Fiji: Eiland “Viti Levi”: ‘Saweni Bay’, ‘Nananu-I-Cake’ Island/Bay, ‘Makogai’ & het Eiland “Vanua Levu”: ‘Savusavu’

Zaterdag, 6 - donderdag, 11 juli ‘19 (UTC Fiji +12u = +10u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Zaterdagmorgen, we smeren eruit naar ‘Saweni Bay’. In de baai liggen aan beide kanten een rif, waartussen een smalle doorgang is. Bij hoog water zijn ze onzichtbaar, de Fiji App (aangekocht in Nieuw-Zeeland voor vertrek) bevat de coördinaten. Er liggen reeds zeven boten in de half cirkelvormige baai, een aantal voor de riffen en enkele erachter. We willen zo dicht mogelijk bij het strand gaan liggen, omwille van de afstand als we maandag de verstaging moeten vervoeren.

Het is zaterdagmorgen, d.w.z. een extra grote marktdag. De stad ‘Lautoka’ ligt hier slechts enkele kilometers vandaan. De zand-/kiezelweg van het strand naar de grote baan is rustig doordat er weinig huizen staan. Het is heet en het is een héél eind wandelen naar de ‘Kings Road’, waar we een bus kunnen nemen. Van zodra we een wagen horen, steken we onze lifters-duim op. Hij stopt, de chauffeur rijdt naar de stad en wil ons meenemen tot daar. Dat is een meevaller en hij is een uitstekende gids. ‘Lautoka’ is - met ruim 50.000 inwoners - de op één na grootste stad van Fiji. De stad ligt in het westen van het eiland, bevat de grootste industriehaven en staat bekend als 'Sugar City' vanwege de ligging in het centrum van de suikerrietfabriek en de plantages. We zien de trein en open trucks volgeladen met suikerriet. Aan de suikerriet verwerkingsfabriek staan tientallen volle trucks en een trein te wachten om hun oogst af te leveren. Langs de weg zien we mensen kreeft & fruit verkopen. In de stad is het druk, stapvoets verkeer, straten met winkels, supermarkten en honderden kooplustigen. We worden netjes afgezet bij de markt en krijgen een extra waarschuwing voor zakkenrollers. We slenteren door de winkelstraten en kijken naar de prachtige stoffen en shari’s in de etalages. De stad is duidelijk meer Indisch getind, qua winkels, producten en locals. In vergelijking met ‘Suva’ is het ook een beetje een mengelmoes van allerlei winkeltjes en is het leuk om even in een andere stad te zijn. Bij ‘Tappoo’-winkelcentrum worden we aangesproken door twee Fijiers. Ze maken een praatje en zijn geïnteresseerd in ons verhaal. Plots geeft één van hen me iets omwikkeld in krantenpapier: ‘een kado’, zegt hij. Hij vraagt mijn naam te spellen en de andere man vraagt hetzelfde aan the Captain, de mannen nemen het ‘kado’ uit mijn handen, onthullen twee stukken hout en kerven onze naam erin. Dan steken ze een heel verhaal af dat ze van een dorp in het noorden komen en naar de ‘grote’ stad komen om geld te verdienen met hun houtsnijwerken... tja en dan komt het... een donatie voor hun ‘kado’ om voor hun familie te kunnen zorgen. Hoe konden we zo lichtgelovig zijn?! Ze maken misbruik van de ‘goede’ reputatie waar de Fijiers voor bekend staan! We zijn zo van ons melk, dat we ze iets geven. Nadien, bij een tas warme choco & chai latte in het foodcourt van het winkelcentrum, overlopen we ‘wat er net gebeurt is’. We concluderen dat we véél te braaf zijn en boos hadden moeten worden en hun met hun ‘kado’ laten staan! Wat moeten we nu met twee latten hout die lijken op de boegen van een polynesische catamaran ‘drua’? Later er een ‘drua’ van maken? In de boot past het al zeker niet en het is niet iets dat we zelf zouden uitkiezen als souvenier!

We gaan verder op verkenning en bezoeken enkele supermarkten om alvast uit te zoeken wat ze hebben en waar we eventueel weer kunnen bevoorraden, indien nodig. In de grote overdekte markt kopen we nog wat groenten, fruit & kruiden. Met gevulde boodschappentassen nemen we de bus terug naar ‘Saweni Bay’. 

Vanaf de grote baan wandelen we het weggetje weer op, richting de baai. Het is zo heet en met onze zware tassen is het puffen. Er komen enkele wagens van de andere kant langsgereden. Uiteindelijk komt er toch een wagen aan die onze kant uitrijdt en kunnen we het laatste stuk meerijden. 

Bij aankomst op het strand, is het laag water. Ons dinghietje ligt ver van het water en overal zien we koraal. De dinghywielen hangen er aan, dus rijden we ons Sensation-tje tot aan het water. Maar dan nog moeten we een heel eind roeien, alvorens het water diep genoeg is en er genoeg boven het koraal staat, zodat we de motor kunnen gebruiken. Een heel eind verderop zien we een vrijgemaakte doorgang, die gaan we de volgende keer gebruiken om te landen!

Boodschappen worden opgeborgen en wanneer de zon zakt, wordt de stag met de breuk (stuurboord) gedemonteerd. Al het voorbereidend werk voor de twee nieuwe stagen (vervangen ook meteen die aan de bakboord kant) worden getroffen. Als het goed is kunnen ze deze maandag opgehaald & gemonteerd worden.  

Één van de buren komt langs in de bijboot en verteld dat er morgen, zondag, een beachBBQ, voor de cruisers in de baai, wordt georganiseerd door een lokale dame. Dat zien we wél zitten, een goede gelegenheid om nieuwe mensen te leren kennen en wie er om je heen ligt.

De volgende middag dinghieën we naar het strand met wat lekkers voor op de BBQ, een gerecht om te delen en frisse drankjes. Het zou een mooie baai zijn, indien het water helder zou zijn en het strand niet vol afval zou liggen. Dit laatste heeft vooral met de wind te maken. De locals doen hun best, er staan op verscheidene plaatsen verzamelmanden op poten. Het aandrijvend vuil wordt door vrijwilligers verzameld. Enkele jaren terug zou het strand volledig bedekt zijn geweest met centimeters hoog opgestapeld afval. Van een ‘afvalberg’ gesproken!

We maken kennis met de Fiji-Indische Susan, haar Nederlandse man Willy en haar dochter Kaye. We hebben dolle pret met onze luchtvullende zitzak, die na twee jaar eindelijk uit de kast is gehaald en in gebruik wordt genomen. Lekkere Indische gerechten prikkelen onze smaakpapillen. Het wordt een gezellige namiddag die uitloopt tot een kampvuur tijdens de ondergaande zon. Het is grappig dat the Capatain en Willy onderling in het Engels met elkaar communiceren. Na 30j in Fiji te wonen, is zijn Nederlands niet meer zo goed, zegt hij zelf. 

Maandagmorgen worden we met de kapotte stag opgehaald op het strand door Bruce van ‘Westside Rigging’. We hebben hier met hem afgesproken, omdat hij in ‘Vuda Marine’ een extra procent moet betalen als hij er werk uitvoert of materiaal levert. En hij woont vlak bij de baai, dus dat is handig. In zijn atelier draait hij twee stagen voor ons en brengt ons weer naar de baai. The Captain monteert de stagen en is onze dame weer ‘tip-top’.

