Frans Polynesië, Gambier Archipel, Mangareva -> Tuamotuarchipel, Île de Hao

Dag 4: Maandag, 19 juni '17 _ 08.00 tot  17.00 LT(local time= UTC -9) 

Resultaten na 9u:

Afgelegde afstand: 54NM

Gemiddelde snelheid: 7,71 kn

Knopen wind: 7 kn

Positie: 18°06'S 140°54'W

Koers: -

Afstand tot bestemming: 0 NM

Eindtotaal oversteek Frans Polynesië, Gambier Archipel -> Tuamotuarchipel, Île de Hao:

Afgelegde afstand: 474 NM

Aantal uren gevaren: 81 u

Gemiddelde snelheid: 5,85 kn

Aantal uren gemotord: ongeveer 5u

De Tuamotus of Tuamotuarchipel (Frans: Archipel des Tuamotu; Tahitiaans: Tūāmotu Mā) is een groep van 76 vulkanische atollen in de Stille Oceaan dat behoort tot Frans Polynesië. Het gebied waarin deze eilandengroep ligt is ongeveer 1800 bij 900 km groot, het strekt zich uit van 135° tot 150° Westerlengte(W) en van 14° tot 22° Zuiderbreedte (S), slechts een paar stipjes op de kaart. In totaal zijn de eilanden samen zo'n 885 km2 groot en wonen er ongeveer 15.000 mensen. In het Polynesisch betekent "Tua"= "veel" en "motu"= "eilandje". Een atol bestaat uit een ring van meerdere motus, vandaar dus Tuamotu. Vele kleine atollen zijn onbewoond en hebben de status van beschermd natuurgebied.

Tuamotus zijn atollen, een atol is een koraalrif ontstaan op de krater van een vulkaan die in de oceaan ligt en een ronde of ovale vorm heeft. Ze rijzen nergens meer dan een meter boven de zeespiegel uit. De massa die in de krater valt zorgt voor de bodem van het atol, de randen vormen een rif errond waar na verloop van eeuwen een prachtig koraalbarrière rond groeit met witte zandstranden en palmbomen. Sommige atollen zijn volledig ingesloten en bevatten soms zelfs zoet of brak water. De meesten hebben één of meerdere doorgangen/gaten/passen van soms maar een paar meter breed en diep, waardoor je kan binnenvaren onder goede condities, d.w.z. rekening houden met: stroming, stand van de maan en hoog & laag water, wind & deining, hoge overslaande golven en draaikolken. 

Kapitein Cook noemde de Tuamotus de "Danger Islands" en dat was niet voor niets. De atollen zijn erg laag, je ziet ze pas op ongeveer twee mijl afstand en dan alleen nog maar met goed weer. Op het moment dat je ze ziet, zit je al bijna op het koraalrif dat de atollen omringd, omdat ze niet hoger dan de palmbomen die erop staan, als die er al op staan en het water van de oceaan erover beukt bij veel wind. Bovendien staan er tussen de atollen verradelijke en onvoorspelbare stromingen. Je moet dus continu goed opletten en exact weten wat je positie is. Je zou denken dat dit vandaag de dag, met onze moderne navigatiemiddelen als GPS en Radar niet zo moeilijk moet zijn...

Het probleem zit hem in het binnenvaren van een atol. Dit moet je op het juiste moment doen, namelijk met 'slack'= doodtij, stilstaand water tussen opkomend/hoog & afgaand/laag water. Er kan tot 12knopen stroom staan in deze pas, 'Pas Maki'. We gaan proberen binnen te varen met 3knopen stroom mee. Ook de weersomstandigheden zijn belangrijk, wanneer er veel wind staat kunnen de golven hoog zijn en woest in de doorgang inbeuken, waardoor de ingang moeilijk zichtbaar is. Bebakening is er slechts zelden, die Europese luxe missen we vaak! M.b.v. de radar kan je golven en palmbomen herkennen. En dan is er nog een obstakel of obstakels: koraalbommen! Binnen in een atol liggen vaak koraalbommen/-paddestoelen/-velden willekeurig verspreid en zijn enkel door 'eyeball-navigatie' te omzeilen. Het beste moment hiervoor is wanneer de zon op zijn hoogste punt en achter je staat. De aanloop van een atol is soms een gevaarlijke onderneming, 's avonds of 's nachts binnenlopen is dus gewoon onmogelijk. De atol Île Hao is meerdere malen bestudeerd en alle informatie die we bezitten hebben we meerdere malen gelezen. De ingang is recht, zonder obstakels en achter de pas kunnen we ankeren en wachten tot de volgende dag om verder het atol in te varen. 

Berekeningen zijn gemaakt, rond 19u is het ideale moment, maar dan is het reeds helemaal donker en dat willen we absoluut vermijden, dus willen we het net voor donker worden, rond 17u30 het er op wagen. Alles wordt uit onze dame gehaald dat erin zit, maar de wind wil weer niet mee. Toch proberen we te zeilen en zetten de spinnaker.  We reachen op SPI en met een vaarsnelheid van gemiddeld 7 kn en halen we deel van de verloren tijd en afstand in. Om onder SPI plots de snelheid eruit te halen om een visje binnen te halen is te moeilijk, de vriezer zit weer vol en zo kunnen we met een gerust hart de vishengels werkloos laten staan.

We gaan lekker, maar na een paar uur shift de wind, alsook onze koers, die verder ons i.p.v. dichter bij ons doel brengt. Dan maar de spinnaker opbergen en motorsailen (= zeilen op en motor bij) voor de laatste 30mijl. Af en toe neemt de wind tijdens een naderende squall of een bui toe, om vervolgens weer weg te vallen. Motor af, zeilen trimmen, motor aan, motor af, zo gaan we door tot we om 16u de pas naderen. Al enkele mijlen varen we naast de atol Île de Hao, die 30NM groot is. Bomen, struiken en enkele gebouwen zien we door de verrekijker op een smalle strook staan. 

Van ver lijkt het water voor de pas rustig. We zijn twee uur te vroeg, maar willen het erop wagen om voor het donker binnen te zijn en op anker te liggen. De linkerkant van de geul ziet er vlakker uit dan de rechterkant. Staande golven stromen aan de rechterkant langs ons heen en langs achter om zich daarna te verplaatsen naar links... ze volgen ons! We krijgen meer dan 7 knopen stroom tegen! De motor draait op volle toeren, naar 7,8 knopen terwijl we maar 0,3 knopen vooruit gaan! The Captain stuurt onze dame behendig door golven die haar telkens uit balans en van haar pad brengen. Haar heupen wiebelen op de golven en de motor probeert haar tegen de stroming verder te duwen... Met een slakkengangetje slingert ze als een dronken slak over de klotsbak. Het lijkt wél de 'Race off Alderny' x100 (bekende stroom tegen wind plaats in het Engelse Kanaal) 😉 Zo bewegen we langzaam door de ingang van Île de Hao. Een rode en een groene boei liggen net achter de pas. In de atol staan twee bakens die we in lijn moeten houden tijdens het binnenvaren. Vroeger was deze atol een Franse Marine basis, waarvoor dank voor deze 'uitzonderlijke' Europese luxe. Eens binnen zijn de golven en stroming verdwenen. We vertrouwen op de kaart, aangezien hier vroeger grotere schepen kwamen en het toch Frans Marine gebied was. Zeilen gaan weer op en Zensation klieft zich verder in deze enorme grote ovaalvormige atol van 30 NM lang bij 8,5 NM breed is.

Onze cruisersvrienden, SY Makara, Liebelei & Bella Ciao, die een dag eerder vertrokken zijn, liggen reeds voor het dorp 'Otepa'. En zo liggen we een uurtje later achter ons anker. 

Na iets minder dan drie dagen en half sluiten we deze korte luxe-cruise af. Het was 474NM 'smooth sailing' zonder deining, grote golven of een warrige zee en met minder wind dan voorspeld. Is het dan toch een 'Stille' Oceaan?!

Aangekomen

Maandag, 19 juni '17 om 17u LT hebben we ons anker gedropt in de atol Île de Hao op de Tuamotus.

Schrijfsels volgen...

