Woensdag, 22 -> zaterdag, 25 februari '17
De volgende morgen staan we met z'n zessen op het immigratiekantoor. We moeten echter eerst naar de douane en die zitten een baai terug, bij Puerto Linton. Dan maar even met de taxi in het type 'pick-up' en zo worden we in now-time er naartoe gevoerd, terwijl we kunnen genieten van de prachtige natuur van dit land.
Bij de douane gaat het er gemoedelijk aan toe en worden we verder geholpen door een ambtenaar op blote voeten. Na elk 185US$/boot betaald te hebben, voor de cruiserspermit en de stempels, rijden we terug naar Portobelo.
Bij immigratie krijgen we onze nodige stempels in onze paspoorten en worden er kopies en foto's genomen van de bootspapieren en onze paspoorten en doorgewhatsapped! 2,50US$ voor de kopies en we zijn eindelijk 'legaal' in Panama. Hop, het gastenvlaggetje kan eindelijk onder de zaling wapperen.
In het gezellige dorpje 'Portobelo' zien we typische Panamese bussen rijden, oude Amerikaanse schoolbussen die gepimpt zijn en er knap & blits uitzien. Verschillende Chinese supermarktjes, kledingwinkels, bakkers, restaurants, enz... we zijn weer in de bewoonde wereld en maken daar meteen gebruik van door wat verse producten in te slaan en wat lekkers te eten bij een 'panaderia'.
Ons afval zijn we ook na drie weken kwijtgeraakt en we hebben dat voorbeeldig gedaan, nml. slechts 1 kleine vuilniszak en 1 gevulde waterfles van 6L vol snippers plastiek en papier! Daar zijn we trots op. We zijn wat milieubewuster na het zien van al die rotzooi en bergen plastiek in het water en aan de kustlijn! Er is nog véél werk aan de winkel om onze planeet nog vele jaren te laten leven 😱
Jammergenoeg moeten we dit plekje veel te snel verlaten, een zeiltrip van 20mijl roept.
We trekken weer meteen onze spinnaker en verlaten zo de baai van Portobello. Met een zuchtje wind geraken we langzaam vooruit.
In de verte zien we een heel mijnenveld van geankerde vrachtschepen liggen. Het lijkt wél of we live in het spel 'zeeslag' terecht komen!
Plots zien we dolfijnen. Nou, dit is niet meteen de plek waar we ze verwachten, tussen al die reuze mastodonten.
De vaargeul van Cristóbal/Colón komt dichterbij, op AIS kunnen we de schepen in & uit zien varen en op kanaal 12 horen we de verkeersleiding druk iedereen een plekje of een pilot toewijzen. De weg is vrij en the Captain overweegt om op spinnaker binnen te varen... de slurf wordt er overgetrokken en we kiezen voor de veiligere optie, op groot- & voorzeil. Zo is Zensation sneller controleerbaar, indien we moeten uitwijken voor het vrachtverkeer en kunnen zo rustig de vaargeul oversteken naar the 'Flats', de ankerplaats voor de pleziervaart.
En hier ligt ons huis dan... dicht bij de ingang van het Panamakanaal en tussen de grote kranen en containerreuzen in de wereldhaven Cristobal-Panama! Toch wél héél apart en grootser dan Antwerpen.
's Morgens wordt er nog even gebeld om de meting te bevestigen en even later wordt er een sympathieke heer aan boord gezet die onze dame met een lintmeter bekijkt en opmeet. Na enkele stapels papieren te hebben ingevuld is hij na een klein uurtje klaar en is het de beurt aan onze vrienden.
Tegen de middag zijn onze drie boten opgemeten en hebben we 'stap twee' achter de rug.
Enkele mijlen terug, hoekje om, ankeren we bij Club Nautico. Dollars worden bij elkaar geraapt en met twee taxi's rijden we met z'n zessen naar de Citibank. Best wél creepy, met 2000 US$ op zak een taxi nemen in deze stad en naar de bank gaan...Maar het verloopt vlot en veilig en al snel zijn we van onze centjes verlost en hebben we 'stap drie' afgehandeld!
Vanavond, na 18u mogen we bellen om een afspraak te maken om een transitdatum af te spreken en dat doen we weer samen onder het genot van wat lekkers.
'Stap vier' moet voor Zensation nog even herhaald worden, onze aangevraagde datum: maandag, 6 maart '17, is nog een vraagteken. Vanaf nu zaterdag t.e.m. woensdag is het hier Carnaval en werkt niet iedereen. Daardoor zal het vanaf 2 maart druk zijn met de transits, wanneer alle advicers (persoon die je door het kanaal begeleidt) weer werken en de wachtende vrachtschepen voorrang krijgen. Duimen dus 🤞🏼
Voor onze vrienden Yemaya (8/3) & Bella Ciao (10/3) is het geregeld, alhoewel je de dag ervoor nog even moet bellen om te verifiëren.
Nou, dat gaat allemaal makkelijk en vlot en véél goedkoper dan dat je het uit handen geeft en een agent alles voor je laat regelen aan 350US$/boot!
Ondertussen hebben we een drijvend flatgebouw in de achtertuin liggen. Het cruiseschip en de -terminal liggen héél dicht bij de ankerplaats van de club!
Wanneer ie vertrekt worden onze boten alle kanten opgezogen...
Aan deze ankerplek is een bergingsbedrijf en zo liggen we weer tussen enkele half gezonken roestbakken en aan de andere kant grote kranen, containers en vrachtschepen die aan de kade liggen om te lossen en te laden. Containers gaan op en neer en bengelen onderaan de grote armen, alsof het legoblokjes zijn die gestapeld worden tot een toren en weer afgebroken worden.
Om ons ankerlier en -wiel nog extra te ontlasten en om de ankerketting nog beter te begeleiden op het wiel, heeft the Capatain wat bedacht. Hij tekent het uit en gaat hiermee, de volgende morgen, naar een atelier waar ze inox lassen, op het clubterein.
Diesel wordt ondertussen aangehaald in bussen en door de speciale trechter gegoten om water en vuil te filteren/scheiden.
Om 13u hebben we een afspraak met Tito, de man waarbij we de autobanden en extra lange lijnen huren en regelen voor de schutting van de sluizen in het kanaal.
Voilá 'stap vijf' is ook alweer afgevinkt.
In de namiddag halen we het ankerketting- begeleidingstuk op. Het ziet er goed uit. Toch moet er nog wat aangepast en gefinetuned worden en dat is een precisie werkje en vraagt ettelijke uren werk die uitlopen tot in de late avond. Het ziet er knap uit! Nu maar hopen dat het werkt 🤞🏼
Voor we zaterdagmorgen weer naar Portobelo varen, gaan we nog snel wat boodschappen doen in de grote supermarkt 'Super 99' voor onze vrienden van SY Passion Rebelle, die we in Portobelo zullen treffen. Ze hebben nog geen supermarkt gezien en hun proviand is uitgeput...
zondag 26 februari 2017
Kuna Yala, Chichime - Panama, Portobelo
Dinsdag, 21 februari '17
Na een woelige nacht met heel wat heen en weer rollen op ons natuurlijk waterbed, wensen we dat we stabilisators hebben die binnen de drie seconden het water onder ons tot stilstand brengen!
Al vroeg verzamelen we aan boord bij SY Bella Ciao, om telefonisch een afspraak te maken voor de meting van onze drie boten.
De datum die we willen, kan niet wegens Carnaval, maar nu donderdag kan wél. O, dat is binnen twee dagen en we moeten nog 70 mijl varen (48 mijl vandaag) en nog inklaren!
Ok, dat wordt effe een wijziging van plannen en doorduwen.
De ankerketting loopt schakel per schakel op de rol de ankerbak binnen. Joepie!!! Wat een verademing, geen springkonijn meer! Alleen moet ik extra de gekleurde markeringen per 10 meter in de gaten houden, aangezien deze nu ook omgedraaid zijn: blauw is geen 10m meer, maar nu 50 meter, wit is 10m en géén 50m, enz... Dat wordt goed uitkijken, tellen en nadenken straks als ik het weer laat droppen.
Hierbij verlaten we de mooie eilanden, koraalriffen en de Kuna indianen van het unieke plekje Kuna Yala. We hadden hier graag nog wat langer rondgezworven, gesnorkeld en eilandjes bezocht, vooral in de westelijke eilanden. Maar, de andere kant van het kanaal roept!
Meteen zetten we spinnaker en bij een zacht briesje varen we een mooi gemiddelde van 7 á 8kn. Zo halen we tijdig voor het donker de baai van Portobelo. De kustlijn is groen en heuvel- en bergachtig. Prachtige villa's verwelkomen ons in de baai, alsook enkele wrakken. De ene steekt met zijn twee masten boven de waterlijn uit, een ander ligt tegen de kant met de zeilen op! Het lijkt hier wél een botenkerkhof. Toch geeft de baai een pittoreske indruk met de huisjes en de restanten van forten die over ons waken.
The Captain wordt meteen de mast ingehezen om de windmeter te gaan checken, die al enkele dagen op verlof is... en 'out of order' is. De windmeter krijgt extra siliconenspray op de beweegbare onderdelen gespoten en kan weer de mast op.
Tegen zonsondergang horen we huilende/roepende dierengeluiden, dit blijken de brulapen 🐒 te zijn die op elkaar roepen... tot het weer licht wordt kan je ze horen 🙉
Na een woelige nacht met heel wat heen en weer rollen op ons natuurlijk waterbed, wensen we dat we stabilisators hebben die binnen de drie seconden het water onder ons tot stilstand brengen!
Al vroeg verzamelen we aan boord bij SY Bella Ciao, om telefonisch een afspraak te maken voor de meting van onze drie boten.
De datum die we willen, kan niet wegens Carnaval, maar nu donderdag kan wél. O, dat is binnen twee dagen en we moeten nog 70 mijl varen (48 mijl vandaag) en nog inklaren!
Ok, dat wordt effe een wijziging van plannen en doorduwen.
De ankerketting loopt schakel per schakel op de rol de ankerbak binnen. Joepie!!! Wat een verademing, geen springkonijn meer! Alleen moet ik extra de gekleurde markeringen per 10 meter in de gaten houden, aangezien deze nu ook omgedraaid zijn: blauw is geen 10m meer, maar nu 50 meter, wit is 10m en géén 50m, enz... Dat wordt goed uitkijken, tellen en nadenken straks als ik het weer laat droppen.
Hierbij verlaten we de mooie eilanden, koraalriffen en de Kuna indianen van het unieke plekje Kuna Yala. We hadden hier graag nog wat langer rondgezworven, gesnorkeld en eilandjes bezocht, vooral in de westelijke eilanden. Maar, de andere kant van het kanaal roept!
Meteen zetten we spinnaker en bij een zacht briesje varen we een mooi gemiddelde van 7 á 8kn. Zo halen we tijdig voor het donker de baai van Portobelo. De kustlijn is groen en heuvel- en bergachtig. Prachtige villa's verwelkomen ons in de baai, alsook enkele wrakken. De ene steekt met zijn twee masten boven de waterlijn uit, een ander ligt tegen de kant met de zeilen op! Het lijkt hier wél een botenkerkhof. Toch geeft de baai een pittoreske indruk met de huisjes en de restanten van forten die over ons waken.
The Captain wordt meteen de mast ingehezen om de windmeter te gaan checken, die al enkele dagen op verlof is... en 'out of order' is. De windmeter krijgt extra siliconenspray op de beweegbare onderdelen gespoten en kan weer de mast op.
Tegen zonsondergang horen we huilende/roepende dierengeluiden, dit blijken de brulapen 🐒 te zijn die op elkaar roepen... tot het weer licht wordt kan je ze horen 🙉
Kuna Yala, Eastern Lemon Cays, Niunudup & Dog Island & Chichime
Zondag, 19 & Maandag, 20 februari '17
Mooie eilandjes van de 'Eastern Lemon Cays' doemen snel voor ons op. De vislijn heeft niks opgeleverd en wordt binnengehaald voor we de doorgang van het koraalrif binnen varen.
Het is hier druk, vele boten liggen reeds voor anker en kleinere houten boten varen af en aan met toeristen. Het kleine eilandje achter ons met een mooi strandje en een ondiep plekje lichtblauw water dat dienst doet als het natuurlijk ondiepe zwembadje, is druk bevolkt.
Het eiland links voor ons is ook bezaaid met dagjesmensen, er is een restaurant.
In de late namiddag worden de meeste dagjesmensen reeds teruggevoerd en wordt het rustiger om ons heen. Geen sjezende bootjes meer vol 'zuurkijkende' roodverbrande mensen. Gek, ben je op vakantie in een paradijs en dan kan er geen lachje of zwaaiend handje van af... of was de maaltijd niet lekker?!
Met de dinghy en ons snorkelgerief trekken we erop uit.
Eerst maken we even een stop bij het restaurant, bekijken het menubord, informeren we naar de prijs en de openingsuren. Wat de baas aan het eten is ziet er dik ok (er liggen frietjes op zijn bord 😋) uit en de prijs is ook ok. Dit is een optie voor straks, maar eerst even onderwater kijken of we zelf een 'main' kunnen vangen voor ons diner.
Het is hier een prachtige plek en een snorkelgebied met inmens koraal. Maar, geen lekkere prooi te zien en dus ook geen vangst. Niet aan de vislijn of lasso, jammer. Zouden ze het hier leeggeplunderd hebben? Het restaurant blijft leeg en we besluisten om zelf een diner te toveren en te eten op ons privé-terras met mooi uitzicht.
De volgende dag varen we een kleine mijl verder naar 'Dog Island'.
Hier ligt een wrak waar we een snorkelstopje houden, maar eerst wordt het tandwiel van de ankerketting omgedraaid, omdat deze nog steeds zijn springkuren heeft! Misschien helpt dit...
Nadat we het wrak van dichterbij gaan spotten zijn, wordt de proef op de som genomen. We gaan anker op... zonder bevredigend resultaat 😏 Pfff... Wat kunnen we nog doen?!
Enkele mijltjes verder ligt 'Chichime', daar hebben we een afspraak met SY Bella Ciao & Yemaya, om onze transit door het Panamakanaal te plannen.
Het Damfortanker, ons reserve -/hekanker, wordt klaargemaakt om te droppen. Deze hangt aan een gelood touw i.p.v. aan een ketting. The Captain gooit het anker overboord. Zo is het anker en de ankerketting vrij om verder naar een oplossing te zoeken. Het Rocna-anker wordt in de dinghy gelegd en de 60m ankerketting wordt volledig in het water gedropt, met één uiteinde vastgemaakt aan de boeg. De schakels worden gemeten en de schakels van de eerste meters zijn afgesleten, wel 1mm aan elke kant, dus dat is 2mm per schakel. Hierdoor passen ze niet meer goed in het wiel en wippen ze eruit en lijkt het of de ankerketting uitgerokken is! Ja, de schakels en ketting komen natuurlijk telkens onder spanning te staan en er komen enorme krachten op, aangezien ze twaalf ton moeten proberen verankerd te houden in wind en deining. De laatste meters van de ankerketting zien er beter uit, deze worden bijna nooit gedropt en zijn nog niet uitgesleten door telkens over het ankerwiel te lopen of onder spanning te komen.
Het vermoeden was dus juist en zo wordt de ankerketting omgedraaid, d.w.z. de eerste meter worden de laatste meter en omgekeerd en zo kunnen we de opgedraaide ankerketting ook weer ontdraaien door het van nul weer op te halen. Een intensief zwaar werkje, hopelijk brengt dit soelaas.
Dan is het tijd voor 'stap één' voor het starten van de transit door het Panamakanaal. Iedere boot vult online een document in voor de meting van het schip.
Morgenvroeg kunnen we bellen voor een afspraak hiervoor.
Mooie eilandjes van de 'Eastern Lemon Cays' doemen snel voor ons op. De vislijn heeft niks opgeleverd en wordt binnengehaald voor we de doorgang van het koraalrif binnen varen.
Het is hier druk, vele boten liggen reeds voor anker en kleinere houten boten varen af en aan met toeristen. Het kleine eilandje achter ons met een mooi strandje en een ondiep plekje lichtblauw water dat dienst doet als het natuurlijk ondiepe zwembadje, is druk bevolkt.
Het eiland links voor ons is ook bezaaid met dagjesmensen, er is een restaurant.
In de late namiddag worden de meeste dagjesmensen reeds teruggevoerd en wordt het rustiger om ons heen. Geen sjezende bootjes meer vol 'zuurkijkende' roodverbrande mensen. Gek, ben je op vakantie in een paradijs en dan kan er geen lachje of zwaaiend handje van af... of was de maaltijd niet lekker?!
Met de dinghy en ons snorkelgerief trekken we erop uit.
Eerst maken we even een stop bij het restaurant, bekijken het menubord, informeren we naar de prijs en de openingsuren. Wat de baas aan het eten is ziet er dik ok (er liggen frietjes op zijn bord 😋) uit en de prijs is ook ok. Dit is een optie voor straks, maar eerst even onderwater kijken of we zelf een 'main' kunnen vangen voor ons diner.
Het is hier een prachtige plek en een snorkelgebied met inmens koraal. Maar, geen lekkere prooi te zien en dus ook geen vangst. Niet aan de vislijn of lasso, jammer. Zouden ze het hier leeggeplunderd hebben? Het restaurant blijft leeg en we besluisten om zelf een diner te toveren en te eten op ons privé-terras met mooi uitzicht.
De volgende dag varen we een kleine mijl verder naar 'Dog Island'.
Hier ligt een wrak waar we een snorkelstopje houden, maar eerst wordt het tandwiel van de ankerketting omgedraaid, omdat deze nog steeds zijn springkuren heeft! Misschien helpt dit...
Nadat we het wrak van dichterbij gaan spotten zijn, wordt de proef op de som genomen. We gaan anker op... zonder bevredigend resultaat 😏 Pfff... Wat kunnen we nog doen?!
Enkele mijltjes verder ligt 'Chichime', daar hebben we een afspraak met SY Bella Ciao & Yemaya, om onze transit door het Panamakanaal te plannen.
Het Damfortanker, ons reserve -/hekanker, wordt klaargemaakt om te droppen. Deze hangt aan een gelood touw i.p.v. aan een ketting. The Captain gooit het anker overboord. Zo is het anker en de ankerketting vrij om verder naar een oplossing te zoeken. Het Rocna-anker wordt in de dinghy gelegd en de 60m ankerketting wordt volledig in het water gedropt, met één uiteinde vastgemaakt aan de boeg. De schakels worden gemeten en de schakels van de eerste meters zijn afgesleten, wel 1mm aan elke kant, dus dat is 2mm per schakel. Hierdoor passen ze niet meer goed in het wiel en wippen ze eruit en lijkt het of de ankerketting uitgerokken is! Ja, de schakels en ketting komen natuurlijk telkens onder spanning te staan en er komen enorme krachten op, aangezien ze twaalf ton moeten proberen verankerd te houden in wind en deining. De laatste meters van de ankerketting zien er beter uit, deze worden bijna nooit gedropt en zijn nog niet uitgesleten door telkens over het ankerwiel te lopen of onder spanning te komen.
Het vermoeden was dus juist en zo wordt de ankerketting omgedraaid, d.w.z. de eerste meter worden de laatste meter en omgekeerd en zo kunnen we de opgedraaide ankerketting ook weer ontdraaien door het van nul weer op te halen. Een intensief zwaar werkje, hopelijk brengt dit soelaas.
Dan is het tijd voor 'stap één' voor het starten van de transit door het Panamakanaal. Iedere boot vult online een document in voor de meting van het schip.
Morgenvroeg kunnen we bellen voor een afspraak hiervoor.
donderdag 23 februari 2017
Kuna Yala, Holandes Cays, BBQ Island "Swimming Pool" Anchorage & Waisaladup
Donderdag, 16 februari '17 - zondag, 19 februari '17
Hoopvol zetten we onze zeilen, maar onze vaarsneldheid komt niet boven de 3 knopen... na een uur mag de motor het overnemen.
Slechts op tien mijl ligt onze volgende bestemming: 'Holandes Cays', deze bestaan uit éénentwintig eilanden, waarvan de meeste onbewoond, die verspreid zijn over zeven mijl breedte en achter een gigantische rif liggen dat boven de waterlijn uittorent, waar de golven woest op inbeuken. Daarachter ligt het ene eiland na het andere om ter mooist te wezen omgeven door het allermooiste helderste water in allerlei tinten blauwe. Een kleurenpalet van in de verfwinkel is er niks tegen!
Hier is het water het helderst van allemaal doordat de Holandes Cays het verst van het vasteland en de rivieren liggen.
Volgens de pilot zouden de koraalriffen in heel de Kuna Yala de best bewaarde zijn ter wereld, doordat ze onaangeroerd blijven, omdat de Kuna's verbieden iets op te duiken dat dieper ligt dan wát je met de luchtinhoud van je longen kan bereiken. Dus geen duikers hier, enkel snorkelaars.