Het weer wordt bekeken en de route gewijzigd. De wind om van hieruit naar ‘Fulanga’ te varen blijft uit, maar een weervenster om vanuit ‘Savusavu’ op het eiland ‘Vanua Levu’ te vertrekken, zit er wél in. 

De volgende dag, dinsdag, varen we via het noorden richting ‘Vanua Levu’. De vele riffen beletten je om zomaar ff over te steken. Langs de noordkust varen we zo ver we kunnen. Ons doel is het ‘Volivoli’ Resort. We zijn al helemaal in ‘resort crash mood’= zwembad, drankje met een parasolletje erin en een etentje. Maar, de windgolven & valwinden beslissen hier anders over. Deze plaats is te choppy om te overnachten. Verder varen en op zoek naar een andere comfortabele ankerplaats. Ondertussen wordt er een stuk Mahi-Mahi uit de vriezer gelegd. Geen resort= zelf koken!

Bij de mangroven in ‘Nananu-I-Cake’, vinden we goede beschutting en rustig water. De planning en route voor de volgende dag worden bekeken, welke optie kiezen we? Oversteken naar oostkant van ‘Vanua Levu’ of verder naar de oostkant van ‘Viti Levu’ en daarna naar een eiland in de ‘Lomaiviti Group’? De keuze wordt gemaakt in functie van de wind. Aan de zuidkust van ‘Vanua Levu’ zullen we niet veel beschutting vinden voor de huidige & voorspelde wind, en de afstand is net te ver om in een dagtrip ‘Savusavu’ te bereiken vanaf de oostkant. De keuze is dat we aan deze kant blijven.

Al om 6u45, bij het eerste licht, gaan we anker op, we hebben een hele trip voor de boeg en zouden graag voor’t weekend in Savusavu willen arriveren, om tijdig alle boodschappen & was te kunnen doen en de gasfles laten vullen. 

Tussen de vele riffen en ondieptes navigeren we op motor. Eens in veiliger water gaan de zeilen op. De wind is alweer niet zoals voorspeld, hierdoor doen we langer over de trip, aangezien we een extra slag moeten maken. Onderweg worden we opgevrolijkt door twee scholen grienden, een school dolfijnen en springende pijlstaartroggen. Nou, daar doen we graag een paar mijltjes meer voor 😍!

Ruim voor het donker varen we de pas van ‘Makogai’ in. Het ziet er hier mooi en rustig uit. Dit eilandje staat op onze lijst, maar een bezoek stellen we uit voor een volgende keer. Morgen moeten we door naar onze eindbestemming: ‘Savusavu’.

Donderdagmorgen, ook nu ratelt de ankerketting voor 7u. Eens de pas uit, worden de zeilen uitgerold. De 46 mijl vliegen aan ons voorbij. Het is een heerlijke zeildag en we zijn blij dat we eindelijk weer een trip kunnen afleggen zonder te moeten motoren. 

Het eiland ‘Vanua Levu’ komt dichter bij, om 13u varen we de pas in en om 14u liggen we aan een mooring van de ‘yachtclub’.. we hebben het gehaald! 

Meteen wordt onze dinghietje opgetuigd en de gasfles aan land gebracht. Een uurtje later staat die gevuld weer aan boord. Tijd voor Happy Hour. In de club komen we heel wat bekenden tegen, het lijkt al snel op een bijeenkomst van mensen die we het laatst in Opua, Nieuw-Zeeland zagen. Gezellig!

Fiji:Beqa Island & Viti Levu: “Vunaniu Bay & Cuvu Harbour/Bay & Denerau & Vuda Marine”

Maandag, 1 - zaterdag, 6 juli ‘19 (UTC Fiji +12u = +10u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Met een blauwe hemel en een stralende zon zetten we koers naar het eiland ‘Beqa’. 

In de Fiji-wateren bevinden zich héél wat riffen, rotsen & ondieptes. Het is algemeen bekend dat zowél de papieren als digitale kaarten hier onvolledig zijn. Onder de cruisers wordt er héél wat uitgewisseld, qua films, series, muziek, alsook pilots, waypoints en routes. Deze laatsten zijn allemaal opgeslagen, m.b.v. een bevriende zeiler, op de kaartplotter en als extra back up op de laptop met Open CPN gezet. De gratis app:’Ovitalmap’ geeft via ‘Google Earth’ foto’s nog meer back up. En de radar kan extra aangezet worden bij twijfel. Is het anders dan in de andere delen van de Zuid Pacific? We hebben reeds meerdere plekken bezocht met deze valkuilen. Het blijft spannend en het is belangrijk ‘om bij te les te blijven’. Er lopen jammergenoeg regelmatig boten op het rif... het kan iedereen overkomen... Je kan geen ogen genoeg hebben en een heldere dag met de zon op haar hoogste of in je rug geeft extra zichtbaarheid. The Captain stuurt terwijl hij kijkt op de plotter & Ovitalmap op de iPad. De laptop staat standby. Ik sta op de punt en geef indien nodig aanwijzingen. 

De trip naar ‘Beqa’ gebeurt motor. De oostpas ligt er rustig bij. Hier en daar zien we stokken die een rots, ondiepte of rif markeren, enkele boeien geven het vaarwater aan. We ankeren tussen het ‘Beqa Lagoon Resort’ en het ‘Rukua’ dorp. We zijn blij dat we in een andere omgeving liggen, ook al is het water nog niet zo helder als we willen, toch is de blauwe kleur aantrekkelijker dan de bruine (van in Suva). Lokale boten varen langs ons heen, spelende lachende kinderstemmetjes weerkaatsen vanop het land. Er is geen wind, waardoor onze dame een beetje rolt, tijdens de nacht wordt het erger, de deining brengt haar in een vervelend ritme, de puts (=emmer) hangt uit om de bewegingen te vertragen en onze dame te stabiliseren. Een vervelend geluid van het grootzeil dat in mast over & weer gaat, probeer ik met oordoppen af te blokken. Ondanks de mooie plek en het plan om het dorpje en het resort te bezoeken, besluiten we het comfort prioriteit te geven en halen we de volgende morgen anker op.

We varen via de westpas buiten en steken weer over naar het hoofdeiland ‘Viti Levu’. Om ons heen zien we drijvende stukken hout, kokosnoten en palmbladeren, een gevolg van de vele regen van de afgelopen dagen. In het spiegelgladde bruine water van een rivier ankeren we in ‘Vunaniu Bay’. Een rustige ankerplaats aan de zuidkust, met in de verte een rookwolk die van een dorpje komt. Na een goede nachtrust vervolgen we onze tocht langs de zuidkust,  de ‘koraalkust’ genoemd, verder west. We passeren de ‘zandduinen van Sigatoka’. Deze natuurlijke bezienswaardigheid van maar liefst vijf kilometer lang, een kilometer breed en twintig tot zestig meter hoog, zien we vanaf het water. De zandduinen zijn miljoenen jaren oud en kan je bezoeken. Een opspringende pijlstaartrog doet ons opschrikken. Vliegende/uit het water springende reuze manta’s hadden we reeds gezien, maar niet deze kleinere soort. 

