Frans Polynesië: Genootschapseilanden: Huahine, Fare - Bora Bora

Dinsdag, 15 mei ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Totaal trip:

Resultaten na 8u30’:

Afgelegde afstand: 53 NM

Gemiddelde snelheid: 6,38 kn (Topsnelheid 12,4kn!) 

Gemiddelde knopen wind: 18 - 30 kn

We nemen nog geen definitief afscheid van Huahine en evalueren doen we pas wanneer we Frans Polynesië verlaten.

De regen bij vertrek houdt nog even aan. Tussen de vlagen door nemen we ons ontbijt van een vers stukje baguette uit de hand. De dames chillen en gaan in hun kajuit wat bijslapen, terwijl de mannen ‘die-hards’ zijn en weer & wind trotseren. Met vlagen tot 30 knopen wind en een maximum snelheid van 12,4kn surft onze dame van een golf. Sandra ontwaakt, denkt dat het nacht is en vraagt of het buiten stormt 😜. De zee is een warrig klotsbakske. Onze vrienden hun proefabonnement in de bewegende ‘Zensation’-gym wordt uitgebreid getest. Ook zij blijven niet bespaart van ‘boatkisses’ met alle kleuren van de regenboog als souvenier 🌈 op verschillende lichaamsdelen! Een opblaasbaar ‘Michelin’-kostuum zou geen overbodige luxe zijn 😂🤣😂.

Omdat de weersomstandigheden en het vaarcomfort verre van aangenaam zijn, schakelen we over op noodrantsoen voor de lunch: koeken 🍪...

Bij aankomst klaart het op en schijnt de zon op Bora Bora, terwijl de hoogste bergtop in de wolken zit. Om 16u30 varen we de pas in en ankeren we in wit zand op, slechts 6m diepte tegenover het Hilton Resort.

Frans Polynesië: Genootschapseilanden: Huahine: ‘Fare & Avea Baai’

Vrijdag, 11 - dinsdag, 15 mei ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Huahine behoort tot één van de Genootschapseilanden/Society Islands/Les Isles de la Societé. Deze worden onderverdeelt in ‘Bovenwindse en Benedenwindse’. De Benedenwindse Eilanden (Frans: Îles Sous-le-Vent) zijn de westelijke eilandengroep van de Archipel. Deze eilandengroep omvat de eilanden: “Huahine, Raiatea (grootste eiland van de groep), Taha'a, Bora Bora, Maupiti, Tupai, Manuae, Maupihaa & Motu One”. De eilanden zijn bergachtig en bestaan vanwege de vulkanische oorsprong uit de gesteentes:  trachiet, doleriet en basalt. Het totale landoppervlak van de negen benedenwindse eilanden bedraagt 395 km² en er wonen ruim 33.000 inwoners. Op de eilanden vindt je broodvruchtbomen, schroef- en kokospalmen. De weinige aanwezige fauna bestaat uit: wilde zwijnen, kippen & hanen, ratten en kleine hagedissen. In de beekjes op de eilanden leeft wat zoetwatervis, maar in de koraalriffen rond de eilanden vindt men een grote verscheidenheid aan tropische zoutwatervissen. Op de eilanden wordt: kopra, suiker, rum, parelmoer en vanille geproduceerd. Toerisme is een zeer belangrijke drijfveer van de economie.

Dit is de laatste archipel die we bezoeken van Frans Polynesië. Van de ‘Bovenwindse’ eilandengroep bezochten we reeds ‘Mo’orea & uiteraard ‘Tahiti’.  “Huahine” is het eerste eiland van de ‘Benedenwindse’ eilandengroep, dat we aan doen. Huahine, wordt uitgesproken als “Hoo-ah-hee-nay” of “Whai-nay” voor de Frans sprekende locals. Niemand weet waarom de oude naam «Matairea» (=Happy Wind) veranderd werd.

‘Hua’ betekent «sex» & ‘Hine’ «woman», zoals in ‘Vahine’ (Tahitiaans voor ‘vrouw’). Het eiland wordt ook wél het ‘Vrouweneiland’ genoemd. Is het door haar vorm? De berg ‘Tavahiura’ zou het hoofd weergeven van een liggende zwangere vrouw. Vanop onze ankerplaats in het dorp Fare, op een luchtfoto of een kaart en met een beetje verbeelding, zie je ze liggen 😉. Of is het door de belangrijkheid van vrouwen in de geschiedenis? Het eiland wordt ook wél het ‘Geheime’, ‘Authentieke’ of ‘Besloten’ eiland genoemd. Ook heeft het de bijnaam: "Eiland van de baaien", doordat het bezaaid is met afgelegen baaien en beschikt over een aantal van de beste surfspots in de Genootschapseilanden. 

Op 30 januari 1769, ontdekte James Cook het eiland en noemde het: «Hermosa». 

Huahine was ooit één eiland tot de god ‘Hiro’ zijn kano in het midden plantte en het eiland splitste.

