Ría de Arosa, Illa de Arosa, Ensenada Sur de San Xulian - Ría de Pontevedra, Playa de Silgar(ESP)

Maandag, 10 augustus '15

De vissers varen al vroeg uit en scheuren voorbij ons Zensation met hoge snelheid en met hun luide motoren. Hiervan worden we wakker en wordt Zensation en wij doorheen geschud... Tja, ze moeten gaan werken en hebben geen respect voor de rust van andere mensen of toeristen die hier de economie spijzen. Wanneer we een paar uur later door de verrekijker turen, liggen er een mijl achter ons, géén 28 boten, maar wél honderd of meer. Het ziet zwart van de kleine vissersboten. Even later komen ze één voor één terug voorbij gesjeesd, richting haven. Met op hun boot de bekende visnet waarmee ze de messen en vongolé-schelpen van de bodem schrapen.

Onze vrienden van Ikiro komen in de voormiddag op bezoek. We bespreken de planning voor de komende dagen/weken. Ze blijven hier nog en dagje liggen en over enkele dagen treffen we elkaar weer ergens. We nemen afscheid, na 14 fijne dagen met elkaar op te trekken... De tijd en dagen vliegen nogal hoor. Als ik begon te tellen, ja, dan leek het nog maar van gisteren, dat we elkaar in Coruña troffen... Zo zijn we ook al, op een dag na, drie maanden geleden in Antwerpen vertrokken. Terwijl het ook nog maar net lijkt. We missen onze familie en vrienden, maar aan de andere kant zijn we toch dicht bij elkaar doordat we regelmatig contact hebben en elkaar kunnen zien met de hedendaagse technologie. 

We halen ons anker op en zetten koers naar de volgende Ría. De vislijnen worden uitgehangen en na een tijd zijn er weer meeuwen die naar ons nep-aas komen. Dit hebben we al veel meegemaakt en dat is een teken dat de kleuren van het aas goed zijn en lijken op een echte vis. Maar, we hebben al dikwijls gezegd en gedacht: 'seffens vangen we nog een meeuw' En ja, nu is het zo...een meeuw zit vast aan onze vishaak! We proberen de lijn binnen te halen. De meeuw hapt naar adem elke keer ze kopje onder is geweest. In now time, vliegen er wél tien meeuwen rond de hulpeloze meeuw. Gaan we ze kunnen verlossen? Onze molen begeeft het en we moeten de lijn oversnijden...zo zielig...sorry meeuw :-( We zijn er beide stil van... Ons vismateriaal heeft ons al véél eurokes gekost en nu moet er een onschuldig, niet eetbaar dier er ook nog aan geloven!

Het beetje wind dat er is, valt nog meer in en we zetten voor de laatste 8mijl nog SPI. De slurf/kous waar de SPI inzit, gaat moeizaam open. Er is iets mis. Wanneer de SPI staat denken we na: Wat kan het zijn en hoe gaan we hem naar beneden halen? De wind valt weg en dat is het moment om de SPI gewoon op het dek te laten vallen en te kijken wat er met de kous aan de hand is. De voering van de kous zit voor een stuk in de katrol, waarmee je de kous ophaalt en laat zakken. Met wat getrek en gepruts krijgen we de stof eruit. Er is weer wind en trekken de slurf weer naar boven en deze gaat zonder probleem open. We zeilen weer, maar de laatste mijl moeten we alles binnenhalen en de motor aanzetten om de Ría de Pontevedra binnen te varen zonder wind. 

We kiezen voor een baai/strand: 'Playa de Silgar'. Tussen de havens en plaatsen Portonovo en Xanxenxo. Het is in elke baai en op elk strand druk: veel mensen en boten. Er staan hier allemaal appartementsblokken en hotels en voor het eerst zien we onder elke blok luifels of parasols, zoals op den dijk aan de Belgische kust. Deze drukte zijn we niet gewoon. Dit is even wennen...meestal liggen we we aan een rustig klein strandje en dorpje alleen of met één of twee, maximum vijf andere boten! Tegen 21u loopt het strand leeg en maken we een 'wet-landing'. Het is een promenade met de ene zaak na de andere en mooie winkels met prachtige etalages en moderne inrichting. We zijn hier in een heus vakantie-badplaats terecht gekomen. Maar nog steeds zijn we 'de vreemde eenden in de bijt', want nog steeds horen we enkel Spaans. We worden overdonderd door al deze impulsen van de prachtige badplaats...maar genieten van de sfeer, de mensen, de geluiden, muziek en verlichting en de omgeving. Straks kunnen we weer de rust opzoeken in ons drijvend huisje...Heerlijk!

Ria de Arosa, Caramiñal - Illa de Arosa, Ensenada Sur de San Xulian(ESP)

Zondag, 9 augustus '15

We hebben goed geslapen, ook al heeft het heel de nacht hard gewaaid. Zelfs nu waait het nog flink. Wanneer neemt de wind af? Hij zou al moeten afgenomen zijn... Maar het duurt nog tot de middag alvorens de wind zachtjes blaast.

