Frans Polynesië: Markiezen: Tahuata, Vaitahu, Resolution Bay

Maandag, 18 - donderdag, 21 december ‘17  (UTC -9u30 = -10u30 tijdsverschil met BE(UTC +1u)!) (Markiezen Archipel is 30’ verschil met Tahiti)

Markiezen Kunst & Cultuur Festival

Maandag, 18 tot donderdag, 21 december ‘17

Om de twee jaar vindt dit plaats op één van de zes bewoonde eilanden in de Markiezen Archipel. De ene keer is het een klein festival, waar enkel de Markieseilanden aan deel nemen, de andere keer is het een groot festival, waar alle vijf archipels van Frans Polynesië aan deelnemen, alsook enkele eilanden van de Polynesische triangel (Nieuw-Zeeland tot Hawaï), soms ook nog andere uitgenodigden landen.

Dit jaar is het een klein festival. We zijn blij dat het in onze reisroute valt en daarom wilden we ook absoluut deze periode in de Markiezen zijn. 

In 1986 organiseerden de leden van de culturele organisatie “Motu Haka o Te Fenua Enata ” voor het eerst het ‘Markiezen Festival’ op het eiland Ua Pou. Het doel van het festival is om rituelen en tradities levendig te houden en door te geven aan de jongere generaties.

Eilandbewoners komen samen om deel te nemen aan workshops van traditionele sporten, dansen, zang, kunst creaties, zoals hout & beenderen graveringen, tatoeëren, enz...

De eerste dag van het festival start met het openen van het ‘Agriculture & Artisanale Dorp’. Hier verkopen de makers van de zes eilanden hun creaties: sieraden van schelpen, parelmoer, parels, hout, been of steen, alsook Tiki’s en andere beelden uit verscheidene natuurmaterialen, zwaarden, tapa (= papier gemaakt van boombast dat bewerkt wordt tot een kledingstuk of wanddecoratie versierd met Polynesische tekeningen), houtsnijwerken, kransen, honing, Monoï olie, enz... 

mijn oog valt op een paar oorbellen van parelmoer voorzien van inkervingen met elk symbool dat een Markiezen betekenis weergeeft, zoals in de Polynesische tattoos.

Gedrukte T-shirts & Pareo’s met een symbolische afbeelding van het festival worden in allerlei kleuren aangeboden. Het symbool staat voor de drie levensfases van een plant: wortelen, stam & bladeren/vruchten. The Captain kiest een kleurtje voor hem uit.

Een volledige tent/hut wordt ingenomen door verscheidene tatoe-artiesten, waaronder de bekende, Tahuata’s eilandbewoner, Félix Fii.

Een digitale voorstelling over de Polynesische kunst van het tatoeëren verruimt onze kennis. 

Het is de Polynesische term die zijn naam gaf aan de tatoeage. Het woord komt van het Tahitiaanse ‘tatau’, dat markeren of tekenen betekent en afgeleid is van de uitdrukking ‘ta-atua’. Het woord ‘ta’ betekent ‘tekening’ en ‘atua’ betekent ‘geest of god’. De ‘ta’ staat ook voor het ‘kloppen’ of de naam van het instrument dat vroeger gebruikt werd. Deze bestond uit een scherpe steen, gebeente of vis- of haaientand die op een stok gebonden werd en in inkt gedrenkt werd. Met een andere stok werd hierop geklopt en zo de tatoeage aangebracht. Deze methode wordt ook hier getoond. De klant wordt bijgestaan door twee mensen, één die het zweet af dept en verkoelende doeken op het voorhoofd legt en een andere die het bloed afdept. De pijnlijke gelaatstrekken vertellen ons genoeg!

Voor de volkeren van de Stille Oceaan is de tatoeage meer dan een uiting van esthetiek. De tatoeage heeft een eigen taal en bepaalt het sociaal statuut van een individu. Vroeger betekende het dat een man geslaagd was in zijn initiatieproeven, of getuigde ze van bepaalde exploten of de rol van het individu in de gemeenschap. Véél van deze kunst & traditie ging verloren door de komst van de Europese missionarissen, die het verboden, net zoals dans, muziek en hun eigen taal! 

Vandaag wijzen de tatoeages op een persoonlijkheid, een fierheid, of ze zijn een verwijzing naar een clan of een eiland (vb.: Markiezen of Bora Bora). Elke teken in een figuur heeft een specifieke betekenis en heeft een persoonlijk verband met de drager. 

Heel wat toeristen keren naar huis terug met een tatoeage ‘made in Polynesia’. Voor liefhebbers: Het festival ‘Tatau i Tahiti tattoonesia’ is een jaarlijks evenement dat in Tahiti plaats vindt in november. Dan komen de beste tatoeëerders van Polynesië, de eilanden van de Stille Oceaan en de rest van de wereld naar Papeete. Het festival telt iedere keer meer dan 15.000 bezoekers. 

Ook op dit ‘Markiezen Kunst & Cultuur Festival’ laten héél wat locals een tatoeage zetten of verder afwerken. We zien ook mensen die volledig van aangezicht tot tenen getatoeëerd zijn. Sommige willen op de foto, anderen niet.  

Met zen allen wandelen we naar de site ‘Hanamiai’, aan de andere kant van de baai. Een klimmetje en wandeling van een kwartiertje met een natuurlijke binnenweg. 

Hier kijken we toe, vanop een natuurlijke rots-tribune, op het grote grasplein, waar na een gebed, de vlaggen van Frankrijk, Frans Polynesië & Markiezenworden gehesen worden op de tonen van het volkslied.

De groepen van de deelnemende eilanden worden voorgesteld. Marquesan ‘toga’s’ (krijgers) en charmante koninginnen geven een korte dans & zang voorstelling. 

‘s Avonds zijn er telkens drie groepen die elk een voorstelling van 45’ geven.

Ze brengen het verhaal van hun eiland in het Marquesan dat ondersteunt wordt door dans, zang en pau’s (drums). 

Hun kostuums van natuurlijke materialen zijn prachtige creaties die aangevuld worden met accessoires: bloemenkronen, houten kralen kettingen, juwelen van beenderen, pluimen, tapa kleding,  hoorns & schelpen waar op getoeterd & geblazen wordt. De rokjes van de krijgers bevatten weinig materiaal wat ook véél verhult 😜 

Allen geven ze het beste van zichzelf in de traditionele dansen, o.a.: Haka Manu (vogeldans (niet zoals de Vlaamse vogeltjesdans!)) & Haka Pua (dans van de varkens), een verleidingsdans tussen de geslachten...

De intense bewegingen, bonsende grote houten gekerfde drums en oerkreten bezorgen ons kippenvel! 