Dag 3: Frans Polynesië, Gambier Archipel, Mangareva -> Tuamotuarchipel, Île de Hao

Dag 3: Zondag, 18 -> maandag, 19 juni '17 _ 08.00 LT(local time= UTC -9) 

Resultaten na 24u:

Afgelegde afstand: 131 NM

Gemiddelde snelheid: 5,46 kn

Knopen wind: 9 kn

Positie: 18°13'S 140°06'W

Koers: 280°

Afstand tot bestemming: 54 NM

Weer te vroeg gejuicht...de wind neemt alweer snel af en dus ook onze snelheid. Voor de derde dag op rij hangt een vislijn uit en eindelijk rolt ie af! Snel en makkelijk wordt de lijn binnengehaald en bengelt er een mooie tonijn van 60cm aan. Zo hebben we ze graag, niet te groot of te zwaar en op vijf minuten aan boord gehesen. Hij of zij wordt plots gek (besef kwam wat te laat om nog te vechten voor zijn/haar vrijheid...) en richt een bloedbad aan door het lichaam wild op & neer te slaan! Snel een scheut vodka in de kieuwen en de baseballknuppel verlost hem/haar uit zijn/haar leiden. Prachtige filets gaan de vriezer in en enkele stukjes worden gemarineerd voor de avocado-salade. Dat smaakt met sojasaus en wasabi, njammie. Er gaat toch niks boven een vers visje. En hier kan het. Bij de eilanden en atollen kunnen we niet vissen wegens het gevaar voor besmetting van de 'ciguatera' ziekte.

De wind is wisselvallig, waardoor onze ETA (tijd van aankomst) constant veranderd. 

Wat doen we? Motor aan zodat we de atol morgenavond nog halen, of blijven zeilen en afhankelijk zijn van de wind met de kans nog een nacht op zee te moeten ronddobberen?

Dag 2: Frans Polynesië, Gambier Archipel, Mangareva -> Tuamotuarchipel, Île de Hao

Dag 2: Zaterdag, 17  -> zondag, 18 juni '17 _ 08.00 LT(local time= UTC -9) 

Resultaten na 24u:

Afgelegde afstand: 147 NM

Gemiddelde snelheid: 6,12 kn

Knopen wind: 4-> 16 kn

Positie: 19°30'S 138°05'W

Koers: 320°

Afstand tot bestemming: 190 NM

We maken een goede nieuwe start vanmorgen met een vers fruitsapje van de vele citrusvruchten, een bom vol vitaminen C en een fijn windje van 15 kn die ons tussen de 6 & 7 knopen laat varen. De wind is jammergenoeg niet constant en neemt nu en dan in kracht af. En dan shift ie nog, 4 kn recht op de neus, nou, daar kunnen we niet veel mee, dan maar even de motor aan. Om ons heen vormen zich weer enorme squalls, met hier en daar een regenboog. Blijven we gespaard?

Ondertussen wordt het lekkerste alternatieve slaatje gemaakt met rauwe bananenbloem in een vinegraitte van graanmosterd, appelazijn, honing en rode vruchten confituur. De paardenbloemblaadjes met 'gouden' witte kool (blaadje per blaadje, weliswaar!), wat radijs, tomaat, wortel en ei. Lekker dit 'konijneneten', straks veranderen we 'echt' in zo'n knaagdiertje. Wetende dat ik in mijn kindertijd bijna dagelijks erop uittrok om 'suikerij'/paardenbloem te gaan uitsteken voor mijn pluizige rondhuppelende konijnen die hier zo dol op waren. Wie had ooit gedacht dat ik hier zelf van zou eten, laat staan mijn Lovertje die liever niet te veel 'konijeneten' op zijn bord ziet verschijnen, maar het nu met véél smaak opeet en zelfs een tweede portie opschept om met zijn kotelet en aardappelsla te verorberen. Opdracht geslaagd ;-) 

Tegen de ochtend neemt de wind weer toe tot 17kn, zo komt ons doel weer dichterbij.

Dag 1: Frans Polynesië, Gambier Archipel, Mangareva -> Tuamotu's, Île de Hao

Dag 1: Vrijdag, 16 - zaterdag, 17 juni '17 _ 08.00 LT(local time= UTC -9)

Resultaten na 24u:

Afgelegde afstand: 142 NM

Gemiddelde snelheid: 5,91 kn

Knopen wind: 10 kn

Positie: 21°08'S 136°17'W

Koers: 315°

Afstand tot bestemming: 332 NM

Al voor de wekker afloopt zijn we wakker. De bijboot nog aftuigen en vastsnoeren, anker op en we dan kunnen gaan. Reketeteketekete, het is iets over zeven wanneer de ankerketting wordt binnengehaald. Tussen de bebakening volgen we de vaargeul naar buiten. Parelboeien liggen in onze weg en alsook een Frans Marine schip dat ons even oproept en vraagt de om het vaarwater vrij te houden. Zo laveren we naar buiten. We kunnen aan onze tocht van 474NM beginnen. De voorspellingen zijn goed, 15kn wind. Uitgerekend zouden we 3 à 4 dagen varen.

Zensation voelt zich in haar sas en baant zich vlot een weg door de kleine windgolven. Kleine regenbuitjes spoelen ons voor enkele minuten. In de nacht zakt de wind in tot 7kn. Klapperende zeilen zijn niet het beste slaapliedje :-(

Gezappig dobberen we verder en het is bijna middernacht als een halve maan de omgeving verlicht. Het eerste motu (=eiland) passeren we op een 10-tal mijl. Een vogel vliegt kirrend om ons heen, elke poging tot landing mislukt. De wind neemt weer een beetje toe en we zijn nog best tevreden met ons eerste dagtotaal.

Frans Polynesië, Gambier, Mangareva - Totogegie - Mangareva

Dinsdag, 13 -> vrijdag, 16 juni '17

Vanochtend hoorden we hem reeds voorbijvaren en blazen: de bevoorradingsboot uit Papeete, Tahiti. Dat is goed nieuws! De winkels zullen deze namiddag weer open zijn en aangevuld en hopelijk hebben ze wat verse groenten. Wanneer we de baai voor de hoofdstad naderen, zien we dat alle zeilboten er weer liggen. Iedereen is tijdig teruggekeerd om wat vers te kunnen scoren.

Snel gaan we de kant op en kunnen nog net de laatste kilo tomaten kopen! Slechts op enkele uren tijd zijn de meeste verse waren zoals: tomaten, wortelen, aardappelen, uien, appelsienen, appels, peren en look, uitverkocht! Ja, en de prijzen zijn niet om naar huis te schrijven... We zijn wél heel blij met onze tomaten en verse kippeneieren, zo groot hebben we ze al lang niet meer gezien (wél duur: 600 CFP voor 10stuks= 0,50€/st!).

Alle bewoners & cruisers hebben hun voorraad wat aangevuld. Weersvoorspellingen  worden bekeken en plannen worden gemaakt. Maar eerst willen we nog een parelkwekerij bezoeken. De meeste families van dit Archipel leven hiervan en we willen er meer van weten.

De volgende middag varen we naar Totogegie, een smal uitgerekt motu op het buitenste rif, waar een even smal stukje landstrook benut wordt als landingsbaan. Een klein gebouw fungeert als luchthaven, waar eens per week mensen verwelkomt worden of vertrekken. Het water heeft hier nog meer blauwere oogverblindende schakeringen en koraalvelden liggen net onder het wateroppervlak. De oceaan horen we inbeuken tegen de andere kant van het eiland. Een beetje verderop is er een ingang tussen het rif, bij laag tij kan je over een zandstrook van de ene motu naar de andere wandelen. Op de ander motu bevindt zich de parelboerderij van Eric, een Chinees. In totaal zijn er in het Gambier Archipel meer dan 50 parelkwekerijen, maar slechts 15 werken dagelijks en kunnen hun kost ermee verdienen.         

Zowél met onze dame als met ons Dinghietje is het tijdens het varen uitkijken voor talrijk aanwezige boeien aan het wateroppervlak. Hieraan hangen duizenden grillig gevormde oesterschelpen die de fraaiste schatten bevatten die de oceaan te bieden heeft: de 'Tahitiaanse Zwarte Parel'!

Eric leidt ons, samen met nog drie cruisers, vol trots rond op zijn boerderij en verteld vol overgave over de 'Tahitiaanse Zwarte Parel', hij laat ons de verschillende stappen zien en legt ze uitgebreid uit.

Deze prachtige parel komt van de zwartlippige oesters: 'Pinctada margaritifera'. Deze pareloester geeft zwart pigment af die voor de karakteristieke tint zorgt van zijn parelmoer en parels.

In een natuurlijke omgeving vormt en ontwikkelt een parel zich wanneer een zandkorrel of ander klein vreemd voorwerp de schelp van de oester binnenraakt. De oester bedekt de "indringer" dan met opeenvolgende lagen parelmoer, waardoor er een parel wordt gevormd. Dat proces duurt jaren en is heel erg zeldzaam. Om een "natuurlijke" parel te vinden, moet je 15.000 tot 20.000 pareloesters openen! Omdat de "natuurlijke" parels zo zeldzaam waren, werd er een techniek voor kunstmatige productie ontwikkeld. De techniek om pareloesters te telen, werd uitgevonden door de Japanner 'Kokichi Mikimoto' ontwikkeld in 1896 en daarna nog verbeterd. Bijna alle parels worden tegenwoordig gekweekt ('cultivéparels'). Hiervoor wordt in de oester een klein korreltje parelmoer gelegd en de parel kan dan na twee jaar geoogst worden.