We kiezen voor de oostelijke kant van dit gebied, doordat we verleid worden door de naam 'Swimming Pool' anchorage. Zensation in een zwembad laten dobberen, dat is wat we willen. En de naam is niet overdreven. Op 10m diepte zien we een pijlstaartrog met ons meezwemmen en zeesterren op de witte zandbodem liggen. Tussen de oranje sterren, valt ons anker in glashelder water op een diepte van 2,7m en graaft zich in in het weerspiegelende zand.
Snorkels gaan meteen op...
The Captain kan het niet laten en vertroeteld verder onze dame haar buik met steek-/plamuurmes en schuurspons. Plots zit ie als een speer op de zwemtrap uit te blazen met zijn palmen in de lucht... Een haai 🦈... er zwemt een haai van bijna 2m rond de boot die plots naar hem toe kwam 😱
Het schrapend geluid zal het 'onschuldige' beestje nieuwsgierig gemaakt hebben. Vanop de boot wordt de omgeving afgespeurd: geen donkere schaduw te zien in het water of een boven water uitstekende vin... Is de haai weg? Wat doet zo'n groot beest hier 'binnen' het rif?!
Nou voorlopig even niet scheuren of schrapen, laat staan in het water gaan.
Toch willen we met onze eigen ogen het koraal gaan bekijken en onze mening erover geven. Dan maar de dinghy in naar het rif nabij BBQ Island. Om het been van the Captain zit een duikersmes, je weet maar nooit! Tenslotte is 16u 'shark hour' en dat is het net!!! Brrr....
De Passion Rebelle-crew is mee en met de kinderen aan de hand of op de rug ontdekken we de onderwaterwereld, speurend met één oog op haaien. We spotten twee koraalduivels (Lionfish) en adelaarsroggen zweven om en onder ons heen. Eentje vliegt meters boven het rif om verder op het water weer in te plonsen... Wauw!!!
De antennes van langoesten komen nieuwsgierig onder de stenen voelen en met een roeispaan proberen de mannen ze uit hun schuilplaats te lokken... zonder resultaat. Hadden we toch maar een lasso of een speergun om deze lekkernij te vangen.
Nadat ons krabben worden aangeboden aan 3US$/pond en we deze prijs niet willen betalen voor deze lekkernij, gaat mijn Mac Guyver aan de slag. Met een telescopische steel van een oud visnet, visdraad en kolsonbandjes knutselt hij een lasso in elkaar. Meteen wordt de jacht geopend en bij de eerste snorkelplek en eerste poging is het al prijs: een prachtige krab 🦀 hangt gevangen te bengelen aan de lasso!
Op de andere spot vinden we geen krabben of langoesten. De mannen gaan alleen verder op jacht. Maar komen na een tijd zonder extra vangst terug...
Een krab voor acht personen is wat weinig en dus kook ik hem voor ons tweetjes. Met de notenkraker gaan we de poten te lijf en halen de kleine stukjes vlees eruit. Alle stukjes bij elkaar zijn net genoeg voor een krabcocktail! Veel moeite voor weinig, maar de smaak is een ware sensatie in onze mond... dit is véél beter dan Kingcrab uit blik!!! Bedankt mijn Lovertje voor deze fantastische vangst en hap 😘 En ondertussen ontpopt hij zich verder tot Meesterchef 👨🏼🍳 in het bakken van lekkere verse gezouten bakbananen chips 🍌
Aan de westelijke Holandes Cays willen we ook nog een kijkje nemen en onze kans wagen en dus varen we enkele mijlen verder.
Jammergenoeg vinden we tijdens de verschillende snorkelexpedities hier, tussen het prachtige grote kleurrijke koraal, geen ingrediënten om te vangen, koken en op te eten.
Nochtans is het vruchtbaar water hier, aangezien het volop visjacht is en honderden vissen, om ons heen, uit het water springen! Deze levendige kleine visjes zorgen voor een spektakel en telkens horen we ze weer uit en in het water springen: een 'regen van visjes'. Daarna volgen de grotere vissen, de jagers, die achter hen aan plonsen. Zo'n leuk tafereel, telkens weer opnieuw.
The Captain probeert vanaf Zensation eentje van de jagers te vangen, zonder succes. Dan gaat hij trolen, met de dinghy varen en zijn vislijn in het water. Hij verliest een haak en dus ook de vangst! De volgende is een kleine barracuda die terug zijn vrijheid krijgt en de geep, die even later aan de lijn hangt, die willen we niet omwille van te veel graten.
Gelukkig hebben we deze morgen, op de korte zeiltocht hier naartoe, een makreel gevangen. En hoe?! De vishaak hing in zijn rug! Ocharme het visje, hij werd per ongeluk meegesleurd door onze haak en lijn 🎣
Zonder protest wordt ie gefileerd en wat smaakt ie, enkele uren later, heerlijk op ons bord 😋
P.S.: de afgevaardigden van het algemeen 'Kuna Yala Congesso' kwamen ook nog even langsvaren en een bezoekje brengen. Resultaat: 60US$ armer: 20US$ anchorfee voor een maand voor alle Kuna Yala eilanden en 20US$/pers.
Euh... and what about de vorige ankerfees die we reeds betaald hebben?! Tja, dat is van die eilanden/streek! Hadden we eerst deze mannen op bezoek gehad, hadden we de anderen niet meer moeten betalen. Dus, 30US$ extra naar de 'Saila's' 🤑 van Isla Pinos, Mamitupu & Playon Chico 😏 Die hoeven niet zo veel kokosnoten te oogsten en te verkopen dit jaar!
Aan de cruisers die ons waterspoor volgen... je bent hierbij gewaarschuwd.
Hoopvol zetten we onze zeilen, maar onze vaarsneldheid komt niet boven de 3 knopen... na een uur mag de motor het overnemen.
Slechts op tien mijl ligt onze volgende bestemming: 'Holandes Cays', deze bestaan uit éénentwintig eilanden, waarvan de meeste onbewoond, die verspreid zijn over zeven mijl breedte en achter een gigantische rif liggen dat boven de waterlijn uittorent, waar de golven woest op inbeuken. Daarachter ligt het ene eiland na het andere om ter mooist te wezen omgeven door het allermooiste helderste water in allerlei tinten blauwe. Een kleurenpalet van in de verfwinkel is er niks tegen!
Hier is het water het helderst van allemaal doordat de Holandes Cays het verst van het vasteland en de rivieren liggen.
Volgens de pilot zouden de koraalriffen in heel de Kuna Yala de best bewaarde zijn ter wereld, doordat ze onaangeroerd blijven, omdat de Kuna's verbieden iets op te duiken dat dieper ligt dan wát je met de luchtinhoud van je longen kan bereiken. Dus geen duikers hier, enkel snorkelaars.
We kiezen voor de oostelijke kant van dit gebied, doordat we verleid worden door de naam 'Swimming Pool' anchorage. Zensation in een zwembad laten dobberen, dat is wat we willen. En de naam is niet overdreven. Op 10m diepte zien we een pijlstaartrog met ons meezwemmen en zeesterren op de witte zandbodem liggen. Tussen de oranje sterren, valt ons anker in glashelder water op een diepte van 2,7m en graaft zich in in het weerspiegelende zand.
Snorkels gaan meteen op...
The Captain kan het niet laten en vertroeteld verder onze dame haar buik met steek-/plamuurmes en schuurspons. Plots zit ie als een speer op de zwemtrap uit te blazen met zijn palmen in de lucht... Een haai 🦈... er zwemt een haai van bijna 2m rond de boot die plots naar hem toe kwam 😱
Het schrapend geluid zal het 'onschuldige' beestje nieuwsgierig gemaakt hebben. Vanop de boot wordt de omgeving afgespeurd: geen donkere schaduw te zien in het water of een boven water uitstekende vin... Is de haai weg? Wat doet zo'n groot beest hier 'binnen' het rif?!
Nou voorlopig even niet scheuren of schrapen, laat staan in het water gaan.
Toch willen we met onze eigen ogen het koraal gaan bekijken en onze mening erover geven. Dan maar de dinghy in naar het rif nabij BBQ Island. Om het been van the Captain zit een duikersmes, je weet maar nooit! Tenslotte is 16u 'shark hour' en dat is het net!!! Brrr....
De Passion Rebelle-crew is mee en met de kinderen aan de hand of op de rug ontdekken we de onderwaterwereld, speurend met één oog op haaien. We spotten twee koraalduivels (Lionfish) en adelaarsroggen zweven om en onder ons heen. Eentje vliegt meters boven het rif om verder op het water weer in te plonsen... Wauw!!!
De antennes van langoesten komen nieuwsgierig onder de stenen voelen en met een roeispaan proberen de mannen ze uit hun schuilplaats te lokken... zonder resultaat. Hadden we toch maar een lasso of een speergun om deze lekkernij te vangen.
Nadat ons krabben worden aangeboden aan 3US$/pond en we deze prijs niet willen betalen voor deze lekkernij, gaat mijn Mac Guyver aan de slag. Met een telescopische steel van een oud visnet, visdraad en kolsonbandjes knutselt hij een lasso in elkaar. Meteen wordt de jacht geopend en bij de eerste snorkelplek en eerste poging is het al prijs: een prachtige krab 🦀 hangt gevangen te bengelen aan de lasso!
Op de andere spot vinden we geen krabben of langoesten. De mannen gaan alleen verder op jacht. Maar komen na een tijd zonder extra vangst terug...
Een krab voor acht personen is wat weinig en dus kook ik hem voor ons tweetjes. Met de notenkraker gaan we de poten te lijf en halen de kleine stukjes vlees eruit. Alle stukjes bij elkaar zijn net genoeg voor een krabcocktail! Veel moeite voor weinig, maar de smaak is een ware sensatie in onze mond... dit is véél beter dan Kingcrab uit blik!!! Bedankt mijn Lovertje voor deze fantastische vangst en hap 😘 En ondertussen ontpopt hij zich verder tot Meesterchef 👨🏼🍳 in het bakken van lekkere verse gezouten bakbananen chips 🍌
Aan de westelijke Holandes Cays willen we ook nog een kijkje nemen en onze kans wagen en dus varen we enkele mijlen verder.
Jammergenoeg vinden we tijdens de verschillende snorkelexpedities hier, tussen het prachtige grote kleurrijke koraal, geen ingrediënten om te vangen, koken en op te eten.
Nochtans is het vruchtbaar water hier, aangezien het volop visjacht is en honderden vissen, om ons heen, uit het water springen! Deze levendige kleine visjes zorgen voor een spektakel en telkens horen we ze weer uit en in het water springen: een 'regen van visjes'. Daarna volgen de grotere vissen, de jagers, die achter hen aan plonsen. Zo'n leuk tafereel, telkens weer opnieuw.
The Captain probeert vanaf Zensation eentje van de jagers te vangen, zonder succes. Dan gaat hij trolen, met de dinghy varen en zijn vislijn in het water. Hij verliest een haak en dus ook de vangst! De volgende is een kleine barracuda die terug zijn vrijheid krijgt en de geep, die even later aan de lijn hangt, die willen we niet omwille van te veel graten.
Gelukkig hebben we deze morgen, op de korte zeiltocht hier naartoe, een makreel gevangen. En hoe?! De vishaak hing in zijn rug! Ocharme het visje, hij werd per ongeluk meegesleurd door onze haak en lijn 🎣
Zonder protest wordt ie gefileerd en wat smaakt ie, enkele uren later, heerlijk op ons bord 😋
P.S.: de afgevaardigden van het algemeen 'Kuna Yala Congesso' kwamen ook nog even langsvaren en een bezoekje brengen. Resultaat: 60US$ armer: 20US$ anchorfee voor een maand voor alle Kuna Yala eilanden en 20US$/pers.
Euh... and what about de vorige ankerfees die we reeds betaald hebben?! Tja, dat is van die eilanden/streek! Hadden we eerst deze mannen op bezoek gehad, hadden we de anderen niet meer moeten betalen. Dus, 30US$ extra naar de 'Saila's' 🤑 van Isla Pinos, Mamitupu & Playon Chico 😏 Die hoeven niet zo veel kokosnoten te oogsten en te verkopen dit jaar!
Aan de cruisers die ons waterspoor volgen... je bent hierbij gewaarschuwd.
dinsdag 21 februari 2017
Kuna Yala, Green Island, Kanlildup
Maandag, 13 - donderdag, 16 februari '17
De wind is afgenomen, alsook de golven. De tocht van 27 mijl verloopt aangenaam. Onze vishaak hangt weer uit, een nieuwe vangst is welkom, maar liefst niet té groot 😉
We komen in steeds blauwer en helderder water met bounty-eilanden aan alle kanten. Welk onbewoond eiland zullen we opeisen?! Jammer dat de Kuna's dat niet toelaten, begrijpelijk dat ze dit niet willen afgeven. Dan kiezen we er maar eentje of enkele uit om ons anker voor te droppen en even te verblijven... dat mag wél, vaak wél betalend door een 'anchorfee' die ze komen ontvangen (10US$/plaats/per maand). O ja, en om sommige eilanden/stranden te betreden, durven ze ook nog eens een 'fee' te vragen, die tussen de 3 & 13 US$ kan bedragen!
Bij Green Island liggen een tiental boten, we schrikken van de hoeveelheid 😱
Al van ver zien we de blauwe catamaran SY Bella Ciao liggen. Ons anker heeft zich nog niet ingegraven of Reinhilde & Frits komen al bijpraten.
We liggen in kristalhelder water en voor ons ligt een natuurlijk zwembadje. De bijboten worden geankerd in het ondiepe water en doen dienst als bar, terwijl we in het water hangen met een drankje in de hand en onder ons tientallen oranje zeesterren verspreid liggen. Dit is nu eens een 'speciale' sundowner 🍹
Met alweer vele nieuwe gezichten en namen wordt het een gezellige, spontane bijeenkomst. Voor herhaling vatbaar!
Maar de volgende dag begint al snel met een grijze wolken die een dak boven ons vormen en steeds donkerder worden en ons overspoelen met nu en dan een buitje, tot het niet meer stopt. Het wordt een Valentijnsdag met knusheid en liefde binnen en een volle watertank. We vangen minstens 200L water op 💦
Een verkleumde visser komt bij de eerste zonnestralen, in de late namiddag, langs met zijn vangst 🦐 Ons Valentijnsdiner bestaat uit vier langoesten en onder een fonkelende sterrenhemel worden ze met véél liefde en smaak opgepeuzeld. Net wat anders dan 'meeneem Chinees'! En... als toetje... smelt de witte 'Manon' praline (de witte met de noot!) van Leonidas langzaam in onze mond 😋
Tjing Tjing 🥂 op ons '16' jaar samen zijn 💖 Happy Valentine Everybody 😘
Stralende zon, blauwe lucht, helder warm water, een zwemmetje, een schrobbeurtje voor het onderwaterschip, een praatje met de buren en de Kuna's die hun waar komen aanprijzen, enz...
En... zelfs twee dolfijnen 🐬🐬 die rustig door de baai passeren tussen de geankerde boten!!! Wat wil een mens nog meer?!
En, ooo ja, zelfs internet werkt hier een ietsiepietsie... soms kunnen we wél minstens tien keer rond de boot zwemmen alvorens een Whatsappje te kunnen versturen, soms kunnen we zelfs mailen, blog posten, maar videogesprekken is net een beetje té véél gevraagd. Kunnen ook niet alles hebben in 't Paradijs, ni waar 😉
Het menu/gerecht van de dag wordt bepaald door wat het eerst rijp is, bederft of op moet, wat de Kuna's gevangen of geoogst hebben, of wat we nog in de vriezer vinden en wat improvisatie.
Ons privé-terras wordt verlicht door honderden sterren die om ter hardst fonkelen ✨ in gezelschap van de maan die elke dag een ander gedaante aanneemt...
Vallen in slaap met de live-natuurgeluiden om ons heen van golven, tjirpende vogels, knabbelende visjes, enz..., waar een CD ervan in het niets verdwijnt.
De ankerketting heeft al een tijdje zijn kuren, ze springt namelijk!!! De schakels lopen niet netjes in hun vorm op het tandwiel en de ketting is behoorlijk gedraaid. Waarom springt ze bij het inhalen? Is het door het tandwiel, door de verdraaide ketting of is het door de ankerrol die de ketting vooraan op de boeg begeleid en uitgesleten is? De zoektocht naar een nieuw tandwiel in Cartagena eindigde vruchteloos. Een nieuwe ankerrol vinden we hier op de onbewoonde eilanden zeker niet. Één van de cruisers geeft de tip om de ankerrol door te zagen.
En dat doet the Captain, zo krijgen we terug een betere vorm om de schakels van de ketting in te begeleiden. De test volgt al snel, want we gaan anker op. Hoopvol en hoopgevend komen de eerst meters netjes en rustig binnen... tot ie weer gaat springen 😱 Tja, het probleem is dus nog niet opgelost, of moeten we het nog enkele keren de kans geven en gaat het beter als de ketting niet meer verdraaid is of moeten er nog scherpe kantjes van de rol afgevijld worden?
Wordt vervolgt...
De wind is afgenomen, alsook de golven. De tocht van 27 mijl verloopt aangenaam. Onze vishaak hangt weer uit, een nieuwe vangst is welkom, maar liefst niet té groot 😉
We komen in steeds blauwer en helderder water met bounty-eilanden aan alle kanten. Welk onbewoond eiland zullen we opeisen?! Jammer dat de Kuna's dat niet toelaten, begrijpelijk dat ze dit niet willen afgeven. Dan kiezen we er maar eentje of enkele uit om ons anker voor te droppen en even te verblijven... dat mag wél, vaak wél betalend door een 'anchorfee' die ze komen ontvangen (10US$/plaats/per maand). O ja, en om sommige eilanden/stranden te betreden, durven ze ook nog eens een 'fee' te vragen, die tussen de 3 & 13 US$ kan bedragen!
Bij Green Island liggen een tiental boten, we schrikken van de hoeveelheid 😱
Al van ver zien we de blauwe catamaran SY Bella Ciao liggen. Ons anker heeft zich nog niet ingegraven of Reinhilde & Frits komen al bijpraten.
We liggen in kristalhelder water en voor ons ligt een natuurlijk zwembadje. De bijboten worden geankerd in het ondiepe water en doen dienst als bar, terwijl we in het water hangen met een drankje in de hand en onder ons tientallen oranje zeesterren verspreid liggen. Dit is nu eens een 'speciale' sundowner 🍹
Met alweer vele nieuwe gezichten en namen wordt het een gezellige, spontane bijeenkomst. Voor herhaling vatbaar!
Maar de volgende dag begint al snel met een grijze wolken die een dak boven ons vormen en steeds donkerder worden en ons overspoelen met nu en dan een buitje, tot het niet meer stopt. Het wordt een Valentijnsdag met knusheid en liefde binnen en een volle watertank. We vangen minstens 200L water op 💦
Een verkleumde visser komt bij de eerste zonnestralen, in de late namiddag, langs met zijn vangst 🦐 Ons Valentijnsdiner bestaat uit vier langoesten en onder een fonkelende sterrenhemel worden ze met véél liefde en smaak opgepeuzeld. Net wat anders dan 'meeneem Chinees'! En... als toetje... smelt de witte 'Manon' praline (de witte met de noot!) van Leonidas langzaam in onze mond 😋
Tjing Tjing 🥂 op ons '16' jaar samen zijn 💖 Happy Valentine Everybody 😘
Stralende zon, blauwe lucht, helder warm water, een zwemmetje, een schrobbeurtje voor het onderwaterschip, een praatje met de buren en de Kuna's die hun waar komen aanprijzen, enz...
En... zelfs twee dolfijnen 🐬🐬 die rustig door de baai passeren tussen de geankerde boten!!! Wat wil een mens nog meer?!
En, ooo ja, zelfs internet werkt hier een ietsiepietsie... soms kunnen we wél minstens tien keer rond de boot zwemmen alvorens een Whatsappje te kunnen versturen, soms kunnen we zelfs mailen, blog posten, maar videogesprekken is net een beetje té véél gevraagd. Kunnen ook niet alles hebben in 't Paradijs, ni waar 😉
Het menu/gerecht van de dag wordt bepaald door wat het eerst rijp is, bederft of op moet, wat de Kuna's gevangen of geoogst hebben, of wat we nog in de vriezer vinden en wat improvisatie.
Ons privé-terras wordt verlicht door honderden sterren die om ter hardst fonkelen ✨ in gezelschap van de maan die elke dag een ander gedaante aanneemt...
Vallen in slaap met de live-natuurgeluiden om ons heen van golven, tjirpende vogels, knabbelende visjes, enz..., waar een CD ervan in het niets verdwijnt.
De ankerketting heeft al een tijdje zijn kuren, ze springt namelijk!!! De schakels lopen niet netjes in hun vorm op het tandwiel en de ketting is behoorlijk gedraaid. Waarom springt ze bij het inhalen? Is het door het tandwiel, door de verdraaide ketting of is het door de ankerrol die de ketting vooraan op de boeg begeleid en uitgesleten is? De zoektocht naar een nieuw tandwiel in Cartagena eindigde vruchteloos. Een nieuwe ankerrol vinden we hier op de onbewoonde eilanden zeker niet. Één van de cruisers geeft de tip om de ankerrol door te zagen.
