Frans Polynesië: Markiezen: Ua Pou, Hakatau

Donderdag, 7 - zondag, 10 december ‘17  (UTC -9u30 = -10u30 tijdsverschil met BE(UTC +1u)!) (Markiezen Archipel is 30’ verschil met Tahiti)

Een fijn en vlot zeiltochtje aan de wind, met een knikje in de schoot, zo brengt onze dame ons al snel naar het eiland, ’Ua Pou’, dat we reeds aan de overkant zagen liggen. Het ligt ongeveer 50km/27NM ten zuide van Nuku Hiva. 

De gewichtverplaatsing in Zensation werpt haar vruchten af, ze houdt haar neus boven water en glijdt soepel door de golven. 

Mystieke pieken komen steeds dichterbij. We arriveren in de baai voor het dorp, Hakahau en willen achter de pier kruipen om te profiteren van de beschutting die het biedt tegen de deining die hier binnenrolt. De ankerbediening weigert wéér dienst en dus moet MacGyver eerst wat sleutelen om het weer in gang te krijgen, terwijl we ronddobberen in het kleine kommetje achter de pier. Na enige tijd krijgt hij hem weer aan de praat en droppen we snel het anker. Eerst maar even de nieuwe koppelingen van de ankerbediening (gelukkig hebben we die bij tussen héél wat reservemateriaal) installeren en dan een meer beschutte plek uitkiezen tussen enkele andere boten, zodat we het hekanker kunnen uitgooien, die uitzwaaien voorkomt en voor meer stabilisatie zorgt. Zo liggen we even later véél rustiger te wiegen achter de hoge betonnen pier en kijken uit op het aparte gebergte van het eiland. 

Het onherbergzame eiland ‘Ua Pou’ (uitgesproken Wah-Poe) heeft een grootte van 105 km².  Er wonen ongeveer 2 173 inwoners die leven van de opbrengsten van hun houtsnijwerken. Veel hebben ze niet nodig, want voedsel (fruit & groenten) groeit hier genoeg, vis zwemt er ook voldoende en de gezondheidszorg is gratis, doordat het door de Franse staat of de wél werkende mensen wordt betaald.

Gouden zonnestralen schemeren doorheen de wolken die omheen de spitse bergtoppen hangen, wat voor een onwerkelijke, feeërieke sfeer zorgt... 

Het landschap van Ua Pou is werkelijk spectaculair! We kijken uit op het silhouet van de ongeveer 1000m hoge spiraalvormige pieken die omvangen worden door wolken, die als opkomende mist of rook om hen heen cirkelen. 

Volgens de legende (zie blog Markiezen): ‘Eerst werden er twee palen opgericht, zij vormden het eiland "Ua Pou".’ 

De pieken zijn gevormd door opgestuwde punten gestolde lava die na een tweede vulkaanuitbarsting boven de kraters uitkwamen.

Het topje van de hoogste piek ‘Mont Oave’ (1232m) komt even boven de wolken piepen. Met de fotocamera in de aanslag zitten we vanop ons kuipterras te wachten op het moment om de zeven pieken als stenen reuzen uit een sprookjesbos te voorschijn komen, zoals de ‘gotische spitsen van een bijzondere kerk’, schreef Robert Louis Stevenson. Op dag twee krijgen we enkel minuten de kans om ze te zien en vast te leggen 📷

Al klussend brengen we de dagen door: dikkere bouten en moeren worden bevestigd aan de windvaansturing. Hiervoor mag the Captain zich weer in allerlei bochten wringen in de technische ruimte in het achter-onder. Meteen het moment om daar de moeren van de bevestigingspunten van achterstagen bij te draaien.

Op het strand staat een groot gebouw, waar de Va’a-school gevestigd is. Va’a’s varen steeds rond Zensation heen, alsook tijdens de turnles komen va’a’s in verschillende formaten voorbij gepeddeld. Na de schooluren komen enkele kinderen nieuwsgierig om ons heen draaien en een praatje maken. Met een pakje koekjes peddelen ze vliegensvlug het strand op... even later zijn ze er weer 😉

Bij de bakker/snack ‘Hiammoekuha’ krijgen we, vanaf een uitgave van 500CFP per persoon/toestel, het wachtwoord van hun trage internet. Niet nodig voor onze vier toestellen, aangezien deze met de nieuwe iOS update automatisch vraagt of je het wachtwoord wil delen met de toestellen die willen verbinden 😜 Thanks Apple 👍🏽

Wespen met lange poten vliegen zowel in de kuip als aan land nieuwsgierig rond. We zagen ze ooit in Griekenland. Enkele weken terug, in Tikehau (Tuamotus) kreeg ik reeds een prikje van één, die op een balk zat, die ik vastgreep 🐝 Ze zouden heerlijke honing produceren, die aan een hoge prijs, van 12€/flesje verkocht wordt!

