Trip: Tonga: Ha’apia: Lifuka, Pangai - Nieuw-Zeeland: Noordereiland, Opua

Dag 1: Woensdag, 16 oktober ‘18, 13u45 - donderdag, 17 oktober ‘18, 13u45

(UTC +13u = +11u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)

Resultaten na 24u:

Afgelegde afstand: 182NM (over de grond)

Gemiddelde snelheid: 7,7kn

Gemiddelde knopen wind: 23kn

Afstand tot bestemming: 918NM
Positie: 21°49’98S 176°39’55W 

Wanneer je dit leest, zijn we vertrokken voor de oversteek naar Nieuw Zeeland, een trip van min. 1100NM, die we denken af te leggen in 7 à 9dagen.

Langs de vele eilanden & atollen zeilen we weg. We hopen de Ha’apai groep en het laatste rif voor het donker uit te varen. De kotterfok staat en het grootzeil is gereefd.

Golven beuken langszij op onze dame in, nu & dan kletst een golf met grote snelheid & veel geweld tegen de romp en komt er zoutwater in de kuip. Oren zijn gespitst en luisteren naar de geluiden van de golfslagen, komt ie er over of niet?!

Plots komt er water door de luchthapper de kombuis & leefruimte ingesijpeld, het lijkt wél of er een emmer water over ons wordt uitgegoten! Oeps... snel de afsluitstop in het gat van de luchthapper stoppen.

Verschillende lagen kleding, kousen & zeilschoenen worden aangetrokken. Zeilpakken & -laarzen liggen in handbereik. Het is koud met de oostelijke wind die half inkomt, hoe dichter we bij Nieuw Zeeland komen, hoe kouder het zal worden!

Ik voel me niet helemaal lekker, een beetje misselijk & hoofdpijn, zeker wanneer ik lees, schrijf of lang beneden vertoef. Om de 12u een half toeristilleke en wat gaan liggen en dan gaat het weer om de zeebewegingen te verteren en te functioneren op ons bewegend huisje. Zolang ik de vissen maar niet voer en the Captain extra werk bezorg gaat het goed ;-)

Zensation is in vorm, ze gaat als een trein vooruit en laat zich niet uit het veld slaan door het water dat over haar heen komt.

De avond valt en we verlaten de Ha’apaiGroep. Midden in de nacht passeren we nog een atol en een rif. Met het sikkeltje maan dat er is, zijn de contouren van het lage eiland goed zichtbaar. De kaarten op de plotter zijn correct en dat geeft een veilig gevoel.

De ochtend brengt grijze lucht. We willen zon om ons wat warmte te geven en de natte spullen op te drogen.

Op de AIS zien we één bekende boot, Masquenada. Via de VHF kletsen we met elkaar en worden de weerbeelden/-berichten die hij ontvangt via zijn SSB-radio medegedeeld & besproken.

Via sms-berichten met de satelliettelefoon hebben we contact met Thalassa.

De motor gaat aan om de batterijen bij te laden en we blijven uitkijken naar een straaltje zonneschijn.  

P.S.: indien het weer en mijn eigen conditie aan boord het toelaat, zal ik trachten de schrijfsels van onze voorbije avonturen bij te werken, dus blik zo nu & dan eens terug of er schrijfsels zijn bijgekomen op de openstaande posts.

Ha’apia: Lifuka, Pangai

Zaterdag, 13 - woensdag, 16 oktober ‘18

(UTC +13u = +11u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)

De eerste Europeaan die Ha’apia’ bezocht, was Abel Tasman in 1643. In 1774 & 1777 stopte Kapitein James Cook op dezelfde eilanden. "Friendly Islands"/ 'Vriendelijke Eilanden', noemde hij deze eilandengroep, omdat Cook door de bewoners erg vriendelijk werd ontvangen, er zich echter niet van bewust dat de Tonganen een complot tegen hem smeden om hem te vermoorden! 

De ‘Ha’apai’ Groep bestaat in totaal uit 68 eilanden, waarvan slechts 17 van bewoond zijn, de eilanden van de groep liggen verspreid over een wateroppervlakte van 4000 km². De groep ligt in het midden tussen de andere eilandgroepen. ‘Vava'u’ bevindt zich in het noorden, ‘Tongatapu’ ligt ten zuiden. De meeste eilanden zijn atollen (zoals Tuamotu’s in Frans Polynesië) en bestaan uit koraal & zandstranden, turquoise lagunes  met kleurrijk koraal vol tropische vissen. Er zijn ook enkele actieve vulkanen, nml.: ‘Ta'u’ & ‘Tofua’.

Omdat de eilanden zo ver van de bewoonde wereld liggen en minder vruchtbaar zijn, is de economie maar moeilijk op gang te krijgen in ‘Ha'apai’. Sommige Tonganen trekken dan ook naar de andere eilandgroepen of Nieuw Zeeland.

In het weekend is het douane & immigratie kantoor gesloten, dus we moeten wachten tot maandag om het inklaarformulier uit ‘Neiafu’ te overhandigen. Toch maken we op zondag reeds een wandeling door het verzorgde dorpje. Op het eerste zicht lijkt het wat welgestelder dan ‘Neiafu’. Verzorgde weg met aangeplante begroeiing en dito tuinen om de mooi uitziende huisjes.

‘s Maandags worden we door uiterst vriendelijke officials ontvangen en overhandigen we hen de documenten.

We liggen met vier boten in de baai en de weerberichten worden dagelijks bekeken & besproken. Op maandag komt de wekelijkse mail van weergoeroe ‘Bob MacDavitt’. Hij beweert dat er een uitzonderlijk goed weervenster aankomt om naar Nieuw Zeeland te varen.

Je weet hoe dat gaat hé, je zit dagelijks met je collega-cruisers voor een drankje en een babbel, de weerbeelden worden besproken. Het uitzonderlijk weervenster dat zich aanbiedt om naar Nieuw Zeeland te vertrekken is de ‘topic’ of de conversaties! Er bevindt zich een hoog dat geblokkeerd zit bij Noordeiland, wat wil zeggen dat je 8 à 10 dagen tijd hebt om naar Nieuw Zeeland te varen zonder een front te moeten passeren of een front moet uitzitten onderweg op Minerva Rif. De natte droom van iedere zeiler die naar Nieuw Zeeland wil, want vooraf werd hierover heel wat afgepraat, iedereen is toch een beetje bang voor deze oversteek.

We zijn met drie boten. Eén iemand daarvan vraagt een routing aan bij een professionele weerman in Nieuw Zeeland, samen worden de kosten gedeeld. Op enkele dagen tijd wordt het vertrek beslist en geregeld.

Eigenlijk waren we van plan om nog zeker 2 weken in Tonga te verblijven alvorens te vertrekken naar Nieuw Zeeland, we zijn absoluut nog niet klaar in Tonga. Daarom hebben we ook ter plaatse beslist om volgend seizoen terug naar Tonga te varen, dat maakt de beslissing om te vertrekken makkelijker. 

Snel nog even de proviand nalopen en weggeven wat niet toegelaten is of wat we zeker niet meer kunnen opeten voor we er zijn. Met twee volle winkelzakken gaan we naar de markt en vragen de dames of ze arme mensen er plezier mee kunnen doen. Ze zijn zo dankbaar dat ze onze winkeltassen volladen met ananas, kokosnoten, papaya & bananen. Zo lief van hen, maar oeps, nu moeten we nog meer opeten tijdens de passage 😜. We delen nog wat met onze cruisersvrienden.

Met de duikfles in het gangboord en wetsuit aan, wordt het onderwaterschip, kiel, roer & schroef gecontroleerd, schoon gemaakt en vastgelegd op de onderwatercamera. De controle van het onderwaterschip is een nieuwe regeling bij aankomst in Nieuw Zeeland. Hiervoor zijn de foto’s handig, inclusief alle extra documenten van het soort anti-fouling en de laatste haul-out.

De volgende dag gaan we uitklaren en brengen we de dames nog wat keukengerei, kleding & schoenen. Alweer willen ze ons fruit geven. We bedanken vriendelijk en zeggen hen om ons te herinneren wanneer we volgend jaar weerkeren. Ze geven me nog een paar schelpenoorbellen en we nemen afscheid, met pijn in ons hart. 

We hebben héél wat op te eten de komende 7dagen, dat is het minimum aantal dagen dat we denken te varen over de oversteek van min. 1100NM. 

Lekkere verse groenten, fruit en een vriezer vol vlees, kip & vis. De vishengels mogen reeds op vakantie. 

De alcoholische drank gaat niet lukken, aangezien dat niet geconsumeerd wordt tijdens het varen. Hopelijk nemen ze bij aankomst the Captain zijn rum en mijn bubbels niet af 🤞🏽.

Woensdagmorgen vertrekken onze vrienden Thalassa & Masquenada, wij vertrekken pas in de namiddag, we zijn iets groter & sneller dan hen. 

Trip: Tonga: Vava’u Groep, Neifu - Ha’apai Groep: Lifuka, Pangai

 Vrijdag, 12 oktober ‘18, 17u - zaterdag, 13 oktober ‘18, 8u

Bij ons vertrek uit Neiafu schijnen de laatste zonnestralen. Maar waar is the Captain zijn zonnebril op sterkte? Ff denken 🤔 Oeps, zou die nog bij de ‘Fish & Chips’ zaak liggen? Via kanaal 26 proberen we ‘Hideaway’ op te roepen... geen gehoor. Niemand reageert op 26. Hey, is onze marifoon stuk? Het is zo stil op het kanaal. Onze buddy-boat maar eens proberen op te roepen via 77 (afgesproken kanaal om contact met elkaar te houden) met de handmarifoon. Hij probeert 26 en ook bij hem geen antwoord. We proberen met de vaste marifoon elkaar op 16 op te roepen en dat lukt wél. Oef, de marifoon werkt dus, het is enkel kanaal 26 die op het moment niet werkt! Dat is al één ding opgelost. 

Nu nog the Captains zonnebril. Met het laatste internetsignaal, kunnen we via messenger vrienden verwittigen die nog in Neiafu vertoeven en hen vragen om er voor te zorgen dat de zonnebril met een andere boot naar Nieuw Zeeland komt. 