In de jaren 1960 begon Jean-Marie Domard, een dierenarts die voor de visindustrie in Frans-Polynesië werkte, te experimenteren op Pinctada margaritifera met de teelttechnieken die toen in Japan werden gebruikt. Dat was het begin van de Polynesische parelcultuur.

Het is een intensief en langdurig proces:

De eerste fase in de parelcultuur is het verzamelen van kuit (oesterlarven). Dat gebeurt door "verzamelaars", dit zijn stroken synthetisch materiaal die verscheidene meters onder de oppervlakte van de lagune worden opgehangen en waaraan de jonge oesters zich komen vasthechten. Die stroken blijven een tot twee jaar in het water en brengen oesters voort van 5 tot 10 cm. Dan worden de oesters in strengen aan elkaar vastgemaakt en terug in het water gebracht om verder te groeien tot ze groot genoeg zijn om te worden geënt, namelijk 9 tot 11 cm. Die tweede fase van het kweken duurt drie tot twaalf maanden.

Fase drie: enten. De oesters worden geënt: er wordt een kern ingeplant in de "parelruimte" van een oester. Deze kern, die de vorm heeft van een knikker, maar uit organisch materiaal bestaat (bvb.: van een mossel van de Missisippi rivier), speelt een vergelijkbare rol als de zandkorrel. Tijdens het entproces wordt er ook een ent in de oester gebracht, een stuk organisch weefsel van het omhulsel van de donor-oester. Daarvoor worden de twee helften van de oesterschelp met een tang uit elkaar gehouden. Als alles goed gaat, wordt de ent een parelzak. De oester zal daarna lagen parelmoer afscheiden om de kern te bedekken en zo uiteindelijk een parel produceren.

De entoperatie is erg delicaat. Sommige oesters stoten hun kern af of sterven. Nauwelijks 25 of 30 oesters op 100 brengen een parel voort. Nadat de oesters zorgvuldig werden geënt, moet er ongeveer 18 maanden worden gewacht, zoveel tijd heeft een cultuurparel nodig om een voldoende dikke laag parelmoer te vormen voor een parel. Alles samen kruipt er bijna vier jaar werk in! De oesters worden aan rasters gebonden en om de twee maanden met een hoge drukspuit afgespoten.

Na de eerste oogst kan er eventueel nog eens worden geënt. Als de eerste enting een mooie parel heeft voortgebracht, betekent dat dat het parelmoer nog in goede gezondheid is en nog een enting kan verdragen, en dus nog een parel kan voortbrengen. Er kunnen tot vier opeenvolgende entingen worden uitgevoerd op hetzelfde parelmoer. Een parelboerderij werkt op het ritme van dit onophoudelijke proces van kweken, enten en oogsten. In het begin van de Polynesische parelcultuur werd deze delicate en precieze operatie uitsluitend door Japanse enters uitgevoerd. Maar vandaag zijn vele Polynesiërs meesters in deze techniek en is er zelfs een school voor het enten op de Tuamotu-Gambiereilandengroep.

De schoonheid van een parel hangt af van heel wat criteria: zijn vorm, oppervlakte, kleur, oriëntering, glans... De Tahiti cultuurparel is vooral bekend voor zijn verschillende kleurschakeringen en voor zijn verschillende vormen: rond, halfrond, omcirkeld, barok of semibarok. De glans van parels hangt van de reflectie en de breking van het licht in de doorzichtige lagen af. Naarmate de laagjes dunner en talrijker zijn, is de glans fijner. De Polynesische autoriteiten hebben vijf kwaliteitsniveaus ingesteld, van de categorie "perfect" tot categorieën A, B, C en D. Van iedere 100 geënte oesters zullen er 25 een commerciële parel produceren, maar amper 5 zullen een A-classificatie krijgen. Belangrijk om weten is dat een parel een parelmoerlaag van minstens 0,8 mm moet hebben om te kunnen worden verkocht als een authentieke "Tahiti cultuurparel".

Momenteel zijn de parels erg in trek, zeker in de maat vanaf 10 mm. Er worden extreme prijzen betaald voor een collier met perfect ronde, groene Tahitiparels met een hoog luster. Ook de minder ronde vormen, de barok Tahitiparels erg populair.  De schelp waarin de Tahitiparels worden gevormd kan wel 30 cm worden en zo’n 5 kg wegen.

De Tahitiaanse Zwarte Parels worden vooral uitgevoerd naar China.

De oesterschelpen die niet meer kunnen geënt worden, worden tevens naar daar uitgevoerd. De schelpen worden vanaf de buitenkant afgeslepen en gefreesd om aan de mooie parelmoer te komen die verwerkt wordt tot sieraden of gebruikt wordt in de medische sector, bvb. knieoperatie

Eric toont ons de oogst van de dag en onze ogen dwalen gretig over de glinsterende parels die we even in onze handpalm nemen...

De laatste zonnestralen weerkaatsen de lucht met rood-oranje tinten. We nemen afscheid van Eric en maken een afspraak voor de volgende ochtend om parels te bekijken en eventueel te kopen.

Langs de vele koraalriffen proberen we ons een weg te banen naar onze dames. Ze liggen hier in een waar stukje paradijs...

Reeds om negen uur dinghieën we met twee bijboten naar Eric's huis. Hij heeft de verschillende categorieën parels in doosjes op de tafel staan. De A-klasse ligt op een wit doek. Ja, ze zien er prachtig uit, het is moeilijk kiezen.

We nemen afscheid van Eric en geven als dank voor de rondleiding een fles Colombiaanse rum. Enkele 'Tahitiaanse Zwarte Parels' gaan mee naar huis ;-)

Snel gaan we anker op en varen weer naar Rikitea, we hebben nog enkele missies: het weer bekijken, om 14u bij de bakker zijn, uitklaren (even melden bij de gendarmerie dat we doorvaren) en op stroopjacht. Bella Ciao & Makara zijn reeds vertrokken naar de volgende eilandengroep, de Tuamotu's. Het weervenster ziet er goed uit, we vertrekken morgenvroeg. Nog even twee baguettes kopen voor onderweg en dan wandelschoenen aan, machete in de rugzak en pikhaak in de hand. Even ons afmelden bij de vriendelijke Franse politieagent en dan op strooptocht. We willen nog wat extra fruit vinden voor de komende weken en ook om te ruilen met onze cruisersvrienden, die voor hun vertrek ons reeds wat lekkers gaven van hun strooptocht. Bij een ruïne van een kerk vinden we een pompelmoes-, guave-, limoen- en zuurzakboom. Een kam bananen vinden is moeilijker, maar uiteindelijk wordt onze zoektocht beloont. De broodvruchten zijn bijna rijp en we snijden er twee af.

Als afscheid gaan we nog even naar de sporthal een kijkje nemen naar het kinderfeest. Muziek, dans en mooi opgeklede kinderen geven het beste van zichzelf.

Morgenvroeg bij het eerste ochtendlicht verlaten we dit mooie Archipel.  Dit is op en top Polynesië, nog zo puur... vriendelijke behulpzame vrijgevige mensen en weinig of geen toerisme. We love it <3

Frans Polynesië: Gambier Archipel, Île Agakauitai & Taravai

Zaterdag, 10 -> dinsdag, 13 juni'17

We verlaten de ankerplaats voor het dorp en zoeken m.b.v. 'Open CPN' en tracks van SY Pitufa de ankerbaai op tussen de eilanden Taravai & Île Agkauitai. Ik sta vooraan op de punt en met mijn polaroid zonnebril op mijn neus probeer ik koraal te onderscheiden in het vijftig tinten blauwe water. Het inschatten van de diepte is moeilijk, maar de track die we volgen loodst ons probleemloos naar de ankerplek. Net voor een halve cirkelvormig rif willen we het anker droppen. Ik druk op de afstandbediening, maar er gebeurt niets!  De ankerketting wil niet afrollen, wél oprollen. We horen de relais, dat is dus niet het probleem. Wat nu weer?! Dan maar m.b.v. de spanmoer manueel afrollen, geen probleem, beter een afrol- dan een oprolprobleem en dan zoveel meters zware ketting plus een anker van 33kg met de hand ophalen! Hier liggen we dan, helemaal alleen met aan weerszijde prachtige strandjes. Op het eiland Île Agkauitai zien en horen we geiten, varkens, kippen & hanen op het strand lopen. Er ligt een bootje en achter de struiken merken we met de verrekijker een huisje op.

Het is hier zo stil en rustig. Door het rif om ons heen bewegen we niet. Een zeeschildpad steekt enkele keren vriendelijk zijn kopje boven water. Al snel verdwijnt de zon achter de bergen van Taravai en gluren we naar een prachtige sterrenhemel.