Het bestaat uit twee heuvelachtige eilanden, nml.: “Huahine Nui” (=groot) & “Huahine Iti” (=klein), die in het midden met elkaar verbonden zijn door een smalle landengte en een brug (->zoals Tahiti). Een kanaal verbindt de baaien van ‘Maroe & Port Bourayne’ met elkaar. Het eiland is omgeven door een lagune met witte stranden dat afgeschermd is, dat omgeven wordt door een rif met motu’s. Het is ontstaan door drie vulkaanuitbarstingen door de reeds uitgedoofde vulkaan, de 669 meter hoge ‘Mont Turi’ op Nui.

De totale landoppervlak is 75km² en de 6400 bewoners kennen elkaar allemaal! Huahine telt acht dorpen of “gemeenten”, vier op ‘Nui’: ‘Fare, Maeva, Faie, Fitii’; en vier op ‘Iti’: ‘Haapu, Parea, Tefarerii, Maroe’.

Het eiland is héél groen en vruchtbaar, agricultuur zorgt voor de grootste inkomsten. De locals verbouwen: taro, yam, komkommer, seizoensgroenten & -fruit & vanille. Zelfs op enkele motu’s, die zich op de koraalring bevinden, worden er watermeloenen en cantaloupes gekweekt. Vissen is een geïntegreerde familietraditie, sommige vissers verkopen hun vangst ‘s morgensvroeg.

Ondanks de vooruitgang, is de tijd hier blijven stilstaan. Huahine is met haar bossen & ongetemde landschap het best bewaarde geheim van ‘Tahiti en haar eilanden’... een diepe, crystal heldere lagoon, beschermt door een omliggend rif, omringt de twee eilanden. Wonderbaarlijke baaien met witte stranden zijn een ‘lust voor het oog’ 😍!

Volgens de ‘Lonely Planet’ & ‘Tahiti Guide’ is Huahine "the most laid-back” eiland in Frans Polynesië. Na bijna een jaar in Frans-Polynesië te vertoeven, vragen we ons af hoe 'laid-back' dat dan wel moet zijn. De eilanden op de vijf archipels, die we reeds bezochten, staat het woord ‘stress’ niet bij de locals in hun ‘woordenboek’: op week-/(werk-)dagen ligt het tempo ‘lentement’, op zaterdag schakelen ze nog enkele versnellingen terug en op zondag is er na de mis geen enkele activiteit of levende ziel meer te bespeuren. Hoe kan dan een eiland in dit ontspannen werelddeel, bestaande uit vijf archipels met 118 eilanden, dan het ‘meest ontspannen’ van alle eilanden zijn?! We willen het graag ontdekken... even als de véél belovende omschrijvingen!

We ontwaken inderdaad in een heldere lagoon met uitzicht op een groen bergachtig landschap. Aan de andere kant zien we de eilanden Tahaa & Raiatea liggen. De ene na de andere charterboot, meestal met schipper,  komen toe. In de Genootschapseilanden bevinden zich enkele chartermaatschappijen en het leent zich tot een ideaal vaargebeid tussen de verschillende eilanden van de archipel die maximum een nacht zeilen van elkaar verwijderd liggen. Aan het dinghydok zien we een visser zijn vangst van de dag, enkele octopussen, spoelen in de lagoon. Meteen lopen we op het terras van de aangrenzende ‘Huahine Yacht Club’. In het dorpje ‘Fare’ heerst er een gezellig drukte. Groenten- & fruitstalletjes staan naast de weg en er bevinden zich veel kleine winkeltjes met snuisterijen, kleding, Pareo’s & juwelen. Wat een cultuurschok! Zoveel winkeltjes hebben we enkel nog maar in Tahiti gezien. Bijna elk kraampje heeft een grote koelbox staan met een plaatje ‘coco glacé’ erop. Hierin zitten gekoelde kokosnoten, die ze ter plaatse voor je openen en je het verse kokosnootwater met een rietje kan opslurpen: heerlijk verfrissend & lekker 🥥. Een grote supermarkt: ‘Super U’ heeft een hele ruime aanbieding aan producten 🛒 👍🏽. Alle locals zijn vriendelijk: zwaaien & begroeten.

Om af te koelen snorkelen we bij het rif. Tijdens zonsondergang zien we locals  in hun va’a spelen in de golven en ervan afglijden. 

Bij de ‘Yacht Club’ is het dagelijks Happy Hour en het eten is er TOP 😋.

De wind veranderd, de ligplaats wordt shoppy. Door de windgolven en deining is het een hele klus om weer aan boord te geraken. 

De volgende dag varen we, met tegenstroom, de lagoon door naar het zuiden naar Baai ‘Avea’, in Huahine Iti. Hier pikken we een moering op aan Hotel ‘Relais Mahana’, waar ook hier weer een mooie dinghysteiger is voorzien. Op hun terras hebben we een mooi uitzicht op onze dame.

