Frans Polynesië: Tuamotus Archipel: Toau, Anse Amyot

Zondag, 22 - woensdag, 25april ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Het atol Toau, ook wél Pakuria of Taha-a-titi genoemd, behoort samen met de atollen: Aratika, Raraka, Kauehi, Niau, Raraka & Taiaro tot de gemeenschap van Fakarava, dat sinds 1971 door UNESCO een beschermd natuur-biosfeer vormt. Het heeft een lagoon van 35km lang en 18km breed. Waardoor de grootte van de lagoon 561 km² bedraagt en het land/koraalring 12 km². In totaal wonen er 16 mensen. Er is geen landingsbaan/vliegveld en er komt géén bevoorradingschip. Voor proviand of dergelijke moeten de bewoners met hun kleine speedbootjes enkele mijlen verder naar Fakarava of Apataki.

Kaptein James Cook was de eerste Europaan die het atol zag, in April 1774. Op sommige oude kaarten wordt Toau genaamd als "Elizabeth".

We hebben al veel over dit eiland gelezen en gehoord, meer bepaald over de valse pas en het koppel ‘Valentine & Gaston’, die op de motu ‘Anse Amyot’ wonen met z’n tweetjes. Valentine werd hier geboren, Gaston is een Tahitiaan met een Franse vader, hun dochter woont met haar gezin in Nieuw Caledonië. Tussen honderden visboeien op het land, staat een telefooncel 📞😉. Gaston heeft hun eigen kerkje ⛪️ gebouwd, waarin hij leek zondag een mis opdraagt. Hun neef Philippe woont aan de andere kant van de motu en hun ander familielid, Registe woont op de buurmotu. De mannen zijn met de speedboot naar Fakarava om hun ‘copra’ weg te brengen. 

Al achtentwintig jaar zorgen ze voor de jachties die hier passeren. Vanaf 1 mei start het langoesten-seizoen, dan openen ze weer hun restaurant en gaat Gaston op langoesten-jacht. 

Achter ons zien we visvallen, gemaakt van stokken en draad. Tijdens het snorkelen merken we héél wat haaien 🦈🦈🦈: zwarte- & witte puntrif- & grijze haaien op. Ze zwemmen achter de vallen en ze gedragen zich vrij nerveus. 

We liggen met nog twee andere boten in de baai, toevallig bekenden. Aan land houden met de gastheer & -vrouw een potluck. Gaston zorgt voor lekkere vissen uit zijn visvallen. 

Ze hebben héél wat huisdieren die er wonen of dagelijks langskomen voor hun hapje. Zo hebben ze drie honden & twee poezen, varkens, drie grote Napoleonvissen, ontelbare vissen & haaien en twee fregatvogels. Mo-Mo de fregatvogel laat zich uit de hand voederen, zijn vrouwtje zit een beetje verder te wachten op wat lekkers. We hebben de fregatvogel nog nooit van zo dicht bij kunnen bewonderen en hij laat het allemaal toe, terwijl hij rustig op zijn stok zit. Jammer dat hij rode huig niet opblaast tot een hart ❤️.

Natuurlijk worden er enkele wedstrijden petanque gespeeld, waarbij de zeilers steeds de verliezers zijn 🙃

Dagelijks controleert Gaston zijn visvallen en krijgt hij wat hulp van de aanwezige snorkelaars bij het herstellen van zijn netten.

Onderwater zien we de ‘benetier’ schelpen open & dicht gaan. Nog steeds hebben we het vruchtvlees niet geproefd. Valentine beloofd het voor ons klaar te maken, wanneer we misschien terugkeren begin mei...

We nemen nog geen afscheid, maar zeggen tot ziens 🤗 aan deze ‘chill-out’ mooie plek en haar bijzondere bewoners. 

Frans Polynesië: Tuamotus Archipel: Apataki, Niutahi - Toau, Anse Amyot

Zondag, 22 april ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Om 6u is the Captain al aan dek. De pas ligt er rustig bij, alhoewel we berekend hebben om om 9u pas slak/doodtij te hebben, besluiten we al maar te vertrekken. 

Even wat manoeuvreren om met stroming van kade weg te geraken en om 6u30 varen we probleemloos de rustige pas door en zeilen richting het nabij gelegen zuster atol Toau. De zeilen en de vislijn worden uitgerold. Slechts enkele mijlen later zien we een hele zwerm vogels op onze koers, we zeilen er midden doorheen en... daar gaat de vislijn... BEET! Yeah! Binnen de 5’ hebben we ons tonijntje 🐟 van bijna 60cm in het schepnet aan boord gehesen. Zo hebben we het graag: snel, niet te groot, te dik of te zwaar 👍🏽. 

Het is een rustig zeiltochtje met een gemiddelde snelheid van 4,5kn. We ontdekken enkele stukken tafetta die onderaan gelost zijn op het voorzeil. Met wat secondenlijm & spinnakertape proberen we erger te voorkomen. Met deze lichte wind, rustig weer en weinig deining is het makkelijk onder zeil te repareren. 

Iets na de middag bereiken we de ‘valse’ pas van Toau aan de noordkant van het atol, bij motu ‘Anse Amyot’. Een valse pas, omdat het aan de lagoonkant afgesloten is door het rif, zodanig dat het een beschutte baai vormt. Uniek in zijn soort op een atol. We tellen slechts vijf moerings, alhoewel er in de pilot gepraat wordt over elf stuks. We gaan voor diegene het dichts bij de motu. Vanop de kant roept een vrouw ons en doet teken dat we een andere moering moeten nemen. Met de pikhaak pikken we de moeringlijn op en steken onze landvasten erdoor. We bekijken de omgeving en zijn het er al snel mee eens: ‘het is weer een plaatje!’ Een symfonie van kleuren: van blauw, groen, jade, appelblauw zeegroen, azuurblauw , turquoise, emerald en honderd schakeringen daartussen, onze ogen staren in het rond en ze zijn getuigen: het is ‘echt’ en niet gefotoshopt. Het paradijs is hier denk ik 😍.

