen, selder, uien, paprika's. Toppie! Zelf hebben we nog een ruim aanbod op Zensation en beperk ik me tot enkele aardappelen (ja, ja, jullie lezen het goed! The Captain eet dat als eens graag en dus... en... misschien bakt hij nog eens frietjes 🍟 dat lust ik wél 😜). De prijs is niet het goedkoopst, maar betaalbaar. Ja, het leven is hier... anders...
Zevende stop:
'Isla Contadora'
Terug bij het beginpunt. Een wandeling brengt ons naar een andere baai, die achter een rif ligt. Hier ziet het water er helder en uitnodigend uit. Misschien een snorkelspot...
We hebben nog enkele stops/eilanden laten liggen voor binnen een week ofzo, wanneer we langs het archipel passeren onderweg naar Ecuador. Nu even terug richting Panama.
Onze meningen zijn verdeelt: aan de ene kant zijn het mooie eilanden en een prachtig zeilgebied, aan de andere kant zijn we teleurgesteld: ondanks het rijke visleven hier, zelf geen vis kunnen vangen en niet kunnen snorkelen... Hebben we de verkeerde plekken gekozen? Volgens een andere cruiser is er op dit moment een onderstroom die ervoor zorgt dat het water troebel is.
Wat ons verbaast is dat geen enkele visser of local komt bedelen of een visje of wat anders probeert te verkopen. Mogen ze dit niet of hebben ze het geld niet nodig? Het geeft ons een fijn gevoel, niemand te moeten afschudden of uit medelijden toch maar iets kopen.
Het weer ankeren en liggen op getijdenwater levert weer interessante landschapsveranderingen op en goed rekenen en bekijken welke plek we kunnen kiezen. Blijft indrukwekkend om plots bij laag water omsingeld te zijn door zandvlakte en rotsen.
Zo, daar gaan we, 6u, de zon komt op, alsook het anker. Terug richting de bewoonde wereld.
Bij het opendraaien van het grootzeil merkt Geert een scheurtje. Het zeil heeft aan het onderlijk enkele scheurtjes! Pfff, nu dat weer. Al weken zoeken we een geschikt windstil moment om het grootziel eraf te halen en te vervangen door het oude. Nu moet het echt gebeuren. Zodat dit kan gerepareerd worden. Maar waar? Dat zoeken we later uit... Nu varen. Met een zacht windje en een plat zeetje is het rustig en aangenaam.
Tijd en ruimte om een appelcake te bakken. Terwijl de ingrediënten en het deeg bereid worden, wordt er bovendeks een walvis gespot. Vooral het geluid van zijn geblaas trekt telkens de aandacht. Hij is te ver weg en de lucht te ijl, waardoor het zicht jammergenoeg niet ver rijkt.
Terwijl de cake in de oven staat, drijven tientallen pijlstaartroggen voorbij, net onder het wateroppervlak zien we hun grote contouren, veel beweging zit er niet in. Zouden ze slapen? Dolfijnen krommen hun lijfje boven het water en dan... beet!
Net op het delicate moment dat de appelcake in de oven nauwlettend in de gaten gehouden moet worden...
Een mooie vis van 60cm lang halen we met gemak binnen. Maar wat is het? Daar zullen we even moeten naar 'googlen'. De huid laat een vettige laag achter op de teak vloer in de kuip. De vis wringt zijn kop door het gat in ons schepnet en maakt het groter tot ie er kan uitspartelen. Met man en macht probeer ik hem in het net te houden, terwijl hij voor zijn vrijheid vecht en rondspartelt in de kuip.
De verlengstok van het visnet staat achter me, ik heb het druk met de vangst in bedwang te houden, ik raak de stok en duw hem per ongeluk overboord 😱 O, neen, snel in achteruit om hem te redden, maar... te laat! Hij is zijn zwemdiploma vergeten te halen... Tja, stom en onhandig, te veel met allerlei dingen tegelijk bezig. Ach ja, we hebben een 'koningsmakreel' (volgens online bronnen, een gewone of Chinese, dat is niet helemaal duidelijk) en een lekkere á point gebakken appelcake.
Van de week zullen we op nieuwe visnet-jacht gaan in Panama, om de volgende vangsten aan boord te krijgen 😉
Na meer dan acht uur bereiken we 'Isla Taboga', dat 7NM voor de kust van Panama ligt. Dagelijks komen dagjesmensen met de ferry vanaf 'La Playita' naar dit eiland. Een dagje zonnebaden op het strand dat bij laag water het grote en het kleine eiland met elkaar verbindt. De ligbedden en kleurrijke parasols steken af op het okergele zand.
Op het eiland worden we overspoeld door talrijke bloemenpracht. De locals noemen het dan ook niet voor niets het 'bloemeneiland'. Langs de baai wordt druk gewerkt om het plaatsje op te leuken door een likje verf. Wat er in het water drijft is om te huilen... zoveel afval en stukken hout/boomstammen. Dit was ook het geval in de baaien van de dorpjes van de Pareleilanden. Het blijft een groot probleem de afvalverwerking!
Na een wandeling over het eiland, gaan we de volgende middag anker op. Of toch niet?! Het anker zit muurvast en we kunnen geen meter binnenhalen. Wat is dit? Waar zitten we aan vast. Enkele rondjes draaien helpt niet. Is dit vrijdag de 13de? Daarstraks wilde de buitenboordmotor van ons Dinghietje niet starten en nu dit...
Frits trekt zijn duikspullen aan en duikt onder water. De ankerketting zit drie keer rond een overblijfsel van een meerboei gedraaid 🤔 Al snel heeft Frits ons bevrijd en kunnen we alles binnenhalen... oef! Bedankt Bella Ciao-crew, jullie zijn onze redders 👼🏼 van de dag: eerst een sleepje voor de bijboot en nu de ankerketting. Hopelijk stopt het hier vandaag.
Op voorzeil dobberen we door het mijnenveld van geankerde vrachtschepen. Best spannend, zeker wanneer we door de stroming dichter naar één van de boegen worden gezet... of er eentje op ons blaast dat ie gaat vertrekken, hier en daar maar even de motor aanzetten en een dotje gas geven.
Heelhuids arriveren we terug op de ankerplek 'La Playita_Amador'_Panama.