We strekken onze benen. De huisjes & hun tuintjes zijn netjes, aan de weg hebben ze bijna allemaal een lange brievenbussen staan, die dienstdoen als baguette-depot, waarin de rondrijdende bakker ‘s morgens de lekkere lange verse stokbroden in kan stoppen... lekker handig toch 🥖. Dit zagen we reeds op Mo’orea & Tubuai.

Aangezien we zelf niet over zo’n brievenbus beschikken en 5u30 toch wél héél vroeg is om naast de weg te staan wachten op de voorbijrijdende bakker en de regen met bakken uit de lucht valt, zijn de mannen héél blij met het alternatief: pannekoeken 🥞! Al snel zijn de opvangbakken en de watertank vol. Pas iets voor de middag zien we een kleine opklaring en gaan we weer op wandel. Een wegwijzer leidt ons naar de overblijfselen van ‘Marae Anini’, dat gelegen is aan de lagoonkant. In een tuin staat wél een hele aparte versiering, nml.: een gestrande Catamaran. Deze is enkele maanden geleden hier op het rif gelopen 😱 en doet nu dienst als tuinhuis! Onderweg zijn er enkele artiesten die hun creaties thuis maken & verkopen, vooral het beschilderen van de ‘paru’/‘Pareo’ is hier populair. De pareo is een basis kledingstuk van de Polynesiërs en is ook een belangrijk strandaccessoire. De vrouwen aanbidden dit lichte lapje textiel en dragen het als: jurk, rok, sjaal of handdoek. Maar ook de mannen, niet alleen het derde geslacht (de Māhu & RaeRae), dragen het als rok. Deze lap katoen wordt versierd door handgeschilderd decoratieve designs of geverfd met een kleurenmengeling en in de zon gedroogd. Bij ‘Maison du Pareo’ zijn we helemaal weg van de prachtige kleurrijke creaties van de kunstenares Namiri, die de ‘Tiaré de Tahiti’ bloem in de ‘picture’ zet. Ze toont ons hoe de twee meter lange stof op verschillende manieren om, rond en over mijn lichaam drapeert. Ze verplicht the Captian om het allemaal te filmen, zodat we het kunnen afkijken en nadoen met mijn eigen, gesigneerde & gepersonaliseerde, aangekochte pareo. Omdat de verf nog niet helemaal droog is en het ondertussen weer flink is gaan regenen, staat ze erop om ons terug te brengen naar het hotel. Op de koop toe geeft ze ons nog enkele handen bananen uit eigen tuin mee 🍌.

Aan boord maken we het gezellig en warmen we ons op met een tas soep en enkele spelletjes ‘UNO’. En wat blijkt... in’t geniep starten zo onze vrienden de muiterij om ons van boord te spelen 🃏😜.

De volgende dag varen we terug naar ‘Huahine Nui’, naar het dorp Fare. Een lange wandeling brengt ons tot bij het schelpenmuseum: ‘Motu Tresor’. De eigenaar is een Fransman die zijn privé collectie tentoon stelt en vol passie vertelt over de meer dan 500 lokale schelpen . Hierdoor leren we over zeeslakken 🐌🐚 die giftige dodelijke stekels hebben 😱. Vanaf nu denken we twee keer na voor we een schelpje oprapen!

De volgende dag worden Zensation en haar ienimieni vriendinnetje ‘Sensation’-tje voorzien van extra benzine & diesel door de mannen. De vrouwen ontdekken de lokale artisanale markt en snuisteren rond tussen de vele mooie creaties.

Na een nacht met regen & onweer vertrekken we de volgende ochtend. Net voor we de lagoon uitvaren, zie ik dat de originele documenten van de douane & immigratie ontbreken. De tankstationbediende is deze vergeten terug te geven. Zensation wordt omgekeerd en even stil gelegd aan een aanlegponton. Door de regen loop ik naar het benzinestation. Zonder een verontschuldiging krijg ik onze documenten terug mee. Druipnat en hijgend wordt ik weer opgepikt en zetten Zensation weer koers naar de pas.

Frans Polynesië: Tuamotus Archipel: Tikehau - Genootschapseilanden: Huahine, Fare

Woensdag, 9 mei ‘18_07u30 - donderdag, 10 mei ‘18_21u30’ (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Totaal trip:

Resultaten na 39u:

Afgelegde afstand: 188 NM

Gemiddelde snelheid: 4,8 kn

Gemiddelde knopen wind: 10->1,5 kn

Gisterenavond overwogen we te overnachten in het verlaten paalwoningkje... romantisch, maar verkozen toch maar het comfort van onze Captainsroom 😉.

Na een zwemmetje in het appelblauwzeegroene immense lagoonbad om ons heen, trekken we het anker uit de witte zanderige ondergrond.

Met twee knopen stroom mee verlaten we de pas en het atol ‘Tikehau’. De spinnaker wordt gezet en de harde rand van de ‘sok’ die over het spinnakerzeil zit, raakt the Captain op zijn neusbrug 👃🏽😱. Alweer een stuk vlees minder...