Al kusthoppend arriveren we in ‘Cuvu Harbour/Bay’, een mooie half cirkelvormige baai met zandstrand en een resort dat op een eilandje ernaast ligt. We brengen een bezoek aan het dorp. Bij terugkeer zit er een Fijier bij ons Sensation-tje. Naar eigen zeggen, heeft hij enkele jongeren bij haar weggejaagd toen ze er zand in aan’t gooien waren, of hij heeft het zelf gedaan, het is duidelijk dat hij iets wil van ons. We bedanken hem hiervoor en vragen of we hel een lift met de bijboot naar zijn dorp, tussen de baai en het resort eiland kunnen geven. Hij wil wat anders... hier gaat het kopen, denken we... geld! Neen, geen geld, hij heeft een papiertje waarop zijn naam, adres en enkele medicijnen staan geschreven. Of het mogelijke is om deze vanuit Nieuw-Zeeland naar hem op te sturen. We polsen waarvoor de medicijnen dienen, aangezien we héél wat soorten aan boord hebben. ‘To make a man strong’, antwoordt hij. Na wat doorvragen komen we er achter dat het een soort ‘viagra’ is dat hij wil! Hi, hi, hi,... zo’n vraag hebben we nog niet gehad en bevindt zich niet tussen onze reisapotheek.

Voor Happy Hour varen we naar het schiereiland Yanuca dat in de baai ligt en dat volledig ingepalmd is door het  ‘Shangri-La’ Resort. Vrolijke vakantiegangers peddelen met een kajak voorbij, lawaaierige jetski’s vliegen rond ons dobberend huis en een mega opblaasbaar waterpark neemt een vierde van de baai in beslag. Even resort ‘crashen’. Het is druk in het resort, veel gezinnen en een zwembad vol spelende kinderen. Oeps, niet aan gedacht om onze zwemspullen mee te nemen. Bij een cocktail op het terras bekijken we de vakantiegangers. Plots hoort the Captain Vlaams. Neen, ik hoor Nederlands, maar de kinderen spreken Engels. We zullen het niet goed gehoord hebben. Maar toch, het zijn twee vriendinnen, een Vlaamse met haar twee jongens en een Nederlandse, allen woonachtend in Australië, Melbourne (respectievelijk sinds 15 & 6j), die hier voor enkele dagen op vakantie zijn. De jongens hebben twee weken schoolverlof en Fiji is slechts 4u vliegen. Daarom is het hier zo druk! We hebben een leuke babbel en worden uitgenodigd om hen te vergezellen voor een diner in een ander nabijgelegen resort. Na een heerlijk diner in leuk gezelschap keren we terug naar het resort en nemen afscheid van elkaar. Zij vliegen weer terug naar Australië en wij hoppen morgen verder.

Volgende stop is ‘Denerau’. ‘Denerau Island’ is een kunstmatig eiland, waar sinds de jaren '80 een aantal golfbanen, internationale luxe resorts, villawijken, een moderne jachthaven en een fraai winkelcentrum zijn verrezen. Het ligt 7km westelijk van Nadi (stad waar de internationale luchthaven is). Er is een shuttleservice op Denerau Island (Bula Bus) die rijdt tussen de hotelresorts en de Marina. De Marina is de uitvalsbasis voor ferry’s en boottransfers naar de nabijgelegen Mamanuca- & Yasawa Eilanden. Onze aanwezige vrienden hebben reeds een mooring voor ons gereserveerd en nemen vanuit hun dinghy onze lijnen aan. We nemen een kijkje in het kunstmatige open winkelcentrum en bij elke excursie-kiosk (en het zijn er véél) worden we aangesproken. De prijzen in de supermarkt en de restaurants zijn minstens 2x zo hoog als we gewoon zijn, maar er staan geen inkopen op ons lijstje. Er is zelfs een ‘Hardrock Café’! De focus ligt hier duidelijk op buitenlandse toeristen of dagjesmensen. ‘s Avonds veranderd de ‘village’ in een gezellige uitgaansbuurt, met verlichting en muziek van verscheidene zingende bands. Een leuke sfeer voor een dinertje met onze vrienden, met uitzicht op onze dames aan hun mooring. 

De volgende dag, besluiten we na een was te hebben gedraaid en een thee-/koffiekransje als afscheid met onze vrienden, uit te checken en door te varen. Pfff, wat is het heet hier in de havenkom, geen zuchtje wind. We willen nog even tanken voor vertrek, maar het is druk aan de tanksteiger, ferry’s en andere schepen liggen te wachten. Dan maar op de volgende plek tanken. 

5 mijl verder is ‘Vuda Marine’. Onderweg zien we weer een enthousiaste, uit het water, springende pijlstaartrog. De havengeul is gedrecht, smal en slechts 3,5m diep (volgens onze bronnen). Bij aankomst is het bijna laag water. Even via VHF checken of we mogen binnenkomen om te tanken en of de geul diep genoeg is voor onze 2m diepgang. Geen probleem. Toch zien we bij het invaren op de dieptemeter 1,8m verschijnen! We willen het risico niet lopen om in de smalle in-/uitgang vast te zitten in de modder en dus vragen we of we mogen wachten tot opkomend water om weer naar buiten te varen. Ondertussen nemen we een kijkje in de Marina. Het is een cirkelvormige kom, waar alle boten tegen elkaar liggen. De marina is gekend als een ‘hurricane hole’. Tijdens het cycloonseizoen worden de boten aan een boei in het midden van de cirkel vastgemaakt. Er is ook een werf en je kan je boot in een put laten zetten. Dit is een uitgegraven kuil, waarin de boten gaan met de kiel in de kuil, terwijl de romp ondersteund wordt door autobanden. Een ‘apart’ zicht. Terwijl we in onze kuip wachten op meer water, zien we een boot de havengeul uitvaren en... plots zit ie vast... Nog maar ff wachten. Ook hier in de Marina is het heet en is er geen zucht wind. We zijn blij dat we naar buiten kunnen varen en op anker kunnen gaan liggen. Er is een optreden van een band die avond, en we hebben met vrienden afgesproken elkaar daar te treffen. Wanneer we toekomen in de open bar, is er een ‘kava’-ceremonie (zie * voor meer info) aan de gang. We worden uitgenodigd om er aan deel te nemen en the Captain gaat hier graag op in, aangezien hij nog niet de kans heeft gehad om ‘kava’ te proeven (ik wél in Samoa). We krijgen beurtelings een ‘low tight’ (half gevuld; ‘high tide’= vol kommetje) kokosnootkommetje gevuld met een troebele vloeistof. Bij het aankijken van je kom klap je in je handen en roep je ‘BULA’, in één teug drink je het op en klapt iedereen drie keer in de handen en zegt ‘Maca’ (Ma-th uitgesproken).Na twee rondjes haak ik af, the Captain gaat nog even door. Hij vindt de smaak wél ok, ook al wordt het door velen als ‘modderwater of afwaswater’ beschreven. De lippen & tong worden een beetje verdoofd en geven een lam gevoel alsof je van de tandarts komt. Met een ‘dubbele’ tong spreken gebeurt dus niet alleen na te véél alcohol drinken 😜.

Het is een gezellige avond en de muziek is goed. De ankerplaats wordt ‘s nacht oncomfortabel, geen wind en een boot die heen & weer gewiegd wordt door de stroming.

Time to leave... anker op dus de volgende ochtend. 

Meer info:

*’Kava’:

Kava(Piper methysticum) is een plant uit de familie Piperaceae. Het is een gewas dat al sinds de oudheid wordt geteeld op eilanden in de Stille Oceaan. Andere namen zijn ʻawa (Hawaï), ʻava (Samoa), yaqona (Fiji) en sakau (Pohnpei).

Kava is een tropische groenblijvende struik met hartvormige bladeren en houtachtige stengels.