En dat doet the Captain, zo krijgen we terug een betere vorm om de schakels van de ketting in te begeleiden. De test volgt al snel, want we gaan anker op. Hoopvol en hoopgevend komen de eerst meters netjes en rustig binnen... tot ie weer gaat springen 😱 Tja, het probleem is dus nog niet opgelost, of moeten we het nog enkele keren de kans geven en gaat het beter als de ketting niet meer verdraaid is of moeten er nog scherpe kantjes van de rol afgevijld worden?
Wordt vervolgt...
Kuna Yala, Snug Harbour, Apaidup & Playon Chico, Ukupensi
Vrijdag, 10 - maandag, 13 februari '17
De wind is weer toegenomen en de golven hebben zich opgebouwd, de nauwe doorgang tussen twee riffen om het eiland te verlaten aan de ankerplaats, ziet er beangstigend uit! Niemand heeft zin om vandaag een duikboot te zijn... en dus kiezen we om rond het eiland en de riffen te varen, dezelfde route als enkele dagen om binnen te varen. De vier boeten lichten allen hun anker en in konvooi varen we achter elkaar aan, Zensation op kop (iemand moet het grootste risico nemen!), het rif buiten, uitgezwaaid door Pablo. We hadden nog graag zijn kokosnotenpress gezien en kokosnootolie gekocht, maar dat zal voor een andere keer zijn.
We kiezen ervoor om achter de riffen te blijven, tussen hen en het vaste land, om beschermd te zijn voor de hoge golven die met grote kracht op de riffen botsen en gebroken worden. Een smalle passage met donkere vlekken zorgt voor extra aandacht. Op de punt zie ik enkel vuil drijven... maar de doorgang is vrij en breed genoeg, we geraken er allen veilig door, terwijl we via de VHF contact houden met de andere boten en aanwijzingen geven.
Zelfs achter de riffen vechten onze dames tegen hoge golven 🌊 en enkele zoutwaterdouches krijgen we gratis in de kuip gekatapulteerd 💦
Onze Amerikaanse vrienden verlaten ons na enige tijd en stoppen onderweg, terwijl Passion Rebelle en Zensation doorgaan. Doel: plat water vinden en onbewoonde eilanden.
Snug Harbor, genoemd door Engelse schoeners die vroeger hier stopten voor kokosnoten, is omringd door rif en we hebben een keuze van vier eilanden. Achter het rif is het water plat, gewoon plat. Tussen de eilanden zien en horen we de hoge golven bulderen op het rif... voor, achter en naast ons eilandjes met palmbomen, mangroven, strand en rustig water.
Pfff... wat een tocht! Dit is het paradijs en we zijn blij dat we er zijn 🏝
Enkele uren later maken we kennis met de Kuna-indiaan, Arkin. We hebben al véél over hem gehoord/gelezen in andere blogs, vooraf die van Frieda & Leon, SY Puff, die hem een zeiltje voor zijn 'ulu' 🛶 kado gaven.
De volgende dag leidt hij ons rond op Playon Chico - Ukupensi, het eiland waar het dorp is en hij woont. Het is verbonden met het vaste land, door een betonnen brug. We zetten voor het eerste voet op Panama-grond! Illegaal... 🙊
Een airstrip ligt onder ons. Hier vertrekt dagelijks een vliegtuigje 🛩 met langoesten of kan je een vlucht naar ergens in het binnenland nemen. Hiernaast bevindt zich een groot schoolgebouw. We ontmoeten de chief of 'Saila' van het dorp.
Een wandeling door het groen, met een pad dat door de Kuna's met hun machetes wordt vrijgemaakt, brengt ons naar een heuvel. Een klim naar boven geeft ons een panoramisch zicht over Snug Harbor en Playon Chico. We staan tussen graven en bevinden zich op een kerkhof. De doden liggen onder een open hutje met dak, met een berg grond, waarover een deken is gelegd. Het voelt ongepast om hier te lopen... Arkin toont het graf van zijn overleden vader.
Terug aangekomen bij de brug, gaan we hierover en komen in het grote dorp dat druk bebouwd en bewoond is, nml. 3 000 inwoners. Een plein met internet, huizen van hout, alsook ook steen/beton, winkeltjes, satellietschotels en zonnepanelen, enz... Bij de bakker kopen we dunne stokbroden 🥖 en in een drankenwinkeltje vinden we een 'Digicel'-simkaart en data.
Arkin stelt zich voor aan zijn familie en ook hier wil iedereen een mola verkopen.
Het verschil met de vorige twee dorpen is dat ze hier gewoon zijn om andere mensen op bezoek te krijgen. De kinderen worden niet aangeraakt en de Kuna-kinderen zijn niet in hen geïnteresseerd om mee te spelen.
Arkin wil zijn familie meenemen naar onze boten, maar hij kan niet zeilen tegen de grote windgolven die tussen de eilanden staan, en peddelen met zijn vrouw en twee dochters erbij, is te zwaar. Onze Engelse-Amerikaanse buren zijn met hun kayak, Passion Rebelle dinghy zit vol en dus geven wij hem een sleepje... onderweg krijgen we regelmatig een golf over ons heen! Nat en gepekeld arriveren we aan Zensation. Een drankje, een koekje 🍪 en een praatje. De biertjes die ze vroegen en aannemen blijven onaangeroerd 😉 We geven hen kleding 👕, een paar zeilschoenen 👟, extra touwen en fotoafdrukken van hen mee. Alles gaat in een plastiek zak, samen met hun biertjes 🍺
Ze zijn blij en dankbaar en peddelen naar de volgende boot.
De volgende dag maken we met zijn allen een zwemuitstapje naar het eilandje in de buurt. De snorkels gaan op, maar er is niet veel te zien. Maar wat heerlijk om weer te zwemmen, het water te voelen en op een strandje te kunnen zitten. De kinderen leven zich uit, terwijl de volwassenen keuvelen. Ondertussen komen de twee Amerikaanse boten ook toe.
We zijn hier omsingeld door ondiep water en rif. Er inkomen met ons Dinghietje was niet makkelijk, maar eruit geraken... na ons vertier is er enige tijd vertreken en laag water vermoeilijkt onze uittocht... de harde bodem van ons Dinghietje krast over het scherpe koraal 😱
Hier lukt het niet, daar dan misschien? Na enkele pogingen en plaatsen afgetast te hebben, varen we zo dicht als we kunnen tegen de mangrovenstruiken aan en... oef, we zijn eruit! Een onvoorziene overnachting op het strand is gelukkig niet voor vandaag.
In de late namiddag brengt Arkin ons nog kokosnoten, plantana's 🍌 en een yucca van zijn finca. We nemen alvast afscheid van hem, aangezien we plannen om morgenvroeg door te varen. Hij is een fijne man en zorgt goed voor de cruisers. Jammergenoeg was er te veel wind om te vissen en op langoesten jacht te gaan, anders had hij deze nog kunnen aanprijzen of voor ons een BBQ georganiseert. We beloven hem véél groeten over te brengen aan Frieda & Leon en zwaaien hem uit terwijl hij trots met het zeiltje van SY Puff wegglijdt. 'Tot ziens, Arkin, het ga je goed!'
Enkele plantana's worden met de mandoline in fijne schijfjes gesneden en enkele uren in zoutwater gelegd. Geert frituurt ze, het smaakt super heerlijk...., nu hoeft hij geen 'paprika chips' meer, zegt hij! Ook op Passion Rebelle is iedereen enthousiast over onze aperitiefhap 😋
Ons verblijf hier zit er weer bijna op... de volle maan schitterd in zijn pracht en laat zijn licht over ons dwalen 🌕
De wind is weer toegenomen en de golven hebben zich opgebouwd, de nauwe doorgang tussen twee riffen om het eiland te verlaten aan de ankerplaats, ziet er beangstigend uit! Niemand heeft zin om vandaag een duikboot te zijn... en dus kiezen we om rond het eiland en de riffen te varen, dezelfde route als enkele dagen om binnen te varen. De vier boeten lichten allen hun anker en in konvooi varen we achter elkaar aan, Zensation op kop (iemand moet het grootste risico nemen!), het rif buiten, uitgezwaaid door Pablo. We hadden nog graag zijn kokosnotenpress gezien en kokosnootolie gekocht, maar dat zal voor een andere keer zijn.
We kiezen ervoor om achter de riffen te blijven, tussen hen en het vaste land, om beschermd te zijn voor de hoge golven die met grote kracht op de riffen botsen en gebroken worden. Een smalle passage met donkere vlekken zorgt voor extra aandacht. Op de punt zie ik enkel vuil drijven... maar de doorgang is vrij en breed genoeg, we geraken er allen veilig door, terwijl we via de VHF contact houden met de andere boten en aanwijzingen geven.
Zelfs achter de riffen vechten onze dames tegen hoge golven 🌊 en enkele zoutwaterdouches krijgen we gratis in de kuip gekatapulteerd 💦
Onze Amerikaanse vrienden verlaten ons na enige tijd en stoppen onderweg, terwijl Passion Rebelle en Zensation doorgaan. Doel: plat water vinden en onbewoonde eilanden.
Snug Harbor, genoemd door Engelse schoeners die vroeger hier stopten voor kokosnoten, is omringd door rif en we hebben een keuze van vier eilanden. Achter het rif is het water plat, gewoon plat. Tussen de eilanden zien en horen we de hoge golven bulderen op het rif... voor, achter en naast ons eilandjes met palmbomen, mangroven, strand en rustig water.
Pfff... wat een tocht! Dit is het paradijs en we zijn blij dat we er zijn 🏝
Enkele uren later maken we kennis met de Kuna-indiaan, Arkin. We hebben al véél over hem gehoord/gelezen in andere blogs, vooraf die van Frieda & Leon, SY Puff, die hem een zeiltje voor zijn 'ulu' 🛶 kado gaven.
De volgende dag leidt hij ons rond op Playon Chico - Ukupensi, het eiland waar het dorp is en hij woont. Het is verbonden met het vaste land, door een betonnen brug. We zetten voor het eerste voet op Panama-grond! Illegaal... 🙊
Een airstrip ligt onder ons. Hier vertrekt dagelijks een vliegtuigje 🛩 met langoesten of kan je een vlucht naar ergens in het binnenland nemen. Hiernaast bevindt zich een groot schoolgebouw. We ontmoeten de chief of 'Saila' van het dorp.
Een wandeling door het groen, met een pad dat door de Kuna's met hun machetes wordt vrijgemaakt, brengt ons naar een heuvel. Een klim naar boven geeft ons een panoramisch zicht over Snug Harbor en Playon Chico. We staan tussen graven en bevinden zich op een kerkhof. De doden liggen onder een open hutje met dak, met een berg grond, waarover een deken is gelegd. Het voelt ongepast om hier te lopen... Arkin toont het graf van zijn overleden vader.
Terug aangekomen bij de brug, gaan we hierover en komen in het grote dorp dat druk bebouwd en bewoond is, nml. 3 000 inwoners. Een plein met internet, huizen van hout, alsook ook steen/beton, winkeltjes, satellietschotels en zonnepanelen, enz... Bij de bakker kopen we dunne stokbroden 🥖 en in een drankenwinkeltje vinden we een 'Digicel'-simkaart en data.
Arkin stelt zich voor aan zijn familie en ook hier wil iedereen een mola verkopen.
Het verschil met de vorige twee dorpen is dat ze hier gewoon zijn om andere mensen op bezoek te krijgen. De kinderen worden niet aangeraakt en de Kuna-kinderen zijn niet in hen geïnteresseerd om mee te spelen.
Arkin wil zijn familie meenemen naar onze boten, maar hij kan niet zeilen tegen de grote windgolven die tussen de eilanden staan, en peddelen met zijn vrouw en twee dochters erbij, is te zwaar. Onze Engelse-Amerikaanse buren zijn met hun kayak, Passion Rebelle dinghy zit vol en dus geven wij hem een sleepje... onderweg krijgen we regelmatig een golf over ons heen! Nat en gepekeld arriveren we aan Zensation. Een drankje, een koekje 🍪 en een praatje. De biertjes die ze vroegen en aannemen blijven onaangeroerd 😉 We geven hen kleding 👕, een paar zeilschoenen 👟, extra touwen en fotoafdrukken van hen mee. Alles gaat in een plastiek zak, samen met hun biertjes 🍺
Ze zijn blij en dankbaar en peddelen naar de volgende boot.
De volgende dag maken we met zijn allen een zwemuitstapje naar het eilandje in de buurt. De snorkels gaan op, maar er is niet veel te zien. Maar wat heerlijk om weer te zwemmen, het water te voelen en op een strandje te kunnen zitten. De kinderen leven zich uit, terwijl de volwassenen keuvelen. Ondertussen komen de twee Amerikaanse boten ook toe.
We zijn hier omsingeld door ondiep water en rif. Er inkomen met ons Dinghietje was niet makkelijk, maar eruit geraken... na ons vertier is er enige tijd vertreken en laag water vermoeilijkt onze uittocht... de harde bodem van ons Dinghietje krast over het scherpe koraal 😱
Hier lukt het niet, daar dan misschien? Na enkele pogingen en plaatsen afgetast te hebben, varen we zo dicht als we kunnen tegen de mangrovenstruiken aan en... oef, we zijn eruit! Een onvoorziene overnachting op het strand is gelukkig niet voor vandaag.
In de late namiddag brengt Arkin ons nog kokosnoten, plantana's 🍌 en een yucca van zijn finca. We nemen alvast afscheid van hem, aangezien we plannen om morgenvroeg door te varen. Hij is een fijne man en zorgt goed voor de cruisers. Jammergenoeg was er te veel wind om te vissen en op langoesten jacht te gaan, anders had hij deze nog kunnen aanprijzen of voor ons een BBQ georganiseert. We beloven hem véél groeten over te brengen aan Frieda & Leon en zwaaien hem uit terwijl hij trots met het zeiltje van SY Puff wegglijdt. 'Tot ziens, Arkin, het ga je goed!'
Enkele plantana's worden met de mandoline in fijne schijfjes gesneden en enkele uren in zoutwater gelegd. Geert frituurt ze, het smaakt super heerlijk...., nu hoeft hij geen 'paprika chips' meer, zegt hij! Ook op Passion Rebelle is iedereen enthousiast over onze aperitiefhap 😋
Ons verblijf hier zit er weer bijna op... de volle maan schitterd in zijn pracht en laat zijn licht over ons dwalen 🌕
donderdag 16 februari 2017
Kuna Yala, Mamitupu
Woensdag, 8 - vrijdag, 10 februari '17
Na een paar uurtjes varen komen we toe aan vele riffen waar we onze weg tussendoor moeten zoeken naar de ankerplaats voor 'Mamitupu'. In de pilot staat dat we moeten gebruik maken van 'eyeball navigation'. Nou, de wolken en de zon zijn ons niet gunstig gezind en dus geen zon die we in de rug hebben en de kleurenschakeringen en ondieptes in het water duidelijk zichtbaar maken. Gelukkig zijn de kaarten van Eric Bauhaus op Open CPN vrij nauwkeurig en zo vinden we veilig een plekje.
Ook hier liggen de twee Amerikaanse boten, die gisteren reeds bij Isla Pinos vertrokken waren. Tijd om verder kennis te maken...
Op dit gezellige traditionele eiland met 1 500 inwoners worden we rondgeleid de Kuna, Pablo Núñez Perez. Hij spreekt Engels, omdat hij er enkele jaren gewoond en gewerkt heeft en getrouwd is met een Engelse dame, dit is héél uitzonderlijk in de Kuna gemeenschap, aangezien ze hun land niet mogen verlaten, laat staan met een niet-Kuna mogen huwen!
Hij maakt ook kokosnootolie met een press, heeft een aantal kabanas (kamers) die hij verhuurd en een restaurant.
De mensen en kinderen zijn allen nieuwsgierig en weer heel handtastelijk t.o.v. de mooie blonde kopjes van onze vrienden. Al snel versmelten ze zich met de vele kinderen en spelen samen voetbal.
Prachtige mola's worden weer door vele vrouwen aangeprezen. Ze zijn mooi, maar wat moet ik ermee? Het is niet mijn kledingstijl en voor kastvulling hebben we geen plaats.
Aan boord maak ik een gerecht voor ons achten en de vier kinderen smullen van de sailfish en vragen steeds om meer. Leuk zo'n goed etende kinderen. En toch is er nog vis over... Die maakt Pablo de volgende dag met plezier klaar voor de 12-talige aanwezige cruisersbende(4 boten) en zijn Franse hotelgaste. Zelf houdt hij nog een beetje achter de hand voor zijn familie... maar de vis is eindelijk op! We moeten wél zoals iedereen de volle pot betalen, terwijl wij voor het hoofdingrediënt gezorgd hebben en deze gratis geschonken hebben 😏
Ik heb een 'day off' en voel me de hele dag niet lekker en na het etentje verlaat ik het leuke gezelschap en kruip vroeg in ons bedje.
Ook voor the Captain was het een mindere dag, aangezien zijn drone, na een vlucht van nog géén minuut eindigt op de bodem... Hij wil nog enkele onderdelen redden, maar in de slechts acht meter diepte is het niet helder en ziet ie geen hand voor zijn ogen 😱 Dus géén luchtfoto's van Zensation in Paradise 😥
Na een paar uurtjes varen komen we toe aan vele riffen waar we onze weg tussendoor moeten zoeken naar de ankerplaats voor 'Mamitupu'. In de pilot staat dat we moeten gebruik maken van 'eyeball navigation'. Nou, de wolken en de zon zijn ons niet gunstig gezind en dus geen zon die we in de rug hebben en de kleurenschakeringen en ondieptes in het water duidelijk zichtbaar maken. Gelukkig zijn de kaarten van Eric Bauhaus op Open CPN vrij nauwkeurig en zo vinden we veilig een plekje.
Ook hier liggen de twee Amerikaanse boten, die gisteren reeds bij Isla Pinos vertrokken waren. Tijd om verder kennis te maken...
Op dit gezellige traditionele eiland met 1 500 inwoners worden we rondgeleid de Kuna, Pablo Núñez Perez. Hij spreekt Engels, omdat hij er enkele jaren gewoond en gewerkt heeft en getrouwd is met een Engelse dame, dit is héél uitzonderlijk in de Kuna gemeenschap, aangezien ze hun land niet mogen verlaten, laat staan met een niet-Kuna mogen huwen!
Hij maakt ook kokosnootolie met een press, heeft een aantal kabanas (kamers) die hij verhuurd en een restaurant.
De mensen en kinderen zijn allen nieuwsgierig en weer heel handtastelijk t.o.v. de mooie blonde kopjes van onze vrienden. Al snel versmelten ze zich met de vele kinderen en spelen samen voetbal.
Prachtige mola's worden weer door vele vrouwen aangeprezen. Ze zijn mooi, maar wat moet ik ermee? Het is niet mijn kledingstijl en voor kastvulling hebben we geen plaats.
Aan boord maak ik een gerecht voor ons achten en de vier kinderen smullen van de sailfish en vragen steeds om meer. Leuk zo'n goed etende kinderen. En toch is er nog vis over... Die maakt Pablo de volgende dag met plezier klaar voor de 12-talige aanwezige cruisersbende(4 boten) en zijn Franse hotelgaste. Zelf houdt hij nog een beetje achter de hand voor zijn familie... maar de vis is eindelijk op! We moeten wél zoals iedereen de volle pot betalen, terwijl wij voor het hoofdingrediënt gezorgd hebben en deze gratis geschonken hebben 😏
Ik heb een 'day off' en voel me de hele dag niet lekker en na het etentje verlaat ik het leuke gezelschap en kruip vroeg in ons bedje.
Ook voor the Captain was het een mindere dag, aangezien zijn drone, na een vlucht van nog géén minuut eindigt op de bodem... Hij wil nog enkele onderdelen redden, maar in de slechts acht meter diepte is het niet helder en ziet ie geen hand voor zijn ogen 😱 Dus géén luchtfoto's van Zensation in Paradise 😥
Kuna Yala, Isla Pinos
Dinsdag, 7 februari '17
In een uitgeholde houten kano, een 'ulu', komen twee jonge knapen met een roze prinsessen rugzakje het ankergeld ontvangen... euh?! Een uitgescheurd papiertje met wat opgeschreven, alsook onze naam van de boot, al is de eerste letter mis!
We vertrouwen het zaakje niet en Mattieu komt polshoogte nemen en onderhandelen of we het later in het dorp mogen afrekenen. Aangezien de jongens gaan voetballen, kan dat niet!
Betalen de 10 US$ en hij peddelt met zijn vriend naar het strand en even later begint de voetbaltraining/-match.