Frans Polynesië: Tuamotus Archipel: Apataki: werf op motu ‘Totoro’ & het dorp Niutahi

Zaterdag, 14 - zondag, 22 april ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Apataki is net als alle eilanden in de Tuamotus Archipel een koraal atol. Het is bijna rechthoekig en is 34 km lang & 24 km breed. De oppervlakte van de lagoon is 706 km², waarvan 21 km² koraalring= land/motu is en het atol bevat twee doorgangen/passen. Het hoofddorp heet ‘Niutahi’ en bevindt zich aan de ‘Pakaka’ pas, aan de zuidwestkant van het atol. In 2012 woonden er op het ‘Apataki’ atol 350 mensen, dit aantal was afgenomen van 492 inwoners in 2007. Ondertussen is dit aantal verder afgenomen naar slechts 200 bewoners! Dit heeft vooral te maken met de terugval van de parelbedrijven. Er zijn op het eiland nog slechts drie parelboerderijen actief, vanwege een te hoge kostprijs/loonkosten t.o.v. de marktprijs van de parel.

We dobberen voor de carinage/werf die zich op de motu ‘Totoro’ 🏝 bevindt. Op deze plek zouden we Zensation uit het water laten nemen en enkele lagen anti-fouling schilderen, maar zoals eerder geschreven, hebben we hier van afgezien. Wat doen we hier dan?! Wél enkele van onze cruisersvrienden hebben hun boot hier wél op de werf staan, dus komen we hen even dag zeggen, alvorens onze waterwegen scheiden en kijken of we hen een handje kunnen helpen. Altijd leuk om een beetje extra steun & hulp te krijgen, terwijl je in de tropische temperaturen met duizenden muggen om je heen zwetend & puffend aan je boot staat te werken: schuren, verven, polieren, enz... 

Het verlies van de geelvintonijn tijdens onze tocht naar hier, geeft ons nog steeds een vieze nasmaak. Ondertussen wordt het uiteinde van de visstok met epoxy en dynemavislijn er weer op bevestigd. The Captain droomde, een week terug in Tahiti, nog van een extra visstok en -molen. Maar toen hij de prijzen (x3!) in de watersportwinkels in Tahiti zag, heeft hij gepast... Hopelijk houdt dit materiaal het nog uit tot in Nieuw Zeeland en zijn daar de prijzen wat redelijker. De houder voor de visstok wordt op de reling achteraan naar een lagere plek verplaatst, zodat de lijn kan binnengedraaid worden terwijl de stok in  de houder blijft zitten, zo kan the Captain zijn krachten, schouders & armen hopelijk wat sparen.

Ook al staan we niet op de werf, toch motiveert ‘het zien werken’ om ‘te doen werken’. Deurklinken & scharnieren worden gepoetst met chroompoets en daarna in de was gezet. 

Dagelijks passeren er enkele squalls, die de inhoud van de watertank op niveau houden en prachtige regenbogen tevoorschijn toveren 🌈. De temperatuur is hier aangenamer & dragelijker dan in Tahiti.

Al dinghieënd en wandelend verkennen we de omgeving en omliggende motu’s en hun inhammen. In het azuurblauwe water is er wél wat leven en bij de werf komen dagelijks de huishaaien: drie verpleegsterhaaien 🦈🦈🦈, die gevoed en geaaid worden door de eigenaars/bewoners. Het aaien gaat ons net een stapje te ver, maar het aanschouwen ervan is indrukwekkend! 

Na wat werken en socializen is het tijd om afscheid te nemen. Op de werf genieten we van een gezamenlijk afscheidsdiner van versgevangen vis.

De volgende dag drijft de vloot uit elkaar, met Hawaï, Tahiti of andere atollen in de Tuamotus als volgende bestemming.

Wij varen terug naar de pas, we willen het dorp bezoeken. In de pas keren we Zensation tegen de stroming in, zodat we kunnen afmeren aan de kade, naast een ronkende generator. Het dorp is klein, maar levendig. Het is zaterdagavond en velen zijn naar het sportveld gekomen om te kijken & te supporteren tijdens een volleybalmatch. Aan de enige winkel van het atol, ontstaat een file. De openingstijden worden niet ‘punctueel’ gehanteerd en de klanten staan gezellig een praatje te maken in afwachting van... Morgen zijn het ‘verkiezingen’ en moeten ze allen ‘verplicht’ gaan stemmen voor een nieuwe president. Alcoholverkoop is tijdens die dag verboden en daarom staat iedereen te popelen om zijn voorraad voor morgen alvast in te slaan! Één van de kandidaten wordt vertegenwoordigd door een vlag met een mooie afbeelding van een Polynesische pirogue erop.

We informeren naar een bezoek van een parelboerderij en parels. Volgens andere cruisers & blogs, kan je hier allerlei spullen ruilen voor parels en zou ‘ het nieuws zich als een vuurtje verspreiden’, wanneer ze weten dat je interesse hebt voor de ‘Tahitiaanse’ parel en ze dan bij je komen aanbieden... Nou, niks te zien aan Zensation hoor, buiten enkele nieuwsgierig kinderen die een rondleiding aan boord willen. Is het omdat het weekend is? Zaterdagavond en morgen zondag: verkiezingen? Op weekdagen wordt er al niet veel arbeid verzet en in de weekends is het helemaal ‘chill out’-time. Tijdens de avond arriveert er nog een klein vrachtschip achter ons. Meer activiteit zien we niet. Jammer 🙃

Met het constantste gezoem van de generator slapen we als een roos en worden enkel in de nacht gestoord door een fietser met zijn eigen muziekinstallatie, gelukkig blijft die niet rondhangen en doven de muziekklanken al snel in de verte!

Frans Polynesië: Tuamotus Archipel: Apataki

Vrijdag, 20 april ‘18

‘Māhu & RaeRae’ = Het derde geslacht

Gender bender

Een interessante kijk op de Polynesische geschiedenis & cultuur

Hier & daar werd er al eens geschreven over het ‘derde geslacht’, hierover wat meer...

De Polynesische samenleving kent naast de man en de vrouw een derde geslacht, nml.: de ‘Mahu’: noch man, noch vrouw, maar half man-half vrouw.

Naar Polynesische ‘Maori’ traditie, de vroegere bewoners van de eilanden van de Stille Oceaan van de Polynesische driehoek, die reikt van Hawaï tot Paaseiland en tot Nieuw Zeeland, wordt in grote families elk vijfde kind dat een jongen is, opgevoed als een meisje. Ze gaan ook verder als vrouw door het leven, maar ze hebben geen voorkeur voor eigen geslacht (heteroseksueel) en zijn ook meestal getrouwd met een vrouw en hebben kinderen.

Je ziet ze hier veel: Vrouwen die opdienen in restaurants/bars, werken in de toeristische & verzorgende sector of verkoopsters in boetieks, enz, maar die eigenlijk ‘geen’ vrouw zijn. 

