Donderdag, 28 april '16
Gisteren was het hier een feestdag. Althans op de ene helft van het eiland, de Nederlandse kant. Is het exact de helft? Enfin, 'Koningsdag' wordt ook hier gevierd en gaat gepaard met de kleur oranje in het straatbeeld. Dit hebben we niet kunnen waarnemen, aangezien we aan de Franse kant liggen en ik me te beroerd voelde om naar de andere kant te gaan. Enkel de Nederlandse vlag, die door enkele Nederlandse cruisers tot in de top van hun mast werd gehesen, was hier in de baai van Marigot, een visueel feestelijke herkenning van de
Nederlandse feestdag. Het is toch raar, twee landen op één eiland. Maar ook handig, want zo kan je genieten van de beste dingen van de twee: kaas, baguette en wijn van Frankrijk en bitterballen, kaas en Heineken uit Nederland. O, neeeeeeeee...Heineken...dat is het slechtste van het land! Sorry, dat was even een vergissinkje ;-)
Darmen hebben zich hersteld, we voelen ons weer goed vandaag.
Met een vochtigheidsgraad van 74% en een gevoelstemperatuur van meer dan dertig graden snakken we naar verkoeling en in het warme water zweten we enkel even niet ;-)
De eerste stop aan land is inmiddels ons dagelijks bezoek aan de 'boulangerie' met een ruim aanbod aan: broden, verschillende soorten baguettes, belegde broodjes/sandwiches(=boterhammen), croissants, koeken, macarons en een uitgebreid assortiment van patisserie, ontbijtbuffet, pannekoeken, ijs, warme en koude koffie en andere dranken, enz... met een grote tearoom-open-terras met airco en goede WiFi. Hier eten we en/of drinken iets en maken we gretig gebruik van de hotspot om online te gaan. Soms gaan we er twee keer per dag naar toe. Het is er goed zitten en betaalbaar. Af en toe kan the Captain de zoete lonkende pattekes, die vele gretige ogen en likkenbarende tongen uitlokken vanachter de koeltoog, niet weerstaan ;-)
Onze expeditie en research naar werven en offertes, een dinghy en anti-fouling gaat verder. Welke verf is de beste voor deze warme wateren? De zelfslijtende anti-fouling van België werkt hier niet of niet meer. Het spul moet straffer zijn! Dan toch maar voor harde anti-fouling kiezen? Maar dan moet er grondig geschuurd worden en dat ziet the Captain niet meteen zitten... En welk merk van dinghy met een harde bodem en welke grootte?
De knoop voor de 'hole-out' wordt door gehakt: dinsdag, 3 mei gaat onze dame uit het water en maandag, 9 mei kan ze er weer terug in.
Bij de wasserij was droppen en naar tweedehandsdinghies bekijken.
Ondertussen dinghieën we van de Franse kant het hele stuk van de lagoon door naar de Nederlandse kant. We hebben wind op kop en de windgolfjes zorgen ervoor dat we lekker gepekeld en nat arriveren! Maar dat hebben we er wél voor over, want is het getimed of toeval, dat we na onze prospectieronde net tijdens Happy Hour bij Bar 'Lagoonies' zijn?! Hier treffen we enkele 'oude' bekende en maken kennis met nieuwe en/of enkele die we via hun blog of Zilt magazine volgen/kennen. Het is een beetje 'thuiskomen' en de rumpunch smaakt met het gezellige bonte Belgisch-Nederlands-Duits gezelschap. Met name Crew van de boten: True Blue, Sailaway, September Blue, Lovis, Aurora, Morning Glory, Thorang-La, Traumtänzer en Zensation natuurlijk.
Na de Happy Hour wordt de avond uitgebreid met een gezamenlijk diner aan de brug aan de Franse kant. Vijf dinghies sjezen om ter snelst door de lagoon!
De verlenging van het diner gaat nog even door en de nieuwe dag is reeds gestart als we met z'n allen de brug onderdoor dinghieën, ieder op zoek naar zijn schip in de baai...
zaterdag 30 april 2016
vrijdag 29 april 2016
St. Martin, Marigot(Caraïben)
Woensdag, 27 april '16
Beiden worden we wakker met krampen in de buik en voelen we ons niet zo lekker. Zouden we iets verkeerd gegeten hebben gisteren? Ik hoor the Captain nog zeggen: 'Hier zit veel volk, dan zijn we zeker dat het vers is omdat er veel verzet wordt'!
Geert voelt zich al snel beter, maar ik voel me misselijk en beroerd. De boordapotheek wordt aangesproken, Motilium en Domperidone instant helpen me telkens even tegen de misselijkheid.
Onze dag bestaat vooral uit 'Socializen': vele Nederlandse vlaggen en een Vlaamse Leeuw in het wand en bekende bootsnamen, zwaaiende en hartelijk begroetende welkoms vragen voor een dinghytochtje in de baai en even een praatje maken en borrels inplannen...ook aan land wonen nog enkele bekende waar we langsgaan.
En dan zijn er nog de werfbezoeken en offertes om onze dame te verzorgen...haar moustache blijft groeien ;-)
Ik weet met mezelf geen blijf en hoop dat ik me morgen weer kip-lekker voel ;-)
Beiden worden we wakker met krampen in de buik en voelen we ons niet zo lekker. Zouden we iets verkeerd gegeten hebben gisteren? Ik hoor the Captain nog zeggen: 'Hier zit veel volk, dan zijn we zeker dat het vers is omdat er veel verzet wordt'!
Geert voelt zich al snel beter, maar ik voel me misselijk en beroerd. De boordapotheek wordt aangesproken, Motilium en Domperidone instant helpen me telkens even tegen de misselijkheid.
Onze dag bestaat vooral uit 'Socializen': vele Nederlandse vlaggen en een Vlaamse Leeuw in het wand en bekende bootsnamen, zwaaiende en hartelijk begroetende welkoms vragen voor een dinghytochtje in de baai en even een praatje maken en borrels inplannen...ook aan land wonen nog enkele bekende waar we langsgaan.
En dan zijn er nog de werfbezoeken en offertes om onze dame te verzorgen...haar moustache blijft groeien ;-)
Ik weet met mezelf geen blijf en hoop dat ik me morgen weer kip-lekker voel ;-)
Anguilla, Road Bay - Saint Martin, Marigot(Caraïben)
Dinsdag, 26 april '16
In het douane- en immigratiekantoor treffen we aan elke bureau een netjes in uniform geklede ambtenaren, vrouwen en mannen. Vijf om precies te zijn: kantoortje vol! Dit is even anders dan de twee dames die hier op zondag zaten. Maar iedereen is even vriendelijk en al snel staan we weer buiten met het nodige uitklaarformulier en de vraag en het afscheid: 'Did you enjoy your stay and will we see you again soon? Have safe trip.' En dit alles voor O US$! Snappen jullie dit nu?!
Als het de twee dames waren geweest zou ik hen om duidelijkheid i.v.m. de nieuwe regels(in de pilot van twee jaar geleden zijn er nog vijf baaien die gratis zijn en is de permit/dag goedkoper) gevraagd hebben. En waarom je wél per land elke baai gratis mag bezoeken? Energie gaan we er maar niet aan verspillen, zij hebben ook de regels en prijzen niet bepaald!
Tijd om door te varen...
Langs de kust zien we prachtige roest-bruinkleurige kalkrotsen met inhammen, die ons doen denken aan de Portugese kust in de Algarve. Wanneer we richting het zuidwestelijke punt varen, wordt het ons allemaal duidelijk: prachtige hotels en resorts hebben zich in de baaien gevestigd. Ze hebben hier ons arme cruisertjes niet nodig. De landtoeristen brengen veel meer geld in het laadje! En die hotels/resorts zullen onze hobbelende boten niet voor hun strand en baai willen...denken we.
Dit bevestigd althans wat we in een vakantiegids lezen en letterlijk citeren:
"Lange tijd was Anguilla 'het best bewaarde geheim van de Caraïben': een eiland met ongerepte natuur en maar een paar kleine hotels. Intussen heeft het internationale toerisme het droomeiland ontdekt. Er zijn langs de schitterende witte zandstranden een aantal van de duurste hotels en resorts van het Caribisch gebied verrezen. Maar gelukkig kunnen de cruiseschepen er niet aanmeren en zijn er geen fastfoodketens of casino's. De omringende zee is glashelder en de koraalriffen voor de kust met de rijke schakering van tropische vissen en koralen zijn een mekka voor de duik- en snorkelliefhebber. Veel meer spannends hoef je niet te verwachten op het 'prijzige' Anguilla, maar voor wie rust zoekt op een klein tropisch eiland is dit het paradijs: 'Tranquillity wrapped in blue'." Bron: Dominicus_Caribische Eilanden.
Jammer, jammer, jammer dat we die baaien en snorkelparadijsjes niet hebben ontdekt...maar het is nu eenmaal zo en er zullen er nog vele volgen die wél voor ons vrij toegankelijk zijn en anders huren de volgende keer toch maar een auto ;-) Of zijn we te braaf? En hadden we ons voor het inklaren, afgelopen zondag, gewoon aan een eiland moeten leggen en doen of we van niks wisten, als er controle zou langskomen?! Er zijn er die dat risico nemen...
De zeiltocht naar Marigot gaat vlot met een aan de windse koers en een glijdende Zensation.
In de baai van Marigot is het drukker dan enkel weken geleden. Vele nationaliteitsvlaggen zijn aanwezig. Naast een prachtige zeester, droppen we het anker. Met de snorkel check ik het anker en ga de zeester even van dichterbij bewonderen.
Nog net voor sluitingstijd kunnen we op de computer, in de winkel van Island Water World, ons inklaren. Geen bureaucratie en slecht 2€ of$ tegen de 5€ bij de douane zelf.
Voilá, we zijn weer in Saint Martin/Sint Maarten, aan de Franse kant. Een beetje bekend terrein.
Het witte wolkendek heeft alweer heel de dag haar best gedaan om de zon er achter te houden, maar de vochtigheid en drukkende warmte maakt het benauwd.
Rond de binnenhaven bevinden zich heel wat winkeltjes en horecazaken. Hier kiezen we er twee uit: één voor Happy Hour en één om iets te eten. We kiezen de suggestie van de dag: een vissersbord voor twee personen. De zaak zit vol een een muzikant/zanger zorgt voor entertainment. Na een heerlijke vismaaltijd is het zoeken naar ons huisje tussen alle andere wiegende sterretjes.
In het douane- en immigratiekantoor treffen we aan elke bureau een netjes in uniform geklede ambtenaren, vrouwen en mannen. Vijf om precies te zijn: kantoortje vol! Dit is even anders dan de twee dames die hier op zondag zaten. Maar iedereen is even vriendelijk en al snel staan we weer buiten met het nodige uitklaarformulier en de vraag en het afscheid: 'Did you enjoy your stay and will we see you again soon? Have safe trip.' En dit alles voor O US$! Snappen jullie dit nu?!
Als het de twee dames waren geweest zou ik hen om duidelijkheid i.v.m. de nieuwe regels(in de pilot van twee jaar geleden zijn er nog vijf baaien die gratis zijn en is de permit/dag goedkoper) gevraagd hebben. En waarom je wél per land elke baai gratis mag bezoeken? Energie gaan we er maar niet aan verspillen, zij hebben ook de regels en prijzen niet bepaald!
Tijd om door te varen...
Langs de kust zien we prachtige roest-bruinkleurige kalkrotsen met inhammen, die ons doen denken aan de Portugese kust in de Algarve. Wanneer we richting het zuidwestelijke punt varen, wordt het ons allemaal duidelijk: prachtige hotels en resorts hebben zich in de baaien gevestigd. Ze hebben hier ons arme cruisertjes niet nodig. De landtoeristen brengen veel meer geld in het laadje! En die hotels/resorts zullen onze hobbelende boten niet voor hun strand en baai willen...denken we.
Dit bevestigd althans wat we in een vakantiegids lezen en letterlijk citeren:
"Lange tijd was Anguilla 'het best bewaarde geheim van de Caraïben': een eiland met ongerepte natuur en maar een paar kleine hotels. Intussen heeft het internationale toerisme het droomeiland ontdekt. Er zijn langs de schitterende witte zandstranden een aantal van de duurste hotels en resorts van het Caribisch gebied verrezen. Maar gelukkig kunnen de cruiseschepen er niet aanmeren en zijn er geen fastfoodketens of casino's. De omringende zee is glashelder en de koraalriffen voor de kust met de rijke schakering van tropische vissen en koralen zijn een mekka voor de duik- en snorkelliefhebber. Veel meer spannends hoef je niet te verwachten op het 'prijzige' Anguilla, maar voor wie rust zoekt op een klein tropisch eiland is dit het paradijs: 'Tranquillity wrapped in blue'." Bron: Dominicus_Caribische Eilanden.
Jammer, jammer, jammer dat we die baaien en snorkelparadijsjes niet hebben ontdekt...maar het is nu eenmaal zo en er zullen er nog vele volgen die wél voor ons vrij toegankelijk zijn en anders huren de volgende keer toch maar een auto ;-) Of zijn we te braaf? En hadden we ons voor het inklaren, afgelopen zondag, gewoon aan een eiland moeten leggen en doen of we van niks wisten, als er controle zou langskomen?! Er zijn er die dat risico nemen...
De zeiltocht naar Marigot gaat vlot met een aan de windse koers en een glijdende Zensation.
In de baai van Marigot is het drukker dan enkel weken geleden. Vele nationaliteitsvlaggen zijn aanwezig. Naast een prachtige zeester, droppen we het anker. Met de snorkel check ik het anker en ga de zeester even van dichterbij bewonderen.
Nog net voor sluitingstijd kunnen we op de computer, in de winkel van Island Water World, ons inklaren. Geen bureaucratie en slecht 2€ of$ tegen de 5€ bij de douane zelf.
Voilá, we zijn weer in Saint Martin/Sint Maarten, aan de Franse kant. Een beetje bekend terrein.
Het witte wolkendek heeft alweer heel de dag haar best gedaan om de zon er achter te houden, maar de vochtigheid en drukkende warmte maakt het benauwd.
Rond de binnenhaven bevinden zich heel wat winkeltjes en horecazaken. Hier kiezen we er twee uit: één voor Happy Hour en één om iets te eten. We kiezen de suggestie van de dag: een vissersbord voor twee personen. De zaak zit vol een een muzikant/zanger zorgt voor entertainment. Na een heerlijke vismaaltijd is het zoeken naar ons huisje tussen alle andere wiegende sterretjes.
Anguilla, Road Bay 2(Caraïben)
Maandag, 25 april '16
Tjiep tjiep tjiep, tjirp, tjirp, wiete wiete, wiet... Reeds vroeg zijn de verschillende vogels actief aan het zingen, vliegen en op jacht naar hun ontbijt of ruzie aan het maken om de vangst of om het leukste vrouwtje misschien. Doordat er hier enkele kleine vissersboten liggen en enkele zoutmeren en lagunes vlakbij bevinden, zijn er vele vogels.
Anguilla is een plat koraaleiland dat bestaat uit kalksteen. Het heeft een langgerekte vorm en Columbus heeft de Spaanse naam gegeven dat betekend: 'aal'. In de strandmeren wordt nog steeds zout gewonnen. Er is weinig tot niks vegetatie op het eiland, maar dankzij de ligging van Anguilla in één van de beste viswateren van het Caribisch gebied, is er wel een belangrijke visindustrie. Er wordt vooral veel kreeft gevangen, die in grote hoeveelheden naar toeristenbestemming op de naburige eilanden wordt vervoerd. De warmwaterkreeft of langouste heeft, in tegenstelling tot de koudwaterkreeft zoals wij ze kennen, geen scharen. We hebben ze al enkele malen geproefd en ze zijn lekker! Ook nu weer loopt het water in onze mond...straks een lobsterke?
Door het gebrek aan werkgelegenheid, zijn vele eilandbewoners gedwongen om werk in andere landen of op andere eilanden te zoeken en dan geld op te sturen naar hun familie.
In de baai liggen nog enkele andere nationaliteitsvlaggen. Hey, ze voeren ze weer! In de USVI's zagen we zelden een vlag of vlaggenstok... Ook de charterschepen zijn terug!
Amerika ligt even achter ons en de foodtrucks die naast de weg stonden, zien we hier niet meer, wél een tentje en een soort BBQ waar ze kip of zo op grillen. De wagens rijden hier ook links zoals in de US, maar het stuur staat weer rechts.
In de baai vertrekken enkel excursieboten en duikers. Vrachtschepen komen containers leveren en opladen. Toch is het hier rustig en op het strand en in de beachbars is weinig beweging.
Even wat klussen en poetsen en dan een zwemmetje, chillen, limen(=gebruikte woord i/d Caraïb voor niks doen), relaxen,...op zijn Caraïbisch...de temperatuur verplicht ons ertoe om het tempo aan te passen. Ons plan om een wagen te gaan huren laten we varen...we hebben te lang gewerkt! Het verhuurbedrijf is nog een stukje wandelen en hoe snel hebben we dan een wagen? Op dit tempo vliegen de uren en dagen ook voorbij.
In de late namiddag bestellen we een panini met vis en tegen zonsondergang is de temperatuur aangenaam voor een wandeling... The Captain heeft geen last meer van zijn kuit. De lagune/zoutmeer is groot. Enkele winkeltjes en horecazaken bevinden zich naast de weg. Heerlijk even een briesje voelen en de benen strekken. De langouste zal voor een andere keer zijn, want onze lunch zit nog in de weg.
Op de steiger treffen we enkele vissers met hun vangst: barracuda's en kingfish. Volgens de visser zijn deze barracuda's vrij van de Ciguatera-ziekte, omdat ze op de juiste plaats gevangen zijn en de vliegen er naar toe komen=een goed teken. Nog even het lokaas bekijken en extra tips en we zijn weer hoopvol in het vangen van een visje vanop ons bootje. 'Of we een vis van hem willen kopen?' Nou neen, hebben zelf al enkele barracuda's weer de vrijheid gegeven en we blijven proberen om een ander eetbare/ziekte-vrije vis aan de haak te slaan!
Een kreeft willen we wél kopen, maar die kunnen we hier niet kopen, misschien enkele baaien verder in te vissersdorp 'Island Harbour', waar we enkel met een taxi of wagen geraken :-(
Tjiep tjiep tjiep, tjirp, tjirp, wiete wiete, wiet... Reeds vroeg zijn de verschillende vogels actief aan het zingen, vliegen en op jacht naar hun ontbijt of ruzie aan het maken om de vangst of om het leukste vrouwtje misschien. Doordat er hier enkele kleine vissersboten liggen en enkele zoutmeren en lagunes vlakbij bevinden, zijn er vele vogels.
Anguilla is een plat koraaleiland dat bestaat uit kalksteen. Het heeft een langgerekte vorm en Columbus heeft de Spaanse naam gegeven dat betekend: 'aal'. In de strandmeren wordt nog steeds zout gewonnen. Er is weinig tot niks vegetatie op het eiland, maar dankzij de ligging van Anguilla in één van de beste viswateren van het Caribisch gebied, is er wel een belangrijke visindustrie. Er wordt vooral veel kreeft gevangen, die in grote hoeveelheden naar toeristenbestemming op de naburige eilanden wordt vervoerd. De warmwaterkreeft of langouste heeft, in tegenstelling tot de koudwaterkreeft zoals wij ze kennen, geen scharen. We hebben ze al enkele malen geproefd en ze zijn lekker! Ook nu weer loopt het water in onze mond...straks een lobsterke?
Door het gebrek aan werkgelegenheid, zijn vele eilandbewoners gedwongen om werk in andere landen of op andere eilanden te zoeken en dan geld op te sturen naar hun familie.