In het traditionele dorp treffen we hutten gemaakt van hout, bamboe, riet die aan elkaar bevestigd worden met natuurlijke materialen. Een spijker komt hier niet aan te pas! De dikke daken zijn gemaakt van een bepaalde soort palmbladeren, deze zouden een levensduur hebben tot vijftien jaar, zonder enige lekkage! De hutjes hebben vaak een vloer van aangestampt zand of leem. Binnen zie je enkele hangmatten en een houtvuur. Hier en daar zien we zonnepanelen, satellietschotels en twee openbare telefooncellen(niet aangesloten). Op deze unieke, primitieve eilanden is ook de modernisering niet weg te houden... Maar telefoonontvangst is er niet, laat staan internet en voor een sim-kaart voor internetdata moeten we naar een groter eiland en de ontvangst zou volgens voorgangers miniem en zwak zijn. En dus blijven we nog even offline. Toch zien we meteen een kleine jongen met een tablet in zijn hand rondlopen. Dat zal voor 'educatieve' spelletjes gebruikt worden 😉
Straten of wegen zijn hier niet, dus ook geen auto's of andere motorische voertuigen of fietsen.
De grootste hut van het dorp is het 'congreso', de verzamelplaats waar het hele dorp elke avond samenkomt om te vergaderen en waar de chief, 'Saila' genaamd, de taken uitdeelt. Wie de toeristen ontvangt en rondleidt, het ankergeld ophaalt, welke akkers er verbouwd moeten worden, wie een nieuw palmbladerendak krijgt, enz...
Toch zijn het de vrouwen die hier 'de broek dragen', (vrouw kiest een man en na het huwen trekt de man bij de vrouw in), figuurlijk dan! Ze gaan gehuld in kleurrijk stof omwikkelt rond hun lende, met daar bovenop een lichte bloes voorzien van één van hun handgemaakte kunstwerken: mola's. Deze versieren, bedekken de voor- & achterkant/borst- & rugpand op een luchtig kleurrijk bloesje. Deze kleurrijke naaiwerkjes vertonen verschillende patronen en tekeningen. Hoe meer lagen en hoe dichter de steken, hoe duurder. Dit is hun kostwinning, waarvan ze hun eten en scholing voor de kinderen betalen. Om hun enkels en polsen dragen ze gekleurde fijne parelwerkjes gerijgt op touw en omwikkeld tot brede banden van 15-20cm lang die geometrische patronen vormen. Deze zouden tot drie maanden blijven zitten.
Vaak wordt hun garderobe en outfit afgewerkt met een rode hoofddoek over hun donkere haren, een gouden neusring en andere juwelen, een zwart getatoeëerde lijn op hun neus en een fel grote rode bol op elke wang, zoals blush. De Kuna-indianen zijn klein en tenger. Ze zijn vaak niet groter dan mij...
De mannen en de kinderen gaan westers gekleed, de tienerjongens hebben vaak een modern kapsel in hun gitzwarte haren.
Het is niet toegestaan om hen te fotograferen zonder toestemming of een vergoeding van 1US$. Dit is er gekomen, nadat één van hen een foto van zichzelf op een postkaart zag in Panama, die voor deze prijs verkocht werd 📸
Ze zijn nieuwsgierig en vooral de vier blanke kinderen met blonde haren van onze vrienden, trekken hun aandacht, ze willen ze aanraken en meenemen naar hun familie en huis. Ze maken allen graag een praatje, sommigen spreken Spaans of Kuna en proberen ons hun prachtige mola's te verkopen. De mannen prijzen hun vangst en teelt aan die ze voornamelijk oogsten op hun finca's (velden) op het vaste land.
Dit volkje staat bekend om hun goede gezondheid en hun bloeddruk neemt met de leeftijd nauwelijks toe. Het sterftecijfer aan hart- en vaatziekten of kanker zijn veel kleiner dan op het vasteland. Hun levenswijze is dan ook stressloos en hun geheim zou liggen in het drinken van grote hoeveelheden cacaodrank, die rijk zijn aan flavanolen.
We kopen wat bananen en geven enkele kinderen een snoepje... of beter gezegd bijna het hele dorp, want plots worden we omsingeld door nog meer kinderen en strekkende handen naar de 'napoléonnekes' 🍬
Het eiland is rijkelijk gevuld met palmbomen vol kokokosnoten. Elke boom heeft een eigenaar, het is niet toegestaan om er één van de grond op te rapen en mee te nemen. Dit zal niet alleen de eigenaar boos maken, maar ook de 'chief' zal dan maatregelen nemen, met gevolgen 😱
Deze vruchten zijn hun grootste bron van inkomsten, ze worden verscheept naar Colombia, jaarlijks wél 30 miljoen! Koffiebonen en cacao worden ook geëxporteerd, alsook visvangst, vooral langoesten. De opbrengst is voor het dorp en een beetje voor het gezin.
Op de terugweg komen we heel wat jonge knapen tegen met hun voetbalschoenen over hun schouders gebonden. De voetbalmatch/-training is afgelopen. Het strand is weer leeg....
In ons Dinghietje vinden we een kokosnoot en aangezien dat die gekozen heeft om in onze boot te vallen, vindt the Captain dat ie onze eigendom is... als dit maar niet vervloekt wordt! Aan boord heeft ie zijn handen vol om m.b.v. zijn machete aan de noot te geraken. Het kokoswater is heerlijk, alsook de kokos. Onze vrienden zijn ook blij met ons aperitiefhapje. Van de gemalen kokos wordt een lekkere kokosrijst gemaakt, die we geserveerd krijgen bij onze sailfish. Lekker Sabrina, dank je wél.
In een uitgeholde houten kano, een 'ulu', komen twee jonge knapen met een roze prinsessen rugzakje het ankergeld ontvangen... euh?! Een uitgescheurd papiertje met wat opgeschreven, alsook onze naam van de boot, al is de eerste letter mis!
We vertrouwen het zaakje niet en Mattieu komt polshoogte nemen en onderhandelen of we het later in het dorp mogen afrekenen. Aangezien de jongens gaan voetballen, kan dat niet!
Betalen de 10 US$ en hij peddelt met zijn vriend naar het strand en even later begint de voetbaltraining/-match.
In het traditionele dorp treffen we hutten gemaakt van hout, bamboe, riet die aan elkaar bevestigd worden met natuurlijke materialen. Een spijker komt hier niet aan te pas! De dikke daken zijn gemaakt van een bepaalde soort palmbladeren, deze zouden een levensduur hebben tot vijftien jaar, zonder enige lekkage! De hutjes hebben vaak een vloer van aangestampt zand of leem. Binnen zie je enkele hangmatten en een houtvuur. Hier en daar zien we zonnepanelen, satellietschotels en twee openbare telefooncellen(niet aangesloten). Op deze unieke, primitieve eilanden is ook de modernisering niet weg te houden... Maar telefoonontvangst is er niet, laat staan internet en voor een sim-kaart voor internetdata moeten we naar een groter eiland en de ontvangst zou volgens voorgangers miniem en zwak zijn. En dus blijven we nog even offline. Toch zien we meteen een kleine jongen met een tablet in zijn hand rondlopen. Dat zal voor 'educatieve' spelletjes gebruikt worden 😉
Straten of wegen zijn hier niet, dus ook geen auto's of andere motorische voertuigen of fietsen.
De grootste hut van het dorp is het 'congreso', de verzamelplaats waar het hele dorp elke avond samenkomt om te vergaderen en waar de chief, 'Saila' genaamd, de taken uitdeelt. Wie de toeristen ontvangt en rondleidt, het ankergeld ophaalt, welke akkers er verbouwd moeten worden, wie een nieuw palmbladerendak krijgt, enz...
Toch zijn het de vrouwen die hier 'de broek dragen', (vrouw kiest een man en na het huwen trekt de man bij de vrouw in), figuurlijk dan! Ze gaan gehuld in kleurrijk stof omwikkelt rond hun lende, met daar bovenop een lichte bloes voorzien van één van hun handgemaakte kunstwerken: mola's. Deze versieren, bedekken de voor- & achterkant/borst- & rugpand op een luchtig kleurrijk bloesje. Deze kleurrijke naaiwerkjes vertonen verschillende patronen en tekeningen. Hoe meer lagen en hoe dichter de steken, hoe duurder. Dit is hun kostwinning, waarvan ze hun eten en scholing voor de kinderen betalen. Om hun enkels en polsen dragen ze gekleurde fijne parelwerkjes gerijgt op touw en omwikkeld tot brede banden van 15-20cm lang die geometrische patronen vormen. Deze zouden tot drie maanden blijven zitten.
Vaak wordt hun garderobe en outfit afgewerkt met een rode hoofddoek over hun donkere haren, een gouden neusring en andere juwelen, een zwart getatoeëerde lijn op hun neus en een fel grote rode bol op elke wang, zoals blush. De Kuna-indianen zijn klein en tenger. Ze zijn vaak niet groter dan mij...
De mannen en de kinderen gaan westers gekleed, de tienerjongens hebben vaak een modern kapsel in hun gitzwarte haren.
Het is niet toegestaan om hen te fotograferen zonder toestemming of een vergoeding van 1US$. Dit is er gekomen, nadat één van hen een foto van zichzelf op een postkaart zag in Panama, die voor deze prijs verkocht werd 📸
Ze zijn nieuwsgierig en vooral de vier blanke kinderen met blonde haren van onze vrienden, trekken hun aandacht, ze willen ze aanraken en meenemen naar hun familie en huis. Ze maken allen graag een praatje, sommigen spreken Spaans of Kuna en proberen ons hun prachtige mola's te verkopen. De mannen prijzen hun vangst en teelt aan die ze voornamelijk oogsten op hun finca's (velden) op het vaste land.
Dit volkje staat bekend om hun goede gezondheid en hun bloeddruk neemt met de leeftijd nauwelijks toe. Het sterftecijfer aan hart- en vaatziekten of kanker zijn veel kleiner dan op het vasteland. Hun levenswijze is dan ook stressloos en hun geheim zou liggen in het drinken van grote hoeveelheden cacaodrank, die rijk zijn aan flavanolen.
We kopen wat bananen en geven enkele kinderen een snoepje... of beter gezegd bijna het hele dorp, want plots worden we omsingeld door nog meer kinderen en strekkende handen naar de 'napoléonnekes' 🍬
Het eiland is rijkelijk gevuld met palmbomen vol kokokosnoten. Elke boom heeft een eigenaar, het is niet toegestaan om er één van de grond op te rapen en mee te nemen. Dit zal niet alleen de eigenaar boos maken, maar ook de 'chief' zal dan maatregelen nemen, met gevolgen 😱
Deze vruchten zijn hun grootste bron van inkomsten, ze worden verscheept naar Colombia, jaarlijks wél 30 miljoen! Koffiebonen en cacao worden ook geëxporteerd, alsook visvangst, vooral langoesten. De opbrengst is voor het dorp en een beetje voor het gezin.
Op de terugweg komen we heel wat jonge knapen tegen met hun voetbalschoenen over hun schouders gebonden. De voetbalmatch/-training is afgelopen. Het strand is weer leeg....
In ons Dinghietje vinden we een kokosnoot en aangezien dat die gekozen heeft om in onze boot te vallen, vindt the Captain dat ie onze eigendom is... als dit maar niet vervloekt wordt! Aan boord heeft ie zijn handen vol om m.b.v. zijn machete aan de noot te geraken. Het kokoswater is heerlijk, alsook de kokos. Onze vrienden zijn ook blij met ons aperitiefhapje. Van de gemalen kokos wordt een lekkere kokosrijst gemaakt, die we geserveerd krijgen bij onze sailfish. Lekker Sabrina, dank je wél.
Colombia, Islas del San Bernardo, Tintipán - San Blas Eilanden/Kuna Yala, Isla Pinos
Zondag, 5 - maandag, 6 februari '17
Bestemming San Blas-eilanden, archipel voor de Caraïbische kust van Panama, ten oosten van het Panamakanaal, dat ook tot dit landbehoort, maar ze maken deel uit van de Kuna Yala-provincie. Sinds 1925 hebben de Kuna het recht op zelfbeslissing en sinds 2011 worden de San Blas-eilanden 'Kuna/Guna Yala' (uitspraak) genoemd. Het is een prachtig cruisersgebied van 357 kleine palmboomeilanden allen omgeven met koraalriffen. De namen van de eilanden zijn bijna onuitspreekbaar, lijken op elkaar of eindigen op 'UP'. Slechts veertig ervan zijn bewoond door ongeveer 300 000 Kuna/Guna-indianen, de vroegere inwoners van Panama, voordat het land door de Spaanjaarden werd gekoloniseerd. En nu enkel nog op de eilanden en op een smalle strook van het vasteland overblijven.
De eilanden worden bedreigt door de opwarming van de aarde en het stijgen van het waterniveau en regelmatig verliest een eiland deze strijd, verdwijnt onder de waterspiegel en vormt een gevaarlijke bedreiging voor ons cruisers. De foto's in de pilot, blogs en op internet hebben ons alvast doen watertanden. Zouden ze in het echt ook zo adembenemend en ongerept zijn?!
Passion Rebelle & Zensation en hun crew zijn klaar voor een dag & nachttrip van 125mijl.
Nog voor de laatste eilanden langs ons voorbij glijden, hebben we beet! De schaduw in het water lijkt groot en het binnenhalen van de lijn gaat moeizaam, wat er aanhangt, duidelijk zwaar... zou het een haai zijn? Het mes om de touwen door te snijden ligt klaar, want dat willen we niet aan boord!
Maar wanneer ie dichter bij de boot komt, zien we een grote waaiervormige vin en een lange speer/zwaard. Het is een 'sailfish'. De speer kan heel gevaarlijk zijn, hoe gaan we deze vangst veilig aan boord krijgen? We houden hem nog wa aan de lijn en hopen dat ie moe wordt. Geert spiest de haak in zijn lijf en trekt hem op de zwemtrap, zijn speer komt tussen de windvaan vast te zitten en ik trakteer hem op een goede scheut vodka. Nog enkele welkomstklopjes van de basebalknuppel en we sleuren hem, met een handdoek over zijn ogen, de kuip in. Wouw, wat een strijd... we zijn even buiten adem en helemaal opgedraaid van de adrenaline. 205cm meet deze kanjer van staart tot speer en er is zelfs een stukje afgebroken, tijdens zijn stijd met de windvaan! Wat een vis!!!
De kuip is één bloedbad 😱 De koelkast zit vol visfilets... er is zoveel vlees aan deze vis, hier gaan we enkele dagen zoet mee zijn, aangezien er weer géén plaats is in de vriezer!
Ondertussen bouwen de golven zich op en trekt de wind aan. En ik voel me een beetje onwel, nadat de vis gefileerd is en alles schoongemaakt is. Te lang met mijn hoofd naar beneden hangen en beneden bezig zijn is geen goede combinatie.
Na een gazpacho, die reeds vooraf bereid was, is the Captain z'n buikje gevuld en hoef ik niet meer te koken... oef... ik leg me meteen horizontaal om wat te bekomen en zo is de eerste wacht voor Geert.
Na enkele uren slaap, voel ik me weer top en neem na middernacht de wacht over. Er is niks te zien, we gaan lekker en onze vrienden verdwijnen achterons op de AIS. De wind neemt af, het golfpatroon verandert, het wordt rustiger en comfortabeler.
Na zonsopgang wordt ik wakker gemaakt om ons vrolijk springend tuimelend gezelschap te bewonderen. In elkaars armen genieten we van de exclusieve show...
Enkele uren later zien we hoge bergcontouren van Panama en eilanden opduiken.
De laptop staat in de kuip, onder de buiskap, we navigeren om en tussen de riffen heen m.b.v. 'Open CPN' en de Eric Bauhaus kaarten uit de gelijknamige pilot/boek 'The Panama Cruising Guide (fifth edition). Hier laten onze Navionics kaarten ons alweer in de steek en zouden we meer op land en riffen varen 😱 De golven breken en schuimen naast ons op de riffen.
Achter het eiland 'Isla Pinos' of 'Tubak', wat 'walvis' betekend naar de vorm van het eiland, is het rustig en we droppen het anker voor het strand met palmbomen. Rechts van ons ligt een idyllisch eiland en links zien we de hoge bergen van het vasteland van Panama, bedekt door een gigantisch wolkendek.
Er liggen reeds twee zeilboten, Amerikanen, alsook een marineschip. Passion Rebelle arriveert even later.
Het water is niet helder, dus ook hier geen gesnorkel 😏
We zijn allen moe en blij dat we er zijn. De hoge golven en rommelige zee zijn verleden tijd.
De vis wordt gedeeld. En na een stevig maal met een stuk van onze vangst, gaan we vroeg te kooi.
Bestemming San Blas-eilanden, archipel voor de Caraïbische kust van Panama, ten oosten van het Panamakanaal, dat ook tot dit landbehoort, maar ze maken deel uit van de Kuna Yala-provincie. Sinds 1925 hebben de Kuna het recht op zelfbeslissing en sinds 2011 worden de San Blas-eilanden 'Kuna/Guna Yala' (uitspraak) genoemd. Het is een prachtig cruisersgebied van 357 kleine palmboomeilanden allen omgeven met koraalriffen. De namen van de eilanden zijn bijna onuitspreekbaar, lijken op elkaar of eindigen op 'UP'. Slechts veertig ervan zijn bewoond door ongeveer 300 000 Kuna/Guna-indianen, de vroegere inwoners van Panama, voordat het land door de Spaanjaarden werd gekoloniseerd. En nu enkel nog op de eilanden en op een smalle strook van het vasteland overblijven.
De eilanden worden bedreigt door de opwarming van de aarde en het stijgen van het waterniveau en regelmatig verliest een eiland deze strijd, verdwijnt onder de waterspiegel en vormt een gevaarlijke bedreiging voor ons cruisers. De foto's in de pilot, blogs en op internet hebben ons alvast doen watertanden. Zouden ze in het echt ook zo adembenemend en ongerept zijn?!
Passion Rebelle & Zensation en hun crew zijn klaar voor een dag & nachttrip van 125mijl.
Nog voor de laatste eilanden langs ons voorbij glijden, hebben we beet! De schaduw in het water lijkt groot en het binnenhalen van de lijn gaat moeizaam, wat er aanhangt, duidelijk zwaar... zou het een haai zijn? Het mes om de touwen door te snijden ligt klaar, want dat willen we niet aan boord!
Maar wanneer ie dichter bij de boot komt, zien we een grote waaiervormige vin en een lange speer/zwaard. Het is een 'sailfish'. De speer kan heel gevaarlijk zijn, hoe gaan we deze vangst veilig aan boord krijgen? We houden hem nog wa aan de lijn en hopen dat ie moe wordt. Geert spiest de haak in zijn lijf en trekt hem op de zwemtrap, zijn speer komt tussen de windvaan vast te zitten en ik trakteer hem op een goede scheut vodka. Nog enkele welkomstklopjes van de basebalknuppel en we sleuren hem, met een handdoek over zijn ogen, de kuip in. Wouw, wat een strijd... we zijn even buiten adem en helemaal opgedraaid van de adrenaline. 205cm meet deze kanjer van staart tot speer en er is zelfs een stukje afgebroken, tijdens zijn stijd met de windvaan! Wat een vis!!!
De kuip is één bloedbad 😱 De koelkast zit vol visfilets... er is zoveel vlees aan deze vis, hier gaan we enkele dagen zoet mee zijn, aangezien er weer géén plaats is in de vriezer!
Ondertussen bouwen de golven zich op en trekt de wind aan. En ik voel me een beetje onwel, nadat de vis gefileerd is en alles schoongemaakt is. Te lang met mijn hoofd naar beneden hangen en beneden bezig zijn is geen goede combinatie.
Na een gazpacho, die reeds vooraf bereid was, is the Captain z'n buikje gevuld en hoef ik niet meer te koken... oef... ik leg me meteen horizontaal om wat te bekomen en zo is de eerste wacht voor Geert.
Na enkele uren slaap, voel ik me weer top en neem na middernacht de wacht over. Er is niks te zien, we gaan lekker en onze vrienden verdwijnen achterons op de AIS. De wind neemt af, het golfpatroon verandert, het wordt rustiger en comfortabeler.
Na zonsopgang wordt ik wakker gemaakt om ons vrolijk springend tuimelend gezelschap te bewonderen. In elkaars armen genieten we van de exclusieve show...
Enkele uren later zien we hoge bergcontouren van Panama en eilanden opduiken.
De laptop staat in de kuip, onder de buiskap, we navigeren om en tussen de riffen heen m.b.v. 'Open CPN' en de Eric Bauhaus kaarten uit de gelijknamige pilot/boek 'The Panama Cruising Guide (fifth edition). Hier laten onze Navionics kaarten ons alweer in de steek en zouden we meer op land en riffen varen 😱 De golven breken en schuimen naast ons op de riffen.
Achter het eiland 'Isla Pinos' of 'Tubak', wat 'walvis' betekend naar de vorm van het eiland, is het rustig en we droppen het anker voor het strand met palmbomen. Rechts van ons ligt een idyllisch eiland en links zien we de hoge bergen van het vasteland van Panama, bedekt door een gigantisch wolkendek.
Er liggen reeds twee zeilboten, Amerikanen, alsook een marineschip. Passion Rebelle arriveert even later.
Het water is niet helder, dus ook hier geen gesnorkel 😏
We zijn allen moe en blij dat we er zijn. De hoge golven en rommelige zee zijn verleden tijd.
