Frans Polynesië: Genootschapseilanden: Bora Bora: motu ‘Tupe’&’Tape’ & BBYC & ‘Vaitape’

Zaterdag, 16 - dinsdag, 19 juni ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Het zeilcruiseschip ‘Wind Spirit’ meert af. De stadskade van ‘Raiatea’ moet tegen 10u vrijgemaakt worden voor de grote chartercatamarans, althans die mededeling kregen we gisterenavond. Reeds om 8u lopen er al enkele mensen zenuwachtig over de kade. Nog even naar de patisserie & de supermarkt om verse croissants & baguettes te kopen. We zijn klaar en gooien een uurtje vroeger dan gepland los.

De wind wil niet meewerken... afwisselend zeilen of motoren we naar de ‘Papai’ pas voor ‘Tahaa’, tussendoor wordt er ook gemotorsaild! Wanneer we de lagoon verlaten kunnen we weer zeilen. Na bijna drie uur varen we de ‘Teavanui’ pas van Bora Bora binnen. We varen verder de lagoon in naar de oostkant van het eiland, over een plateau met een diepte tussen de 3 & 4m van aquamarijnblauw water met een witte zandbodem onder onze kiel, slechts hier en daar zien we kleine donkere plekjes: een beetje koraal, deze zijn duidelijk op de kaartplotter aangegeven. Toch sta ik vooraan op de punt en hou de kleuren in het water in de gaten. Bij motu ‘Tupe’ & ‘Tape’ droppen we het anker, dit is vlakbij de manta-spot. Benieuwd of we daar morgen ‘Mr. Ray’ (de reuze manta Meester Ray, uit de Pixar/Disney animatiefilm ‘Finding Nemo’).

De volgende ochtend dinghieën we met snorkelgerief en onderwatercamera’s naar de spot. Er ligt reeds een excursieboot, de vriendelijke gids wenkt ons en zegt precies waar we naar toe moeten om de manta’s te zien. We zwemmen er naar toe en ja hoor, onder ons glijdt de eerste reuze manta rustig onder ons door, en nog één & nog één. Wauw, wat zijn ze toch geweldig! Één van hen is nog groter dan de andere twee en heeft prachtige witte tekeningen op zijn rug. 

De lucht wordt grijs... de zon verdwijnt achter het wolkendek. Het weer en het zicht is te slecht om nog verder zuid te varen en te gaan snorkelen bij de koraaltuin. We halen anker op en varen terug richting pas. Onderweg kruisen we onze Noorse vrienden (SY Offshore Hunter). Ze draaien even terug en al zeilend (wij op voorzeil, zij op motor) wordt er info (WiFi-codes) en een stuk verse tonijn 🐟 uitgewisseld, die ze gevangen hebben. Een dik uur later, pikken we een moering op bij de ‘Bora Bora Yacht Club’. 

Onze NL-vrienden van Bella Ciao & Jonas zijn onderweg van ‘Tahaa’, we zien hen de pas binnenvaren en helpen hen, vanuit onze bijboot, met hun lijnen door een moering te halen. We organiseren een Nederlandstalig diner met als hoofdingrediënt de verse tonijn, de anderen hebben wat lekkers voor erbij 😋.

Voor het slapen gaan, wordt de wekker gezet, the Captain wil de voetbalmatch van de Rode Duivels op het WK volgen, maar die wordt reeds gespeeld om 5u ‘s morgens (Bora Bora tijd)! 

In het donker dinghiet hij naar de jachtclub. Online kan hij het volgen, weliswaar zonder beeld, want de livestream wordt geblokkeerd voor het buitenland, maar dankzij ‘Sporza Radio’ kan hij het al luisterend volgen, net als vroeger 📻. Tijdens de rustpauze haalt hij me op, zo kan ik rustig de was doen en gebruik maken van de douche van de club.

De Rode Duivels winnen met 0-0. De eerste punten zijn binnen ⚽️⚽️⚽️!

Het is bijna zo ver, nog even en we verlaten dit land. We moeten de uitklaringsprocedure starten en eerst zouden we een mail naar de portcaptain in Papeete in Tahiti moeten sturen of voor ons vertrek daar er naar toe gegaan zijn. Oeps... dit lazen we pas gisteren... dus hebben we nog maar snel even een mailtje gestuurd. 