Dit derde geslacht bestond reeds toen de eerste Europeanen op de eilanden arriveerden. De missionarissen wilden deze ‘onnatuurlijk gewoonte’ een halt toe roepen. Maar in de steden en afgelegen gebieden hield men vast aan deze traditie en overwonnen zij de tegenhangers, na het strijden hiernaar half negentiende eeuw. 

‘Mahus’ spelen reeds eeuwen een centrale rol in de Polynesische gemeenschap. Het was niet ongewoon om minstens één ‘mahu’ in de familie te hebben. De Polynesiërs waren gevreesde strijders en wanneer ze naar het front gingen lieten ze de vrouwelijke jongens & man thuis, zodat ze hun andere vaardigheden konden uiten door te zorgen voor het huishouden & de kinderen en hun culturele kennis overbrachten. In plaats van op hen neer te kijken, werd er naar hen opgekeken en rouleerden ze in de hogere Tahitiaanse kringen, omwille van hun professionaliteit en kennis van zaken.

Ook Paul Gaugains toont in zijn schilderijen de ‘Mahu’ in haar naaktheid met een onduidelijk geslacht, voorzien van zowel mannelijke als vrouwelijke attributen.

Het is een Polynesische traditie die geaccepteerd is door de gemeenschap en aanvaard wordt, zolang de voorkeur van sekse/geslacht maar niet geuit of uitgesproken wordt.

De laatste eeuw kwam er nog een andere categorie bij, nml.: ‘RaeRae’. Deze mensen zijn meer flamboyante travestieten, transgenders, homosexuelen,... en krijgen af te rekenen met discriminatie, in tegenstelling tot de ‘Mahu’. 

‘RaeRae’ is recenter en het woord komt sinds 1950 voor in het Tahitiaans. Deze mensen, zijn  zoals in de westerse wereld, mensen die in het verkeerde lichaam zitten of een voorkeur hebben voor  eigen sekse. Ze gebruiken het damestoilet en willen aangesproken worden als ‘zij’. Ze gedragen & kleden zich als een vrouw. En durven gebruik te maken van hormoontherapie en/of geslachtsoperatie. Ze worden beïnvloed door homosexualitiet of prostitutie. Dit kwam vooral tot stand tijdens de nucleaire testperiode die gepaard ging met geld, buitenlandse arbeiders en soldaten. Ze kwamen naar Tahiti voor ‘rust & recreatie’. De mannen zochten vertier in de locale vrouwen en het aantal ‘RaeRae’ nam opmerkelijk toe!

Ondanks dat zowel een ‘Mahu’ als een ‘RaeRae’ spreken met een vrouwelijke stem en vrouwelijk gedrag tonen, mag je de ‘Mahu’ zeker niet verwarren met een ‘RaeRae’. Een ‘Mahu’ zal zijn Christelijke mannelijke naam behouden, is discreet, ietwat verfijnd & gesofisticeerd. 

Een ‘RaeRae’, in tegenstelling zal een vrouwen naam gebruiken, zich kleden als een vrouw en alles doen om een ‘vrouw’ te zijn!

Jaarlijks wordt er in Bora Bora een schoonheidswedstrijd gehouden voor “Miss Vahine Tane – ‘the Queen’ of Tahiti/French Polynesia” (vahine= vrouw; tane= man).

Sinds onze aankomst in Frans Polynesië, hebben we al ettelijke ‘Mahu’ & ‘RaeRae’ gezien en gesproken. Je komt ze tegen op alle archipels & eilanden. Onbeschaamd uiten ze zich en leven ze in de samenleving. Hier kunnen ze in andere delen van de wereld nog wat van leren. Maar het ‘derde geslacht’ komt ook nog in andere culturen voor, bvb.: new half in Japan, muxe of muché in Zapotecs of Tehuantepec, woubi in Côte d’Ivoire, femminielli in Italy, ladyboys of kathoeys in Thailand, natkadaw in Myanmar, hijra in India & Pakistan, khounta in de Arabische Islamitische cultuur; en in Canada & USA, agokwa onder de Ojibwa, en ikoneta in de Illinois taal.

Frans Polynesië: Tweedaagse trip: Genootschapseilanden, Tahiti - Tuamotus Archipel, Apataki

Donderdag, 12 april_15u - zaterdag, 14 april ‘18_14u30 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Totaal trip:

Resultaten na 47u30’:

Afgelegde afstand: 280 NM

Gemiddelde snelheid: 5,9 kn

Gemiddelde knopen wind: 12 kn

Voilà, we zijn weer onderweg. Onderweg naar de Tuamotus Archipel voor de vierde keer... Ja, we hebben reeds enkele van de 76 atollen bezocht en willen er nog andere aan doen. 

Met een ‘aan de windse’-koers,  is het meteen weer wennen aan de hellingsgraad, met onvermijdelijke ‘boatkisses’ op onze lijven tot gevolg. Onze dame duikt regelmatig in een golf en de bonken die ze bij elke botsing uitkreunt blijven pijnlijk voor ons hart & oren!

‘s Avond & ‘s nachts krijgen we enkele squalls & buien over ons heen en nu & dan wat zoutwaterspatten. Een maan zien we niet door de bewolking en ook omdat het binnen enkele dagen nieuwe maan is, is het ieniemie overgebleven sikkeltje maan, dat maar even komt opdagen, onzichtbaar. De volgende dag is het grijs en bewolkt. Zensation blijft er voor gaan.

Vrijdag, 15u: beet! Het binnenhalen gaat niet zo soepel. Eerst laten we de hengel nog in de houder zitten en de vangst achter de boot meeslepen. Hij lijkt rustig, dan maar lijn inhalen. Af en toe komt hij dichterbij en zien we zijn contouren onder water. Het is een geelvintonijn, een groter exemplaar als onze laastste vangst. Hij komt dichtbij, is klaar om aan de haak de slaan, maar dan, na twee uur, lijkt hij zijn tweede adem gevonden te hebben en zwemt naar beneden... Na drie uur lijkt de tonijn zelfs zijn derde adem te hebben gevonden en vecht harder dan ervoor. Ondertussen is de avond gevallen. De visstok komt achter de windvaansturing vast te zitten. Doordat the Captain geen licht wil, om zeker geen aandacht van haaien te trekken, kunnen we te laat het heuvel oplossen, waardoor het bovenste stuk (met het begeleidingswieltje) van de hengel 🎣 afbreekt 😱! Zonder het wieltje is het niet makkelijk om de vislijn verder binnen te halen. De lijn kan breken op de scherpe rand van het afgebroken stuk. The Captain zijn armen, schouders & rug doen pijn. Hij is moe... de tonijn nog NIET! De visstok wordt met veel moeite weer in de houder aan de beugel geplaatst. Ongelooflijk wat een kracht & uithoudingsvermogen zo’n meer dan 1m grote vis van 25 à 30kg heeft. Zeilen zijn volledig uitgerold, de snelheid zit er weer in. Hopelijk wordt de vis nu moe of verdrinkt ie... Het is bijna 19u en plots verslapt de lijn... de tonijn hangt er niet meer aan, enkel het afgebroken stuk visstok en de kunstinktvis met haak hangen nog aan de vislijn. We zijn onze vangst kwijt! Is er een haai mee vandoor? Of zwemt er nu een tonijn rond met een hazenlip?! 