Het lijkt wel of de bril niet meer met ons mee wilt, of is het the Captain die een andere wil?! Gelukkig heeft hij nog twee reserve zonnebrillen op sterke mee, dus hij kan wél even zonder die andere.

Tegen dat we de Vava’u groep uitvaren is het donker. Meteen ervaren we een rommelige zee. De snelheid ligt véél te hoog en de hele trip varen we op gereefde zeilen ter grootte van een postzegel, zo proberen we de snelheid eruit te halen en te voorkomen om in ‘t midden van de nacht toekomen. 

Tegen de ochtend hangt de vislijn uit, maar niet voor lang, we zijn er. Enkele bultrugwalvissen, een moeder & haar kalf, komen enkele meters naast de boot een kijkje nemen, the Captain schrikt en zet meteen de motor aan, in de hoop dat ze niet tegen onze dame aanzwemmen! Ze verdwijnen. Hij wekt me om het anker klaar te maken. 

Voor het eiland ‘Lifuka’, in de buurt van de stadskade van het dorp ‘Pangai’  kiezen we een ankerplaats en gaan nog even soezen.

Tonga: Vava’u Groep: de eilanden

Zondag, 7 - vrijdag, 12 oktober ‘18

(UTC +13u = +11u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)

Na meer dan een week krijgen we toch weer genoeg van alle drukte & feestelijkheden en zoeken we de rust op. Eindelijk laten we de mooringbal in ‘Neiafu’ los, klaar om de eilanden van de Vava’u Groep te ontdekken. 

De Vava'u Groep is 21 km breed van oost tot west & 25 km lang van noord tot zuid, 90km² groot. Het bevat 34 eilanden, waarvan er 21 zijn bewoond. Het invaren van het ‘Ava Pulepulekai’ kanaal van 11km langs een pittoresk landschap, geeft een Fjord gevoel. De hoofdstad ‘Neiafu’, ligt in de beschutte baai ‘Puerto del Refugio’. 

In 1781 ontdekt door de Spaanse kapitein, Francisco Antonio Mourelle.

De Toeristische map van de groep toont 42 ankerplekken, allemaal genummerd (volgens andere cruisers, omdat de namen van de eilandjes niet uit te spreken zijn, of is het om de charters het makkelijk te maken?!). En er zijn nog meerdere plekjes, zonder nummer, dus keuze genoeg! Het is een perfect cruisersgebied. De verschillende ankerplekken & eilanden bevinden zich op korte afstand van elkaar, het is een makkelijk zeilgebied, al blijft het uitkijken naar riffen, bommies & ondieptes. De eilanden variëren van vorm & uiterlijk, van hoge lijmstenen steile kliffen met grotten, tot kleine lage atolachtige eilandjes met een zandstrand. Het is een labyrint van waterwegen die zich een weg baant tussen de talrijke eilanden, riffen & ondieptes, met blauw water van elke RAL nummer die je maar kan bedenken, met een levendige onderwaterwereld van kleurrijk koraal & ontelbare vissen. 

Er is voor ieder wat wils, eenzaam en alleen, ver weg van alles of beschutte baaitjes met een groot strand, Tonga Feast of sundowners op het strand of een restaurant of bar. 

Wij kiezen even voor het Robinson-gevoel en varen naar het meet oostelijke eiland, nummer 30, ‘Kenutu’. Het levert ons meteen een prachtig zeiltochtje van een halve dag op langs heel wat idyllische eilandjes. We moeten door twee ondiepe kanalen navigeren, ik op de punt en the Captain achter het stuur met een oog op de plotter, ‘Oviatlmap’ op de tablet en nog een oog op de dieptemeter... euhm, hij komt een paar ogen te kort denk ik! Ondertussen verandert het water om ons heen in licht turquoise, een hoopje zand doet zich voor als een eiland. We weten niet waar eerst te kijken, 360° om ons heen is het oogverblindend mooi, wat is het hier prachtig... 

We bereiken het eiland, dat net achter een rif ligt. De deining rolt er bij hoogwater er wat over, maar achter een ander rif droppen we het anker. Heerlijk... alleen met z’n twee... Tijdens hoogwater zien we golven tegen de rotswanden van het eiland kletsen. De volgende dag wandelen we naar de oceaankant van het eiland, waar het opspattend water van blowholes een indrukwekkende bezienswaardigheid zijn. Bij terugkeer ziet onze dame haar romp zwart van muggen! Oooh, maken dat we hier wegkomen. We tuffen de prachtige lagoon en de twee doorgangen weer uit op weg naar een ander ‘Robinson’-plekje, tegenover nummer 12, bij ‘Lautala’. We snorkelen tussen dood koraal met honderden schelpen met een diertje erin, is dit de slak met de dodelijke stekel? We raken ze maar niet aan. Blauwe zeesterren liggen verspreid op de bodem of rond koraal omklemt. De dinghycover heeft wat reparatie & versteviging nodig aan de rand. Een naaiprojekt voor the Captain. De volgende dag varen we met Sensationtje naar het zandstrand van het eiland, waar we haar kleedje weer aantrekken. De cover ziet er weer netjes uit. Knap werk van mijn MacGuyver.

Een baaitje verder, bij nummer 11 ‘Tapana’ zien we reeds vier bekende boten liggen, oeps... bye bye ‘Robinson’, No more ‘Adam & Eva’! Toch ook weer gezellig wat socializen. Locals in een bootje komen langsvaren, de dame toont ons verscheidene artisanale spullen gemaakt van de pandanusbladeren, we kunnen ook fruit & groenten van haar kopen. De volgende dag is het wat bewolkter en de wind neemt verder toe. We zoeken beschutting bij nr 16, ‘Vaka’eitu’.  Hiervoor moeten we twee riffen door, de doorgangen zijn smal en niet diep, maar we hebben plaats genoeg, zowel naast ons als onder de kiel. Deze ankerplaats geeft ons de nodige beschutting tegen de wind & deining, we liggen op spiegelglad water. Aan de buitenkant van het rif bevindt zich een ‘koraaltuin’. Hiervoor moeten we bij hoog water het rif overzwemmen. Ons Sensationtje laten we achter op het strand. We hebben onze wetsuits aan, ja inderdaad, het water is hier enkele graden kouder, zeker buiten het rif, net als de buitentemperatuur en dat is weer even acclimatiseren. We bestuderen de golven die over het rif rollen, met onze zwemvliezen aan proberen we tegen de golven in te peddelen. Dat lukt behoorlijk goed en al snel zien we een kleurrijke koraaltuin onder ons verschijnen. Vissen in alle soorten & maten laten zich op het ritme van de stroming zweven en al snel zien we een clownvis, en nog één en nog één... het lijkt wél een hele familie, neen, een heel dorp! Wauw, zoveel Nemootjes bij elkaar. Zo PRACHTIG! Naast de koraaltuin is een muur die meteen de diepte ingaat, het geeft ons een ‘Bonaire’ gevoel. Wat een fantastische snorkelplek. Wanneer we terugkeren is het tij reeds gekeerd, het is even zoeken naar een wat diepere doorgang om met de deining mee over het rif, terug in de lagoon te komen. De golven en de stroming zuigen ons op, na enkele pogingen zijn we erover. Dit was MEGA! 

Maar er is nog zoveel meer te zien en dus halen we de volgende dag weer anker op en verhuizen we naar nummer 7, ‘Port Maurelle’. Om de punt van ‘Kapa’ eiland, bevindt er zich een grot, de ‘Swallow Cave’. Het is 1,5mijl dinghieën naar de grot en we kunnen er met de dinghy invaren. Binnenin zien we rotsen met grillige vormen & aparte kleuren, het is best donker en een beetje akelig, we horen & zien enkele vleermuizen. Zouden we het water ingaan? Langzaam laten we ons vanuit de dinghy in het water glijden, onderons hangt een hele school van ontelbare kleine visjes, als in een ballon. Grappig en bijzonder om te zien hoe ze samen deze vorm aannemen. Met de lichtinval kunnen we net genoeg zien. Buiten de ingang, zie je in de oneindige diepte met blauw blauw blauw water. 

We willen ook nog een bezoek brengen aan ‘Mariner’s Cave’, een grot onder water, waar je onderdoor moet zwemmen, maar we vinden de ingang niet... jammer. In de baai van ‘Port Maurelle’ is het ook de moeite om te snorkelen. 

Elke avond worden de weerbeelden doorgenomen en besproken met medezeilers. Een weervenster om naar de ‘Ha’apai groep’ te varen kondigt zich aan. Een week te vroeg naar onze planning en zin. We wikken & wegen, of we nemen het of we liggen hier zeker nog twee weken. Ok, we gaan. En zo dus varen we op vrijdagmorgen terug naar de hoodstad ‘Neiafu’ om uit te klaren voor ‘Ha’apai’. Er staan nog enkele ‘te doen’ puntjes op onze agenda voor we voor het vallen van de avond vertrekken. 

The Captain gaat de mast in om de verstaging te checken, watertank vullen, betalen bij port-Control, een document invullen bij douane, fruit & groenten kopen op de markt, lekker kippepasteitjes kopen bij ‘Tropicana’, ontbijten bij ‘Mango’, vlees kopen bij Falalau deli en als afsluiter: Fish & Chips eten bij Bar in de ‘Hideaway’. Deze keer brengen we onze tubes tartaar & mayonaise mee, want hij heeft enkel ketchup ;-).  Njammie!

Zo, bootje klaar: check; vers eten: check; maagjes gevuld: check. 

Ondertussen maken vier boten zich klaar voor de wekelijkse vrijdagse funregatta. 

‘Wat denk je Captain, eerst nog een wedstrijdje voor vertrek?’ ‘Neen, het is goed geweest, we gaan’, zegt hij. De zielen gaan op en ik laat de lijnen los van de moeringbal . De motor blijft uit, we vertrekken op zeil! Ja, dan toch nog een race?!

