Woensdag, 22 -> zaterdag, 25 februari '17
De volgende morgen staan we met z'n zessen op het immigratiekantoor. We moeten echter eerst naar de douane en die zitten een baai terug, bij Puerto Linton. Dan maar even met de taxi in het type 'pick-up' en zo worden we in now-time er naartoe gevoerd, terwijl we kunnen genieten van de prachtige natuur van dit land.
Bij de douane gaat het er gemoedelijk aan toe en worden we verder geholpen door een ambtenaar op blote voeten. Na elk 185US$/boot betaald te hebben, voor de cruiserspermit en de stempels, rijden we terug naar Portobelo.
Bij immigratie krijgen we onze nodige stempels in onze paspoorten en worden er kopies en foto's genomen van de bootspapieren en onze paspoorten en doorgewhatsapped! 2,50US$ voor de kopies en we zijn eindelijk 'legaal' in Panama. Hop, het gastenvlaggetje kan eindelijk onder de zaling wapperen.
In het gezellige dorpje 'Portobelo' zien we typische Panamese bussen rijden, oude Amerikaanse schoolbussen die gepimpt zijn en er knap & blits uitzien. Verschillende Chinese supermarktjes, kledingwinkels, bakkers, restaurants, enz... we zijn weer in de bewoonde wereld en maken daar meteen gebruik van door wat verse producten in te slaan en wat lekkers te eten bij een 'panaderia'.
Ons afval zijn we ook na drie weken kwijtgeraakt en we hebben dat voorbeeldig gedaan, nml. slechts 1 kleine vuilniszak en 1 gevulde waterfles van 6L vol snippers plastiek en papier! Daar zijn we trots op. We zijn wat milieubewuster na het zien van al die rotzooi en bergen plastiek in het water en aan de kustlijn! Er is nog véél werk aan de winkel om onze planeet nog vele jaren te laten leven 😱
Jammergenoeg moeten we dit plekje veel te snel verlaten, een zeiltrip van 20mijl roept.
We trekken weer meteen onze spinnaker en verlaten zo de baai van Portobello. Met een zuchtje wind geraken we langzaam vooruit.
In de verte zien we een heel mijnenveld van geankerde vrachtschepen liggen. Het lijkt wél of we live in het spel 'zeeslag' terecht komen!
Plots zien we dolfijnen. Nou, dit is niet meteen de plek waar we ze verwachten, tussen al die reuze mastodonten.
De vaargeul van Cristóbal/Colón komt dichterbij, op AIS kunnen we de schepen in & uit zien varen en op kanaal 12 horen we de verkeersleiding druk iedereen een plekje of een pilot toewijzen. De weg is vrij en the Captain overweegt om op spinnaker binnen te varen... de slurf wordt er overgetrokken en we kiezen voor de veiligere optie, op groot- & voorzeil. Zo is Zensation sneller controleerbaar, indien we moeten uitwijken voor het vrachtverkeer en kunnen zo rustig de vaargeul oversteken naar the 'Flats', de ankerplaats voor de pleziervaart.
En hier ligt ons huis dan... dicht bij de ingang van het Panamakanaal en tussen de grote kranen en containerreuzen in de wereldhaven Cristobal-Panama! Toch wél héél apart en grootser dan Antwerpen.
's Morgens wordt er nog even gebeld om de meting te bevestigen en even later wordt er een sympathieke heer aan boord gezet die onze dame met een lintmeter bekijkt en opmeet. Na enkele stapels papieren te hebben ingevuld is hij na een klein uurtje klaar en is het de beurt aan onze vrienden.
Tegen de middag zijn onze drie boten opgemeten en hebben we 'stap twee' achter de rug.
Enkele mijlen terug, hoekje om, ankeren we bij Club Nautico. Dollars worden bij elkaar geraapt en met twee taxi's rijden we met z'n zessen naar de Citibank. Best wél creepy, met 2000 US$ op zak een taxi nemen in deze stad en naar de bank gaan...Maar het verloopt vlot en veilig en al snel zijn we van onze centjes verlost en hebben we 'stap drie' afgehandeld!