Op dag twee worden we’ ‘s middags op de grote site, getrakteerd op een ‘Kaikai’: een buffet van lokale gerechten op traditionele wijze klaargemaakt in een ‘umu’ oven in de grond, waarin de etenswaren geroosterd worden. In grote houten schalen in de vorm van boten worden de gerechten geserveerd. Elk eiland neemt deel aan dit reuze kookfestijn. Iedereen is welkom om van al het lekkers te proeven, enige voorwaarde is dat je een natuurlijk bord mee te brengen. Hiervoor heeft the Captain een kokosnoot gekraakt. 

Iedereen is hier creatief in, zoals met bladeren of bamboe. 

Iedereen doet zich te goed aan geroosterd varken, geit, broodvrucht, bananen, cassava/yuca & poissoin cru (gemarineerde vis, meestal tonijn (onze favoriet)). 

Een local heeft een knappe bamboeschaal versierd met enkele traditionele tekeningen. We maken een praatje en we loven hem voor zijn originele schaal. Hij zelf is niet tevreden over zijn creatie en geeft het na zijn maaltijd aan mij. Ik mag zelf de tekeningen afwerken 🤓 Een leuk origineel aandenken aan deze bijzondere belevenis.

Na enkele dagen en enkele buien en duizende paar voeten later, is het natuurlijk pad wat afgevlakt en glibberig. De vriendelijke & behulpzame politie & brandweerlieden helpen ‘letterlijk’ een handje 🤚🏽 zodat we veilig kunnen afdalen naar het dorp.

Na drie dagen zijn alle deelnemers moe, hierdoor wordt het programma aangepast en de activiteiten van dag vier worden geannuleerd. 

De slotavond & -spektakel zorgt voor een explosie. Alle groepen geven samen een optreden dat elk grassprietje onder ons doet rillen van genot...

Wat een voorrecht dat we dit op & top Markiesische cultuur & kunst festival hebben mogen beleven! De moeite waard & onvergetelijk! 

Indien je december ‘19 in de buurt bent, ga dan zeker een kijkje nemen op Ua Pou voor het volgende event.

Toch proeven we een vieze nasmaak en blijven we met een slecht gevoel achter...

De bijboten die niet veilig konden achtergelaten worden en in de dag werden gebruikt als speeltuigen door de spelende plonzende kinderen! 

De laatste avond was ons Dinghietje’s lijn losgemaakt, waardoor die verderop in de baai dreef en the Captain hen nog net op tijd kon redden 😱

Zonder een bijboot zijn we verloren... 

De passagiers van het cruise-/vrachtschip (waren er op dag 2) werden in de watten gelegd: ze kregen een aparte overdekte zittende lunchruimte tijdens de KaiKai en kregen na de show een fotosessie met krijgers & koninginnen.

Euh... wij als jachties spenderen hier toch ook geld!!!

Gelukkig zijn de locals nog steeds vriendelijk, simpathiek en gul, ze zullen eens even met de organisatie moeten gaan praten voor het volgende festival. Op Ua Pou is in ieder geval de steiger groot genoeg om nog enkele bijboten af te meren 😉  volgens de sympathieke burgemeester, die ook leraar is en ons tijdens een gezellige babbel persoonlijk uitnodigt 🎉

Frans Polynesië: Markiezen: Hiva Oa, Atuona, Tahauku Bay - Tahuata, Vaitahu: Resolution Bay

Donderdag, 14 - donderdag, 21 december ‘17  (UTC -9u30 = -10u30 tijdsverschil met BE(UTC +1u)!) (Markiezen Archipel is 30’ verschil met Tahiti)

Al vroeg zijn we op pad en liften we naar het dorp. Voor de magasin staan we een praatje te maken met enkele locals in afwachting van de opening. Na even een navraag of ze er ook brood verkopen en hoe laat de winkel opengaat. Staat even later de man voor ons op, vist een sleutel uit zijn zak en zegt: ‘Voilà, nu is de winkel open!’ 😂

Bij de snackbar, ernaast, ontbijten we tijdens een WiFi-moment en gaan terug naar de winkel om nog wat lekkers te kopen. Op de terugweg gaan onze duimen weer omhoog en stopt er reeds snel een pick-up: de winkeleigenaar!

Leuk autostop doen, de praatjes die je met de mensen kan maken en al de info die je krijgt. Ook altijd gniffelen dat de hele achterbank, koffer en passagierszetel vol ligt met allerlei spullen en er eerst wat plaats gemaakt moet worden of we er ons gewoon tussen wringen 😉

Terug aan boord, verlaten we al snel de baai en varen we naar het zustereiland ‘Tahuata’, dat gescheiden is van Hiva Oa door een 2,5 NM breed ‘Brodelais’ kanaal. De negen mijl glijden snel onder ons voorbij. 

De ‘Resolution’ Bay opent zich en een reuze manta springt ‘verwelkomend’ uit het water... WoW! Verder de baai in zie ik een donkere plek? Ligt hier een rots? Navionics geeft niks aan! Dichterbij zien we dat het een school kleine visjes is. Zijn ze een manta aan het proper maken?!

De dieptemeter geeft 25m aan... Er liggen reeds tien boten en we proberen een ondieper plekje te zoeken. Op een plaats van 12m diepte droppen we het anker.

De komende dagen zal de ankerbaai verder vollopen met boten, die allen komen voor het ‘Markiezen Kunst & Cultuur Festival’, dat hier in het dorp ‘Vaitahu’ plaats vindt van maandag, 18 tot donderdag, 21 december ‘17.

TAHUATA: Tahu= vuur; Ata= kracht

Volgens de legende waren de Markiezeneilanden het 'huis van de goden'. Tahuata is daarin 'de haard die verlicht', 'de zonsopgang'. Tahuata is piepklein, slechts 61 km² (8,5mijl lang en 5mijl breed) en alleen bereikbaar langs de zee vanuit Hiva Oa met een taxi-/visbootje. Slechts 720 inwoners telt het eiland en de meeste mensen wonen in Vaitahu en een aantal in Hapatoni. Slechts enkele wonen aan de andere kant van het eiland dat moeilijk bereikbaar is. 

Voor de weinige toeristen die het mogen verkennen, heeft het eiland heel wat in petto. Van zijn vruchtbare valleien (hoogste bergtop: Tumu-mea-ufa is 1050 m) tot zijn kristalheldere baaien (witte zandstranden langs turquoise water (Hana Moena en de tweelingbaaien Ivaiva Nui en Ivaiva Iti). Tahuata is één en al een oase van rust, een plaats van geschiedenis en creativiteit. De meest inwoners leven van hun sierlijk kunst- en ambachtswerk, zoals snijwerk uit been, rozenhout of strandpopulier (thespesia populnea). De geparfumeerde monoi olie zou hier vervaardigd worden volgens de tradities en geheimen van het eiland.

