Dinsdag, 5 - donderdag, 7 december ‘17 (UTC -9u30 = -10u30 tijdsverschil met BE(UTC +1u)!) (Markiezen Archipel is 30’ verschil met Tahiti)
Al na enkele meters merken we dat de ankerketting moeizaam wordt opgehaald. Wat is er aan de hand? Hangt het anker ergens achter? Bommies zijn hier niet, maar misschien een rots of een betonblok van een oude meerboei?! Enkele meters ankerketting verder, ontdekken we iets onder het wateroppervlak... een ander anker dat rond onze ankerketting gedraaid zit. Oei, hebben we iemand zijn anker los getrokken? Er ligt nochtans geen boot in de directe omgeving. Dan toch een oude mooring? Het is een groot viertandig anker en is zo niet los te krijgen, dan maar weer de bijboot te water laten en vanuit ons Dinghietje de ankerketting van het zware anker proberen te bevrijden. Ondertussen dinghiet er een Franse cruiser voorbij, die stopt om een handje te helpen. Geert probeert onze ketting van de scherpe ankerpunten te ontwarren, terwijl ik onze ketting, met behulp van de ankerbediening & de elektrische winch, wat laat vieren of binnen haal. Het vreemde anker is voorzien van een ketting en een dik touw, die ook rond onze ankerketting zijn gewikkeld 😱. Het touw wordt doorgesneden en de dikkere ketting wordt ontward. Na heel wat sleur- en duwwerk donderd het anker het water in. Onze ketting is bevrijd! Ik haal ze verder op, maar al snel merk ik dat er nog wat mis is... en ja, hoor, daar verschijnt NOG een anker: een Fortress voorzien van twee verschillende ankerkettingen en een touw! De twee mannen hebben weer wat tijd nodig om onze ketting te bevrijden en de Fransman wil niet dat het touw wordt doorgesneden! We zijn wat blij als we eindelijk ons eigen Rocna-anker aan de oppervlakte zien verschijnen en de voltallige ankerketting in de ankerbak zien liggen ⚓️⛓
De Fransman verdwijnt met het Fortress-anker, inclusief de twee ankerkettingen en het touw in zijn dinghy... een fantastisch zelf-toegeëigend kado als dank voor zijn hulp!
Pas achteraf, als we het allemaal laten bezinken en met de wind in de zeilen naar de volgende baai varen, slaan we ons tegen ons véél te braaf voorhoofd 🤔
Ach ja, we zijn vrij en hebben ons eigen anker en -ketting niet verloren, alleen wat schade aan de schakels opgelopen, het had anders kunnen verlopen. Hoe véél pech kan je hebben om twee ankers te vangen?! In ieder geval lagen we de afgelopen dagen goed vastgeankerd 😂🤣😂
Slechts 6 mijl verder ligt de baai van Hakatea, in de cruisers-mond ‘Daniels Bay’ genoemd, alhoewel blijkbaar Daniel, die er woonde, ondertussen overleden zou zijn. Volgens de locals is het een baai met weinig deining. Dat zien we wél zitten, na de woeligere wateren in de vorige baai. Enkel op voorzeil zijn we er op een klein uurtje.
Daniels Bay ligt goed verborgen en is pas te zien als we er vlak voor liggen. De ingang is smal en en er staan brekers aan weerszijden. Surfend over de golven draaien we de baai van Hakatea in. Eens achter het hoekje komen we aan in een prachtige baai met vlak water. Aan de ene kant staan palmbomen op een wit zandstrand waar een huisje op staat, met erachter en om ons heen meters hoge bergen met verschillende begroeiing: mos of groene dotjes als watten op de bruine grillige steile rotsen, aan de andere kant struiken & bomen op de groene heuvelruggen. In de verte horen we mekkerende geiten. Een veilige beschutte baai. De zee is niet te zien, alsook het dorp niet, dat verscholen ligt verscholen achter een kleine landtong.