Bijna vier uur lang hebben we koers & mijlen verwaarloosd, gevochten & gezwoegd, allemaal voor niks 😖. Wat een teleurstelling. The Captain is moe & heeft overal pijn, vissen is duidelijk een ‘sport’!

Nog snel wat koken, eten en dan start het wachtlopen al. 

De hemel is wat opgeklaard en sterren twinkelen in de lucht. Tegen de ochtend zien we een strook palmbomen aan de horizon, een atol. 

We kiezen voor “Apataki”, dit atol ligt op onze koerslijn en doodtij valt samen met onze geschatte aankomsttijd aan de pas.

Iets over 14u zijn we bij de pas, deze is rustig. Achter de pas staan er windgolven. We kunnen aan de kade van het dorp gaan liggen, maar met deze wind & windgolven is het niet de meest comfortabele plek en dus varen we negen mijl verder de lagoon door, naar Apataki Carinage/werf. De zon zakt en de koraalbommies zijn moeilijker te spotten. Een vissersbootje komt ons tegemoet gevaren en leidt ons naar een veilige ankerplaats tussen de koraalpatatten. Iets voor 17u liggen we achter ons anker ⚓️ voor enkele motu’s met palmbomen en koraalstranden. 

Het was een redelijke tocht, ook al kregen we de eerste nacht wat water over ons heen en verspeelden we op dag twee enkele mijlen & een lekker hapje 🐟!

Frans Polynesië: Genootschapseilanden: Tahiti: Taravao & Taina

Vrijdag 30 maart - donderdag, 12 april ‘18  (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

We zijn weer in ‘Tahiti’, de ‘metropool’ van Frans Polynesië, verzeild en dat merken we meteen. Met de mobiele internet op ons Sim-kaartje, ontvangen we aan boord probleemloos 3G i.p.v. EDGE... voor we met onze ogen kunnen blinken komen er whatsapp-berichten binnen & buiten, foto’s worden meteen geüpload of gedownload, bellen via whatsapp gaat weer, zelfs met beeld... de ‘digitale’ wereld gaat weer voor ons open! 

Meteen gaan we naar de Carrefour-supermarkt om iets te kopen voor het ontbijt, dat we willen nuttigen bij de eetplaats, terwijl we gebruik maken van de gratis internet ter plaatse. Het is druk, de Paasvakantie is reeds begonnen en dat merken we. Zondag is het Pasen en dat wordt ook hier gevierd. Chocolade paaseieren, -hazen, -kippen & -kuikens, enz... van merken die we kennen, staan uitgebreid uitgestalt en laten the Captain likkebaarden 😉😋. Onze ogen, hongerige knorrende magen en goestingskes hebben moeite met de prikkels van het grote aanbod, keuzes & verleidingen te verwerken! Vers gebraden kip, pannekoeken die à la minute gebakken worden op een pannekoekenmachine, kazen, ... te véél om op te noemen. Zo’n welgevulde ‘Europese’ supermarkt is een ‘paradijs in ’t paradijs’! We voelen on de koning te rijk en weten niet wat eerst te zullen kopen & eten. Eerst maar beginnen bij het begin: iets uitzoeken & verorberen als ontbijt en daarna met een gevulde maag gaan winkelen. Dit is verstandiger volgens wetenschappelijk onderzoek 😆, zowél goed voor de 👛🤑 als voor de lijn ⚖️.

We zijn eerst naar “Taravao” gekomen om nieuwe kunstinktvissen 🦑 te kopen en dus ‘first things first’, na het ontbijt brengen we een bezoek aan de watersportwinkel. 

Er heerst een gezellige drukte langs de weg. Op verschillende plaatsen langs de baan hebben vissers hun gevangen vis uitgestalt aan een rek in plastiek zakken of gewoon aan een touw gebonden. Auto’s stoppen en kopen de verse lekkernijen 🐟🐟🐟. 

‘s Avonds hebben we het plan om een roulotte/foodtruck te gaan opzoeken, maar een zeiler die met z’n bijboot langskomt, vertelt ons over een ‘cruisers-BBQ’. Leuk, het plan wordt gewijzigd en snel gaan we wat vlees/kip kopen in de supermarkt (wat een luxe!) om op het rooster te gooien. Even later zitten we met heel wat nieuwe jachties kennis te maken onder een hapje & drankje en eten we voor de eerste keer papegaaivis.

De volgende ochtend zeilen we naar “Taina”. Een zes uur durende trip die een beetje lijkt op een ‘Veerse Meer’ tochtje: wind, geen wind, acceleratiezone, gijpen, zeilen toe, motor aan, motor uit, zeilen open, opkruisen, wind van à-le kanté...

In “Taina” liggen enkele bekende boten & hun crew, die weten van onze komst en meteen is er een reünie in de ‘Dinghy Bar’ tijdens Happy Hour. Gezellig om elkaar weer te zien en bij te praten...

Maar de hoofdreden waarom we naar Tahiti zijn teruggekeerd, is de uitlaattube voor de motor, die we reeds in januari, vanuit Hao, besteld hebben. De voorziene datum dat ie zou arriveren klopt! Geweldig, het stuk is er. Dus onze planning zit goed. We huren een auto voor twee dagen en rijden langs alle watersport- & doe-het-zelf-zaken. Bootspullen worden aangekocht, gasflessen afgeleverd om gevuld te worden, bij de douane document ophalen om taksvrije diesel te kopen, zware boodschappen/proviand wordt aangesleurd & -gevuld, enz... We profiteren van onze mobiliteit met de vierwieler en koppelen dit alles aan een bezoekje aan de “belvédère Tahara’a” met uitzicht op de baai van ‘Tahiti Pearl Resort’, waar onze vrienden binnen enkele weken vertoeven voor ze aan boord komen. Hey, wat zien we daar in de verte glinsteren in het water? Dolfijnen 🐬🐬🐬! Hun rugvinnen reflecteren in de zonnestralen en net als het opspattend water van hun speelse sprongen. Geweldig!  