Het is maandagmorgen, één voor één vertrekken we naar de stadskade van ‘Vaitape’, Jonas & Zensation vinden er een plekje, Bella Ciao gaat even verderop voor anker. Meteen gaan we met de bootspapieren en paspoorten naar de Gendarmerie, die tegenover de haven ligt. Hier krijgen we zeven papieren om in te vullen: onze uitklaringsprocedure wordt gestart. Morgen mogen we langskomen om te informeren of de documenten klaar zijn, het duurt tussen de 24 à 48u. Alles wordt naar Papeete, Tahiti gemaild en die mailen enkele document terug die we dan overhandigd krijgen en waarvan we één moeten onderteken en opsturen naar Papeete. Vanaf dan moeten we binnen de 48u Frans Polynesië verlaten! Best een raar gevoel... ik heb er moeite mee om dit land & vriendelijke bewoners los te laten...

Maar het is nog niet zo ver, eerst nog even de stadsfeer opsnuiven en de laatste boodschappen doen. Naast de havenkom staat een grote tent, ook hier wordt er volop gerepeteerd en er omheen timmeren ze aan een heel hutjes dorp voor het ‘Heiva’ festival. Bij de artisanale markt maak ik kennis met enkele locals. Onze dame ligt lekker rustig aan de stadskade en we besluiten er te overnachten. Toch weer handig zo op & af de boot stappen. En we kennen hier vlakbij een lekkere roulotte 😉. Bij ‘Aloe Café‘ drinken we nog wat op het terras. Hun WiFi is redelijk goed, ‘s avonds zijn ze jammergenoeg gesloten, maar hun WiFi staat nog aan 😜. 

De volgende ochtend, dinsdag, zijn onze uitklaardocumenten er! In het postkantoor kopen we de nodig postzegel en posten het uitklaringsdocument. Nu is het officieel! Maar, nog niet definitief... neen, we maken nog even illegaal een stop bij de twee laatste meest westelijke Frans Polynesische eilanden: ‘Maupiti & Maupihaa’, indien het weer dit toelaat. De meeste cruisers maken hier nog een stop, maar ‘Bora Bora’ is het laatste westelijkst gelegen eiland waar je kan uitklaren, van daar.

In het dorp is het een drukte van jewelste, bij de grote tent staan allerlei eetkraampjes en schoolbussen met schoolkinderen komen toe. De tribune loopt vol en het plein is gevuld met kinderen in leuke kleurrijke traditionele kleding. Vandaag is het schoolfeest voor alle kleuters & lagere schoolkinderen. We pikken nog net de opening en een dansje mee. Nostalgie giert door mijn lijf...

We gaan nog even wat rondsnuffelen bij de artisanale markt, om wat leuks te kopen, de dames zijn blij me weer te zien en kennis te maken met the Captain (had hen verteld dat ik met hem zou terugkomen 😉). Spontaan krijg ik een bloemenkrans van de ‘Tiaré de Tahiti’ om. Op het vliegveld keek ik telkens mijn ogen uit naar deze mooie bloemenkransen en nu hangt er heen om mijn nek te geuren & mooi te wezen... ik word er helemaal emotioneel van... wat een mooi afscheidskado. Met een papieren bootje en Merci-chocolaatjes ga ik de dames bedanken en dan vaart Zensation weg uit Bora Bora... Jonas achterna ⛵️.

Frans Polynesië: Genootschapseilanden: Raiatea: ‘Uturoa’

Vrijdag, 15 juni ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Na het ontbijt gooien we los en zeilen terug door de lagoon naar het grotere zustereiland ‘Raiatea’. Zensation wordt afgemeerd tegen de stadskade en Masquenada gaat langszij liggen. De laatste boodschappen & brandstof wordt aangehaald. Tegen 14u gooit Rik los, onze waterwegen scheiden hier weer voor onbepaalde tijd, waarschijnlijk treffen we elkaar weer in Tonga of Nieuw Zeeland. 

The Captain en ikzelf genieten nog van het leuke stadje, de avondlijke ‘Heiva’ repetities en eten wat lekkers bij een roulotte. 

Morgenvroeg varen we weer verder...

Frans Polynesië: Genootschapseilanden: Tahaa: ‘Motu Maharare’ & ‘Hurepiti’ baai

Dinsdag, 12 - vrijdag, 15 juni ‘18  (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

In de namiddag zeilen we in de lagoon naar het kleinere zustereiland ‘Tahaa’. Twee uur en half later, eindigt onze dagtrip bij  Motu ‘Maharare’, vlakbij de koraaltuin waar enkele ‘Nemo’s’, clownvisjes, wonen. 