Tonga: Vava’u Groep: Neiafu: deel IV

Donderdag, 20 september - zondag, 7 oktober ‘18

(UTC +13u = +11u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)

Races: geschreven door Captain G

*Race 1:

Vrijdag, 28 september ‘18: Wekelijkse vrijdagse Funregatta 1

Crew: Leo& Laurel (genua) + Maya (fotograaf aan boord, bezoekende zus)(SY Summer); Geert (grootzeil)(SY Thalassa)), Jack (genua)(SY Aloha) & Captain G

Wekelijks word er op vrijdagnamiddag door de eigenaar van Bar “Refuge” een funregatta georganiseerd. Daar heb ik natuurlijk wel oren naar, het is ondertussen al een tijdje geleden dat we nog eens een regatta gevaren hebben. Vorige vrijdag had ik vanuit de kuip nagelbijtend de funregatta gevolgd, en natuurlijk ook regelmatig kritiek gegeven en dus ook gedacht, dit kan ik zeker even goed. Het idee is heel simpel, 2 klassen, tot & boven 40 voet, kan je dus nooit discussiëren over ratings (handicapberekening die gemaakt wordt per boot). Er word gevaren in de baai rond de tonnen afhankelijk van de wind word er gestreefd naar een wedstrijdbaan van 1 tot 1,5 uur. Om 15u30 briefing in de bar en start om 16u30, indien mogelijk om 18u iedereen terug in de bar, er word natuurlijk ook aan de commerce gedacht 🍻.

Woensdag pols ik links en rechts bij bevriende boten wie er zin heeft om mee te varen, ik heb snel met succes een ploegje vrienden bij mekaar en ben dus verzekerd van deelname. Op de briefing word de baan en de startprocedure meegedeeld en we kunnen vertrekken, we hadden afgesproken dat de ganse ploeg al op Zensation zou zijn en de dames het samen gezellig zouden maken op SY Aloha. Wanneer ik terugkom van de briefing stel ik vast dat een deel van de crew nog niet aan boord is, Cindy vertrekt direct met de dinghy om ze op te pikken en ze aan boord van Zensation te brengen. Ze blijft echter veel te lang weg, wanneer ik rond kijk naar de verschillende jachten van de deelnemende crew, zie ik plots Cindy aan het werk met de roeispanen i.p.v. de buitenboordmotor, Murphy heeft geregeld dat ze net nu zonder benzine is gevallen. We gooien de mooring los en varen er naartoe, we geven haar in Sensationtje een sleepje naar catamaran Aloha en pikken de rest van de crew onderweg op. 

Dan zijn we eindelijk klaar om zeilen te zetten, we kunnen nog snel enkele overstag- & gijp-manoeuvers oefenen alvorens we aan de voorbereiding van de start moeten beginnen. 

In onze klasse zijn we met 4 deelnemers, een Jeanneau 42i, een Jeanneau 49 en een heuse X-482, hier gaan we onze handen meer dan vol aan hebben. Er is een mooi windje voorspelt en we hebben dan ook vooraf beslist om zonder spinnaker te varen, in werkelijkheid is jammergenoeg minder wind dan voorspelt, hadden we nu toch maar die spinnaker klaar gemaakt! We missen onze start een beetje door de X die al dan niet bewust voor onze voeten vaart net voor het startsein, uiteindelijk starten Zensation als laatste in onze groep zonder weliswaar veel achterstand. Na een rak ‘aan de wind’ ronden we als 2e de bovenboei, verbazingwekkend dicht achter de X. Na de bovenwindse boei volgt er een rak met ruime wind, we lopen in op de X en komen zelfs langszij, dan halen zij hun trukkendoos boven en rollen een code-zero (=lichtweerzeil) uit terwijl onze spinnaker en alle nodige lijnen te ver weg liggen opgeborgen, we kunnen nog wel een tijdje hun wind afdekken maar uiteindelijk gaan ze er toch vandoor, bij de benedenwindse boei verprutsen ze het inrollen van de code-zero en uitrollen van hun genua, zodat we er terug kort naartoe varen. Dan volgt een kruisrak opnieuw naar dezelfde bovenboei, op dit rak zijn ze sneller en varen ze hoger dan ons, het gat is geslagen, op de ‘halvewindse’ rak naar de finish kunnen we ze niet meer bedreigen voor de overwinning. Zensation word hier mooi 2e met een mooie voorsprong op nummer 3 & 4. De prijs voor de 1e plaats is een rum-cola voor de crew + 2 pizza’s, voor de 2e plaats 🥈 is het een biertje voor de crew + 1 pizza. We hadden met zen allen een leuke wedstrijd en nog een gezellige avond in Bar Refuge. Volgende week zullen we een nieuwe poging doen voor de rum. 

Bedankt aan de organisatie, en vooral de crew!

*Race 2:

Woensdag, 3 oktober ‘18: ‘Blue Water Festival Regatta’

Crew: Geert (Thalassa), Jack (Aloha), David (Crazy Love), Connor (SeaCasa) & Captain G

Op woensdag wordt er de regatta van het ‘Blue Water Festival’ georganiseerd

Hier hebben we heel wat te verdedigen, aangezien deze twee jaar geleden gewonnen werd door onze Belgische vrienden , Yvan en Ann met hun boot “Vaguebond”. We hebben natuurlijk via hen één & ander aan nuttige informatie bekomen, dus we weten wat er ons te doen staat. We varen met drie andere crewleden aan boord dan vorige vrijdag, wat het er zeker niet makkelijker op maakt. Er is dan ook nog eens 20 tot 30knopen wind voorspeld. De spelregels wijken wel wat af van de gebruikelijke regels bij zeilwedstrijden, er is namelijk geen startlijn, de start word gewoon op de briefing gegeven, finishen doe je wanneer iemand van de crew de bel luid & de bootnaam op het bord schrijft in de bar. Verder worden de deelnemers ingedeeld in 2 groepen: ‘monohulls & multihulls’, dit alles zonder handicap-berekeningen. De tactiek is dus belangrijk, aangezien we ongeveer een halve mijl van de bar waar de briefing gegeven wordt, aan een mooring liggen. Onze Amerikaanse vrienden, Mark en Jennifer, nemen ook deel aan de wedstrijd met hun motorboot “Starlet”, de eerste strawler ooit, dus dat is een unieke deelname en zo dus een extra klasse 😉. De dames van de Zensation-crew zullen hen vergezellen tijdens de wedstrijd, het zal er daar gezellig aan toe gaan terwijl wij er alles aan zullen doen om te winnen. Mark heeft een supersnelle dinghy, hij neemt Jack mee naar de briefing en zal hem zo snel mogelijk weer bij ons aan boord brengen. Een tiental minuten voor de briefing is de rest van de crew aan boord van Zensation, we gooien de moeringlijnen los en varen tot voor de bar waar de briefing gehouden wordt, er zijn zelfs enkele boten die aan de steiger voor de bar afgemeerd zijn. We zijn blijkbaar niet de enigen die een plan bedacht hebben 😜. Plots komt er actie op de steiger, dinghies verlaten de steiger en varen naar hun boten. Terwijl Jack bij ons boord gebracht wordt, zetten we zeil en zijn we vertrokken. We starten als derde monohull, we zitten er direct goed bij en de twee boten voor ons zijn kleiner en dus langzamer. Het eerste rak is 3,6 mijl ruime wind met een gijp in het eerste gedeelte. Al snel varen we op de eerste plaats van de monohulls, onze grote concurrent SY Mirabella (=X-482, een boot die in principe veel sneller is) heeft zijn start gemist. Na de gijp zijn we klaar om de spinnaker te hijsen, maar er wordt getwijfeld, er is toch wel heel veel wind en we varen al meer dan 8 knopen, plots komt er een windstoot door van meer dan 30kn en we beslissen om de spinnaker dan toch maar niet te hijsen. SY Mirabella heeft echter een code-zero die hen heel wat dichter bij brengt tijdens de ruimewindse rak. Dan volgt er een rak van 3,2 mijl halve wind, tijdens dit rak gaat SY Mirabella in de fout door de code-zero te laten staan, ze lopen meerdere keren uit het roer en we kunnen daardoor terug een veiligere voorsprong opbouwen. Dan moeten we een eilandje ronden, daarna volgt een aan de windse rak. Tijdens het ronden van het eiland reven we ons grootzeil & genua, op dit rak krijgen we constant wind boven de 25kn en lopen, zelfs gereefd, enkele keren uit het roer. Ondertussen zijn er reeds 2 opgaves: SY Monkey Island heeft zijn grootzeil gescheurd en SY Harlequin heeft een stag gebroken 😱! 

Dan volgt er nog een kruisrak tegen wind en stroom van een 4-tal mijl, hier zullen we het echt moeten waarmaken, aangezien SY Mirabella steeds dichter komt. We hebben meerdere momenten dat we denken, na het volgende overstag-maneuver zijn ze ons voorbij, maar nee, we kunnen ze steeds nipt voorblijven. Ongeveer twee mijl voor de finish lijken ze ons echt wel voorbij te zijn, we beslissen tijdens dat rak om vroeger overstag te gaan met het idee dat we ze dan tijdens het volgende rak kunnen afblokken op voorrang, zij varen dat rak onwetend verder door en het lukt dan ook om ze af te blokken. Er volgen dan nog enkele hele korte rakken om al kruisend de flessenhals door te komen en de baai bij ‘Neiafu’ binnen te varen, zodoende het laatste korte rak naar de finish af te leggen. SY Mirabella lijkt zich gewonnen te geven tijdens de laatste mijl, we zeilen tussen de geankerde boten door richting steiger bij de bar, wanneer we dicht genoeg bij de steiger zijn springt Jack overboord en zwemt naar de steiger, rent naar de bar, trekt aan de bel en schrijft onze naam van onze dame ‘Zensation’ bovenaan op het bord! We rollen de zeilen weg, halen zwemmende Jack opnieuw op en we varen terug naar onze mooring. Mark & Jennifer en onze dames komen aan boord, waar we klinken op de overwinning van ‘Starlet & Zensation’ en een gezellige nabespreking hebben alvorens we naar bar ‘Refuge’ trekken voor de prijsuitreiking.

We did it! 🥇🏆

Slecht twee Europese boten op de erelijst, en dan nog wel twee Belgische!

Door de overwinning ontvangen we een mooie prijs, namelijk een bon voor een gratis haul-out & splash + 5 dagen op de wal in “Marina Opua”, Nieuw-Zeeland. We hebben echter al een reservatie gemaakt in Whangarei, dus we vragen of er eventueel een mogelijkheid is om de bon in te ruilen voor iets anders, we krijgen een voorstel van 10 dagen een gratis ligplaats in “Marina Opua”, wat we met veel plezier aanvaarden natuurlijk.