In “Papeete” stad slenteren we langs winkels en laten ons verleiden in de knappe ‘Hinano’-store (Tahitiaans bier(merk)) door enkele mooie kledingstukken 👕👚😍. 

In “Faa’a” bezoeken we een tattoo-event. De Polynesische tattoos zijn mooi en elegant, vooral de betekenis van elk sysmbool dat in de oorspronkelijke tekening of doodle verweven is, is héél fascinerend. Op het event stellen de artiesten hun werken tentoon. Tijdens dit event is er een wedstrijd waarbij jongeren de kans krijgen om hun fantasieën & creaties op papier uit te voeren en te strijden voor een prijs. We zagen reeds héél wat mooie creaties tijdens onze trip door Frans Polynesië, maar we zijn er nog niet uit of we er ook één gaan laten zetten. In plaats daarvan rijden we naar ‘Tahiti Reception’, waar we ons een heel nieuw eetservies 🍽 aanschaffen, voorzien van elegante versieringen van ‘Polynesische tattoos’. Zo hebben we toch al een mooi souvenier van onze reis hier... en het is afwasbaar... althans het servies, hopelijk niet het tattoodesign 😜.

Het blijft grappig om de rijweg te zien veranderen in een twee- naar een één-vaksbaan of omgekeerd. De wagen die de betonblokken verzet, is voorzien van twee stuurcabines & chauffeurs 😉. Toch slim om zo een beetje de files en de ochtend- & avondspits te ontlasten. 

Wanneer de gasflessen weer gevuld zijn en al het bootmateriaal aanwezig is, is het ‘klustijd’ en grote schoonmaak ‘binnen & buiten’. Zo zijn er de ‘blauwe & roze’ taken (blauw=man; roze=vrouw). Het is puffen & zweten in het hete, zwoele, vochtige klimaat. De temperatuur en vochtigheidsgraad liggen hier iets hoger dan in de Australeilanden.

Met een zelfgemaakt katrol-systeem wordt de bijna 6m lange oude uitlaattube van onderin de achterruimte en de bakboordkajuit er helemaal uitgetild. De nieuwe tube erin krijgen gaat ook niet in een wip... the Captian wringt zich in de kleine ruimtes in alle bochten, waarbij heel wat bootkussen in teken van schrammen & blauwe plekken achterblijven op zijn lichaam 😱! 

De verroeste blauwe campinggasflessen worden weer afgeschuurd & herschilderd.

Het onderwaterschip, vooral: de kiel, schroef en ‘t roer, worden m.b.v. de lange zuurstofdarm & duikfles pokkenvrij gemaakt.

De romp wordt met bootshampoo en zoetwater verwend. 

Alle kussensomtrekken, fleecedekens, gordijnen, e.d. worden in de grote wastrommel gestopt. 

Intussentijd proberen ik foto’s van een half jaar, ja, ja, inderdaad, zolang staan we achter... te uploaden voor de blog op de ‘Tumblr’-link. Om het aantal uploads per dag te kunnen vermeerderen, heb ik een oplossing gevonden: collage’s. Hier kruipt ook wél wat tijd in, maar m.b.v. enkele leuke app’s spendeer ik nu ettelijke uurtjes aan het maken van collage’s, om ze daarna even in de ‘Mairie’ (= gemeentehuis), met de gratis snelle internet, te uploaden. Het gaat uploaden gaat zo goed, dat ik al snel achtersta met het maken van collage’s... Alle toestellen/apps, e.d. krijgen een reservekopie & update. 

Mijn smartphone 📱 flipt door de nieuwe reservekopie & update. Ondertussen vliegt ie van hier naar NL en daarna wordt ie verstuurd naar BE. Hopelijk is ie snel gerepareerd en kan ie binnenkort met onze vrienden weer meevliegen naar  Frans Polynesië. Fingers crossed 🤞🏽🤞🏽. 

Na elke klusdag is het volop ‘socializen’. Dit gaat gepaard met een workshop ‘zonnewerende folie’ plakken, gegeven door the Captain himself 👍🏽.  Een muziekavond, potlucks, enz...

Gezellig hoor, al die jachties bij elkaar, wél druk als je enkele onder hen kent en weer nieuwe mensen leert kennen... De sociale uitnodigingen groeien dagelijks... Oeps, we gaan nog tijd te kort komen?!

Onderling wordt er heel wat ‘boat-stuff’ gepraat en niet alleen over de reeds gezeilde of nog geplande trips, maar ook over de problemen & twijfels, adviezen & tips, enz...

Bij ons rijst nog steeds de vraag: ‘wél of niet’ uit het water om het onderwaterschip onder handen te nemen. Na een grote schoonmaakbeurt met de duikfles ziet het er weer ‘even’ ok uit, maar het is telkens een hele job om het te onderhouden. Anderzijds staan we binnen een dik half jaar op de kant in ‘Nieuw Zeeland’. Bij elke schrobbeurt verdwijnt er anti-fouling... gaat er nog voldoende aanzitten binnen acht maanden?! Als we het nu niet doen, geeft het ons meer tijd om van de eilanden hier te genieten, bespaard het ons héél wat werk & tijd en blijven er ‘kostbare’ centen in de scheepskas!

Na schrobben en de pro’s & contra’s af te wegen, hebben we besloten om nu NIET uit het water te gaan. 

En dus werken & klussen we verder met de andere taakjes op ons ‘to-do’-lijstje en supporteren we tijdens passerende sportieve wedstrijden.

Héél wat Va’a’s 🚣🏽‍♂️ & stand up peddels peddelen & suppen langs ons heen, gevolgd door een hele resem motorboten met aanmoedigende supports. Een wielerwedstrijd 🚴🏽‍♀️🚴🏽‍♂️ met aankomst bij het gemeentehuis, krijgt ook enkele vrouwen op het podium 🥇🥈🥉.

De meeste taakjes op ons lijstje zijn afgevinkt, een gunstig weervenster biedt zich aan... sociale evenementen worden geweigerd of verzet naar de volgende keer dat onze ‘waterwegen’ elkaar kruisen... De laatste verse etenswaren worden aangekocht. Aan een kraampje tegenover Carrefour, maken we kennis met een RaeRae (= derde geslacht: zie info voorheen (‘bloemen in het haar’), ‘k kom hier later nog uitgebreid op terug) uit Ua Pou (Markiezen). Hij/zij wordt helemaal gek als we vertellen dat we er geweest zijn en het zo’n prachtig eiland vinden. Meteen krijgen we dikke kussen op onze wangen gedrukt en enkele bananen 🍌🍌 kado, bovenop onze avocado’s! Fantastisch toch en het blijft ook ongelooflijk hoe vrijgevig de Polynesiërs zijn.

