Woensdag, 25 april ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)
Om 7u30 verlaten we de baai in Toau en zetten koers naar Pass ‘Otugi’ aan de oostkant van het atol. De zon klimt de hoogte in en wordt al snel ingepalmd door grijze wolken. Squalls groeien uit tot heuse bloemkolen, ze zijn niet te mijden en de overvloedig regen 🌧 spoelt Zensation haar zoutkristallen eraf.
The Captain heeft met een overschotje hout een nieuw ‘vismateriaal’ gemaakt, waarop hij de vislijn oprolt, zoals voor kerstlichtjes, maar dan met een handvat. Vele cruisers en lokale vissers vissen met een lijn op een rol/plastiek wiel of zoiets als dit. De vislijn heeft op het einde een touw en een elastiek, die dan even terugveert indien je beet hebt. Na enige tijd ziet hij dat de lijn net wat strakker hangt... Hij haalt de lijn binnen, en ja hoor, er hangt een tonijntje aan. Veel vechtlust heeft het beestje niet meer! Hoe lang hing die er al aan?! Dit was weer een makkelijke vangst en weer de perfecte grootte voor ons: 60cm. Het nieuwe systeem is hierbij ‘goedgekeurd’ 👍🏽.
We naderen de pas en het weer wordt slechter, windgolven worden hoger en de lucht donkerder. Door de verrijker zien we hoog opstaande golven in de pas staan. De wind komt van de verkeerde richting en zorgt voor wind tegen stroming. Niet de ideale omstandigheden om een pas te nemen. En al zeker niet om op de tast tussen bommies te gaan varen in de lagoon, op zoek naar een ankerplaats. Wat nu?
Fakarava ligt 13 mijl verder, dat kunnen we makkelijk halen voor zonsondergang. We laten ons eerst plan en bestemming varen en zeilen door.
Tijdens elke squall draait de wind en wordt er heel wat schoten-werk verricht, zeilvoering aangepast en nu & dan gemotord. De ’Garue’ pas, in Fakarava Noord, is de breedste pas (1,6km breed en 10m diep) van de atollen. Voor de derde keer glijdt onze dame door de pas. Deze keer is ze een kabbelbeekje met rafelende golfjes, toch hebben we slechts enkele knopen stroming tegen en varen moeiteloos de lagoon binnen.
Voor het dorp ‘Rotoava’, liggen een tiental boten. Een enorme splash naast onze boot doet me opschrikken, ik zie nog net een reuze zeeschildpad onder water verdwijnen, even later komt steekt ie weer nieuwsgierig zijn kopje boven en duikt weer snel onder met een splash. We kennen het hier al en weten dat we op de tast en goed geluk moeten ankeren, d.w.z.: dat het water onder ons niet echt klaar is, waardoor de bodem op 16m niet te zien is, evenmin eventueel aanwezig koraal. ‘Fingers crossed’ en visboeien aan de ankerketting hangen is het enige wat we kunnen doen ⚓️🤞🏽