Misschien onnodig te vertellen dat we nog een gezellige avond genoten nadien?!

Nog bedankt aan de organisatie, Starlet-crew voor de dinghy-drop off en het entertainen van de dames + natuurlijk ‘Zensation’-crew!

*Race 3: 

Vrijdag, 5 oktober ‘18: Wekelijkse vrijdagse Funregatta 2

Crew: David (Crazy Love), Jean (Shamata), Rik (Masquenada), Mark (Starlet) & Captain Geert

Op vrijdagnamiddag is er opnieuw de Fun-regatta, georganiseerd door de uitbater van Bar ‘Refuge’.

Donderdag twijfelde ik nog of we wel zouden deelnemen, we hadden immers woensdag gewonnen en er werd toch wel héél weinig wind voorspeld voor vrijdag, eindigen in schoonheid en op ‘t hoogte punt, weet je wel...

Vrijdagmorgen begint het toch weer te kriebelen en ga ik op zoek naar crew, enkele crewleden van woensdag hadden reeds andere plannen, na een beetje rondvragen waren we toch weer met vijf aan boord. Er werd slechts 5 à 6 knopen wind voorspeld, dus moesten we het zeker toch klaarspelen om de spinnaker te zetten tijdens de wedstrijd. Deze vrijdag zijn er 4 boten aan de start, waaronder ‘SY Serena’, een exotische 35 voeter volledig gebouwd in carbon (een hele lichte boot, echt race-machine!), deze zal buiten categorie zijn voor de andere tegenstanders, of we zullen echt veel geluk moeten hebben. Verder is natuurlijk de ‘SY Mirabella’(X-482) weer van de partij & ‘SY Harlequin’ (38 voet cruiser-racer). Met de start zit het allemaal dicht bij elkaar, Serena vaart als 1e en Harlequin als 2e, wij volgen kort daarop als 3e, een 100-tal meter voor de boei ontstaat er een windstilte en vallen beide boten voor ons stil, wij kunnen nog net een zuchtje wind meepakken, zodat we langszij kunnen komen en zelfs een bootlengte voorsprong nemen. Met de stroming drijven met z’n drieën naar de boei toe, zonder noemenswaardige wind. Wij lijken te laag uit te komen om de boei te kunnen ronden, indien we overstag moeten gaan moeten we hen voorrang geven. Wanneer we een 2-tal bootlengtes van de boei verwijderd zijn, komt er opnieuw een zuchtje wind en kunnen we net genoeg lift pakken om de boei te halen, warempel ronden we als 1e de boei! Yeah! Nu volgt er een rak voor de wind, Harlequin en wijzelf hijsen spinnaker, Serena hijst een enorme genakker en neemt hierdoor meteen de leiding weer over. Harlequin is lichter, dus sneller dan ons met deze wel héél lichte wind en neemt de tweede plaats van ons over. Na het ronden van de 2e boei in 3e positie is er nog een kruisrak naar boei nummer 3 gevolgd door een korte rak halve wind naar de finish. Tijdens het kruisrak kunnen we opnieuw Harlequin verschalken met de nodige dosis geluk tijdens de windloze momenten, zo dus ronden we de laatste boei opnieuw in 2e positie. Tijdens de laatste korte rak naar de finish kan Harlequin ons niet meer bedreigen, dus worden we eervol 2e achter SY Serena die duidelijk buiten categorie was. Deze keer geen drankjes en pizza als prijs, voor de 2e plaats 🥈  ontvangen een aankoopbon van de plaatselijke slager, perfect om onze vriezer weer wat aan te vullen wanneer we verder de vele eilanden van ‘Vava’u’, ‘Tonga’ gaan verkennen.

Alweer hartelijk dank aan de organisatie en natuurlijk de crew!

Tonga: Vava’u Groep: Neiafu: deel III

Zaterdag, 29 september - zaterdag, 6 oktober ‘18 (UTC +13u = +11u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)

“Vava’u Blue water Festival”

Reeds enkele jaren geleden hoorden & lazen we over dit festival. Een hele week vol festiviteiten, seminaries, een festivalregatta (klinkt als muziek in the Captain zijn oren), etentjes en feestjes voor cruisers op weg naar Nieuw Zeeland georganiseerd door de havens en toeristische diensten van Opua & Whangarei, met de steun van de plaatselijke middenstanders.

We schrijven ons met enthousiasme in en dragen trots het blauwe ‘Blue Water Festival’ armbandje, dat ins toegang verschaft tot alle evenementen & etentjes.

Het festival wordt geopend door een brassband van een lokale school. Terwijl ze hun instrumenten bespelen voeren ze een dansje op en brengen meteen de sfeer erin. Met een punch worden we in de ‘mood’ gebracht en krijgen we een buffet voorgeschoteld met locale gerechten.

Tijdens een ontbijt maken we kennis met de Opua Marina en krijgen we meer informatie over de inklaarprocedure en vertellen de twee quarantaine dames wat we wél & niet mogen invoeren... dat wordt nog véél eten of weggeven! We letten uitstekend op en bij de evaluatievragen winnen enkele stukjes Nieuw Zeelandse chocolade. Die mogen we nog meebrengen, maar daar geeft the Captain ze de kans niet voor, hi, hi, hi,...

Bij ‘Tropical Tease/coffee & T’ kan je t-shirts & gadgets laten drukken van het festival en met je eigen bootlogo/-naam of één van de prachtige Polynesische designs ontworpen door lokale artiesten. Ze zijn prachtig en we kiezen enkele mooie exemplaren uit, die we laten voorzien van onze dame haar naam & logo.

Tijdens een seminarie wordt er uitleg gegeven over de weersystemen die tussen Nieuw Zeeland & Tonga bewegen. Hoe je de weerbeelden moet bekijken en inzicht krijgt in de fronten. Hier wordt al enige tijd onder de cruisers over gepraat, het is een gevreesde oversteek voor allen...

Om toch de nadruk op plezier & ontspanning te leggen, zijn er wat sportieve activiteiten, waaronder een peddel- & zeilrace. De wind is echter ook zwaar vertegenwoordigd de laatste dagen, waardoor de peddelrace is uitgesteld en er sprake is om ook de zeilwedstrijd te verzetten. Nu is onze dame net op haar best met wat wind en is the Captain er op gebrand om deel te nemen en nog meer om de race te winnen, zodat onze dame haar naam op de unieke trofee, die bestaat uit een stuk hout van meer dan 10000 jaar oud, dat gevonden werd in een moeras. Hiermee zouden we samen met onze vrienden van Vaguebond die in 2016 de eer hadden, met hen de tweede Belgen/Europeanen zijn die er op staan!

De race gaat door! Hoe die verliep en hoe Zensation & haar crew gepresteerd hebben, lees je in de volgende blog ;-).

Een bezoek aan een plaatselijke kleuterschool, brengt mij weer helemaal in mijn juf element en mijn hart gloeit. De kleuters verrassen ons met een wervelende zang- & dansshow. Een heel schooljaar oefenen ze hiervoor en kijken ze uit naar onze komst. Daarna is het aan ons om te dansen, de kleuters zoeken een danspartner uit. Terwijl the Captian zich verstopt, krijg ik de eer om met Mona Lisa te dansen. Ze geeft me een mooie bloemenkrans en leert me Polynesische dansbewegingen. De ouders hebben een fantastisch buffet voorzien van lekkere lokale specialiteiten. Omdat de school geen enkele subsidie ontvangt en haar bestaan vooral dankt aan de inzet van Dorothy, de directrice, die haar eigen huis als schoolgebouw & klaslokalen opoffert en giften van ouders, sympathisanten en cruisers houden ze hun jaarlijks feest tijdens het ‘Vava’u Blue Water Festival’. De directrice doet wat ze kan om alle kinderen gelijke kansen te geven en biedt zelfs huiswerkbegeleiding en leestraining aan voor de lagere schoolkinderen met leerachterstand.

Het geld dat door de cruisers verzameld wordt leverde de school al een omheining rond het domein op, een trampoline, een kopieer-/scan-/faxmachine, een nieuw dak en dit jaar hopen ze geld bij elkaar te krijgen om verf te kunnen kopen om de buiten- & binnenmuren te schilderen. Met veel plezier tast iedereen even in zijn buidel...

Ik maak met enkele kinderen een papieren bootje en neem met weemoed afscheid.

Tijdens een ruilbeurs/rommelmarkt kunnen overtollige materialen verkocht of gekocht worden.

Tijdens een pizza-avond wordt er nog een geldinzamelactie gehouden voor een plastiek vermaalmachine. Ja, ze proberen wat te doen aan de afvalberg hier en het milieu te beschermen. De ene maakt blokjes van plastiekafval en de andere bouwt een hotel van gegruisd glas. Zo dragen we ons steentje bij met alle plastiek & glazen flessen naar de juiste inzamelpunten te brengen en Zensation weer wat lichter te maken.

Na alle feestelijkheden, etentjes en leuke evenementen, sluit de plaatselijke bootwerf de drukke vermoeiende week af met gratis barbecue, bier & een kava-ceremonie, jammer ik hou liever van die drank met de ‘C’ & bubbeltjes erin ;-)

We kennen nu bijna alle cruisers die hier rondhangen en naar Nieuw Zeeland varen, dat wordt daar weer een leuke boel.

Wat een week! Zoveel eten en gezellige bijeenkomsten en dat voor slechts 60 TOP/p.p. (22,50€), daar kan je in EU amper van gaan eten!

Tijd om even een vakantietje in te lassen, wat uit te rusten en om nog eens aan boord te koken & te eten.

Tonga: Vava’u Groep: Neiafu: deel II

Woensdag, 25 september ‘18 (UTC +13u = +11u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)

Walvissafari

‘Swimming with whales’ is op de meeste plaatsen in de wereld verboden.