Nog even langs de tanksteiger de benzinebus, dieseltanken & -bussen vullen en weg zijn we...

Frans Polynesië: Genootschapseilanden: Tahiti, Taina

Donderdag, 12 april ‘18

Even een kort berichtje:

Na twee weken Tahiti, hebben we net het anker weer uitgegraven en zijn we terug onderweg naar de Tuamotus Archipel. Een trip van twee dagen, twee nachten, indien de wind ons gunstig is!

Ondertussen hebben we vooral véél geklust en proberen foto’s van een half jaar te uploaden op de ‘Tumblr’ link. 

Klik op de foto's bij 'Tumblr' om ze in ware grootte te zien

http://zensationsailing.tumblr.com/

Vanaf november, Tikehau tot ergens februari, Gambier, is het gelukt,... vervolg zal voor juni zijn, als we weer van de ‘betere & snellere’ (lees 3G, i.p.v. EDGE) internet gebruik kunnen maken.

Mijn smartphone is gecrashed, ben hierdoor heel wat berichten, chats, foto’s, filmpjes, e.d. kwijt. Indien je me wat gestuurd hebt en geen reactie hebt gekregen, gelieve me hiervoor te verontschuldigen en opnieuw te verzenden.

Zo, véél foto-kijkplezier en tot de volgende schrijfsels.

Frans Polynesië: Trip: Australeilanden: Tubuai - Genootschapseilanden: Tahiti

Dinsdag, 27 maart, 16u - vrijdag 30 maart ‘18, 4u (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Totaal trip:

Resultaten na 60u:

Afgelegde afstand: 340NM

Gemiddelde snelheid: 5,4 kn

Gemiddelde knopen wind: 12 kn

Net als de grote navigator Hiro (lees ‘legende’ vorige blog) , die zijn eigen pirogue ‘Hoihoio’, van archipel naar archipel en van eiland naar eiland vaarde en overal een aandenken achterliet (=bouwde een ‘Marae) en iets meenam (steen van een ‘marae’) meenam, om weer op  een volgend eiland als aandenken achter te laten, doen wij dat ook voor een stukje. Alleen bouwen wij geen heilige sites en nemen we daar een steen van mee. Neen, we nemen eens een schelpje mee van’t strand of etenswaren die we krijgen en laten als dank hier & daar een ‘papieren Zensation’-bootje achter dat we aan lieve, vrijgevige mensen geven. Een beetje anders... 

Maar we zijn weer onderweg. Met Tubuai verlaten we ook de Australs Archipel en navigeren naar de Genootschapseiland, namelijk Tahiti, de ‘big’ Capital van Frans Polynesië.

Onze uitlaattube, is zoals beloofd, gearriveerd, dus onze planning klopt perfect.

Om 16u verlaten we de pas van Tubuai en werpen we een laatste blik op de zandmotu ‘Motu One’. 

Binnen enkele dagen is het volle maan en ze staat al klaar voor de zon verdwijnt. Hierdoor verlopen de komende drie nachten met extra veel maanlicht. De tocht verloopt rustig. In tussen tijd proberen we nog een vis te vangen. De eerste morgen hebben we al vroeg beet, maar zijn die ook meteen weer kwijt... twee geelvintonijnen zwemmen achter de boot aan! Wanneer de lijn wordt ingehaald zien we dat een stuk van de haak afgebroken is en de kunstinktvis helemaal uit elkaar hangt 🦑! De rest van de trip blijft de nieuwe flubber onaangeroerd ☹️.

De laatste mijlen, in de luwte van de contouren van Tahiti Iti, valt de wind weg.

Vrijdagmorgen om 4u, naderen we de pas aan Taravao. Het is nog donker, maar morgen is het volle maan, dus ook nu is ze al lekker vol en een grote lichtbron 🌕. We kennen de pas en het navigatiesysteem van Navionics is hier correct. Normaal proberen we te vermijden om in het donker ergens toe te komen, maar er is ruimte genoeg, we kennen het hier en dus wagen we het erop. De zee is een spiegel, aan het rif & pas is het water rustig. Even later valt het anker en kunnen we nog even een uiltje vangen voor de zon opkomt.

Dit was een fijne trip en we hebben de wind bij ons kunnen houden 🌬.

Frans Polynesië: Australeilanden: Tubuai

Vrijdag, 23 - dinsdag, 27 maart ‘18, 14u (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u (=zomeruur))!) 

Tubuai is een eiland dat tot de Austral-eilanden in Frans-Polynesië behoort. Het eivormige vulkanische eiland is klein en is omringd door een rif dat bescherming biedt voor de soms woeste inbeukende oceaangolven. Enkele motu’s zijn gevormd op de koraalring. De lagoon tussen het rif en het eiland ligt bezaaid met koraalbommen/-patatten! Tubuai omvat ongeveer 45 km² en er wonen zo’n 2.300 mensen. Er ligt een 26km lange weg rond het eiland die langs de hoofdstad ‘Mataura’  gaat en ‘Mahu & Taahuaia’, de andere twee dorpen van het eiland. Het hoogste punt is Mont Taita, deze slapende vulkaan is 422m hoog. Toch is het eiland rondom rond aan de kustlijn vrij vlak en rijzen pas in het midden enkele vulkaantoppen de lucht in. 

Deze vruchtbare vulkanische vlakten worden productief gebruik voor de agricultuur. Dit is de belangrijkste activiteit op het eiland. Tubuai is de grootste aardappelproducent voor Tahiti. De boeren kweken ook taro, wortelen, komkommer en witte kool. De laatste jaren wordt er een extra een inspanning gedaan om ook paprika’s, groene bonen, tomaten en aubergines te winnen. Het bevoorradingschip ‘Tuhaa-Pae’, dat twee maal per maand komt, vervoert de gewassen naar Tahiti. Vis, zoals: tonijn, Mahi Mahi,  zwaardvis & wahoo worden veelvuldig gevangen buiten het rif en eveneens uitgevoerd. 

De eerste bewoners op Tubuai vestigden zich waarschijnlijk rond het jaar 900 na Christus. Er wordt verondersteld dat zij afkomstig waren van de Genootschapseilanden. Tubuai werd in Augustus 1777 ontdekt door de ontdekkingsreiziger James Cook. Hij durfde hier echter niet aan land te gaan. Niet alleen vanwege het rif dat het eiland omgaf maar ook door de agressief ogende bewoners.