Het gekraai van hanen wekt ons de volgende morgen. Het is laag water, maar we zien geen bodem, onder ons is het 15m diep. Achter het rif probeert een local vissen te vangen met een soort harpoen. The Captain zet zijn snorkel op en maakt het onderwaterschip proper. Twee zuigvissen plakken onder onze dame haar buik en komen gretig op de afgestoken, naar beneden dwarrelende, pokken af. Geert observeert ze en ziet plots een grote dikke kop vanuit de diepte naar boven komen : een haai! Onmiddellijk zit hij op de trap, de zwemtrap wordt dichtgeklapt en het werk gestaakt ;-)

Volgens de locals zijn hier alleen maar vriendelijke haaien, maar als het zicht troebel is en er komt zoiets groots vanuit de diepte op je af... en denk je niet dat ze eerst 'Hi', zeggen! Nou, het is alleszins niet bevordelijk voor mijn vissenangst! En ik zou zo graag eens een zwemmetje doen, nu de temperatuur er zich toe verleent.

Tegen de middag gaan we anker op en varen naar de andere kant van Taravai, waar we voor het dorp ankeren, dat bestaat uit een kerk en drie woonsten.

De Makara en haar crew ligt er al, meteen worden we aan land uitgenodigd voor de lunch bij Valerie & Hervé. Zij wonen hier samen met hun twee zonen, Alan (15j. momenteel in Tahiti op school) & Ariki (5j.). De housesitters van de buren zijn er ook, een Frans koppel, André & Jacque. Ze hebben samen een hele maaltijd bereid en we 'vallen meteen met ons gat in de boter'! Een heus feestmaal verschijnt er op tafel: een varkenstoofpotje, salade van bananenbloem (ja, die mooie druppelvormige donkerrode bloem) met rijst en als toetje: fruitsla van banaan, papaya, limoen en verse vanille, allemaal uit eigen tuin. De cruisers zorgen voor de drank: wijn, rode & witte. Wat een ontvangst, wat een verwennerij en zooooooo lekker!

Een rondleiding door de tuin en op het eiland, brengt ons langs een pad met vele palm-/kokosnootbomen en fruitbomen dat ons naar de kerk leidt en zo verder tot bij de buren. Hier worden we begroet door Dior, het paard en enkele knorrende varkens. De kop van het net verorberde varken ligt op het strand! Ze leren ons alternatieven voor onze gemiste 'krop sla': bladeren van de paardenbloem & het binnenste van de bananenbloem (zoals het hart van een artisjok). We trekken enkele paardenbloembladeren en krijgen vers geplukte citroenen. Wat wonen ze hier prachtig. Omgeven door al het groen, vruchtbare grond met fruit & groenten en zicht op de baai. Wouw, slechts vijf mensen & twee kinderen op het hele eiland, hun eigen paradijs!

Met het typisch Franse spel 'Jeux de boulle' sluiten we de fantastische dag af.

De volgende dag wijst Hervé & Ariki ons een pad naar boven. Samen met de Makara-crew zoeken we ons een weg door het hoge gras en het dichtbegroeide bos. Ook hier treffen we loof- & naaldbomen, dennenappels, zwammen, mos en... ratten! De ratten zijn een pest voor het aanwezige fruit & groenten, een metalen ring op de stam van de palmbomen moet ze weerhouden dat ze alle kokosnoten opeten. De drie honden vangen ze en proberen al het lekkers in de tuin te verdedigen.

De klim tussen en op de dik bedekte humuslaag en afgevallen naalden is zwaar en schuift onder onze dikke zoelen onderdoor. M.b.v. een gevonden dikke tak proberen we ons evenwicht te bewaren en extra grip te zoeken. Boven worden we beloond met adembenemende 'postkaart'-uitzichten over de baai, de lagune en het eiland. Het doel om de hoogste kam te bereiken moeten we staken wegens ondoordringbaar. De weg terug is niet van de poes. Regelmatig glijdt er iemand van ons vijf een stukje op zijn bips naar beneden. Soms is dit ook de gemakkelijkste manier.

Beneden aangekomen zijn we allemaal toe aan een verfrissende duik.

The Captain waagt zich nog eens aan een poging om het onderwaterschip schoon te maken. Géén haai te zien!

Een uurtje later staan we met z'n allen weer klaar voor een wandeling naar de ankerbaai, waar Zensation gisterenmorgen lag. Hervé gaat met ons mee en maakt de weg voor ons vrij met een manchet. Dit pad is minder uitdagend, des al niettemin klimmen we over boomstammen, een beekje en is de wandeling langer dan we dachten. Maar de oogverblindende panoramische uitzichten maken het de moeite waard.

Meteen duiken we met zijn allen het water in, aan de ondiepe kant van het rif. Toch tuur ik steeds goed om me heen of er geen dikke grote kop op me afkomt. Zeekomkommers, de bodem ligt er bezaait van, net als in de ankerbaai van Rikitea. Het lijkt wél een drollenveld ;-) Sommige soorten zouden eetbaar zijn en uitgevoerd worden naar China waar het een ware 'delicatesse' is. 

Op het andere eiland, waar de varkens, geiten, kippen & hanen lopen, woont Hervé's neef, hij zwemt even tot daar om hem te groeten. De zon verdwijnt reeds achter de bergen wanneer we de terugtocht aanvatten. In het bos wordt het al snel donker. Nog voor het laatste daglicht verdwijnt zoeken de twee bijboten hun weg tussen de koraalvelden naar hun dames. Wat een heerlijke dag weer. Jammer dat het om 17u30 al donker wordt...

Na een heerlijke nachtrust is het tijd om afscheid te nemen... Samen drinken we een kopje koffie/thee met een toastje zelfgemaakte marmelade met gebakken kokos op het terras bij André & Jacque. Ons plantenbakje wordt gevuld met vruchtbare vulkanische grond, waar we wat munt & basilicum in planten. Valerie & Hervé voorzien ons van tijm, laurier, rode pepertjes, papaya's, pompelmoezen, limoenen, passievruchten, bakbananen & maniok.

We ruilen, met een brood (zelfgebakken bierbrood), volkoren bloem, koekjes (met chocolade, daar is de zoon, Ariki, dol op), een zwembrilletje van 'Spiderman' en een fles rum.

We zijn helemaal ondersteboven van hun hartelijke warme ontvangst & hun gastvrijheid en giften. Zulke warme, lieve mensen...

Frans Polynesië, Gambier Archipel, Île Mangareva, Rikitea

Vrijdag, 2 -> zaterdag, 10 juni '17

Bij aankomst hebben we via VHF kanaal 16 contact met Bella Ciao. Reinhilde & Frits zijn hier gisteren na de middag toegekomen, twintig uur voor ons (en ze zijn tien uur vroeger vertrokken in Ecuador). Ze liggen in een baai aan een ander eilandje en komen onze kant uit. We liggen geankerd voor het grootste eiland, Île Mangareva en de hoofdstad,  Rikitea, met zes andere boten, waarvan twee reeds lange tijd verlaten, volgens onze visuele observatie.

Al snel zitten Reinhilde & Frits bij ons aan boord. Onder het genot van ons eerste slokjes alcohol vertellen we elkaar het relaas en ervaring van de oversteek.

De buren komen ons welkom heten en op de hoogte brengen over het reilen & zeilen hier. We boffen, het is 'pizza-avond'. Makkelijk & lekker 🍕 Na 23 dagen nog eens uit eten gaan. En zo maken we meteen kennis met het handje vol cruisers. De uitbaters hebben geen alcoholvergunning, maar dat is geen probleem, je mag je eigen drank meebrengen en nuttigen. 

Onze eerste stappen aan land gaan wonderbaarlijk goed, géén zeebenen of landziekte te bespeuren, zelfs niet na de alcohol of is dat net het medicijn 😉

Onze kaarsjes zijn echter vroeg uit en we slapen als een roos. Er is geen zuchtje wind en Zensation ligt als een huis, we horen of voelen niks! Toch weer wat anders na de hazenslaapjes op een stampend schip met inbeukende golven en een huilende wind, effe wennen.

De volgende ochtend wordt ons Dinghietje opgelapt, alvorens ze opgetuigd en te water gelaten wordt. De fit van vorig jaar is er weer, met epoxy-lijm is het zo opgelost en kunnen we aan wal. Het is een drukte van jewelste, de bevoorradingsboot (met huishoudgerief & bouwmaterialen) uit Papeete, Tahiti is toegekomen en alle bewoners komen hun goederen ophalen. Open trucks rijden af en aan volgeladen met meubilair, vaten diesel, houten planken, enz... Paletten geladen met zakken vol oesterschelpen staan klaar om te verschepen. Deze worden uitgevoerd en/of verwerkt in Tahiti & China. Daar maken ze juwelen van de parelmoer van de binnenkant van de schelp.