Er staat slechts een zacht briesje en met moeite kunnen we de spinnaker bol houden. In de namiddag maken we een gijp, maar de ‘sok’ gaat niet over het spinnakerzeil. Dan de spinnaker zo laten zakken en binnen halen, ze ligt verspreid in ‘t gangboord en de kuip. Manueel stoppen we het immense spinnakerzeil weer in haar ‘sok’, trekken ze weer de mast in en probleemloos gaat de ‘sok’ omhoog en opent het zeil zich. Yeah!

Het is een mooie dag en aan een kleine snelheid van slechts 4kn gemiddeld kabbelen we verder. Veel mijlen maken we niet, maar we genieten van de natuurlijke geluiden & omgeving. 

‘s Nachts maken the Captain en ik nog even een gijp, de ‘sok’ sluit en opent zich probleemloos.

Sterren reizen met ons mee en het liggend minuscuul maansikkeltje gaat maar even mee, ze komt heel laat op. Met behulp van de radar zien we de squalls naast en achter ons. Ze zorgen voor wat meer wind, sommige van de goede richting, andere duwen ons naar beneden of boven... De nacht verloopt probleemloos op spinnaker door de alerte Captain die de nachtwacht alleen wil doen en kiest om tussendoor in te dommelen in de kuip. Regelmatig ga ik een kijkje nemen en helpen indien nodig... 

De volgende dag gaat om 11u de spinnaker toe. De wind houdt het voor bekeken en noodgedwongen luisteren we naar de motor! De nog af te leggen afstand is te veel om onze bestemming voor het donker te halen, maar net te kort om af te remmen en nog een extra nacht op zee door te brengen, of gaan we bijliggen (= dobberen) voor de pas tot het licht wordt. De situatie wordt bekeken, het ziet er allemaal duidelijk uit, de pas zou beboeid zijn. Indien deze niet verlicht zijn, kunnen we nog terugdraaien en gaan bijliggen. Dus we wagen het erop en geven extra gas bij. Geschatte ETA 21u30. 

De motor bromt, het weer is mooi en de zee rustig. Er wordt gelezen, gekookt, gegeten, geluierd en... genaaid. Ja, het venster is voor een deel gelost aan de buiskap. Even met naald en draad en stevig duw- & trekwerk de naald met dik zeilgaren door de stugge stof en plastiek halen.

Nog voor de avond valt, zien we de contouren reeds van onze bestemming. Zo ver lijkt het niet meer, toch moeten we nog ettelijke mijlen overbruggen.

Na het avondeten krijgen we een bui over ons heen, die weer wind meebrengt. De zeilen worden weer uitgerold en zo kunnen we de laatste uren richting ‘Huahine’ zeilen. Al van ver zien we de lichten van het eiland. Alle mogelijke navigatieapparatuur staan aan, we proberen de beboeing te onderscheiden van alle andere achtergrondlichtjes. 21u30: de pas is rustig, naast ons horen we de golven op het rif donderen en witte schuimende koppen oplichten. We naderen de lagoon en Ivo & ik proberen in het donker met zaklampen en petzels een meerboei te zoeken, er zouden er zeven aanwezig moeten zijn, slechts twee andere boten liggen er. Ja, daar, daar ligt een boei. We zien er maar één, dat is genoeg, meer hebben we er niet nodig 😉. Met z’n twee proberen we met de pikhaak ze op te pikken en steken de landvasten door de lus. De touw van de lus van de meerboei is half doorgeschuurd, met een ander touw maken we een extra lus aan de meerboei, zodat onze dame veilig vastligt voor de nacht. Pfff... we zijn er! Dankzij alweer knap navigatiewerk van onze Captain 👍🏽👍🏽! Na 39u varen zijn we in Huahine, visloos jammergenoeg, maar veilig & wél. The Captain heeft een drankje verdiend 🍻. Vanaf de wal horen we pau’s (= Polynesische trommels) & Polynesische zangeres. Speciaal voor ons privé-feestje?!

We zijn met z’n allen benieuwd hoe onze nieuwe verblijfplaats er bij daglicht gaat uitzien...

Frans Polynesië: Tuamotus Archipel: Rangiroa - Tikehau

Dinsdag, 8 mei ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Totaal trip:

Resultaten na 08u10’:

Afgelegde afstand: 48 NM

Gemiddelde snelheid: 5,9 kn

Gemiddelde knopen wind: 16 kn

Door de lagoon is het zes mijl varen naar de andere pas van ‘Avatoru. Op motor, met het grootzeil bij, stuiven we met twee knopen stroming mee de ‘Avatoru’ pas uit. Buiten het atol krijgen we meteen zoutwater 🌊 over ons heen in de kuip. De zee is warrig. Het ontbijt wordt net genuttigd en zo worden het bookes met een zout smaakje 😜.

Daarbovenop krijgen we nog een squall. Een school dolfijnen komt de boel opvrolijken 🐬🐬🐬.