Pacifische culturen gebruiken traditioneel de kava-drank tijdens rituelen en sociale bijeenkomsten. Om het te maken, vermalen mensen eerst de wortels in een pasta.

Dit malen werd traditioneel uitgevoerd door de wortels te kauwen en uit te spugen, maar nu gebeurt dit meestal handmatig.

De pasta wordt vervolgens gemengd met water, persen en geconsumeerd. Het geeft een rustgevend effect en verdoofd tong & lippen.

Meer info zie link:

https://mens-en-gezondheid.infonu.nl/natuurgeneeswijze/109974-de-geneeskracht-van-kava.html

Zie deze YouTube link voor video van een ‘Kava-ceremonie’:

https://www.google.be/search?q=hoe+verloopt+een+kava+ceremonie&client=safari&hl=nl-be&prmd=ivsn&source=lnms&tbm=vid&sa=X&ved=2ahUKEwjq4a3Z5MbjAhWKdn0KHYfrDjEQ_AUoAnoECA0QAg&biw=1024&bih=661#ip=1

*Link ‘Shangri-La’ Resort:

https://www.shangri-la.com/yanucaisland/fijianresort/

Fiji: “Viti Levu”, ‘Suva’

Dinsdag, 25 juni - maandag, 1 juli ‘19 (UTC Fiji +12u = +10u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)

“Bula Bula”= hallo! Roepen hier de Fijiers enthousiast naar ons. (Zie * voor meer info)

En zo bevinden we ons in “Fiji”. Een nieuw land voor ons om te exploreren... 

“Fiji” is een archipel van 333 eilanden gelegen ten zuiden van de evenaar in het centrale deel van de Grote Oceaan/Stille Zuidzee, of Pacific zoals wij ze meestal noemen. Om precies te zijn ligt het op de scheidslijn van Polynesië en Melanesië (zie * voor meer info), recht boven Nieuw-Zeeland. Het hele land beslaat zo’n 1,3 miljoen km², waarvan slechts 1,5% land is. Van alle 333 eilanden worden er slechts 110 bewoond. Het hoofdeiland is “Viti Levu”, waar ongeveer driekwart van de 860.000 inwoners woont, hier bevindt zich de hoofdstad van “Fiji”: “Suva”. Het tweede grootste eiland is “Vanua Levu”, op ongeveer 100NM (60km) ten noordoosten van “Viti Levu”. De overige eilanden zijn allemaal een stuk kleiner en zijn vaak atollen (= koraalformatie die net boven zeeniveau uitsteken). De meeste eilanden zijn omringd door koraalriffen en turquoise gekleurde lagunes. 

Het eiland is al sinds ongeveer 1200 v Chr. bewoond. De oorspronkelijke bewoners kwamen van de Solomoneilanden en Vanuatu. Zij noemden hun land 'Viti' & de Tonganen noemden het ‘Fisi’. Toen kapitein Cook hier arriveerde (1774) en hij de mensen vroeg hoe het land heette, versmold hij de twee namen tot 'Fiji' en zo werd dat de naam waaronder het land in de rest van de wereld bekend is geworden.

De Nederlander Abel Tasman was in 1643 de eerste westerling die Fijische grond betrad. Het duurde echter daarna nog honderden jaren voordat de westerling definitief voet aan de grond kon en durfde te zetten op de beruchte kannibaaleilanden. Pas in de 19e eeuw kwam een stroom Europeanen op gang die naar Fiji kwamen om handel te drijven in zeekomkommers en sandelhout. In 1874 werd Fiji tenslotte een Britse kolonie, en dat bleef het bijna een eeuw lang. In die tijd legden de Britten vele suikerplantages aan en brachten zij Indische arbeiders om de plantages te bewerken. De Indische arbeidskrachten tekenden een tienjarig contract, waarna zij zelf mochten beslissen op Fiji te blijven of niet.

Hierdoor zijn de inwoners van Fiji samengesteld uit afstammelingen van de oorspronkelijke bewoners (van Melanesische of Polynesische oorsprong) en Indiërs (die door de Britten als landarbeiders werden geimporteerd). Een klein percentage is van overige Europese of Aziatische oorsprong. Fijiërs staan bekend om hun enorme vriendelijkheid.

Naast Fijisch en Hindi wordt Engels gesproken. Engels is de officiële voertaal en wordt gebruikt tegenover toeristen, door instanties en tussen Indische Fijiërs en inheemse Fijiërs.

Fiji is geen rijk land, maar vergeleken met de omringende eilanden, doet Fiji het economisch goed. Nog steeds wordt er op grote schaal suikerriet verbouwd, er wordt hout gekapt & vindt er herbeplanting plaats; er worden goud, koper en olie gewonnen. Toerisme vormt eveneens een belangrijke bron van inkomsten. En hoe beperkt de openbare middelen ook mogen zijn, er is in Fiji gratis & verplicht onderwijs tot 18 jaar (opgelet: indien je kinderen niet naar school gaan, kan je gevangenisstraf krijgen!). ‘Basis’-gezondhiedszorg is gratis voor iedereen.

Op Fiji wordt betaald met de Fijian Dollar, afgekort FJD (zie * voor meer info)

We zijn met onze dame dus in “Fiji” toegekomen op het hoofdeiland “Viti Levu”, dat meteen het grootste eiland van Fiji is. “Viti Levu” is behoorlijk bergachtig en het binnenland bestaat uit met jungle begroeide bergen van tussen de 1500-2000 meter hoog. 

De ochtend na aankomst & inklaren moeten we eerst langs alle autoritaire instanties om ons inklaringskosten te betalen, aangezien we niet voldoende FJD’s hadden bij aankomst. Eerst maar even naar de hoofdstad ‘Suva’, met de lokale bus, om geld te pinnen en simkaarten te kopen (gratis WiFi is hier niet te vinden, maar de data-bundels zijn betaalbaar en zijn inclusief gratis whatsapp & Messenger (+ nog andere sociale media)). We zoeken onze weg m.b.v. ‘Maps.me’ langs alle instanties in de aangegeven volgorde: 1: gezondheid; 2: cruisingpermit; 3: Biosecurity; 4: douane & immigratie. De ene is op loopafstand in de stad, de tweede is een korte taxiritje buiten de stad en 3&4 liggen vlakbij de versmarkt in de stad. Op een uurtje hebben we onze schulden afgelost, zijn we ‘officieel ingeklaard’ en hebben we een cruisingpermit voor 6 maanden in handen, hiermee mogen we over heel Fiji en alle eilanden die Fiji rijk is rondvaren & bezoeken. Onze 4 maanden (of langer) cruisen ⛵️tussen de 333 eilanden 🏝in Fiji kan beginnen 🇫🇯

Tweede prioriteit: de breuk in de verstaging. Hiervoor hadden we reeds vanuit Tonga meermaals mailcontact met de ‘Yacht Shop’ in Lami, het volgende dorp. Dus de bus op en er naar toe. Daar ‘hoorden ze het precies in ‘Keulen’ donderen’! Uiteindelijk na al onze mails vooraf en enkele persoonlijke bezoekjes (drie keer na elkaar), krijgen we enkele dagen later te horen dat ze bij ‘Yacht Shop’ niet aan onze onderdelen kunnen geraken. Hierdoor moeten we richting ‘Vuda’ naar Bruce van West Rigging. Hij zou het nodige materiaal wél hebben. 