Inklaren gebeurt normaal gezien in Tahiti, maar dat is nog ongeveer 800 mijl van hier. En dus mogen we bij de 'Gendaremrie' ons aanmelden. Daar worden we geholpen door een vriendelijke Franse agent 👮en krijgen we een papier mee dat we moeten verzenden naar Tahiti. Zo vernemen immigratie & douane van onze aanwezigheid. De quarantaine (gele) vlag moeten we in het wand laten wapperen tot we ergens douane aan boord krijgen. 

Een ATM/bankautomaat of bank is hier niet en de post is t.e.m. maandag gesloten wegens de feestdagen (Pinksteren). 

Gelukkig kunnen we vanaf 20.000 CFP-frank met de betaalkaart betalen bij JoJo's, het is het enige internetcafé, annex bar, annex restaurant, annex kruidenierswinkeltje. Zo kunnen we toch wat drinken en ontbijt/lunch nemen tijdens de eerste WiFi momenten.

In één van de andere winkeltjes kunnen we enkele dollars & euro's wisselen voor de plaatselijke munt CFP-frank (*zie hier onder). De winkeltjes hebben een brede toonbank, daarachter staat de verkoper/-ster. Je kan vragen of aanwijzen wat je wil en nemen het voor je. Eventjes door de winkel lopen is er dus niet bij. Goed voor de portemonnee, slecht voor de verkoopcijfers & de economie. Waar geen verleiding is... Wél raar en vooral voor mij, ik die zo graag alle schappen afspeur 🕵🏼‍♀️ Bij JoJo's is het wél toegestaan, maar alcohol staat achter de toog! De prijzen zijn hier aanzienlijk hoger, bvb.: wijn x4 in vergelijking met Panama. De prijzen staan vermeld op rode of witte stickers, rood = gesubsidieerde artikelen, bvb.: rijst. Hier waren we voor gewaarschuwd, waardoor we goed hebben ingeslagen in Zuid- & Midden-Amerika.

Het enige goedkope op het eiland is een baguette 🥖 van 70 CFP-frank = 0,50€ en wél 85cm lang, hij past niet in onze 'speciale' baguette-zak! Er is wél één probleem... de bakker is slechts twee keer per dag open, twee baksels: één om 5u 's morgens en één om 14u in de namiddag. En, wie eerst komt, eerst maalt, geen reserveringen! Zo kan het zijn dat je om 5u30 'van een kale kermis thuiskomt!'  

Na het eerst FaceTime contact, wordt de tondeuse en het scheermes boven gehaald en ruilt mijn schipbreukeling zijn baard in voor een babyface... ik heb mijn man terug 😍

Meteen kunnen we ons onderdompelen in het leven hier. Het zijn verkiezingen (ze lijken ons te achtervolgen of zoeken we ze op?!). Bij de 'Marie', het gemeentehuis is het aanschuiven om een stem uit te brengen. Tot na de verkiezingen wordt er géén alcohol geschonken en is er een verkoopverbod voor de winkeliers! (Dit was in de BVI's ook de regel). 

Maar dat belet de feestvreugden en festiviteiten niet. Het is schoolfeest & opendeurdag en zo maken we kennis met de bevolking, waarvan de vrouwen & jonge dames zich extra kleurrijk hebben uitgedost met bloemen, bloemstukken of bloemenkransen in hun lange donkere haren . We bezoeken het werkhuis waar de graveringen van de oesterschelpen gebeuren. Prachtige tekeningen/afbeeldingen worden met fijne boortjes op de buitenkant van de schelp ingekerfd. Creaties met parels liggen ten toon en zijn te koop. De geplande show 's avonds valt jammergenoeg in het water. Onze watertank is daar niet rauwig om en gelukkig is het de volgende dag weer droog en kunnen we alsnog genieten van een prachtige heupwiegende dansmarathon van de Polynesische 'tamure'. O-N-G-E-L-O-O-F-L-I-J-K!

Iedereen is vriendelijk en hartelijk. De voorbij rijdende chauffeurs steken hun hand op of claxonneren, op straat zegt iedereen goedendag of maakt een praatje met je.

De weinige toeristen en cruisers die hier komen worden opgenomen in hun maatschappij, dat geeft een warm en fijn gevoel. En wat socializen en de juiste contacten leggen is goed voor onze proviand. Verse groenten & fruit zijn hier amper aanwezig in de winkels. Ook al hebben ze vruchtbare vulkanische grond, slechts enkelen tuinieren en telen voor eigen gebruik. Het punt is goed kijken in de tuinen en als je wat ziet vragen of ze het willen verkopen of ruilen. 

Toch heeft het bevoorradingschip een gigantische berg witte kool geleverd aan JoJo's. Alle locals komen er enkele kopen. De berg slinkt zienderogen en ik kies er even de grootste uit. Maar, die gaat de weegschaal op en veranderd in 'GOUD': 1100 CFP!  Uien, aardappelen, appelsienen en witte radijzen, de reuze soort (lekker en scherp van smaak), dat is hun beperkte aanbod en deze prijzen vallen mee. We zullen zuinig moeten omspringen met het vers dat we nog hebben, daarna schakelen we over op het eten van blikvoer!

Een bijzonder figuur is de Duitser Fritz, hij is hier 43jaar geleden toegekomen en werkte op Morea i.v.m. de kernproeven. Hij verloor hier zijn hart en creëerde een mooie grote familie. Hij woont sober en kijkt heel de dag TV of beluisterd Duitse slaghers, onder het genot van enkele biertjes. Hij verdient graag een centje bij en zet graag zijn wasmachine voor de cruisers in gang voor 1.000CFP-frank per trommel van 8kg. Een unieke wasserij zeg maar 😉

Energie, we komen bijna dagelijks energie tekort. We bevinden ons op het zuidelijk halfrond, waar de zon noord-om draait. En... het is nu winter. De zon staat daarom laag en het aantal zonuren is op deze breedte in dit jaargetijde beperkt. Ook de bewolkte, grijze en regenachtige dagen beletten de zon om onze zonnepanelen honderd procent te laten werken, waardoor de batterijen niet volledig opladen. Dus dan maar een uurtje motor draaien... 

Het is ook frisjes, tussen de 21 à 25°C. Het aquamarijn-blauwe water lonkt, maar... de zon is vaak afwezig en wanneer de regen ons overgiet bibberen we uit ons vel 😱. Af en toe een kledingstuk met lange mouwen of pijpen geeft warmte. En het donsdeken... de verleiding is groot om deze boven te toveren. Nog even aanzien met een fleecedeken, binnen enkele weken vertoeven we in warmere oorden, dichter bij de evenaar. 

Het tempo ligt laag, we acclimatiseren. En dan... dan is het zo ver!

Mijn Lovertje heeft er alles aan gedaan om de streefdatum te halen, elke schoot, elke lijn die extra werd getrimd was speciaal 'voor jou' (zei hij steeds), om mijn verjaardag op deze bestemming te kunnen vieren. Zelfs met onze dame haar overgewicht, haar zware buik en elk vrij plekje dat volgestouwd is met drank & voedsel, vaart ze nog snel ⛵️

Zo, na al die inspanning van the Captain & our lady, heb ik dan maar bedacht dat ik dit jaar mijn verjaardag 11u langer ga vieren. Start, maandag, 5 juni '17 om 13u = dinsdag, 6 juni '17 00u = 'mijn' verjaardag!

De buren komen reeds mee proosten 🥂 met hapjes. De buurvrouw, Reinhilde, verrast me met ballonnenkroon en bloemenkrans met een tros bananen. De volgende dag heeft ze een zelfgebakken verjaardagstaart 🎂 inclusief kaarsjes. 's Avonds houden we een heel diner met zelfgemaakte empanadas (=voorgerecht), gebakken patatjes met look & Provençaalse kruiden, een gemengde sla (van goude witte kool 😜) en de buren zorgen voor de ster van het diner, het hoofdingrediënt: confi de canard!

Nou, wat een feestmaal en wat een geslaagde verjaardag 😋🎉

De dagen vliegen weer voorbij en na verscheidene pogingen lukt het ons eindelijk om het postkantoor op een open moment te treffen en na bijna een week de brief naar de autoriteiten in Tahiti te posten!

We verkennen het eiland en maken een wandeling door het te doorkruisen langs een bospad met dennenbomen & -appels, loofbomen, zwammen, enz. Wandelen we op een tropisch eiland of in de Ardennen? Aan de andere kant treffen we enkele huisjes met grote tuinen. Hebben ze hier groenten  of fruit? Pompelmoes- , broodvrucht- en bananenbomen steken onze ogen uit, maar de meeste vruchten zijn nog niet rijp... winter remember... Bij enkele huizen proberen we iemand op te sporen, maar er is niemand. De mannen lopen voorop en worden geroepen door een man. Het is een parelboer en hij heeft net een prachtig huis gebouwd, dat omgeven is door pompelmoesbomen. We krijgen er elk twee mee, zomaar voor niks!  