In de baai liggen nog enkele andere nationaliteitsvlaggen. Hey, ze voeren ze weer! In de USVI's zagen we zelden een vlag of vlaggenstok... Ook de charterschepen zijn terug!
Amerika ligt even achter ons en de foodtrucks die naast de weg stonden, zien we hier niet meer, wél een tentje en een soort BBQ waar ze kip of zo op grillen. De wagens rijden hier ook links zoals in de US, maar het stuur staat weer rechts.
In de baai vertrekken enkel excursieboten en duikers. Vrachtschepen komen containers leveren en opladen. Toch is het hier rustig en op het strand en in de beachbars is weinig beweging.
Even wat klussen en poetsen en dan een zwemmetje, chillen, limen(=gebruikte woord i/d Caraïb voor niks doen), relaxen,...op zijn Caraïbisch...de temperatuur verplicht ons ertoe om het tempo aan te passen. Ons plan om een wagen te gaan huren laten we varen...we hebben te lang gewerkt! Het verhuurbedrijf is nog een stukje wandelen en hoe snel hebben we dan een wagen? Op dit tempo vliegen de uren en dagen ook voorbij.
In de late namiddag bestellen we een panini met vis en tegen zonsondergang is de temperatuur aangenaam voor een wandeling... The Captain heeft geen last meer van zijn kuit. De lagune/zoutmeer is groot. Enkele winkeltjes en horecazaken bevinden zich naast de weg. Heerlijk even een briesje voelen en de benen strekken. De langouste zal voor een andere keer zijn, want onze lunch zit nog in de weg.
Op de steiger treffen we enkele vissers met hun vangst: barracuda's en kingfish. Volgens de visser zijn deze barracuda's vrij van de Ciguatera-ziekte, omdat ze op de juiste plaats gevangen zijn en de vliegen er naar toe komen=een goed teken. Nog even het lokaas bekijken en extra tips en we zijn weer hoopvol in het vangen van een visje vanop ons bootje. 'Of we een vis van hem willen kopen?' Nou neen, hebben zelf al enkele barracuda's weer de vrijheid gegeven en we blijven proberen om een ander eetbare/ziekte-vrije vis aan de haak te slaan!
Een kreeft willen we wél kopen, maar die kunnen we hier niet kopen, misschien enkele baaien verder in te vissersdorp 'Island Harbour', waar we enkel met een taxi of wagen geraken :-(
dinsdag 26 april 2016
Anguilla, Road Bay(Caraïben)
Zondag, 24 april '16
Even een uiltje vangen en dan douchen en optutten voor douane en immigratie. Ja, hier werken ze ook op zondag, zonder weekend-toeslag!
De dames ontvangen ons met hun mooiste lach, vriendelijk- en behulpzaamheid. We krijgen zelfs een weerbericht afgeprint om de lengte van ons verblijf te kunnen bepalen, zodat we meteen de in- en uitklaarpapieren gelijktijdig kunnen invullen.
Het eiland bestaat, uitgezonderd deze baai, volledig uit een beschermd natuurgebied en als we naar een andere baai of Sub-eiland willen varen en ankeren, moeten we 56$/dag betalen en de permit verloopt slechts tot middernacht! Hallo om op eigen anker te liggen?! Neen, bedankt...
Jammer, want het ziet er allemaal mooi uit. Maar we kregen de permit voor Buck Island gratis en hier zou het per dag zoveel dollars zijn... En we gaan nog veel mooie plaatsen, stranden, baaien, enz. zien.
We bekomen even van het bedrag en de regels in een beachbar. Ze zouden beter de bootexcursies verbieden die alles op enkele uren bezoedelen met hun dagjes-passagiers, tenten, koelboxen, luide muziek, enz... Laat de privé-cruisers voor een klein bedrag genieten van de natuur en het moois!
Morgen bekijken we even hoe en wat we hier op het eiland gaan doen.
Even een uiltje vangen en dan douchen en optutten voor douane en immigratie. Ja, hier werken ze ook op zondag, zonder weekend-toeslag!
De dames ontvangen ons met hun mooiste lach, vriendelijk- en behulpzaamheid. We krijgen zelfs een weerbericht afgeprint om de lengte van ons verblijf te kunnen bepalen, zodat we meteen de in- en uitklaarpapieren gelijktijdig kunnen invullen.
Het eiland bestaat, uitgezonderd deze baai, volledig uit een beschermd natuurgebied en als we naar een andere baai of Sub-eiland willen varen en ankeren, moeten we 56$/dag betalen en de permit verloopt slechts tot middernacht! Hallo om op eigen anker te liggen?! Neen, bedankt...
Jammer, want het ziet er allemaal mooi uit. Maar we kregen de permit voor Buck Island gratis en hier zou het per dag zoveel dollars zijn... En we gaan nog veel mooie plaatsen, stranden, baaien, enz. zien.
We bekomen even van het bedrag en de regels in een beachbar. Ze zouden beter de bootexcursies verbieden die alles op enkele uren bezoedelen met hun dagjes-passagiers, tenten, koelboxen, luide muziek, enz... Laat de privé-cruisers voor een klein bedrag genieten van de natuur en het moois!
Morgen bekijken we even hoe en wat we hier op het eiland gaan doen.
USVI's, St. Croix, Buck Island - Anguilla(Caraïben)
Zaterdag, 23 & zondag, 24 april '16: nachtelijke tocht
De wind is nog niet volledig naar het zuiden gedraaid, zoals voorspelt en dus varen we scherp aan de wind met zuid-oosten wind richting het oosten, naar Anguilla.
De helling is weer wennen, vooral tijdens het koken en slapen. In de punt vooraan is het oncomfortabel liggen en doen mijn hart en oren pijn telkens onze dame van een golf afrolt en in de diepte valt of tegen een golf aanbotst. Haar geraamte rammelt en ze kreunt. Ik knijp in de matras en hoop dat ze zich sterk en taai houdt. Het ritme is afwisselend: glijden, omhoog tillen, vallen, botsen, knallen, rollen, duwen,... Af en toe krijg ik een leuke kriebel in de buik, maar slapen lukt niet.
De warmte binnen helpt hier niet bij en alle ramen en luiken zijn dicht om het opspattend water en de inbeukende golven buiten te houden.
The Captain ligt comfortabel op de kuipbank aan de lage kant. Ik zet me in de kajuitingang en probeer in foetushouding de wacht te lopen en tussendoor een oogje toe te doen.
De volle maan en vele sterren geven ons veel licht en op de plotter zien we enkele driehoekjes verschijnen van vrachtschepen die in ons ver-zicht passeren.
De wind wil niet draaien en we wijken verder van onze koerslijn. Straks zullen we een slag moeten maken om Anguilla te kunnen bereiken.
Ik nestel me op de kuipbank aan de hoge kant en probeer mijn lichaam erop te houden. Wanneer Geert de wacht overneemt, mag ik ook zijn slaapplekje innemen aan de lage kant. Al snel is ook de zon wakker en gaan we overstag. Even later draait de wind naar het zuiden...net nu het niet meer moest!
De eerste eilanden van Anguilla komen al in het zicht. We passeren Prickley Pear Cays, Dog, Coral and Sandy Island, waarvan de twee laatste enkel uit wit afstekend zand bestaan met enkele palmbomen en het grootste met een beachbar. Ze behoren ook tot een Nationaal park en we mogen er zonder ingeklaard te hebben en permit niet stoppen!
Net tegen de middag bereiken we ons doel en liggen we in Road Bay in Anguilla.
De wind is nog niet volledig naar het zuiden gedraaid, zoals voorspelt en dus varen we scherp aan de wind met zuid-oosten wind richting het oosten, naar Anguilla.
De helling is weer wennen, vooral tijdens het koken en slapen. In de punt vooraan is het oncomfortabel liggen en doen mijn hart en oren pijn telkens onze dame van een golf afrolt en in de diepte valt of tegen een golf aanbotst. Haar geraamte rammelt en ze kreunt. Ik knijp in de matras en hoop dat ze zich sterk en taai houdt. Het ritme is afwisselend: glijden, omhoog tillen, vallen, botsen, knallen, rollen, duwen,... Af en toe krijg ik een leuke kriebel in de buik, maar slapen lukt niet.
De warmte binnen helpt hier niet bij en alle ramen en luiken zijn dicht om het opspattend water en de inbeukende golven buiten te houden.
The Captain ligt comfortabel op de kuipbank aan de lage kant. Ik zet me in de kajuitingang en probeer in foetushouding de wacht te lopen en tussendoor een oogje toe te doen.
De volle maan en vele sterren geven ons veel licht en op de plotter zien we enkele driehoekjes verschijnen van vrachtschepen die in ons ver-zicht passeren.
De wind wil niet draaien en we wijken verder van onze koerslijn. Straks zullen we een slag moeten maken om Anguilla te kunnen bereiken.
Ik nestel me op de kuipbank aan de hoge kant en probeer mijn lichaam erop te houden. Wanneer Geert de wacht overneemt, mag ik ook zijn slaapplekje innemen aan de lage kant. Al snel is ook de zon wakker en gaan we overstag. Even later draait de wind naar het zuiden...net nu het niet meer moest!
De eerste eilanden van Anguilla komen al in het zicht. We passeren Prickley Pear Cays, Dog, Coral and Sandy Island, waarvan de twee laatste enkel uit wit afstekend zand bestaan met enkele palmbomen en het grootste met een beachbar. Ze behoren ook tot een Nationaal park en we mogen er zonder ingeklaard te hebben en permit niet stoppen!
Net tegen de middag bereiken we ons doel en liggen we in Road Bay in Anguilla.
USVI's, St. Croix, Tague Bay - Buck Island(Caraïben)
Zaterdag, 23 april '16
De zon is weer van de partij en al snel varen we door een opening in het rif naar de overkant, naar Buck Island.
Telkens als we denken in blauw water te varen of te liggen, is het een beetje verder nog turquoiser en nog appelblauwzeegroener dan het vorige.
Het is een heel stuk dinghieën, vanaf de ankerplek naar het Barrier rif. Ons bootje is te groot en steekt de diep om tot daar te varen en dus laten we onze dame achter voor een prachtig wit zandstrand, dat ondertussen is ingepalmd door excursieboten, hun passagiers, opplooibare tenten en koelboxen.
Aan het rif ligt ook een onderwater weg om die door borden met opschrift dat weer het één en ander beschrijft over het koraal en vissen. Dit zagen we eerder al eens in St. John. Wat we onder water te zien krijgen is immens! Naast, achter en voor ons bevinden zich koraalmuren van de bodem tot aan het wateroppervlak. En achter die muren zien we mega grote soorten koraal en vissen. Plots zwemmen we oog in oog met een baracuda van meer dan een meter groot, even verder nog één en nog één en plots een hele school van wél tien barracuda's. Ze kijken ons aan met de ogen die ons willen vertellen: 'durf niet dichter te komen!' Hun scherpe tanden komen piepen uit hun scherpe bek...argh...!!!
Enkele inktvisjes komen vrolijk voorbij zweven en de grootste kleurrijkste papegaaivissen lachen hun witte rechte blok tanden bloot en knabbelen ermee van het mooie koraal.
Door de stroming is het een hele opgave om terug te zwemmen naar ons Dinghietje. Wauw, dit was de prachtigste, wonderbaarlijkste snorkeltrip tot nu toe. Het koraal hier bestaat uit een sprookjesachtig villa's & kastelenpark! Blij dat we de permit hebben gekregen en de dit hebben mogen ontdekken en beleven!
Even een rustpauze inlassen en lunchen. Parkrangers varen langs en zwaaien, alsook de Politie komt ook een kijkje nemen en vaart rond de aanwezige boten.
Voor een tweede snorkelronde stappen we weer de dinghy in en zoeken een plekje uit aan het rif voor het strand.
Een pijlstaartrog komt rustig langs flapperen en heel wat vissen zijn aanwezig, maar het water is hier wazeriger door het zand en de golven die over het ondiepe koraal klotsen.
Een waterschildpad heeft een plekje gevonden onder onze dame en komt ons enkele malen groeten.
Tijd om onze dame en onszelf vaarklaar te maken. Dinghy aftuigen, maar het slot van de motor steekt daar een stukje voor: het is niet los te krijgen...vastgeroest. Dat is dan speciaal voor buitenboordmotoren! Dan de dinghy anders vastmaken op het dek. Log losmaken en we zijn er klaar voor.
Tijd om Amerika en haar Maagdeneilanden te verlaten.
De zon is weer van de partij en al snel varen we door een opening in het rif naar de overkant, naar Buck Island.
Telkens als we denken in blauw water te varen of te liggen, is het een beetje verder nog turquoiser en nog appelblauwzeegroener dan het vorige.
Het is een heel stuk dinghieën, vanaf de ankerplek naar het Barrier rif. Ons bootje is te groot en steekt de diep om tot daar te varen en dus laten we onze dame achter voor een prachtig wit zandstrand, dat ondertussen is ingepalmd door excursieboten, hun passagiers, opplooibare tenten en koelboxen.
Aan het rif ligt ook een onderwater weg om die door borden met opschrift dat weer het één en ander beschrijft over het koraal en vissen. Dit zagen we eerder al eens in St. John. Wat we onder water te zien krijgen is immens! Naast, achter en voor ons bevinden zich koraalmuren van de bodem tot aan het wateroppervlak. En achter die muren zien we mega grote soorten koraal en vissen. Plots zwemmen we oog in oog met een baracuda van meer dan een meter groot, even verder nog één en nog één en plots een hele school van wél tien barracuda's. Ze kijken ons aan met de ogen die ons willen vertellen: 'durf niet dichter te komen!' Hun scherpe tanden komen piepen uit hun scherpe bek...argh...!!!
Enkele inktvisjes komen vrolijk voorbij zweven en de grootste kleurrijkste papegaaivissen lachen hun witte rechte blok tanden bloot en knabbelen ermee van het mooie koraal.
Door de stroming is het een hele opgave om terug te zwemmen naar ons Dinghietje. Wauw, dit was de prachtigste, wonderbaarlijkste snorkeltrip tot nu toe. Het koraal hier bestaat uit een sprookjesachtig villa's & kastelenpark! Blij dat we de permit hebben gekregen en de dit hebben mogen ontdekken en beleven!
Even een rustpauze inlassen en lunchen. Parkrangers varen langs en zwaaien, alsook de Politie komt ook een kijkje nemen en vaart rond de aanwezige boten.
Voor een tweede snorkelronde stappen we weer de dinghy in en zoeken een plekje uit aan het rif voor het strand.
Een pijlstaartrog komt rustig langs flapperen en heel wat vissen zijn aanwezig, maar het water is hier wazeriger door het zand en de golven die over het ondiepe koraal klotsen.
Een waterschildpad heeft een plekje gevonden onder onze dame en komt ons enkele malen groeten.
Tijd om onze dame en onszelf vaarklaar te maken. Dinghy aftuigen, maar het slot van de motor steekt daar een stukje voor: het is niet los te krijgen...vastgeroest. Dat is dan speciaal voor buitenboordmotoren! Dan de dinghy anders vastmaken op het dek. Log losmaken en we zijn er klaar voor.
Tijd om Amerika en haar Maagdeneilanden te verlaten.
USVI's, St. Croix, Christiansted - Tague Bay(Caraïben)
Vrijdag, 22 april '16
Grijze wolken nemen de volledige lucht boven ons in en tussen de buien door dinghieën we naar de steiger. Het is plakkerig, zwoel warm. Ik stik in mijn drie-kwart broek en bloesje, dat ik speciaal heb aangetrokken om naar het douane kantoor te gaan, om uit te klaren. En net voor we het kantoor binnenstappen, trek ik nog een lange bloes over mijn shirt zonder mouwen. Deftige kleding en voorkomen wordt geëist bij de douane, dus daar proberen we rekening mee te houden, ook al stik ik met deze kleding op mijn plakkerig lijf! Vriendelijk en vlot worden onze documenten getekend en afgestempeld. Vanaf nu hebben we nog achtenveertig uur om St. Croix te verlaten.
De zon komt weer piepen en ik probeer zoveel mogelijk kledij weer te verwijderen. Op zulke momenten is vaak onze zwemkledij al te warm en snakken we naar water om in te springen.
Een Amerikaan wijst ons de weg naar de supermarkt en geeft ons gelijk een lift in zijn oldtimer sportwagen. Tijdens de terugwandeling zoeken we een droge schuilplek in een Vietnamees restaurant waar we meteen genieten van een lekkere, gezonde lunch en de laatste weerupdates online.
Aan de steiger zien we voor de eerste keer een hele school tarpons rondzwemmen van meer dan een meter, ze zwemmen onder ons Dinghietje. Waarom hebben we ze niet eerder gezien? De voorbije dagen lag het hier vol met zeegras, dat bovenop het water dreef en doordat de wind nu gedraaid is, is het gras verdwenen en zien we de vissen. Aan Zensation is het gras nog niet volledig verdwenen en telkens we het toilet doorspoelen, komt er een hele grasmat door ;-)
In de namiddag zijn we klaar om anker op te halen en verder naar het oosten te varen. Vliegende vissen zien we terug regelmatig springen. Gisterenavond vloog er nog bijna één in de dinghy toen we ermee naar ons huisje vaarden.
De vishengels worden weggeborgen, vissen is verboden in het Nationaal Park en de ranger rade ons aan om ze best weg te bergen.
Omdat de zon niet voldoende door de bewolking geraakt en het al laat wordt, varen we naar Tague Bay dat tegenover Buck Island ligt, dan kunnen we morgenvroeg nog naar het eiland. Om in de baai te geraken moeten we tussen een groot rif en het land varen. Het is best creepy, de diepte bedraagt slechts tussen de zes en drie meter en golven breken naast Zensation op het rif. Hier en daar is er een in- en/of uitgang. In de Pacific gaan we dit nog veel zien. Kleurverschillen zijn dan belangrijk om te herkennen en te zien, zodat je niet op koraal vaart.
Ik zit vooraan op de punt en als we in de baai een ankerplek zoeken valt mijn oog op iets voor ons. Is het een drijvende boomstam? Neen, het is een rots! Net op tijd kan ik the Captain laten bijsturen!!! Deze staat niet op kaart op de plotter! Oef, dat is geluk hebben en dan dachten we dat we veilig zaten nu we achter het rif waren!
Even bekomen en kijken naar de zeilwedstrijd van optimisten en enkel '420'-en die voor ons plaats vindt, van de zeilclub. In het clubhuis is echter weinig beweging en dus blijven we aan boord en sla ik reeds aan het koken. De spaghettisaus voor morgenavond, voor onze nachtelijke tocht is reeds klaar. Zo kunnen we morgen nog een hele dag snorkelen en rusten in Buck Island.
Grijze wolken nemen de volledige lucht boven ons in en tussen de buien door dinghieën we naar de steiger. Het is plakkerig, zwoel warm. Ik stik in mijn drie-kwart broek en bloesje, dat ik speciaal heb aangetrokken om naar het douane kantoor te gaan, om uit te klaren. En net voor we het kantoor binnenstappen, trek ik nog een lange bloes over mijn shirt zonder mouwen. Deftige kleding en voorkomen wordt geëist bij de douane, dus daar proberen we rekening mee te houden, ook al stik ik met deze kleding op mijn plakkerig lijf! Vriendelijk en vlot worden onze documenten getekend en afgestempeld. Vanaf nu hebben we nog achtenveertig uur om St. Croix te verlaten.
De zon komt weer piepen en ik probeer zoveel mogelijk kledij weer te verwijderen. Op zulke momenten is vaak onze zwemkledij al te warm en snakken we naar water om in te springen.