Dit was het eerste Markiezen eiland waar ze, in 1595, geconfronteerd werden met de Westerse mensen (hao’e= blanken), namelijk Spanjaarden, waar onder navigator Alvaro Mandaña de Niera met Kapitein Quiros. De locals waren nieuwsgierig en vaarden enthousiast naar het schip toe. Dit werd door de Spanjaarden als een invasie gezien en verkeerd begreep, waardoor ze spontaan het vuur openden en zo 70 inwoners doden!

Met het zicht van een pittoreske kerktoren die afsteekt tegen vruchtbare kleurrijke bergflanken worden we naar land gelonkt.

Een betonnen pier waar vissersboten aan en afvaren geeft ons een comfortabele landingmogelijkheid. Een filmploeg staat reeds op de kade en in het dorp wordt alles volop in gereedheid gebracht voor het festival: tenten en hutjes worden opgezet, versierd met palmbladeren, voorzien van tafels & stoelen en zo omgetoverd tot snacks(bars). Op de archeologische site voor de kerk wordt een Tiki neergeplaatst. De burgemeester kijkt toe in de schaduw en straalt rust uit in z’n short, t-shirt, pet en teenslippers. Het festival-comité heeft het allemaal onder controle... No stress!

De kerk heeft een mooie structuur met zuilen van kleine keien, open ramen en kleurrijke glaswerken in de kerk met een indrukwekkend houten plafond.

Terug aan het ponton zijn er enkel kinderen aan het spelen in het water en laten zich door de golven en deining op en af de laagste kant glijden. Ons Dinghietje heeft ook enkele bezoekers, een meisje hoost het water eruit en drie jongens duiken het water in en klimmen er weer in. Ze willen graag een toertje maken en the Captain zet even de gashendel open. Ze gieren van het lachen en vinden het cool! Ze willen meer van dat.

Vanop Zensation horen we het geluid van pau’s (gekerfde houten hoge drums) en gezang. In de verte zien we de kade vol stromen met mensen in fel groene t-shirts & pareo’s.  Een militair schip arriveert en kleinere bootjes varen ettelijke keren over & weer om mensen, accessoires & proviand aan land te brengen. De mensen worden door het ontvangstcomité van ‘Tahuata’ onthaald met dans, muziek, zang & bloemenkransen. Dit tafereel zien we elke dag weer opnieuw, tot alle deelnemers van de verschillende Markiezen eilanden aanwezig zijn, zeshonderd in totaal. Ze slapen allen op een matras in een grote hal/zaal in het gezelschap van hun burgemeesters, geen extra privileges voor hen, iedereen is gelijk 👍🏽

Tel daar bij de inwoners van Tahuata, politie/gendarmen & brandweerlieden van de eilanden, mariniers, supporters, bezoekers en jachties  (40 boten in totaal) en we komen al snel aan tweeduizend mensen!

We hebben nog enkele dagen voor het eerste evenement start. Tijd genoeg om even naar het andere dorp ‘Hapatoni’ te wandelen. In de reisgids beschreven als een matige wandeling van 2u. Nou, dat kunnen we wél toch. Op onze sandalen/slippers bestijgen we de eerste meters betonnen weg. Al snel maakt deze plaats voor een natuurlijke weg en kronkelt & stijgt ie steeds verder de bergen op... Het is puffen & hijgen in de warmte van de ochtendzon. Onderweg halen we extra kracht & energie van de vruchten die ons pad kruisen: bananen, mango’s en kokosnoot. Hier en daar komen we een knorrend varken met schattige biggetjes tegen, paarden, koeien en honden. De uitzichten onderweg van de verschillende baaien en valleien zijn adembenemend, of is het omdat we  telkens weer op adem moeten komen of naar onze tweede adem moeten zoeken 😜 Slechts één auto komt van de andere kant voorbij gereden. Na méér dan twee uur zien we een stukje van de kerktoren... we zijn er!

Hapatoni, is bekend om zijn 'koninklijke weg' (een geplaveide weg uit de 19de eeuw, gebouwd in opdracht van Koningin Vekehu II) en zijn me'ae (heilige historische site). Buiten dit, een kerk en kerkhof, is er niks in het dorp, zelfs geen winkeltje of snack om drinken te kopen. 

Aan het kleine dok, bengelen we even met onze voeten in het water om af te koelen. In de schaduw van een boot op het droge, maken dames hun kostuum van bladeren voor hun optreden. Bloemen worden geplukt en -kransen geregen.

Met het idee de terugtocht al liftend te maken, geeft de enige auto die we zien staan langs één van de weinige huizen, geen motivatie. Er zit niks anders op dan terug te wandelen en te rantsoeneren op onze laatste halve liter water...

We zijn over de helft en net wanneer we denken het niet meer te halen, alle energie zoek is en de benen loodzwaar beginnen te wegen... horen we een wagen. Met smekende ogen vragen we of in de laadbak meemogen van een klassieke Landrover Defender. Met nog twee andere locals delen we de ruimte en zijn blij met de lift. Achter de kerk van Vaitahu worden we met z’n vieren gedropt, er is extra politiecontrole voor de festiviteiten en wettelijk mag er niemand in de laadbak zitten. Meteen strompelen we het winkeltje binnen en zetten snel onze lippen aan een koel drankje. 

Terug thuis plonsen we het water in en de volgende uren is het muisstil aan boord 💤😴

Op zondag gaan we op ons ‘paasbest’ gekleed naar de kerk. De zitbanken in de mooie kerk zitten vol. Mensen hebben de ruimte zich onder de bogen opgevuld en ook het grasplein buiten zit goed gevuld. Wij volgen de dienst buiten in het kriebelende gras. De tv-ploeg filmt het allemaal. Met mijn fototoestel waag ik me tot aan de grote deuren en neem even sfeerbeelden van de prachtig gekleden locals. De pastoor predikt in het Marquesans en zwiert met zijn armen, we verstaan er niks van, maar hij is blijkbaar héél grappig aan de luid lachende mensen te horen 😁

Onder de jachties is er heel wat bedrijvigheid i.v.m. het ‘aan land gaan’. Van de organisatie morgen we de bijboten niet aan het veel te kleine dok achter laten, deze moet vrij blijven om de grotere boten, die mensen afzetten of ophalen, niet te hinderen.

Het strand dan? Enkele proberen deze optie uit en wij natuurlijk ook. De rollende hoge golven die woest op het zwarte strand donderen zijn een serieus obstakel. De landing lukt redelijk, tot er een golf achterna komt en nog even ons Dinghietje in een zwembad veranderd en the Captain een zoute douche geeft 💦

Het vertrek verloopt minder vlot. Ondertussen is het laag water en gevaarlijke stenen liggen net onder de brekende golven. Golven worden geteld, stenen bekeken, een rotsvrije weg gezocht en hop daar gaan we, op het juiste moment... denken we...