De vis wordt gedeeld. En na een stevig maal met een stuk van onze vangst, gaan we vroeg te kooi.
Colombia, Cartagena - Isla del Rosario, Isla Grande & Islas del San Bernardo, Tintipán
Vrijdag, 3 - zaterdag, 4 februari '16
We nemen de grotere vaarroute naar zee, die door vrachtschepen en cruiseboten genomen wordt. Ik sta vooraan op de punt om drijvende voorwerpen te spotten en aanwijzingen te geven. Het water is hier weer bruiner en er drijft heel wat takken, gras, waterplanten, boomstammen en plastiek in rond. Na een dik uur vaart Zensation door de uitgang met aan weerszijde een fort.
Weer een uur later komt er wat wind en kunnen de zeilen op.
Na enkele uren zien we contouren aan de horizon verschijnen.
'Isla del Rosario' is een archipel dat tot Colombia behoort en het totale land- & marineoppervlak is 120km2 groot en telt zestien eilandjes.
Isla Grande is de grootste van 0,2km2. Hier liggen we beschut en in properder water, ook al zien we de bodem niet. Eindelijk weer plonsen in het water!
Meteen komt er een bootje langs met locals met hun vangst: papegaaivissen, octopus en langoesten.
Die laatsten doen ons watertanden en door ons enthousiasme komen we véél te snel tot een prijsovereenkomst, terwijl een tweede bootje arriveert met ook langoesten!
Daarna nog één met juwelen... zijn we weer in de Caraïben met boatboys beland?!
Eindelijk rust en tijd om het water te voelen en de onderkant van ons huis wat proper te maken, want daar groeit weer een hele dierentuin aan 😱
De smaak van de heerlijke langoesten brengen troost 😋
De volgende dag varen we naar het volgende archipel 'Islas Del San Bernardo' in de golf van Morrosquillo. Met een land- en marineoppervlak van 213,3km2 en 10 eilanden. Islas del Rosario en Islas del San Bernardo behoren tot een nationaal park
en is populair om te snorkelen en te duiken aan de koraalriffen. Er zijn hier enkele resorts en hostels.
De wind laat ons wat in de steek en het zeilen van de kleine twintig mijl nemen meer dan een halve dag in beslag.
We ankeren weer bij het grootste eiland, 'Tintipán', dat 3,3 bij 1,7km is. Niet de beste en helderste snorkelplek, maar de onderkant kan wél verder onder handen genomen worden.
Met de dinghy maken we een rondje en stoppen we bij een hostel die op een platform in het water is gebouwd. Het is een ecologisch hostel dat wordt uitgebaat door twee Nederlanders & een Amerikaan. Het ziet er mooi en romantisch uit, zo op het water. Het toilet is wél apart en komt met gebruiksaanwijzingen die op de deur zijn aangebracht 🤣
We zijn van harte welkom en doen ons te goed en spenderen onze laatste COP(Colombiaanse Pesos) aan enkele cocktails en schuiven mee aan de grote tafel voor het avondeten met de hostelgasten van over de hele wereld. De sfeer is goed en voor we vermoeden dat het in een 'echt Temptation Island' veranderd, zoeken we onze weg in het donker tussen de riffen terug naar ons privé-verblijf 😉
De volgende dag brengen we samen met onze Frans-Canadese vrienden van SY Passion Rebelle een bezoek aan 'Santa Cruz'. Dit is het kleinste eiland met de meeste bewoners, nml. 1500 op 0,0012km2. Het is het dichtstbevolkte eiland van de wereld!
Een jongetje leidt ons rond... ze wonen hier wél heel dicht op elkaar, de straatjes of weggetjes of wat het ook zijn, zijn smal en we manoeuvreren ons overal tussendoor.
We verlangen naar een beetje ruimte en natuur en dinghieën tussen de mangroven van 'Tintipán' en zien enkele prachtige woningen opduiken tussen het weelderige groen... hier zouden we wél kunnen wonen, ruimte genoeg om ons heen!
We hebben een weergat om verder te kunnen zeilen, of we vertrekken vanmiddag of pas over een week ofzo. We kiezen voor het eerste.
We nemen de grotere vaarroute naar zee, die door vrachtschepen en cruiseboten genomen wordt. Ik sta vooraan op de punt om drijvende voorwerpen te spotten en aanwijzingen te geven. Het water is hier weer bruiner en er drijft heel wat takken, gras, waterplanten, boomstammen en plastiek in rond. Na een dik uur vaart Zensation door de uitgang met aan weerszijde een fort.
Weer een uur later komt er wat wind en kunnen de zeilen op.
Na enkele uren zien we contouren aan de horizon verschijnen.
'Isla del Rosario' is een archipel dat tot Colombia behoort en het totale land- & marineoppervlak is 120km2 groot en telt zestien eilandjes.
Isla Grande is de grootste van 0,2km2. Hier liggen we beschut en in properder water, ook al zien we de bodem niet. Eindelijk weer plonsen in het water!
Meteen komt er een bootje langs met locals met hun vangst: papegaaivissen, octopus en langoesten.
Die laatsten doen ons watertanden en door ons enthousiasme komen we véél te snel tot een prijsovereenkomst, terwijl een tweede bootje arriveert met ook langoesten!
Daarna nog één met juwelen... zijn we weer in de Caraïben met boatboys beland?!
Eindelijk rust en tijd om het water te voelen en de onderkant van ons huis wat proper te maken, want daar groeit weer een hele dierentuin aan 😱
De smaak van de heerlijke langoesten brengen troost 😋
De volgende dag varen we naar het volgende archipel 'Islas Del San Bernardo' in de golf van Morrosquillo. Met een land- en marineoppervlak van 213,3km2 en 10 eilanden. Islas del Rosario en Islas del San Bernardo behoren tot een nationaal park
en is populair om te snorkelen en te duiken aan de koraalriffen. Er zijn hier enkele resorts en hostels.
De wind laat ons wat in de steek en het zeilen van de kleine twintig mijl nemen meer dan een halve dag in beslag.
We ankeren weer bij het grootste eiland, 'Tintipán', dat 3,3 bij 1,7km is. Niet de beste en helderste snorkelplek, maar de onderkant kan wél verder onder handen genomen worden.
Met de dinghy maken we een rondje en stoppen we bij een hostel die op een platform in het water is gebouwd. Het is een ecologisch hostel dat wordt uitgebaat door twee Nederlanders & een Amerikaan. Het ziet er mooi en romantisch uit, zo op het water. Het toilet is wél apart en komt met gebruiksaanwijzingen die op de deur zijn aangebracht 🤣
We zijn van harte welkom en doen ons te goed en spenderen onze laatste COP(Colombiaanse Pesos) aan enkele cocktails en schuiven mee aan de grote tafel voor het avondeten met de hostelgasten van over de hele wereld. De sfeer is goed en voor we vermoeden dat het in een 'echt Temptation Island' veranderd, zoeken we onze weg in het donker tussen de riffen terug naar ons privé-verblijf 😉
De volgende dag brengen we samen met onze Frans-Canadese vrienden van SY Passion Rebelle een bezoek aan 'Santa Cruz'. Dit is het kleinste eiland met de meeste bewoners, nml. 1500 op 0,0012km2. Het is het dichtstbevolkte eiland van de wereld!
Een jongetje leidt ons rond... ze wonen hier wél heel dicht op elkaar, de straatjes of weggetjes of wat het ook zijn, zijn smal en we manoeuvreren ons overal tussendoor.
We verlangen naar een beetje ruimte en natuur en dinghieën tussen de mangroven van 'Tintipán' en zien enkele prachtige woningen opduiken tussen het weelderige groen... hier zouden we wél kunnen wonen, ruimte genoeg om ons heen!
We hebben een weergat om verder te kunnen zeilen, of we vertrekken vanmiddag of pas over een week ofzo. We kiezen voor het eerste.
Colombia, Cartagena
Maandag, 30 januari - vrijdag, 3 februari '17
Het was een fijn weerzien en hereniging met onze dame gisterenavond. Heerlijk om weer al dobberend een beetje in slaap gewiegd te worden op ons natuurlijk waterbed.
Onze vrienden, van Bella Ciao, hebben goed voor haar gezorgd.
De temperatuur in Cartagena is duidelijk gestegen. Het is warm, heet zeg maar, zeker bij het aanvullen van de voorraden in de bilge en het sjouwen met boodschappen. Hier houden we ons elke dag een beetje mee bezig en bereiden zo ons vertrek voor en een lang verblijf op plaatsen/eilanden, waar helemaal niets of bijna niets te verkrijgen is. De douche/natte cel vooraan wordt volgestouwd met bussen drinkwater van 6L. Water in plastiek zakken zouden makkelijker en in grotere hoeveelheden in te slaan zijn, maar we testen een klein zakje water uit en dat is géén winner, het water smaakte naar plastiek! Bah 😝
Één van de achterkajuiten krijgt een matras van bier, frisdrank, melk en toiletpapier, maar voornamelijk bier! En een geheime plek onder de vloer wordt opgevuld met flessen rum.
Het blijft moeilijk, het inslaan... wat neem je mee, hoeveel en hoe lang is het houdbaar of kunne we het bewaren? De volgende proviandstop is Panama en daar zou de keuze beperkter zijn en de prijzen hoger. Na het Panamakanaal, wacht ons een lange oversteek naar de Markiezen en daar hebben ze ook niet de supermarkten en producten die we gewoon zijn en van dromen... En alcohol?!
In de straat bij Club Nauticó is een supermarkt en de inpakkers duwen de winkelkar(ren) 🛒 tot aan het dinghydok, handig. Maar voor de ruimere keuze gaan we verder naar een shoppingcenter met een grote doe-het-zelf zaak en een supermarkt 'Jumbo' met 'nog' meer keuze. Voor slechts 3€ rijden we met een taxi 🚕 vol boodschappen terug.
Bella Ciao vertrekt enkele dagen voor ons om opstappers te verwelkomen.
Tussen de boodschappen door ontmoeten we weer andere cruisers, socialisen we en slenteren door de mooie gezellige historische stad. Smullen van 'arepa con ceesa' en slurpen aan frisse 'jugo naturales'.
Onze nieuwe Argentijnse vrienden, Valeria & Javier, (ontmoet in Salento) zijn toegekomen in Cartagena. Een kennismaking met Zensation staat bovenop hun lijstje! We kunnen nog twee avonden samen optrekken, plezier maken en genieten we van culinaire toppers in enkele restaurants, dankzij tips van 'Tripadviser'. Morgen verlaten ook zij deze fantastische stad... zij trekken naar een andere plek in Colombia dan wij. Zij nemen de bus, wij onze boot. Waar zien we elkaar weer? Londen of België of ergens anders op deze aardbol 🌎
Met tegenzin tuigen we ons Dinghietje af en maken we ons op om weer een stukje te zeilen. We hebben er al een dagje extra aangebreid, maar nu moeten we echt verder! We zouden met drie boten vertrekken, maar één is niet klaar en komt later.
Met een volle boot en SY Passion Rebelle en haar zeskoppige bemanning (Captain Mathieu, skipper Sabrina en de matrozen: Océane & Loïc (tweeling van 7j.), Thomas (5j.) & Micah (3j.)) in ons kielzog varen we langs de skyline van deze magische sprookjesachtige stad.
Op naar enkele verborgen schatten/eilanden een dikke twintig mijl van het vaste land.
Colombia heeft ons positief verrast en veroverd! Wat een prachtig land 😍
De bevolking is vriendelijk & behulpzaam. We hebben maar een iniemini stukje van dit grote land gezien en van wat het allemaal te bieden heeft.
Je moet altijd nog wat overgelaten voor de volgende keer, niet waar?
Het was een fijn weerzien en hereniging met onze dame gisterenavond. Heerlijk om weer al dobberend een beetje in slaap gewiegd te worden op ons natuurlijk waterbed.
Onze vrienden, van Bella Ciao, hebben goed voor haar gezorgd.
De temperatuur in Cartagena is duidelijk gestegen. Het is warm, heet zeg maar, zeker bij het aanvullen van de voorraden in de bilge en het sjouwen met boodschappen. Hier houden we ons elke dag een beetje mee bezig en bereiden zo ons vertrek voor en een lang verblijf op plaatsen/eilanden, waar helemaal niets of bijna niets te verkrijgen is. De douche/natte cel vooraan wordt volgestouwd met bussen drinkwater van 6L. Water in plastiek zakken zouden makkelijker en in grotere hoeveelheden in te slaan zijn, maar we testen een klein zakje water uit en dat is géén winner, het water smaakte naar plastiek! Bah 😝
Één van de achterkajuiten krijgt een matras van bier, frisdrank, melk en toiletpapier, maar voornamelijk bier! En een geheime plek onder de vloer wordt opgevuld met flessen rum.
Het blijft moeilijk, het inslaan... wat neem je mee, hoeveel en hoe lang is het houdbaar of kunne we het bewaren? De volgende proviandstop is Panama en daar zou de keuze beperkter zijn en de prijzen hoger. Na het Panamakanaal, wacht ons een lange oversteek naar de Markiezen en daar hebben ze ook niet de supermarkten en producten die we gewoon zijn en van dromen... En alcohol?!
In de straat bij Club Nauticó is een supermarkt en de inpakkers duwen de winkelkar(ren) 🛒 tot aan het dinghydok, handig. Maar voor de ruimere keuze gaan we verder naar een shoppingcenter met een grote doe-het-zelf zaak en een supermarkt 'Jumbo' met 'nog' meer keuze. Voor slechts 3€ rijden we met een taxi 🚕 vol boodschappen terug.
Bella Ciao vertrekt enkele dagen voor ons om opstappers te verwelkomen.
Tussen de boodschappen door ontmoeten we weer andere cruisers, socialisen we en slenteren door de mooie gezellige historische stad. Smullen van 'arepa con ceesa' en slurpen aan frisse 'jugo naturales'.
Onze nieuwe Argentijnse vrienden, Valeria & Javier, (ontmoet in Salento) zijn toegekomen in Cartagena. Een kennismaking met Zensation staat bovenop hun lijstje! We kunnen nog twee avonden samen optrekken, plezier maken en genieten we van culinaire toppers in enkele restaurants, dankzij tips van 'Tripadviser'. Morgen verlaten ook zij deze fantastische stad... zij trekken naar een andere plek in Colombia dan wij. Zij nemen de bus, wij onze boot. Waar zien we elkaar weer? Londen of België of ergens anders op deze aardbol 🌎
Met tegenzin tuigen we ons Dinghietje af en maken we ons op om weer een stukje te zeilen. We hebben er al een dagje extra aangebreid, maar nu moeten we echt verder! We zouden met drie boten vertrekken, maar één is niet klaar en komt later.
Met een volle boot en SY Passion Rebelle en haar zeskoppige bemanning (Captain Mathieu, skipper Sabrina en de matrozen: Océane & Loïc (tweeling van 7j.), Thomas (5j.) & Micah (3j.)) in ons kielzog varen we langs de skyline van deze magische sprookjesachtige stad.
Op naar enkele verborgen schatten/eilanden een dikke twintig mijl van het vaste land.
Colombia heeft ons positief verrast en veroverd! Wat een prachtig land 😍
De bevolking is vriendelijk & behulpzaam. We hebben maar een iniemini stukje van dit grote land gezien en van wat het allemaal te bieden heeft.
Je moet altijd nog wat overgelaten voor de volgende keer, niet waar?
Colombia, Medellín - Piedra del Peñol - Gautapé
Donderdag, 26 tot zondag, 29 januari '17
In de supermarkt halen we nog wat snacks en drinken voor onderweg. Het winkeltje dat fungeert als bushalte en ticketverkooppunt, heeft nog verse warme empanadas 😋 We zijn klaar voor de zes uur durende busrit 🚌naar de stad van drugsbaron Pablo Escobar, 'Medellín'.
We zitten comfortabel, hebben WiFi en op het TV-scherm worden Colombiaanse muziekclips afgespeeld, afgewisseld met de Engelstalige hits van de jaren '80 & '90=nostalgie🎶📺
Al slingerend rijden we door het Andes gebergte ⛰ en bewonderen we de prachtige natuur die we van achter de vensters zien opdoemen. Alsook de verschillende dorpen, huizen, hutjes, kraampjes, kolkende rivieren, koeien & paarden, daklozen langs de rivier, enz... De ene haarspeldbocht volgt de andere op. De grootste weggebruikers (letterlijk & figuurlijk) zijn hier de Amerikaanse langsnuitige trucks 🚛. Langs de weg zijn er tientallen truckstops voorzien, waar ze banden monteren, trucks wassen, enz... Hun snelheid ligt laag bij het omhoog rijden en wat hoger bij het afdalen, ze houden het andere verkeer op, waardoor we een gemiddelde van 30km per uur halen! Wegenwerken zorgen voor extra oponthoud. Daar maken de straatverkopers gebruik van en komen hun waar aanprijzen op de bus: mango-frietjes, limonades, water, ijsjes en andere versnaperingen. De mango-frietjes smaken heerlijk fris in onze mond.
Na enkele uren maken we een pitstop, die voor velen 'welkom' is, gezien de lange rij aan het toilet en deze in de bus ontbreekt 😉
Het wordt donker en na meer dan zes uur rijden, verschijnen de vele lichten van de mega stad 'Medellín' in de Aburra-vallei.
We zijn blij wanneer we in het busstation aankomen en een taxi vinden die ons naar het hotel brengt in de wijk 'El Poblado', 'Zona Rosa'.
Na een verkwikkende douche en het bewonderen van onze luxueuze kamer met groot bad/jacuzzi, zijn we toe aan wat lekkers. Bars en restaurants naar keuze in deze levendige, bruisende buurt met het 'Poblado' en 'Lleras' plein achter de hoek, waar backpackers en locals zich met een drankje in de hand verzamelen en genieten van de vele straatartiesten 🤹🏽♂️, muziek en elkaars gezelschap. We aanschouwen het tijdens het afkluiven van kippebilletjes met een plastiek handschoen aan. Ja, ze denken hier ook aan alles, hé en zo krijgen we geen vettige pollekes ✋🏼
We zijn moe en voldaan en verkiezen ons 'bad'! Heerlijk languit in een bad liggen en 'brubbelen' 🛁 Oooo, dit is weer even geleden en oooo zo ontspannend voor onze pijnlijke spieren 😌
De volgende dag trekken we na het ontbijt eropuit. Eerst proberen we een massage te boeken om onze pijnlijke lichamen onder handen te laten nemen. Er is nog een gaatje in de namiddag. Dus even tijd om de buurt verder te verkennen. En dan... 💆🏻💆🏼♂️ 'ZEN' met grote letters!
Onze spieren zijn er weer helemaal klaar voor en we willen meer van deze grote stad zien. Medellín wordt ook wél 'de stad van de eeuwige lente' genoemd en dit merken we aan de aangename temperatuur.
Tot voor enkele jaren werd deze plek als de 'gevaarlijkste' ter wereld beschouwd en ook wél de 'moordstad' genoemd! Maar de laastste jaren heeft het een enorme metamorfose ondergaan. Escobar heeft kwaad gedaan, maar ook huizen, scholen, sportvelden en kerken laten bouwen... weliswaar met drugsgeld 🤑
De stad is gebouwd, op de flanken en het dal, in lintvorm om de 'Cauca' rivier.
Het metronetwerk is hier goed georganiseerd en uitgebreid met kabelbanen om de meest moeilijk bereikbare plaatsen te kunnen bereiken zonder al te veel been- en klimwerk.
Met de metro 🚃 rijden we door de stad en nemen de kabelbaan 🚠 naar 'Park Arvi'. Deze brengt ons boven een 'arme' -/sloppenwijk. Hier wordt je niet vrolijk van! We besluiten de laatste kabelbaan, die naar het hoogste punt en het park gaat, niet te nemen, foto's nemen we vanuit de kabine en glijden weer naar beneden en stappen weer in de metro.
Volgende stop: 'Park Botero'
Medellín, is ook de geboortestad van de beroemdste Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero. Zijn schilderijen en kunstwerken beelden mensen en dieren uit in absurde proporties, alles is uit verhouding en dit maakt zijn werk juist interessant. Hier kunnen we beelden van deze kunstenaar aanschouwen. En het aanraken van sommige heeft een bijgeloof 😉
Het prachtige Palacio de la Cultural Rafaël Uribe Uribe staat hier ook, het was het vroegere overheidsgebouw en nu expositieruimte en leeszaal.
De avond sluiten we af in de leuke buurt aan het hotel.
De volgende dag staan we al vroeg aan het 'Poblado' plein. Met een bus maken we een begeleidde daguitstap die ons naar een prachtige lagune zal brengen, 80 km van Medellín.
Met een bus gevuld met vele nationaliteiten bij elkaar, vormen we één familie voor één dag en verrijken we onze plekken en kennissen op aarde.
Om de rammelende en grommende buikjes te plezieren, krijgen we een tradioneel ontbijt voorgeschoteld van arepa met kaas en een warme choco met kaas.
Het beeld onderweg wordt gevuld met kraampjes en straatverkopers langs de weg, paard & kar, bruggen, rivieren, heuvels en bergen met veel begroeiing.