Vanavond, na 18u mogen we bellen om een afspraak te maken om een transitdatum af te spreken en dat doen we weer samen onder het genot van wat lekkers.
'Stap vier' moet voor Zensation nog even herhaald worden, onze aangevraagde datum: maandag, 6 maart '17, is nog een vraagteken. Vanaf nu zaterdag t.e.m. woensdag is het hier Carnaval en werkt niet iedereen. Daardoor zal het vanaf 2 maart druk zijn met de transits, wanneer alle advicers (persoon die je door het kanaal begeleidt) weer werken en de wachtende vrachtschepen voorrang krijgen. Duimen dus 🤞🏼
Voor onze vrienden Yemaya (8/3) & Bella Ciao (10/3) is het geregeld, alhoewel je de dag ervoor nog even moet bellen om te verifiëren.
Nou, dat gaat allemaal makkelijk en vlot en véél goedkoper dan dat je het uit handen geeft en een agent alles voor je laat regelen aan 350US$/boot!
Ondertussen hebben we een drijvend flatgebouw in de achtertuin liggen. Het cruiseschip en de -terminal liggen héél dicht bij de ankerplaats van de club!
Wanneer ie vertrekt worden onze boten alle kanten opgezogen...
Aan deze ankerplek is een bergingsbedrijf en zo liggen we weer tussen enkele half gezonken roestbakken en aan de andere kant grote kranen, containers en vrachtschepen die aan de kade liggen om te lossen en te laden. Containers gaan op en neer en bengelen onderaan de grote armen, alsof het legoblokjes zijn die gestapeld worden tot een toren en weer afgebroken worden.
Om ons ankerlier en -wiel nog extra te ontlasten en om de ankerketting nog beter te begeleiden op het wiel, heeft the Capatain wat bedacht. Hij tekent het uit en gaat hiermee, de volgende morgen, naar een atelier waar ze inox lassen, op het clubterein.
Diesel wordt ondertussen aangehaald in bussen en door de speciale trechter gegoten om water en vuil te filteren/scheiden.
Om 13u hebben we een afspraak met Tito, de man waarbij we de autobanden en extra lange lijnen huren en regelen voor de schutting van de sluizen in het kanaal.
Voilá 'stap vijf' is ook alweer afgevinkt.
In de namiddag halen we het ankerketting- begeleidingstuk op. Het ziet er goed uit. Toch moet er nog wat aangepast en gefinetuned worden en dat is een precisie werkje en vraagt ettelijke uren werk die uitlopen tot in de late avond. Het ziet er knap uit! Nu maar hopen dat het werkt 🤞🏼
Voor we zaterdagmorgen weer naar Portobelo varen, gaan we nog snel wat boodschappen doen in de grote supermarkt 'Super 99' voor onze vrienden van SY Passion Rebelle, die we in Portobelo zullen treffen. Ze hebben nog geen supermarkt gezien en hun proviand is uitgeput...
zondag 26 februari 2017
Kuna Yala, Chichime - Panama, Portobelo
Dinsdag, 21 februari '17
Na een woelige nacht met heel wat heen en weer rollen op ons natuurlijk waterbed, wensen we dat we stabilisators hebben die binnen de drie seconden het water onder ons tot stilstand brengen!
Al vroeg verzamelen we aan boord bij SY Bella Ciao, om telefonisch een afspraak te maken voor de meting van onze drie boten.
De datum die we willen, kan niet wegens Carnaval, maar nu donderdag kan wél. O, dat is binnen twee dagen en we moeten nog 70 mijl varen (48 mijl vandaag) en nog inklaren!
Ok, dat wordt effe een wijziging van plannen en doorduwen.
De ankerketting loopt schakel per schakel op de rol de ankerbak binnen. Joepie!!! Wat een verademing, geen springkonijn meer! Alleen moet ik extra de gekleurde markeringen per 10 meter in de gaten houden, aangezien deze nu ook omgedraaid zijn: blauw is geen 10m meer, maar nu 50 meter, wit is 10m en géén 50m, enz... Dat wordt goed uitkijken, tellen en nadenken straks als ik het weer laat droppen.