Op Nuku Hiva zagen we net als hier, enkel grote 4x4 terreinwagens/pick-ups rijden. De wegen zijn hier niet van de beste kwaliteit en er moet héél wat geklommen en gekronkeld worden op de bergwegen.

Elke avond genieten we van het geluid van drums: ‘pahu’. We zijn nieuwsgierig en nemen een kijkje... er wordt volop gerepeteerd voor het optreden op het “Markiezen kunst festival” dat van 18-21 december plaatsvind op het eiland Tahuata. Als voorproefje en voor de inwoners die niet naar het festival (kunnen) gaan, is er een generale repetitie/optreden gepland. We blijven een extra dag & nacht om mee te genieten van dit spektakel 🥁 Zang & dans, prachtige krijgers met tattoos en mooie vrouwen met bloemenkransen geven het beste van zich zelf op het ritme van de grote houten drums, die indrukwekkende muziek maken.

Bij vertrek merken we dat het hekanker vast zit. We laten de ankerketting vieren, zodat we dichter bij het hekanker komen, dat we dan met behulp van de een elektrische lier, binnen kunnen winchen. We lagen alweer goed verankerd ⚓️

Frans Polynesië: Markiezen: Nuku Hiva, Hakatea (Daniels Bay)

Dinsdag, 5 - donderdag, 7 december ‘17 (UTC -9u30 = -10u30 tijdsverschil met BE(UTC +1u)!) (Markiezen Archipel is 30’ verschil met Tahiti)

Al na enkele meters merken we dat de ankerketting moeizaam wordt opgehaald. Wat is er aan de hand? Hangt het anker ergens achter? Bommies zijn hier niet, maar misschien een rots of een betonblok van een oude meerboei?! Enkele meters ankerketting verder, ontdekken we iets onder het wateroppervlak... een ander anker dat rond onze ankerketting gedraaid zit. Oei, hebben we iemand zijn anker los getrokken? Er ligt nochtans geen boot in de directe omgeving. Dan toch een oude mooring? Het is een groot viertandig anker en is zo niet los te krijgen, dan maar weer de bijboot te water laten en vanuit ons Dinghietje de ankerketting van het zware anker proberen te bevrijden. Ondertussen dinghiet er een Franse cruiser voorbij, die stopt om een handje te helpen. Geert probeert onze ketting van de scherpe ankerpunten te ontwarren, terwijl ik onze ketting, met behulp van de ankerbediening & de elektrische winch, wat laat vieren of binnen haal. Het vreemde anker is voorzien van een ketting en een dik touw, die ook rond onze ankerketting zijn gewikkeld 😱. Het touw wordt doorgesneden en de dikkere ketting wordt ontward. Na heel wat sleur- en duwwerk donderd het anker het water in. Onze ketting is bevrijd! Ik haal ze verder op, maar al snel merk ik dat er nog wat mis is... en ja, hoor, daar verschijnt NOG een anker: een Fortress voorzien van twee verschillende ankerkettingen en een touw! De twee mannen hebben weer wat tijd nodig om onze ketting te bevrijden en de Fransman wil niet dat het touw wordt doorgesneden! We zijn wat blij als we eindelijk ons eigen Rocna-anker aan de oppervlakte zien verschijnen en de voltallige ankerketting in de ankerbak zien liggen ⚓️⛓

De Fransman verdwijnt met het Fortress-anker, inclusief de twee ankerkettingen en het touw in zijn dinghy... een fantastisch zelf-toegeëigend kado als dank voor zijn hulp! 

Pas achteraf, als we het allemaal laten bezinken en met de wind in de zeilen naar de volgende baai varen, slaan we ons tegen ons véél te braaf voorhoofd 🤔

Ach ja, we zijn vrij en hebben ons eigen anker en -ketting niet verloren, alleen wat schade aan de schakels opgelopen, het had anders kunnen verlopen. Hoe véél pech kan je hebben om twee ankers te vangen?! In ieder geval lagen we de afgelopen dagen goed vastgeankerd 😂🤣😂

Slechts 6 mijl verder ligt de baai van Hakatea, in de cruisers-mond ‘Daniels Bay’ genoemd, alhoewel blijkbaar Daniel, die er woonde, ondertussen overleden zou zijn. Volgens de locals is het een baai met weinig deining. Dat zien we wél zitten, na de woeligere wateren in de vorige baai. Enkel op voorzeil zijn we er op een klein uurtje. 