Santa Fé, een slapend koloniaal dorpje, is de oude nederzetting van de omgeving en was ooit de hoofdstad was van Antioquia. Aan het dorpsplein staat het statige grote witte gebouw van de kathedraal. Al slenterend verkennen we de smalle steegjes gevuld met witte gebouwen met de typische traliewerken van vakkundig houtsnijwerk rond ramen en deuren.
Daarna brengen we een bezoek aan de nieuwe stad, Marinilla, die is een vervanging voor de inwoners van de 'verdronken stad'. D.w.z. dat de andere stad opgeofferd werd voor het stuwmeer, die voor meer dan 70% van de energie/elektriciteit levert, die nodig is in Colombia!
We aanschouwen een heel aparte kerk, die gebouwd is in/onder een rots.
Daarna neemt de bus ons verder en kunnen we reeds een blik werpen op de lagune van het stuwmeer, alsook op de 200m hoge granieten rots 'Piedra del Peñol'.
Met goede moed beginnen we aan de beklimming van de 740 treden die ons naar de top brengen... de lucht wordt ijler en hier en daar is een heradem- & rustpauze nodig 😱 De pijn in onze benen was nog niet helemaal verdwenen en wordt weer extra aangewakkerd. Waarom doen we dit toch?! Nou, voor het onbeschrijflijke, fantastische panoramisch zicht over de lagune, dat gevormd wordt door het stuwmeer 'Embalse Peñol-Gautapé'! Onze monden vallen open... 360° vieuw van 'natuurlijke pracht' flitst voor onze ogen. Niet voor niets door UNESCO uitgeroepen tot het 'mooiste zicht' van de wereld 🗺
Na de lunch mogen we het meer verkennen tijdens een boottocht met een 'partyboot', muziek en drank zorgen voor de rest en we amuseren ons met leuke Panamezen.
Eens weer voet aan wal, bezoeken we Gautapé, een kleurrijk dorpje dat midden in dit prachtige waterland ligt. Het lijkt net of een schilder zijn kleurenpalet 🎨 over de gebouwen heeft gegooid. Het dorp is vooral bekend om zijn 'zocalos', versieringen/pleisterwerken, die op het onderste deel van de muur van de huizen aangebracht zijn, in 3D en ze weerspiegelen wat de zaak is, wat de bewoners doen of waar ze van houden. Dit is een mooi, knus en gezellig kleurig dorpje waar je 'super vrolijk' van wordt en niet weet waar eerst te kijken. De memoriekaart van ons fotoapparaat raakt aardig gevuld met alle mooie plaatsen, gebouwen en versieringen die we deze dag hebben gezien. Een uitstap om 'U' tegen te zeggen 👍🏼👍🏼
Vermoeid en voldaan komen we 's avonds weer toe in 'Poblado', Medellín.
Effe douchen en wat eten in de bruisende buurt en we zijn weer klaar voor de nacht.
De laatste dag relaxen we en genieten we van een laat ontbijt, uren brubbelen in 'ons' bad... de receptioniste zal er het zijne van denken, aangezien er gebeld moet worden om de jacuzzi aan en uit te zetten 🛁😂
Met geföhnd haar nemen we voor de laatste keer een kijk op de pleinen en pakken dan onze rugzakken in...
Een taxi-rit van een uur naar de luchthaven, brengt ons langs een mooie omgeving en buurt met vele bloemenkwekerijen, het zicht op Medellín in het dal blijft de moeite!
Vanuit het vliegtuig worden ons de laatste blikken op deze mega stad en het Andes gebergte gegund.
Binnen een uurtje zijn we weer in Cartagena, waar we een week geleden vertrokken zijn en waar ons drijvend bootje op ons ligt te wachten.
We zijn zo blij dat we deze trips in het binnenland hebben ondernomen en fantastische plaatsen gezien, maar we zijn ook moe na een week rondtrekken...
In de supermarkt halen we nog wat snacks en drinken voor onderweg. Het winkeltje dat fungeert als bushalte en ticketverkooppunt, heeft nog verse warme empanadas 😋 We zijn klaar voor de zes uur durende busrit 🚌naar de stad van drugsbaron Pablo Escobar, 'Medellín'.
We zitten comfortabel, hebben WiFi en op het TV-scherm worden Colombiaanse muziekclips afgespeeld, afgewisseld met de Engelstalige hits van de jaren '80 & '90=nostalgie🎶📺
Al slingerend rijden we door het Andes gebergte ⛰ en bewonderen we de prachtige natuur die we van achter de vensters zien opdoemen. Alsook de verschillende dorpen, huizen, hutjes, kraampjes, kolkende rivieren, koeien & paarden, daklozen langs de rivier, enz... De ene haarspeldbocht volgt de andere op. De grootste weggebruikers (letterlijk & figuurlijk) zijn hier de Amerikaanse langsnuitige trucks 🚛. Langs de weg zijn er tientallen truckstops voorzien, waar ze banden monteren, trucks wassen, enz... Hun snelheid ligt laag bij het omhoog rijden en wat hoger bij het afdalen, ze houden het andere verkeer op, waardoor we een gemiddelde van 30km per uur halen! Wegenwerken zorgen voor extra oponthoud. Daar maken de straatverkopers gebruik van en komen hun waar aanprijzen op de bus: mango-frietjes, limonades, water, ijsjes en andere versnaperingen. De mango-frietjes smaken heerlijk fris in onze mond.
Na enkele uren maken we een pitstop, die voor velen 'welkom' is, gezien de lange rij aan het toilet en deze in de bus ontbreekt 😉
Het wordt donker en na meer dan zes uur rijden, verschijnen de vele lichten van de mega stad 'Medellín' in de Aburra-vallei.
We zijn blij wanneer we in het busstation aankomen en een taxi vinden die ons naar het hotel brengt in de wijk 'El Poblado', 'Zona Rosa'.
Na een verkwikkende douche en het bewonderen van onze luxueuze kamer met groot bad/jacuzzi, zijn we toe aan wat lekkers. Bars en restaurants naar keuze in deze levendige, bruisende buurt met het 'Poblado' en 'Lleras' plein achter de hoek, waar backpackers en locals zich met een drankje in de hand verzamelen en genieten van de vele straatartiesten 🤹🏽♂️, muziek en elkaars gezelschap. We aanschouwen het tijdens het afkluiven van kippebilletjes met een plastiek handschoen aan. Ja, ze denken hier ook aan alles, hé en zo krijgen we geen vettige pollekes ✋🏼
We zijn moe en voldaan en verkiezen ons 'bad'! Heerlijk languit in een bad liggen en 'brubbelen' 🛁 Oooo, dit is weer even geleden en oooo zo ontspannend voor onze pijnlijke spieren 😌
De volgende dag trekken we na het ontbijt eropuit. Eerst proberen we een massage te boeken om onze pijnlijke lichamen onder handen te laten nemen. Er is nog een gaatje in de namiddag. Dus even tijd om de buurt verder te verkennen. En dan... 💆🏻💆🏼♂️ 'ZEN' met grote letters!
Onze spieren zijn er weer helemaal klaar voor en we willen meer van deze grote stad zien. Medellín wordt ook wél 'de stad van de eeuwige lente' genoemd en dit merken we aan de aangename temperatuur.
Tot voor enkele jaren werd deze plek als de 'gevaarlijkste' ter wereld beschouwd en ook wél de 'moordstad' genoemd! Maar de laastste jaren heeft het een enorme metamorfose ondergaan. Escobar heeft kwaad gedaan, maar ook huizen, scholen, sportvelden en kerken laten bouwen... weliswaar met drugsgeld 🤑
De stad is gebouwd, op de flanken en het dal, in lintvorm om de 'Cauca' rivier.
Het metronetwerk is hier goed georganiseerd en uitgebreid met kabelbanen om de meest moeilijk bereikbare plaatsen te kunnen bereiken zonder al te veel been- en klimwerk.
Met de metro 🚃 rijden we door de stad en nemen de kabelbaan 🚠 naar 'Park Arvi'. Deze brengt ons boven een 'arme' -/sloppenwijk. Hier wordt je niet vrolijk van! We besluiten de laatste kabelbaan, die naar het hoogste punt en het park gaat, niet te nemen, foto's nemen we vanuit de kabine en glijden weer naar beneden en stappen weer in de metro.
Volgende stop: 'Park Botero'
Medellín, is ook de geboortestad van de beroemdste Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero. Zijn schilderijen en kunstwerken beelden mensen en dieren uit in absurde proporties, alles is uit verhouding en dit maakt zijn werk juist interessant. Hier kunnen we beelden van deze kunstenaar aanschouwen. En het aanraken van sommige heeft een bijgeloof 😉
Het prachtige Palacio de la Cultural Rafaël Uribe Uribe staat hier ook, het was het vroegere overheidsgebouw en nu expositieruimte en leeszaal.
De avond sluiten we af in de leuke buurt aan het hotel.
De volgende dag staan we al vroeg aan het 'Poblado' plein. Met een bus maken we een begeleidde daguitstap die ons naar een prachtige lagune zal brengen, 80 km van Medellín.
Met een bus gevuld met vele nationaliteiten bij elkaar, vormen we één familie voor één dag en verrijken we onze plekken en kennissen op aarde.
Om de rammelende en grommende buikjes te plezieren, krijgen we een tradioneel ontbijt voorgeschoteld van arepa met kaas en een warme choco met kaas.
Het beeld onderweg wordt gevuld met kraampjes en straatverkopers langs de weg, paard & kar, bruggen, rivieren, heuvels en bergen met veel begroeiing.
Santa Fé, een slapend koloniaal dorpje, is de oude nederzetting van de omgeving en was ooit de hoofdstad was van Antioquia. Aan het dorpsplein staat het statige grote witte gebouw van de kathedraal. Al slenterend verkennen we de smalle steegjes gevuld met witte gebouwen met de typische traliewerken van vakkundig houtsnijwerk rond ramen en deuren.
Daarna brengen we een bezoek aan de nieuwe stad, Marinilla, die is een vervanging voor de inwoners van de 'verdronken stad'. D.w.z. dat de andere stad opgeofferd werd voor het stuwmeer, die voor meer dan 70% van de energie/elektriciteit levert, die nodig is in Colombia!
We aanschouwen een heel aparte kerk, die gebouwd is in/onder een rots.
Daarna neemt de bus ons verder en kunnen we reeds een blik werpen op de lagune van het stuwmeer, alsook op de 200m hoge granieten rots 'Piedra del Peñol'.
Met goede moed beginnen we aan de beklimming van de 740 treden die ons naar de top brengen... de lucht wordt ijler en hier en daar is een heradem- & rustpauze nodig 😱 De pijn in onze benen was nog niet helemaal verdwenen en wordt weer extra aangewakkerd. Waarom doen we dit toch?! Nou, voor het onbeschrijflijke, fantastische panoramisch zicht over de lagune, dat gevormd wordt door het stuwmeer 'Embalse Peñol-Gautapé'! Onze monden vallen open... 360° vieuw van 'natuurlijke pracht' flitst voor onze ogen. Niet voor niets door UNESCO uitgeroepen tot het 'mooiste zicht' van de wereld 🗺
Na de lunch mogen we het meer verkennen tijdens een boottocht met een 'partyboot', muziek en drank zorgen voor de rest en we amuseren ons met leuke Panamezen.
Eens weer voet aan wal, bezoeken we Gautapé, een kleurrijk dorpje dat midden in dit prachtige waterland ligt. Het lijkt net of een schilder zijn kleurenpalet 🎨 over de gebouwen heeft gegooid. Het dorp is vooral bekend om zijn 'zocalos', versieringen/pleisterwerken, die op het onderste deel van de muur van de huizen aangebracht zijn, in 3D en ze weerspiegelen wat de zaak is, wat de bewoners doen of waar ze van houden. Dit is een mooi, knus en gezellig kleurig dorpje waar je 'super vrolijk' van wordt en niet weet waar eerst te kijken. De memoriekaart van ons fotoapparaat raakt aardig gevuld met alle mooie plaatsen, gebouwen en versieringen die we deze dag hebben gezien. Een uitstap om 'U' tegen te zeggen 👍🏼👍🏼
Vermoeid en voldaan komen we 's avonds weer toe in 'Poblado', Medellín.
Effe douchen en wat eten in de bruisende buurt en we zijn weer klaar voor de nacht.
De laatste dag relaxen we en genieten we van een laat ontbijt, uren brubbelen in 'ons' bad... de receptioniste zal er het zijne van denken, aangezien er gebeld moet worden om de jacuzzi aan en uit te zetten 🛁😂
Met geföhnd haar nemen we voor de laatste keer een kijk op de pleinen en pakken dan onze rugzakken in...
Een taxi-rit van een uur naar de luchthaven, brengt ons langs een mooie omgeving en buurt met vele bloemenkwekerijen, het zicht op Medellín in het dal blijft de moeite!
Vanuit het vliegtuig worden ons de laatste blikken op deze mega stad en het Andes gebergte gegund.
Binnen een uurtje zijn we weer in Cartagena, waar we een week geleden vertrokken zijn en waar ons drijvend bootje op ons ligt te wachten.
We zijn zo blij dat we deze trips in het binnenland hebben ondernomen en fantastische plaatsen gezien, maar we zijn ook moe na een week rondtrekken...
maandag 6 februari 2017
Colombia, Manizales - Pereira - Salento
Dinsdag, 24 tot donderdag, 26 januari '17
Net na zonsopgang verlaten we het hostel en nemen de TransMilenio naar de luchthaven. Inchecken en dan met de shuttlebus naar de kleinere luchthaven voor onze nationale vlucht.
Last minute hebben we een vlucht geboekt naar Manizales, één van de drie steden/punten van de koffiedriehoek die gevormd wordt met Pereira & Armenia.
Misschien niet de beste en rechtstreekse keuze, aangezien we later ontdekken dat er ook in die andere plaatsen een luchthaven is. Maar zo besparen we alvast tijd en kunnen we toch nog de prachtige natuur van deze streek aanschouwen tijdens de comfortabele korte busritten van 1u naar Pereira en 45' naar Salento. Maar eerst brengt een taxi ons van de luchthaven naar het busstation waar we ons in een minibus zetten.
Diepgroene landschappen, grillige heuvels en bergen glijden aan ons voorbij.
Op de bergflanken zien we koffieplantage, bananen-, avocado- en mangobomen en andere begroeiing. Koeien en paarden grazen op uitgestrekte vlaktes.
In het busstation in Pereira gaan we op zoek naar een aansluiting en worden we vervoert in een oudere minibus naar Salento. Met onze rugzakken stappen we de steile straten naar boven, waar ons hotel 'Casa de Jeronimo' zich bevindt.
Een prachtige kamer met een goede matras op het grote tweepersoonsbed lacht ons tegemoet... een beetje luxe mag en voor slechts enkele euro's meer is dit een meer comfortabelere accomodatie als het hostel in Bogotá, inclusief ontbijt en een prachtig uitzicht over de vallei. Deze mirador is slechts enkele meters verder naar boven stappen!
Onze gastvrouw en haar dochter ontvangen ons met een warm hart en de communicatie verloopt met behulp van 'Google translate' en zo leren we weer wat Spaans.
Het is al laat op de middag en een uitstap zit er niet meer in voor vandaag.
Dit kleine schattige dorpje is zo kleurrijk en bruisend. De vele winkeltjes met snuisterijen, artisanale spullen, kunst, juwelen, zijn een streling voor het oog en die kan ik niet weer staan 😍
De aangeboden kleding/accessoires bestaan vooral uit: poncho's, mutsen, hoeden en handschoenen. Oeps, is het hier koud?
We boffen alweer en kunnen genieten van een aangename temperatuur en de zon. Elk restaurant serveert 'trucha', forel. De plaatselijke specialiteit. Die willen we wél proeven. De zalmforel is een ware winner, alsook de begeleidende gerechten, zoals patacon (gefrituurde geplette banaan) en arepas (maïsbrood).
De volgende dag worden we met 'Willy's' (jeeps) naar de 'Cocora vallei gebracht, waar wax palmbomen groeien op tussen de 1500 & 2500 meter hoogte en een lange dunne stam hebben die tot 60 á 70m hoog kan worden! De palmbladeren wiegen in het oneindige... dit is de nationale boom van Colombia en is uniek in de wereld.
Tijdens de rit naar deze bezienswaardigheid maken we kennis met heel wat andere nationaliteiten, waaronder de Argentijnen Valeria & Javier die in Londen, Engeland wonen. We besluiten samen om de grote wandeling/lus rond de vallei te maken. Langs bergrivieren klimmen we naar boven over rotsen, grillige paden, houten wiebelende loopbruggen en zo veel meer obstakels, als paarden - en koeienuitwerpselen. Het is een zware beproeving. Onderweg komen we paarden met mensen op tegen, ook zij hebben het zwaar te verduren in dit regenwoud met natuurlijke steile paden. Het geluid van het stromende water werkt rustgevend, Watervallen, klein en groot zien we tussen het weelderige groen en de vele kleurrijke bloemen. De forelkwekerij laten we voor wat het is en klimmen door naar 'Acaime' het huis van de kolibries. Hier aanschouwen we deze fantastisch mooie vogelsoort met fijn snaveltje in al zijn pracht en glorie. Verschillende soorten fladderen er rond en blijven rustig poseren en laten zich zelfs strelen! Hier mogen we voor de toegang van 5000 COP het gekregen lintje inleveren voor een drankje. De beroemde lokale drank, warme chocolade met kaas, laat zich smaken, alsook de 'agua Vanilla' een zoetere drank. Even op adem komen en genieten van dit plekje.
Wanneer de batterijen opgeladen zijn beginnen we aan het volgende zware stuk, of zeg maar zwaarste 😱 Na een nog steilere hogere klim van een dik uur, kunnen we eindelijk aan de afdaling beginnen en de natuurlijke grasgroene terrassen tegen de bergflanken en de hoge wuivende waxpalmbomen duiken al snel op... Geert neemt een shortcut en loop steil naar beneden de weide in en de vallei tegemoet. Best eng, maar een stuk korter en zo kunnen we even in het gras gaan liggen onder één van de vele palmbomen!
Na meer dan zes uur bereiken we eindelijk ons vertrekpunt en stappen we uitgeput de Willy in die ons weer naar Salento voert.
Hier kunnen de mannen hun langverwacht 'biertje' drinken of twee of... 🍻 we klinken op onze prestatie van de dag en de prachtige panorama 's die dit alles meer dan de moeite waard maken! Versgebakken empanadas smaken heerlijk als een aperitiefhapje en met een rijkelijke maaltijd vervolgen we onze avond.
In het restaurant hoor ik plots 'Vlaams' en een bekend klinkende stem... ik draai me om en daar zit Kristien, de zus van Jan van SY Pacific Wave, die we vorig jaar in St. Maarten leerden kennen. De boot en haar broer zijn ondertussen weer in België en zij is in Colombia aan het rondtrekken met een vriend. Hoe 'Klein wereld is de wereld'?! 🌎
We nemen afscheid van onze nieuwe Argentijnse vrienden. Moe en met pijnlijke benen, kuiten leggen we de steile weg af naar ons hotel... wat een dag!
De volgende dag zijn we alweer vroeg op pad naar een coffee finca. Volgens de toeristisch dienst zou het een 45' wandelen zijn, het is voornamelijk bergaf, maar ook al stappen we flink door en voelen we bij elke stap pijnlijke scheuten, arriveren we pas na een dik uur bij de koffieplantage.
O, ooo, het is negen uur gepasseerd, misschien is de toer al begonnen. Gelukkig zijn we de enige en dus krijgen we een privé-toer van de sympathieke Hilary. Ze verteld ons over de verschillende stadia van plant tot oogst. We krijgen een plukkersmandje om onze middel en dan is het aan ons om in de plantage de rijpe rode bessen/vruchten aan de struiken te zoeken en plukken. Het is een secure en harde job voor de plukkers. Voor één kop koffie zijn er 58 vruchten nodig!
We proeven het zoete sap dat uit de bes komt en ontdoen de schil van de vrucht d.m.v. een draaimolen die de schil van de vrucht scheidt. Het sap wordt opgevangen en de grote en kleine bonen worden gesorteerd, gedroogd en gebrand. Alle afval wordt hergebruikt als meststof of brandstof. Tussen de koffiestruiken staan nog andere gewassen, zoals bananen-, avocado- en mangobomen om schaduw te beiden aan de struikgewassen en om de plukkers te voeden.
En dan is het zover, de de koffiebonen zijn klaar om gemalen te worden en dan kan er koffie opgeschonken en geproefd worden. We doen het allemaal en ervaren het intensief, langdurige proces van dit 'zwarte' goud ☕️
We leren weer heel wat bij, alsook dat de beste koffie/eerste keus wordt uitgevoerd en slechts 30% in de finca gehouden wordt. Dat de koffie die je in Colombia drinkt hoofdzakelijk 'tweede keuze' is!
Met een pakje gemalen koffie als souvenir voor onze bootsitters nemen we een Willy terug naar het hotel... oef, niet klimmen!!!