Hierbij verlaten we de mooie eilanden, koraalriffen en de Kuna indianen van het unieke plekje Kuna Yala. We hadden hier graag nog wat langer rondgezworven, gesnorkeld en eilandjes bezocht, vooral in de westelijke eilanden. Maar, de andere kant van het kanaal roept!
Meteen zetten we spinnaker en bij een zacht briesje varen we een mooi gemiddelde van 7 á 8kn. Zo halen we tijdig voor het donker de baai van Portobelo. De kustlijn is groen en heuvel- en bergachtig. Prachtige villa's verwelkomen ons in de baai, alsook enkele wrakken. De ene steekt met zijn twee masten boven de waterlijn uit, een ander ligt tegen de kant met de zeilen op! Het lijkt hier wél een botenkerkhof. Toch geeft de baai een pittoreske indruk met de huisjes en de restanten van forten die over ons waken.
The Captain wordt meteen de mast ingehezen om de windmeter te gaan checken, die al enkele dagen op verlof is... en 'out of order' is. De windmeter krijgt extra siliconenspray op de beweegbare onderdelen gespoten en kan weer de mast op.
Tegen zonsondergang horen we huilende/roepende dierengeluiden, dit blijken de brulapen 🐒 te zijn die op elkaar roepen... tot het weer licht wordt kan je ze horen 🙉
Na een woelige nacht met heel wat heen en weer rollen op ons natuurlijk waterbed, wensen we dat we stabilisators hebben die binnen de drie seconden het water onder ons tot stilstand brengen!
Al vroeg verzamelen we aan boord bij SY Bella Ciao, om telefonisch een afspraak te maken voor de meting van onze drie boten.
De datum die we willen, kan niet wegens Carnaval, maar nu donderdag kan wél. O, dat is binnen twee dagen en we moeten nog 70 mijl varen (48 mijl vandaag) en nog inklaren!
Ok, dat wordt effe een wijziging van plannen en doorduwen.
De ankerketting loopt schakel per schakel op de rol de ankerbak binnen. Joepie!!! Wat een verademing, geen springkonijn meer! Alleen moet ik extra de gekleurde markeringen per 10 meter in de gaten houden, aangezien deze nu ook omgedraaid zijn: blauw is geen 10m meer, maar nu 50 meter, wit is 10m en géén 50m, enz... Dat wordt goed uitkijken, tellen en nadenken straks als ik het weer laat droppen.
Hierbij verlaten we de mooie eilanden, koraalriffen en de Kuna indianen van het unieke plekje Kuna Yala. We hadden hier graag nog wat langer rondgezworven, gesnorkeld en eilandjes bezocht, vooral in de westelijke eilanden. Maar, de andere kant van het kanaal roept!
Meteen zetten we spinnaker en bij een zacht briesje varen we een mooi gemiddelde van 7 á 8kn. Zo halen we tijdig voor het donker de baai van Portobelo. De kustlijn is groen en heuvel- en bergachtig. Prachtige villa's verwelkomen ons in de baai, alsook enkele wrakken. De ene steekt met zijn twee masten boven de waterlijn uit, een ander ligt tegen de kant met de zeilen op! Het lijkt hier wél een botenkerkhof. Toch geeft de baai een pittoreske indruk met de huisjes en de restanten van forten die over ons waken.
The Captain wordt meteen de mast ingehezen om de windmeter te gaan checken, die al enkele dagen op verlof is... en 'out of order' is. De windmeter krijgt extra siliconenspray op de beweegbare onderdelen gespoten en kan weer de mast op.
Tegen zonsondergang horen we huilende/roepende dierengeluiden, dit blijken de brulapen 🐒 te zijn die op elkaar roepen... tot het weer licht wordt kan je ze horen 🙉
Kuna Yala, Eastern Lemon Cays, Niunudup & Dog Island & Chichime
Zondag, 19 & Maandag, 20 februari '17
Mooie eilandjes van de 'Eastern Lemon Cays' doemen snel voor ons op. De vislijn heeft niks opgeleverd en wordt binnengehaald voor we de doorgang van het koraalrif binnen varen.