Het water is niet helder, hierdoor zien we niet wat er onder ons is en wanneer the Captain in de bijboot wil springen, trapt hij in een put en zakt bijna volledig in ‘t water... hierdoor missen we onze start en worden we gegrepen door een golf! Deze gooit ons Dinghietje op enkel rotsen en maakt ons drijfnat 🌊 😱! Gelukkig is de bijboot nog heel en is het staartstuk van de buitenboordmotor niet beschadigd. Voor poging nummer twee houden we de roeispanen klaar. Al peddelend geraken we weg van de brekende golven en de vervaarlijke verborgen stenen... poehie... Aan boord wordt alles met zoetwater afgespoeld en uit onze zakken halen we geen soggy dollars maar soggy ‘Polynesische Franse franken’ 🤑

Hier gaan we nog vaak aan terug denken, zoals aan de andere mislukte landingen en vertrekken sinds onze dinghie-avonturen gestart zijn sinds mei 2015.

Morgen nog maar eens de steiger bestuderen, de stenen er omheen en andere opties overwegen, want dit is levensgevaarlijk voor ons Dinghietje en ook voor ons 😱

De cruisers willen samen een shuttle-service organiseren met één van de locale vissers. Maar qua tijdschema & tarief komt er geen overeenkomst, jammer! Dan toch weer allen met z’n eigen dinghy.

De volgende dag staan er enkele gendarmen op de kade en verplichten alle jachties om hun bijboot voor anker te leggen en naar de kade te zwemmen. Geen discussie mogelijk, opdracht van de organisatie! Willen ze ons hier NIET?!

Er ontstaat al snel een solidair shuttlesysteem tussen de aankomende & vertrekkende bijboten, zodat er slechts één iemand het ruime sop moet kiezen en zich aan wal moet afspoelen & omkleden. Vooral ‘s avonds in het donker is het een minder leuke aangelegenheid. Sommige brengen hun kano of peddelboard mee om vanaf de geankerde bijboot naar de kade te peddelen en deze op het droge te tillen. Iedereen helpt elkaar en is creatief, het is dat of het festival missen en aan boord blijven... Daarvoor hebben we te véél afgezien (‘remember’ de tocht van Tuamotus naar Markiezen 🙄) om hier te geraken!!!

Frans Polynesië: Markiezen: Nachttocht: Ua Pou, Hakahetau - Hiva Oa, Atuona, Tahauku Bay

Dinsdag, 12 & woensdag, 13 december ‘17  (UTC -9u30 = -10u30 tijdsverschil met BE(UTC +1u)!) (Markiezen Archipel is 30’ verschil met Tahiti)

Zensation vaart de nacht in. Het is rustig weer: licht briesje en vlak water. Heerlijk nog eens horizontaal varen ‘voor de wind’, maar voor hoe lang?!

De hemel is bezaaid met duizende sterren en langs de kust bewegen enkele lichtstralen heen & weer, dit zijn de zaklampen van de tonijnvissers. 

In het donker horen we dolfijnen naast de boot blazen en plonsen in het water. 

Om de landtong van Ua Pou, veranderen we van koers, neemt de wind toe en Zensation legt zich schuiner op het wateroppervlak.

Zo glijdt de nacht voorbij.

Bij het ochtendgloren wordt de vislijn uitgehangen en niet veel later wordt de ingedommelde Captain gewekt van de ratelende vislijn...

Hij krijgt de lijn moeilijk gestopt en hij heeft eventjes tijd nodig om te beseffen wat er gebeurt, waardoor er weer wat minuten verstrijken om de genua in te rollen en de 6,5 Kn snelheid die we varen eruit te halen en onze dame af te remmen, met onze bestemming enkele mijlen voor ons.

Ik lig in het salon te slapen en word gewekt voor de beet. Ook voor mij is het even moeilijk om te laten doordringen wat er gebeurt en welke stappen er staan te wachten...

De haak, baseballknuppel & vodka staan klaar, terwijl Geert de vislijn beetje bij beetje probeert in te halen. Meteen ervaart hij dat er een groot zwaar iets aanhangt. De rugvin van een zeilvis laat zich af en toe boven het wateroppervlak zien. En de beet is blijkbaar al moe van achter de boot aangesleept te worden, want zijn tegen gevecht is vrij zwak, alsook de gevaarlijke zware/speer van de vis ontbreekt en door deze factoren krijgen we lange schepsel redelijk makkelijk aan boord met behulp van de haak.

De prachtige zeilvis meet ruim 180cm zonder speer, iets kleiner dan onze eerste  versie in februari (205cm inclusief speer).

Nou, dat is nog eens een manier om gewekt te worden 😉

De wind valt weg en de motor wordt aangezet voor de laatste mijlen langs de kust van Hiva Oa. De dolfijnen 🐬🐬🐬 zijn er ook reeds vroeg bij en ze spelen voor de boeg. Er is geen spiertje wind en het heldere water om ons heen lijkt wél een bassin. Vanop de boeg maak ik foto’s van de prachtig spelende dieren. De beelden zijn zo goed en helder, alsof ik ze onder water genomen heb!

We naderen de baai en ons vrolijk ontvangstcomité zwemt de andere kant uit.

Bergen, met aan de ene kant weinig en aan de andere kant, van de baai, véél begroeiing, lachen ons toe. 

Ons anker valt, het fileermes snijdt door ‘de vangst van de dag’ en even later liggen prachtige filets in de koelkast & diepvries.

Even snel ontbijten en dan naar he dorp van Atuona, dat slechts een dikke km, aan de andere kant van de baai ligt. De wandeling gaat langs de weg die de berglijnen volgt, die omhoog & omlaag gaat. Autostop helpt om dit even niet allemaal te voet te doen, na een Nachttocht en het binnenhalen van een grote vis. En nog zijn we te laat en staan we voor gesloten deuren bij de ‘gendarmerie’ en snackbar ‘Make Make’ (7u30-12u30) met internet.

In het dorp bezoeken we twee magazins die goed gevuld zijn en ook verse groenten verkopen. 

De terugtocht wandelen we en nemen we een ‘shortcut’ van de ene kant van de baai naar de andere kant via het zwarte strand. Dit kan enkel bij laag water, omdat bij hoog water een geul wordt gevuld en deze net te diep is om ‘pootje te baden’ 😉

Weer aan boord vullen we een koeltas met enkele pakketjes met elk twee dikke moten zeilvis 🐟. We dinghieën langs de ‘onbekende’ geankerde boten en delen ze uit. Zo maken we al snel nieuwe vrienden en krijgen we uitnodigen voor een borrel 🍺🍷. Deze laatsten houden we te goed... we zijn moe van de voorbije nachttocht en zoeken na het eten al snel ons bedje op.