Ondertussen hebben we VHF contact met onze Vlaamse vriend Rik (SY Masquenada). Hij volgt ons op de voet vanuit Bora Bora. Niet veel later zitten we bij elkaar aan boord en praten we bij. We reserveren samen een ‘Vanilla’ toer voor donderdag. Tahaa wordt het ‘Vanilla Eiland’ genoemd, daar willen we natuurlijk wél meer van weten.

De volgende ochtend dinghieën we naar de koraaltuin en dompelen we ons onder tussen de mooie leefwereld van duizenden kleurrijke vissen. Ze zijn heel nieuwsgierig en helemaal niet bang. Van een vriendelijke lokale gids kregen we een stuk ‘pain de coco’ mee, en de vissen pikken de stukjes gretig uit mijn hand, waarbij ze in mijn vel pitsen 😄. We drijven met de stroom mee en speuren het koraal af... daar is een zeeanemoon en daarin verstopt een clownvis zich. Ja, Nemo is weer van de partij, het is een groter exemplaar dan ons bezoek enkele weken terug. Hij is helemaal niet bang en laat zich door iedereen gewillig fotograferen & filmen. Wat is dit toch een leuke snorkelplek. Na enkele uren is het wél en zeilen we naar ‘Hurepiti’ baai. Hier mogen we aan een meerboei liggen van ‘Vanilla Tours’. Bij hen thuis, op het terras, mogen we gebruik maken van hun WiFi en zoetwater tanken. De hond en de poezen houden ons graag gezelschap, vooral de laatsten spinnen hun lijfjes graag tegen de tablets & telefoons aan 🐱.

De volgende ochtend om 8u start onze toer in de tuin, waar ze verscheidene tropische planten & bomen hebben en onze gids weet er veel over te vertellen. We proeven voor het eerst noni-sap, afkomstig van de vrucht noni (meer hier over volgt).

We stappen in de 4x4, die voorzien is van een tap met vers citroenwater. Tijdens de etnisch-botanische toer van meer dan 4u, rijden we rond het eiland met diepe valleien, magische uitzichtpunten en stoppen we bij een Vanilla-plantage & een rumdistillerie. We leren meer over het mooie eiland Tahaa en de aanwezige begroeiing. Jaarlijks zou het eiland 2mm zakken... het is op weg om een atol te worden, net als de andere Genootschapseilanden. Om dit tegen te houden proberen de bewoners het eiland aan de lagoonkant met koraalranden te verhogen en te verstevigen. Ooit vormde het samen met Raiatea één eiland, gevormd door verschillende vulkanen. Door de inpakt van de natuur zijn het nu twee eilanden in één rif. Tahaa is heel groen en vruchtbaar, watervallen & bergrivieren zorgen voor verschillende waterbronnen. Langs de weg zien we weer de lange brievenbussen voor de baguette-bedeling bij de huizen staan. 

Bij een Vanilla-plantage zien we de vanilla orchidee plant en enkele vruchten: Vanillabonen. Het is een langdurig en delicaat proces om deze bonen te kweken (meer hier over zie hier onder *).

Bij Pari Pari zien we hoe de bonen gedroogd & verpakt worden. Wat ruikt de vanille heerlijk. In de zaak wordt ook rum gedestilleerd. Rietsuiker werd door de Polynesiërs meegebracht, met als doel als medicijn te gebruiken. De ontdekkingsreizigers Cook & Bougainville zouden het van Polynesië naar de West-Indies gebracht hebben. Het distilleerproces wordt uitgelegd en natuurlijk mogen we proeven... 🥃. 

In de zaak maken ze ook nog kokosolie en lichaamsproducten van kokos, alsook de tamanu olie. 

We krijgen een tattoo... ja, echt, een varen-tattoo. De onderkant van het blad van de varensoort ziet wit/grijs, je legt deze op een lichaamsdeel en geeft een tik op het bald: et voilà, je hebt een ‘natuurlijke tattoo’ 🌿. De paarse verbena bloempjes zien er lieflijk uit en smaken naar champions, leuke decoratie voor op je slaatje en een lekkere smaak.