Daniels Bay ligt goed verborgen en is pas te zien als we er vlak voor liggen. De ingang is smal en en er staan brekers aan weerszijden. Surfend over de golven draaien we de baai van Hakatea in. Eens achter het hoekje komen we aan in een prachtige baai met vlak water. Aan de ene kant staan palmbomen op een wit zandstrand waar een huisje op staat, met erachter en om ons heen meters hoge bergen met verschillende begroeiing: mos of groene dotjes als watten op de bruine grillige steile rotsen, aan de andere kant struiken & bomen op de groene heuvelruggen. In de verte horen we mekkerende geiten. Een veilige beschutte baai. De zee is niet te zien, alsook het dorp niet, dat verscholen ligt verscholen achter een kleine landtong.

Is dit de perfecte baai?! Deze baai heeft echter ook een minder mooi verhaal: enkele jaren terug lag er hier een zeilboot met een jong koppel. Hij werd uitgenodigd om mee op geitenjacht te gaan…en is nooit terug gekomen! Er zijn botten gevonden van hem bij een uitgedoofd kampvuur ( wetende dat kannibalisme vroeger deel uitmaakte van de cultuur hier). Er zijn 100de versies van wat er gebeurd is, alleszins mag the Captain niet mee op geiten jacht 🐐

Ergens achter in deze Hakaui vallei ligt de derde hoogste waterval ter wereld, de ‘Vaipo’ waterval, met z’n 350 meter is hij de hoogste van Frans Polynesië en je geraakt er enkel via deze baai. Boffen wij weer even dat we over het juiste vervoermiddel beschikken ⛵️

Voor het slapen gaan zetten we onze schoen, of beter gezegd onze palmen met wat lekkers voor Sint & Piet en hun paard ‘Slecht Weer Vandaag’ in de hoop dat ze ons hier in dit paradijsje vinden en we braaf genoeg zijn geweest het afgelopen jaar, dan gaan we te kooi in ons horizontaal bijna onbeweeglijke kooi...

De volgende ochtend worden we blij verrast met de vonst van allerlei lekkers 🍫🍬🍪.

Reeds voor zeven uur dinghieën we, gepakt en gezakt met: water, broodjes omelet, koekjes, bananen, water- & wandelschoenen en insectenspray, het hoekje om, waarachter dorp met zwart strand, rivier en huisjes verschijnt. 

Het is hoog water (daar hebben we rekening mee gehouden) en we kunnen een stukje de rivier opvaren. De golven breken woest op de kant... een natte landing ligt op ons te wachten..., enkele herinneringen van een omgekieperde bijboot en kletsnatte kleding van voorafgaande natte landingen komen terug voor de geest...  Kwestie van het golfpatrooon bestuderen, waar breken ze, golfjes tellen, en hop... dan landen op het zwarte zand. Poewie 😰 dat ging goed! We worden verwelkomt door twee locals, mannen die tussen de eilanden zwemmen. Zulke sportievelingen had ik me wél atletisch van bouw voorgesteld 💪🏾. Ze verwijzen ons naar het dorp, waar een gids ons naar de ‘Vaipo’ waterval zal brengen, voor 1000CFP/p.p. (10US$). We treffen enkele mannen en inderdaad voor 1000CFP/p.p. kunnen we naar de waterval. Volg die weg maar... euh en ga er dan niemand met ons mee? Neen, géén begeleiding, slechts één weg...maar wél betalen om de vallei te beschermen en oppassen voor vallende rotsen/stenen en kokosnoten! De centjes blijven in onze rugzakken, aangezien we achteraf mogen betalen.

Het inieminie dorpje dat langs de rivier gebouwd is bestaat slechts uit enkele huisjes, waar slechts 6 gezinnen wonen. Een met stenen afgebakend pad leidt ons langs de simpele huisjes met grote verzorgde vruchtbare tuintjes vol: ananasstruiken, pompelmoezen, mango’s, limoentjes/citroentjes, broodvrucht-, bananen- & palmbomen vol kokosnoten.

Het dorp zelf is niet bereikbaar met de auto, enkel over zee. Toch treffen we verroeste autowrakken aan! Tja, elke 100m te voet zal te veel zijn zeker 😜, want na enkele honderde meters stopt het geëgaliseerde pad met een rotstenen muurtje! Er scharrelen kippen, paarden, honden en varkens onder de fruitbomen. De takken van de pompelmoesbomen buigen zwaar door en de enorme vruchten raken bijna de grond. Het leven in de Marquesas is goed. Alles wat ze nodig hebben groeit rondom het huis en eens in de week worden er met een bootje boodschappen uit het naburige dorp geleverd. Een telefooncel met een zonnepaneel is het enige middel om contact te maken met de buitenwereld.