Rugzakken pakken, uitchecken, naar het dorp en naar de bushalte. Met weemoed verlaten we dit gezellige pittoreske plaatsje 'Salento'.
Net na zonsopgang verlaten we het hostel en nemen de TransMilenio naar de luchthaven. Inchecken en dan met de shuttlebus naar de kleinere luchthaven voor onze nationale vlucht.
Last minute hebben we een vlucht geboekt naar Manizales, één van de drie steden/punten van de koffiedriehoek die gevormd wordt met Pereira & Armenia.
Misschien niet de beste en rechtstreekse keuze, aangezien we later ontdekken dat er ook in die andere plaatsen een luchthaven is. Maar zo besparen we alvast tijd en kunnen we toch nog de prachtige natuur van deze streek aanschouwen tijdens de comfortabele korte busritten van 1u naar Pereira en 45' naar Salento. Maar eerst brengt een taxi ons van de luchthaven naar het busstation waar we ons in een minibus zetten.
Diepgroene landschappen, grillige heuvels en bergen glijden aan ons voorbij.
Op de bergflanken zien we koffieplantage, bananen-, avocado- en mangobomen en andere begroeiing. Koeien en paarden grazen op uitgestrekte vlaktes.
In het busstation in Pereira gaan we op zoek naar een aansluiting en worden we vervoert in een oudere minibus naar Salento. Met onze rugzakken stappen we de steile straten naar boven, waar ons hotel 'Casa de Jeronimo' zich bevindt.
Een prachtige kamer met een goede matras op het grote tweepersoonsbed lacht ons tegemoet... een beetje luxe mag en voor slechts enkele euro's meer is dit een meer comfortabelere accomodatie als het hostel in Bogotá, inclusief ontbijt en een prachtig uitzicht over de vallei. Deze mirador is slechts enkele meters verder naar boven stappen!
Onze gastvrouw en haar dochter ontvangen ons met een warm hart en de communicatie verloopt met behulp van 'Google translate' en zo leren we weer wat Spaans.
Het is al laat op de middag en een uitstap zit er niet meer in voor vandaag.
Dit kleine schattige dorpje is zo kleurrijk en bruisend. De vele winkeltjes met snuisterijen, artisanale spullen, kunst, juwelen, zijn een streling voor het oog en die kan ik niet weer staan 😍
De aangeboden kleding/accessoires bestaan vooral uit: poncho's, mutsen, hoeden en handschoenen. Oeps, is het hier koud?
We boffen alweer en kunnen genieten van een aangename temperatuur en de zon. Elk restaurant serveert 'trucha', forel. De plaatselijke specialiteit. Die willen we wél proeven. De zalmforel is een ware winner, alsook de begeleidende gerechten, zoals patacon (gefrituurde geplette banaan) en arepas (maïsbrood).
De volgende dag worden we met 'Willy's' (jeeps) naar de 'Cocora vallei gebracht, waar wax palmbomen groeien op tussen de 1500 & 2500 meter hoogte en een lange dunne stam hebben die tot 60 á 70m hoog kan worden! De palmbladeren wiegen in het oneindige... dit is de nationale boom van Colombia en is uniek in de wereld.
Tijdens de rit naar deze bezienswaardigheid maken we kennis met heel wat andere nationaliteiten, waaronder de Argentijnen Valeria & Javier die in Londen, Engeland wonen. We besluiten samen om de grote wandeling/lus rond de vallei te maken. Langs bergrivieren klimmen we naar boven over rotsen, grillige paden, houten wiebelende loopbruggen en zo veel meer obstakels, als paarden - en koeienuitwerpselen. Het is een zware beproeving. Onderweg komen we paarden met mensen op tegen, ook zij hebben het zwaar te verduren in dit regenwoud met natuurlijke steile paden. Het geluid van het stromende water werkt rustgevend, Watervallen, klein en groot zien we tussen het weelderige groen en de vele kleurrijke bloemen. De forelkwekerij laten we voor wat het is en klimmen door naar 'Acaime' het huis van de kolibries. Hier aanschouwen we deze fantastisch mooie vogelsoort met fijn snaveltje in al zijn pracht en glorie. Verschillende soorten fladderen er rond en blijven rustig poseren en laten zich zelfs strelen! Hier mogen we voor de toegang van 5000 COP het gekregen lintje inleveren voor een drankje. De beroemde lokale drank, warme chocolade met kaas, laat zich smaken, alsook de 'agua Vanilla' een zoetere drank. Even op adem komen en genieten van dit plekje.
Wanneer de batterijen opgeladen zijn beginnen we aan het volgende zware stuk, of zeg maar zwaarste 😱 Na een nog steilere hogere klim van een dik uur, kunnen we eindelijk aan de afdaling beginnen en de natuurlijke grasgroene terrassen tegen de bergflanken en de hoge wuivende waxpalmbomen duiken al snel op... Geert neemt een shortcut en loop steil naar beneden de weide in en de vallei tegemoet. Best eng, maar een stuk korter en zo kunnen we even in het gras gaan liggen onder één van de vele palmbomen!
Na meer dan zes uur bereiken we eindelijk ons vertrekpunt en stappen we uitgeput de Willy in die ons weer naar Salento voert.
Hier kunnen de mannen hun langverwacht 'biertje' drinken of twee of... 🍻 we klinken op onze prestatie van de dag en de prachtige panorama 's die dit alles meer dan de moeite waard maken! Versgebakken empanadas smaken heerlijk als een aperitiefhapje en met een rijkelijke maaltijd vervolgen we onze avond.
In het restaurant hoor ik plots 'Vlaams' en een bekend klinkende stem... ik draai me om en daar zit Kristien, de zus van Jan van SY Pacific Wave, die we vorig jaar in St. Maarten leerden kennen. De boot en haar broer zijn ondertussen weer in België en zij is in Colombia aan het rondtrekken met een vriend. Hoe 'Klein wereld is de wereld'?! 🌎
We nemen afscheid van onze nieuwe Argentijnse vrienden. Moe en met pijnlijke benen, kuiten leggen we de steile weg af naar ons hotel... wat een dag!
De volgende dag zijn we alweer vroeg op pad naar een coffee finca. Volgens de toeristisch dienst zou het een 45' wandelen zijn, het is voornamelijk bergaf, maar ook al stappen we flink door en voelen we bij elke stap pijnlijke scheuten, arriveren we pas na een dik uur bij de koffieplantage.
O, ooo, het is negen uur gepasseerd, misschien is de toer al begonnen. Gelukkig zijn we de enige en dus krijgen we een privé-toer van de sympathieke Hilary. Ze verteld ons over de verschillende stadia van plant tot oogst. We krijgen een plukkersmandje om onze middel en dan is het aan ons om in de plantage de rijpe rode bessen/vruchten aan de struiken te zoeken en plukken. Het is een secure en harde job voor de plukkers. Voor één kop koffie zijn er 58 vruchten nodig!
We proeven het zoete sap dat uit de bes komt en ontdoen de schil van de vrucht d.m.v. een draaimolen die de schil van de vrucht scheidt. Het sap wordt opgevangen en de grote en kleine bonen worden gesorteerd, gedroogd en gebrand. Alle afval wordt hergebruikt als meststof of brandstof. Tussen de koffiestruiken staan nog andere gewassen, zoals bananen-, avocado- en mangobomen om schaduw te beiden aan de struikgewassen en om de plukkers te voeden.
En dan is het zover, de de koffiebonen zijn klaar om gemalen te worden en dan kan er koffie opgeschonken en geproefd worden. We doen het allemaal en ervaren het intensief, langdurige proces van dit 'zwarte' goud ☕️
We leren weer heel wat bij, alsook dat de beste koffie/eerste keus wordt uitgevoerd en slechts 30% in de finca gehouden wordt. Dat de koffie die je in Colombia drinkt hoofdzakelijk 'tweede keuze' is!
Met een pakje gemalen koffie als souvenir voor onze bootsitters nemen we een Willy terug naar het hotel... oef, niet klimmen!!!
Rugzakken pakken, uitchecken, naar het dorp en naar de bushalte. Met weemoed verlaten we dit gezellige pittoreske plaatsje 'Salento'.
Colombia, Bogotá
Zondag, 22 - dinsdag, 24 januari '17
Ja, op reis gaan in onze reis... Zensation achterlaten voor een week... Raar, maar we hebben het in Porto Santo ook gedaan, om Madeira te bezoeken. En onze dame ligt onder het wakend oog van SY Bella Ciao en haar crew.
Voor het eerst gaan we backpacken. Ja, ja, lach maar,... op onze leeftijd 😉
Niks ligt vast, onze eerste slaapplaats moeten we nog zoeken! Enkel de vlucht naar de hoofdstad, die centraal gelegen is in dit grote land en de perfecte uitvalsbasis is om te gaan rondtrekken, is geboekt en die stappen we zo dadelijk op.
Slechts een dik uur vliegen en dan kan ons avontuur beginnen in 'Bogotá'.
We nemen afscheid voor een week van ons drijvend huisje en onze vrienden.
Waar zullen we beginnen?
Ah ja, Colombia! Wie had gedacht dat we hier zouden stoppen, laat staan in het binnenland gaan reizen! Stond niet direkt in onze planning. Als enige voorbereiding op dit land, bekeken we de twee seizoenen van de serie 'Narcos', gebaseerd op de grootste drugsbaron 'ever', nml.: Pablo Escobar. (De serie El Patron zou nog accurater zijn).
Het is een land in Zuid-Amerika, 1141748km2 groot en ongeveer 48 miljoen inwoners. Grenzend aan Venezuela, Panama, Ecaudor, Peru en Brazilië en aan de noordkust tref je de Caraïbische zee en in het zuidwesten aan de Pacific/de Grote Oceaan.
Het Andes gebergte loopt er in het westen doorheen en er zijn vele berg-/rivieren en meren. Colombia ligt op de evenaargrens maar heeft temperatuurverschillen door de grote hoogte verschillen, nml. Van minder dan 1000m tot 4500m en hoger, waar men de eeuwig besneeuwde bergtoppen vindt.
Het is rijk aan plantengroei. Grote delen van het land zijn begroeid met tropische regenwouden en een 'amazone' gebied aan de Pacific kant. Boven de Magdalene rivier is savanne, dorre plaatsen (de llanos), zoals in Bahia Honda, Cabo de la Vela, waar we eerder gestopt zijn.
Kleurrijke bloemen in allerlei soorten verschijnen in het groen en de nationale bloem is de 'kerstorchidee'.
Grootste exporteur van snijbloemen en smaragden en de tweede grootste van koffie. Ook goud en olie heeft toegedragen tot de economie.
Toch heeft dit land een wrange negatieve bijklank: 'drugs'. Vooral in de jaren '80-'90 was dit 'het land' van de drugsbarons. En waar de 'guerrilla' activiteiten de boventoon voerden.
Ondertussen heeft het land zich in positieve zin ontwikkeld en ook al is er nog armoede en zie je daklozen, toch is er volgens de laatste onderzoeken slechts 9,4% van de bevolking werkloos en zie je velen hun best doen om maar iets te verkopen op en langs de straat.
Een land dat zo groot is en zoveel te bieden heeft, zoveel diversiteit heeft aan natuur en cultuur, dan is het moeilijk kiezen wat je gaat bezoeken op een week tijd.
Bij onze aankomst in de luchthaven van de hoofdstad worden we al meteen verrast door de behulpzaamheid van deze vriendelijke mensen. Als we hulpeloos op de bus stappen en geld aan de chauffeur willen geven, biedt een student ons aan om met zijn buskaart voor ons te swappen, omdat we zo'n kaart nodig hebben en niet cash aan de chauffeur kunnen betalen. En zo betalen we hem voor onze busrit... hij leidt ons ook daarna, in het toegekomen busstation, mee naar het loket om een kaart te kopen en wijst ons naar de bus (genoemd de TransMilenio), die ons naar de wijk en studentenbuurt en historisch centrum 'La Candelaría'.
Op deze bus treffen we weer een andere student die ons tot aan het gelijknamelijke hostel brengt. Onderweg zien we een prachtige fiets-ostrade en duizende fietsers. Elke zondag is het autoloze dag in Bogotá. De zon schijnt, 'de temperatuur is 25°C en de families genieten van een fietstocht over de grote verzorgde wegen.
Beide jongeren geven ons de tip/waarschuwing om elektronische toestellen niet in het openbaar te gebruiken en na 19u niet meer op straat te lopen! Aangezien er toch wat zakkenrollers en daklozen zijn, zoals in elke grootstad, hé.
In het hostel is er keuze tussen verschillende kamers: slaapzalen met 4 tot 8 pers. en gezamenlijk sanitair, tweepersoonskamers met gezamenlijk sanitair en één twee persoonskamer met privé badkamer en toilet. Daar gaan we voor!
We liggen in het bruisende gedeelte van de stad en dat merken we na twee nachten aan onze nachtrust. De kamer grenst aan de straat en heeft ook een deur (waar een kast voor staat), die door vele verward wordt met de buitendeur van het hostel, met bonkgeluiden tot gevolg, gevolgd door de deurbel 😱 De kamer is sec en proper, een goede matras ontbreekt, met gebroken ruggetjes als gevolg. Maar we hebben onderdak voor twee nachten!
Onze dikke jassen en truien kunnen uit. Bogotá ligt op 2500m hoogte. Maar we hebben geluk, het is een mooie zomerse lentedag. Een steile wandeling, langs een kunstmatig aangebrachte waterpartijen, brengt ons naar de kabelbaan en trein die je tot aan Cerro de Monserrate brengt op 3170m hoogte, de hoogste plaats in de stad. Hier staat de witte bedevaartskerk en genieten we van een oneindig panoramisch zicht over de gigantische hoofdstad. Op een andere bergtop zien we een Christus beeld met zijn armen open, zoals diegene in Brazilië. We dalen een stukje af z'n nemen het treintje weer naar beneden, zo hebben we de beide transportmiddelen uitgeprobeerd.
Tijdens onze zoektocht naar een restaurant in het vroeg van de avond, treffen we een Nederlands koppel, waarmee we samen gaan dineren en een fijne avond beleven.
De volgende dag maken we een fietstoer op citybikes met gids Kris. Hij leidt ons door verschillende delen van de stad, zowél de belangrijke, rijke als arme plaatsen. Zo starten we van La Candelaría naar Plaza Bolivar (genaamd naar de vrijheidsstrijder Simon Bolivar), waar het Catedral Primada, het justitiepaleis, het nationaal Kapitool/regeringsgebouwen en het stadhuis zich bevind. Duiven zorgen voor een extra attractie 🕊
De grote arena gebouwd in rode steen, zorgt voor een bittere toets, aangezien de dag ervoor er een grote betoging plaatsvond tegen de 'stierenvechten', die door de nieuwe burgemeester, na jarenlange afschaffing, terug zijn toegestaan!
In het nationaal park genieten we van een verse fruitsmoothie en vervolgen de trip langs verscheidene street-art. Graffiti/muurschilderingen komen over heel de stad voor en achter velen schuilt een verhaal/politieke boodschap.
In een koffiebranderij kunnen we het proces van het branden van de koffiebonen tot inpak aanschouwen en proeven van een kopje 'echt' Colombiaanse koffie.
Als afsluiter komen we in een volkscafé/-restaurant met achterin een zaal waar borden met klei staan. In het midden ligt een metalen cirkel bedekt met piramidevormige papiertjes gevuld met gunpowder/kruit. Iedere speler krijgt een metalen schijf van 1kg. Bedoeling is om vanop een afstand proberen één van de papiertjes te raken en doordat het kruit, de schuif en de ring met elkaar in aanraking komen, ontstaat er een explosie 💥 Dit alles gebeurt onder het genot en begeleiding van biertjes.
Het spel/sport heet 'tejo' en de oorsprong ligt in de precolumbiaanse cultuur van de Muisca, een volk dat de hoogvlakten van de huidige Cundianamarca en Boyacá bewoonde. De naam voor 'tejo' in de Chibcha-taal van de oorspronkelijke bewoners van Centraal-Colombia is: 'turmequé'.
We hebben allen veel plezier in het spel en the Captain zorgt voor enkele explosies, hij is de winnaar van ons groepje van vijf (twee Argentijnse jongens, de gids en wij twee).
Na meer dan vier uur zijn we weer bij ons vertrekpunt, hebben we heel wat van deze stad gezien en zijn we weer heel wat info en foto's rijker. Alsook hebben we plaatsten gezien die in de serie 'Narcos' voorkomen. Bvb.: het justitiepaleis waar alle dossiers van Pablo in brand gestoken worden en het hotel waar zijn vrouw en kinderen verbleef wanneer hij gedood werd.
Het 'goudmuseum/ Museo del Oro' staat nog op ons lijstje, maar een gesloten deur dwingt ons dit bezoek te wijzigen... dan maar rondslenteren door de vele straten van de mega stad en de vele indrukken op ons laten afkomen. De vele straatverkopers/-sters en hun handelswaar bekijken, langs de boekenmarkt, enz...
Na een lekkere goedkope pastaschotel keren we naar het hostel, waar we onze vlucht en accommodatie voor de volgende bestemming online regelen.
Ja, op reis gaan in onze reis... Zensation achterlaten voor een week... Raar, maar we hebben het in Porto Santo ook gedaan, om Madeira te bezoeken. En onze dame ligt onder het wakend oog van SY Bella Ciao en haar crew.
Voor het eerst gaan we backpacken. Ja, ja, lach maar,... op onze leeftijd 😉
Niks ligt vast, onze eerste slaapplaats moeten we nog zoeken! Enkel de vlucht naar de hoofdstad, die centraal gelegen is in dit grote land en de perfecte uitvalsbasis is om te gaan rondtrekken, is geboekt en die stappen we zo dadelijk op.
Slechts een dik uur vliegen en dan kan ons avontuur beginnen in 'Bogotá'.
We nemen afscheid voor een week van ons drijvend huisje en onze vrienden.
Waar zullen we beginnen?
Ah ja, Colombia! Wie had gedacht dat we hier zouden stoppen, laat staan in het binnenland gaan reizen! Stond niet direkt in onze planning. Als enige voorbereiding op dit land, bekeken we de twee seizoenen van de serie 'Narcos', gebaseerd op de grootste drugsbaron 'ever', nml.: Pablo Escobar. (De serie El Patron zou nog accurater zijn).
Het is een land in Zuid-Amerika, 1141748km2 groot en ongeveer 48 miljoen inwoners. Grenzend aan Venezuela, Panama, Ecaudor, Peru en Brazilië en aan de noordkust tref je de Caraïbische zee en in het zuidwesten aan de Pacific/de Grote Oceaan.
Het Andes gebergte loopt er in het westen doorheen en er zijn vele berg-/rivieren en meren. Colombia ligt op de evenaargrens maar heeft temperatuurverschillen door de grote hoogte verschillen, nml. Van minder dan 1000m tot 4500m en hoger, waar men de eeuwig besneeuwde bergtoppen vindt.
Het is rijk aan plantengroei. Grote delen van het land zijn begroeid met tropische regenwouden en een 'amazone' gebied aan de Pacific kant. Boven de Magdalene rivier is savanne, dorre plaatsen (de llanos), zoals in Bahia Honda, Cabo de la Vela, waar we eerder gestopt zijn.
Kleurrijke bloemen in allerlei soorten verschijnen in het groen en de nationale bloem is de 'kerstorchidee'.
Grootste exporteur van snijbloemen en smaragden en de tweede grootste van koffie. Ook goud en olie heeft toegedragen tot de economie.
Toch heeft dit land een wrange negatieve bijklank: 'drugs'. Vooral in de jaren '80-'90 was dit 'het land' van de drugsbarons. En waar de 'guerrilla' activiteiten de boventoon voerden.
Ondertussen heeft het land zich in positieve zin ontwikkeld en ook al is er nog armoede en zie je daklozen, toch is er volgens de laatste onderzoeken slechts 9,4% van de bevolking werkloos en zie je velen hun best doen om maar iets te verkopen op en langs de straat.
Een land dat zo groot is en zoveel te bieden heeft, zoveel diversiteit heeft aan natuur en cultuur, dan is het moeilijk kiezen wat je gaat bezoeken op een week tijd.
Bij onze aankomst in de luchthaven van de hoofdstad worden we al meteen verrast door de behulpzaamheid van deze vriendelijke mensen. Als we hulpeloos op de bus stappen en geld aan de chauffeur willen geven, biedt een student ons aan om met zijn buskaart voor ons te swappen, omdat we zo'n kaart nodig hebben en niet cash aan de chauffeur kunnen betalen. En zo betalen we hem voor onze busrit... hij leidt ons ook daarna, in het toegekomen busstation, mee naar het loket om een kaart te kopen en wijst ons naar de bus (genoemd de TransMilenio), die ons naar de wijk en studentenbuurt en historisch centrum 'La Candelaría'.
Op deze bus treffen we weer een andere student die ons tot aan het gelijknamelijke hostel brengt. Onderweg zien we een prachtige fiets-ostrade en duizende fietsers. Elke zondag is het autoloze dag in Bogotá. De zon schijnt, 'de temperatuur is 25°C en de families genieten van een fietstocht over de grote verzorgde wegen.