Langs de weg groeien courgetteplanten, maar ook hier is het niet het seizoen voor, dus geen vruchten. Wél vinden we een boom met een vrucht die op een appelsien lijkt, maar deze is zuur, een soort citrusvrucht. Met een zak vol citrusvruchten krijgen we lift achter in de laadbak van een pick-up en staan we even later weer in het dorp.

En zo is het alweer vrijdagavond = pizza-avond. Een perfect excuus om een sundowner te houden met het cruisersgroepje en te trakteren met popcorn 🍿 De pizzazaak is echter gesloten en wordt dineren bij JoJo's een geslaagd alternatief. 

*De CFP-frank is de munteenheid van de Franse overzeese gebiedsdelen Frans-Polynesië, Nieuw-Caledonië en Wallis en Futuna. De frank wordt niet onderverdeeld; de 1-frank munt is de kleinste eenheid. Zoals vastgelegd in het decreet van 26 december 1945 stond CFP voor franc des colonies françaises du Pacifique. Later evolueerde de betekenis naar Communauté financière du Pacifique en daarna Change Franc Pacifique, hoewel de wettekst van 1945 nooit aangepast werd. De volgende munten worden gebruikt: 1, 2, 5, 10, 20, 50 en 100 frank. Het papiergeld is beschikbaar in 500, 1.000, 5.000 en 10.000 frank. (1 EUR = 119,332 CFP-frank(vast) of 100CFP-frank =0,80 €))

Frans Polynesië, Gambier Archipel, Île Mangareva, Rikitea

Vrijdag, 2 juni '17 

We zijn er! Na 23 dagen op zee, zijn we gearriveerd in Frans Polynesië, Gambier Archipel, Île Mangareva, Rikitea. 

Het was geen 'luxe-cruise' zoals onze Atlantische oversteek! Neen, we hadden ups & downs met: véél wind & squalls, een warrige zee die als een klotsbak het leven aan boord met momenten héél oncomfortabel maakte, een oceaandeining die gans de tocht dwars inkwam en voor vele natte momenten aan boord zorgde. Maar ja, al bij al was het een goede oversteek en is de euforie groot nu, waardoor we de slechte momenten alweer snel vergeten zijn 😉 Je stelt je hersenen in op een oversteek van 4 à 6 weken en dan ben je er plots op 23 dagen! We're so HAPPY!

En zo zijn we in een nieuw werelddeel/continent terecht gekomen, genaamd: Oceanië of Pacific!

Frans-Polynesië is de eerste eilandengroep die we hier bezoeken. Het behoort samen met Hawaï & Paaseiland tot Polynesië. Frans Polynesië is een Frans overzees gebiedsdeel gelegen in de tropen, midden in de Stille Zuidzee en telt 118 eilanden: 35 hoge eilanden en 83 atollen, de eilanden hebben samen een totale landoppervlakte van 4.000km2 die verspreid liggen over 2.500.000km2. Het gebied is groter dan heel Europa! De hoge eilanden zijn van vulkanische oorsprong, zijn weelderig begroeid met witte zandstranden en azuurblauwe lagunes, die omringd zijn door koraalriffen en kleine koraaleilandjes (motu's). Frans-Polynesië bestaat uit vijf eilandengroepen, nml.:

Society/Genootschaps Eilanden (Windward Eilanden en Leeward Eilanden)

Austral Eilanden (Rurutu en Tubuai)

Tuamotu Eilanden (Rangiroa en Manihi)

Marquesas/Markies Eilanden/Markiezen (Nuku Hiva en Hiva Oa)

Gambier Eilanden

De hoofdstad is Papeete en ligt in Tahiti.

Het klimaat op de eilanden varieert van subtropisch tot tropisch op basis van de grootte van de eilanden en de ligging. De warmte en de extreem hoge luchtvochtigheid hebben samen met de vruchtbare vulkanische bodem gezorgd voor dichte regenwouden. Er worden twee jaargetijden onderscheiden, nml.: de hete jaargetijde: van november tot maart en de koelere jaargetijde: van april tot oktober.

Alhoewel Europese ontdekkingsreizigers al ruim 250 jaar door de Pacific voeren, werden de eilanden van Frans-Polynesië pas in 1767 door de Engelse kapitein Wallis ontdekt.

Wanneer en hoe de eerste bewoners op de eilanden arriveerden is niet precies bekend. Men vermoed dat de Polynesiërs vanuit Azië via de meer westelijk gelegen eilanden in de Pacific, zoals Fiji en Tonga, naar Frans-Polynesië zijn getrokken. 2.000 jaar geleden vestigden zij zich allereerst op de Marquesas-/Markies-eilanden, van waaruit zij zich later ook op de andere eilanden van Frans-Polynesië vestigden. De Polynesiërs trokken in hun enorme zeil-catamarans, die wel 80 mensen konden herbergen, verder naar Hawaii, Nieuw Zeeland en het Paaseiland. Op de eilanden ontstonden koninkrijken en religies, waar de vele tempels (marae) en beelden (tiki's) nog stille getuigen van zijn.

Frans-Polynesië heeft 282.703(in 2015) inwoners. De bevolking bestaat voor 70% uit Polynesiërs, 12% uit Europeanen (vnl. Fransen), 10% uit halfbloed Polynesisch/Europees, 5% uit Chinesen en 3% uit halfbloed Polynesisch/Chinees. vanaf 1946 zijn alle Polynesiërs officiële Franse staatsburgers. De hoofdtaal is Frans, maar elk eilandengroep heeft zijn eigen Polynesische taal of dialect. Bvb.: de Tahitianen verstaan de Mangareven niet. Het onderwijs wordt volgens de Franse normen gegeven en in het Frans. 

Franse missionarissen introduceerden het katholicisme. Wat nog sterk gepraktiseerd wordt.

Hoewel tatoeëren in die tijd door missionarissen werd verboden, weet de kunst - drager van de culturele identiteit van de Maohi's - in het geheim toch te overleven. Daar waar in het Westen uiteenlopende kleuren worden gebruikt, geven de Polynesische tatoëerders de voorkeur aan zwart. De tatoeages hebben geometrische en vaak symbolische motieven die verwijzen naar de rijke fauna en flora op de eilanden en ze worden door zowel mannen als vrouwen gedragen als lichaamsversiering. Daar waar tatoeages bij ons vaak als iets intiems en privé worden beschouwd, worden ze in Polynesië gezet om ook echt door iedereen gezien te worden.

Net zoals de tatoeage is de Tahitiaanse dans, die door de missionarissen als te erotisch werd beschouwd, gedwongen een clandestien bestaan te leiden tot het begin van de 20ste eeuw. De "tamure" is een parendans die in dancings wordt opgevoerd, terwijl de "ori Tahiti" een groepsdans is met afwisselend trage en snelle bewegingen op het ritme van drums, begeleid door liederen, gitaren en ukeleles. De Tahitiaanse dansen vallen op door hun kracht en charme, hun symbolische bewegingen en hun prachtige aankleding (kostuums, bloemenkronen). Het zijn geen spektakels die enkel voor toeristen worden opgevoerd, maar eerder een volkse traditie waarmee de Polynesiërs uiting geven aan hun sociale verbondenheid.

De meeste Polynesiërs zijn fors gebouwd, wat een betekenis van 'rijkdom' weergeeft. De vrouwen gaan vaak gekleed in kleurrijke sarongs/pareo's en dragen een bloem in hun lange zwarte donkere haren. Bij mannen zie je vaak gebleekte of gekleurde haarpunten.

Wij bevinden ons nu op de Gambier Eilanden die bestaan uit tot 400 meter hoge heuvels.  

Dit is het meest afgelegen archipel van Frans Polynesië. Het dichtstbijzijnde continent is Zuid-Amerika, op meer dan 8.000 kilometer afstand. Het ligt ten zuidoosten van Tahiti op ruim 1.600 km. Er komen vrijwel geen bezoekers in dit gedeelte van de wereld. Vanaf Tahiti is het vier uur vliegen (1x/week). Verder van de bewoonde wereld kan je bijna niet komen.

In totaal bedraagt het landoppervlak van het Gambier Archipel, dat omringd is door een ruitvormig buitenrif, tesamen 31 km². Er wonen zo'n 1.200 mensen, waarvan twee derde op het hoofd-eiland Mangareva. De andere bewoonde eilanden van de groep zijn: Akamaru, Aukena en Taravai. 