Een Amerikaan wijst ons de weg naar de supermarkt en geeft ons gelijk een lift in zijn oldtimer sportwagen. Tijdens de terugwandeling zoeken we een droge schuilplek in een Vietnamees restaurant waar we meteen genieten van een lekkere, gezonde lunch en de laatste weerupdates online.
Aan de steiger zien we voor de eerste keer een hele school tarpons rondzwemmen van meer dan een meter, ze zwemmen onder ons Dinghietje. Waarom hebben we ze niet eerder gezien? De voorbije dagen lag het hier vol met zeegras, dat bovenop het water dreef en doordat de wind nu gedraaid is, is het gras verdwenen en zien we de vissen. Aan Zensation is het gras nog niet volledig verdwenen en telkens we het toilet doorspoelen, komt er een hele grasmat door ;-)
In de namiddag zijn we klaar om anker op te halen en verder naar het oosten te varen. Vliegende vissen zien we terug regelmatig springen. Gisterenavond vloog er nog bijna één in de dinghy toen we ermee naar ons huisje vaarden.
De vishengels worden weggeborgen, vissen is verboden in het Nationaal Park en de ranger rade ons aan om ze best weg te bergen.
Omdat de zon niet voldoende door de bewolking geraakt en het al laat wordt, varen we naar Tague Bay dat tegenover Buck Island ligt, dan kunnen we morgenvroeg nog naar het eiland. Om in de baai te geraken moeten we tussen een groot rif en het land varen. Het is best creepy, de diepte bedraagt slechts tussen de zes en drie meter en golven breken naast Zensation op het rif. Hier en daar is er een in- en/of uitgang. In de Pacific gaan we dit nog veel zien. Kleurverschillen zijn dan belangrijk om te herkennen en te zien, zodat je niet op koraal vaart.
Ik zit vooraan op de punt en als we in de baai een ankerplek zoeken valt mijn oog op iets voor ons. Is het een drijvende boomstam? Neen, het is een rots! Net op tijd kan ik the Captain laten bijsturen!!! Deze staat niet op kaart op de plotter! Oef, dat is geluk hebben en dan dachten we dat we veilig zaten nu we achter het rif waren!
Even bekomen en kijken naar de zeilwedstrijd van optimisten en enkel '420'-en die voor ons plaats vindt, van de zeilclub. In het clubhuis is echter weinig beweging en dus blijven we aan boord en sla ik reeds aan het koken. De spaghettisaus voor morgenavond, voor onze nachtelijke tocht is reeds klaar. Zo kunnen we morgen nog een hele dag snorkelen en rusten in Buck Island.
zaterdag 23 april 2016
USVI's, St. Croix, Christiansted 2(Caraïben)
Donderdag, 21 april '16
In de haven bevinden zich de douane. Daar krijgen we de informatie dat we 48u vooraf kunnen uitklaren en sturen ze ons naar de 'National Park Service' aan het Fort, om een permit te verkrijgen voor het Natuurpark en eiland: 'Buck Island'. Eerst even rondneuzen in de watersportwinkel, waar de vriendelijke uitbater ons welkom heet op St. Croix en een drankje aanbiedt. Andere bootmensen hebben hier hun tweedehands -spullen te koop liggen, héél origineel en handig, zo kunnen we een gevulde gasfles met nieuwe ontspanner op de kop tikken. Al snel is het middag en gaan we eerst lunchen en relaxen aan boord.
Rondom Zensation is het spektakel: deltavliegers worden m.b.v. een motorboot de lucht ingetrokken, zweven boven onze mast om dan naast ons weer op het water te landen!
Wanneer we voor het oude douane-kantoor staan, vinden we geen naamplaatje van het 'Nationaal Park Service', toch zou het zich in dit gebouw moeten bevinden. Beneden worden we langs de buitentrap naar boven gestuurd. Daar vernemen we dat de aanvraag voor een permit normaal een procedure is van drie dagen...oeps... Wanneer willen we er naar toe? Euh, morgen!? Per uitzondering worden de documenten ingevuld en worden we naar de overkant van de straat gestuurd, naar een ander gebouw, waar we ontvangen worden door de hoofd-ranger van het Nationaal Park. De kantoren zijn allemaal knap en modern gehuisvest in de oude Deense mooie gebouwen. Omdat we zo sympathiek en braaf eruit zien, krijgen we toestemming! Super! Zelf is hij ook sympathiek en knap ;-)
Daarna slenteren we in de stad tussen de pastelkleurige houten en stenen huizen. Het oude centrum is nagenoeg bewaard gebleven en staat nu onder monumentenzorg, ook al heeft het enkele jaren geleden enorm te leiden gehad toen orkaan Hugo in 1989 toesloeg en héél wat ravage aanrichte. Langs de schilderachtige zuilengalerijen en in verborgen binnenplaatsjes zijn nu kleurrijke winkeltjes, boetiekjes, restaurants en bars. Het is er leuk vertoeven.
Op donderdagavond is het art-walk tour. De vele handgemaakte juwelen, kleding en allerhande kunstwerken worden dan tentoon gesteld in de verschillende ateliers en winkels die hun deuren open zetten. De winkeliers/kunstenaars bieden de mensen een glaasje wijn, nootjes en kaas aan terwijl tal van muzikanten de straten vullen met leuke ritmes. Vele mensen wandelen door de straten en nemen een kijkje in de winkels. Een beetje zoals koopavond in Nederland, met een Caraïbisch tintje ;-)
Nice!
In de haven bevinden zich de douane. Daar krijgen we de informatie dat we 48u vooraf kunnen uitklaren en sturen ze ons naar de 'National Park Service' aan het Fort, om een permit te verkrijgen voor het Natuurpark en eiland: 'Buck Island'. Eerst even rondneuzen in de watersportwinkel, waar de vriendelijke uitbater ons welkom heet op St. Croix en een drankje aanbiedt. Andere bootmensen hebben hier hun tweedehands -spullen te koop liggen, héél origineel en handig, zo kunnen we een gevulde gasfles met nieuwe ontspanner op de kop tikken. Al snel is het middag en gaan we eerst lunchen en relaxen aan boord.
Rondom Zensation is het spektakel: deltavliegers worden m.b.v. een motorboot de lucht ingetrokken, zweven boven onze mast om dan naast ons weer op het water te landen!
Wanneer we voor het oude douane-kantoor staan, vinden we geen naamplaatje van het 'Nationaal Park Service', toch zou het zich in dit gebouw moeten bevinden. Beneden worden we langs de buitentrap naar boven gestuurd. Daar vernemen we dat de aanvraag voor een permit normaal een procedure is van drie dagen...oeps... Wanneer willen we er naar toe? Euh, morgen!? Per uitzondering worden de documenten ingevuld en worden we naar de overkant van de straat gestuurd, naar een ander gebouw, waar we ontvangen worden door de hoofd-ranger van het Nationaal Park. De kantoren zijn allemaal knap en modern gehuisvest in de oude Deense mooie gebouwen. Omdat we zo sympathiek en braaf eruit zien, krijgen we toestemming! Super! Zelf is hij ook sympathiek en knap ;-)
Daarna slenteren we in de stad tussen de pastelkleurige houten en stenen huizen. Het oude centrum is nagenoeg bewaard gebleven en staat nu onder monumentenzorg, ook al heeft het enkele jaren geleden enorm te leiden gehad toen orkaan Hugo in 1989 toesloeg en héél wat ravage aanrichte. Langs de schilderachtige zuilengalerijen en in verborgen binnenplaatsjes zijn nu kleurrijke winkeltjes, boetiekjes, restaurants en bars. Het is er leuk vertoeven.
Op donderdagavond is het art-walk tour. De vele handgemaakte juwelen, kleding en allerhande kunstwerken worden dan tentoon gesteld in de verschillende ateliers en winkels die hun deuren open zetten. De winkeliers/kunstenaars bieden de mensen een glaasje wijn, nootjes en kaas aan terwijl tal van muzikanten de straten vullen met leuke ritmes. Vele mensen wandelen door de straten en nemen een kijkje in de winkels. Een beetje zoals koopavond in Nederland, met een Caraïbisch tintje ;-)
Nice!
vrijdag 22 april 2016
USVI's, St. Croix, Christiansted(Caraïben)
Woensdag, 20 april '16
Wind en wolken houden ons uit het water. Tijd voor een beetje cultuur dan maar. De historische gebouwen in de stad kunnen we gratis betreden en bezichtigen. Zo staan we naast de kanonnen op het fort te kijken naar het panoramisch uitzicht op de baai, rif en het 'Protestant' eiland, waarachter we onze mast zien bewegen. Met de zon zou alles nog mooier zijn, zoals: de foto's en de blauwe tinten van het water. We wandelen langs de straten, gebouwen en kerken in de stad en stappen in een taxi-bus. Deze brengt ons voor $2,50 naar de zuidkant van het eiland, naar het 'Estate Whim Museum', dat ooit een suikerplantage was. Deze erfenis uit de 18de eeuw toont nu de geschiedenis van het eiland, de suikerplantages en rumindustrie. Zo kan je nog zien hoe de windmolens suiker uit het suikerriet maalden, dan naar suikersiroop en rum. Zoals op elk Caraïbisch eiland wordt hier ook aandacht besteed aan de slavernij ...dit is een gevoelig punt voor de locals en dat merk je vaak aan hun gedrag ten opzichte van ons blanken...jammer.
De Deense invloed is hier nog vers en dit zie je aan de gebouwen in het straatbeeld en de Deense teksten in de toeristische folders. Ook horen we meer en meer Spaans.
Het blijft steeds boeiend hoe het er vroeger aan toeging bij het ontdekken en veroveren van landen en eilanden. Zo heeft St. Croix onder zeven vlaggen en regels geleefd: Spaanse, Nederlandse, Engelse, Franse, Ridders van Malta en Deense, alvorens te behoren bij de Amerikaanse Maagdeneilanden.
Tijd voor een rumtour. Met goede moed denken we de afstand naar de fabriek van Cruzan Rum te kunnen wandelen, maar het is verder dan we denken en nog een eind van de baan en de zon en warmte zijn hier in het zuiden wél aanwezig. Dus even een taxi-bus met chauffeur kapen die bij de wasserij buiten komt en even pauze heeft.
De tour brengt ons heel wat bij over het maken van rum en leidt ons langs de verschillende vaten waarin de processen plaatsvinden. De geur van het gistingsproces maakt ons al tipsy ;-) Aangezien dat ze zelf geen suikerriet meer oogsten op St. Croix, komt de suikersiroop waarmee ze de rum maken uit Guatemala. De pure rum wordt na enige tijd gerijpt te hebben in eiken vaten verscheept naar Florida, waar ze de smaken toevoegen en verpakt worden. Slechts 10% daarvan komt terug naar St. Croix.
Na de tour mogen we vier verschillende smaken naar keuze proeven en nog twee rum-punches drinken, de favoriet van de gids en nog één naar keuze...een hapje zou welkom zijn! Tijdens de proeverij ontmoeten we Prince...neen, niet die zanger van 'Purple Rain', maar een sympathieke local waarmee we een fijn gesprek hebben over het eiland en het leven(op het moment dat we dit schrijven, leefde de Prince of POP nog, het is pas later, dat we het droevige nieuws van zijn overlijden vernemen...).
De bier-drinkende biggen/varkens houden we voor een andere keer, we hebben even genoeg drank gezien. De botanische tuin en regenwoud houden we ook nog tegoed. Een local stopt spontaan op de hoofdbaan, vraagt waar we naartoe moeten en geeft ons een lift in de achterbak van zijn truck. Met verwaaide haren worden we netjes afgezet bij de bushalte, waar we met de lokale Lijn-bus voor $1 terugrijden naar Christainsted.
In de bus ontmoeten we een local die werkend op een tanker heel wat van de wereld heeft gezien. Dit is het eerste eiland waar we zoveel contact hebben met de bevolking. Leuk! Het is een mooi groen eiland.
Wind en wolken houden ons uit het water. Tijd voor een beetje cultuur dan maar. De historische gebouwen in de stad kunnen we gratis betreden en bezichtigen. Zo staan we naast de kanonnen op het fort te kijken naar het panoramisch uitzicht op de baai, rif en het 'Protestant' eiland, waarachter we onze mast zien bewegen. Met de zon zou alles nog mooier zijn, zoals: de foto's en de blauwe tinten van het water. We wandelen langs de straten, gebouwen en kerken in de stad en stappen in een taxi-bus. Deze brengt ons voor $2,50 naar de zuidkant van het eiland, naar het 'Estate Whim Museum', dat ooit een suikerplantage was. Deze erfenis uit de 18de eeuw toont nu de geschiedenis van het eiland, de suikerplantages en rumindustrie. Zo kan je nog zien hoe de windmolens suiker uit het suikerriet maalden, dan naar suikersiroop en rum. Zoals op elk Caraïbisch eiland wordt hier ook aandacht besteed aan de slavernij ...dit is een gevoelig punt voor de locals en dat merk je vaak aan hun gedrag ten opzichte van ons blanken...jammer.
De Deense invloed is hier nog vers en dit zie je aan de gebouwen in het straatbeeld en de Deense teksten in de toeristische folders. Ook horen we meer en meer Spaans.
Het blijft steeds boeiend hoe het er vroeger aan toeging bij het ontdekken en veroveren van landen en eilanden. Zo heeft St. Croix onder zeven vlaggen en regels geleefd: Spaanse, Nederlandse, Engelse, Franse, Ridders van Malta en Deense, alvorens te behoren bij de Amerikaanse Maagdeneilanden.
Tijd voor een rumtour. Met goede moed denken we de afstand naar de fabriek van Cruzan Rum te kunnen wandelen, maar het is verder dan we denken en nog een eind van de baan en de zon en warmte zijn hier in het zuiden wél aanwezig. Dus even een taxi-bus met chauffeur kapen die bij de wasserij buiten komt en even pauze heeft.
De tour brengt ons heel wat bij over het maken van rum en leidt ons langs de verschillende vaten waarin de processen plaatsvinden. De geur van het gistingsproces maakt ons al tipsy ;-) Aangezien dat ze zelf geen suikerriet meer oogsten op St. Croix, komt de suikersiroop waarmee ze de rum maken uit Guatemala. De pure rum wordt na enige tijd gerijpt te hebben in eiken vaten verscheept naar Florida, waar ze de smaken toevoegen en verpakt worden. Slechts 10% daarvan komt terug naar St. Croix.
Na de tour mogen we vier verschillende smaken naar keuze proeven en nog twee rum-punches drinken, de favoriet van de gids en nog één naar keuze...een hapje zou welkom zijn! Tijdens de proeverij ontmoeten we Prince...neen, niet die zanger van 'Purple Rain', maar een sympathieke local waarmee we een fijn gesprek hebben over het eiland en het leven(op het moment dat we dit schrijven, leefde de Prince of POP nog, het is pas later, dat we het droevige nieuws van zijn overlijden vernemen...).
De bier-drinkende biggen/varkens houden we voor een andere keer, we hebben even genoeg drank gezien. De botanische tuin en regenwoud houden we ook nog tegoed. Een local stopt spontaan op de hoofdbaan, vraagt waar we naartoe moeten en geeft ons een lift in de achterbak van zijn truck. Met verwaaide haren worden we netjes afgezet bij de bushalte, waar we met de lokale Lijn-bus voor $1 terugrijden naar Christainsted.
In de bus ontmoeten we een local die werkend op een tanker heel wat van de wereld heeft gezien. Dit is het eerste eiland waar we zoveel contact hebben met de bevolking. Leuk! Het is een mooi groen eiland.
USVI's, St. Croix, Frederiksted - Christiansted(Caraïben)
Dinsdag, 19 april '16
Op motor varen we tegen de wind in, de hoek om naar de noordkust, hier bevinden zich mooie stranden en snorkelspots.
St. Croix is omgeven door het grootste eiland barrier rif van de Caraïben en dit merken we niet alleen op de plotter, maar ook aan het zien breken van de golven op de vele ondieptes en koraalriffen die voor het eiland liggen. Nauwkeurige navigatie en oplettendheid is hier in de Caraïben zeker aangewezen, ook voor rotsformaties die net onder de waterlijn verborgen zitten. Om te ankeren en te snorkelen is het weer echter ongunstig, niet alleen de afwezigheid van de zon, maar ook de deining is een spelbreker. Hierdoor wijzigen onze plannen en varen we verder de kustlijn af.
In Salt River Bay zou een gunstige baai zijn met de diepe inham, maar door de vele riffen en ondiepten, kunnen we hier niet invaren met onze twee meter diepte. Jammer... Zo kunnen we ook geen bezoek brengen aan het museum over Columbus zijn landing hier.
Dan maar verder naar de grootste stad 'Christiansted'. Van ver zien we reeds prachtige Deense koloniale gebouwen staan en het okerkleurigere Fort Christiansvaern staat te pronken op de wal. Achter een rif, naast 'Protestant Cay', een eilandje met een hotel op, vinden we een ankerplaats voor ons dobberend huisje. De baai ligt vol met privémoorings met daaraan boten die hier hun 'thuis' hebben sinds x-aantal jaren. Zensation ligt naast de vaargeul die vooral gebruikt wordt als start- en landingsbaan door een watervliegtuig...we blijven ze opzoeken, of achtervolgen ze ons. Cruiseboten kunnen hier niet komen vanwege de ondiepte en daardoor is het hier minder toeristisch en ademt de stad een meer Caraïbische Lay-back sfeer uit.
Na nog een kort bezoek aan land arriveren we, nat door de windgolven, weer terug aan boord. De wind is nog meer toegenomen en onze dame wipt vrolijk op en neer...
Op motor varen we tegen de wind in, de hoek om naar de noordkust, hier bevinden zich mooie stranden en snorkelspots.
St. Croix is omgeven door het grootste eiland barrier rif van de Caraïben en dit merken we niet alleen op de plotter, maar ook aan het zien breken van de golven op de vele ondieptes en koraalriffen die voor het eiland liggen. Nauwkeurige navigatie en oplettendheid is hier in de Caraïben zeker aangewezen, ook voor rotsformaties die net onder de waterlijn verborgen zitten. Om te ankeren en te snorkelen is het weer echter ongunstig, niet alleen de afwezigheid van de zon, maar ook de deining is een spelbreker. Hierdoor wijzigen onze plannen en varen we verder de kustlijn af.
In Salt River Bay zou een gunstige baai zijn met de diepe inham, maar door de vele riffen en ondiepten, kunnen we hier niet invaren met onze twee meter diepte. Jammer... Zo kunnen we ook geen bezoek brengen aan het museum over Columbus zijn landing hier.
Dan maar verder naar de grootste stad 'Christiansted'. Van ver zien we reeds prachtige Deense koloniale gebouwen staan en het okerkleurigere Fort Christiansvaern staat te pronken op de wal. Achter een rif, naast 'Protestant Cay', een eilandje met een hotel op, vinden we een ankerplaats voor ons dobberend huisje. De baai ligt vol met privémoorings met daaraan boten die hier hun 'thuis' hebben sinds x-aantal jaren. Zensation ligt naast de vaargeul die vooral gebruikt wordt als start- en landingsbaan door een watervliegtuig...we blijven ze opzoeken, of achtervolgen ze ons. Cruiseboten kunnen hier niet komen vanwege de ondiepte en daardoor is het hier minder toeristisch en ademt de stad een meer Caraïbische Lay-back sfeer uit.
Na nog een kort bezoek aan land arriveren we, nat door de windgolven, weer terug aan boord. De wind is nog meer toegenomen en onze dame wipt vrolijk op en neer...