Frans Polynesië: Markiezen: Ua Pou, Hakahetau

Zondag, 10 - dinsdag, 12 december ‘17 (UTC -9u30 = -10u30 tijdsverschil met BE(UTC +1u)!) (Markiezen Archipel is 30’ verschil met Tahiti)

Zeven mijl varen we verder. De vislijn hangt nog geen half uur uit en lijn loopt af... Dat is snel! Een onbekende vis van 70cm halen we aan boord. Meteen daarna komen dolfijnen van alle kanten naar ons toe gezwommen. Jammergenoeg volgt een grote zwarte wolk ons en het blijft regenen tot we baaitje van Hakahetau binnendraaien. 

Al snel komt de zon tevoorschijn en steken de groene kleurrijke flanken af. Wat een mooie baai, alleen rolt er een deining binnen en dus wordt het hekanker inclusief ‘Flopperstopper’ uitgehangen voor extra stabilisatie. 

De prachtige rotsformaties en de pieken die boven de bergen uittorenen pronken hier nog indrukwekkender, dan in de vorige baai en we proberen ze van hun knapste kant te fotograferen. 

Het is zondag en op de nieuwe pier wordt er gevist, komen Va’a’s toe & vertrekken, kinderen lopen rond terwijl de moeders een praatje maken met elkaar en de vaders een partijtje voetbal spelen. 

De nieuwe pier (in mei ingewijd) is voorzien van stevige kikkers, dikke stootbanden op de muur, verschillende niveau’s voor laag & hoog water voorzien van betonnen trappen en een lange stevige inoxe ladder vanaf de waterkant. Met ons Dinghietje kunnen we veilig landen en haar vastmaken. Het kiezelstrand zou een moeilijke, misschien wél onmogelijke landing zijn.

Een visser helpt ons met het aannemen van onze lijn, terwijl ik de glibberige ladder bestijg. 

De foto van onze recente vangst helpt ons bij de locals om te weten te komen over welke vis het gaat en of ie eetbaar is. Het is een ‘Papau’ in ’t Portugees; ‘Ature’ in ‘t Marquesan of ‘Dent de chien’ in’t Frans, Famille du chinchard en zou geen ciguaterra-ziekte hebben.

We verkennen de hoofdstraat en kwijlen naar de goed gevulde fruitbomen met hun rijpe vruchten. Deze kunnen de eigenaars via de fruitcoöperatie verhandelen, die het daarna uitvoeren naar Tahiti, waar de grote supermarkten de vaste afnemers zijn. Een goede regeling.

We gaan op zoek naar snack/restaurant “Ti’Piero”, op aanraden van andere cruisers. De eerste avond vangen we bot... dan maar zelf koken. De volgende dag staan we tijdens de lunch ook voor een gesloten deur, maar er is wél iemand en we kunnen wat drinken. Het is buiten het ‘cruisers-seizoen’ (de meeste cruisers zijn hier van april-juli) en dus is het rustig, ook qua anderen toeristen. Maar op vraag, willen de sympathieke Rosé & Pierrot wat lekkers voor ons klaarmaken. Hij is de chef, vroeger op een marine schip en nu hier. Vorig jaar won hij in Frankrijk de finale van een BBQ-wedstrijd in Ste. Marie de la Mer, nadat hij de Ua Pou en Tahiti-wedstrijd won! We krijgen een bord met lokale lekkernijen en verschillende bereidingen van drie vissoorten voorgeschoteld.

De sappige verhalen over de eilanden, de locals, werk & zorg en de connectie, regeling e.d. met Frankrijk zorgt voor interessante hersenspinsels en verklaringen. De Belgische bieren komen aan bod en In’t gastenboek schrijven we, net als enkele bevriende-cruisers, een klein Frans-woordje. 

Met rugzakken, handdoeken en water trekken we er op onze wandelschoenen voor dag & dauw erop uit, op zoek naar de waterval.

Onder de dramatische pieken volgen we een klimmend kronkelend modderig pad langs palmbomen met een paard en haar loslopend veulen. Een hond komt ons voorbijgerend, gevolgd door zijn baasje Temo. Hij is op weg om te werken: kokosnoten verzamelen voor de copra. Al hijgend en zwetend maken we een praatje en spontaan wordt hij onze gids. Zo leren we over de plaatselijke planten en vruchten, koord dat gemaakt wordt van de schil van een tak, kralen van houte bolletjes uit een bolster van een boom, bladeren om te ontsmetten en als After-bite voor muggenbeten, vanilleplant, enz... Timo zwaait en kapt met zijn machete en even later eten we het zachte kokosbrood dat uit een kokosnoot met een scheut erop (= oudere kokosnoten die ze laten liggen, de hele ruimte wat anders gevuld is mt kokoswater, verandert in kokos) komt, en van een groene kokosnoot eten we het hardere vruchtvlees en drinken het kokoswater. Wat een ontbijt om de dag mee te beginnen 😋

De afslag naar de waterval slaan we even over en vervolgen de klim, om eerst naar Manfred, een Duitser, die artisanale chocolade maakt. Een rare snuiter en tater-grage man, die als helikopterpiloot de eilanden voorzien heeft van elektriciteitskabels en enkele sterren heeft vervoert. Nu woont hij onder de bergpieken met zijn vrouw en dieren: 2 honden Kiki &Hatchi, 5 poezen, waaronder twee kittens, kippen met kuikens & hanen, eenden en paarden. We zijn de 280ste bezoekers van het jaar. Terwijl we een tas koffie (van eigen gekweekte koffiebonen) & thee drinken en naar zijn verhalen luisteren (in het Frans), rolt en rookt hij de ene na de andere zelf gerollde sigaret van eigen gedroogde gesnipperde bladeren, allles uit eigen tuin 🚬. Beter dan tabak, volgens hem! Behendig maakt hij brooddeeg, dagelijks bakt hij brood voor de dieren. Enkele uren & fotoalbums later, is het brood gerezen en geurt het heerlijk uit de warme oven.

Het proces van zijn chocola kunnen we niet zien, omdat de cacaovrucht nu pas beginnen te groeien. Hij laat ons proeven van een praline met passievruchten. Nou, als geen-chocolade liefhebster, zeker géén zwarte, kan ik alleen maar zeggen: super lekker! We kopen enkele repen 🍫 met verschillende smaken en pralines. 

Na een rondleiding in de vruchtbare tuin met zwembadje, pompelmoes-,  avocado-, limoenen-/citroenen-, cacao- & palmbomen. Hij heeft ook een stervruchtenboom. Een rijpe vrucht wordt geplukt en meteen geproefd, het is zoeter dan ik me kan herinneren. De groene vruchten kunnen opgezet worden met zout & azijn in een bokaal voor enkele maanden, zoals een augurk. Een zak gevuld met deze vruchten en nog avocado’s geeft hij mee. Na een groepsfoto, een kus en de belofte hem een kaartje te sturen, nemen we afscheid van Manfred, de ex-helikopterpiloot, chocolatier.