Op onze waterschoenen steken we de eerste rivier over. Het waterniveau staat op kniehoogte en de glibberige stenen onder ons vergen concentratie en evenwichtsoefening om niet het koude water in te glijden! Met de natte waterschoenen proberen we ons een pad te zoeken en een weg te banen in een  ondoordringbare jungle met verscheidene afslagmogelijkheden...één weg?! Gelukkig vinden we hier en daar een geschilderde pijl op een rots of een boomstam, soms zelf twee, elk naar een andere richting...welke kant is het nu uit?! Het is niet altijd duidelijk... De stromende rivier klinkt soms dicht bij, dan weer verder weg. Nog enkele keren steken we een wild kolkende rivier over. We kunnen ons voorstellen dat tijdens het regenseizoen de waterval niet bereikbaar is, als het rivierwater nu al zo hoog staat en razend snel stroomt. Nono’s (miniscuul kleine zwartje vliegende insecten, zijn het vliegen of muggen (Google laat me hier in de steek 🤔), ze broeden in brakwater en dat is hier genoeg aanwezig) vliegen om ons heen, meerder malen spuiten we onze lichaamsdelen in met inectenspray om vervelende jeukende boebelen te voorkomen. 

Zwarte vlinders met blauwe stippen, bloemen in allerlei kleuren, paradijsvogels hoog in de lucht, salamanders die verschrikt snel wegkruipen,meters hoge bomen met lianen,… en dan, na anderhalf uur komen we onderaan de ‘Vaipo’ waterval aan en ….het zou FENOMENAAL zijn! Euh... weinig water dat naar beneden donderd... maar we zien een waterval, maar niet zo hoog als we ons hadden voorgesteld... euh, we zien vooral ook droge gleuven... het is duidelijk het ‘droge’ seizoen en daardoor géén spektakulaire naar beneden denderende waterval... Maar wel rotsblokken, stenen die we nu en dan in het water horen en zien plonsen, gelukkig staan we daar niet onder 😱

De weg terug gaat wat moeizamer, onze natte voeten in de waterschoenen schuiven en de voetzolen doen pijn als ze over de stenen stappen. Onze wandelschoenen zitten nog steeds in onze rugzakken... ze zijn niet geschikt voor deze hike. Maar een dikkere zool onder de waterschoenen zou welkom zijn. De vermoeidheid zakt verder naar beneden en onze benen willen niet meer mee. Onderweg horen en zien we kokosnoten vallen met een enorme plof! Een veiligheidshelm zou misschien toch géén overbodige luxe kunnen zijn 👷🏼👷🏽‍♀️ Een bananenbloem, enkele citroenen en pompelmoezen verdwijnen in de rugzakken. 

Met behulp van de begeleiding van de gratis app ‘maps.me’ op de smartphone, hebben we deze tocht kunnen volbrengen, zonder al te veel verloren te lopen. Deze krijgt van ons wél de vallei-premie toegeschoven 🤑 en wordt bevordert tot ideale gids 👍🏽

Ondertussen is het laagwater en Aangekomen aan de bijboot, zien we dat het water zich ver heeft teruggetrokken, met het gevolg dat we ons Dinghietje een heel eind over het zwarte zandstrand moeten slepen alvorens we de golven kunnen trotseren en naar onze dame kunnen varen. 

Onze voetzolen zijn helemaal verrimpeld, het lijken wél zwemvliezen, enkel de vliezen tussen onze tenen ontbreken nog 😂 Onze spieren zullen we de komende dagen voelen... Het was een gevarieerde wandeling in een mooie omgeving.

Tegen de avond dinghieën we nog even naar het witte zandstrand om een nieuw gewicht te creëeren voor de ‘Flopperstopper’, nml. een 5L grote plastiek fles gevuld met zand.

Al snel is ons kaarsje uit. We vallen in slaap met de mekkerende geitjes op de achtergrond...

De volgende ochtend halen we anker op. Nou de ankerketting is niet alleen een beetje beschadigd van ons extra twee-anker-grijp-avontuur in Nuku Hiva, maar ook helemaal opgedraaid! Met het gevolg dat de schakels begeleidt moeten worden in het kettingwiel, maar het lukt en we verlaten deze rustige idyllische ankerbaai met beide crewleden nog aan boord 😉🐐