Maandag, 22 februari '16
Het lijkt hier wél een spookbaai, alle boten in een andere richting achter hun anker of meerboei...raar, meestal draait iedereen met haar neus in de wind, de ene al wat sneller of langzamer dan de andere. Deining neemt hier de overhand of zijn het de golven die inslaan op de rotsen van en in de baai? We rollen met z'n allen in een verschillend ritme van links naar rechts.
Noch het rollen, noch onze barracuda hebben ons uit onze slaap gehouden! Barracuda? Ja, hoe groter de vis, hoe groter de kans op 'ciguatera' (=koraalziekte, zie link: https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Ciguatera ), een ziekte die je krijgt bij het eten van vissen die koraal eten en aangezien een barracuda kleinere koraalvissen eet...maar het is pas een gevaar als ze groter zijn dan 80cm of 2,5 kg. Straks eten we de rest van de lekkere vis op ;-)
Voor vertrek komt er even een schildpad zijn kopje boven steken. Slechts twaalf mijl zijn we verwijderd van St. Maarten, we zien het eiland vanop Île Fourchue liggen. Crew van een andere boot roept ons bij vertrek toe: 'Your line!' Lijn? We hebben toch géén lijnen/touwen gebruikt? Het is onze puts (emmer) die nog langszij hangt, om het schommelen te minderen... Die waren we even vergeten binnen te halen.
Een zacht briesje voert ons en we kruisen af voorbij Philipsburg, met de afgemeerde cruiseboten, naar Simpson Bay. In het turquoise water gooien we het anker. Op het droogdok zitten verschillende pelikanen te kijken en ook hier zien we weer een nieuwsgierige schildpad even boven water komen piepen. Het Prinses Juliana vliegveld is hier vlakbij en jumbo's en andere vliegtuigen stijgen en landen hier schrijlings boven ons meisje haar mast.
Bij de douane krijgen we 'eindelijk', na meer dan negen maanden reizen, onze eerste stempel in onze reispaspoort gedrukt :-) Hoeveel gaan er nog volgen? Ook de bootdocumenten worden voor het eerst, na de Canarische, in de Caraïben gecheckt. Zijn we nu officieel hier? Het blijft nog steeds onrealistisch. Ook toen we gisteren voorbij Gustavia, St. Barth/Barthélemy, en enkele uren geleden langs Philipsburg, St. Maarten vaarden, plaatsen waar we reeds afmeerden met een cruiseboot. Waren we toen daar? En zijn we nu echt zelf op eigen kiel hier?! Het lijkt nog steeds niet helemaal door te dringen...
Sint Maarten of St. Martin is een eiland van twee landen, de Nederlandse kant, waar wij liggen, is de voertaal Engels, ook al wordt er nog enkele uren Nederlands onderwezen en is het betaalmiddel US $. De Franse kant is Franstalig en heeft de € als valuta.
In de yachtclub, bevinden we ons in het hoofdkwartier van de Heineken-regatta. Leuk dat we hier toch door een serveerster in het Nederlands bediend worden. Het is hier enorm ver-Amerikaanst (is dit een werkwoord?!) en dat is aan de prijzen te zien! Enige tijd na een heerlijke lunch en wat internetten, begint 'Happy Hour' en verschijnt er een snackkaart. Hierop zien we bitterballen en frikandel, curryworst voor de Vlamingen, speciale opstaan! Onze buikjes zitten vol, maar daar komen we zeker nog eens voor terug ;-)
Met ons Dinghietje varen we door de grote lagoon met verschillende havens, huizen en resorts er rond. Aan een groene boei ligt een dinghy met motorpech. We geven een sleepje aan de Nederlander. Zo kunnen we ook eens iemand helpen.
De gemiddelde grootte van yachten is hier immens en velen voeren een Engelse of Amerikaanse vlag. Met onze dame voelen we ons plots klein, oud en lelijk, ook al vinden we haar fantastisch en beeldschoon en is the Captain haar dagelijks weer stukje voor stukje aan het opblinken. Ja, hij verzorgt haar met véél liefde en zorg en haar huidje heeft ook extra crémekes nodig om haar te beschermen tegen de krachtige UV-stralen. Hier liggen spik-splinter nieuwe, ultra moderne, gestroomlijnde 'bakken' te blinken!!! Daar kunnen we niet tegen op!
Maar...we zijn hier toch ook maar. Niet?!