Een bijzondere ervaring die je kan opdoen hier in Tonga, in de eilandengroepen  ‘Vava'u’ & ‘Ha’apai’, is ‘snorkelen’ met bultrugwalvissen. De wereld toplocatie volgens internet. Tonga is een belangrijke broedplaats & kraamkamer voor de bultrugwalvissen (humpback whales(Engels)). Je kan ze hier hun kalven zien opvoeden in het kalme, door de riffen beschermde, water en het paringsritueel bekijken. Van juni tot november heb je de grootste kans dat je er een paar tegenkomt tijdens het varen. Vanuit een duikschool op Vava'u ga je met een boot het water op en van daaruit ga je snorkelen en kun je de prachtige onderwaterwereld en de walvissen zien. De walvissen blijven wilde dieren, dus er bestaat een kans dat ze niet bij je blijven en doorzwemmen, of dat je er net geen tegenkomt, of de trip niet doorgaat wegens slecht weer. Aan deze commerciële trip hangt een prijzig prijskaartje.

Doen we het of niet? Het is een droom, een van die dingen die op onze ‘wensenlijst’ staat... vorig jaar zagen we het reeds mensen doen in Frans Polynesië: Tahiti & Mo’orea. Een bevriende zeiler die als gids walvistoers in Hawaï deed (enkel spotten vanuit de boot), haalt ons over de streep. Tonga is één van de slechts drie plekken op de wereld (voor zover wij weten), waar zwemmen met deze dieren is toegestaan.

Bultrugwalvissen komen in alle oceanen voor. In de lente, zomer en herfst zijn ze te vinden rond de poolgebieden waar ze zich voeden. In de winter trekken ze naar de warmere gebieden rond de evenaar om te paren en te baren in warmere ondiepere wateren. Het bijzondere is dat ze elk jaar dezelfde route volgen en steeds terugkeren naar de plek waar ze zijn geboren.

‘The Whales of Tonga’

Vanaf juni/juli arriveren er verscheidende in Tonga van hun zomerse voedingsgebieden in Antarctica. Ze spenderen de winter in Tonga, om te baren & paren voor ze terugkeren in oktober/november.  De jaarlijkse migratie is nodig omdat er slechts weinig eten is voor de walvissen in de Tongaanse wateren, maar het kalf heeft behoefte aan warm water om te overleven, omdat ze weinig lichaamsvet hebben bij hun geboorte en hierdoor nog niet bestand zijn tegen koude.

Bij de geboorte weegt een ‘baby-walvis’ ongeveer een ton en is 4m groot! Terwijl moeder groter is dan Zensation (14 meter)! (Vrouwtjes zijn groter dan de mannetjes). Het enorme beest heeft al 6 maanden niet gegeten, sinds haar vertrek van de Antarctische wateren tot hier (duizenden kilometers) teert ze op de dikke laag blubbervet. En dat terwijl haar kalf zo’n 500 liter melk per dag drinkt en het ongeveer 45kg per dag bijkomt. Voor hun voeding zijn ze volledig afhankelijk van de moedermelk. Tegen het einde van het seizoen, zal een voedende moeder ongeveer 25% van haar lichaamsgewicht verloren hebben, omdat ze tijdens het voederen niet eet en de Tongaanse wateren niet het juiste voedsel voor hen bevat. Van de moment dat het kalf sterk genoeg is, zwemmen ze naar hun zomerse thuis, duizenden kilometers zuid en beginnen ze zich te goed te doen aan enorme hoeveelheden (1-2 ton/dag) plankton, ‘krill’ genoemd, om weer aan te vetten.

Een zwangerschap duurt 12 maanden, net lang genoeg voor de moeder om aan een bepaalt gewicht te bekomen in Antarctica om een kind te baren & te voeden in Tonga. Na de geboorte van het kalf is het de beurt aan de mannetjes om met de moeder te paren. De mannen uiten zich via unieke klanken & gezang, hun zinnen zouden volgens studies ritmische lettergrepen bevatten. De laagste tonen kunnen tot 185 decibels bereiken en tot 100km over de oceaan dragen! Hun opvoering kan uren duren.

Tijdens dit paringsritueel zie je een bultrugwalvis springen: ‘breaching’ genoemd. Impressionant & spectaculair om een mannetje, van minimum 11m, te zien oprijzen uit de zee, met vijf meter lange flapperende vinnen naast zijn kolossale lichaam, om dan op zijn zij het water in te plonsen! 

Een moeder die haar kalf begeleidt is ook een prachtig emotioneel zicht. De Zuidelijke bultrugwalvissen hebben een karakteristiek witte buik en witte lijn op hun zijvinnen, helemaal anders dan de zwarte soort van het noorden. En elke individu bultrugwalvissen heeft een eigen uniek patroon en staart karteling.

De bultrugwalvissen geven de voorkeur aan ondieper water dicht tegen de kust en zijn vaak nieuwsgierig naar de mensen, deze karaktertrek heeft in het verleden in hun nadeel gespeeld. In de 19de Eeuw zakte hun populatie van 100000 naar slecht 3000, een verlies van 97%!  Sinds 1986 is de jacht op walvissen wereldwijd verboden. In Tonga werd dit al een aantal jaar eerder verboden. Heel verstandig aangezien de walvissen naar hun ‘geboortegrond’ terugkeren. Heb je je eigen wateren leeggeharpoeneerd, dan zie je nooit meer een walvis, zoals bvb. bij Fiji.

De populatie is sinds het jachtverbod weer uitgegroeid en bestaat nu uit ongeveer 80000 dieren. De Bultrug wordt sinds 2008 niet meer beschouwd als een bedreigde diersoort. Een volwassen bultrugwalvis, wordt ergens tussen de 11 en de 19 meter lang. Ze wegen 25 tot 35 ton en kunnen wel 45 jaar oud worden.

De angst over de invloed van de walvistoers & toeristen en om de walvissen te beschermen, zodat ze niet worden weggejaagd of wegblijven door te veel stress, of het storen van moeder & kalf, en het paringsritueel; heeft de Tongaanse overheid in 2013 strikte regels voor de ‘walvisttouroperators’ en niet commerciële jachten opgelegd.

Zo is het verboden om als leek met je jacht, kajak, bijboot, jetski of al zwemmend of duikend dichter dan 300m bij een walvis te komen. Overtredingen worden zwaar beboet en vervolgd met onmiddellijk landuitwijzing!

De officiële gidsen mogen de walvissen niet achterna jagen of opjagen.

Met dit alles in het achterhoofd boeken we een toer. We kijken er naar uit! De nacht ervoor ben ik helemaal opgewonden voor wat er gaat komen: een ontmoeting met misschien wel werelds meest imposante dier!

Om zeven zijn we paraat, maken kennis met onze gids Ana & kapitein Aki, vullen we de nodige documenten/verklaring in. We zijn met een groepje van acht. Kapitein Aki brengt ons met een snelle boot, ‘Lumi’ zuidwaarts. Ana legt ons de regels uit en verteld meer over de walvissen. We worden onderverdeelt in twee groepen van vier. Ana zal steeds eerst het water ingaan om te verkennen en pas op haar teken mag één van de groepen naar haar toe zwemmen. De groep die eerst een walvis spot, mag er eerst in... spannend! Wetsuit aan, zonnecrème, hoed, snorkelgerief: snorkel, duikbril & zwemvliezen bij de hand, zo turen we met z’n tienen de horizon af, op zoek naar een ‘fontein’ van lucht die de walvissen uitblazen uit hun spuitgat. Aki staat via VHF steeds in contact met andere boten.

De grote vraag is of we vandaag de humpback whales gaan zien. Tot nog toe hebben wij tijdens onze tochten & verblijven reeds enkele malen van ver walvissen gezien, maar hopelijk hebben we vandaag het geluk om zelfs met ze zwemmen. Het is zonnig en de zee is kalm, dus perfecte omstandigheden.

We hebben de eer een zeemeermin uit Hawaï bij ons te hebben, het is Patti (SY Love), een bevriende jachtie. Ze zingt Hawaïaanse liederen om de walvissen tot ons te laten komen.

 "Een fontein op 11u, een walvis op 11u!!!!", wordt er geroepen. Aki vaart langzaam richting de aanwijzing. Er volgen nog enkele fonteinen. Ana gaat het water in en geeft teken, de eerste groep mag erin en wij mogen ons klaar maken. En dan is het zover! We laten ons in het water zakken en zwemmen zo snel we kunnen naar Ana. We haken de armen in elkaar, ik steek mijn hoofd onder water en vergeet gewoon te ademen. We hebben geluk, het is een moeder met haar kalf. Een volwassen vrouwtjes walvis zweeft vlak onder ons en dat op een diepte van enkele meters. Zij blijft hangen, wij blijven hangen, haar staart gaat zachtjes op en neer. Ze draait zich op haar zij, bestudeert ons en dan lijkt het wel of ze haar goedkeuring geeft want plots zwemt het kalf naar ons toe, op minder dan een meter. Het kalf is nieuwsgierig en speels en draait rond, flappert met zijn zijvinnen op het wateroppervlak en maakt tuimelingen onder water, steeds dichter en dichter naar ons toe. Hij of zij is niet bang en raakt per ongeluk met het puntje van de staart nog net iemand van onze groep op het hoofd. Minstens een half uur lang hangen we daar, te genieten van deze prachtige wezens. Wat een eer dat we dit van zo dicht bij mogen & kunnen observeren! Van dichtbij zien we de bultjes op hun kop, de kleine oogjes die ons begluren, de witte buik die er zacht en aaibaar uitziet. Maar vooral de grootte maakt een enorme indruk op ons... wat voelen we ons klein...

Uitgelaten klimmen we weer aan boord. We gillen het allen uit van enthousiasme, onder de indruk van deze natuurwonders! Het is niet te beschrijven hoe het voelt om 'met' ze te zwemmen. Wat een belevenis! Wilde walvissen zien, is één ding, maar van zo dichtbij met hen in het water vertoeven, dat is nog wat anders!!!

De natuurdocumentaires op National Geographic zijn er niks tegen, dit is ‘ECHT, Wauw!

Heel de dag zien we walvissen en we treffen drie verschillende moeders met hun kalf. Heel rustig en kalm dobberen ze in het water, af en toe even ademhalen en spuiten ze en soms is het net of de moeder je met haar oog aankijkt. Fantastisch! Wanneer moeder het waarschijnlijk genoeg vindt, zwemmen ze rustig verder.

Telkens is het kalf héél nieuwsgierig & speels. Wanneer ie er genoeg van heeft zien we het wegkruipen onder moeders vinnen. Een andere keer slaat het meerdere malen met zijn staart op het water, net als zijn familieleden even ervoor het hem voordeden.