Aan de vislijn hangt al snel een Mahi Mahi. Hij laat zich rustig aan boord halen en de grote is net goed. Het is op enkele dagen na, net geen jaar geleden, dat we onze laatste Mahi Mahi vingen (11 mei ‘17 Ecuador -Fans Polynesië). Die gaat smaken 😋. Zoals gewoonlijk is de kuip al snel een bloederige boel. De vriezer is weer aangevuld en de kop zit in de koelkast voor de locals op Tikehau. 

Tegen de middag komt het atol in zicht. Net voor de pas, zien we een vrachtschip van de andere kant in volle vaart naar de pas varen. Heeft ie ons gezien? Gaat die door de smalle pas kunnen? Het is het bevoorradingschip ‘Dora’ en ze draait net voor ons de pas binnen en vaart de lagoon door naar het dorp. 

Zensation haar anker valt in zand bij het huisje in het water. Hier lag ze in november ook...

Dit plekje lijkt wél op een plaatje uit reismagazine, met het verlaten paalwoningkje. Tijd voor een fotoshoot van fotograaf Ivo 📸.

De fles bubbels wordt gekraakt: in BE is het reeds 9 mei = dubbele feestdag: 11e de huwelijksverjaardag 💗 & vertrek wereldomzeiling in 2015!

Drie jaar & 787 blogs later vertoeven we nu in Frans Polynesië. Tijd voor een feestje: ‘echte’ fles bubbels, verse Mahi Mahi en goed gezelschap op een paradijselijke locatie. What more do we need?! Tjing Tjing 🍾🥂

Frans Polynesië: Tuamotus Archipel: Rangiroa, Tiputa

Zondag, 6 - dinsdag, 8 mei ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Voor de tweede maal doen we het atol ‘Rangiroa’ aan (Zie ook november ‘17).

Wind Spirit ligt dus ook aan de pas, voor het dorp ‘

Na het ontbijt zien we hun oranje bootjes met passagiers over & weer varen. Een bezoek van cruiseschip brengt meestal extra leven aan land, althans zo was het in de Caraïben. Plots verschijnen er kraampjes met souveniers of andere spullen, extra voertuigen, een welkomstcomité met lokale band/muziek & dansen, enz... In tegenstelling tot de meeste zeilers, vinden we dit wél leuk en zijn we benieuwd wat voor extra’s er te beleven vallen aan wal en ‘waar we een graantje van kunnen meepikken’! Bij onze aankomst in het havenkommetje is het vooral een drukte om de aankomende passagiers te verdelen over de bootjes, busjes & wagens om hen naar de geboekte excursie te vervoeren. Op enkele busjes zijn voorzien van reclame van “de ‘Paul Gaugain’ Pearls”. Hier zijn we ook wél in geïnteresseerd, zeker omdat het zondag is en deze parelboerderij normaal gezien enkel op weekdagen te bezoeken is. Na even navragen of wij met vier ook mee kunnen en de cruiseschippassagiers verdeelt zijn, mogen we met vier plaatsnemen in een leeg busje! VIP-behandeling voor Zensation-crew, de ‘cruisebootcrashers’! Hi, hi, hi,... 😜

Bij de Parelkwekerij krijgen we nogmaals de werkwijze & stappen te zien en uitgelegd van het verkrijgen van een gecultiveerde ‘zwarte Tahitiaanse parel’. Onze gids geeft ons de duidelijkste uitleg die we tot nu toe al gekregen hebben. Zo leren we dat de nucleus, die ze in de oester stoppen om de parel te vormen, geslepen wordt tot een ronde parel. We wisten reeds dat het van een mossel van de Missisippi River kwam, maar dachten dat de ‘nucleus’ parel er zo inzat, niet dat ze uit de mosselschelp geslepen wordt! Heel interessant. De grifeur is een Fransman, hij werkt heel precies & geconsentreerd tijdens de ‘ingreep’ van  het verwijderen van de gecultiveerde parel en het inbrengen van de nieuwe nucleus. De degustatie van de oester met de ‘Rangiroa’ wijn, waar we zo naar uitkeken, valt in’t water... Omdat het zondag is en ook nog de laatste verkiezingsdag, is alcohol vandaag verboden!!! Een gemiste kans, want we hadden héél graag de unieke lokale wijn, geproduceerd op het atol, geproefd 😉. In de boetiek kan iedereen zich blind staren op de prachtige parels & juwelencreaties en de portefeuille kan naar believe opengetrokken worden 🤑.

We geven de privilege van een privé-chauffeur op en kiezen ervoor om te voet terug te keren richting de kade, op de heenweg zagen we enkele snacks. Ondertussen zijn de uitgedroogde kelen toe aan wat vloeistof... ondertussen zijn er enkele uren vertreken en alle zaken dicht, gelukkig staat er een vliegtuig op het landingsschema en is de luchthaven & de cafetaria open, waar we ons nood kunnen bevredigen 🍻 en ze nemen het niet nauw met de ‘verkiezingen’ of ‘verbod op alcohol op zondag’, zolang we maar in het luchthaven gebouw blijven 😜. Rangiroa mag dan het centrum van de Tuamotu-eilanden zijn, maar slaperiger dan dat wordt het bijna niet. Lay back & relax!