USVI's, Water Island, Honeymoon Bay - St. Croix, Frederiksted(Caraïben)
Maandag, 18 april '16
Tegen onze zin verlaten we Water Island en Honeymoon Bay(zonder een huwelijk of renewing the vows te zien) en zetten koers naar St. Croix, het grootste eiland van de Amerikaanse Maagdeneilanden en heeft de meeste inwoners. Suiker was de 'koning' van het heuvelachtige eiland, dat bewijst de meer dan honderde restanten van suikermolens en rumstokerijen die we hier en daar naast de kustlijn spotten. De laatste suiker oogst nam plaats in 1966, maar de traditie van het maken van rum van suiker is nog steeds een belangrijk stuk van de economie en cultuur.
Met een aangenaam briesje zeilen we rustig naar het zuiden. De zon houdt zich schuil achter het wolkendek. De vishengel laat zich na lang nog eens horen...maar het aas is alweer verdween. Even later halen we een baracuda van 70cm binnen! Na enige voorzichtigheid voor zijn scherpe tanden, wordt de vishaak verwijderd en geven we hem zijn vrijheid terug. Tja, jammer, maar we willen het risico niet lopen om besmet te geraken met de ciguatera ziekte :-(
Als troost komen er enkele dolfijnen langszij zwemmen :-)
Aan de westkant van het eiland bevindt zich de stad 'Frederiksted'. Een cruiseschip ligt aan de kade. Wanneer we aan land gaan, maken de passagiers zich op om het eiland te verlaten. De marktkramers bergen hun koopwaar op, het fort en museum sluiten, alsook de meeste bars en restaurants...de stad verandert in een spookstad en we krijgen er een slecht gevoel bij. We wandelen en bewonderen nog even de prachtige oude koloniale Deense gebouwen en prachtige kunstwerken die tegen vervallen buitenmuren hangen.
Voor het donker zijn we weer aan de dinghysteiger. Hier treffen we Carlos, een lokale visser die trots zijn vangst toont: 4 grote snappers! Na wat visadvies overhandigt hij the Captain een visaas en wenst ons een goede vangst. Zo vrijgevig...dit aas gaat ons geluk brengen!
Tegen onze zin verlaten we Water Island en Honeymoon Bay(zonder een huwelijk of renewing the vows te zien) en zetten koers naar St. Croix, het grootste eiland van de Amerikaanse Maagdeneilanden en heeft de meeste inwoners. Suiker was de 'koning' van het heuvelachtige eiland, dat bewijst de meer dan honderde restanten van suikermolens en rumstokerijen die we hier en daar naast de kustlijn spotten. De laatste suiker oogst nam plaats in 1966, maar de traditie van het maken van rum van suiker is nog steeds een belangrijk stuk van de economie en cultuur.
Met een aangenaam briesje zeilen we rustig naar het zuiden. De zon houdt zich schuil achter het wolkendek. De vishengel laat zich na lang nog eens horen...maar het aas is alweer verdween. Even later halen we een baracuda van 70cm binnen! Na enige voorzichtigheid voor zijn scherpe tanden, wordt de vishaak verwijderd en geven we hem zijn vrijheid terug. Tja, jammer, maar we willen het risico niet lopen om besmet te geraken met de ciguatera ziekte :-(
Als troost komen er enkele dolfijnen langszij zwemmen :-)
Aan de westkant van het eiland bevindt zich de stad 'Frederiksted'. Een cruiseschip ligt aan de kade. Wanneer we aan land gaan, maken de passagiers zich op om het eiland te verlaten. De marktkramers bergen hun koopwaar op, het fort en museum sluiten, alsook de meeste bars en restaurants...de stad verandert in een spookstad en we krijgen er een slecht gevoel bij. We wandelen en bewonderen nog even de prachtige oude koloniale Deense gebouwen en prachtige kunstwerken die tegen vervallen buitenmuren hangen.
Voor het donker zijn we weer aan de dinghysteiger. Hier treffen we Carlos, een lokale visser die trots zijn vangst toont: 4 grote snappers! Na wat visadvies overhandigt hij the Captain een visaas en wenst ons een goede vangst. Zo vrijgevig...dit aas gaat ons geluk brengen!
woensdag 20 april 2016
USVI's, Water Island, Honeymoon Bay - St. Thomas, Lindbergh Bay - Brewers Bay - Water Island, Honeymoon Bay(Caraïben)
Zondag, 17 april '16
Honeymoon Beach en de baai laten we achter ons, opzoek naar nog enkele snorkelparadijsjes. In Lindberghs Bay lonkt een mooi zandstrand en enkele uitstekende rotsen en al gauw bevinden we ons onder water.
Een camera onder de boot zou handig zijn om te zien wat er zich onder ons bevindt, alvorens we het anker droppen en om het ideale ankerplekje te vinden. Zo kunnen we mooi koraal of de kop van een schildpad beschermen, maar ook zien of we niet op een resterende ketting of touw van een meerboei terechtkomen of op een andere ankerketting...dit zou soms wél wat ongemakken kunnen voorkomen. Meestal vinden wél een geschikte ankerplek tussen de vele aanwezige meerboeien en na het voorval met de boze Française in Anse Mitan, Martinique, checken we meestal even het anker met de snorkel. Tja, overal is het water niet glashelder of te diep om een goed zicht op de bodem te krijgen. Zo ligt er nu onder Zensation heel wat rotzooi: restanten van een buizensysteem, een afgeknapte boomstam, ladder, enz... Weer even een open plek tussen de rommel.
Na een mooie snorkeltocht en telkens weer in elkaar verstrengelt te geraken met onze zwemvliezen, zeilt Zensation op voorzeil naar een volgende plek. Brewers Bay heeft een lang uitgestrekt zandstrand en een beach-disco voor de aanwezige zonnekloppers. De start- en landingsbaan ligt er naast en zorgt weer voor indrukwekkende beelden boven en naast onze dame. Buiten vliegtuigspotters komen we hier ogen te kort voor de vele aanwezige zeeschildpadden die beurtelings of samen met enkele ook even een blik op de vliegtuigen gooien. Al snorkelend spotten we de sierlijke beestjes op de bodem, waar ze rustig aan het gras grazen en met hun zwemvliezen vooruit schuifelen over de ondergrond. Gelijktijdig met enkele van hen steken ook wij even ons kopje boven...Wat een belevenis!
Voor de overnachting varen we terug naar Water Island, maar in de Flamingo is niet voldoende ankerruimte en dus ankeren weer op ons plekje in Honeymoon Bay. Dezelfde coördinaten als eergisteren verschijnen zwart op wit in het logboek= onze plek hier tussen de privé-meerboeien.
Het optreden in de beachbar is reeds bezig en de muziek lokt ons weer naar 'Dinghy's' waar we meegenieten van de sfeer en de muzikale klanken. Ondertussen hebben de muggen ook een feestje op mijn lichaam...zelfs de vele deet die ik op elke centimeter heb gespoten, krijgt hen niet weg! Resultaat: jeukende beten en hopelijk geen Zika-virus...
Honeymoon Beach en de baai laten we achter ons, opzoek naar nog enkele snorkelparadijsjes. In Lindberghs Bay lonkt een mooi zandstrand en enkele uitstekende rotsen en al gauw bevinden we ons onder water.
Een camera onder de boot zou handig zijn om te zien wat er zich onder ons bevindt, alvorens we het anker droppen en om het ideale ankerplekje te vinden. Zo kunnen we mooi koraal of de kop van een schildpad beschermen, maar ook zien of we niet op een resterende ketting of touw van een meerboei terechtkomen of op een andere ankerketting...dit zou soms wél wat ongemakken kunnen voorkomen. Meestal vinden wél een geschikte ankerplek tussen de vele aanwezige meerboeien en na het voorval met de boze Française in Anse Mitan, Martinique, checken we meestal even het anker met de snorkel. Tja, overal is het water niet glashelder of te diep om een goed zicht op de bodem te krijgen. Zo ligt er nu onder Zensation heel wat rotzooi: restanten van een buizensysteem, een afgeknapte boomstam, ladder, enz... Weer even een open plek tussen de rommel.
Na een mooie snorkeltocht en telkens weer in elkaar verstrengelt te geraken met onze zwemvliezen, zeilt Zensation op voorzeil naar een volgende plek. Brewers Bay heeft een lang uitgestrekt zandstrand en een beach-disco voor de aanwezige zonnekloppers. De start- en landingsbaan ligt er naast en zorgt weer voor indrukwekkende beelden boven en naast onze dame. Buiten vliegtuigspotters komen we hier ogen te kort voor de vele aanwezige zeeschildpadden die beurtelings of samen met enkele ook even een blik op de vliegtuigen gooien. Al snorkelend spotten we de sierlijke beestjes op de bodem, waar ze rustig aan het gras grazen en met hun zwemvliezen vooruit schuifelen over de ondergrond. Gelijktijdig met enkele van hen steken ook wij even ons kopje boven...Wat een belevenis!
Voor de overnachting varen we terug naar Water Island, maar in de Flamingo is niet voldoende ankerruimte en dus ankeren weer op ons plekje in Honeymoon Bay. Dezelfde coördinaten als eergisteren verschijnen zwart op wit in het logboek= onze plek hier tussen de privé-meerboeien.
Het optreden in de beachbar is reeds bezig en de muziek lokt ons weer naar 'Dinghy's' waar we meegenieten van de sfeer en de muzikale klanken. Ondertussen hebben de muggen ook een feestje op mijn lichaam...zelfs de vele deet die ik op elke centimeter heb gespoten, krijgt hen niet weg! Resultaat: jeukende beten en hopelijk geen Zika-virus...
maandag 18 april 2016
USVI's, Water Island, Honeymoon Bay(Caraïben)
Zaterdag, 16 april '16
Het water lonkt en de onderwaterwereld is hier weer prachtig! Een groot wrak, veel koraal(bijna over de hele baai), honderden vissen waarvan weer enkele nieuwe soorten, een sierlijke zwemmende schildpad en een zandhaai die zich schuw verstopt onder een rots...zo hebben we ze graag, timide en verstoppen, ver weg van ons. Onze ogen achter de duikbril krijgen weer een waardevol rijkelijk leven te bewonderen en speuren de bodem af. Het lijkt wél een onderwater sprookjeswereld, waar de vissen koraalkastelen hebben waar ze in wonen en in- en uitzwemmen door verschillende openingen...wonderlijk. De schildpad is zo dichtbij dat we hem bijna kunnen aanraken, maar ongestoord verder zwemt!
We zouden enorme MB aan foto's en filmpjes kunnen nemen van deze magische momenten, maar het zou nooit hetzelfde zijn als dat je het beleefd!
The Captain duikt een prachtige schelp of dergelijks op. Het heeft de vorm van een schub uit een schildpad z'n schild, met daarin een bloem uit schelpen ofzo. Nooit eerder gezien, een uniek iets, althans dat denken we.
Even een ruststop in de beachbar. Zaterdag, dus vele locals die ven langskomen met hun boten en de drijvende bar in het water vullen met zichzelf en hun drankjes. Zelfs een hond loopt op de drankjestoog rond, hi, hi, geweldig. Een aangespoelde zeemeermin ligt haar staartvin nat te spoelen aan het strand. Neen, we heen nog geen alcohol gedronken! Dit is echt waar!
Tijd om de feestbende en leuke bar te verlaten en weer het water in te duiken. De andere kant van de baai heeft ook weer prachtige dingen te bieden en een pijlstaartrog dwarrelde over de bodem. We denken altijd dat het een anker is die op de bodem ligt, tot we de ankerbladen, zijn vleugels zien op en neer bewegen.
Om het zicht te verbeteren, wordt het tijd dat kapsalon Zensation haar deuren opent en de bles van the Captain kortwiekt ;-)
Ondertussen lijken we zwemvliezen tussen onze tenen te kweken en kijken we al uit naar onze volgende snorkeltocht.
Liefde is...samen hand in hand door Snorkelland zwemmen :-* <3
Het water lonkt en de onderwaterwereld is hier weer prachtig! Een groot wrak, veel koraal(bijna over de hele baai), honderden vissen waarvan weer enkele nieuwe soorten, een sierlijke zwemmende schildpad en een zandhaai die zich schuw verstopt onder een rots...zo hebben we ze graag, timide en verstoppen, ver weg van ons. Onze ogen achter de duikbril krijgen weer een waardevol rijkelijk leven te bewonderen en speuren de bodem af. Het lijkt wél een onderwater sprookjeswereld, waar de vissen koraalkastelen hebben waar ze in wonen en in- en uitzwemmen door verschillende openingen...wonderlijk. De schildpad is zo dichtbij dat we hem bijna kunnen aanraken, maar ongestoord verder zwemt!
We zouden enorme MB aan foto's en filmpjes kunnen nemen van deze magische momenten, maar het zou nooit hetzelfde zijn als dat je het beleefd!
The Captain duikt een prachtige schelp of dergelijks op. Het heeft de vorm van een schub uit een schildpad z'n schild, met daarin een bloem uit schelpen ofzo. Nooit eerder gezien, een uniek iets, althans dat denken we.
Even een ruststop in de beachbar. Zaterdag, dus vele locals die ven langskomen met hun boten en de drijvende bar in het water vullen met zichzelf en hun drankjes. Zelfs een hond loopt op de drankjestoog rond, hi, hi, geweldig. Een aangespoelde zeemeermin ligt haar staartvin nat te spoelen aan het strand. Neen, we heen nog geen alcohol gedronken! Dit is echt waar!
Tijd om de feestbende en leuke bar te verlaten en weer het water in te duiken. De andere kant van de baai heeft ook weer prachtige dingen te bieden en een pijlstaartrog dwarrelde over de bodem. We denken altijd dat het een anker is die op de bodem ligt, tot we de ankerbladen, zijn vleugels zien op en neer bewegen.
Om het zicht te verbeteren, wordt het tijd dat kapsalon Zensation haar deuren opent en de bles van the Captain kortwiekt ;-)
Ondertussen lijken we zwemvliezen tussen onze tenen te kweken en kijken we al uit naar onze volgende snorkeltocht.
Liefde is...samen hand in hand door Snorkelland zwemmen :-* <3
USVI's, St. Thomas, Charlotte Amalie - Water Island, Honeymoon Beach(Caraïben)
Vrijdag, 15 april '16
Elke dag wordt op de radiozender 'Pirate', na het nieuws, gemeld welke cruiseboten die dag aanwezig zijn in St. Thomas, van waar ze komen, in welke haven ze liggen en hoe laat ze weer uitvaren en naar waar. Om 17u verlaten ze meestal alweer het eiland. Ondertussen kunnen de passagiers even aan land en op verkenning gaan, shoppen of een excursie beleven, bvb.: een bootexcursie.
Wanneer we naar de tanksteiger in de haven Grande varen, liggen de verschillende excursieboten reeds te dobberen voor het cruiseschip en voor onze voeten. Terwijl we water tanken en benzine en wachten tot de dieselpomp werkt, zodat we die ook kunnen tanken, zien we de groepjes passagiers op de verschillende boten stappen: twee piratenboten, een catamaran, een glazenbodemboot, partyboot Kon Tiki, parachute- en speedboot. We zijn ze reeds allen hier of daar in een baai tegen gekomen. Bijna elke dag opnieuw...
Na een uur, hebben we genoeg gewacht en kan geen één van de ondertussen zes werknemers, diesel uit de pomp krijgen. We zullen wél ergens anders tanken. Ik krijg een lift met een golfkar, om in het kantoortje te gaan betalen. Wat een service ;-)
Wanneer ons anker weer ligt, gaan we op zoektocht naar een nieuwe boodschappentrolley en neem ik afscheid van onze koeltastrolley die we bij een vuilbak (toch één gevonden) achter laten... Als vervanging vinden we een opplooibare bolderkar! Redelijk groot van formaat, zowel in- als uitgeklapt. Al snel is deze gevuld met proviand, alsook Captain's favoriet: KitKat, hij is dus toch nog een chocoladeliefhebber en zoetekauw ;-)
Op motor varen we tussen de eilanden St. Thomas, Hassel & Water Island tussendoor. Hassel Island was niet altijd een eiland, pas in 1919 werd het stuk land van St. Thomas gescheiden door het uitbreken van cholera en gebrek aan water voor een haven en dus werd er gedregd. Het landtongetje werd vooral gebruikt als een verdedigingspunt. Hierdoor zijn er nog restanten van forten en kanonnen te zien, met behulp van fondsen proberen ze de ruïnes weer te restaureren en behoort het eiland tot het Virgin Island National Park. Dus in principe varen we nu even over land ;-)
Water Island is het kleinste en vierde belangrijkste eiland van de USVI's en is pas sinds 1996 aan de Amerikaanse Maagdeneilanden toegevoegd, tot dan werd het bestuurd door de Federale overheid. Het is de verborgen schat van de Maagdeneilanden. Door de aanwezige verse watermeren, was dit eiland in de 18de eeuw een populaire water-bunker stop voor lange afstandsschepen. Minder dan tweehonderd bewoners telt het eiland, er zijn geen verkeerslichten, winkels of benzinestations. De hoofdvoertuigen zijn dan ook golfkarretjes en dinghy's. Al snel valt ons anker in Honeymoon Bay, Water Island. Ja, je leest het goed: het 'huwelijks-/trouw-strand/baai'. Maar ook vandaag heeft the Captain om uitstel gevraagd om de trouwbelofte te hernieuwen... Dus doen we dat op een ander keertje over, zeker ;-)
Honeymoon Beach heeft een mooi palmenstrand met enkele hutjes en twee beachbars. Heerlijk om weer van de boot te springen in glashelder water, als verfrissing...eum, in 31°C warm water! Hi, hi, hi,... Maar het voelt fijn en proper. Dat gevoel hadden we in de baai van Charlotte Amalie niet, ook al zagen we er enkele schildpadden en koraalvissen zwemmen.
De Piratenboot ligt ook in de baai, maar verzamelt even later zijn passagiers weer aan boord en vaart weg. Het strand is bijna helemaal voor ons alleen. 'Dinghy's' is de beachbar waar we met ons eigenste Dinghietje landen. Hier spoten we flamingo's, maar spijtig genoeg zijn ze van plastiek ;-) Ontmoetingen en babbels met gestrande zeilers, de barmeiden en locals, waaronder zelfs een hangmat-eilandbewoner zorgen voor een interessante avond. Een muzikant zorgt voor een streepje muziek en leuke nummers. We blijven ook meteen plakken en begrijpen ook waarom andere hier reeds zes, zeven of x-aantal jaren geleden zijn blijven hangen! Gezellig en iedereen kent weer iedereen.
Zullen wij al beginnen met een extra daggetje...
Elke dag wordt op de radiozender 'Pirate', na het nieuws, gemeld welke cruiseboten die dag aanwezig zijn in St. Thomas, van waar ze komen, in welke haven ze liggen en hoe laat ze weer uitvaren en naar waar. Om 17u verlaten ze meestal alweer het eiland. Ondertussen kunnen de passagiers even aan land en op verkenning gaan, shoppen of een excursie beleven, bvb.: een bootexcursie.
Wanneer we naar de tanksteiger in de haven Grande varen, liggen de verschillende excursieboten reeds te dobberen voor het cruiseschip en voor onze voeten. Terwijl we water tanken en benzine en wachten tot de dieselpomp werkt, zodat we die ook kunnen tanken, zien we de groepjes passagiers op de verschillende boten stappen: twee piratenboten, een catamaran, een glazenbodemboot, partyboot Kon Tiki, parachute- en speedboot. We zijn ze reeds allen hier of daar in een baai tegen gekomen. Bijna elke dag opnieuw...