Een ander kalf buitelt en duikt dat het een lieve lust is. Je ziet dat mama ‘whale’ ons in de gaten houdt, maar laat het lekker gebeuren, wat een bijzondere dieren zijn dit. Het is niet te bevatten wat is dít mooi!

We zien een moeder haar kalf naar de oppervlakte duwtje om te ademen, een héél bijzonder moment. Het kalf is maar een paar weken oud en al zo’n 5 meter! Hij legt zich boven op mama’s rug en samen glijden ze langs ons heen.

De elegantie en sloomheid waarmee ze hun rug afrollen boven het wateroppervlak staat in schel contrast met de verplaatsing van de enorme watermassa & kracht het te weeg brengt wanneer de staart de lucht in gaat en weer op het wateroppervlak kletst!

We nemen een lunchpauze op ankerplaats nummer 14 (meer over de ankerplaatsen volgt), ‘the Blue Lagoon’. De naam zegt het al! Hoogverblindend, paradijselijk plekje in enkele meters turquoise blauw water met een witte zandbodem, voor een even idyllisch eilandje. Een zeeschildpad komt ons begroeten en we zwemmen hem achterna. Tijdens de lunch krijgt Aki een oproep van een andere boot: ze hebben een ‘walvishaai’ gespot. Meteen varen we naar de lokatie van de opgegeven coördinaten. Maar geen walvishaai te zien... wél weer een moeder met kalf.

We krijgen de kans om met onze groep in totaal vijf keer te water te gaan en de dieren te observeren. Ter afscheid komen moeder & kalf nog even tot aan de boot gezwommen, gooit de moeder zich op haar zij en steekt haar (enorm lange) vin de lucht in, net of ze naar ons zwaait, ze draaien zich om en zwemmen naar het licht van de zakkende zon.

Tegen 16u30 zijn we weer aan het dok in ‘Neiafu’. Iedereen is ‘happy’ door deze overweldigende belevenis & dag. Onze gids Ana is opgetogen en noemt dit een ‘TOP’ dag, één van de betere toerdagen. Boffen wij weer :-)

Het is best een kostbaar uitstapje maar het is meer dan de moeite waard! Een onvergetelijke ervaring. Een ‘once in a lifetime experience’, dat we NOOIT zullen vergeten! Al onze verwachtingen zijn meer dan overtroffen...

Opmerking:

Dit was geen toersiten val, dit was...het valt niet te omschrijven, intens! De whale watchers gaan respectvol met de dieren om: 1 boot per walvis en kalf, Max. 4 toeristen + 1 gids te water, als de dieren tekenen van irritatie vertonen verdwijnen ze onmiddelijk. De gidsen doen deze job niet alleen voor het geld maar ook omdat ze van deze dieren houden.

Je kan het je bijna niet voorstellen dat er zoveel op deze dieren is gejaagd

Na onze walvis-ervaring, verscheen dit op HLN. Klik op de link en bekijk wat ook wij mochten beleven!

Link walvis zwemmen Tonga:

https://www.hln.be/wetenschap-planeet/dieren/schitterende-beelden-en-geluiden-fotograaf-zwemt-met-walvissen~a87508ca/

Tonga: Vava’u Groep: Neiafu: deel I

Donderdag, 20 september - zondag, 7 oktober ‘18

(UTC +13u = +11u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)

‘Neiafu’ is de hoofdstad van de ‘Vava’u Eilandengroep’. Het is een prachtig zeilgebied (daarover later meer) en daardoor een thuishaven voor de chartermaatschappijen Moorings & Sunsail. Het dorp of moeten we echt ‘stad’ zeggen, ademt ‘zeilen’ uit. Moerings zijn gelegd in de baai om het koraal te beschermen, er bevinden zich verscheidene bars & restaurants en allen beschikken ze over een dinghydok of kan je de bijboot veilig achter laten in de kleine vissershaven, alles bevindt zich op wandelafstand van elkaar: de vele chinese winkeltjes, de markt, bank, douane, enz...

Sensationtje laten we achter bij café/restaurant ‘Mango’ en wandelen richting het dorp op zoek naar douane. Hier moeten we even het document uit ‘Niutoputapu’ afgeven, zodat ze weten van onze aanwezigheid. Daarna bezorgen we het pakketje van Tiu met pandanusbladeren aan een vriendin van haar. Bij Digicel kopen we een sim-kaart en data voor bijna de helft van de prijs als de TCC-provider in de ‘Niuas’! Voor een prikje zijn we online. De overdekte groenten- & fruitmarkt is goed gevuld en voorzien van voldoende variëteit. We kopen de goedkoopste tomaten ooit op onze trip: nog geen 2€ voor meer dan een kilo tomaten! We verkennen de verscheidene Chinese supermarkten waar je altijd wel iets vindt, maar om je boodschappenlijst af te werken moet je minstens twee, drie, vier of meerdere van die winkels langs. Een vers rozijnenbrood is het enige wat we kopen, aangezien we geen boodschappenlijstje hebben.

‘Neiafu’, het blijft een dorp. Toch zien we zelfs hier varkens in het centrum de weg oversteken. Het blijft bijzonder & grappig die varkens en ook zoooo schattig die gevlekte kleine biggetjes die ongevreest grazen & al knorrend rondhuppelen. Ooit door de oude zeevaarders meegebracht als ruilobject, nu een vaste bewoner op de eilanden en vooral een vast deel van het menu op feest-, begrafenisdagen en ‘de kers op de taart’, weliswaar aan het spit, tijdens een ‘Tongan Feast’.

Plots horen we blaas- & slaginstrumenten: een brassband. Het is een begrafenisstoet. Iedereen getooid in hun traditionele Tongaanse klederdracht, met zwart als hoofdkleur. De rouwende familieleden dragen deze kleur & klederdracht een volledig jaar, als teken van rouw.

Tijdens onze verkenningswandeling worden we onderweg steeds begroet door hartelijk lachende gezichten. Ook heel wat bekende boten en hun crew komen we tegen. Het lijkt wél of het hier een trefpunt van de zeilers is, en een beetje is dat ook zo (meer daar over later).

Op het VHF-kanaal 26 is er dagelijks om 8u30 een cruisersnetje met de wél & weetjes & te doentje, dagelijks gebracht door een beurtrol van de plaatselijke commerciële handelaars. Hier echter staat 26 ten behoeve van alles en iedereen, zelfs ‘Vava’u Radio’ die voor rescue en andere situatie ter beschikking staan, zitten zowél op 26 als 16. Over de hele eilandengroep staan er repieters, zodat je vanop elke ankerplaats bereikbaar bent. Dus i.p.v. noodkanaal 16, staat onze VHF nu op kanaal 26. Cruisers roepen elkaar op en schakelen over naar een ander ship2ship-kanaal om hun praatje te doen. Lekker sociaal en gratis in communicatie ;-)

Op vrijdag is er de wekelijks weerkerende funregatta, georganiseerd door Charles van bar/restaurant ‘Refuge’. The Captain bekijkt & volgt met trieste ogen de wedstrijd door de verrekijker. Hij moppert en ergert zich aan de vier racende boten die twee keer de baai op & neer varen en twee keer de uitgang passeren. Volgende week ZAL hij meedoen! Zensation was nu nog wat moe en niet meteen voorbereid op een race, een dag na aankomst.

Maar eerst gaan we een klein weekje enkele eilanden & ankerbaaien van de groep exploreren. Althans dat is/was het plan, tot ik water in de bilge ontdek... véél water!

Het was een zware tocht en we hebben bijna de hele tocht op één oor gelegen en niet eens de bilgepomp horen opspringen. Een belletje gaat rinkelen, de vloer wordt losgemaakt en open gelegd. Inderdaad, de automatische vlotter die het waterniveau onder controle houdt door de bilgepomp te laten draaien, doet het niet meer: draadje gelost. De vlotter wordt gedemonteerd, maar de draad kan niet herbevestigd worden. Dat wordt dus een nieuwe! Nu is Zensation voorzien van héél wat reserveonderdelen, waaronder een nieuwe bilgepomp, maar géén nieuwe vlotter! Het is vrijdagavond, toch probeert the Captain nog even de bar/restaurant af te gaan om het personeel van de bootwerf, chartermaatschappijen, enz, te benaderen. Hij komt te weten dat de Watersportwinkel (behorende tot de bootwerf) over een vlotter beschikken, slechts één probleem: pas maandag open!

We besluiten onze uitstap uit te stellen tot maandag en the Captain maakt een tijdelijke connectie, zodat we met de schakelaar op het bedieningspaneel, de bilgepomp kunnen aan- & uitzetten.

Het weekend brengen we door met het leeg- & schoonmaken van de bilge. Geen plezierig klusje, maar ja, het moet gebeuren. Een ideaal moment om de proviandlijst nog eens up to date te maken.

Op zondagmorgen maken we een wandeling naar een vieuw-point aan de andere kant van de baai. Onderweg horen we prachtig gezang uit de kerken kolen en mooi opgeklede mensen in hun traditionele kledij.

Via een trap, waar de waterpas bij ontbrak tijdens het aanleggen ervan, komen we op de top van de berg ‘Talau’(slechts 131 m). Het panoramisch uitzicht is immens . We zien Op de beschutte natuurlijke diepe baai, met daarachter de verscheidene eilanden en aan de andere kant de bootwerf. Neiafu wordt beschouwt als vrij veilige plaats om te blijven tijdens het cycloonseizoen en meer & meer jachties kiezen er dus voor om hier te blijven of hun boot achter te laten aan een moering of op de werf.

Op maandagmorgen halen we de schone was op bij ‘Bubbels’ en wachten we voor de deur van de Watersportwinkel tot ie open gaat. De vlotter wordt gekocht en even later geïnstalleerd. Wat doen we nu? Trekken we erop uit of blijven we liggen. Meer & meer boeten arriveren, alle moerings zijn bezet. Vrijdag is er de funrace en vanaf zaterdag start de opening van het jaarlijkse ‘Blue Water Festival’, dat een week duurt en waar we aan willen deelnemen. Nemen we het risico dat iemand onze moering neemt, ook al is die gereserveerd voor ons en gaan we even weg of blijven we, zodat we zeker zijn van een moering om aan te liggen?!