Is dit de perfecte baai?! Deze baai heeft echter ook een minder mooi verhaal: enkele jaren terug lag er hier een zeilboot met een jong koppel. Hij werd uitgenodigd om mee op geitenjacht te gaan…en is nooit terug gekomen! Er zijn botten gevonden van hem bij een uitgedoofd kampvuur ( wetende dat kannibalisme vroeger deel uitmaakte van de cultuur hier). Er zijn 100de versies van wat er gebeurd is, alleszins mag the Captain niet mee op geiten jacht 🐐
Ergens achter in deze Hakaui vallei ligt de derde hoogste waterval ter wereld, de ‘Vaipo’ waterval, met z’n 350 meter is hij de hoogste van Frans Polynesië en je geraakt er enkel via deze baai. Boffen wij weer even dat we over het juiste vervoermiddel beschikken ⛵️
Voor het slapen gaan zetten we onze schoen, of beter gezegd onze palmen met wat lekkers voor Sint & Piet en hun paard ‘Slecht Weer Vandaag’ in de hoop dat ze ons hier in dit paradijsje vinden en we braaf genoeg zijn geweest het afgelopen jaar, dan gaan we te kooi in ons horizontaal bijna onbeweeglijke kooi...
De volgende ochtend worden we blij verrast met de vonst van allerlei lekkers 🍫🍬🍪.
Reeds voor zeven uur dinghieën we, gepakt en gezakt met: water, broodjes omelet, koekjes, bananen, water- & wandelschoenen en insectenspray, het hoekje om, waarachter dorp met zwart strand, rivier en huisjes verschijnt.
Het is hoog water (daar hebben we rekening mee gehouden) en we kunnen een stukje de rivier opvaren. De golven breken woest op de kant... een natte landing ligt op ons te wachten..., enkele herinneringen van een omgekieperde bijboot en kletsnatte kleding van voorafgaande natte landingen komen terug voor de geest... Kwestie van het golfpatrooon bestuderen, waar breken ze, golfjes tellen, en hop... dan landen op het zwarte zand. Poewie 😰 dat ging goed! We worden verwelkomt door twee locals, mannen die tussen de eilanden zwemmen. Zulke sportievelingen had ik me wél atletisch van bouw voorgesteld 💪🏾. Ze verwijzen ons naar het dorp, waar een gids ons naar de ‘Vaipo’ waterval zal brengen, voor 1000CFP/p.p. (10US$). We treffen enkele mannen en inderdaad voor 1000CFP/p.p. kunnen we naar de waterval. Volg die weg maar... euh en ga er dan niemand met ons mee? Neen, géén begeleiding, slechts één weg...maar wél betalen om de vallei te beschermen en oppassen voor vallende rotsen/stenen en kokosnoten! De centjes blijven in onze rugzakken, aangezien we achteraf mogen betalen.
Het inieminie dorpje dat langs de rivier gebouwd is bestaat slechts uit enkele huisjes, waar slechts 6 gezinnen wonen. Een met stenen afgebakend pad leidt ons langs de simpele huisjes met grote verzorgde vruchtbare tuintjes vol: ananasstruiken, pompelmoezen, mango’s, limoentjes/citroentjes, broodvrucht-, bananen- & palmbomen vol kokosnoten.
Het dorp zelf is niet bereikbaar met de auto, enkel over zee. Toch treffen we verroeste autowrakken aan! Tja, elke 100m te voet zal te veel zijn zeker 😜, want na enkele honderde meters stopt het geëgaliseerde pad met een rotstenen muurtje! Er scharrelen kippen, paarden, honden en varkens onder de fruitbomen. De takken van de pompelmoesbomen buigen zwaar door en de enorme vruchten raken bijna de grond. Het leven in de Marquesas is goed. Alles wat ze nodig hebben groeit rondom het huis en eens in de week worden er met een bootje boodschappen uit het naburige dorp geleverd. Een telefooncel met een zonnepaneel is het enige middel om contact te maken met de buitenwereld.