Na een uur, hebben we genoeg gewacht en kan geen één van de ondertussen zes werknemers, diesel uit de pomp krijgen. We zullen wél ergens anders tanken. Ik krijg een lift met een golfkar, om in het kantoortje te gaan betalen. Wat een service ;-)
Wanneer ons anker weer ligt, gaan we op zoektocht naar een nieuwe boodschappentrolley en neem ik afscheid van onze koeltastrolley die we bij een vuilbak (toch één gevonden) achter laten... Als vervanging vinden we een opplooibare bolderkar! Redelijk groot van formaat, zowel in- als uitgeklapt. Al snel is deze gevuld met proviand, alsook Captain's favoriet: KitKat, hij is dus toch nog een chocoladeliefhebber en zoetekauw ;-)
Op motor varen we tussen de eilanden St. Thomas, Hassel & Water Island tussendoor. Hassel Island was niet altijd een eiland, pas in 1919 werd het stuk land van St. Thomas gescheiden door het uitbreken van cholera en gebrek aan water voor een haven en dus werd er gedregd. Het landtongetje werd vooral gebruikt als een verdedigingspunt. Hierdoor zijn er nog restanten van forten en kanonnen te zien, met behulp van fondsen proberen ze de ruïnes weer te restaureren en behoort het eiland tot het Virgin Island National Park. Dus in principe varen we nu even over land ;-)
Water Island is het kleinste en vierde belangrijkste eiland van de USVI's en is pas sinds 1996 aan de Amerikaanse Maagdeneilanden toegevoegd, tot dan werd het bestuurd door de Federale overheid. Het is de verborgen schat van de Maagdeneilanden. Door de aanwezige verse watermeren, was dit eiland in de 18de eeuw een populaire water-bunker stop voor lange afstandsschepen. Minder dan tweehonderd bewoners telt het eiland, er zijn geen verkeerslichten, winkels of benzinestations. De hoofdvoertuigen zijn dan ook golfkarretjes en dinghy's. Al snel valt ons anker in Honeymoon Bay, Water Island. Ja, je leest het goed: het 'huwelijks-/trouw-strand/baai'. Maar ook vandaag heeft the Captain om uitstel gevraagd om de trouwbelofte te hernieuwen... Dus doen we dat op een ander keertje over, zeker ;-)
Honeymoon Beach heeft een mooi palmenstrand met enkele hutjes en twee beachbars. Heerlijk om weer van de boot te springen in glashelder water, als verfrissing...eum, in 31°C warm water! Hi, hi, hi,... Maar het voelt fijn en proper. Dat gevoel hadden we in de baai van Charlotte Amalie niet, ook al zagen we er enkele schildpadden en koraalvissen zwemmen.
De Piratenboot ligt ook in de baai, maar verzamelt even later zijn passagiers weer aan boord en vaart weg. Het strand is bijna helemaal voor ons alleen. 'Dinghy's' is de beachbar waar we met ons eigenste Dinghietje landen. Hier spoten we flamingo's, maar spijtig genoeg zijn ze van plastiek ;-) Ontmoetingen en babbels met gestrande zeilers, de barmeiden en locals, waaronder zelfs een hangmat-eilandbewoner zorgen voor een interessante avond. Een muzikant zorgt voor een streepje muziek en leuke nummers. We blijven ook meteen plakken en begrijpen ook waarom andere hier reeds zes, zeven of x-aantal jaren geleden zijn blijven hangen! Gezellig en iedereen kent weer iedereen.
Zullen wij al beginnen met een extra daggetje...
zaterdag 16 april 2016
USVI's, St. Thomas, Charlotte Amalie 2(Caraïben)
Donderdag, 14 april '16
Al dagen zijn de gevoelstemperaturen nog tropischer hoger en de vochtige zwoele warmte voelen drukkend heet aan, doordat er weinig of geen wind is. Het regenwater-opvangzeil is al lang weer opgeborgen zonder een druppel op te leveren!
Toch wagen we ons aan de '99 steps'. Puffend en zwetend betreden we de trappen, die er trouwens meer dan 99 zijn, naar boven, richting het 'Blackbeard Castle'. Dit was in de 17de eeuw de verblijfplaats van de piraat Edward Teach, beter bekend als Blackbeard. Bij aankomst zijn alle poorten en hekken dicht. Door de spleten turen we om een blik proberen op te vangen van de restanten van het kasteel, nml. een toren met een groot beeld ervoor die Kapitein Zwartbaard voorstelt. Het is nu een hotel, maar normaal kan je de toren bezichtigen, behalve vandaag. Jammer, waarom zetten ze beneden niet even een bordje met de sluitingsdagen? Hebben we nu afgezien voor niks ?Neen, hoor, we krijgen hier gratis voor niks, een schitterend panoramisch uitzicht op de baai en onze dame, bovenop een gezonde exercise.
Hier boven zijn staan verschillende prachtige koloniale huizen van Spaanse of Deense architectuur.
Terug afdalen dan naar het Fort Christian, het oudste gebouw door de Denen gebouwd en waar nu het 'Virgin Island Museum' gevestigd is, dat met zijn bruin-bordeaux kleur en bouwstijl, ons naar Marrakech katapulteerd. Ook hier staan we voor gesloten deuren: 'gesloten wegens renovatie'! Gelukkig is de brandweerkazerne onder het fort gehuisvestigd, zo zien we toch nog iets van het fort ;-)
Ook de kabelbaan naar het panoramisch zicht op Flag Hill, Paradise Point is vandaag gesloten...
Is het omdat er vandaag slechts één cruiseschip in de stad ligt? Er rijden ook slechts enkele dure taxi-busjes rond en er is géén file vandaag... Tja, enkele duizenden mensen/toeristen minder vandaag en de monumenten en bevolking kan een dagje verlof nemen!
Het dagelijkse marktje is wél open en alle kraampjes zijn puilen uit met lokale producten, d.w.z.: t-shirts, petten, hoeden, tassen, bekers, glazen, enz...met 'St. Thomas' als opschrift. Leuk om door te slenteren, maar ze bieden allen hetzelfde aan, over héél de Caraïben en willen allen graag wat aan je verkopen. Tussen alle winkels zien we ook een bord staan met opschrift: 'Belgian Chocolate Factory'. The Captain is niet geïnteresseerd om hier veel dollars neer te tellen voor iets van zijn eigen land...het is nochtans chocolade! Is hij zoetekauw af?!
Met de 'one-dollar-safari'-bus rijen we richting het westen, naar Crown Bay. Hier nemen we een kijkje aan de haven en de aparte cruiseterminal, waar de enige cruiseboot van de dag ligt. Van ver zie ik een bekende vlag op het schip wapperen...zie ik dat goed?! Ja, het drijvende hotel komt uit Nederland, Veendam, het is de 'Holland America Line' die hier aan de kade ligt. De plaza bestaat uit winkels en winkels met juwelen en andere tax-free artikelen.
Dan maar naar de supermarkt en met onze handen en schouders beladen met boodschappen keren we met de bus weer naar ons Dinghietje.
Een tijdje later is het alweer zover, Twixx is klaar voor vertrek en vaart met haar bemanning reeds terug nr St. Maarten. Even knuffelen en zwaaien en afwachten waar we elkaar weer ergens in de Caraïben straks tegen komen of in Nederland of België tijdens ons bezoek daar... 'Goede Vaart, Brigitte & Rob en bedankt voor de leuke momenten samen.'
Al dinghieënd komen we toe in de Grande Marina en informeren of we morgen hier de watertank kunnen aanvullen en dat kan.
De volledige terminal en de Havensight Mall is gesloten, tja, het is hier stilletjes door de afwezigheid van cruiseschepen en de passagiers. Ooit, zes jaar geleden, hebben we hier reeds, als passagiers van zo'n schip, voet aan wal gezet. Maar nu dat we de twee Havensights en twee dokken hebben gezien, kunnen we het ons nog steeds niet herinneren, maar een portefeuille en strandtas met het logo van de 'Mountainbike Top en de naam St. Thomas erop, is het bewijs...in zes jaar kan er natuurlijk veel veranderen, hé...we zullen eens in onze foto's moeten grasduinen om het geheugen op te frissen ;-)
We stappen de Safari-bus op en rijden mee tot aan de Tutu Mall, een winkelcentrum een eindje van de stad, waar onder andere een Kmart is, een winkel waar je zowel een ruim assortiment food als non-food vindt. Hier schaffen we onszelf wat nieuw keukenmateriaal aan, dat aan vervanging toe was door veel gebruik en zout water.
Aan een honkbalveld in Frenchtown, kunnen we tijdens een snack supporteren voor de sportievelingen op het veld, alsook de plaatselijke dartsploegen die in de bar tegen elkaar strijden.
Al dagen zijn de gevoelstemperaturen nog tropischer hoger en de vochtige zwoele warmte voelen drukkend heet aan, doordat er weinig of geen wind is. Het regenwater-opvangzeil is al lang weer opgeborgen zonder een druppel op te leveren!
Toch wagen we ons aan de '99 steps'. Puffend en zwetend betreden we de trappen, die er trouwens meer dan 99 zijn, naar boven, richting het 'Blackbeard Castle'. Dit was in de 17de eeuw de verblijfplaats van de piraat Edward Teach, beter bekend als Blackbeard. Bij aankomst zijn alle poorten en hekken dicht. Door de spleten turen we om een blik proberen op te vangen van de restanten van het kasteel, nml. een toren met een groot beeld ervoor die Kapitein Zwartbaard voorstelt. Het is nu een hotel, maar normaal kan je de toren bezichtigen, behalve vandaag. Jammer, waarom zetten ze beneden niet even een bordje met de sluitingsdagen? Hebben we nu afgezien voor niks ?Neen, hoor, we krijgen hier gratis voor niks, een schitterend panoramisch uitzicht op de baai en onze dame, bovenop een gezonde exercise.
Hier boven zijn staan verschillende prachtige koloniale huizen van Spaanse of Deense architectuur.
Terug afdalen dan naar het Fort Christian, het oudste gebouw door de Denen gebouwd en waar nu het 'Virgin Island Museum' gevestigd is, dat met zijn bruin-bordeaux kleur en bouwstijl, ons naar Marrakech katapulteerd. Ook hier staan we voor gesloten deuren: 'gesloten wegens renovatie'! Gelukkig is de brandweerkazerne onder het fort gehuisvestigd, zo zien we toch nog iets van het fort ;-)
Ook de kabelbaan naar het panoramisch zicht op Flag Hill, Paradise Point is vandaag gesloten...
Is het omdat er vandaag slechts één cruiseschip in de stad ligt? Er rijden ook slechts enkele dure taxi-busjes rond en er is géén file vandaag... Tja, enkele duizenden mensen/toeristen minder vandaag en de monumenten en bevolking kan een dagje verlof nemen!
Het dagelijkse marktje is wél open en alle kraampjes zijn puilen uit met lokale producten, d.w.z.: t-shirts, petten, hoeden, tassen, bekers, glazen, enz...met 'St. Thomas' als opschrift. Leuk om door te slenteren, maar ze bieden allen hetzelfde aan, over héél de Caraïben en willen allen graag wat aan je verkopen. Tussen alle winkels zien we ook een bord staan met opschrift: 'Belgian Chocolate Factory'. The Captain is niet geïnteresseerd om hier veel dollars neer te tellen voor iets van zijn eigen land...het is nochtans chocolade! Is hij zoetekauw af?!
Met de 'one-dollar-safari'-bus rijen we richting het westen, naar Crown Bay. Hier nemen we een kijkje aan de haven en de aparte cruiseterminal, waar de enige cruiseboot van de dag ligt. Van ver zie ik een bekende vlag op het schip wapperen...zie ik dat goed?! Ja, het drijvende hotel komt uit Nederland, Veendam, het is de 'Holland America Line' die hier aan de kade ligt. De plaza bestaat uit winkels en winkels met juwelen en andere tax-free artikelen.
Dan maar naar de supermarkt en met onze handen en schouders beladen met boodschappen keren we met de bus weer naar ons Dinghietje.
Een tijdje later is het alweer zover, Twixx is klaar voor vertrek en vaart met haar bemanning reeds terug nr St. Maarten. Even knuffelen en zwaaien en afwachten waar we elkaar weer ergens in de Caraïben straks tegen komen of in Nederland of België tijdens ons bezoek daar... 'Goede Vaart, Brigitte & Rob en bedankt voor de leuke momenten samen.'
Al dinghieënd komen we toe in de Grande Marina en informeren of we morgen hier de watertank kunnen aanvullen en dat kan.
De volledige terminal en de Havensight Mall is gesloten, tja, het is hier stilletjes door de afwezigheid van cruiseschepen en de passagiers. Ooit, zes jaar geleden, hebben we hier reeds, als passagiers van zo'n schip, voet aan wal gezet. Maar nu dat we de twee Havensights en twee dokken hebben gezien, kunnen we het ons nog steeds niet herinneren, maar een portefeuille en strandtas met het logo van de 'Mountainbike Top en de naam St. Thomas erop, is het bewijs...in zes jaar kan er natuurlijk veel veranderen, hé...we zullen eens in onze foto's moeten grasduinen om het geheugen op te frissen ;-)
We stappen de Safari-bus op en rijden mee tot aan de Tutu Mall, een winkelcentrum een eindje van de stad, waar onder andere een Kmart is, een winkel waar je zowel een ruim assortiment food als non-food vindt. Hier schaffen we onszelf wat nieuw keukenmateriaal aan, dat aan vervanging toe was door veel gebruik en zout water.
Aan een honkbalveld in Frenchtown, kunnen we tijdens een snack supporteren voor de sportievelingen op het veld, alsook de plaatselijke dartsploegen die in de bar tegen elkaar strijden.
vrijdag 15 april 2016
USVI's, St. Thomas, Charlotte Amalie(Caraïben)
Woensdag, 13 april '16
Het eerste dat ik zie als ik in de kuip lig, is dat het Disney-cruiseschip in de haven ligt. Mickey en zijn vrienden zijn weer vlakbij ;-)
'Charlotte Amalie' is het paradijs voor tax-free shoppen. Althans als je van juwelen en diamanten houdt...de ene na de andere winkel bevind zich in de voormalige rumpakhuizen. De stad lijkt één groot winkelcentrum, met het hele jaar door uitverkoop. We lezen dat luxeartikelen als: parfum, sigaretten, alcohol, mode(merken), sieraden en elektrische apparaten hier vaak 50% goedkoper verkocht worden dan in het land van herkomst! Is het door dat we minder materialistisch behoevend zijn geworden, of omdat we slechts een kleine oppervlakte van woonst hebben, of omdat proviand onze belangrijkste behoefte is, dat het ons niet kan bekoren?! We lopen wél door mainstreet en aanschouwen enkele oude, prachtige Deense Koloniale bouwstijl-gebouwen. Verkopers proberen ons binnen te lokken en vele koopgrage cruise-passagiers lopen de vele winkels in en uit, al dan niet met een shoppingtas(je). Taxi-chauffeurs roepen je steeds toe: 'Back to the ship?' Ja, je hebt cruisers en cruisers...zie je het aan onze reeds een beetje getinte huidskleur of ons gedrag of uitzicht of staat er op ons voorhoofd: 'NIET geïnteresseerd!', maar we worden minder aangesproken dan de 'dagjes-toeristen'. Ook al hebben we niks nodig (misschien wél een nieuwe mini-laptop, onderwatercamera, IPad(voor mij!)) lopen we alle winkels voorbij, het is ons te druk en te opdringerig. Anderzijds hou ik van het flaneren tussen de winkels. The Captain heeft nog last van zijn kuit en dus stappen we langzaam en niet te ver, alhoewel we al snel in Frenchtown arriveren en na een natje weer terug stappen.
In de late namiddag nemen we samen met onze cruisevrienden, Brigitte & Rob een taxi-bus of beter de 'one-dollar'-bus (door de bevolking als de 'Safari'bus gekend) voor een tour van een stuk van het eiland. De kunst is om op de juiste bus te stappen, de goedkope, die waar de locals opzitten of de dure, waar enkel toeristen(v/d cruiseschepen) opzitten en waar je voor dezelfde rit wordt afgezet en het one or two-dollar ritje plots maal acht gedaan wordt! Het zijn allemaal open busjes met een dak en enkele rijen banken, waar je met z'n vijf naast elkaar kan zitten, ze hebben ook allen een het bord met 'taxi' op vermeld, alsook op de nummerplaat. Ze zijn eigendom van de bestuurder en rijden dus voor hun eigen inkomen. De ene bus heeft mooiere kleuren of decoratie dan de andere.
We belanden op de juiste bus en moeten ons met z'n vier verdelen over de banken: elk op een andere bank. Door op een belletje te drukken, hoort de chauffeur in zijn aparte bestuurscabine dat er een passagier uit wil en dan staat iedereen op of stapt uit om de laatste in de rij eruit te laten. Zo komen we in contact met de locals en schoolkinderen in uniform, maar ze zijn timide en maken niet snel een praatje.
Onderweg zien we nog meer 'Couleur local' en dat het toch ook een Caraïbisch karakter heeft: kleine huisjes, platen kotten, stort en afval overal...Jammer. Maar een vuilnisbak is in de verste verte niet te bekennen, enkele open containers zien we langs de weg staan, ver weg van de stad, maar waar moeten we in de stad onze afval achterlaten? En om een plastiek zakje meer of minder in de winkel zijn ze ook niet verlegen. Je boodschappen worden voor je ingepakt aan de kassa en telkens in twee zakjes over elkaar...kwestie van wat sterker te zijn zeker.
De façade voor de toeristen aan de waterkant, in de hotels en resorts, is mooi en netjes, maar daar achter ontdek je pas echt het leven op het eiland!
In Red Hook maken we een tussenstop en tanken we even bij in alweer een beruchte bar 'Duffy's Love Shack'. En zoals elke bar in de Maagdeneilanden, kan je ook hier merchandising: t-shirts, petjes, bekers, koelhouders, tassen, enz... Kopen met het logo van de bar op en een leuke tekening of tekst erbij. Zo maak je lopende reclame voor hen, slim bedacht!
Langs de lagoon rijden we met de bus terug naar de hoofdstad en dinghieën weer naar onze dames.
Het eerste dat ik zie als ik in de kuip lig, is dat het Disney-cruiseschip in de haven ligt. Mickey en zijn vrienden zijn weer vlakbij ;-)
'Charlotte Amalie' is het paradijs voor tax-free shoppen. Althans als je van juwelen en diamanten houdt...de ene na de andere winkel bevind zich in de voormalige rumpakhuizen. De stad lijkt één groot winkelcentrum, met het hele jaar door uitverkoop. We lezen dat luxeartikelen als: parfum, sigaretten, alcohol, mode(merken), sieraden en elektrische apparaten hier vaak 50% goedkoper verkocht worden dan in het land van herkomst! Is het door dat we minder materialistisch behoevend zijn geworden, of omdat we slechts een kleine oppervlakte van woonst hebben, of omdat proviand onze belangrijkste behoefte is, dat het ons niet kan bekoren?! We lopen wél door mainstreet en aanschouwen enkele oude, prachtige Deense Koloniale bouwstijl-gebouwen. Verkopers proberen ons binnen te lokken en vele koopgrage cruise-passagiers lopen de vele winkels in en uit, al dan niet met een shoppingtas(je). Taxi-chauffeurs roepen je steeds toe: 'Back to the ship?' Ja, je hebt cruisers en cruisers...zie je het aan onze reeds een beetje getinte huidskleur of ons gedrag of uitzicht of staat er op ons voorhoofd: 'NIET geïnteresseerd!', maar we worden minder aangesproken dan de 'dagjes-toeristen'. Ook al hebben we niks nodig (misschien wél een nieuwe mini-laptop, onderwatercamera, IPad(voor mij!)) lopen we alle winkels voorbij, het is ons te druk en te opdringerig. Anderzijds hou ik van het flaneren tussen de winkels. The Captain heeft nog last van zijn kuit en dus stappen we langzaam en niet te ver, alhoewel we al snel in Frenchtown arriveren en na een natje weer terug stappen.
