Donderdag, 11 februari '16
Rondom ons zien we zoveel boten liggen en heel wat nationaliteitsvlaggen wapperen: Amerika, Canada, Engeland, Duitsland, Nederland, Australië, Nieuw-Zeeland, Zweden, Zwitserland, Noorwegen, Griekenland,... Aan land horen we dan ook verschillende talen. Net wat anders dan alleen het Frans en als enige vreemde eend met een gigantische Belgische vlag tussen al die Franse te liggen! Bijbootjes in allerlei formaten varen op en af in de baai en er wordt vrolijk naar elkaar gezwaaid. We liggen hier met veel en toch voelt het niet zo.
Ook al doet onze koelkast het weer uitstekend en staat er ijs op het koelelement, willen we toch iets horen van de technieker. Na het ontbijt is ons geduld op en wordt er een sms naar de koelkast-technieker, Patrice gestuurd. Niet veel later belt hij. Net voor de middag worden we aan een steiger verwacht. Twee mannen wachten ons op en al snel is onze leefruimte gevuld met drie techniekers en een heleboel gereedschap. Het koelelement is een lange dunne plaat die ze plooien en buigen en afmeten naar de vorm en grote van onze koelkast.
Patrice geeft de commando's aan de twee gasten en komt af en toe kijken, doet er gas op en zorgt voor de laatste afwerking. Ze slaan hun lunch over en werken door. Na enkele uren is de klus geklaard en kan de koelkast weer gevuld worden.
Trossen los, want de ligplaats moet vrij gemaakt worden. We zetten weer koers naar de ankerbaai, maar het gaat mis...we gaan geen centimeter vooruit...we liggen vast, of beter: steken vast in het zand. Even een binnendoortje genomen tussen twee groene boeien, volgens de kaart zou er 2m water staan en onze dieptemeter geeft 1,2m aan! Volle gas achteruit, maar er is géén beweging in te krijgen. Snel leggen we ons Dinghietje in het water en probeert Geert m.b.v. de spival de boot schuin te trekken. Ons 5pk motortje is te licht om deze taak aan te kunnen. Al snel komt er een grotere rib aan met een zwaardere motor, die de lijn overneemt. The Captain komt weer aan boord en al snel helt ons meisje over naar de linker kant...dan wordt de rechter kant geprobeerd. Een andere dinghy komt ook ter hulp en duwt rechts, terwijl de andere met de spival onze dame naar links doet overhellen. Binnen hoor ik allerlei geluiden en een rilling gaat over me heen, als we maar geen schade maken aan de kiel...De twee bijboten doen hun best en eindelijk komt er beweging in Zensation en zijn we weer los! Nog andere dinghy's komen aangevaren, maar het is niet meer nodig. Met een biertje bedanken we onze helpers. Pfff...dit was effe trillen en beven. Voor the Captain vooral zweten! 'Gisteren lag daar nog een boot voor anker en op de kaart was er genoeg diepte en ik vaarde speciaal heel traag...' No problem, man! Het is goed afgelopen en we hebben geen brokken.
Met een extra oog op de dieptemeter zoeken we een ankerplek en droppen het anker. En al snel zitten we in ons Dinghietje om naar de dinghy-steiger van de supermarkt te varen. Nog even extra vullen met 2takt en weg zijn we. Enkele honderd meters voor de steiger valt de motor stil...nog eens starten, ok, geen probleem, maar direct valt die weer stil. Meteen stoppen er mensen met hun bijboot om te vragen of ze kunnen helpen. Maar the Captain geeft niet op en de motor start elke keer meteen, maar vanaf het moment dat er gas wordt gegeven valt die stil. Raar, wat is er aan de hand? We aanvaarden dan toch maar een sleepje van één van de vele behulpzame mensen om ons heen. Dat wordt straks het hele eind terug roeien met de boodschappen tot aan onze dame. Zou het onze 'pechdag' zijn?! Met zoveel behulpzame cruisers om ons heen die zonder vragen bereid zijn te helpen...dat komt allemaal goed.
En ja hoor, de motor doet het weer, wanneer we volgeladen vertrekken aan de winkel-steiger. Oef, dat is een meevaller. Het is al laat en we willen naar de overkant van de baai, Sainte-Anne. Hullu Poro en Beau liggen er reeds. Maar er liggen duidelijk nog honderden andere boten. We zien onze vrienden niet op AIS en krijgen geen reactie op VHF of sms. Dan maar proberen te spotten m.b.v. de verrekijker. Hullu Poro komt in het zicht en we droppen ons anker naast hen bij zonsondergang. In de laatste lichtstralen zoeken we onze weg naar de stadsteiger met ons Dinghietje, die ligt voor het kerkplein, waar veel mensen zich in het deurgat verdringen. Het lokt ook onze nieuwsgierigheid en zien dan kinderen in lange witte gewaden voor de priester of pastoor de kerk binnengaan. Plechtige communie misschien?
Het dorpje ziet er heel gezellig uit. Morgen blijven we hier nog en kunnen we het bij daglicht ontdekken, want we moeten in de buurt blijven i.v.m. de koelkast.
Aan de waterkant vinden we een leuk restaurant en genieten we van wat lekkers. In het donker vindt the Captain zonder probleem ons meisje weer tussen al die vele op elkaar lijkende boten en sterretjes...goed oriëntatie-vermogen ;-)
Wat een dag...Dank aan onze redders in nood!
