Woensdag, 28 november - maandag, 3 december ‘18 (UTC +13u = +12u tijdsverschil met BE(=UTC +1u) winteruur in België !)
We verlaten de ‘Bay of Islands’ via ‘Cape Brett’ en de toeristische trekpleister: ‘Hole in the Rock’. Gedurende miljoenen jaren heeft het zeewater een tunnel geboord dwars door een gigantische klif aan het eind van ‘Cape Brett’. Met onze dame haar mast erop kunnen we er niet doorheen varen. Ferryboten, gevuld met toeristen gewapend met hun camera, liggen hun beurt voor de rots af te wachten om er door te varen. ‘Maak een boottocht naar het mysterieuze Hole in the Rock’, staat er bij de boekingskantoren op het reclamebord.
In ‘Sensationtje’ zouden we het ook van dichterbij kunnen gaan bekijken.
Maar ons doel is om kusthoppend langs de oostkust van het Noordereiland af te zakken naar ‘Whangarei’.
Voorbij ‘Cape Brett’ zien & horen we vissen uit het water springen en er weer induiken. Het is een grote vlek in het water met kleine springende visjes die voor een spectaculair tafereel zorgen. We zagen zoiets eerder, maar niet zo groot of op eenzelfde plaats blijven. Enkele motorboten met vissers varen er doorheen of liggen te dobberen in de ‘plas’ vissen. Ook wij varen er met onze vislijn 🎣 uit doorheen. Maar, geen beet!
Na slechts negen mijl varen komen we tegen de middag toe in ‘Whangamumu’, ‘Parekura Bay’. Een grote baai, zonder huizen of levende ziel. Op ’t bergachtige groene land treffen we een verlaten walvisstation/-verwerkingsfabriek aan. De foto’s en tekst geven een duidelijker beeld over wat er zich hier jaren geleden (1840 - begin 1900) afspeelden. Gelukkig is de walvisvangst ondertussen verboden.
We wandelen langs een beekje naar een watervalletje en naar de top met een panoramisch uitzicht over de baai, oceaan & oneindig landschap.
Na terugkomst wordt er een nieuw weerbericht binnen gehaald. Aan de hand van de voorspellingen besluiten we een baai verder op te gaan opzoeken, in de hoop dat daar wat is, om de komende dagen de harde wind uit te zitten.
‘Whangaruru Harbour’ heeft een nog diepere baai met enkele goed beschutte ankerbaaien. We kiezen voor ‘Puriri Bay’ bij een camping. We zien & horen kinderen, mensen, campers en huizen.
De volgende dag gaan we op verkenning. Het is vooral een vakantie-/weekendplaats, zeg maar een “slapend dorpje”. De camping biedt enkel sanitair aan & de meeste huizen zijn verlaten, geen winkeltje, bar of restaurant te bespeuren. Gelukkig zijn we net als de kampeerders zelf-voorzienend en hebben we nog wat proviand aan boord. De prachtige uitzichten er zo maar bij 😉.
Enkele pijlstaartroggen & vogels om ons heen proberen een visje vangen. The Captain volgt hun voorbeeld, want een vers visje is altijd welkom op Zensation. Maar het lukt niet zo goed van de boot, aangezien het er niet zo diep is en een rode zeebaars op het verlanglijstje staat. Met de dinghy gaat hij trolen (sleeplijntje achter de dinghy) en komt met een mooi visje thuis: diner is served 😋. De volgende ochtend hangt er een rode zeebaars aan de vishaak, dat is een leuke verrassing! In de baai is het rustig, we merken niks van de ‘gail warning’, geen storm hier! Het waait slechts een beetje en nu & dan krijgen we een bui over ons heen.
Twee dagen later is de wind afgenomen en hoppen we verder naar ‘Tutukaka’. Na twee uurtjes droppen we het anker in ‘Pacific Bay’. Met Sensationtje varen we naar de nabij gelegen Marina, die enkel bij hoogwater voor onze dieper gelegen dame toegankelijk is. Daar treffen we bars, restaurants & winkels. Om de hoek is een benzinestation met een kleine superette waar ze verse fruit & groenten, basisbenodigdheden en vriezers vol ingevroren visaas: tonijn, sardienen, inktvisjes, enz... verkopen. Vissen is hier een druk bedreven sport & hobby. De zaken & plaats zijn kleinschalig, maar gezellig en een aangename afwisseling om de zondagse bedrijvigheid te aanschouwen. Zoals op de meeste plaatsen, loopt het ook hier vanaf 17u leeg.
De avond brengt regen en een deining die de ankerplaats choppy maakt. De volgende ochtend varen we door, op zoek naar een comfortabelere ligplaats. We maken veel vooruitgang. Er staat een redelijke wind, de hemel is grijs en regen maakt ons nat. The Captain trotseert het allemaal en wordt beloond door een school grote dolfijnen. Even spelen ze met onze dame, maar niet lang, er vliegen ook heel wat meeuwen om hen heen, ze hebben het allen druk met het vangen van hun lunch.
We maken veel vooruitgang en bekijken de afstand naar ‘Whangarei Marina’ en het getij. Aangezien de rivier en de haven niet zo diep zijn, moeten we met hoog water toekomen. Het komt allemaal perfect uit.
We proberen contact te maken met de haven ‘Whangarei Town Basin’ om onze reservatie te vervroegen, omwille van het weer en een feestje dat de volgende dag, volgens een informatieve bron, zou plaatsvinden. Geen probleem! Vlak voor de haven van Whangarei moeten we onder de nieuwe "Te Matau a Pohe" brug door. Vertaald, "The Fishhook of Pohe", vernoemd naar de Maori chief die de eerste Engelse bewoners van Whangarei welkom heette. Om deze moderne brug te openen, roepen we even de brugwachter op. Bij aankomst in de Marina staan er reeds enkele bevriende helpende handen klaar. Wat een warme ontvangst 😃.
Niets blijft geheim... bijna alle cruisers hebben een Nieuw-Zeelands telefoonnummer en zo bellen en sms-en we gratis naar elkaar en houden elkaar op de hoogte van ‘waar we zijn’📱!