In de late namiddag nemen we samen met onze cruisevrienden, Brigitte & Rob een taxi-bus of beter de 'one-dollar'-bus (door de bevolking als de 'Safari'bus gekend) voor een tour van een stuk van het eiland. De kunst is om op de juiste bus te stappen, de goedkope, die waar de locals opzitten of de dure, waar enkel toeristen(v/d cruiseschepen) opzitten en waar je voor dezelfde rit wordt afgezet en het one or two-dollar ritje plots maal acht gedaan wordt! Het zijn allemaal open busjes met een dak en enkele rijen banken, waar je met z'n vijf naast elkaar kan zitten, ze hebben ook allen een het bord met 'taxi' op vermeld, alsook op de nummerplaat. Ze zijn eigendom van de bestuurder en rijden dus voor hun eigen inkomen. De ene bus heeft mooiere kleuren of decoratie dan de andere.
We belanden op de juiste bus en moeten ons met z'n vier verdelen over de banken: elk op een andere bank. Door op een belletje te drukken, hoort de chauffeur in zijn aparte bestuurscabine dat er een passagier uit wil en dan staat iedereen op of stapt uit om de laatste in de rij eruit te laten. Zo komen we in contact met de locals en schoolkinderen in uniform, maar ze zijn timide en maken niet snel een praatje.
Onderweg zien we nog meer 'Couleur local' en dat het toch ook een Caraïbisch karakter heeft: kleine huisjes, platen kotten, stort en afval overal...Jammer. Maar een vuilnisbak is in de verste verte niet te bekennen, enkele open containers zien we langs de weg staan, ver weg van de stad, maar waar moeten we in de stad onze afval achterlaten? En om een plastiek zakje meer of minder in de winkel zijn ze ook niet verlegen. Je boodschappen worden voor je ingepakt aan de kassa en telkens in twee zakjes over elkaar...kwestie van wat sterker te zijn zeker.
De façade voor de toeristen aan de waterkant, in de hotels en resorts, is mooi en netjes, maar daar achter ontdek je pas echt het leven op het eiland!
In Red Hook maken we een tussenstop en tanken we even bij in alweer een beruchte bar 'Duffy's Love Shack'. En zoals elke bar in de Maagdeneilanden, kan je ook hier merchandising: t-shirts, petjes, bekers, koelhouders, tassen, enz... Kopen met het logo van de bar op en een leuke tekening of tekst erbij. Zo maak je lopende reclame voor hen, slim bedacht!
Langs de lagoon rijden we met de bus terug naar de hoofdstad en dinghieën weer naar onze dames.
USVI's, Great St. James Island, Christmas Cove - St. Thomas, Charlotte Amalie(Caraïben)
Dinsdag, 12 april 16
Onze ochtendgymnastiek is een snorkeltripje in Christmas Cove met daarna nog eentje als middagexecise in Frenchman Bay. Daar hebben we gezelschap van een piratenboot, met de naam: 'Blackbeard Revenge'. Al snel verlaten ze met luide muziek en volgeladen met excursiemensen de baai.
Op naar de hoofdstad, 'Charlotte Amalie'(19.000 inwoners). De haven van deze stad is al sinds de 17de eeuw een belangrijke ankerplaats. In deze tijd wordt ze wekelijks door tientallen cruiseschepen aangedaan. Ook nu liggen er drie langs de kade van 'Grande Marina' en één in de andere kant van de stad, in de haven, 'Crown Bay'. Een watervliegtuig land en stijgt weer op voor Zensation. Dit is de thuisbasis en heel de dag door vliegt hij op en af in de ankerbaai tussen en langs de geankerde zeilboten en hun hoge masten. Indrukwekkend om dit gade te slaan! Spijtig genoeg drijft er héél wat plastiek rond in de kom.
We liggen in het centrum, naast de hoofdweg, waar zware 'Amerikaanse Trucks' toeterend doorrijden en Johny's hun luide motor of muziekbousters laten horen. Het stoort ons niet...het is even een ander cd dan die met natuurgeluiden ;-)
Een grote dikke grijs-zwarte wolk hangt al even boven de stad en opent dan de sluizen en een heerlijk verkoelende bui valt er gedurende een half uur uit. Het moment om 'eindelijk' ons regen-opvang-zeil te testen, maar tegen dat ze goed en wel hangt en ook de te wassen kledij ophangt, is het alweer gestopt met regenen...
Twixx ligt hier in 'Frenchtown' aan een meerboei. Voor we ons anker droppen maken we reeds een praatje en even later droppen ook zij hun anker naast Zensation. Een borrel en weer wat bijpraten volgen meteen.
Oh, ja, als jullie reeds onderweg zijn voor de pizza's ...dan kom je te laat...ze zijn op! Twee vrijwilligers hebben zich met veel plezier en honger opgeofferd om ze te helpen wegwerken ;-)
Onze ochtendgymnastiek is een snorkeltripje in Christmas Cove met daarna nog eentje als middagexecise in Frenchman Bay. Daar hebben we gezelschap van een piratenboot, met de naam: 'Blackbeard Revenge'. Al snel verlaten ze met luide muziek en volgeladen met excursiemensen de baai.
Op naar de hoofdstad, 'Charlotte Amalie'(19.000 inwoners). De haven van deze stad is al sinds de 17de eeuw een belangrijke ankerplaats. In deze tijd wordt ze wekelijks door tientallen cruiseschepen aangedaan. Ook nu liggen er drie langs de kade van 'Grande Marina' en één in de andere kant van de stad, in de haven, 'Crown Bay'. Een watervliegtuig land en stijgt weer op voor Zensation. Dit is de thuisbasis en heel de dag door vliegt hij op en af in de ankerbaai tussen en langs de geankerde zeilboten en hun hoge masten. Indrukwekkend om dit gade te slaan! Spijtig genoeg drijft er héél wat plastiek rond in de kom.
We liggen in het centrum, naast de hoofdweg, waar zware 'Amerikaanse Trucks' toeterend doorrijden en Johny's hun luide motor of muziekbousters laten horen. Het stoort ons niet...het is even een ander cd dan die met natuurgeluiden ;-)
Een grote dikke grijs-zwarte wolk hangt al even boven de stad en opent dan de sluizen en een heerlijk verkoelende bui valt er gedurende een half uur uit. Het moment om 'eindelijk' ons regen-opvang-zeil te testen, maar tegen dat ze goed en wel hangt en ook de te wassen kledij ophangt, is het alweer gestopt met regenen...
Twixx ligt hier in 'Frenchtown' aan een meerboei. Voor we ons anker droppen maken we reeds een praatje en even later droppen ook zij hun anker naast Zensation. Een borrel en weer wat bijpraten volgen meteen.
Oh, ja, als jullie reeds onderweg zijn voor de pizza's ...dan kom je te laat...ze zijn op! Twee vrijwilligers hebben zich met veel plezier en honger opgeofferd om ze te helpen wegwerken ;-)
USVI's, St. John, Cruz Bay - St. Thomas, Red Hook - St. James Island, Christmas Cove(Caraïben)
Maandag, 11 april '16
Nadat we onze afval hebben weggebracht en de enveloppe met verschuldigde moering-dollars hebben afgegeven in het Virgin Island National Park Visitors Center, zetten we zeil richting het eiland St. Thomas.
Het tweede grootste eiland van de Amerikaans Maagdeneilanden, met 80km2. Het is bergachtig, dichtbegroeid en omring door prachtige stranden. Het is ook het drukst bezochte van de drie USVI's.
In Red Hook gaan we op verkenning, het is niet groot, maar gezellig met enkele bars en een mooie, verzorgde, goedgevulde supermarkt. Stappen gaat niet zo goed voor Geert, hij heeft last van pijn in zijn rechter kuit. Dus relaxen we vooral op een terras met WiFi ;-)
In de late namiddag komen we met een kaart en informatieboekjes over het eiland, onder de arm, weer aan boord en varen we op motor, tegen wind en stroom in naar het kleine eiland Great St. James. In de pilot lezen we over een mooie snorkelplek aan het eiland in Christmas Cove en een 'pizza-boot'. En ja, de boot ligt er echt en heeft heel wat klanten tegen de romp liggen. Uit nieuwsgierigheid en honger dinghieën we er naar toe en bestellen twee pizza's van 16"(=inch, hoeveel cm is dat? x 2,5 ongeveer= +/- 40cm, rekenen dit pas uit na de bestelling) Als we afrekenen(géén prijslijst) denken we dat het een vergissing is...we hebben toch maar twee pizza's besteld, toch niet voor heel de baai! Of zijn ze misschien van goud? Twee grote dozen krijgen we in ruil toegereikt...als de pizza's even groot zijn als hun verpakking, dan eten binnen tien dagen nog pizza!
Ze zijn inderdaad 'huge', we kunnen de andere cruisers best uitnodigen! De samenstelling/combinaties zijn apart, alles behalve een klassieke margharita en het deeg is lekker. Wouw, one slize vult meteen een groot deel van onze maag en stilt snel onze honger...ja, die Amerikaanse porties zijn wij kleine Europeanen niet gewoon en we laten ons er steeds door verrassen. Één of beter een halve pizza voor ons twee, van deze grootte, zou voldoende zijn. Nu kunnen we er nog lang van geleden en brengt dat goud nog wat op, door andere maaltijd-uitgaven uit te sparen.
Iemand zin in pizza?! Kom maar af ;-)
Nadat we onze afval hebben weggebracht en de enveloppe met verschuldigde moering-dollars hebben afgegeven in het Virgin Island National Park Visitors Center, zetten we zeil richting het eiland St. Thomas.
Het tweede grootste eiland van de Amerikaans Maagdeneilanden, met 80km2. Het is bergachtig, dichtbegroeid en omring door prachtige stranden. Het is ook het drukst bezochte van de drie USVI's.
In Red Hook gaan we op verkenning, het is niet groot, maar gezellig met enkele bars en een mooie, verzorgde, goedgevulde supermarkt. Stappen gaat niet zo goed voor Geert, hij heeft last van pijn in zijn rechter kuit. Dus relaxen we vooral op een terras met WiFi ;-)
In de late namiddag komen we met een kaart en informatieboekjes over het eiland, onder de arm, weer aan boord en varen we op motor, tegen wind en stroom in naar het kleine eiland Great St. James. In de pilot lezen we over een mooie snorkelplek aan het eiland in Christmas Cove en een 'pizza-boot'. En ja, de boot ligt er echt en heeft heel wat klanten tegen de romp liggen. Uit nieuwsgierigheid en honger dinghieën we er naar toe en bestellen twee pizza's van 16"(=inch, hoeveel cm is dat? x 2,5 ongeveer= +/- 40cm, rekenen dit pas uit na de bestelling) Als we afrekenen(géén prijslijst) denken we dat het een vergissing is...we hebben toch maar twee pizza's besteld, toch niet voor heel de baai! Of zijn ze misschien van goud? Twee grote dozen krijgen we in ruil toegereikt...als de pizza's even groot zijn als hun verpakking, dan eten binnen tien dagen nog pizza!
Ze zijn inderdaad 'huge', we kunnen de andere cruisers best uitnodigen! De samenstelling/combinaties zijn apart, alles behalve een klassieke margharita en het deeg is lekker. Wouw, one slize vult meteen een groot deel van onze maag en stilt snel onze honger...ja, die Amerikaanse porties zijn wij kleine Europeanen niet gewoon en we laten ons er steeds door verrassen. Één of beter een halve pizza voor ons twee, van deze grootte, zou voldoende zijn. Nu kunnen we er nog lang van geleden en brengt dat goud nog wat op, door andere maaltijd-uitgaven uit te sparen.
Iemand zin in pizza?! Kom maar af ;-)
dinsdag 12 april 2016
BVI's, St. John, Cinnamon Bay - Trunk Bay - Caneel & Salmon Bay - Cruz Bay(Caraïben)
Zondag, 10 april '16
De vele vogels die tussen de bomen leven op Cinnamon Cay zingen en fluiten al vrolijk. Het snorkelparadijs roept. Er zouden hier langoesten en krabben vertoeven en het is toegestaan om twee per persoon te vangen...mmm...laat maar komen. Wanneer we in onze dinghy stappen, komt er weer een zandhaai vanonder Zensation gezwommen. Even snel zwemt hij terug naar de kiel. Wat vinden die beesten daar zo aantrekkelijk of lekkers? Of zoeken ze bescherming bij onze dame voor grotere vijanden?
Gelukkig krijgen we onderweg enkele zeeschildpadden te zien. Ons Dinghietje hangen we vast aan een boei en we verdwijnen onder water.
Rondje eilandje lijkt wat groot, we zullen wel zien hoever we zwemmen, maar voor we het weten, zijn we weer helemaal rondgezwommen en hebben we weer heel wat pracht en praal onder water gezien. Zelfs een afdruk van een zeeschildpad in het witte gegolfde zand onder ons, ontdekken we, daar heeft er zeker eentje gerust.
Krabben of langoesten blinken in hun afwezigheid, dus komen we zonder vangst terug aan boord. Gelukkig hebben we nog wat lekkers in de vriezer zitten ;-)
Op naar de volgende baai, 'Trunk Bay'. Hier treffen we een druk bezocht strand met zelfs twee reddershuisje á la Miami Beach en wie zien we door onze verrekijker in haar rode badpak daar staan...is ze het...zou het...ja, het lijkt wél Pamela Anderson van Bay Watch! Hi, hi, hi,...van ver twee druppels water ;-)
Aan 'Trunk Cay' zouden grotten, spleten en een onderwaterpad lopen. Deze Zeemmeerman &-min zijn er klaar voor!
Eerst moeten we een eind zwemmen tot aan de rots/eiland. Maar op onze tocht merken we een zeeschildpad op, die net boeven de bodem zwemt, we volgen hem een tijdje in de hoop dat ie naar boven komt gezwommen, maar de schildpad heeft ons in de gaten en blijft rustig verder zwemmen...verder weg van de Cay...jammer. We vervolgen elk onze weg.
Op de bodem aan het eiland vinden we een pad van opschriften over het leven van het koraal en de vissen. Een leuke, originele manier om wat bij te leren ;-)
Dit is alweer een prachtige snorkelplaats en we zien zelfs pijlinktvissen...mmm...lekker, dan toch nog kans op een eigen vangst! We laten ze met z'n vier maar rustig verder zwemmen...we hebben al wat uit de vriezer genomen voor vanavond.
Het wordt moeilijker en moeilijker om te oordelen welke de mooiste snorkelplek(ken) is/zijn, elke plaats heeft ander bewoners van koraal en vissen, grootten en kleuren.
Sinds ons vertrek plaats ik naast elke stopplaats plus- of minpunten(in de kleuren groen & rood) in het logboek. Ondertussen worden ook de snorkelplaatsen beoordeeld en staan er in plaats van één plus- of minteken (of beide), hier en daar al twee of drie groene plustekens! Het wordt er écht niet gemakkelijker op, maar zo weten we later misschien nog of die plaats wél of niet de moeite is om nog een keer naar toe te gaan.
Na elke snorkeltrip nemen we de 'Marine PictoLife'- boekjes ter hand en gaan we op zoek naar al het koraal en vissen dat we gespot hebben. Bij de afbeeldingen staat de benaming in zes talen, in welke diepte ze leven, wat ze eten, hoe groot ze worden en welke kleur ze hebben, giftig of eetbaar zijn, hun gedrag, gevaarlijk, levensduur, enz... Heel interessant en leerrijk en leuk.
We maken nog even een lunchstop bij een grote baai met twee namen, nml.: 'Caneel & Salmon Bay' en er is ook nog een mooi strand met de naam 'Honeymoon Beach'...brengt me op ideeën... 'Lovertje wil je nog een keertje met me trouwen?' Toch romantisch, hé! Zijn antwoord op deze vraag (die ik vaak stel): 'Ja, maar niet vandaag...' ;-)
Er is een prachtig resort in de baai. We dinghieën er naar toe, maar zijn even snel weer terug...ze hebben WiFi, maar die is niet GRATIS($10) en de prijs van een drankje (dat zal ook zijn prijs hebben!) willen we niet weten, als in de pilot staat geschreven dat een overnachting op het resort 300$/N kost!!! Maar het is prachtig!
Dus meerboei los en varen terug naar ons startpunt, Cruz Bay. Na drie keer het anker te laten vallen, vinden we toch nog een geschikt plekje voor ons huis en worden we meteen verwelkomt door...ja, ja, alweer een zandhaai!
Aan de wal is Happy Hour reeds gestart en de sfeer zit er goed in. Ja, ja, zelfs enkele boten komen tot op het strand gevaren om mee te feesten!
P.S.: onze diepvriesvangst/-maaltijd smaakt ons zéér goed ;-)
De vele vogels die tussen de bomen leven op Cinnamon Cay zingen en fluiten al vrolijk. Het snorkelparadijs roept. Er zouden hier langoesten en krabben vertoeven en het is toegestaan om twee per persoon te vangen...mmm...laat maar komen. Wanneer we in onze dinghy stappen, komt er weer een zandhaai vanonder Zensation gezwommen. Even snel zwemt hij terug naar de kiel. Wat vinden die beesten daar zo aantrekkelijk of lekkers? Of zoeken ze bescherming bij onze dame voor grotere vijanden?
Gelukkig krijgen we onderweg enkele zeeschildpadden te zien. Ons Dinghietje hangen we vast aan een boei en we verdwijnen onder water.
Rondje eilandje lijkt wat groot, we zullen wel zien hoever we zwemmen, maar voor we het weten, zijn we weer helemaal rondgezwommen en hebben we weer heel wat pracht en praal onder water gezien. Zelfs een afdruk van een zeeschildpad in het witte gegolfde zand onder ons, ontdekken we, daar heeft er zeker eentje gerust.
Krabben of langoesten blinken in hun afwezigheid, dus komen we zonder vangst terug aan boord. Gelukkig hebben we nog wat lekkers in de vriezer zitten ;-)
Op naar de volgende baai, 'Trunk Bay'. Hier treffen we een druk bezocht strand met zelfs twee reddershuisje á la Miami Beach en wie zien we door onze verrekijker in haar rode badpak daar staan...is ze het...zou het...ja, het lijkt wél Pamela Anderson van Bay Watch! Hi, hi, hi,...van ver twee druppels water ;-)
Aan 'Trunk Cay' zouden grotten, spleten en een onderwaterpad lopen. Deze Zeemmeerman &-min zijn er klaar voor!
Eerst moeten we een eind zwemmen tot aan de rots/eiland. Maar op onze tocht merken we een zeeschildpad op, die net boeven de bodem zwemt, we volgen hem een tijdje in de hoop dat ie naar boven komt gezwommen, maar de schildpad heeft ons in de gaten en blijft rustig verder zwemmen...verder weg van de Cay...jammer. We vervolgen elk onze weg.
Op de bodem aan het eiland vinden we een pad van opschriften over het leven van het koraal en de vissen. Een leuke, originele manier om wat bij te leren ;-)
Dit is alweer een prachtige snorkelplaats en we zien zelfs pijlinktvissen...mmm...lekker, dan toch nog kans op een eigen vangst! We laten ze met z'n vier maar rustig verder zwemmen...we hebben al wat uit de vriezer genomen voor vanavond.
Het wordt moeilijker en moeilijker om te oordelen welke de mooiste snorkelplek(ken) is/zijn, elke plaats heeft ander bewoners van koraal en vissen, grootten en kleuren.
Sinds ons vertrek plaats ik naast elke stopplaats plus- of minpunten(in de kleuren groen & rood) in het logboek. Ondertussen worden ook de snorkelplaatsen beoordeeld en staan er in plaats van één plus- of minteken (of beide), hier en daar al twee of drie groene plustekens! Het wordt er écht niet gemakkelijker op, maar zo weten we later misschien nog of die plaats wél of niet de moeite is om nog een keer naar toe te gaan.
