Aruba, Oranjestad - Colombia, Bahia Honda

Zondag, 8 januari '17 & Maandag, 9 januari '17

18u30 gooien we de trossen los en zetten koers richting Colombia. Een nieuw land dat voor ons ligt.
De Caraïben laten we achter ons.
De Nederlandse Antillen met de Nederlands taal die we konden horen en spreken, Vlaamse & Nederlandse nummers op de radio van Doe Maar, Clouseau en andere, die we luidkeels meezongen, grote supermarkten met een ruim aanbod van Nederlandse & Belgische producten waren een extra luxe op deze reis waar we nog even van kunnen genieten als ingeslagen proviand.
Vanaf nu zal Spaans in onze oren klinken, maar uit onze mond komen dat vraagt nog wat oefening 😉
We vertrekken op voorzeil de zonsondergang tegemoet. De wind blaast minder hard dan voorspelt en al snel wordt het grootzeil bijgezet en het voorzeil uitgeboomd naar de andere kant, zodat we vlinderen.
Golven botsen in op Zensation haar heupen en ze wiegt van links naar rechts, ze lijkt wél het Caraïbisch ritme te willen nabootsen. Al gauw wordt het frisser en warme kleding wordt diep in de kast opgevist. Al het geschommel en gezoek binnen maken me wat onwel en zoek solaas in een reispilletje. De hemel is helder en de bijna volle maan licht ons bij.
Na het avondeten ga ik te kooi, terwijl the Captain de wacht houdt.
Als we enkele uren later aflossen halen we de boom eruit en zetten beide zeilen naar bakboord. De wind neemt nog verder af. Onze ETA (aankomstuur) wordt verlengd...
Om 4u verlaat mijn gezelschap en schijnwerper 'de maan' zich. En even later mag ik weer te kooi.
Enkele uren later komt de zon op en gooit Geert zijn lijntje uit. Al snel wekt ie mij. We hebben beet! Een knappe dikke tonijn van 60cm laat zich gewillig aan boord halen en opent zijn bek voor een scheut vodka 😜
Meteen fileren en de koelkast in, wat een biefstukken komen hier af. Njammie, lekker. Slechts één probleem: de vriezer zit vol! No problema, kunnen we morgen onze tonijn delen met Reinhilde & Frits van SY Bella Ciao, die ons zullen volgen.
De wind neemt nog verder af en om iets voor tien uur kan the Captain het slakkengangetje niet meer verdragen en gaat de motor aan.
Iets over 14u varen we de grote baai 'Bahia Honda' binnen. Een dor maanlandschap zien we langs de kust opdoemen met gigantische berglandschappen er achter.
M.b.v. 'Open CPN', een gratis programma met zeekaarten, op de laptop, tasten we voorzichtig de baai en de dieptes af. Hier laten zowél de Navionics- als de Garmin-kaarten ons in de steek met hun details en dieptes. Het water heeft een muntgroene kleur van opwoelend zand waar je moeilijk iets kan in opmerken.
In de verte, nabij de kust merk ik twee vistonnetjes van plastiek flesjes op, één gemarkeerd met een zwarte vlag. Zou er tussen een net liggen? Volgens Geert gaat het om visfuiken. Mijn onderbuik vertrouwt het niet en met de verrekijker speur ik het water af tussen de twee vistonnen en...ja hoor, kleine zwarte bolletjes verschijnen nu en dan aan het wateroppervlak...3M voor ons. 'STOP! Achteruit!' Oef, dat was net op tijd of we zouden een heel visnet in de schroef hebben!
Even verder op droppen we het anker en kunnen we bekomen van de rustige nachtelijke tocht. Op het strand zien we enkele vissersboten en lege hutjes, geen mens te zien...
Na enkele uren horen we een motor. Nieuwsgierige vissers, Wayuu-indianen, komen ons vriendelijk welkom heten. Met het beetje Spaans dat we kunnen en begrijpen kunnen we ontleden dat ze vragen naar drinken, coca cola, brood en t-shirt.
Onze twee laatste blikjes coca cola en een stukje brood worden gegeven en spreken af dat ze morgen weer komen voor een t-shirt.
En dan zijn we weer alleen met nu en dan vissers die hun netten checken.