Op onze waterschoenen steken we de eerste rivier over. Het waterniveau staat op kniehoogte en de glibberige stenen onder ons vergen concentratie en evenwichtsoefening om niet het koude water in te glijden! Met de natte waterschoenen proberen we ons een pad te zoeken en een weg te banen in een ondoordringbare jungle met verscheidene afslagmogelijkheden...één weg?! Gelukkig vinden we hier en daar een geschilderde pijl op een rots of een boomstam, soms zelf twee, elk naar een andere richting...welke kant is het nu uit?! Het is niet altijd duidelijk... De stromende rivier klinkt soms dicht bij, dan weer verder weg. Nog enkele keren steken we een wild kolkende rivier over. We kunnen ons voorstellen dat tijdens het regenseizoen de waterval niet bereikbaar is, als het rivierwater nu al zo hoog staat en razend snel stroomt. Nono’s (miniscuul kleine zwartje vliegende insecten, zijn het vliegen of muggen (Google laat me hier in de steek 🤔), ze broeden in brakwater en dat is hier genoeg aanwezig) vliegen om ons heen, meerder malen spuiten we onze lichaamsdelen in met inectenspray om vervelende jeukende boebelen te voorkomen.
Zwarte vlinders met blauwe stippen, bloemen in allerlei kleuren, paradijsvogels hoog in de lucht, salamanders die verschrikt snel wegkruipen,meters hoge bomen met lianen,… en dan, na anderhalf uur komen we onderaan de ‘Vaipo’ waterval aan en ….het zou FENOMENAAL zijn! Euh... weinig water dat naar beneden donderd... maar we zien een waterval, maar niet zo hoog als we ons hadden voorgesteld... euh, we zien vooral ook droge gleuven... het is duidelijk het ‘droge’ seizoen en daardoor géén spektakulaire naar beneden denderende waterval... Maar wel rotsblokken, stenen die we nu en dan in het water horen en zien plonsen, gelukkig staan we daar niet onder 😱
De weg terug gaat wat moeizamer, onze natte voeten in de waterschoenen schuiven en de voetzolen doen pijn als ze over de stenen stappen. Onze wandelschoenen zitten nog steeds in onze rugzakken... ze zijn niet geschikt voor deze hike. Maar een dikkere zool onder de waterschoenen zou welkom zijn. De vermoeidheid zakt verder naar beneden en onze benen willen niet meer mee. Onderweg horen en zien we kokosnoten vallen met een enorme plof! Een veiligheidshelm zou misschien toch géén overbodige luxe kunnen zijn 👷🏼👷🏽♀️ Een bananenbloem, enkele citroenen en pompelmoezen verdwijnen in de rugzakken.
Met behulp van de begeleiding van de gratis app ‘maps.me’ op de smartphone, hebben we deze tocht kunnen volbrengen, zonder al te veel verloren te lopen. Deze krijgt van ons wél de vallei-premie toegeschoven 🤑 en wordt bevordert tot ideale gids 👍🏽
Ondertussen is het laagwater en Aangekomen aan de bijboot, zien we dat het water zich ver heeft teruggetrokken, met het gevolg dat we ons Dinghietje een heel eind over het zwarte zandstrand moeten slepen alvorens we de golven kunnen trotseren en naar onze dame kunnen varen.
Onze voetzolen zijn helemaal verrimpeld, het lijken wél zwemvliezen, enkel de vliezen tussen onze tenen ontbreken nog 😂 Onze spieren zullen we de komende dagen voelen... Het was een gevarieerde wandeling in een mooie omgeving.
Tegen de avond dinghieën we nog even naar het witte zandstrand om een nieuw gewicht te creëeren voor de ‘Flopperstopper’, nml. een 5L grote plastiek fles gevuld met zand.
Al snel is ons kaarsje uit. We vallen in slaap met de mekkerende geitjes op de achtergrond...
De volgende ochtend halen we anker op. Nou de ankerketting is niet alleen een beetje beschadigd van ons extra twee-anker-grijp-avontuur in Nuku Hiva, maar ook helemaal opgedraaid! Met het gevolg dat de schakels begeleidt moeten worden in het kettingwiel, maar het lukt en we verlaten deze rustige idyllische ankerbaai met beide crewleden nog aan boord 😉🐐