Na elke snorkeltrip nemen we de 'Marine PictoLife'- boekjes ter hand en gaan we op zoek naar al het koraal en vissen dat we gespot hebben. Bij de afbeeldingen staat de benaming in zes talen, in welke diepte ze leven, wat ze eten, hoe groot ze worden en welke kleur ze hebben, giftig of eetbaar zijn, hun gedrag, gevaarlijk, levensduur, enz... Heel interessant en leerrijk en leuk.
We maken nog even een lunchstop bij een grote baai met twee namen, nml.: 'Caneel & Salmon Bay' en er is ook nog een mooi strand met de naam 'Honeymoon Beach'...brengt me op ideeën... 'Lovertje wil je nog een keertje met me trouwen?' Toch romantisch, hé! Zijn antwoord op deze vraag (die ik vaak stel): 'Ja, maar niet vandaag...' ;-)
Er is een prachtig resort in de baai. We dinghieën er naar toe, maar zijn even snel weer terug...ze hebben WiFi, maar die is niet GRATIS($10) en de prijs van een drankje (dat zal ook zijn prijs hebben!) willen we niet weten, als in de pilot staat geschreven dat een overnachting op het resort 300$/N kost!!! Maar het is prachtig!
Dus meerboei los en varen terug naar ons startpunt, Cruz Bay. Na drie keer het anker te laten vallen, vinden we toch nog een geschikt plekje voor ons huis en worden we meteen verwelkomt door...ja, ja, alweer een zandhaai!
Aan de wal is Happy Hour reeds gestart en de sfeer zit er goed in. Ja, ja, zelfs enkele boten komen tot op het strand gevaren om mee te feesten!
P.S.: onze diepvriesvangst/-maaltijd smaakt ons zéér goed ;-)
maandag 11 april 2016
USVI's, St. John, Coral Harbor - Waterlemon Bay - Francis & Maho Bay - Cinnamon Bay(Caraïben)
Zaterdag, 9 april '16
Vandaag zeilen we eerst een stuk van de noord- naar de zuidkant van het eiland. Daar maken we een snorkelstop in 'Waterlemon Bay'(mooie naam, hé), er ligt gelijknamige Cay/rots in de baai. Daar is het te doen, volgens onze informatie. Vanaf onze dame zwemmen we naar de rots, die een klein wit streepje strand heeft aan één kant, dat als een tong boven water steekt. Rondom het strand bevindt zich een prachtige blauwe kleur van water. We snorkelen rond de rots en treffen prachtig groot kleurrijk koraal net onder de waterlijn. Het is opletten waar we overzwemmen en geen koraal raken met onze zwemvliezen, of één van de honderden grote zwarte zeeëgels, met giftige stekels aanraken. Er wonen hier heel wat vissen en we zien weer andere exemplaren. Een prachtige snorkelplek, de mooiste tot nu toe...we krijgen er niet genoeg van en blijven meermaals roerloos hangen boven enkele bewoners. Hen zien zwemmen, drijven, spelen en nieuwsgierig dichterbij komen...dit is een 'echt' aquarium!
Op voorzeil laten we de mooring los en varen verder. De tweede stop ligt tussen 'Francis' en 'Maho Bay' twee prachtige baaien met witte stranden waarvoor ze een pot appelblauwzeegroene verf hebben uitgegoten! Hoe doet moedertje natuur dat toch? De kleuren van het water blijven ons verbazen... Ze zijn ook zo veranderlijk door de ondergrond, de zon, de wolken,... Oogverblindend om te zien! Sorry, dat we steeds weer in herhaling vallen, maar het zijn allemaal 'plaatjes' en het blijft ons elke keer weer opnieuw bekoren ;-)
We zwemmen naar 'Maho Point', dat vooruitsteekt tussen de twee baaien. Hier zien we mooi koraal en vissen, maar het water is wat troebel en het zicht is matig. Komt dit door de stroming of de zon die af en toe achter de wolken verdwijnt.
Een houten vlot met groene vlag, een bord en een bak met een gleuf op, doet dienst als 'fee-depo' voor de moorings. Hier moet je je enveloppe met gegevens en verschuldigde dollars instoppen voor je overnachting(en) in het park. Zou iedereen zo eerlijk zijn om dit te doen?
Opspringende vissen die opgejaagd worden en verschillende vogelsoorten, waaronder pelikanen, die gretig mee jagen, zorgen voor spektakel rond Zensation.
Op het strand van Maho Bay staan enkele gebouwen en volgens onze pilot zijn er drie horecazaken. Voor we het strand bereiken, met ons Dinghietje, zien we een zeeschildpad die enkele keren zijn kopje boven water steekt. Er staat geen branding op het strand en onze natte landing verloopt goed en gemoedelijk.
Een idyllisch mooi lang wit strand met struiken en palmbomen, wat mensen, een pick-nick plaats en enkele tsunami vluchtroute-borden...Ja, zulke borden komen we steeds weer tegen, sinds Martinique staan ze op de meeste eilanden...blijft raar om er mee geconfronteerd te worden...laat staan dat we het zouden meemaken...minder idyllisch, maar daar denken we niet aan!
De horecazaken zijn niet aanwezig, wél enkele gebouwen met gesloten slagvensters...
Een wezel, wret of dergelijks loopt door de struiken en over het zand en verschuilt zich in een holletje. Terug aan de dinghy, zien we tussen de struiken een hert en enkele meters verder nog één. Ongelooflijk hoe rustig ze blijven staan en poseren voor de foto. Deze prachtige dieren hadden we hier niet verwacht! De natuur heeft hier duidelijk verschillende schatten... Weer wat anders dan al die levende wezens die we door onze duikbril zien, hi, hi, hi,...
Net voor zonsondergang besluiten we nog een klein stukje verder te varen naar 'Cinnamon Bay'(alweer een mooie naam of lekker of hoe dat je het zelf vindt als je het vertaald). Hier zou een camping zijn en ook een zaak. Maar door de verrekijker zien we enkele bungalows met mensen in hangmatten en stoelen en een groter gebouw met alsook gesloten slagvensters! Aan de westkant van de baai, ver van de camping, is de heuvelvlank en top weer volgebouwd met koninklijke villa's, we dachten deze in het Nationaal Park niet meer aan te treffen. Staan die wél op zijn plaats? Zijn het ecologisch verantwoorde gebouwen? Prachtig zijn ze alleszins!
Het eilandje/rots 'Cinnamon Cay' ligt vlakbij en zou een mooie snorkelplaats zijn...morgen als de weer zon op is kunnen we een kijkje gaan nemen.
Ondertussen zakt de zon achter een heuvel. Het is tijd: bar/restaurant 'Zensation' opent haar deuren met 'VIP-All Inn'-arrangement voor de opvarende ;-)
Vandaag zeilen we eerst een stuk van de noord- naar de zuidkant van het eiland. Daar maken we een snorkelstop in 'Waterlemon Bay'(mooie naam, hé), er ligt gelijknamige Cay/rots in de baai. Daar is het te doen, volgens onze informatie. Vanaf onze dame zwemmen we naar de rots, die een klein wit streepje strand heeft aan één kant, dat als een tong boven water steekt. Rondom het strand bevindt zich een prachtige blauwe kleur van water. We snorkelen rond de rots en treffen prachtig groot kleurrijk koraal net onder de waterlijn. Het is opletten waar we overzwemmen en geen koraal raken met onze zwemvliezen, of één van de honderden grote zwarte zeeëgels, met giftige stekels aanraken. Er wonen hier heel wat vissen en we zien weer andere exemplaren. Een prachtige snorkelplek, de mooiste tot nu toe...we krijgen er niet genoeg van en blijven meermaals roerloos hangen boven enkele bewoners. Hen zien zwemmen, drijven, spelen en nieuwsgierig dichterbij komen...dit is een 'echt' aquarium!
Op voorzeil laten we de mooring los en varen verder. De tweede stop ligt tussen 'Francis' en 'Maho Bay' twee prachtige baaien met witte stranden waarvoor ze een pot appelblauwzeegroene verf hebben uitgegoten! Hoe doet moedertje natuur dat toch? De kleuren van het water blijven ons verbazen... Ze zijn ook zo veranderlijk door de ondergrond, de zon, de wolken,... Oogverblindend om te zien! Sorry, dat we steeds weer in herhaling vallen, maar het zijn allemaal 'plaatjes' en het blijft ons elke keer weer opnieuw bekoren ;-)
We zwemmen naar 'Maho Point', dat vooruitsteekt tussen de twee baaien. Hier zien we mooi koraal en vissen, maar het water is wat troebel en het zicht is matig. Komt dit door de stroming of de zon die af en toe achter de wolken verdwijnt.
Een houten vlot met groene vlag, een bord en een bak met een gleuf op, doet dienst als 'fee-depo' voor de moorings. Hier moet je je enveloppe met gegevens en verschuldigde dollars instoppen voor je overnachting(en) in het park. Zou iedereen zo eerlijk zijn om dit te doen?
Opspringende vissen die opgejaagd worden en verschillende vogelsoorten, waaronder pelikanen, die gretig mee jagen, zorgen voor spektakel rond Zensation.
Op het strand van Maho Bay staan enkele gebouwen en volgens onze pilot zijn er drie horecazaken. Voor we het strand bereiken, met ons Dinghietje, zien we een zeeschildpad die enkele keren zijn kopje boven water steekt. Er staat geen branding op het strand en onze natte landing verloopt goed en gemoedelijk.
Een idyllisch mooi lang wit strand met struiken en palmbomen, wat mensen, een pick-nick plaats en enkele tsunami vluchtroute-borden...Ja, zulke borden komen we steeds weer tegen, sinds Martinique staan ze op de meeste eilanden...blijft raar om er mee geconfronteerd te worden...laat staan dat we het zouden meemaken...minder idyllisch, maar daar denken we niet aan!
De horecazaken zijn niet aanwezig, wél enkele gebouwen met gesloten slagvensters...
Een wezel, wret of dergelijks loopt door de struiken en over het zand en verschuilt zich in een holletje. Terug aan de dinghy, zien we tussen de struiken een hert en enkele meters verder nog één. Ongelooflijk hoe rustig ze blijven staan en poseren voor de foto. Deze prachtige dieren hadden we hier niet verwacht! De natuur heeft hier duidelijk verschillende schatten... Weer wat anders dan al die levende wezens die we door onze duikbril zien, hi, hi, hi,...
Net voor zonsondergang besluiten we nog een klein stukje verder te varen naar 'Cinnamon Bay'(alweer een mooie naam of lekker of hoe dat je het zelf vindt als je het vertaald). Hier zou een camping zijn en ook een zaak. Maar door de verrekijker zien we enkele bungalows met mensen in hangmatten en stoelen en een groter gebouw met alsook gesloten slagvensters! Aan de westkant van de baai, ver van de camping, is de heuvelvlank en top weer volgebouwd met koninklijke villa's, we dachten deze in het Nationaal Park niet meer aan te treffen. Staan die wél op zijn plaats? Zijn het ecologisch verantwoorde gebouwen? Prachtig zijn ze alleszins!
Het eilandje/rots 'Cinnamon Cay' ligt vlakbij en zou een mooie snorkelplaats zijn...morgen als de weer zon op is kunnen we een kijkje gaan nemen.
Ondertussen zakt de zon achter een heuvel. Het is tijd: bar/restaurant 'Zensation' opent haar deuren met 'VIP-All Inn'-arrangement voor de opvarende ;-)
USVI's, St. John, Rendezvous Bay, Klein Bay - Lamshure Bay - Salt Pond Bay, Ram Head - Coral Harbor(Caraïben)
Vrijdag, 8 april '16
De stilte en rust in de baai wordt begeleid door het natuurlijke geruis van de golfjes die op en af het kiezelstrand rollen. Een rustgevend geluid, waar een natuur-cd niet tegenop kan ;-) Zensation en haar crew hebben zalig geslapen.
Een stukje brood gaat na het ontbijt overboord en meteen hapt er een zandhaai naar!
Ik zie liever elke dag een zeeschildpad als water-huisdier dan deze beesten!
De wandel -/hikeroutes laten we voor wat ze zijn en we starten aan onze Tour langs het Nationale Park en de vele snorkelplekken langs de kustlijn en talrijke baaien. Over het water kunnen we met Zensation het hele eiland rond zeilen en kiezen welke baai en snorkelplek we willen ontdekken, wat een vrijheid en luxe!
Als eerste stop, nemen we een meerboei bij 'Little Lameshur Bay'. Onder de boot zien we twee roggen die wat zand doen opwaaien door het op en neer bewegen van hun vleugels(of hoe heten die fladderende vinnen?). Toch een indrukwekkende vis om gade te slaan. Er zwemmen ook wat vissen en een Baracuda van 70cm zwemt voor ons langs, maar er is weinig koraal en ook kleur is de grootste afwezige. Voor het aan boord gaan probeer ik nog een pok van het roer te prutsen en beschadig mijn eigen wijsvinger aan de scherpe bovenkant van de pok...een stuk vel mist mijn vinger nu..auwtch!
Voorzeil op en zeilen naar de volgende baai. The Captain denkt een fontein van een walvis te zien en even de rug...
'Salt Pont Bay' is onze volgende snorkelstop. Hoe verder we naar de punt van 'Ram Head' zwemmen, hoe rijker en kleurrijker het koraal, alsook het aantal en soorten vissen. We zwemmen heel wat af op een dag: van de boot naar het rif, het koraalrif op en af en weer naar de boot. Onze wereld speelt ons de laatste tijd grotendeels onder water af, of ter verbetering: onze avonturen en belevenissen. Met gebaren proberen we onder water met elkaar te communiceren. The Captain draagt voor alle 'veiligheid' zijn duikmes en we blijven dicht bij elkaar...'Safety First'! Hi, hi, hi,...
The Captain merkt een grote bewegende vlek voor ons op en het lijkt wél een kleine bultrug die dichter bij komt...ik knijp hem in z'n arm, maar dan zie ik dat het een grote school donkerblauwe vissen zijn ;-) Ook mooi en indrukwekkend...
Onze overnachtingsplek ligt buiten het Nationaal park en dus zoeken we tussen de vele privé-moorings een geschikte ankerplek. In de baai van 'Coral Harbor' liggen veel verlaten boten, verwaarloosde gedrochten met een baard onderaan van hier tot in Tokyo of overgevulde gangboorden en dekken die fungeren als woonboten...hier liggen héél wat boten met een verhaal...of net niet...who will tell?! Wél jammer. Dachten dat het hier wél anders zou zijn met het Nationaal park, maar spijtig genoeg zien we ook hier wrakken aan de kant liggen te vergaan en op te roesten! En dan hebben we het nog niet gehad over de gigantische terreinwagens waar ze hier nog met rondrijden met grote motoren die liters benzine slikken en uitstoten... Toch niet zo natuurvriendelijk :-(
We hebben een beetje een 'Spooky'-gevoel bij de baai. Er is weinig leven te bespeuren om ons heen.
Dan maar even naar de andere kant van de baai dinghieën, ondertussen is het vier uur en we treffen een overvolle dinghysteiger aan. Al snel wordt duidelijk dat iedereen zich in de bar 'Skinny Legs' bevindt. The 'place to be' voor yachtsmen. De zoveelste typische bar die door gestrande zeilers wordt gekleurd en opgevrolijkt door souvenirs aan de houten balken van het dak met: vlaggetjes, t-shirts, opschriften, schoeisel, enz... Het geeft een gezellige 'doe maar gewoon'-sfeer en iedereen praat met iedereen. Het enige minpunt is het ontbreken van WiFi.
Dan maar naar de ander kant van de baai dinghieën, naar de straatkant. Eerder zagen we vanop Zensation,met de verrekijker, dat daar ook bars zijn. Deze staan ook beschreven in de pilot. Alleen missen we een dinghysteiger en moeten we landen op het kiezelstrand en de dinghy er verderop dragen naar boven..auw, auw, auw, zo pijnlijk aan onze blote voeten!
Daar treffen we wél een bar/restaurant met WiFi en een goede twee-koppige band die met een mondharmonica, gitaren en mooie stemmen, een prachtig optreden brengen. Maar ook de andere bars hebben vanavond een muziekband te gast.
Terug aan boord genieten we in de kuip van de muziek en het gezang dat de verschillende muzikanten brengen...vrijdagavond=de start van het weekend!
De stilte en rust in de baai wordt begeleid door het natuurlijke geruis van de golfjes die op en af het kiezelstrand rollen. Een rustgevend geluid, waar een natuur-cd niet tegenop kan ;-) Zensation en haar crew hebben zalig geslapen.
Een stukje brood gaat na het ontbijt overboord en meteen hapt er een zandhaai naar!
Ik zie liever elke dag een zeeschildpad als water-huisdier dan deze beesten!
De wandel -/hikeroutes laten we voor wat ze zijn en we starten aan onze Tour langs het Nationale Park en de vele snorkelplekken langs de kustlijn en talrijke baaien. Over het water kunnen we met Zensation het hele eiland rond zeilen en kiezen welke baai en snorkelplek we willen ontdekken, wat een vrijheid en luxe!
Als eerste stop, nemen we een meerboei bij 'Little Lameshur Bay'. Onder de boot zien we twee roggen die wat zand doen opwaaien door het op en neer bewegen van hun vleugels(of hoe heten die fladderende vinnen?). Toch een indrukwekkende vis om gade te slaan. Er zwemmen ook wat vissen en een Baracuda van 70cm zwemt voor ons langs, maar er is weinig koraal en ook kleur is de grootste afwezige. Voor het aan boord gaan probeer ik nog een pok van het roer te prutsen en beschadig mijn eigen wijsvinger aan de scherpe bovenkant van de pok...een stuk vel mist mijn vinger nu..auwtch!
Voorzeil op en zeilen naar de volgende baai. The Captain denkt een fontein van een walvis te zien en even de rug...
'Salt Pont Bay' is onze volgende snorkelstop. Hoe verder we naar de punt van 'Ram Head' zwemmen, hoe rijker en kleurrijker het koraal, alsook het aantal en soorten vissen. We zwemmen heel wat af op een dag: van de boot naar het rif, het koraalrif op en af en weer naar de boot. Onze wereld speelt ons de laatste tijd grotendeels onder water af, of ter verbetering: onze avonturen en belevenissen. Met gebaren proberen we onder water met elkaar te communiceren. The Captain draagt voor alle 'veiligheid' zijn duikmes en we blijven dicht bij elkaar...'Safety First'! Hi, hi, hi,...
The Captain merkt een grote bewegende vlek voor ons op en het lijkt wél een kleine bultrug die dichter bij komt...ik knijp hem in z'n arm, maar dan zie ik dat het een grote school donkerblauwe vissen zijn ;-) Ook mooi en indrukwekkend...
Onze overnachtingsplek ligt buiten het Nationaal park en dus zoeken we tussen de vele privé-moorings een geschikte ankerplek. In de baai van 'Coral Harbor' liggen veel verlaten boten, verwaarloosde gedrochten met een baard onderaan van hier tot in Tokyo of overgevulde gangboorden en dekken die fungeren als woonboten...hier liggen héél wat boten met een verhaal...of net niet...who will tell?! Wél jammer. Dachten dat het hier wél anders zou zijn met het Nationaal park, maar spijtig genoeg zien we ook hier wrakken aan de kant liggen te vergaan en op te roesten! En dan hebben we het nog niet gehad over de gigantische terreinwagens waar ze hier nog met rondrijden met grote motoren die liters benzine slikken en uitstoten... Toch niet zo natuurvriendelijk :-(
We hebben een beetje een 'Spooky'-gevoel bij de baai. Er is weinig leven te bespeuren om ons heen.