Bij de parelboerderij ‘Love Here Pearl Farm’ zien we de werknemers aan het werk en de verschillende stappen. De griffiers zijn bezig met de eerste bevruchting van de oester: de graft (= stuk vlees van de oesterlip) en de nucleus parel worden in de oesterzak ingebracht. De winkel heeft mooie juweelcreaties. De keshi-parels (= de natuurlijke parel die ontstaat, wanneer de oester de nucleus afstoot), heeft een unieke vorm en vind ik persoonlijk wél mooi, net als de imperfecte gekweekte parels.

Onze toer eindigt met een traktatie van vers kokoswater & -vlees, pompelmoezen, stervruchten & bananen... zo lekker die verse vruchten 😋.

Het was een mooie en zeer leerrijke toer. 

We kaarten nog wat na op het terras bij onze gids en mogen nog een nachtje aan de moering blijven liggen. 

*Meer info over de ‘vanillabonen en vanille.:

Vanille is een smaakstof afkomstig uit de vruchten van de klimorchidee van het geslacht Vanilla. De vanille-orchidee (Vanilla planifolia) levert de specerij vanille(stokjes), die niet alleen wordt verwerkt in levensmiddelen, maar ook in onder andere drank, tabak en parfum (het is een afrodisiacum). Gedurende twee jaar groeit de plant rond een stevige kleine boomsoort, die zowel als steun als schaduw fungeert. De vanillaplant komt oorspronkelijk uit Mexico.

Vanaf begin 19e eeuw werd de vanille ook in Europa en zijn koloniale gebieden geteeld, maar de planten droegen hier geen vruchten. Uiteindelijk ontdekte men wat de oorzaak was: in de oorspronkelijke gebieden werden de bloemen bestoven door een plaatselijk levende bijensoort. In andere gebieden zijn géén geschikte bestuivers aanwezig en sterven de bloemen af zonder vrucht te dragen. Pas nadat men ontdekte hoe de bloemen kunstmatig, met de hand, bestoven kunnen worden, kon de vanille ook buiten Mexico worden gewonnen. 

Daarbij komt, dat van de tros maar één bloem per nacht open gaat. De bloem bloeit maar één dag! Elke plant op de plantage moet nauwlettend in de gaten gehouden worden, zodat er tijdig bevrucht kan worden. Zeer precies & delicaat werk. Na twee maanden, wanneer de bloem eraf gevallen is, groeien de bessen (peulen). Het duurt vijf tot acht maanden voordat men de halfrijpe vruchten kan oogsten. Na een paar koude nachten kan de hele oogst al mislukken. De geoogste vruchten zijn vochtig, ze worden kort verhit en langzaam gedroogd, elke dag liggen ze 4 à 5u in de zon en worden ze om de 30’ omgedraaid gedurende 4 maanden, hierdoor treedt een fermentatieproces op. 's Nachts worden de vruchten in luchtdichte vaten bewaard om het kostbare aroma te behouden. En zo verandert de onrijpe niet-aromatische vrucht in een zwart en glimmend vanillestokje met een fijne geur en smaak. De ‘vanilline’ is daarvoor verantwoordelijk, een reukgevende stof die te zien is als fijne kristalnaaldjes (givre) op de buitenkant van het stokje. Wanneer een vanillestokje overlangs doormidden wordt gesneden, zie je binnenin kleine zaadjes, het zogenaamde vanillemerg: zwart van kleur en zeer aromatisch. 

Wat een langdurig en arbeidsintensief delicaat proces. Geen wonder dat dit ‘zwarte’ goedje goud waard is en zo duur is in aankoop. 

Herkomst vanillestokjes Tahiti:

Tahitiaanse vanille, ook bekend als ‘de koningin onder de vanille’, wordt geteeld op Frans Polynesische eilanden en komt van oorsprong uit Guatemala. De (gekruiste) vanille-orchidee die deze specerij voortbrengt wordt vooral geteeld op de Genootschapseilanden: Tahiti, Tahaa, Raiatea, Huahine & Bora Bora. Haar vanillebonen zijn groter, donkerder, dikker en bevatten meer zaad, vocht en olie, maar minder vanilline – de stof die zorgt voor de kenmerkende vanillegeur en smaak – dan van andere vanille-orchideeën.

Vanille uit Tahiti heeft een subtiele smaak doet denken aan bloemen en rijp fruit en laat zich goed combineren met caramel, drop en chocola. Dit specerij is een uitstekende keuze voor zoete gerechten zoals desserts en cocktails die vanille als belangrijkste smaakprofiel gebruiken.

Onder de chefs en pattisiers is dit dan ook de meest gewaardeerde vanille.