Door deze ‘aan het lijntje houden’-dagen i.v.m. de verstaging en de voorspelling van véél wind, liggen we reeds enkele dagen verwaaid in Suva. Hiervan maken we gebruik om de omgeving & stad te verkennen. Altijd leuk om even in een stad te vertoeven en alles bij te hand te hebben of te kunnen vinden & kopen.

De ‘Royal Suva Yachtclub’ ligt vlakbij de hoofdstad “ Suva” en de grote industriehaven. De ankerplaats is alles behalve een ‘plaatje’. Het ligt vol met Chinese diepzee vissersboten, de ene al een grotere roestbak dan de andere. Om ons heen liggen pakketjes van twee, drie, vier of meer van zulke roestbakken naast & aan elkaar, aan één grote mooringboei. Dit doet ons sterk terugdenken aan ‘American Samoa’ (PagoPago augustus ‘18). De ankerplaats hier staat bekend als: slechte ankergrond en krabbende/drijvende vissers- & vrachtschepen. Dat geeft ons niet meteen een veilig gevoel met al die reuzen om ons heen! Het water is ook niet echt uitnodigend met haar bruine kleur, drijvende olievlekken en één witte spot van kwallen om ons heen. Waar is het beloofde heldere turquoise water, dat op elke reisfolder over Fiji prijkt?!  

De draaiende motoren van de grote schepen, de laad- & losplaats van containers zorgen dag & nacht voor lawaai en veel verlichting ‘s avonds/‘s nachts. De luchtvervuiling van de rook die uit de grote fabrieksschoorstenen blaast en de uitlaat van het verkeer dat langs rijdt, houden ons tegen om het regenopvangzeiltje op te hangen. Ook al is het niet de aangenaamste plek en is het uitzicht op scheepswrakken niet echt idyllisch, toch is het hier niet slecht. Vooral de praktische kant is meegenomen: dichtbij de stad en een gezellige jachtclub. We schaffen ons een ‘tijdelijk lidmaatschap’ aan en krijgen hierdoor onbeperkt toegang tot het dinghydok, water tanken, korting op de drankjes (uitgezonderd cocktails), gebruik maken van douches en wasserij-service.

“Suva” is de hoofdstad van Fiji & het culturele centrum. Hier woont bijna de helft van Fiji’s inwoners. Deze stad heeft een grote etnische diversiteit en staat vol met koloniale gebouwen, aparte shops, heel wat restaurantjes, leuke winkels, goed gevulde supermarkten en een mega grote versmarkt met een ruim aanbod aan groenten & fruit. De markt is een levendige belevenis, de mensen zijn even kleurrijk als de groenten & fruit die ze verkopen. Helpers liggen in hun kruiwagen de dutten tot iemand hem nodig heeft om de aankopen erin te laden en te vervoeren. Op de bovenverdieping kan je bundels Kava kopen, deze zijn een must om aan te bieden tijdens een ‘Sevusevu’ bij de chief van een eiland/dorp (meer hier over later). Er zijn veel Indiase invloeden aanwezig in de stad: winkels met Indiase kleding, prachtige shari’s en vele curryrestaurants. 

Dagelijks nemen we de bus aan de gevangenis, die zich tegenover de jachtclub bevindt, en rijden op & neer naar de stad, voor slechts 0,68 Fiji$/rit/pp (= 0,28€). De oude bussen zonder ramen zijn reeds voorzien van een elektronische scansysteem. Dankzij bevriende cruisers zijn we reeds in het bezit van een buskaart met krediet erop. De doorgang in de overvolle bussen is behoorlijk smal, waardoor je telkens er een persoon op of uitstapt, de voor- of achterkant van het middenlichaam van een persoon langs je heen wrijft! De bevolkingssamenstelling hier in Fiji, is veel diverser dan we tot nu toe in Oceanië hebben meegemaakt. Bij het zien van de verscheidenheid in bevolking, waan je je de ene keer in Afrika met de afro-kapsels & kort zwart krullend haar en de andere keer in India, met zwart stijl lang haar. De busrit is altijd een belevenis op zich, de ene chauffeur zet een luid ‘Bollywood’ muziekje op en de andere laat zijn versnellingspook extra kraken. Bij regen gaan de plastieken flappen naar beneden. En wil je uitstappen, trek je even aan het touwtje of kabeltje die van achter- naar vooraan in de bus hangt en bij de chauffeur een belletje doet rinkelen & lampje laat branden.

Elke local wijst je erop dat je je tas goed bij je houdt en waarschuwen je om ‘s avonds niet meer op straat te begeven. Een taxirit is ook goedkoop, voor 4,50 FJD (= 1,80€) per rit, zijn we zo in de stad of weer in de jachtclub, dit is ons vervoermiddel vanaf zonsondergang.

De avondlijke dinghyritjes weer naar onze dame, zijn een avontuur met het ontwijken van vliegende vissen, die in school voor ons Sensation-tje wegspringen en ons in het schijnsel van het hoofdlampje telkens doen opschrikken en wegduiken, om een aanvaring met zo’n plakkerig stinkend visje op onze lichamen te ontwijken.

Tussen de vele regenbuien door wagen we onze kans aan land om er op uit te trekken. 

Een bezoek aan het ‘Fiji Historisch Museum’ leert ons meer over Fiji, van kannibalisme tot kolonialisme, alsook aanschouwen we hier een drua (Polynesische pirogue (catamaran). Vlakbij bevindt zich het schitterende koloniale 100 jr oude ‘Grand Pacific hotel’, waar in de lobby de tijd heeft stil gestaan. We lopen er binnen en kijken onze ogen uit, het loont best de moeite waard en heeft een rijkelijke geschiedenis. Enkel leden van het Engelse koningshuis brachten hier reeds een bezoek, hiervan aanschouwen we de foto’s in de vitrinekast. Toch wél bijzonder. Een heerlijke lunch in ‘the Governors’, het eerste huis van de vroegere Engelse gouverneur is ook een aanrader, een museum op zich.

Sinds aankomst hebben we nog geen verse voeding gekocht of gekookt. Boven het shoppingcenter is een food court. Hier kunnen we al een lekkere curry of gigantische noodle-maaltijd eten vanaf 7FJD (=2,80€)! Daar kunnen we het gasvuur niet voor aansteken 🤑. Dus een uitstapje naar het shoppingcenter is deze keer geen straf voor the Captain, hi, hi, hi,... In tegendeel, hij schaft zichzelf nieuwe zwemvliezen, een grotere vismolen en nieuwe kunstinktvis-azen aan.  

Heel opmerkelijk en een vermelding waard is dat een toiletbezoek 0,50FJD (=0,20€) kost (in’t shoppingcenter), waarvoor je toiletpapier krijgt toegereikt (Hebben dit in Turkije, Griekenland & Ecuador ook ervaren).