We besluiten het laatste. We liggen hier goed en genieten van wat Neiafu biedt en het mooi aanbod aan restaurantjes. We verkennen ze allemaal delen onze aandacht over hen. ‘Mango’: voor ontbijt, alle andere gerechten, véél glimlachende goude tanden & gratis goede WiFi; ‘Refuge’: voor funrace & goede pizza, gratis WiFi die matig is; ‘Tropicana’ voor de lekkerste kippentaartjes (zoals een volauvent in een jasje) en uitwisselen van tv-series & films + was; ‘Hideaway’ een drijvend blauw huisje in de baai met de lekkerste Fish & Chips (met de vangst van de dag). De laatste is ook meteen onze favoriet. Bar(ry) & Char(lotte), een bruisend Canadees koppel baat deze zaak, samen met hun Falaleu Deli (blauw huisje in de straat naast de grote Katholieke kerk), waar je ingevroren vleeswaren & gerechten van het huis kan kopen, uit.

Er is hier genoeg te beleven en héél wat leuke cruisersvrienden om dit alles mee te delen & te socializen ;-)

Nog even over de ‘Gouden tanden’:

Door mijn nieuwsgierigheid & leergierigheid naar de bevolking, hun gewoonte, traditie & cultuur, probeer ik met de locals contact te maken, een band te creëeren en persoonlijke dingen te weten te komen. Het goud op hun tanden trekt steeds mijn aandacht en dus kan ik het niet laten om hier naar te vragen.

Tand- & medische zorg is gratis voor de bevolking. Op de andere Polynesische eilanden zagen we heel wat slechte gebitten, meer zonder of slechts enkele tanden dan een prachtig rijtje tanden. Hier zien we een volle mond tanden, maar met stukjes goud. Een streepje hier, een streepje daar... een streepje horizontaal, een streepje verticaal, of een vierkantje... Na wat navraag bij enkele eigenaren van zulke blinkende glimlach, blijkt dat het geen ‘rijkdoms’ verschijnsel is, maar een noodzaak. Het is ons ook reeds bekend dat de Polynesiërs wat dikkere mensen zijn en dol zijn op suikerrijke dranken & snacks, desserts, wat niet alleen een aanslag op hun figuur betekend, maar ook op hun tanden. Voor de goude oplapjes moeten ze wél betalen en naar een privé-tandarts gaan. Dit is wat we erover ontdekt hebben.  

Trip: Tonga: Niuas Groep: Niuatoputapu - Vava’u Groep: Neiafu

Woensdag, 19 september ‘18, 11u30 - donderdag, 20 september ‘18, 12u30

(UTC +13u = +11u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)

Totaal trip:

Resultaten na 25:

Afgelegde afstand: 167NM

Gemiddelde snelheid: 6,68 kn

Met slechts 0,5 knopen stroom tegen varen we de pas uit. Buiten het rif staan meters hoge golven. De eerste uren varen we over ondiepere wateren en de zee is verwarrend & wild. Helemaal geen aangenaam zeetje, zoals we reeds dachten, na de afgelopen winderige dagen. De eerste uren zijn zwaar en ik voel me niet lekker. Gelukkig heb ik mijn voorzorgen genomen en gaat het goed met me zolang ik in de kuip vertoef of me neerleg. We zijn blij dat we geen passagiers meegenomen hebben!

Tijdens de nacht krijgen we nu en dan kleine regenbuien te verteren. Voor aankomst krijgen we een squall over ons heen en wordt het zicht belemmerd. Net wanneer we veel kans hebben om walvissen te spotten! Jammer.

Na 25u bereiken we de ‘Faihava’ pas van de ‘Vava’u Groep’. Een kleine twee uur  later liggen we aan een moering in de hoofdstad, ‘Neiafu’.

Tonga: Niuas Groep: Niuatoputapu, Falehau

Woensdag, 12 - woensdag, 19 september ‘18

(UTC +13u = +11u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)

The Kingdom of Tonga of Pule'anga Fakatu'l 'o Tonga (=in het Tongaans)

Het uit 177 eilanden bestaande Tonga in Polynesië beslaat 700 000 km² van de Grote Oceaan, en ligt circa 700 km ten zuidoosten van Fiji en circa 2000 km ten noordoosten van Nieuw-Zeeland. Slechts 36 van de eilanden daarvan zijn permanent bewoond.

De 177 eilanden behoren tot diverse eilandengroepen, van noord naar zuid: ‘Niuas, Vava'u, Ha'apai en Tongatapu &  ‘Eua’. Koning George Tupou I voegde de groepen samen tot ‘Tonga’ in 1875. De hoofdstad ligt op het meest zuidelijke eiland Tongatapu en wij bevinden ons op het meest noordelijke, nml.: ‘Niuatoputapu’ in de Niuas groep.

De ongeveer 100000 bewoners bestaat voor 99% uit Polynesiërs. Een niet onaanzienlijk deel woont als gevolg van het ontbreken van werkgelegenheid in het buitenland, zoals bv.: fruitplukken in Nieuw Zeeland voor enkele maanden als tijdelijk werkkracht . Het Tongaans en het Engels zijn de officiële talen. Religie wordt hier ook in een hoog vaandel gedragen, driekwart van de bevolking is protestant (methodistisch), de rest is katholiek of anglicaans.

Tonga bevindt zich op de oostelijke kant van de ‘Indisch-Australische’ plaat, waar de Pacific tectonische platen onderschuiven vanuit het oosten en zo de ‘Tonga Trench’ creëert. Deze 2000km lange  oceaanvallei strekt zich uit van Tonga tot Nieuw Zeeland en is één van de diepste ter wereld. Als de Mount Everest in het diepste deel van de ‘Tonga Trench’ zou geplaatst worden, dan nog zou er meer dan 2km water boven de top aanwezig zijn! ‘Tonga’ beweegt jaarlijks 20mm naar het zuidoosten (geologisch gezien is dat heel wat!). Dit betekent dat de regio een gevoelig gebied is voor aardbevingen & vulkanische activiteiten.

‘Niutoputapu’, onder de cruisers: ‘New Patatoes’ genoemd vanwege de onuitspreekbare Tongaanse naam, Hi, Hi, Hi,... Na lang oefenen lukt het ons zonder dubbelgeslagen tong om het een beetje verstaanbaar uit te spreken ;-). We dagen jullie uit om het ook te proberen!

‘Niutoputapu’ was het eerste Tongaanse eiland dat ontdekt werd door de Europeanen, nml.: de Nederlandse ontdekkingsreizigers Willem Cornelisz Schouten & Jacob le Maire in het jaar 1616. Het aantal bezoekers/toeristen in the Niuas groep is te negeren. Dit is omwille van de moeilijke bereikbaar en geen verblijfsfaciliteiten. De enkele vliegtuigen of bevoorradingsschepen die hier om de paar weken/maanden komen hebben geen vast schema of worden meerdere malen geannuleerd. Het enige resort op het eiland werd in 2009 verwoest door een tsunami. We boffen met ons eigen betrouwbaar vervoermiddel en privé-logement van ons dobberend varend huisje.

Reeds de hele middag & namiddag proberen we via VHF de autoriteiten op te roepen, geen respons... The Captain dinghiet iets over 15u naar de steiger op zoek naar het gebouw van de douane, die op onze kaart als ‘customs chad’ aangeduid staat. Het gebouw ziet er een beetje verwoest uit en volgens enkele locals bevindt het nieuwe gebouw zich in dorp nummer 2. We liggen voor anker in dorp nummer één: ‘Falehau’.

Dat zal dus voor morgen zijn... tijd voor een verdiend aperitiefje na onze tocht.

De volgende ochtend proberen we weer op te roepen, maar er is nog steeds geen reactie op de VHF! Er zit niks anders op dan maar de quarantaine regels te breken en aan land te gaan, op zoek naar de customs Office in ‘dorp nummer twee’: ‘Vaipoa’.

Het is een eindje wandelen en de hitte & de zon zijn op het vroege uur reeds sterk aanwezig. Iedereen die we tegenkomen zwaait, geven je een ‘big smile’ met gouden tanden, zeggen gedag of stoppen en vragen waar je heen gaat. Een jonge man geeft ons een lift voor de laatste 100m, de andere chauffeurs reden de andere richting uit ;-). Een aantal kleine houten gebouwtjes staan in een rij tegen elkaar. Wanneer we eindelijk het juiste kantoor/gebouw vinden, worden we hartelijk ontvangen door Ou, de dame van immigratie & douane.

Ze wisten wél dat er een boot was toegekomen, maar niet dat die ingeklaard moest worden. De vissers aan het dok konden niet zien of er een gele vlag in ons wand hing. Nou, onze gele/quarantaine vlag wappert nochtans duidelijk! Ou verteld ons dat de inklaarprocedure aan boord moet gebeuren en ze daarbij ook haar collega’s van gezondheid & quarantaine moet inschakelen. Ze probeert hen telefonisch te contacteren. Ondertussen kunnen we bij de buren, nml. de bank, in een ander schuurtje, geld wisselen. Amerikaanse Dollars voor Tonga Pa’Anga of Tongan Dollars, TOP, zoals ze hun valuta noemen (zie * voor meer info).

Ou krijgt haar collega’s niet te pakken. Ze vraagt ons in haar wagentje te stappen en rijdt met ons even langs de quarantaine man, Edu. Hij is druk bezig in zijn tuin. Na lunchtijd heeft hij wél even tijd om naar de boot te komen.

Ou, de lieve dame van douane & immigratie stopt nog even bij de telecom provider ‘TCC’ (= Tonga Communications Corporation). Hier kunnen we een simkaart met data kopen. Het heeft wat voeten in de aarde voor een jonge heer, die de providerdame, Tiu, ter hulp schiet, met onze smartphone verbinding kan maken en als hotspot te kunnen gebruiken voor onze andere toestellen.

Ik kom te weten dat ik mijn bloem weer achter mijn linkse oor mag steken, hi, hi, hi,... Weer zoals we gewoon zijn van in Frans Polynesië. 

Ou zet ons af bij de steiger en zegt ons dat ze na de lunch, om 13u30 komen. We zien nog twee boten toekomen, oei de ambtenaren gaan het nog druk krijgen!