In september 1789 probeerden de muiters van de Bounty zich te vestigen op Tubuai (zie meer*). Dit mislukte echter doordat de bevolking doorlopend in de aanval ging. Wel bouwden zij een klein fort met de naam ‘Fort George’.

In 1843 werd Tubuai een Franse kolonie en in 1903 werd het samen met de rest van de Austral-eilanden samengevoegd met Frans-Polynesië.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog bestond de angst dat de Franse eilanden in de Stille oceaan door de Japanners bezet zouden worden. De Japanners zijn echter nooit tot aan Frans-Polynesië gekomen.

We liggen voor de kade van het hoofddorp ‘Mautara’. Dit is de metropool van de Australeilanden. Hier worden alle beslissingen genomen over de vijf eilanden van de Austral Archipel.

Het is vrijdagnamiddag, einde van de werkweek en de kade heeft zoals steeds een aantrekkingskracht en is verzamelplaats voor velen. Hengels en vislijnen worden uitgezwierd & opgerold, muziek klinkt uit de autoradioboxen en stemmen weerkaatsen over het wateroppervlak. De avond valt en de kade stroomt leeg. We blijven op Zensation achter in het kabbelende water. Het water stroomt hier en deze is sterker dan de wind, waardoor onze dame zich laat leiden door de choppy golfslag! 

Na een wiebelende bewogen nachtrust, zetten we met plezier voet aan wal en strekken onze benen. Het dorp ligt nog 0,7NM (=1,26 km) van het dok verwijdert. Een stevige wandeling dus onder de broeierige zon. 

We passeren mooie huizen met verzorgde tuinen, maar ook enkele verlaten geruïneerde huizen, die beschadigd zijn door een storm in 2010. Kraampjes & foodtrucks /roulottes staan op verschillende plaatsen langs de weg en de lagoonkant, maar allen zijn ze gesloten. Het is ook nog maar 8u ‘s morgens... en... weekend. Overal treffen we leuke picknickplaatsen met zicht op de lagoon, voorzien van betonnen banken & tafels aan.

Een vrolijke Fransman heet ons welkom op het kantoor van de Gendarmerie. Deze ambtenaren krijgen meermaals de kans om drie maanden te werken op één van de Franse eilanden. Zo heeft hij al heel wat gezien van de wereld, van Frankrijk tot de Caraïben, Île Réunion, Nouvelle Caledonië en nu hier. Mooie gelegenheid 👮🏻. Ook hier zijn we weer de enige zeilboot en krijgen ze maximum tien boten per jaar op bezoek. Maar een ‘gouden boek’ om iets tastbaars in achter te laten hebben ze niet en hebben ze ook nog nooit van gehoord... maar vonden het een leuk idee dat ze gaan voorleggen aan de burgemeester.

Er zijn enkele familiepensionnetjes, maar momenteel zijn er geen andere toeristen op het eiland. 

In het dorp vinden we twee magasins, de ene met enkele uitstalkasten voor & achter de toonbank, de ander met winkelrekken en meer keuze waar je uitgebreid kan rondlopen en tussen snuffelen, beide uitgebaat door Chinezen! Hier kunnen we weer met de bankkaarten betalen 💳 en bij het postkantoor is er een geldautomaat. Het gemeentehuis wordt voor een deel gerenoveerd en aangebouwd, waardoor het artisanale gedeelte tijdelijk onbeschikbaar is... jammer. De WiFi-codes (0,80 €/u) zijn op. Gelukkig vinden we bij pension ‘Wipa’, uitgebaat door de hartelijke Wilson & zijn familie, WiFi. Heel langzaam en zwak, maar gratis en de omgeving is mooi. Bij een drankje vernemen we dat Wilson ook excursies (eiland- & lagoontoer) aanbiedt en fietsen ter beschikking heeft. Één van hun honden wandelt met ons mee terug richting het dorp. Wat we ook doen of zeggen, of niet doen of zeggen, hij blijft aan ons benen plakken 🐾🐾 en trippelt zelfs mee de supermarkt binnen. Gelukkig kent er een klant hem en neemt hem naast z’n fiets mee terug naar het pension. 

Weer aan boord wordt de flopperstopper opgedoken en aan de spinnakerboom in het water gehangen. Meteen bewegen onze dame haar heupen langzamer op de deining. 

Zondagmorgen zijn we reeds vroeg op pad. De mensen die we tegenkomen zijn mooi aangekleed, voor de misdienst. Iets over 7u zijn we bij de magasin om onze bestelling op te halen: gebraden kip (enkel op zon- & woensdag beschikbaar), baguette & croissants. Daar zijn we sinds gisteren al op verlekkerd 😋. Het is van november (Tahiti) geleden dat we nog gebraden kip konden kopen en een croissant is ook alweer van eind januari geleden. Maar... onze goesting zal nog even moeten wachten, want we staan voor een  gesloten deur. Oei, zijn we te vroeg? Neen, te laat... de winkel is blijkbaar maar van 4u tot 7u open! Aarch 😩! Een halfuur te laat, dat had de jonge dame ons gisteren niet gezegd... En dan dachten we dat we al vroeg waren. Het leefritme is hier toch anders dan we gewoon zijn en ook al staat the Captain al op bij’t krieken van de dag (6u à 6u30) en gaan we samen met de kippen op stok (21u= cruisersmidnight)... 

Nou, het is héél jammer van ons gemist kippetje en alle kraampjes dicht, niemand die wat voor de kerkdienst verkoopt, of misschien moesten we daar ook vroeger voor opstaan! Teleurgesteld wandelen we terug naar huis, en wordt het dagmenu herbekeken 🍽.

Tegen de middag komt de zon door het wolkendek en zetten we koers naar de  motu’s. Heel wat oprijzende koraalzuilen liggen op onze route. Twee paar ogen staren in het rond, op zoek naar een weg in het gigantische koraaldoolhof... we lijken wél omsingeld 😱. De aanwezigheid van zo véél grote koraalplateaus en uitgeschoten paddestoelen maken het ons niet gemakkelijk! Je ziet donkerdere vlekken in het helblauwe water, maar je kan niet inschatten hoe diep of hoog ze zich bevinden. Op slakkentempo tasten we voorzichtig de lagoon af. Een gedetailleerde kaart is er niet... is ook onmogelijk of onbegonnen werk met dit koraalveld! Uiteindelijk vinden we een plekje aan ‘Motu Motihia’. Het eiland met palmbomen en witte zandstrand is weer een plaatje 🏝. Zensation ligt hier rustig te dobberen achter haar anker. De wind en deining komen van dezelfde kant, dus dit beloofd een goede nachtrust 💤.