Maar de grootste uitdaging is ons kappersavontuur. Trouwe lezers weten dat ik de ‘hobby-Zensation-kapster’ ben, zowél voor the Captain, andere cruisers als voor mezelf. Na weer enkele maanden aan boord te zijn, na in april voorzien te zijn van een prachtige coup van onze vertrouwde Belgische kapster-vriendin, trachten we het aan boord wat in model te houden met wat aanpassingkjes om de 4 à 5 weken. Wanneer we een barber passeren en de kapper ons toeroept ‘haircut’?, is de verleiding groot. The Captain is dringend toe aan een knip- & scheerbeurt. Enkele uren later, na ons stadsbezoek & ondertussen de foto’s te hebben uitgepluist op de twee smartphone naar een goede foto van the Capatain zijn ‘coupe’, lopen we terug langs de ‘Bulla Barber’. The Captain waagt de sprong. Terwijl hij onderhanden genomen wordt, maak ik een praatje met de twee knippende & scherende kappers. De andere is klaar met zijn klant en vraagt me of hij mijn haar achteraan wat rechter moet knippen. Tja, ik vertrouw niet zo snel iemand mijn haar toe, maar wat gelijk knippen en puntjes eraf kan geen kwaad. Hij begint goed en ‘t ziet er ok uit en ik vraag om het te stijlen/föhnen. Hij neemt de haardroger en begint, maar stopt als ik vertel dat het een luxe voor me is gestijld haar, aangezien ik aan boord de haardroger niet kan gebruiken, vanwege te weinig power. Hij gaat me klaarstomen om uit te gaan 🥳. Legt de haardroger neer, neemt de tondeuse in de hand en begint plots mijn haar aan de linkerkant te scheren! Daarna smeert hij m’n haar vol gel 😬😝😩! Hij vertelt dat hij me de ‘Rihanna’ look geeft, terwijl ik enkel vroeg om het achteraan wat bij te knippen & uit te dunnen!

Weet ik véél hoe die ‘Rihanna’ eruit ziet... weet enkel dat het een zangeres is! Leven zonder TV & internet en ga zeker niet onze kostbare data gebruiken om elke keer naar haar te googelen om te kijken hoe die dame eruit ziet 🤔. Die kappers zijn het niet gewoon om een modern of westers kapsel te creëeren, alle dames hebben hier  kroezelhaar (Afrikaans) of lang stijl haar (Indisch). Enfin, ik zit ermee... ook al koste het slechts 4€, maar wél een onherstelbare grote deuk in mijn zelfbeeld!!! ‘t was wél ne knapperd & sympathieke kapper, heb me door hem laten ompraten... gevallen voor z’n charmes... 🙃

Geert’s kapsel is mooi, door z’n collega gedaan en ook netjes geschoren, net een ‘baby’-face. ‘t Is te warm voor een mutsje te dragen en te kort voor een haarband, dus zal ik geduldig moeten wachten tot het weer wat toonbaar is! Never again en snel die vieze vettige gel eruit wassen... Knappe kapper of niet!

In het weekend is het een gezellige drukte in de jachtclub, zeker met de uitzending van een belangrijke rugby wedstrijd, de internationale sport hier. 

Voor vertrek brengen we een bezoek aan de ‘New World’ supermarkt (beetje kleiner dan die we uit Nieuw-Zeeland kennen) en aan de versmarkt. De koelkast is weer goed gevuld om de komende week door te brengen op het eiland Beqa en omgeving. Even geen goedkope lekkere curry’s of kant-en-klare gerechten meer binnen handbereik, maar wél lekkers uit de ‘Zensation’-combuis.

De wind is gaan liggen en het is eindelijk droog. We hebben hier véél regen gehad dagen aan een stuk... typisch ‘Suva’-weer volgens de lokalen. Het wordt de ‘pispot’ van het eiland genoemd. De positieve kant daarvan is, dat het prachtig groen is en dichtbegroeid. Nou we zijn toe aan zon, helder blauw water, het rustgevende geluid van kabbelend water, tjirpende vogels en stilte om ons heen. Tijd om de ‘big city’ achter ons te laten. 

Extra Info:

*Betekenis van ‘Bula’

https://www.go-fiji.com/bula.html

*Melanesiëis samen met Polynesië en Micronesië een van de drie grote eilandengroepen in de Grote of Stille Oceaan die samen met Australië Oceanië vormen.[2] Het is gelegen ten noorden en ten noordoosten van Australië. De andesietlijn, een prominent geologisch element van het Pacifisch Bekken, scheidt Melanesië van Polynesië in het oosten en van Micronesië in het noorden.

Melanesië betekent zwarte eilanden (Grieks: melas = zwart, nesos = eiland), genoemd naar de huidskleur van de inheemse bevolking. Zij worden Melanesiërs genoemd.

*FJD

1€=2.40 FJD/1FJD= 0,40€

*’Food court’= een verzameling van verscheidene eetstanden/restaurants  met een gedeelde zitruimte. Het doel van een ‘food court’ is om te voorzien in de verschillende eetbehoeftes van een groepje mensen, maar toch de mogelijkheid biedt om gezamenlijk te eten & proeven van verschillende keukens.

Trip: Tonga - Fiji

Totaal trip:

Resultaten na 69u30’:

Afgelegde afstand: 391NM

Dag 1:

Zaterdag, 22 juni ‘19, 18u - zondag, 23 juni ‘19, 18u

Met de ondergaande zon varen we verder de “Ha’apai Groep” uit. De zee is rustig en met een comfortabele koers gaan we de nacht in. Al snel wordt de nachtverlichting aangestoken. Welkom maan! 

Bij het eerste daglicht gaat de lijn uit, iets over 10 hebben we beet. Het is een grote dikke Mahi Mahi. Hij laat zich graag zien en steelt de show met wilde hoge sprongen. Al snel hebben we hem bij de zwemtrap. Hij springt zo hoog dat we telkens nat worden van zijn ‘bommetjes’! Zoutdruppels parelen over onze frisgewassen lichamen en kleding. Deze extra douche hebben we niet nodig. Onze vriend blijft flink te keer gaan en net wanneer the Captain hem aan de haak wil slaan springt hij weer op en plonst met heel zijn gewicht in het water... de lijn breekt... hij heeft gewonnen! Daar gaat onze grootste, dikste Mahi Mahi met ons geluks-inktvis-aasje 😱

De zeilen worden uitgevlinderd.

Dag 2:

zondag, 23 juni ‘19, 18u - maandag, 24 juni ‘19, 18u.

Tijdens de nacht varen we reeds in Fijische wateren in. Het is extra opletten en navigeren tussen de eilanden & riffen van de Lau-groep. We zijn in Fiji, maar mogen hier niet stoppen. In de Lau-groep is geen officiële inklaarplaats. Met uitzondering tijdens het passeren van de World Arc Rally & Pacific Circuit Rally. Zij betalen dik om de autoriteiten te laten overvliegen om hun vloot daar te laten inklaren. Via mail naar de autoriteiten, proberen we hier mee van te profiteren, alles is mogelijk indien je bereid bent het drievoud van het inklaringsbedrag neer te tellen, exclusief een extra betalende agent onder de arm neemt die alle nodige documenten voor je vooraf regelt! Daar doen we toch maar niet aan mee. Van enkele honderden mijlen over & weer varen zijn we niet vies en we hebben vier maanden tijd.

Maar het is toch jammer & zonde dat ze hier geen officieel inklaringsplaats hebben, want deze groep zou hele mooie eilanden hebben en op vele zeilerslijstjes staan, maar de tocht terug naar hier vanuit de twee grotere eilanden (Vanua Levu & Viti Levu) is niet altijd makkelijk. Ook door tijdgebrek moeten vele zeilers het overslaan. Stop je toch en betrappen ze je, krijg je een hoge boete en maken ze het je knap lastig tijdens de inklaarprocedure. Dit mochten cruisersvrienden vorig jaar ondervinden. Dus... doorvaren en hopen dat een goed weervenster ons weer hier weer naar toe blaast.

Om 4u valt de wind in, we motorsailen. 