Ik zit al vroeg in de Bilge en de achterkajuit, om daar onder de vloer te kunnen kijken. Ook hier is de bilge nat, vooral water met nog wat diesel, ten gevolge van het water dat gisteren ontsnapt is het de boiler met het plaatsen van een nieuw overdrukventiel en de restjes diesel onder de tank heeft meegesleurd... We maken alles weer proper en laden de bilge weer in. Blijft dit 'diesel-verhaal' ons achtervolgen! Ik hoop dat dit de laatste keer was!!!

De kanonschoten zijn weer vroeg begonnen, voor het feest. Heel de dag lang horen we ze op verschillende tijdstippen. Niet zo fijn voor Polly, de poes aan boord van Ikiro. Ze zoekt dan snel een plekje binnenin de boot. We varen al weken van het ene feest naar het andere precies en altijd horen we weer schoten. Ieder zijn manier om te feesten, hé.

Het is druk in de haven met alle boten die gisterenavond nog zijn toegekomen. Één voor één vertrekken ze en Robinson Crusoe heeft het druk: hij helpt iedere boot bij het vertrek... Kunnen die Spanjaarden niet varen of wat! De mens heeft stress en dat is duidelijk te merken als we na de middag willen afrekenen. Hij zwaait en zucht en scheldt mensen aan de VHF uit! Ni te doen...een beetje yoga & meditatie zou de mens goed doen ;-)

Maar het werkt ook in ons voordeel. Hij wil niet te veel tellen en we krijgen korting voor de 4 machines was en 2 droogkast-beurten en het pintje van Geert, dat hij gisteren aan de havenbar genomen heeft, is GRATIS. Ja, ja, de bar moet de mens ook nog organiseren. Ocharme, het leven van een havenmeester in deze haven is zwaar, zeker als je jongere collega op zondag niet moet werken.

We zeilen naar een eiland in de Ría met een zacht briesje. Sinds we de Kaap van Finistere gerond zijn, valt het het ons op dat hier aan de westkust meer zeilboten zijn en actief gezeild wordt. Ja, de Spanjaarden zeilen dan toch. We passeren veel 'fishfarms', althans dat denken we dat het is. Eerst dachten we dat het oesterbanken waren, maar het blijkt voor hangcultuur mosselen te zijn. Het zijn houten platformen en daaronder zie je honderden touwen recht naar beneden hangen en de vissers komen met hun boot er tegen liggen en oogsten dan de mosselen.

Illa de Arosa is een schiereiland dat met een brug verbonden is met het vaste land. We zien Helena aan een moering liggen, maar droppen zelf het anker. Al snel komt Peter van Helena even langs met zijn dinghy en vertelt ons dat het al een heel weekend culinair-feest:'XIII Festa Gastronomica' is in het dorp. Ria, zijn vrouw is er niet goed van...een beetje ziek van de avond ervoor: stevig gefeest in het dorp ;-)

Het is heet en we willen even verkoeling zoeken in het water, maar het is ijskoud: slechts 14°C! Brrr... The Captain laat zich er toch inzakken, maar na pootje baden verkies ik een koude buitendouche, die toch nog warmer is dan het rivierwater!

Tegen de avond komt de 'Super-Dinghy-Taxi' van Ikiro ons oppikken. Ja, die is iets groter dan ons Dinghietje en de motor is wél 15pk, terwijl wij slechts 5pk hebben...ja, ja, the Captains hebben zich al goed laten gaan hiermee: 'boys and their toys' ;-) In plané zijn we zo aan wal!

We zijn nog een beetje te vroeg voor de culinaire feestelijkheden: 'het eten is nog niet klaar!' Het blijft toch wennen die eeturen van de zuiderse bevolking. We maken dan maar eerst een grote wandeling en willen de brug zien. Wanneer we terug op het feest arriveren, is de fanfare al van de partij en zijn de eet- en drankkraampjes open. Ook de schoten beginnen hier. Ocharme Polly, hopelijk hoort ze ze niet op de boot. We kijken op de menu: allemaal plaatselijke schelpdier-gerechten kan je hier eten: mosselen op drie verschillende wijzen, messen, vongolé, viskroketten, paëlla en een kleine soort Sint-Jacobs-schelpen. We kiezen een aantal dingen en alles smaakt heerlijk! Voor het dessert varen we terug en wordt de ijscréme en aardbeien boven gehaald. Een geflambeerd ijsjes ziet iedereen wél zitten en enkele pogingen met de bruine rum erover mislukken...we krijgen de vlam er niet in :-( Misschien beter zo voor mijn Tupperware-potjes ;-)  Dan maar zonder flamberen: smaakt lekker sterk! Alweer een perfecte afsluiter van een fijne SUPER-zondag! Want het lijkt wél elke dag opnieuw zondag ;-)