Vanaf 17u, even verder op langs de enige 10km lange weg, bij restaurant ‘Te Mao’, bestellen & proeven we van de lokale ‘Rangiroa’ rosé wijn in de gezellige tuin setting. Niet slecht 😋. Hun concept is tapa’s, lekker maar kleine porties. Ze bieden gratis pick-up & drop-off service aan en van het laatste maken we gretig gebruik na ons diner. Bij aankomst schuilen we voor de regen alvorens terug te dinghieën naar huis. 

De volgende ochtend laten we ons de pas indrijven met ons ‘Sensationtje’. 

Snorkeldrift in de ‘Tiputa’ Pas valt tegen, geen kleur, dood koraal 

1 witte puntrifhaai en slechts enkele vissen. Maar voor de pas, bij motu ‘Nuhi Nuhi’ staren we ons weer blind op de honderden aanwezige kleurige, nieuwsgierige vissen bij het ‘Aquarium’, zoals de naam niets te véél zegt. De ‘sergant’-visjes zijn helemaal niet bang en komen graag even eens proeven aan onze lichamen 😜 met hun mondje! Hier en daar zwemt een zwartepuntrifhaai relaxt langs. 

Na de lunch, gaan de dames op stap. Met onze opstekende duim liften we van het ene juwelenboetiekje naar het andere tussen het dorp Tiputa & hoofddorp, Avatoru. Dit gaat super makkelijk en levert weer leuke contacten op. De mannen gaan voor een tweede snorkelrondje naar het ‘Aquarium’ en zien nog meer vissen, moerenen en haaien en leggen ze voor ons vast met de camera’s 📸.

Aan het havenkommetje kunnen we nog even wat drinken in de ‘gesloten’ bar en de laatste weerberichten downloaden. Morgenvroeg varen we verder...

Frans Polynesië: Tuamotus Archipel: Fakarava Noord, - Rangiroa, Tiputa

Zaterdag, 5 & zondag, 6 mei ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Totaal trip:

Resultaten na 25u15’:

Afgelegde afstand: 130 NM

Gemiddelde snelheid: 5,16 kn

Gemiddelde knopen wind: 7 kn

Met bestemming ‘Rangiroa’ verlaten we het atol ‘Fakarava’. We besluiten om geen tussenstop te maken in ‘Toau’, maar de nacht door te varen naar ‘Rangiroa’. Er is weer weinig wind en met ruime wind proberen we het spinnakerzeil bol te houden. De vislijnen blijven onaangeroerd tot wanneer de avond valt. De spinnaker laten we staan in de hoop zo veel mogelijk mijlen te maken en het gebrom van de motor uit te stellen. Wolken nemen toe en met behulp van de radar kunnen we de omringende squalls zien en zo proberen te omzeilen. Dit lukt, tot we uiteindelijk geen uitweg meer zien en de wind toeneemt. Met z’n drieën hebben we de spinnaker zo toe. Het voorzeil wordt uitgerold en we zeilen rustig verder. Even later zien we felle lichten achter ons, het is het cruise-/zeilschip ‘Wind Spirit’. Heel de nacht houden de lichtjes ervan ons bezig, pas op de punt van Rangiroa, tegen zonsopgang passeren ze ons. Tot 5u kunnen we rustig verder zeilen, maar dan zakt de wind in, de zee wordt rommelig en door te weinig wind is er te weinig druk in de zeilen, ze klapperen... tijd om de motor te starten.  Het toerental wordt opgedreven, zodat we tijdig met ‘doodtij’ de pas ‘Avaturo’ kunnen halen. Het lukt ons en met twee knopen stroom mee, de pas in te varen.

Frans Polynesië: Tuamotus Archipel: Fakarava Noord, Rotoava - luchthaven - Pakokota - Fakarava Zuid, Tetamanu - Fakarava Noord, Rotoava

Woensdag, 25 april -  zaterdag, 5 mei ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Onze reuze zeeschildpad heeft concurrentie van “remora’s”. Deze zuigvissen met hun grappig uitziend ‘dampkapje’ op hun kop, hebben zich in grote getalen onder onze dame gevestigd, we tellen er al snel meer dan vijfentwintig. The Captain is blij met deze vissen, in de hoop dat ze zijn poetswerk van het onderwaterschip overnemen 😉.