Een van de boten, zijn onze vrienden (Aloha) die net voor onze aankomst gisteren vertrokken waren naar de Vava’u eilandengroep. Doordat ze tegen de wind & golven moesten inboksen, hebben ze beslist om terug te keren. De andere is een nieuwe boot en moet ook ingeklaard worden. We zien Ou’s wagen om 13u30 het dok oprijden, enige tijd later rijdt ze weer weg! Pas om 14u30 zien we ze weer verschijnen en claxonneren = het teken dat the Captain ze met de dinghy moet ophalen. Eindelijk, 27u na aankomst kan de inklaarprocedure van start gaan. Ze zijn alle drie relaxed en praten wat, terwijl we de nodige documenten invullen. Edu, quarantaine beambte, vraagt om een biertje of rum. Voor het eerst doet the Captain teken dat ik Edu een biertje mag geven. Ou & Johnny, van gezondheid, drinken een sapje. De koekjes laten ze allen smaken. Ondertussen spelen ze met hun smartphone, zetten een muziekje op en lachen om hun Tongaanse grappen. Ons gele boekje met inentingen leggen we aan Johnny voor. Hij bekijkt het alsof hij zoiets voor het eerst in zijn handen krijgt en hij niet weet wat het is... ‘Ok’ zegt hij, neemt nog een hap van een koekje en zegt: ‘Lekkere koekjes’. Smartphone & internet het opent ook voor hen de wereld! Zo grappig dat hij het zei, ha, ha, ha.

Edu & Johnny vragen of ze even mogen rondkijken in onze ‘mooie’ boot. Ze trekken wat kastjes open en krijgen ze niet meer op slot, willen de groenten & fruit zien en vinden gelukkig niet Captain’s flessen rum, die we zogezegd NIET hebben... ‘klaar is Kees’. Na nog wat gepraat en een hele doos koekjes, twee biertjes, fles sap en wat Tongaanse Dollars armer, krijgen we ze eindelijk zover dat ze hun gezelligheid gaan delen met de buren.

Edu belooft ons allen morgen op eilandtoer te nemen en maakt een afspraak met ons.

‘s morgens arriveert er nog een bevriende boot, ik bel voor hen Ou en zij trommelt haar collega’s op. Onze vrienden worden eerst ingeklaard, waarna we met zijn allen in de pick-up van Edu springen. Hij ontpopt zich tot een uitstekende gids en fotomodel, hij poseert maar wat graag voor onze camera’s. We komen meer te weten over hun Cultuur, tradities, groeiende gewassen en de stappen van de bandanusbladeren waarmee de dames prachtige matten en dergelijke weven. We stoppen bij verschillende dames om het stappenplan te zien. Het is tijdrovend & arbeidsintensief! (Zie * voor meer uitleg). Hun werken worden vooral verkocht op het hoofdeiland, ‘Tongatapu’, die met het vrachtschip naar daar verscheept worden. We aanschouwen de prachtige werken die door de bevolking gedragen wordt om hun lende boven hun kledij.

Edu stopt bij zijn plantage en geeft ons een kam bananen & een hele boel papaya’s. Lekker! We brengen een bezoek aan de vruchtbare verzorgde groententuin van Rasberry met: sla, tomaten (nog niet rijp), komkommer, wortelen & pepers.

Onderweg zien we velden met taro, tapioca, kava, broodvrucht-, mango- & appelsienbomen. De twee laatsten zijn jammergenoeg nog niet rijp.

Het eiland en de bevolking heeft het zwaar te verduren gehad toen het in 2009 getroffen werd door een tsunami: 9 mensen dood, veel huizen & hotel weggeveegd, plantages & lagoon verwoest... De voorlopige woningen bevallen de bewoners en de meesten willen aan de lagoonkant blijven wonen, i.p.v. het veiligere hoger gelegen gebied op te zoeken, dat de regering voorstelt. Edu nodigt ons allen uit voor een ‘Tongan feasts’ op de motu ‘Hakautu’utu’u’, met de andere ambtenaren: Ou & Johnny. Voor een 20 TOP p.p. (±7,50€) krijgen we een geroosterd varken met lokale gerechten, zelf zorgen we voor de drankvoorzieningen en een gerecht om te delen. Dat zien de crew van de vier boten wél zitten. Zensation vaart het stukje door de lagoon en ankert voor de motu, de anderen dinghieën tegen de windgolven in er naar toe.

De drie ambtenaren hebben nog enkele locale mensen mee om te helpen bij het roosteren van het varken. Om de beurt draaien we aan de stok, waar het varken aan hangt, zodat z’n korstje gelijkmatig knapperig wordt boven het vuur. Op geweven palmbladeren worden de gerechten geschikt: tapioca, palusami, rijst, kokoskrabben (onze favoriet), het varken, pastasalade, groenten-salade, fruitsalade, cake,... Het knapperige velletje van het varken is een echte delicatesse volgens de locals en de krakerige vetstukken worden rijkelijk aangeboden. We smullen & genieten, de locals drinken... en drinken... en dansen. De sfeer zit erin, maar de drank eist zijn tol, de hoeveelheid & tempo is niet te stoppen bij de locals, o...ooooo!!! Ze zijn de alcohol duidelijk niet de baas en vragen steeds om MEER!

Voor het donker wordt het feestje beëindigd en proberen onze bevriende zeilers de locals veilig aan land te begeleiden. We genieten de volgende dagen van ons privé-motu en het mooie zandstrand. Het water in de lagoon is te wild en het water troebel door de wind, dus jammergenoeg geen snorkeluitstapjes. Wél zien we buiten het rif de spetters & fonteinen van de walvissen. Het weer, vooral de golven, laten het niet toe om de pas buiten te varen met de bijboot, spijtig, het blijft bij het observeren van deze dieren vanuit de verte. Ondertussen wordt er volop geschuurd en vernist aan boord, zo worden de kajuitingang & laatste traptreden vernist en voorzien van nieuwe anti-slip.

We verkassen Zensation weer naar de ankerplaats voor het dorp en maken een wandeling naar ‘Hihifu’, dorp nummer 3, waar we met laag water naar het eiland ‘Hunganga’ kunnen stappen, waar het voormalige resort was. We zijn net te laat voor laag water en verkennen verder de lagoon, waar we een mega groot natuurlijk zwembad aantreffen met heerlijk warm ondiep water en prachtige zandstranden, ideale afkoeling. Jack & Monique (Aloha) maken foto’s & video’s met hun drone van dit paradijselijk romantisch plekje. In de ‘Niutoua Spring’ spoelen we ons zoutkorrels af in de natuurlijke frisse zoetwater bron.

Voor ons vertrek uit ‘Niutoputapu’ krijgen we bezoek van Tiu (de TCC-dame) & haar dochter Ite op bezoek. Ze heeft een pakketje voor ons om mee te nemen & af te leveren in Neiafu in de Vava’u Groep, onze volgende bestemming. We krijgen verse papaya’s, mango’s & bananen van haar in ruil en twee paar prachtige handgemaakte oorbelllen. We ruilen met wat droge voedingsmiddelen en keukengerei. Ook Edu geeft ons na een bezoek aan de overbuurman zijn groentetuin nog een broodvrucht & bananen mee.

De ochtend van vertek krijgen we telefoon van Ou, met de vraag of Aloha (catamaran) en/of wij enkele passagiers kunnen meenemen, aangezien het vliegtuig geannuleerd is. Na bespreking met de anderen, besluiten we dit niet te doen, omwille van de weercondities: veel wind & hoge golven, en de verantwoordelijkheid. Jammer, maar met onervaren mensen een nachttocht van minimum 12u aangaan, is niet zomaar een plezier uitstapje naar Disneyworld!

Meer info:

*Geld:

Eén euro is  ±2,70 TOP= Tongaanse Pa’Anga. De Tongaanse Pa’Anga of Dollar door de locals genoemd bestaat uit biljetten van 2, 5, 10, 20, 50 & 100 Pa’Anga en geldstukken van 1 Pa’Anga, 5, 10, 20 en 50 centimes.

*Betalen inklaren:

Gezondheid: 100 TOP

Quarantaine: 25 TOP

Douane: 6 TOP

*De geweven pandanus matten noemen ze ‘ta’ovala’ en dragen ze rond hun middel. De vrouwen dragen ook vaak een ‘kiekie’, dit is een decoratieve heupband /riem met stroken geweven stukken pandanus, wol, gedroogde hibiscus, enz... een traditionele macramé overrok. Vooral tijdens ceremonies & huwelijken werd dit gedragen, nu draagt het dagelijks een extraatje toe aan de klederdracht.

Mannen dragen onder hun ‘ta’ovala’ vaak een wikkelrok, ‘tupenu’ genoemd (=  ‘Le faitaga’ in Samoa). De vrouwen dragen een enkellange rok, ‘vala’, met een tuniek, ‘kofu’.

Stappen van de pandanusmatten/-creaties:

•bladeren oogsten

•koken

•de bladeren ontvellen en ontdoen van de harde kern

•weken & bleken in de lagoon voor een week

•drogen op een waslijn in de zon

•weven tot matten, manden, juwelen, placemats, pattenonderzetters of andere accessoires

•uitvoeren & verkopen

*Fact:

In februari 2018 werd Tonga getroffen door tropische cycloon Gita.

*Enkele Tongaanse woorden:

malo e lelei: Hallo, goede dag

malo: dank je, goed

malo 'aupito: hartelijk bedankt

mou nofo a e: tot ziens (tegen verscheidene personen die blijven)

mou o a e: tot ziens (tegen verscheidene personen die weg gaan)

nofo a e: tot ziens (tegen de persoon die blijft)

'alu a e: tot ziens (tegen de persoon die gaat)

‘ofa atu: Proost

*De vlag van Tonga was tot 1866 identiek aan de vlag van het Rode Kruis, maar om verwarring te voorkomen werd de huidige vlag in gebruik genomen. Het duurde tot 1875 voordat de huidige vlag officieel werd aangenomen, op 4 november 1875. Zij bestaat uit een rood veld met een wit kanton dat een rood kruis bevat. Volgens clausule 75 van de grondwet van Tonga mag de vlag nooit (meer) veranderd worden.