Het is hier druk, vele boten liggen reeds voor anker en kleinere houten boten varen af en aan met toeristen. Het kleine eilandje achter ons met een mooi strandje en een ondiep plekje lichtblauw water dat dienst doet als het natuurlijk ondiepe zwembadje, is druk bevolkt.
Het eiland links voor ons is ook bezaaid met dagjesmensen, er is een restaurant.
In de late namiddag worden de meeste dagjesmensen reeds teruggevoerd en wordt het rustiger om ons heen. Geen sjezende bootjes meer vol 'zuurkijkende' roodverbrande mensen. Gek, ben je op vakantie in een paradijs en dan kan er geen lachje of zwaaiend handje van af... of was de maaltijd niet lekker?!
Met de dinghy en ons snorkelgerief trekken we erop uit.
Eerst maken we even een stop bij het restaurant, bekijken het menubord, informeren we naar de prijs en de openingsuren. Wat de baas aan het eten is ziet er dik ok (er liggen frietjes op zijn bord 😋) uit en de prijs is ook ok. Dit is een optie voor straks, maar eerst even onderwater kijken of we zelf een 'main' kunnen vangen voor ons diner.
Het is hier een prachtige plek en een snorkelgebied met inmens koraal. Maar, geen lekkere prooi te zien en dus ook geen vangst. Niet aan de vislijn of lasso, jammer. Zouden ze het hier leeggeplunderd hebben? Het restaurant blijft leeg en we besluisten om zelf een diner te toveren en te eten op ons privé-terras met mooi uitzicht.
De volgende dag varen we een kleine mijl verder naar 'Dog Island'.
Hier ligt een wrak waar we een snorkelstopje houden, maar eerst wordt het tandwiel van de ankerketting omgedraaid, omdat deze nog steeds zijn springkuren heeft! Misschien helpt dit...
Nadat we het wrak van dichterbij gaan spotten zijn, wordt de proef op de som genomen. We gaan anker op... zonder bevredigend resultaat 😏 Pfff... Wat kunnen we nog doen?!
Enkele mijltjes verder ligt 'Chichime', daar hebben we een afspraak met SY Bella Ciao & Yemaya, om onze transit door het Panamakanaal te plannen.
Het Damfortanker, ons reserve -/hekanker, wordt klaargemaakt om te droppen. Deze hangt aan een gelood touw i.p.v. aan een ketting. The Captain gooit het anker overboord. Zo is het anker en de ankerketting vrij om verder naar een oplossing te zoeken. Het Rocna-anker wordt in de dinghy gelegd en de 60m ankerketting wordt volledig in het water gedropt, met één uiteinde vastgemaakt aan de boeg. De schakels worden gemeten en de schakels van de eerste meters zijn afgesleten, wel 1mm aan elke kant, dus dat is 2mm per schakel. Hierdoor passen ze niet meer goed in het wiel en wippen ze eruit en lijkt het of de ankerketting uitgerokken is! Ja, de schakels en ketting komen natuurlijk telkens onder spanning te staan en er komen enorme krachten op, aangezien ze twaalf ton moeten proberen verankerd te houden in wind en deining. De laatste meters van de ankerketting zien er beter uit, deze worden bijna nooit gedropt en zijn nog niet uitgesleten door telkens over het ankerwiel te lopen of onder spanning te komen.
Het vermoeden was dus juist en zo wordt de ankerketting omgedraaid, d.w.z. de eerste meter worden de laatste meter en omgekeerd en zo kunnen we de opgedraaide ankerketting ook weer ontdraaien door het van nul weer op te halen. Een intensief zwaar werkje, hopelijk brengt dit soelaas.
Dan is het tijd voor 'stap één' voor het starten van de transit door het Panamakanaal. Iedere boot vult online een document in voor de meting van het schip.
Morgenvroeg kunnen we bellen voor een afspraak hiervoor.