De volgende ochtend hebben we weer beet. Het voelt weer als een groot kaliber. Maar voor we hem binnendragen is hij gelost. ‘t Kunstaas hangt er nog aan. Jammer van de hazenlip 🐟!

Dan is ie er weer maar speelt behoorlijk met onze voeten. De hele dag zijn we in de weer: boom erin, boom eruit, boom erin, boom eruit,... tich keer erin, eruit,... 

wanneer we afklokken, wordt de plaatselijke tijd toegepast, waardoor de klok een uur wordt terug gedraaid: 18u wordt 17u (LT).

Dag3:

Maandag, 24 juni ‘19, 17u - dinsdag, 25 juni ‘19, 13u30

Wanneer ‘s avonds de vislijn wordt binnen gedraaid, hangt het aas er niet meer aan. Pfff... alweer een geluks inktvis-aas kwijt! Dit wordt een kostelijke zaak 🦑🤑. We balen.

De wind geeft het ook op, om 22u gaat de motor aan. Om 1u verschijnt er een boot op AIS.  Een vrachtschip van bijna 600 voet! We varen op aanvaringskoers naar elkaar toe. Een uur later en een aantal mijlen verder, komt hij dichter bij. Nog steeds zie ik geen intentie in koerswijziging van de tegenligger. Uiteindelijk wijzig ik onze koers en passeren we elkaar op 1mijl. Toch steeds een beetje eng om die lichten en gebrom in het donker dichterbij te zien & horen komen.

Ook tijdens de aanvang van mijn tweede wacht is het nog steeds bladstil. Meer en meer lichtjes verscheidenen aan de horizon en AIS-signalen verschijnen er op de plotter. We komen dichter bij de bewoonde wereld.

Om 7u30 kunnen we weer zeil zetten. De vislijn hangt uit en ook nu hebben weer snel beet. Gaat het ons deze keer lukken?! Even later ligt er een mooie Mahi Mahi van een meter in de kuip. Joepie 🐟! Helemaal blij na de visvangst-ups & downs de afgelopen dagen.

Om 13u zijn we bij de haveningang van Suva. De havenautoriteiten geven ons toestemming om door te varen en om 13u30 droppen we het anker voor de “Royal Suva Yachtclub”. Via VHF melden ze ons dat ze met de autoriteiten langskomen om Zensation en bemanning in te klaren.

Er liggen nog enkele bekende boten en sommigen onder hen blijken ook nog op een bezoek van de autoriteiten te wachten. De yachtclub brengt al vast huiswerk: stapel papieren, waarvan twee dezelfde bundels van de reeds 8 (van de 13) pagina’s ingevulde en doorgemailde ‘advance notice of arrival’. Een negatief puntje aan onze manier van reizen... Na wat geduld en vier boten verder, krijgen we eindelijk twee dames van ‘gezondheid’ op bezoek. Met een vriendelijke luide ‘Bula Bula’ komen ze toe. Even later krijgen we het gezelschap van twee dames en een heer: douane, immigratie & quarantaine. Ze puffen, een drukke dag voor hen: vier boten inklaren vanaf 14u. De tijd dringt, hun werkdag zit er bijna op. De pannenkoeken (in stukjes met bruine suiker) worden in een sneltempo aan een prikkertje naar binnengewerkt en de papierhandel nog sneller afgehandeld, zonder één blik in de boot of controle van iets. Lekker makkelijk! Net voor het einde van de werkdag (=16u30) zijn we ingeklaard en vrij om aan land te gaan. De sirene blaast (om 7u= start van de werkdag; 16u30= einde (kennen we reeds van Samoa)) en de autoriteiten lachen, hun dag zit er op. Welkom in “Fiji”!

Tonga: Ha’apai Group: “Foa”, “Uoleva” & “Nomuka Iki”

Zondag, 16 - zaterdag, 22 juni ‘19  (UTC Tonga +13u = +11u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)

Bij aankomst gisterenavond, hoorden we tijdens het draaien van de motor een raar geluid, voornamelijk als hij in zijn achteruit stond. Zou er wat met de keerkoppeling zijn of zit er meer lijn in de schroef dan we denken. Met de keerkoppeling lijkt alles ok. The Captain trekt zijn snorkelspullen aan en neemt een kijkje onder water. De lijn om de schroef is het probleem. De duikles wordt op’t gangboord gelegd en met duik- & zeilmes gaat hij de lijn te lijf. De lijn zit helemaal rond de schroef, waardoor de waterdoorstroom van de schroefaslager, die watergesmeerd is, afgesloten is. Na veel moeite krijgt the Captain alle lijn er af. Één van zijn flippers moet er aan geloven, hij is gebroken, dus dat wordt een zoektocht naar nieuwe zwemvliezen. Zijn handen zijn enkele krassen & sneden rijker, maar de lijn is verwijderd en de schroefas draait weer zoet. 

Na deze klus, besluiten we om te proberen ‘al liftend’ naar “Pangai” te gaan, 9km verder. Dat scheelt ons een tripje met de boot van 5NM, aangezien we bij “Foa” willen blijven liggen om te snorkelen.

Het liften gaat vlot, ondanks dat er weinig omwonende zijn. De eerste wagen stopt, een kleine open vrachtwagen, achter in de laadbak mogen we plaatsnemen. Onderweg zijn we de “attractie van de dag’’: twee ‘palagi’ (zie * voor meer info) in een laadbak, alle kinderen zwaaien naar ons en lachen. Aangekomen in Pangai, is de douane man blij ons te zien. We vertellen hem het ‘vis, vislijn & schroef’-verhaal en dat we hierdoor deze keer geen karkas & stuk vis voor hem hebben. 

We liften terug en laten ons afzetten bij het ‘Pangai Beach Resort’. We zetten ons op het terras met uitzicht op de baai. Een lunch kan er wél in. Jammergenoeg zijn we net te laat... de keuken is reeds gesloten (14u). Na een verfrissende drankje en een praatje liften we weer verder, een dame stopt meteen. Ze wil ons wél helemaal tot het noordpunt (einde) van het eiland brengen, naar ‘Matafonua Lodge’, dan kunnen we deze plek reeds van op land bekijken, aangezien we er willen ankeren. Hier aangekomen, worden we meteen door de eigenaar verwelkomt en meegenomen naar zijn leefruimte, waar hij ons op een groot computerscherm toont waar we kunnen ankeren voor zijn andere resort, ‘Sandy Beach Resort’, waar we in de lagoon moeten gaan snorkelen en in de pas de luipaardhaaien vinden. Zijn beeldmateriaal is overweldigend. We kunnen niet wachten om dit alles met onze eigen ogen te zien. 

Ondertussen genieten we van de mooie lokatie met een hapje (keuken doorlopend open).

De weg terug is nog een eindje, een voorbij rijdende wagen stopt en de mensen nemen ons mee.

Aangezien er geen nieuwe zwemvliezen te vinden zijn hier, gaat McGuyver aan de slag en herstelt zijn flipper met wat ‘kunst & vlieg’ werk, met een stuk snijplank & popnagels wordt het flexibele deel er weer aan bevestigd.