De eerste westerlingen die de Gambier eilanden betraden waren missionarissen. In de 18e eeuw was deze eilandengroep ooit het beginpunt van het katholicisme. De zalig verklaarde Franse pater Louis-Jacques Laval, was de eerste leider van de nog steeds uit 95% bestaande katholieke gemeenschap. Volgens de geschiedenis zou hij de locals (meer dan 2.000 toen!) een onleefbare code opgelegd hebben, waardoor hij de oorspronkelijke cultuur verwoestte. Hij gebruikte ze als slaven voor het bouwen van kerken & kloosters. Velen zochten hun toevlucht in Tahiti of stierven aan een ziekte die de Europeanen meebrachten. De eiland-bewoners zijn nog steeds toegewijde christenen en Laval wordt nog steeds opgehemeld! De geschiedenis & memoires over hem worden tentoongesteld. Er staan nog veel stenen gebouwen die rond die periode gebouwd zijn, zoals: kerken, pastorieën, kloosters, broodovens, enz. Op de mooiste plekjes van de eilanden steekt er dan ook steevast een wit kerkje uit de groene bossen.

Ten tijde van de Nucleaire tests op Moruroa, een atol 400 km verderop, diende Mangareva als logistiek steunpunt. 

De mensen leven hier van de 'parelvisserij'. Elke grote parelkwekerij heeft een vestiging op het eiland. In de lagunes bevindt zich een ideale omstandigheid waar parels kunnen groeien. Deze teelt is de belangrijke bron van inkomsten.

Mangareva is het grootste eiland en we liggen hier voor de hoofdstad Rikitea. De twee kerktorens van de cathedraal zijn reeds van ver een blikvanger.

Onze eerste indruk is positief: het is hier mooi & groen is en de mensen zijn vriendelijk. We gaan hier even vertoeven en enkele eilanden verkennen. 

Oversteek South Pacific: Ecuador, Bahía de Caráquez -> Frans Polynesië, Gambier: dag 23: AANKOMST!

Dag 23: Donderdag, 1 -> vrijdag, 2  juni '17 _ 13.00 LT(local time= UTC -9)

Aankomst!!!

Resultaten na 20u:

Afgelegde afstand: 127 NM

Gemiddelde snelheid: 6,35 kn

Knopen wind: 15 kn

Positie: 23°06'S 134°58'W

Koers: -

Afstand tot bestemming: 0 NM

Eindtotaal oversteek Ecuador -> Frans Polynesië, Gambier Archipel:

Afgelegde afstand: 3564 NM

Aantal uren gevaren: 552u

Gemiddelde snelheid: 6,45 kn

Aantal uren gemotord: 13u + 1,5u bij het binnenvaren van het archipel

Het gevoel & de gewaarwording van de golven en de wind is veel gemoedelijker en trager in het daglicht, dan in het donker. Is het omdat je het visueel kan waarnemen en je er mentaal beter op kan voorbereiden? De dagen hier bestaan nu eenmaal uit 12u licht en 12u donker en daar kunnen we niet onderuit. Het is helder weer vanavond en door de aanwezigheid van de maan & sterren is de zichtbaarheid verbazingwekkend goed.

En zo gaan we onze laatste donkere uren en nachtwachten in.

Het weer en de wind zijn ons goedgezind. Zensation glijdt over de afgevlakte golven. In onze cocon zien we de liggende halve maan het water fel verlichten, wanneer ze ondergaat wordt het heiig en is de horizon moeilijk te onderscheiden. Bijna zijn we er. Op de kaart en de plotter komt onze positie steeds dichter bij het eiland. Zensation blijft vliegen met een snelheid tussen de 6 à 8 knopen, het lijkt wél of ze er ergens moet zijn ;-)

Hoe zal het straks zijn om weer land te ruiken en vaste grond onder onze voeten te voelen?

En hoe is het lichamelijk & fysiek met ons gesteld? Zouden we hier ook 1kg minder wegen zoals op de evenaar (wetenschappelijke test in Ecuador bij 'Mitad del Mundo') of meer of minder? Qua eten & drinken zijn we zeker niks te kort gekomen. We hebben nog steeds vers fruit & groenten en een gevulde vriezer! Nog meer dan 200L water in de watertank en ongeveer 300L Diesel. We waren voorzien om tussen de 4 à 6 weken hier voor nodig te hebben. Deze oversteek is dan ook véél vlotter verlopen dan we hadden durven dromen, dankzij de goede wind en de uitstekende begeleiding van onze walkapitein Guy. Waarvoor onze oprechte dank!

Straks kunnen we waarschijnlijk weer gebruik maken van WiFi. Berichtjes & mails maken en versturen kunnen dan weer met de hedendaagse technologie. Intikken van berichtjes met behulp van het 'woordenboek', selecteren, kopiëren, knippen, plakken en geen steno meer om zoveel mogelijk in een beperkt aantal karakters te willen zeggen. Mijn chemobrain kan haar gaten weer opvullen met behulp van Google, Wikipedia, Pinterest, enz... Heum, missen we iets?! Ja, het zal weer leuk zijn om ff te kunnen Whatsapp-en, FaceTimen of Skypen. De afgelopen 23 dagen hebben we wél contact gehad via mail of sms en deed elk berichtje deugd, maar het blijft toch een beetje beperkt, wegens de hoge sattelietkosten. Bedankt om jullie lief en leed met ons te blijven delen tijdens de afgelopen twee jaar & de oversteek en ons te steunen & te motiveren. Onbeschrijflijk wat het voor ons betekend om via deze weg betrokken te worden bij elkaars leven en zo verbonden te zijn met elkaar, ook al zijn we mijlen van elkaar verwijderd. Vriendschap & liefde is onbetaalbaar en overbrugt alle opstakels! We love & miss U all xxx

"Land in zicht!" Aan de heiige horizon zien we heuvels opdoemen. Yeh, we zijn er bijna. Dat vieren we met een feest-pannenkoeken-ontbijt. Njammie ;-)

De rifingang naar het archipel is bebakend en ligt recht in de wind. Zeilen gaan toe en op motor varen we de laatste 9 mijl in turquoise bauw water naar Rikitea, de hoofdstad van Île Mangareva. Het eiland ziet groen en is dichtbegroeid met naaldbomen en andere gewassen. Huizen, villa's en een kerk met twee opvallende witte torens vullen het beeld. Rondom ons zijn parelkwekerijen en liggen visnetten.

Het anker wordt klaar gemaakt en ik zet me op de punt. Met mijn nieuwe Polaroid bril op mijn neus zou ik de riffen beter kunnen onderscheiden. Best wel een aanpassing zo'n bril. Toen ik hem de eerste keer op had en een foto nam met mijn camera, dacht ik dat die stuk was! Ook het kijken naar het scherm van de plotter is niet evident, afhankelijk vanuit welke hoek of hoe je je hoofd houdt, zie je iets of zie je slechts een zwart scherm. Héél bizar!

Ankeren, het gaat helemaal mis! Eerst varen we bijna op een rif en dan blokeert het anker, de ketting is helemaal verroest. Het ligt dan ook al bijna 8 weken ongebruikt in de ankerbak. Er komt een knoop in de ketting en ze blokkeert. Even een stukje weer ophalen en verder droppen. En dan is er weer een knoop! Weer een stukje ophalen en dan... blijft ie oprollen (zoals in Aruba)! STOP! Geert zet meteen de contactschakelaar af. Het relais van de ankerwinch blijft weer hangen. Met de hand worden de laatste meters bijgegeven. We liggen gevaarlijk dicht bij het rif achter ons! Nou, dat is geen goede aankomst. Meteen demonteert the Captain het relais en maakt de contactpunten schoon met een fijn schuurpapiertje, extra vaseline eraan en weer monteren. Hij doet het weer! Anker op en even een stukje verder naar voor varen om te herankeren, met een veiligere afstand an het rif.

We zijn er! Oef... het is gelukt. De ontlading is groot en we zijn trots op onze prestatie!

Daar toosten we op terwijl ons 'Vertrekkerslied', van het 'Uitzwaaicomité', uit de boxen galmt. Such a good song! ;-)

Opmerking:

Dit zal voorlopig de laatste blog zijn die m.b.v. onze IT-man Gunter gepost wordt. Merci Gunter voor alweer de goede zorgen x.

De iridium-satteliettelefoon gaat uit. Vanaf morgen hopen we nu en dan ergens internet te kunnen scoren en via de gewone E-mailadressen en Whatsapp te kunnen communiceren. 