Onderweg horen we iemand roepen. Temo komt uit het dichtbegroeide woud. Lege kokosschelpen liggen gevuld met limoenen & stervruchten: voor ons! Als dank en in ruil geven we hem enkele pakken koekjes 🍪. 

Even later liggen we in het verfrissende water naar de waterval af te koelen. Ze is niet hoog, maar er is voldoende stromend water die een mooie waterstraal creëert. Op een rots verorberen we onze wraps en proberen de omgeving te absorberen... Onze hersenen voelen te klein om al de prachtige beelden en speciale belevenissen op te slaan...

Hier en daar vinden we gegraveerde tekens op rotsen die verhalen & betekenissen hebben vanuit het verleden, zoals hiërogliefen.

Bij Ti’Pierro krijgen we, van Rose & Pierrot, zakken gevuld met fruit van hun plantage. We hadden enkele bananen gevraagd en krijgen er bovenop nog pompelmoezen, papaya, mango, citroenen en broodvrucht! Uit onze tas halen we een flesje Duvel & Kriek (uit onze Belgische bieren stock) voor hen, wat ze met een grote glimlach ontvangen. Maar nog snel hun koelkast induiken en ons een flesje ‘Tabu’, bier met vodka’ in onze handen stoppen!

Wat een mooi eiland en alweer sympathieke, interessante & vrijgevige mensen.

‘Last minute’ beslissen we om te vertrekken voor een nachttrip naar het volgende eiland, ongeveer 70 NM. Is misschien handiger en gaat beter uitkomen, dan bij het eerste daglicht te vertrekken en te hopen voor zonsondergang er te geraken. 

Hierdoor moeten we even een tandje bijsteken om bij het laatste daglicht vaarklaar te zijn: Flopperstopper, dinghy & hekanker binnenhalen, aftuigen en opbergen. 

De pieken zijn reeds onder hun donzige wolken gekropen en de eerste sterren verschijnen als Zensation de baai wordt uitgestuurd ✨

Frans Polynesië: Markiezen: Ua Pou, Hakatau

Donderdag, 7 - zondag, 10 december ‘17  (UTC -9u30 = -10u30 tijdsverschil met BE(UTC +1u)!) (Markiezen Archipel is 30’ verschil met Tahiti)

Een fijn en vlot zeiltochtje aan de wind, met een knikje in de schoot, zo brengt onze dame ons al snel naar het eiland, ’Ua Pou’, dat we reeds aan de overkant zagen liggen. Het ligt ongeveer 50km/27NM ten zuide van Nuku Hiva. 

De gewichtverplaatsing in Zensation werpt haar vruchten af, ze houdt haar neus boven water en glijdt soepel door de golven. 

Mystieke pieken komen steeds dichterbij. We arriveren in de baai voor het dorp, Hakahau en willen achter de pier kruipen om te profiteren van de beschutting die het biedt tegen de deining die hier binnenrolt. De ankerbediening weigert wéér dienst en dus moet MacGyver eerst wat sleutelen om het weer in gang te krijgen, terwijl we ronddobberen in het kleine kommetje achter de pier. Na enige tijd krijgt hij hem weer aan de praat en droppen we snel het anker. Eerst maar even de nieuwe koppelingen van de ankerbediening (gelukkig hebben we die bij tussen héél wat reservemateriaal) installeren en dan een meer beschutte plek uitkiezen tussen enkele andere boten, zodat we het hekanker kunnen uitgooien, die uitzwaaien voorkomt en voor meer stabilisatie zorgt. Zo liggen we even later véél rustiger te wiegen achter de hoge betonnen pier en kijken uit op het aparte gebergte van het eiland. 

Het onherbergzame eiland ‘Ua Pou’ (uitgesproken Wah-Poe) heeft een grootte van 105 km².  Er wonen ongeveer 2 173 inwoners die leven van de opbrengsten van hun houtsnijwerken. Veel hebben ze niet nodig, want voedsel (fruit & groenten) groeit hier genoeg, vis zwemt er ook voldoende en de gezondheidszorg is gratis, doordat het door de Franse staat of de wél werkende mensen wordt betaald.

Gouden zonnestralen schemeren doorheen de wolken die omheen de spitse bergtoppen hangen, wat voor een onwerkelijke, feeërieke sfeer zorgt... 

Het landschap van Ua Pou is werkelijk spectaculair! We kijken uit op het silhouet van de ongeveer 1000m hoge spiraalvormige pieken die omvangen worden door wolken, die als opkomende mist of rook om hen heen cirkelen. 

Volgens de legende (zie blog Markiezen): ‘Eerst werden er twee palen opgericht, zij vormden het eiland "Ua Pou".’ 

De pieken zijn gevormd door opgestuwde punten gestolde lava die na een tweede vulkaanuitbarsting boven de kraters uitkwamen.

Het topje van de hoogste piek ‘Mont Oave’ (1232m) komt even boven de wolken piepen. Met de fotocamera in de aanslag zitten we vanop ons kuipterras te wachten op het moment om de zeven pieken als stenen reuzen uit een sprookjesbos te voorschijn komen, zoals de ‘gotische spitsen van een bijzondere kerk’, schreef Robert Louis Stevenson. Op dag twee krijgen we enkel minuten de kans om ze te zien en vast te leggen 📷

Al klussend brengen we de dagen door: dikkere bouten en moeren worden bevestigd aan de windvaansturing. Hiervoor mag the Captain zich weer in allerlei bochten wringen in de technische ruimte in het achter-onder. Meteen het moment om daar de moeren van de bevestigingspunten van achterstagen bij te draaien.

Op het strand staat een groot gebouw, waar de Va’a-school gevestigd is. Va’a’s varen steeds rond Zensation heen, alsook tijdens de turnles komen va’a’s in verschillende formaten voorbij gepeddeld. Na de schooluren komen enkele kinderen nieuwsgierig om ons heen draaien en een praatje maken. Met een pakje koekjes peddelen ze vliegensvlug het strand op... even later zijn ze er weer 😉

Bij de bakker/snack ‘Hiammoekuha’ krijgen we, vanaf een uitgave van 500CFP per persoon/toestel, het wachtwoord van hun trage internet. Niet nodig voor onze vier toestellen, aangezien deze met de nieuwe iOS update automatisch vraagt of je het wachtwoord wil delen met de toestellen die willen verbinden 😜 Thanks Apple 👍🏽

Wespen met lange poten vliegen zowel in de kuip als aan land nieuwsgierig rond. We zagen ze ooit in Griekenland. Enkele weken terug, in Tikehau (Tuamotus) kreeg ik reeds een prikje van één, die op een balk zat, die ik vastgreep 🐝 Ze zouden heerlijke honing produceren, die aan een hoge prijs, van 12€/flesje verkocht wordt!