De volgende dag, wanneer de zon hoog staat, zoeken we al varend onze weg tussen de riffen & ondieptes naar de ankerplaats dichter bij de twee hotels. Al snel dinghieën we de lagoon in, maken ‘Sensation-tje’ aan een boei vast en snorkelen we boven de kleurrijke gigantische koraalblokken. Talrijke vissen komen nieuwsgierig dichterbij, Nemootjes (clownvissen) spelen verstoppertje tussen de bewegende sprieten van de zeeanemonen. Na een uurtje maken we de bijboot los van de boei en houden ons aan het touw vast, zo drijven we met de stroming mee de lagoon uit. In de in-/uitgang zoeken we naar de aanwezigheid van de luipaardhaaien, waarvan we er één vinden die rustig op de bodem ligt. De foto’s & filmpjes op de website van de hotels (zie link onderaan) zijn niet overdreven, de realiteit is even mooi & kleurrijk. Wat een prachtige plek! We krijgen er niet genoeg van en herhalen het nog enkele keren. Heerlijk zo dinghydriften. Ook vlakbij onze dame is het prachtig snorkelen bij de verscheidene grote koraal patches. Bij het resort wordt de duikles gevuld en krijgen we nieuwe ringen mee voor het mondstuk, allemaal voor niks. Hier willen we nog wél even vertoeven. 

Het weer beslist er echter anders over: er is slecht weer op komst, véél wind. Zoals enkele weken terug jaagt het weer ons uit de mooie “Ha’apai” groep. Wat wordt het? Weer uitwijken naar de “Vava’u” groep, oncomfortabel verwaaid liggen in de “Ha’apai” groep voor de komende twee weken of het weergat & wind benutten om naar “Fiji” te varen? We kiezen voor het laatste, ook al hebben we ook deze keer niet alle plaatsen/eilandje bezocht van ons verlanglijstje. 

Het liften naar ‘Pangai’ gaat deze keer wat moeizamer, alsof het een teken is dat we hier nog niet weg mogen. Uiteindelijk komt er toch een wagen en zitten we even later in het eenvoudige kantoortje van de vriendelijke douane man de nodige documenten in te vullen. Hij ziet ons niet graag vertrekken en hoopt dat we zeker nog weerkeren naar Tonga, voornamelijk naar “Ha’apai”.

De 8 pagina’s van de verplichte ‘advance notice of arrival’ voor Fiji zijn ingescand en doorgemaild. Een lift terug naar ‘Foa’ gaat vlotter, we zijn tijdig terug en varen door naar ‘Uoleva’. Hier hopen we in het ‘Sea Change Eco Retrea’ resort onze laatste TOP-jes te kunnen uitgeven aan een lekker diner. Jammergenoeg zijn ze nog steeds niet open voor klanten, enkel een drankje nuttigen is mogelijk.  De buurvrouw van het naastgelegen resort ‘Serenity’, is toevallig op bezoek en zegt ons welkom te zijn bij hen voor het diner. Even later smullen we daar, in een romantische setting, van een prachtig gepresenteerd & lekker tweegangen diner. Ondertussen blikken we terug op ons tweede bezoek aan Tonga. Het was weer mooi en de moeite waard, ook al zat het weer niet altijd mee en was die zeker meermaals een spelbreker. Er werd ook weer wat geklust en pech verwerkt, zoals: •Het membraan van de zoutwaterpomp: die had een inieminie scheurtje waardoor er langzaamaan zout water de bilge sijpelde! De vloerplanken moesten er één voor één af, deel per deel moest de bilge uitgeladen (alle proviand) worden, droog gesopt, weer inladen en volgend deel... Het scheurtje in’t membraan zelf werd door McGuyver dichtgeplakt. •De bevestiging van de wegneembare kotterstag heeft extra versteviging nodig, hierbij komt epoxy en glasvezel bij te pas. •De zeilen zijn zo goed mogelijk opgelapt. Onze dame is klaar voor een langere tocht.

De volgende ochtend zetten we koers richting ‘t zuiden. We moeten nog iemand treffen die zeiltape voor ons mee heeft van de zeilmaker in Opua, Nieuw-Zeeland. Na weken communiceren gaat het hopelijk net lukken voor we Tonga verlaten. Onderweg vangen we nog een kleine tonijnsoort. In ‘Nomuka Iki’ treffen we elkaar eindelijk in de late namiddag en nemen we blij de tape in ontvangst, nu hebben we weer reserve om eventueel verdere delaminatie tegen te gaan. We eten nog wat met onze vers gevangen vis en halen net voor het donker anker op. Koers richting ‘Fiji’. Hierbij nemen we voor de tweede maal afscheid van het ‘Koninkrijk Tonga’. Deze keer jammergenoeg zonder het gezelschap van walvissen (nog niet het seizoen).

*Info:

‘Palagi’:

Palagi(uitgesproken  paalangi - enkelvoud) of papaalagi(meervoud) is een  term in de Tongaanse & Samoaanse cultuur en in de meeste Polynesische eilanden/culturen, dat gebruikt wordt om buitenlanders (blanken/Westerlingen/Europeanen) te beschrijven.

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Palagi

*Zie link:

Eiland ‘Foa’

‘Matafonua Lodge’

https://www.matafonua.com/

‘Sandy Beach Resort’:

https://www.sandybeachtonga.com/

Eiland ‘Uoleva’

‘Serenity Beach Resort’:

https://www.serenitybeaches.com/

Tonga: trip: Vava’u Group, “Blue Lagoon” - Ha’apai Group: “Foa”

Zondag, 16 juni ‘19  (UTC Tonga +13u = +11u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)

Om 7u30 halen we anker op en varen we tussen het rif “Blue Lagoon” uit. De zee is rommelig & verward, dat hebben we reeds eerder ervaren tussen de twee eilandengroepen “Vava’u & Ha’apai”. Er is minder wind dan voorspeld en de stroming zit niet mee. 

Met verse fruitsmoothie starten we onze dag. Even later beleg ik een broodje voor the Captain, ik voel me met de seconde slechter worden en leg me neer, maar al gauw hang ik boven het toilet... net op tijd! Een half poepsnoepje (supo) tegen zeeziekte moet soelaas brengen. Nou, dit is de eerste keer dat het me overkomt. Zijn het de bewegingen van de wasmachine van een zee, of misschien niet snel genoeg vast voedsel tot me genomen, te lang beneden vertoefd,...? Het zal wél een samenloop van omstandigheden zijn. Meestal als ik me wat misselijk begint te voelen, blijf ik boven en neem even een half zeeziekte pilletje, maar dit overviel me!

Ik lig beneden en doezel in. Enige tijd later roept the Captain me: “beet!”. Slaapdronken kom ik de kuip in en neem alles klaar om de vis aan boord te verwelkomen. Al snel zien we dat het een Mahi Mahi is die we aan de lijn hebben. We veranderen de koers om de snelheid eruit te halen. De golven brengen onze dame uit balans, de motor wordt bijgezet als ondersteuning, bij het manoeuver maak ik een fout met mijn slaapkop en belandt de vislijn in de schroef 😱! De lijn wordt doorgesneden... daar gaat onze vangst en “geluks”-kunstaas 🦑...

Door de wind & stroming komen we veel later dan gepland toe in de “Ha’apai Group”. We hebben nog een uurtje voor de zon ondergaat. Wat doen we: doorvaren naar Pangai waar we onze track en ankerplaats van de vorige bezoeken gebruiken of proberen we toch in de baai van het eiland “Foa” te ankeren?. Bevriende  cruisers liggen reeds enkele dagen op de ankerplaats in Foa. Via de marifoon zijn ze onze extra navigators als bevestiging van de verscheidene navigatie bronnen, ‘Ovitalmap & Navionics”, die we gebruiken. En zo liggen we om 17u30 achter ons anker in een baai bij het eiland “Foa”.