Ondertussen weten we onze weg hier in het dorp: groenten & fruit bij Sophie “Faka Fapuu”; baguettes bij de magasin; patisserie, croissants en andere zoete zonden bij Pascaline in “Faka Delice”; WiFi, wasserij, eitjes, fietsenverhuur, enz... bij Stephanie & Aldric in de “Fakarava Yacht Service”. En laatst, maar het meest belangrijke voor the Captain: lekker ijs bij “La Paillote”. Spijtig genoeg is deze gesloten, dit was ook al het geval bij ons vorige bezoek eind december... Gelukkig is op dag twee de zaak, tot grote vreugde van mijn zoetebekje, weer open! Speciaal voor the Captain 🍨?! Toch is hij niet helemaal tevreden, de keuze is beperkt, aangezien het bevoorradingschip stuk is (lees de kraan van het schip), heeft het eiland al even geen leveringen gekregen...  Er is hier sowieso al weinig op de atollen, maar op het moment is er dus ‘GEEN’ aanvulling van proviand. Dit merken we niet alleen aan de beperkte ijssmaken in het ijssalon, maar ook aan de lege rekken in de magasins en als we uit eten gaan bij een roulotte of wat gaan drinken in een resort, zijn er héél wat producten niet verkrijgbaar.

Ja, sinds we de Metropole ‘Tahiti’ hebben verlaten, hebben we niet alleen de overvloedige keuze en uitgebreide supermarkten uitgezwaaid, maar is het ook weer back to ‘NO’ or slooooooooow ‘EDGE’ internet! Daarom is het stilletjes van deze kant of komen onze blogs wat later. Sorry, hiervoor 🙃.

En onze drukke agenda speelt hier natuurlijk ook een rol in: socializen en Zensation klaarstomen voor ‘bezoek’.

Om onze vrienden op te halen, verhuizen we enkele mijlen terug de lagoon in, richting luchthaven, daar leggen we onze dame aan de enige meerboei en dinghieën naar het steigertje. Praktisch om zo iemand op te halen of af te zetten, met ons ‘Sensationtje’ als watertaxi. Sandra & Ivo genieten van de privilege. En in twee ritjes zijn ze samen met drie reistassen en toebehoren aan boord.

Meteen verlaten we de meerboei en zeilen de lagoon verder in. Na een aangenaam zeiltochtje, laten we net voor zonsondergang het anker zakken, halverwege in de lagoon, bij ‘Pakokota’ Lodge/Yacht Service. 

Eindelijk is het tijd om te toosten 🍾🥂 en alle tassen open te maken. Het lijkt wél Kerstmis! Ook al is het voornamelijk bootmateriaal & reservestukken en is het van onze eigen centjes betaald, toch is het leuk om het allemaal aan boord te hebben. Nog enkele chocolaatjes van een verloren gehuppelde Paashaas is een lekker extraatje 🍫🐇!

De volgende ochtend zijn we voor dag & dauw al op pad, verder richting het zuiden, naar ‘Tetamanu’. Slechts twee van de zes moeringballen zijn bezet, het is nog vroeg in’t seizoen, lekker rustig en daar zijn we niet rouwig om. Nog voor onze landvasten aan de meerboei zijn bevestigd, krijgen we reeds bezoek van enkele huishaaien en onze remora’s zijn ook weer meegelift. Van het dorp, naar de luchthaven, naar Pakokota, tot hier aan de zuidpas ‘Tetamanu’. Ze moeten de vegetatie van onze dame haar buik wél erg lekker vinden 😜!

Snel tuigen we ‘Sensationtje’ op en nemen onze snorkelspullen. We zijn net op tijd voor laag water, de stroming keert en het water gaat in de pas van buiten naar binnen, d.w.z. dat we ons de lagoon kunnen laten inspoelen/-drijven= dinghy- & snorkeldrift. We dompelen ons onder water en bewonderen de diversiteit van kleuren, vissen & koraal. De onderwaterwereld hier lijkt op een tropische regenwouden vol kleurrijke prachtige personages: honderden visjes in alle maten & soorten drijven voorbij onze duikbrillen; adelaarsroggen zweven onder ons door; tientallen haaien zijn van de partij: grijze haaien, zwarte haaien en witte & zwarte puntrifhaaien 🦈🦈🦈. Onze vrienden zijn meteen overdonderd door dit rijkelijk natuurlijk onderwatertafereel. Hiermee is de lat meteen hoog gelegd bij de start van hun zeilreis in Frans Polynesië!

Tussen de bezoekjes aan de onderwaterwereld en de omliggende motu’s, wordt er geklust. Dankzij de goede service van Raymarine & Paul De Lange, hebben we een gereviseerde kaartplotter kunnen kopen, ter vervanging van de gecorrodeerde (zie Hao_jan.’18). De behuizing krijgt een nieuwe verflaag en de kleine plotter mag weer verhuizen naar zijn ‘indoor’ plekje aan de navigatietafel, terwijl de grote plotter in de behuizing in de cockpit wordt ingebouwd. 

Met onze Noorse vissers/buren & hun nieuwe Australische crewlid (‘SY Offshore Hunter’ zie:  Gambier & Toau) drinken we wat in de duikclub ‘Tetamanu’ bij de zuidpas.

De volgende ochtend wordt de kuip versierd met feestvlaggetjes en een -banner... er is er eentje jarig! Ivo is het feestvarkentje van de dag en wordt verwent met een pannenkoekenfeest 🥞 (zijn lievelingszonde), waarop we onze Noorse/Australische vrienden op uitnodigen. Tijdens de tweede dinghydrift komen nog meer haaien ons pad gekruist en de jarige begroeten 👑.