Om ons heen blijven we ons verwonderen over de indrukwekkende koraalformaties. Ongelooflijk hoe er plots vanop 10m diepte een pilaar als een paddestoel vanop de bodem tot aan het wateroppervlak uit de grond schiet! De kleuren zijn intens en hebben alle kleuren van het kleurenpalet. Tussen de motu’s zoeken de locals naar de speciale mooi gegolfde oesterschelpen ‘Benitier’ en eten het vruchtvlees zoals van de oesters die wij kennen. Ook op het eiland Raivavae zagen we hier bergen lege schelpen van de oester ‘benitier’ liggen... Dit willen we ook wél eens proeven.

Na een fijne nachtrust en het genieten van een heerlijk rustige ochtend op deze mooie locatie, wachten we op de zon om ons te begeleiden tijdens onze terugtocht. Met behulp van enkele zonnestralen en de track op de plotter van de vorige dag, navigeren we terug. Ik sta weer op de punt en the Captain aan het roer. Ook al hebben we onze track, toch blijft het intensief navigeren, want we hebben serieus geslalomd om een ankerplekje te zoeken aan drie verschillende motu’s. We willen proberen een rechtstreekse weg naar het dorp.

Na twee uur en slechts 5mijl, liggen we weer in de buurt van de kade. 

Het is hier nog steeds een beetje rommelig, dus de flopperstopper gaat het water in om onze dame proberen te stabiliseren. 

Dinsdag, voor 7u zijn we in de winkel, in de hoop nog stokbrood te kunnen kopen en eventueel wat ander lekkers. Oef...er is nog genoeg... 

Aan het gemeentehuis kiezen we een schaduwrijke picknicktafel uit en nemen ons ontbijt met zicht op het koraalrif met wit schuimende rollende golven. 

Daarna gaan we langs de kant staan met de duim in de lucht. De eerste auto stopt... véél toeristische trekpleisters zijn hier niet, maar toch willen we graag het fort ‘George’ met eigen ogen zien en misschien nog een marae of twee of drie of vier... En met plezier neemt de vriendelijk chauffeur ons mee. 

Maar een fort zien we niet, het enige dat we zien is een gedenkteken. Jammer. Op de vraag of we het eiland al rondgereden zijn en daar dan nu tijd & zin voor hebben, zeggen we geen NEEN! Onze chauffeur, die zelf oorspronkelijk van Tahiti is (=Tahitiaan), ontpopt zich tot gids en verteld ons alles over het eiland, de boeren & de gewassen. Hij last fotostops in en bezoeken een taro-plantage. Er lopen verscheidene rivieren door het eiland en elk hebben ze een mooi klinkende, maar moeilijk uitsprekende Polynesische naam dat op een mooi bordje prijkt. Deze kabbelende riviertjes zijn de perfecte bronnen voor de irrigatie van de landbouwvelden. 

De heilige sites, marae’s, hebben een hoofdrol in de legende van de ‘Australeilanden’. Zie voor meer info **. Bij het zien van de overblijfselen van enkele van de vier ‘Marae’s’ die het eiland rijk is, zijn we teleurgesteld als we slechts enkele resterende stenen zien. We zijn meer onder de indruk van onze gastheer zijn weelderige plantage met palm-, citroen-, pompelmoesbomen & litchistruiken, die hij met grote trots aan ons toont. Speciaal voor ons kapt hij een kokosnoot, één van zijn eerste oogst. Zijn jonge palmbomen zijn 8j gelden aan gepland en dragen voor de eerste keer vruchten. Het verse kokoswater smaakt heerlijk 

Voor vele groenten- & fruitsoorten komen we te laat of te vroeg, zoals je het bekijken wil, steeds krijgen we te horen: ‘Dit is niet het seizoen voor...’ Toch worden we na onze interessante eilandtoer door ons spontaan aangenaam gezelschap en behendige chauffeur nog overweldigt door pompelmoezen, citroenen, kokosnoten & bananen uit eigen tuin 🍋🍌😋. Hannen, elk in een hok, laten flink van zich horen! Zijn broer heeft ze speciaal voor ‘hanengevechten’. Nou, wisten niet dat deze op Frans Polynesië georganiseerd werden. Ooit zagen we het in de Dominicaanse Repuliek. Met weer een hele hoop indrukken en interessante informatie nemen we afscheid van onze sympathieke chauffeur/gids.

In de namiddag maken we nog een wandeling naar de lodge voor een nieuw weerbericht. Op onze weg zijn enkele kraampjes open waar we paksoi, prei, aubergines & een zuurzak kopen, allen eigen kweek. De verkoopsters verontschuldigen zich voor de beperkte aanbieding, maar wij zijn héél blij dat we eindelijk nog eens paksoi (Hao, januari), prei & zuurzak (beide: Tahiti, november) vinden. Yeah 😋.

Bij het bekijken van de nieuwe weerbeelden, wijzigen plots onze plannen: een windstilte is op komst en als we nog een dag of langer wachten haalt die ons in en moeten we 340NM motoren naar Tahiti of hier nog een week, tien dagen of misschien nog langer wachten... Ok, dan gaan we nu!!!

Nog snel ons afmelden bij de gendarmerie. Inpakken, anker op en weg!

Spijtig, hadden voorzien om hier nog enkele dagen te blijven, maar ja... zonder wind kunnen we alleen maar luisteren naar het gebrom van de motor en de dieseltank leegstoken 🤔.

Meer info:

*De Muiterij van de ‘Bounty’ 

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Muiterij_op_de_Bounty

** Marae: heilige site

Lengende:

Hiro, de grote navigator, die zijn eigen pirogue ‘Hoihoio’ eigenhandig met hout bouwde in Raiatea (Genootschapseilanden), vaarde van daar zuid naar Raivavae (Australeilanden). Daar bouwde hij een heilige site: ‘Marae Temahara’. Van daar vaarde hij met een steen van de eerder gebouwde marae naar Tubuai, waar hij de site ‘Marae Tonhae’ bouwde. Zo garden hij nog naar andere Australeilanden en andere eilanden van de vijf Frans Polynesische Archipels, overal liet hij een spoor (steen of Marae) achter. Maar op zijn geboorte-eiland, Raiatea, hebben ze hem nooit meer gezien...