Mooie eilandjes van de 'Eastern Lemon Cays' doemen snel voor ons op. De vislijn heeft niks opgeleverd en wordt binnengehaald voor we de doorgang van het koraalrif binnen varen.
Het is hier druk, vele boten liggen reeds voor anker en kleinere houten boten varen af en aan met toeristen. Het kleine eilandje achter ons met een mooi strandje en een ondiep plekje lichtblauw water dat dienst doet als het natuurlijk ondiepe zwembadje, is druk bevolkt.
Het eiland links voor ons is ook bezaaid met dagjesmensen, er is een restaurant.
In de late namiddag worden de meeste dagjesmensen reeds teruggevoerd en wordt het rustiger om ons heen. Geen sjezende bootjes meer vol 'zuurkijkende' roodverbrande mensen. Gek, ben je op vakantie in een paradijs en dan kan er geen lachje of zwaaiend handje van af... of was de maaltijd niet lekker?!
Met de dinghy en ons snorkelgerief trekken we erop uit.
Eerst maken we even een stop bij het restaurant, bekijken het menubord, informeren we naar de prijs en de openingsuren. Wat de baas aan het eten is ziet er dik ok (er liggen frietjes op zijn bord 😋) uit en de prijs is ook ok. Dit is een optie voor straks, maar eerst even onderwater kijken of we zelf een 'main' kunnen vangen voor ons diner.
Het is hier een prachtige plek en een snorkelgebied met inmens koraal. Maar, geen lekkere prooi te zien en dus ook geen vangst. Niet aan de vislijn of lasso, jammer. Zouden ze het hier leeggeplunderd hebben? Het restaurant blijft leeg en we besluisten om zelf een diner te toveren en te eten op ons privé-terras met mooi uitzicht.
De volgende dag varen we een kleine mijl verder naar 'Dog Island'.
Hier ligt een wrak waar we een snorkelstopje houden, maar eerst wordt het tandwiel van de ankerketting omgedraaid, omdat deze nog steeds zijn springkuren heeft! Misschien helpt dit...
Nadat we het wrak van dichterbij gaan spotten zijn, wordt de proef op de som genomen. We gaan anker op... zonder bevredigend resultaat 😏 Pfff... Wat kunnen we nog doen?!
Enkele mijltjes verder ligt 'Chichime', daar hebben we een afspraak met SY Bella Ciao & Yemaya, om onze transit door het Panamakanaal te plannen.
Het Damfortanker, ons reserve -/hekanker, wordt klaargemaakt om te droppen. Deze hangt aan een gelood touw i.p.v. aan een ketting. The Captain gooit het anker overboord. Zo is het anker en de ankerketting vrij om verder naar een oplossing te zoeken. Het Rocna-anker wordt in de dinghy gelegd en de 60m ankerketting wordt volledig in het water gedropt, met één uiteinde vastgemaakt aan de boeg. De schakels worden gemeten en de schakels van de eerste meters zijn afgesleten, wel 1mm aan elke kant, dus dat is 2mm per schakel. Hierdoor passen ze niet meer goed in het wiel en wippen ze eruit en lijkt het of de ankerketting uitgerokken is! Ja, de schakels en ketting komen natuurlijk telkens onder spanning te staan en er komen enorme krachten op, aangezien ze twaalf ton moeten proberen verankerd te houden in wind en deining. De laatste meters van de ankerketting zien er beter uit, deze worden bijna nooit gedropt en zijn nog niet uitgesleten door telkens over het ankerwiel te lopen of onder spanning te komen.
Het vermoeden was dus juist en zo wordt de ankerketting omgedraaid, d.w.z. de eerste meter worden de laatste meter en omgekeerd en zo kunnen we de opgedraaide ankerketting ook weer ontdraaien door het van nul weer op te halen. Een intensief zwaar werkje, hopelijk brengt dit soelaas.
Dan is het tijd voor 'stap één' voor het starten van de transit door het Panamakanaal. Iedere boot vult online een document in voor de meting van het schip.
Morgenvroeg kunnen we bellen voor een afspraak hiervoor.