Oversteek South Pacific: Ecuador, Bahía de Caráquez -> Frans Polynesië, Gambier: dag 22

Dag 22: Woensdag, 31 mei -> donderdag, 1 juni '17 _ 17.00 LT(local time= UTC -9)

Resultaten na 24u:

Afgelegde afstand: 183 NM

Gemiddelde snelheid: 7,62 kn

Knopen wind: 22 kn

Positie: 21°59'S 133°17'W

Koers: 240°

Afstand tot bestemming: 127 NM

Meteen worden we overvallen door squalls, de ene na de andere kondigt zich aan! De kajuitdeur & -luik gaan erin en toe, de regen en opspattende golven maken alles nat!!! Wind is er méér dan genoeg, tijdens een squall zijn er uitschieters van 30 tot 35kn! Is het door die lekkere Vlaamse kost dat de wind zo hevig is? De zeilen zijn tot het minimum gereefd en nog sjezen we met 8 knopen en meer door het water. De wind huilt, de zwellende golven met hun wit schuimende koppen brengen Zensation uit haar ritme en geven haar rake klappen. We zijn weer een speelbal tussen een paar poezenpoten. Mijlen, mijlen en mijlen, ze vliegen onder ons voorbij.

Ingeduffeld in zeilpak proberen we ons droog te houden. Tijdens mijn wacht kruip ik in mijn hoekje voor de kajuitingang, hier ben ik beschermd tegen de brekende golven. De nacht kleurt 50 tinten grijs. Tja, dat is zo eens iets anders, hé ;-) Wolken, lucht, water, alles om ons heen ziet grijs, enkel de schuimende golftoppen en glinsteren in het water lichten op door algen.

De dag brengt ons weer droogte en wat zon. Zensation surft de ene na de andere golf af, waardoor de snelheid blijft stijgen tot soms 10knopen en meer. "Surfing, surfing, windsurfing,..." Het dagtotaal blijft stijgen en we klokken uiteindelijk af aan een record van 183 NM!

Niet te geloven... hierdoor zijn de gisteren verloren mijlen ingehaald en komt onze bestemming wél héél dicht bij. Nog maar '127' zeemijl te gaan! Als de wind blijft meewerken en alles meezit liggen we morgenavond voor anker achter het rif van 'Île Mangareva, Gambier'. Duimen dat de komende 24u vlot verlopen, de bubbels liggen alvast koud :-)

Oversteek South Pacific: Ecuador, Bahía de Caráquez -> Frans Polynesië, Gambier: dag 21

Dag 21: Dinsdag, 30 -> woensdag, 31 mei '17 _ 17.00 LT(local time= UTC -9)

Resultaten na 24u:

Afgelegde afstand: 152 NM

Gemiddelde snelheid: 6,3 kn

Knopen wind: vanaf 00u20: 10 tot 16 kn

Positie: 20°42'S 130°19'W

Koers: 244°

Afstand tot bestemming: 309 NM

De stemming aan boord zit onder het vriespunt :-( De wind die ons tegenwerkt, of liever die er niet is en niet meewerkt is de schuldige.

Met comfortfood, alias 'steak friet' (gebakken patatjes uit de pan in frietvorm = alternatief voor de 'echte', aangezien zeilend de frietketel te gevaarlijk is!) probeer ik de sfeer te verbeteren en nodig de wind uit om een hapje mee te eten. Maar, het mag niet zijn... Aan 5 knopen tuffen we al brommend verder.

Pas na bijna 12u te hebben gedraaid, kan de motor uitgezet worden. We zeilen weer...toppie! Aan de wind met een knik in de schoot stuift Zensation meteen door tegen 7 knopen en zo leven we weer onder een hoek van 60°.

Golven worden ook weer groter en wilder, zoutdouches ontwijken is opnieuw onze uitdaging. Na een aantal uren kunnen we onze koers ruimen naar halve wind. Onze dame blijft onverhinderd doorgaan! De vooruitzichten worden weer rooskleurig en de mijlen tikken verder af...

We varen 'Engeland' binnen. Ja, hier in de Grote Oceaan ligt een gebied met de naam 'United Kingdom', met een desolaat eiland 'Pitcairn', dat ook enkel per boot bereikbaar is. Het wordt bewoond door afstammelingen (slechts 47 inwoners) van de overgebleven bemanning die de muiterij pleegden op het bekende schip the 'Bounty', die ze voor het eiland tot zinken brachten. Dit eiland was ook één van onze stopplaatsen, maar de ankerplaats is te onrustig, waardoor je beter bij één van de inwoners aan land gaat logeren. Na het bekijken van de reisreportages van '3 op reis' & 'Reizen Tom Waes' en het rare 'in de doofpot' gestoken verhaal van een grootschalige verkrachtingszaak, hebben we er een vreemd gevoel bij en niet zo veel te zoeken. Maar wél een gekke gedachte om zo even Engeland binnen te varen en een aantal mijlen verder 'Frankrijk'. Zo lijken we helemaal niet ver weg van Europa ;-)

Om de wind te belonen staat er stoofvlees te pruttelen op het vuur, de biergeur brengt hem hopelijk niet van de wijs. Hi, hi, hi,...

Oversteek South Pacific: Ecuador, Bahía de Caráquez -> Frans Polynesië, Gambier: dag 20

Dag 20: Maandag, 29 -> dinsdag, 30 mei '17 _ 17.00 LT(local time= UTC -9)

Resultaten na 25u:

Afgelegde afstand: 124 NM

Gemiddelde snelheid: 4,96 kn

Knopen wind: van 12 naar 5 naar 2 kn!

Positie: 19°43'S 127°51'W

Koers: 230°

Afstand tot bestemming: 462 NM

De zon haar werkdagje zit er alweer op, ze neemt afscheid met een prachtige zonsondergang. De kleuren om ons heen veranderen, de lucht wordt licht rozig-blauw en het water krijgt een diepblauw-paarse tint. Nog even en het is donker.

Tijdens mijn wacht shift te wind meer en meer, zeilen klapperen en voortdurend moet er worden bijgestuurd. Hier en daar zijn er wolken/sqaulls naast ons, hier zit meestal wind in die de snelheid even opdrijven. Voor ik te kooi ga, beslissen we om een andere zeilvoering te proberen. Het dek- & navigatielichten gaan aan, reddingsvesten & leeflines aan en dan beginnen we eraan: het melkmeisje afbreken, voor- & grootzeil aan SB zetten. Na een dik half uur is de klus geklaard. Met de koers op ruime wind hopen we sneller te gaan en meer mijlen te maken.

The Captain offert zijn rust op voor mijn ingekorte rust (zeilvoering veranderen) en neemt genoegen met hazenslaapjes in de kuip tijdens zijn verlengde wacht. Extra luxe en rust voor mij. Wat een schatje x.

Bij het eerste daglicht wordt meteen de spinnaker gezet. Hopende zo voldoende mijlen te maken om de windstilte voor te blijven. In de rechterhoek zien we een winkelhaak in de spinnaker, de hoek is gelukkig voorzien van vier lagen van het dunne lichte parachute-stof. Een stuk spinnakertape wordt eroverheen geplakt als oplapmiddel, zo kan ie weer een tijdje dienst doen.

Alweer draaien we de klok een uurtje terug: van 12u naar 11u = UTC -9 = -11u tijdsverschil met BE.

Zensation klieft soepel door het water met een snelheid tussen de 6 à 7knopen. Joepie! Hey, wat gebeurt er nu?! Een wind shift, hé naar waar? Noordoost, dat is niet voorspeld! En dan... géén wind meer...

Motor aan dan maar. De andere shift zal zo wél komen... Na een uur nog steeds hetzelfde, na twee uur ook. Nou, als we echt verder moeten op motor moet de schroef proper gemaakt worden, want of we nu 1200 toeren of meer of minder draaien, we gaan even snel, euh...traag. Dit wil zeggen: het water in! Hier zo in die Grote Oceaan met 4000m diepte?! Door 'bij te liggen' liggen we stil en dobberen we.

Palmen, snorkel en duikbril op en daar gaat the Captain... het water in. Grote dikke pokken hebben aanslag gemaakt op de schroef, een mosselbank is er niks tegen! Het onderwaterschip zelf ziet er goed en pokkenvrij uit, enkel op de waterlijn groeien dezelfde schelpjes als die we na de Atlantische Oceaan-oversteek aantroffen. Géén vis, walvis, dolfijn of haai te zien in het heldere blauwe blauwe blauwe water. Met een plamuurmes worden de pokken op de schroef te lijf gegaan, maar het is niet makkelijk al snorkelend. Dan maar de duikfles bovenhalen. Oeps, die is al leeg! Terug snorkel op dan. Geert houdt zich vast aan een touw en duikt telkens onder de boot. Zensation gaat soms wild te keer door de golven die onder haar door kabbelen, op & neer plonst ze op het wateroppervlak en klotst met haar spiegel (kont) bruut op de massa. Daar onder zit ergens Geert, als die de boot maar niet op zijn hoofd krijgt! Na enkele keren naar adem te komen snakken is hij er weer. Pfff, klaar. Zijn linkerhand staat vol kleine sneetjes van zich vast & tegen te houden en de scherpe pokken te raken. Effe ontsmetten.

Zo, de motor & schroef draaien weer soepel. Job well done! Laat de wind maar komen. AUB, please, pretty please!