Op Nuku Hiva zagen we net als hier, enkel grote 4x4 terreinwagens/pick-ups rijden. De wegen zijn hier niet van de beste kwaliteit en er moet héél wat geklommen en gekronkeld worden op de bergwegen.

Elke avond genieten we van het geluid van drums: ‘pahu’. We zijn nieuwsgierig en nemen een kijkje... er wordt volop gerepeteerd voor het optreden op het “Markiezen kunst festival” dat van 18-21 december plaatsvind op het eiland Tahuata. Als voorproefje en voor de inwoners die niet naar het festival (kunnen) gaan, is er een generale repetitie/optreden gepland. We blijven een extra dag & nacht om mee te genieten van dit spektakel 🥁 Zang & dans, prachtige krijgers met tattoos en mooie vrouwen met bloemenkransen geven het beste van zich zelf op het ritme van de grote houten drums, die indrukwekkende muziek maken.

Bij vertrek merken we dat het hekanker vast zit. We laten de ankerketting vieren, zodat we dichter bij het hekanker komen, dat we dan met behulp van de een elektrische lier, binnen kunnen winchen. We lagen alweer goed verankerd ⚓️

Frans Polynesië: Markiezen: Nuku Hiva, Hakatea (Daniels Bay)

Dinsdag, 5 - donderdag, 7 december ‘17 (UTC -9u30 = -10u30 tijdsverschil met BE(UTC +1u)!) (Markiezen Archipel is 30’ verschil met Tahiti)

Al na enkele meters merken we dat de ankerketting moeizaam wordt opgehaald. Wat is er aan de hand? Hangt het anker ergens achter? Bommies zijn hier niet, maar misschien een rots of een betonblok van een oude meerboei?! Enkele meters ankerketting verder, ontdekken we iets onder het wateroppervlak... een ander anker dat rond onze ankerketting gedraaid zit. Oei, hebben we iemand zijn anker los getrokken? Er ligt nochtans geen boot in de directe omgeving. Dan toch een oude mooring? Het is een groot viertandig anker en is zo niet los te krijgen, dan maar weer de bijboot te water laten en vanuit ons Dinghietje de ankerketting van het zware anker proberen te bevrijden. Ondertussen dinghiet er een Franse cruiser voorbij, die stopt om een handje te helpen. Geert probeert onze ketting van de scherpe ankerpunten te ontwarren, terwijl ik onze ketting, met behulp van de ankerbediening & de elektrische winch, wat laat vieren of binnen haal. Het vreemde anker is voorzien van een ketting en een dik touw, die ook rond onze ankerketting zijn gewikkeld 😱. Het touw wordt doorgesneden en de dikkere ketting wordt ontward. Na heel wat sleur- en duwwerk donderd het anker het water in. Onze ketting is bevrijd! Ik haal ze verder op, maar al snel merk ik dat er nog wat mis is... en ja, hoor, daar verschijnt NOG een anker: een Fortress voorzien van twee verschillende ankerkettingen en een touw! De twee mannen hebben weer wat tijd nodig om onze ketting te bevrijden en de Fransman wil niet dat het touw wordt doorgesneden! We zijn wat blij als we eindelijk ons eigen Rocna-anker aan de oppervlakte zien verschijnen en de voltallige ankerketting in de ankerbak zien liggen ⚓️⛓

De Fransman verdwijnt met het Fortress-anker, inclusief de twee ankerkettingen en het touw in zijn dinghy... een fantastisch zelf-toegeëigend kado als dank voor zijn hulp! 

Pas achteraf, als we het allemaal laten bezinken en met de wind in de zeilen naar de volgende baai varen, slaan we ons tegen ons véél te braaf voorhoofd 🤔

Ach ja, we zijn vrij en hebben ons eigen anker en -ketting niet verloren, alleen wat schade aan de schakels opgelopen, het had anders kunnen verlopen. Hoe véél pech kan je hebben om twee ankers te vangen?! In ieder geval lagen we de afgelopen dagen goed vastgeankerd 😂🤣😂

Slechts 6 mijl verder ligt de baai van Hakatea, in de cruisers-mond ‘Daniels Bay’ genoemd, alhoewel blijkbaar Daniel, die er woonde, ondertussen overleden zou zijn. Volgens de locals is het een baai met weinig deining. Dat zien we wél zitten, na de woeligere wateren in de vorige baai. Enkel op voorzeil zijn we er op een klein uurtje. 

Daniels Bay ligt goed verborgen en is pas te zien als we er vlak voor liggen. De ingang is smal en en er staan brekers aan weerszijden. Surfend over de golven draaien we de baai van Hakatea in. Eens achter het hoekje komen we aan in een prachtige baai met vlak water. Aan de ene kant staan palmbomen op een wit zandstrand waar een huisje op staat, met erachter en om ons heen meters hoge bergen met verschillende begroeiing: mos of groene dotjes als watten op de bruine grillige steile rotsen, aan de andere kant struiken & bomen op de groene heuvelruggen. In de verte horen we mekkerende geiten. Een veilige beschutte baai. De zee is niet te zien, alsook het dorp niet, dat verscholen ligt verscholen achter een kleine landtong.

Is dit de perfecte baai?! Deze baai heeft echter ook een minder mooi verhaal: enkele jaren terug lag er hier een zeilboot met een jong koppel. Hij werd uitgenodigd om mee op geitenjacht te gaan…en is nooit terug gekomen! Er zijn botten gevonden van hem bij een uitgedoofd kampvuur ( wetende dat kannibalisme vroeger deel uitmaakte van de cultuur hier). Er zijn 100de versies van wat er gebeurd is, alleszins mag the Captain niet mee op geiten jacht 🐐

Ergens achter in deze Hakaui vallei ligt de derde hoogste waterval ter wereld, de ‘Vaipo’ waterval, met z’n 350 meter is hij de hoogste van Frans Polynesië en je geraakt er enkel via deze baai. Boffen wij weer even dat we over het juiste vervoermiddel beschikken ⛵️

Voor het slapen gaan zetten we onze schoen, of beter gezegd onze palmen met wat lekkers voor Sint & Piet en hun paard ‘Slecht Weer Vandaag’ in de hoop dat ze ons hier in dit paradijsje vinden en we braaf genoeg zijn geweest het afgelopen jaar, dan gaan we te kooi in ons horizontaal bijna onbeweeglijke kooi...

De volgende ochtend worden we blij verrast met de vonst van allerlei lekkers 🍫🍬🍪.