‘s Avonds dineren we boven het water met zijn allen in de duikclub. Het buffet is nog gevarieerder en lekkerder dan met oudejaarsavond (toen dineerden we hier ook). De zwartepuntrifhaaien cirkelen onder ons heen en wachten op hun voedermoment: onze restjes 😜. Voor de jarige verschijnt er een verjaardagstaart 🎂 met kaarsjes, gemaakt van kokoscake met mokka crème au beurre 🍰! Dat laat the Captain zich ook smaken.

We blijven nakaarten met onze Noorse/Australische vrienden en nemen daarna afscheid, hier scheiden onze waterwegen weer... De volgende ochtend gaat de vloot uit elkaar...

Er is weinig wind, op spinnaker zeilen we de lagoon weer door richting noord. De wind valt regelmatig in en het is moeilijk om vaart te blijven maken, maar we halen het dorp in de late namiddag, na een mooi tochtje door de lagoon van 27mijl. Op spinnakerzeil valt Zensation extra op en haar aankomst in het dorp ‘Rotoava’ gaat niet onopgemerkt voorbij 😉, waardoor enkele cruisersvrienden ons meteen komen begroeten. 

Op de prachtige lokatie en domein van de Parelboerderij/lodge ‘Havaiki’ is het heerlijk vertoeven voor een aperitiefje, lunchen bij hun snackbar ‘Requin Dormeur’ aan de lagoon, wanneer je met je zitvlak onder een parasol in het water afkoelt of je ogen uitkijken in de boutique naar de prachtige juwelencreaties met de zwarte Tahitiaanse parels. Tijdens een bezoek aan hun parelboerderij wordt de hele procedure van het parelkweken uit de doeken gedaan (zie uitgebreide uitleg en fases: Gambier, juni ‘17). 

De laatste avond op Fakarava sluiten de mannen af met een ijsje 🍨.

Frans Polynesië: Tuamotus Archipel: Toau, Anse Amyot - Fakarava Noord, Rotoava

Woensdag, 25 april ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Om 7u30 verlaten we de baai in Toau en zetten koers naar Pass ‘Otugi’ aan de oostkant van het atol. De zon klimt de hoogte in en wordt al snel ingepalmd door grijze wolken. Squalls groeien uit tot heuse bloemkolen, ze zijn niet te mijden en de overvloedig regen 🌧 spoelt Zensation haar zoutkristallen eraf. 

The Captain heeft met een overschotje hout een nieuw ‘vismateriaal’ gemaakt, waarop hij de vislijn oprolt, zoals voor kerstlichtjes, maar dan met een handvat. Vele cruisers en lokale vissers vissen met een lijn op een rol/plastiek wiel of zoiets als dit. De vislijn heeft op het einde een touw en een elastiek, die dan even terugveert indien je beet hebt. Na enige tijd ziet hij dat de lijn net wat strakker hangt... Hij haalt de lijn binnen, en ja hoor, er hangt een tonijntje aan. Veel vechtlust heeft het beestje niet meer! Hoe lang hing die er al aan?! Dit was weer een makkelijke vangst en weer de perfecte grootte voor ons: 60cm. Het nieuwe systeem is hierbij ‘goedgekeurd’ 👍🏽.

We naderen de pas en het weer wordt slechter, windgolven worden hoger en de lucht donkerder. Door de verrijker zien we hoog opstaande golven in de pas staan. De wind komt van de verkeerde richting en zorgt voor wind tegen stroming. Niet de ideale omstandigheden om een pas te nemen. En al zeker niet om op de tast tussen bommies te gaan varen in de lagoon, op zoek naar een ankerplaats. Wat nu?

Fakarava ligt 13 mijl verder, dat kunnen we makkelijk halen voor zonsondergang. We laten ons eerst plan en bestemming varen en zeilen door.

Tijdens elke squall draait de wind en wordt er heel wat schoten-werk verricht, zeilvoering aangepast en nu & dan gemotord. De ’Garue’ pas, in Fakarava Noord, is de breedste pas (1,6km breed en 10m diep) van de atollen. Voor de derde keer glijdt onze dame door de pas. Deze keer is ze een kabbelbeekje met rafelende golfjes, toch hebben we slechts enkele knopen stroming tegen en varen moeiteloos de lagoon binnen.

Voor het dorp ‘Rotoava’, liggen een tiental boten. Een enorme splash naast onze boot doet me opschrikken, ik zie nog net een reuze zeeschildpad onder water verdwijnen, even later komt steekt ie weer nieuwsgierig zijn kopje boven en duikt weer snel onder met een splash. We kennen het hier al en weten dat we op de tast en goed geluk moeten ankeren, d.w.z.: dat het water onder ons niet echt klaar is, waardoor de bodem op 16m niet te zien is, evenmin eventueel aanwezig koraal. ‘Fingers crossed’ en visboeien aan de ankerketting hangen is het enige wat we kunnen doen ⚓️🤞🏽