Beide jongeren geven ons de tip/waarschuwing om elektronische toestellen niet in het openbaar te gebruiken en na 19u niet meer op straat te lopen! Aangezien er toch wat zakkenrollers en daklozen zijn, zoals in elke grootstad, hé.
In het hostel is er keuze tussen verschillende kamers: slaapzalen met 4 tot 8 pers. en gezamenlijk sanitair, tweepersoonskamers met gezamenlijk sanitair en één twee persoonskamer met privé badkamer en toilet. Daar gaan we voor!
We liggen in het bruisende gedeelte van de stad en dat merken we na twee nachten aan onze nachtrust. De kamer grenst aan de straat en heeft ook een deur (waar een kast voor staat), die door vele verward wordt met de buitendeur van het hostel, met bonkgeluiden tot gevolg, gevolgd door de deurbel 😱 De kamer is sec en proper, een goede matras ontbreekt, met gebroken ruggetjes als gevolg. Maar we hebben onderdak voor twee nachten!
Onze dikke jassen en truien kunnen uit. Bogotá ligt op 2500m hoogte. Maar we hebben geluk, het is een mooie zomerse lentedag. Een steile wandeling, langs een kunstmatig aangebrachte waterpartijen, brengt ons naar de kabelbaan en trein die je tot aan Cerro de Monserrate brengt op 3170m hoogte, de hoogste plaats in de stad. Hier staat de witte bedevaartskerk en genieten we van een oneindig panoramisch zicht over de gigantische hoofdstad. Op een andere bergtop zien we een Christus beeld met zijn armen open, zoals diegene in Brazilië. We dalen een stukje af z'n nemen het treintje weer naar beneden, zo hebben we de beide transportmiddelen uitgeprobeerd.
Tijdens onze zoektocht naar een restaurant in het vroeg van de avond, treffen we een Nederlands koppel, waarmee we samen gaan dineren en een fijne avond beleven.
De volgende dag maken we een fietstoer op citybikes met gids Kris. Hij leidt ons door verschillende delen van de stad, zowél de belangrijke, rijke als arme plaatsen. Zo starten we van La Candelaría naar Plaza Bolivar (genaamd naar de vrijheidsstrijder Simon Bolivar), waar het Catedral Primada, het justitiepaleis, het nationaal Kapitool/regeringsgebouwen en het stadhuis zich bevind. Duiven zorgen voor een extra attractie 🕊
De grote arena gebouwd in rode steen, zorgt voor een bittere toets, aangezien de dag ervoor er een grote betoging plaatsvond tegen de 'stierenvechten', die door de nieuwe burgemeester, na jarenlange afschaffing, terug zijn toegestaan!
In het nationaal park genieten we van een verse fruitsmoothie en vervolgen de trip langs verscheidene street-art. Graffiti/muurschilderingen komen over heel de stad voor en achter velen schuilt een verhaal/politieke boodschap.
In een koffiebranderij kunnen we het proces van het branden van de koffiebonen tot inpak aanschouwen en proeven van een kopje 'echt' Colombiaanse koffie.
Als afsluiter komen we in een volkscafé/-restaurant met achterin een zaal waar borden met klei staan. In het midden ligt een metalen cirkel bedekt met piramidevormige papiertjes gevuld met gunpowder/kruit. Iedere speler krijgt een metalen schijf van 1kg. Bedoeling is om vanop een afstand proberen één van de papiertjes te raken en doordat het kruit, de schuif en de ring met elkaar in aanraking komen, ontstaat er een explosie 💥 Dit alles gebeurt onder het genot en begeleiding van biertjes.
Het spel/sport heet 'tejo' en de oorsprong ligt in de precolumbiaanse cultuur van de Muisca, een volk dat de hoogvlakten van de huidige Cundianamarca en Boyacá bewoonde. De naam voor 'tejo' in de Chibcha-taal van de oorspronkelijke bewoners van Centraal-Colombia is: 'turmequé'.
We hebben allen veel plezier in het spel en the Captain zorgt voor enkele explosies, hij is de winnaar van ons groepje van vijf (twee Argentijnse jongens, de gids en wij twee).
Na meer dan vier uur zijn we weer bij ons vertrekpunt, hebben we heel wat van deze stad gezien en zijn we weer heel wat info en foto's rijker. Alsook hebben we plaatsten gezien die in de serie 'Narcos' voorkomen. Bvb.: het justitiepaleis waar alle dossiers van Pablo in brand gestoken worden en het hotel waar zijn vrouw en kinderen verbleef wanneer hij gedood werd.
Het 'goudmuseum/ Museo del Oro' staat nog op ons lijstje, maar een gesloten deur dwingt ons dit bezoek te wijzigen... dan maar rondslenteren door de vele straten van de mega stad en de vele indrukken op ons laten afkomen. De vele straatverkopers/-sters en hun handelswaar bekijken, langs de boekenmarkt, enz...
Na een lekkere goedkope pastaschotel keren we naar het hostel, waar we onze vlucht en accommodatie voor de volgende bestemming online regelen.
Colombia, Cartagena
Donderdag, 19 - zaterdag, 21 januari '17
De adembenemende skyline ontwaakt en de spierwitte slanke hoge gebouwen schitteren in het zonlicht.
In het historische stadsdeel worden we overspoeld door de magie van prachtige koloniale gebouwen, waarachter soms een betoverende binnenplaats verborgen is. De gevels zijn voorzien van vakkundig houten tralies en balkons die weelderig voorzien zijn van de kleurrijke bloemenpracht van 'bougainvilles' Het 'Spaanse/Canarische' gevoel wordt hier weer opgeroepen.
Colombia was ooit een Spaanse kolonie en deze invloed heeft hier duidelijk een stempel gedrukt en prachtige sporen achtergelaten.
De havenstad, Cartagena' werd in de 18de & 19de eeuw de toegangspoort tot Zuid-Amerika voor de Spanjaarden.
Gezellige pleintjes en mooie kerken & kathedralen, een kilometers lange stadsmuur waar je kan overlopen, een fort & een kasteel...
We lijken wél door een openlucht museum te wandelen. Achter elke hoek schuilt een schattig pleintje, een steegje of sfeervolle straat vol prachtige gebouwen. Een wandeling door de historische stad is een lust voor het oog. Niet voor niets staat het op de 'Werelderfgoedlijst van Unesco'!
Straatverkopers vullen het straatbeeld op met hun lekkernijen en souveniers, alsook kunstige streetart en bronzen beelden zijn overal aanwezig. We weten niet waar eerst te kijken en zijn helemaal onder de indruk van deze stad!
's Avonds worden we vermaakt door straatartiesten, muzikanten en dansers... Vooral op het 'Plaza de la Santisima Trinidad', voor de okergele gekleurde kerk gaat het er bruisend aan toe. Het is liefde op het eerste gezicht met dit plekje en we keren er telkens weer naar toe om te genieten van de sfeer, een drankje, een babbel,...
In de Marina 'Club Nautico' betalen we een dinghy fee en zo mag ons Dinghietje in deze bewaakte zone afmeren.
En op vrijdag ontmoeten we een agent, David, die ervoor zorgt dat we ingeklaard worden. Ja, handig, maar ook best spannend, aangezien hij aan de haal gaat met onze paspoorten, maar na een uurtje is hij al terug en zijn we 'eindelijk legaal' in Colombia! Vanaf maandag, 23 januari beginnen onze 10 dagen 'in transit' te tellen, de inklaardag en dit weekend tellen niet mee 😉 En dit alles voor 130 US$. Willen we langer blijven, dan moeten we 200 US$ extra betalen.
Nu dit geregeld is, kunnen we onze rondreis in het binnenland gaan plannen en we starten in de luchthaven met het uitzoeken van vliegtickets naar Bogotá. Uiteindelijk boeken we deze online, wegens voordeliger en kunnen we onze rugzakken gaan vullen met kleding. Spannend! Wij gaan op reis en nemen mee...
Zaterdag brengen onze vrienden en gidsen, Reinhilde & Frits ons langs een heel andere wijk in de stad. Straten met winkels van allerlei. Net zoals in Santa Marta kan je ook hier alles kopen wat je maar kan bedenken en vallen de witte schoenen 👟, die vacuüm ingepakt zijn met doorschijnende plastiek, op in de etalages. Raar gezicht en om te passen zeker niet gemakkelijk 😂😂😂
Met nog extra info van hen over de te bezoeken plaatsen, 'National Planet' digitaal en een backpackers-reisgids 'Colombia Facile' bereiden we ons verder voor op ons vertrek morgen.
De adembenemende skyline ontwaakt en de spierwitte slanke hoge gebouwen schitteren in het zonlicht.
In het historische stadsdeel worden we overspoeld door de magie van prachtige koloniale gebouwen, waarachter soms een betoverende binnenplaats verborgen is. De gevels zijn voorzien van vakkundig houten tralies en balkons die weelderig voorzien zijn van de kleurrijke bloemenpracht van 'bougainvilles' Het 'Spaanse/Canarische' gevoel wordt hier weer opgeroepen.
Colombia was ooit een Spaanse kolonie en deze invloed heeft hier duidelijk een stempel gedrukt en prachtige sporen achtergelaten.
De havenstad, Cartagena' werd in de 18de & 19de eeuw de toegangspoort tot Zuid-Amerika voor de Spanjaarden.
Gezellige pleintjes en mooie kerken & kathedralen, een kilometers lange stadsmuur waar je kan overlopen, een fort & een kasteel...
We lijken wél door een openlucht museum te wandelen. Achter elke hoek schuilt een schattig pleintje, een steegje of sfeervolle straat vol prachtige gebouwen. Een wandeling door de historische stad is een lust voor het oog. Niet voor niets staat het op de 'Werelderfgoedlijst van Unesco'!
Straatverkopers vullen het straatbeeld op met hun lekkernijen en souveniers, alsook kunstige streetart en bronzen beelden zijn overal aanwezig. We weten niet waar eerst te kijken en zijn helemaal onder de indruk van deze stad!
's Avonds worden we vermaakt door straatartiesten, muzikanten en dansers... Vooral op het 'Plaza de la Santisima Trinidad', voor de okergele gekleurde kerk gaat het er bruisend aan toe. Het is liefde op het eerste gezicht met dit plekje en we keren er telkens weer naar toe om te genieten van de sfeer, een drankje, een babbel,...
In de Marina 'Club Nautico' betalen we een dinghy fee en zo mag ons Dinghietje in deze bewaakte zone afmeren.
En op vrijdag ontmoeten we een agent, David, die ervoor zorgt dat we ingeklaard worden. Ja, handig, maar ook best spannend, aangezien hij aan de haal gaat met onze paspoorten, maar na een uurtje is hij al terug en zijn we 'eindelijk legaal' in Colombia! Vanaf maandag, 23 januari beginnen onze 10 dagen 'in transit' te tellen, de inklaardag en dit weekend tellen niet mee 😉 En dit alles voor 130 US$. Willen we langer blijven, dan moeten we 200 US$ extra betalen.
Nu dit geregeld is, kunnen we onze rondreis in het binnenland gaan plannen en we starten in de luchthaven met het uitzoeken van vliegtickets naar Bogotá. Uiteindelijk boeken we deze online, wegens voordeliger en kunnen we onze rugzakken gaan vullen met kleding. Spannend! Wij gaan op reis en nemen mee...
Zaterdag brengen onze vrienden en gidsen, Reinhilde & Frits ons langs een heel andere wijk in de stad. Straten met winkels van allerlei. Net zoals in Santa Marta kan je ook hier alles kopen wat je maar kan bedenken en vallen de witte schoenen 👟, die vacuüm ingepakt zijn met doorschijnende plastiek, op in de etalages. Raar gezicht en om te passen zeker niet gemakkelijk 😂😂😂
Met nog extra info van hen over de te bezoeken plaatsen, 'National Planet' digitaal en een backpackers-reisgids 'Colombia Facile' bereiden we ons verder voor op ons vertrek morgen.
woensdag 1 februari 2017
Colombia, Puerto Velero naar Cartagena
Donderdag, 19 januari '17
We gaan weer anker op en trekken meteen de spinnaker omhoog. Wanneer ie zich bol zet glijden we rustig met het beetje wind dat er is, wat met momenten te weinig is, waardoor het lichte zeil invalt en zich rond de voorstag draait 😱 met een zandloper als gevolg. No problem, the Captain lost dit op door even met zijn gewicht aan de schoten(touwen) te gaan hangen.
Dat gaat goed. De wind neemt toe en Zensation loopt lekker. Maar, bij het gijpen loopt het mis... één van de touwen van de slurf (zak die over de spinnaker zit) zit achter de WiFi-antenne! Met een lasso-beweging krijgt Geert hem er niet over, er zit niks anders op dan de mast in te gaan! Jawel, onder zeil 😱 Ik hijs the Captain de mast in tot net voorbij de eerste zaling, waar de antenne staat en het euvel is zo opgelost. Voor Geert was het net een 'iets andere' ervaring met de wind, de golven op een zeilende boot midden op zee!
De skyline van Cartagena is reeds van ver te zien door de torenhoge gebouwen die vanaf het schiereiland 'Boca Grande' ons verwelkomen. Daar tussen zien we de torens van kathedralen en voorbij de bocht staan mega grote kranen van de industriehaven. In de baai zien we de muren van de oude stad. Wat een imposante aankomst en ligplaats. Hier ligt Zensation nu tussen de torenhoge gebouwen... wat een contrast in onze 360° view!
We gaan weer anker op en trekken meteen de spinnaker omhoog. Wanneer ie zich bol zet glijden we rustig met het beetje wind dat er is, wat met momenten te weinig is, waardoor het lichte zeil invalt en zich rond de voorstag draait 😱 met een zandloper als gevolg. No problem, the Captain lost dit op door even met zijn gewicht aan de schoten(touwen) te gaan hangen.
Dat gaat goed. De wind neemt toe en Zensation loopt lekker. Maar, bij het gijpen loopt het mis... één van de touwen van de slurf (zak die over de spinnaker zit) zit achter de WiFi-antenne! Met een lasso-beweging krijgt Geert hem er niet over, er zit niks anders op dan de mast in te gaan! Jawel, onder zeil 😱 Ik hijs the Captain de mast in tot net voorbij de eerste zaling, waar de antenne staat en het euvel is zo opgelost. Voor Geert was het net een 'iets andere' ervaring met de wind, de golven op een zeilende boot midden op zee!
De skyline van Cartagena is reeds van ver te zien door de torenhoge gebouwen die vanaf het schiereiland 'Boca Grande' ons verwelkomen. Daar tussen zien we de torens van kathedralen en voorbij de bocht staan mega grote kranen van de industriehaven. In de baai zien we de muren van de oude stad. Wat een imposante aankomst en ligplaats. Hier ligt Zensation nu tussen de torenhoge gebouwen... wat een contrast in onze 360° view!
Colombia, Puerto Velero
Woensdag, 18 januari '17
Een soort zwaluwen kwetteren vrolijk en vliegen om ons huisje. In de verte zie ik een grote rib afkomen. Douane? Ze varen rond elke boot en gaan aan boord bij SY Bella Ciao... O, ooo... en we zijn nog steeds niet ingeklaard! Gaat dit ons problemen geven. Even later komen ze onze kant uitgevaren, alsook Reinhilde met haar dinghy.
Ze komt ons helpen om te tolken. Het is de officiële kustwacht. Twee mannen komen aan boord, en twee anderen blijven in de rib ronddobberen. Ze zijn heel vriendelijk, vullen een document in, stellen wat vragen en kijken even in de motorruimte. Één van de twee is de entertainer van dienst. En hij is gek van whisky, dat zou ie wél graag hebben. Met cola en koekjes nemen we afscheid. Alles in orde, we mogen blijven zolang we willen. En we hebben een foto van het ingevuld document, die we kunnen tonen bij een eventueel volgende controle van collega's.
Na alle commotie en een laat ontbijt, strekken we de benen en maken een wandeling langs de baai en de kite-/surfscholen. Een local, Alvaro, leidt ons mee trappen op naar een 'mirador' over de baai. Hier bewonderen we de roofvogels (een soort gieren volgens onze plaatselijke gids 😉) hun zweefkunsten van dichtbij. Alboro nodigt ons uit bij hem thuis en met véél trots toont hij ons zijn huis, dat primitief is naar onze Europese normen.
Als dank voor zijn rondleiding trakteren we hem een drankje in een van de vele beachbars/restaurant, waar de bijboot ligt. Een verse fruitsmoothie smaakt na onze tocht en klim. Ondertussen worden de kippen geleverd en levend met hun poten aan een touw aan een boom gehangen. De restauranteigenaar gaat even met zijn mes langs hun nek...even laten bloeden et voilá: 'Iemand zin in een kippetje?'
Frits tuigt zijn kite op en glijdt tussen de boten op en neer.
Een soort zwaluwen kwetteren vrolijk en vliegen om ons huisje. In de verte zie ik een grote rib afkomen. Douane? Ze varen rond elke boot en gaan aan boord bij SY Bella Ciao... O, ooo... en we zijn nog steeds niet ingeklaard! Gaat dit ons problemen geven. Even later komen ze onze kant uitgevaren, alsook Reinhilde met haar dinghy.
Ze komt ons helpen om te tolken. Het is de officiële kustwacht. Twee mannen komen aan boord, en twee anderen blijven in de rib ronddobberen. Ze zijn heel vriendelijk, vullen een document in, stellen wat vragen en kijken even in de motorruimte. Één van de twee is de entertainer van dienst. En hij is gek van whisky, dat zou ie wél graag hebben. Met cola en koekjes nemen we afscheid. Alles in orde, we mogen blijven zolang we willen. En we hebben een foto van het ingevuld document, die we kunnen tonen bij een eventueel volgende controle van collega's.
Na alle commotie en een laat ontbijt, strekken we de benen en maken een wandeling langs de baai en de kite-/surfscholen. Een local, Alvaro, leidt ons mee trappen op naar een 'mirador' over de baai. Hier bewonderen we de roofvogels (een soort gieren volgens onze plaatselijke gids 😉) hun zweefkunsten van dichtbij. Alboro nodigt ons uit bij hem thuis en met véél trots toont hij ons zijn huis, dat primitief is naar onze Europese normen.
Als dank voor zijn rondleiding trakteren we hem een drankje in een van de vele beachbars/restaurant, waar de bijboot ligt. Een verse fruitsmoothie smaakt na onze tocht en klim. Ondertussen worden de kippen geleverd en levend met hun poten aan een touw aan een boom gehangen. De restauranteigenaar gaat even met zijn mes langs hun nek...even laten bloeden et voilá: 'Iemand zin in een kippetje?'
Frits tuigt zijn kite op en glijdt tussen de boten op en neer.
Colombia, Taganga naar Puerto Velero
Dinsdag, 17 januari '17
In de Tagangabaai blaast de wind nog stevig door, de dinghy aan boord krijgen is niet evident.
Met gereefd voorzeil verlaten we dit leuke plekje. De golven staan redelijk hoog en de deining volgt in sneltempo elkaar op. Vanop het water zien we in de verte achter ons de besneeuwde bergtoppen.
Stilaan kleurt het water bruin! Dit komt door de uitmonding van de rivier 'Rio Magdalena'(grootste rivier in Colombia).
Er zijn talrijke bergrivieren in het land en deze sleuren heel wat met zich mee: modder, afval, boomstammen... Nou, die laatste willen we niet tegen de romp aan krijgen en dus turen onze ogen extra in het rond, maar buiten enkele takjes valt het mee.
Wind en golven nemen af en ook de kleur van het water wordt weer muntgroen. Achter een punt ligt de beschutte baai van Puerto Velero, de ingang naast het rif is betond en Zensation vaart tussen rood en groen richting het strand dat gevuld is met houten strandhutjes voorzien van palmbladeren. Van ver zien we de kites al in de lucht zweven en al zig-zaggend tussen de sportieveling zoeken we een ankerplek naast onze vrienden.
In de Tagangabaai blaast de wind nog stevig door, de dinghy aan boord krijgen is niet evident.
Met gereefd voorzeil verlaten we dit leuke plekje. De golven staan redelijk hoog en de deining volgt in sneltempo elkaar op. Vanop het water zien we in de verte achter ons de besneeuwde bergtoppen.
Stilaan kleurt het water bruin! Dit komt door de uitmonding van de rivier 'Rio Magdalena'(grootste rivier in Colombia).
Er zijn talrijke bergrivieren in het land en deze sleuren heel wat met zich mee: modder, afval, boomstammen... Nou, die laatste willen we niet tegen de romp aan krijgen en dus turen onze ogen extra in het rond, maar buiten enkele takjes valt het mee.
Wind en golven nemen af en ook de kleur van het water wordt weer muntgroen. Achter een punt ligt de beschutte baai van Puerto Velero, de ingang naast het rif is betond en Zensation vaart tussen rood en groen richting het strand dat gevuld is met houten strandhutjes voorzien van palmbladeren. Van ver zien we de kites al in de lucht zweven en al zig-zaggend tussen de sportieveling zoeken we een ankerplek naast onze vrienden.