Reeds voor zeven uur dinghieën we, gepakt en gezakt met: water, broodjes omelet, koekjes, bananen, water- & wandelschoenen en insectenspray, het hoekje om, waarachter dorp met zwart strand, rivier en huisjes verschijnt. 

Het is hoog water (daar hebben we rekening mee gehouden) en we kunnen een stukje de rivier opvaren. De golven breken woest op de kant... een natte landing ligt op ons te wachten..., enkele herinneringen van een omgekieperde bijboot en kletsnatte kleding van voorafgaande natte landingen komen terug voor de geest...  Kwestie van het golfpatrooon bestuderen, waar breken ze, golfjes tellen, en hop... dan landen op het zwarte zand. Poewie 😰 dat ging goed! We worden verwelkomt door twee locals, mannen die tussen de eilanden zwemmen. Zulke sportievelingen had ik me wél atletisch van bouw voorgesteld 💪🏾. Ze verwijzen ons naar het dorp, waar een gids ons naar de ‘Vaipo’ waterval zal brengen, voor 1000CFP/p.p. (10US$). We treffen enkele mannen en inderdaad voor 1000CFP/p.p. kunnen we naar de waterval. Volg die weg maar... euh en ga er dan niemand met ons mee? Neen, géén begeleiding, slechts één weg...maar wél betalen om de vallei te beschermen en oppassen voor vallende rotsen/stenen en kokosnoten! De centjes blijven in onze rugzakken, aangezien we achteraf mogen betalen.

Het inieminie dorpje dat langs de rivier gebouwd is bestaat slechts uit enkele huisjes, waar slechts 6 gezinnen wonen. Een met stenen afgebakend pad leidt ons langs de simpele huisjes met grote verzorgde vruchtbare tuintjes vol: ananasstruiken, pompelmoezen, mango’s, limoentjes/citroentjes, broodvrucht-, bananen- & palmbomen vol kokosnoten.

Het dorp zelf is niet bereikbaar met de auto, enkel over zee. Toch treffen we verroeste autowrakken aan! Tja, elke 100m te voet zal te veel zijn zeker 😜, want na enkele honderde meters stopt het geëgaliseerde pad met een rotstenen muurtje! Er scharrelen kippen, paarden, honden en varkens onder de fruitbomen. De takken van de pompelmoesbomen buigen zwaar door en de enorme vruchten raken bijna de grond. Het leven in de Marquesas is goed. Alles wat ze nodig hebben groeit rondom het huis en eens in de week worden er met een bootje boodschappen uit het naburige dorp geleverd. Een telefooncel met een zonnepaneel is het enige middel om contact te maken met de buitenwereld.

Op onze waterschoenen steken we de eerste rivier over. Het waterniveau staat op kniehoogte en de glibberige stenen onder ons vergen concentratie en evenwichtsoefening om niet het koude water in te glijden! Met de natte waterschoenen proberen we ons een pad te zoeken en een weg te banen in een  ondoordringbare jungle met verscheidene afslagmogelijkheden...één weg?! Gelukkig vinden we hier en daar een geschilderde pijl op een rots of een boomstam, soms zelf twee, elk naar een andere richting...welke kant is het nu uit?! Het is niet altijd duidelijk... De stromende rivier klinkt soms dicht bij, dan weer verder weg. Nog enkele keren steken we een wild kolkende rivier over. We kunnen ons voorstellen dat tijdens het regenseizoen de waterval niet bereikbaar is, als het rivierwater nu al zo hoog staat en razend snel stroomt. Nono’s (miniscuul kleine zwartje vliegende insecten, zijn het vliegen of muggen (Google laat me hier in de steek 🤔), ze broeden in brakwater en dat is hier genoeg aanwezig) vliegen om ons heen, meerder malen spuiten we onze lichaamsdelen in met inectenspray om vervelende jeukende boebelen te voorkomen. 

Zwarte vlinders met blauwe stippen, bloemen in allerlei kleuren, paradijsvogels hoog in de lucht, salamanders die verschrikt snel wegkruipen,meters hoge bomen met lianen,… en dan, na anderhalf uur komen we onderaan de ‘Vaipo’ waterval aan en ….het zou FENOMENAAL zijn! Euh... weinig water dat naar beneden donderd... maar we zien een waterval, maar niet zo hoog als we ons hadden voorgesteld... euh, we zien vooral ook droge gleuven... het is duidelijk het ‘droge’ seizoen en daardoor géén spektakulaire naar beneden denderende waterval... Maar wel rotsblokken, stenen die we nu en dan in het water horen en zien plonsen, gelukkig staan we daar niet onder 😱

De weg terug gaat wat moeizamer, onze natte voeten in de waterschoenen schuiven en de voetzolen doen pijn als ze over de stenen stappen. Onze wandelschoenen zitten nog steeds in onze rugzakken... ze zijn niet geschikt voor deze hike. Maar een dikkere zool onder de waterschoenen zou welkom zijn. De vermoeidheid zakt verder naar beneden en onze benen willen niet meer mee. Onderweg horen en zien we kokosnoten vallen met een enorme plof! Een veiligheidshelm zou misschien toch géén overbodige luxe kunnen zijn 👷🏼👷🏽‍♀️ Een bananenbloem, enkele citroenen en pompelmoezen verdwijnen in de rugzakken. 

Met behulp van de begeleiding van de gratis app ‘maps.me’ op de smartphone, hebben we deze tocht kunnen volbrengen, zonder al te veel verloren te lopen. Deze krijgt van ons wél de vallei-premie toegeschoven 🤑 en wordt bevordert tot ideale gids 👍🏽

Ondertussen is het laagwater en Aangekomen aan de bijboot, zien we dat het water zich ver heeft teruggetrokken, met het gevolg dat we ons Dinghietje een heel eind over het zwarte zandstrand moeten slepen alvorens we de golven kunnen trotseren en naar onze dame kunnen varen. 

Onze voetzolen zijn helemaal verrimpeld, het lijken wél zwemvliezen, enkel de vliezen tussen onze tenen ontbreken nog 😂 Onze spieren zullen we de komende dagen voelen... Het was een gevarieerde wandeling in een mooie omgeving.

Tegen de avond dinghieën we nog even naar het witte zandstrand om een nieuw gewicht te creëeren voor de ‘Flopperstopper’, nml. een 5L grote plastiek fles gevuld met zand.

Al snel is ons kaarsje uit. We vallen in slaap met de mekkerende geitjes op de achtergrond...

De volgende ochtend halen we anker op. Nou de ankerketting is niet alleen een beetje beschadigd van ons extra twee-anker-grijp-avontuur in Nuku Hiva, maar ook helemaal opgedraaid! Met het gevolg dat de schakels begeleidt moeten worden in het kettingwiel, maar het lukt en we verlaten deze rustige idyllische ankerbaai met beide crewleden nog aan boord 😉🐐