Dan maar even naar de andere kant van de baai dinghieën, ondertussen is het vier uur en we treffen een overvolle dinghysteiger aan. Al snel wordt duidelijk dat iedereen zich in de bar 'Skinny Legs' bevindt. The 'place to be' voor yachtsmen. De zoveelste typische bar die door gestrande zeilers wordt gekleurd en opgevrolijkt door souvenirs aan de houten balken van het dak met: vlaggetjes, t-shirts, opschriften, schoeisel, enz... Het geeft een gezellige 'doe maar gewoon'-sfeer en iedereen praat met iedereen. Het enige minpunt is het ontbreken van WiFi.
Dan maar naar de ander kant van de baai dinghieën, naar de straatkant. Eerder zagen we vanop Zensation,met de verrekijker, dat daar ook bars zijn. Deze staan ook beschreven in de pilot. Alleen missen we een dinghysteiger en moeten we landen op het kiezelstrand en de dinghy er verderop dragen naar boven..auw, auw, auw, zo pijnlijk aan onze blote voeten!
Daar treffen we wél een bar/restaurant met WiFi en een goede twee-koppige band die met een mondharmonica, gitaren en mooie stemmen, een prachtig optreden brengen. Maar ook de andere bars hebben vanavond een muziekband te gast.
Terug aan boord genieten we in de kuip van de muziek en het gezang dat de verschillende muzikanten brengen...vrijdagavond=de start van het weekend!
BVI's, Little Tatcher Island - Tortola, West End/Soper's Hole - USVI's, St. John, Cruz Bay - Rendezvous Bay, Klein Bay(Caraïben)
Donderdag, 7 april '16
Het is een zwoele, hete nacht en the Captain zoekt na wat keren en draaien de koelte in de kuip op. Na een tijdje kruipt hij weer naast me en even later rollen we tegen elkaar. Een plotse deining laat ons huisje stevig rollen...gedaan met de rustige baai en zalige nachtrust...
Iets over zeven liggen we al aan de overkant, terug in Soper's Hole, Tortola, aan een meerboei. Deze keer zonder strijd te leveren of wachten op een vrije meerboei, want er waren er zelfs nog enkele vrij. Dat was twee weken geleden wel anders en moesten we bij de pinken zijn...
Nog enkele uren tijd voor we gaan uitklaren en de BVI's verlaten. Dus even aan wal om WiFi te zoeken, maar de zaak(waar we altijd internet hadden) heeft door dat alle cruisers 's morgens, wanneer ze nog gesloten zijn, er al komen internetten...jammer! Plan B: naar een andere zaak. Hier bestellen we een gezonde verse fruitsmoothie.
Lekker, alleen hebben ze er bovenop een grote toef slagroom gespoten...wouw, wat een caloriebom als ontbijt!
Een verse baguette en twee croissants nemen we mee voor onderweg.
De douane en immigratie is onze laatste stop, om uit te klaren van de BVI's. Na enkele vragen en naar ons te kijken, krijgen we een bedrag van $6 opgeplakt! Even naar een ander kantoor afreken en weer terug naar het eerste kantoor voor betalingsbewijs af te leveren en klaar is Kees. Meerboei los en op voorzeil nr USVI's. 'America here we come'.
De drie grootste eilanden van de USVI's liggen in een driehoek vlakbij de BVI's samen vormen ze de Virgin Islands, toch behoren de ene tot Engeland en de andere tot Amerika, wat enkel lastig is i.v.m. in- en uitklaren, omdat je het ene land verlaat en een ander inkomt...
In 1917 kocht Amerika de Maagdeneilanden van Denemarken. Ze behoren tot de mooiste van het Caribisch gebied. De archipel bestaat uit ontelbare kleine eilandjes. Vandaag varen we naar de kleinste van de drie belangrijkste eilanden, nml. naar St. John, 50 km2 groot. Het is vooral heuvelachtig en bedekt met tropische bossen. Dit heeft de mooiste natuur van de drie en twee derde van het eiland wordt in beslag genomen door het Virgin Islands National Park. Er is een overvloed aan verschillende boomsoorten en door het park leiden verscheidene wandelroutes. Maar ook snorkelroutes, maken deel uit van het park, waar zeldzame koralen en tropische vissen te zien zijn.
Na slechts 7NM varen zijn we er al en zoeken we een ankerplek in de buurt van Cruz Bay in St. John.
Eerst rusten we nog even uit en vangen we een uiltje. Fris en monter dinghieën we naar het dinghydok. Het verplichte nummertje: douane en immigratie. Het verloopt gemoedelijk en deze keer kosteloos(zie kosten die we reeds voor visum, ferry en portkosten hadden betaald), staan we voor we het weten alweer buiten. Op dezelfde plek als met paasmaandag, toen we ons visum in orde brengen hebben gebracht.
Deze keer hebben we geen tijdsdruk om de ferry te halen...
Dus brengen we eerst een bezoek aan het Virgin Islands National Park Visitors Center. Hier krijgen we een plannetje en meer informatie over de beschermde kustlijn, nml. het 'Nationaal Park'. Bijna heel de kust rond het eiland St. John is natuurgebied en daar mag NIET geankerd worden. Meerboeien aan 26$/nacht(om het park, koraal en meerboeien te onderhouden) zijn de enige opties, uitgezonderd slechts enkele schaarse ankerplaatsen buiten het park. Zo proberen ze het koraal te beschermen en verdere beschadiging tegen te gaan. We krijgen ook nog een lijstje met de leukste snorkelplekken.
Dat wordt even lezen, puzzelen en plannen...
Na wat rondslenteren en een terrasje, halen we om 17u het anker op en varen we langs de zuidkust op zoek naar een overnachtingsplek. Mooie, beschutte baaien met op de bergflanken en -toppen mega grote chique villa's, komen we tegen en varen we in, maar we treffen enkel privé-meerboeien, die de hele baai vullen! Geen plaats voor passanten of om te ankeren. Pas bij de vierde baai: 'Rendezvous Bay', Klein Bay, 3mijl verder, is het raak...geen levende ziel te bespeuren en slechts twee mooringbols. Ankerplaats genoeg ons alleen, buiten het 'Nationaal Park'. We kijken uit op lege zand- en kiezelstranden en villa's, de ene nog groter en knapper dan de andere, this is America!
Voor een nacht zonder deining en slapen als roosjes, daar gaan we voor ;-)
Het is een zwoele, hete nacht en the Captain zoekt na wat keren en draaien de koelte in de kuip op. Na een tijdje kruipt hij weer naast me en even later rollen we tegen elkaar. Een plotse deining laat ons huisje stevig rollen...gedaan met de rustige baai en zalige nachtrust...
Iets over zeven liggen we al aan de overkant, terug in Soper's Hole, Tortola, aan een meerboei. Deze keer zonder strijd te leveren of wachten op een vrije meerboei, want er waren er zelfs nog enkele vrij. Dat was twee weken geleden wel anders en moesten we bij de pinken zijn...
Nog enkele uren tijd voor we gaan uitklaren en de BVI's verlaten. Dus even aan wal om WiFi te zoeken, maar de zaak(waar we altijd internet hadden) heeft door dat alle cruisers 's morgens, wanneer ze nog gesloten zijn, er al komen internetten...jammer! Plan B: naar een andere zaak. Hier bestellen we een gezonde verse fruitsmoothie.
Lekker, alleen hebben ze er bovenop een grote toef slagroom gespoten...wouw, wat een caloriebom als ontbijt!
Een verse baguette en twee croissants nemen we mee voor onderweg.
De douane en immigratie is onze laatste stop, om uit te klaren van de BVI's. Na enkele vragen en naar ons te kijken, krijgen we een bedrag van $6 opgeplakt! Even naar een ander kantoor afreken en weer terug naar het eerste kantoor voor betalingsbewijs af te leveren en klaar is Kees. Meerboei los en op voorzeil nr USVI's. 'America here we come'.
De drie grootste eilanden van de USVI's liggen in een driehoek vlakbij de BVI's samen vormen ze de Virgin Islands, toch behoren de ene tot Engeland en de andere tot Amerika, wat enkel lastig is i.v.m. in- en uitklaren, omdat je het ene land verlaat en een ander inkomt...
In 1917 kocht Amerika de Maagdeneilanden van Denemarken. Ze behoren tot de mooiste van het Caribisch gebied. De archipel bestaat uit ontelbare kleine eilandjes. Vandaag varen we naar de kleinste van de drie belangrijkste eilanden, nml. naar St. John, 50 km2 groot. Het is vooral heuvelachtig en bedekt met tropische bossen. Dit heeft de mooiste natuur van de drie en twee derde van het eiland wordt in beslag genomen door het Virgin Islands National Park. Er is een overvloed aan verschillende boomsoorten en door het park leiden verscheidene wandelroutes. Maar ook snorkelroutes, maken deel uit van het park, waar zeldzame koralen en tropische vissen te zien zijn.
Na slechts 7NM varen zijn we er al en zoeken we een ankerplek in de buurt van Cruz Bay in St. John.
Eerst rusten we nog even uit en vangen we een uiltje. Fris en monter dinghieën we naar het dinghydok. Het verplichte nummertje: douane en immigratie. Het verloopt gemoedelijk en deze keer kosteloos(zie kosten die we reeds voor visum, ferry en portkosten hadden betaald), staan we voor we het weten alweer buiten. Op dezelfde plek als met paasmaandag, toen we ons visum in orde brengen hebben gebracht.
Deze keer hebben we geen tijdsdruk om de ferry te halen...
Dus brengen we eerst een bezoek aan het Virgin Islands National Park Visitors Center. Hier krijgen we een plannetje en meer informatie over de beschermde kustlijn, nml. het 'Nationaal Park'. Bijna heel de kust rond het eiland St. John is natuurgebied en daar mag NIET geankerd worden. Meerboeien aan 26$/nacht(om het park, koraal en meerboeien te onderhouden) zijn de enige opties, uitgezonderd slechts enkele schaarse ankerplaatsen buiten het park. Zo proberen ze het koraal te beschermen en verdere beschadiging tegen te gaan. We krijgen ook nog een lijstje met de leukste snorkelplekken.
Dat wordt even lezen, puzzelen en plannen...
Na wat rondslenteren en een terrasje, halen we om 17u het anker op en varen we langs de zuidkust op zoek naar een overnachtingsplek. Mooie, beschutte baaien met op de bergflanken en -toppen mega grote chique villa's, komen we tegen en varen we in, maar we treffen enkel privé-meerboeien, die de hele baai vullen! Geen plaats voor passanten of om te ankeren. Pas bij de vierde baai: 'Rendezvous Bay', Klein Bay, 3mijl verder, is het raak...geen levende ziel te bespeuren en slechts twee mooringbols. Ankerplaats genoeg ons alleen, buiten het 'Nationaal Park'. We kijken uit op lege zand- en kiezelstranden en villa's, de ene nog groter en knapper dan de andere, this is America!
Voor een nacht zonder deining en slapen als roosjes, daar gaan we voor ;-)
BVI's, Peter Island, Great Harbour - Tortola, Road Town - Little Tatcher Island(Caraïben)
Woensdag, 6 april '16
Mekkerende geitjes, kraaiende hanen en kakelende kippen laten zich al vroeg horen. We horen en zien ze op elk eiland en ook kleine kuikens trippelen in de buurt van moeder kip...we zien ze sinds onze aankomst hier op de BVI's...schattig en toch een beetje thuis gevoel. Daar hebben mijn ouders kippen en met Pasen waren er vaak kleine kuikens(meestal gekocht).
Het is een rustige, stille baai, weinig of geen charterboten en dus ook meestal maar twee personen aan boord. De charterschepen zijn vaak volgestouwd om de kosten te drukken en brengen ook meer lawaai en drukte mee!
Een drukke voormiddag met heel wat klussen en werkjes op onze lijst. Geert duikt onder de boot m.b.v. een duikfles en lange slang met mondstuk, maakt hij de schroef en schroefas weer pokkenvrij. Ja, die schelpjes zijn een pest en groeien steeds meer en meer aan Zensation. Met een schuurspons krijgt hij ze niet verwijderd, dus gaat hij ze met een beitel te lijf! Zo, dat scheelt alweer een knoop in snelheid ;-)
Spinakker wordt ook weer in de slurf(trechtervormige hoes die over de SPI zit, waarmee we hem makkelijk kunnen optrekken, openen en weer dicht kunnen trekken en neerhalen) gestopt. Enz... Alles wordt klaargemaakt voor ons vertrek naar de U.S. Virgin Islands, Hullu Poro verlaat reeds de baai, wanneer wij onze handen nog uit de mouwen steken.
Van al het werken in de tropische temperaturen is een zwemmetje een welgekomen verkoeling. Daarna wordt de dinghy aan dek gehesen en wat komt er onderuit gezwommen...een zandhaai! Brrr...daarnet zat ik nog in het water... En hij ook!!!
Klaar zijn we. Zeilen op naar Tortola, naar hoofdstad van de BVI's: Road Town. The Captain gooit zijn vislijntje uit, en zoef...als een weervind komt de zandhaai van onder de boot naar het lokaas gestoven! Maar bijt er niet in... Heeft hij nu een lift met onze dame genomen...wat hebben die haaien toch! Waarom blijven ze bij ons?!
Onderweg halen we onze vrienden in en even later liggen we naast de cruiseschepen in de stad. De prachtige Disney cruiseboot ligt er ook!
Eerst brengen we een bezoek aan een grote supermarkt voor nog wat verse proviand. We treffen goed gevulde rekken, maar geen prijskaartjes...vervelend, maar gelukkig hangt er in bijna elke gang wel een barcodescanner. Zo lopen we heel wat op en af de gang door met een product of meerdere, om te scannen. Dat is een goede oefening, de stappenteller zou zijn werk hebben ;-)
Prijzen blijven ons doen slikken en schrikken, maar toch is het nog steeds goedkoper dan ergens iets te gaan drinken of eten.
Met de dinghy leveren we de proviand af aan boord en varen nog even naar de haven, om door de stad te slenteren. Waar is het Caraïbisch gevoel en de sfeer hier? Mooie, grote gebouwen, maar we hebben hier niks verloren...
Daar gaan we dan...Tijd voor een knuffelmoment met Lia & Remco. Hier scheiden onze wegen, of liggen straks onze dames weer naast elkaar in de USVI's of Puerto Rico of was dit voor hen de laatste keer en ziet de crew elkaar weer ergens in België of Nederland? We zeggen: 'tot ziens en tot gauw', dat geeft een fijner gevoel. Al zwaaiend verdwijnen we uit elkaars zicht :-(
Ons privé-eiland Little Tatcher Island, dat tegenover Soper's Hole, Tortola ligt, is al sinds twee weken een aantrekkingsplaats van the Captian. Nu is het weer gunstig en het moment daar dat we onze dame placeren voor het mooie witte strandje met palmbomen en enkele prachtige bungalows met hangmatten... Zensation ligt hier helemaal alleen in alle rust en in het geluid van de zachte branding.
Sinds lang liggen we ergens alleen, het geeft ons een vrij gevoel, maar voelt toch raar. Hoe lang is dat geleden? Andere boten om ons heen geven toch een beetje een veiligheidsgevoel...
Voor het eerst sluiten we de deur en de grote luiken...leggen oude tablet, gsms en gevulde geldbeugels met oude kredietkaarten in handbereik...je weet maar nooit, ook al hebben we nog niet van overvallen hier gehoord.
Mekkerende geitjes, kraaiende hanen en kakelende kippen laten zich al vroeg horen. We horen en zien ze op elk eiland en ook kleine kuikens trippelen in de buurt van moeder kip...we zien ze sinds onze aankomst hier op de BVI's...schattig en toch een beetje thuis gevoel. Daar hebben mijn ouders kippen en met Pasen waren er vaak kleine kuikens(meestal gekocht).
Het is een rustige, stille baai, weinig of geen charterboten en dus ook meestal maar twee personen aan boord. De charterschepen zijn vaak volgestouwd om de kosten te drukken en brengen ook meer lawaai en drukte mee!
Een drukke voormiddag met heel wat klussen en werkjes op onze lijst. Geert duikt onder de boot m.b.v. een duikfles en lange slang met mondstuk, maakt hij de schroef en schroefas weer pokkenvrij. Ja, die schelpjes zijn een pest en groeien steeds meer en meer aan Zensation. Met een schuurspons krijgt hij ze niet verwijderd, dus gaat hij ze met een beitel te lijf! Zo, dat scheelt alweer een knoop in snelheid ;-)
Spinakker wordt ook weer in de slurf(trechtervormige hoes die over de SPI zit, waarmee we hem makkelijk kunnen optrekken, openen en weer dicht kunnen trekken en neerhalen) gestopt. Enz... Alles wordt klaargemaakt voor ons vertrek naar de U.S. Virgin Islands, Hullu Poro verlaat reeds de baai, wanneer wij onze handen nog uit de mouwen steken.
Van al het werken in de tropische temperaturen is een zwemmetje een welgekomen verkoeling. Daarna wordt de dinghy aan dek gehesen en wat komt er onderuit gezwommen...een zandhaai! Brrr...daarnet zat ik nog in het water... En hij ook!!!
Klaar zijn we. Zeilen op naar Tortola, naar hoofdstad van de BVI's: Road Town. The Captain gooit zijn vislijntje uit, en zoef...als een weervind komt de zandhaai van onder de boot naar het lokaas gestoven! Maar bijt er niet in... Heeft hij nu een lift met onze dame genomen...wat hebben die haaien toch! Waarom blijven ze bij ons?!
Onderweg halen we onze vrienden in en even later liggen we naast de cruiseschepen in de stad. De prachtige Disney cruiseboot ligt er ook!
Eerst brengen we een bezoek aan een grote supermarkt voor nog wat verse proviand. We treffen goed gevulde rekken, maar geen prijskaartjes...vervelend, maar gelukkig hangt er in bijna elke gang wel een barcodescanner. Zo lopen we heel wat op en af de gang door met een product of meerdere, om te scannen. Dat is een goede oefening, de stappenteller zou zijn werk hebben ;-)
Prijzen blijven ons doen slikken en schrikken, maar toch is het nog steeds goedkoper dan ergens iets te gaan drinken of eten.
Met de dinghy leveren we de proviand af aan boord en varen nog even naar de haven, om door de stad te slenteren. Waar is het Caraïbisch gevoel en de sfeer hier? Mooie, grote gebouwen, maar we hebben hier niks verloren...
Daar gaan we dan...Tijd voor een knuffelmoment met Lia & Remco. Hier scheiden onze wegen, of liggen straks onze dames weer naast elkaar in de USVI's of Puerto Rico of was dit voor hen de laatste keer en ziet de crew elkaar weer ergens in België of Nederland? We zeggen: 'tot ziens en tot gauw', dat geeft een fijner gevoel. Al zwaaiend verdwijnen we uit elkaars zicht :-(
Ons privé-eiland Little Tatcher Island, dat tegenover Soper's Hole, Tortola ligt, is al sinds twee weken een aantrekkingsplaats van the Captian. Nu is het weer gunstig en het moment daar dat we onze dame placeren voor het mooie witte strandje met palmbomen en enkele prachtige bungalows met hangmatten... Zensation ligt hier helemaal alleen in alle rust en in het geluid van de zachte branding.
Sinds lang liggen we ergens alleen, het geeft ons een vrij gevoel, maar voelt toch raar. Hoe lang is dat geleden? Andere boten om ons heen geven toch een beetje een veiligheidsgevoel...
Voor het eerst sluiten we de deur en de grote luiken...leggen oude tablet, gsms en gevulde geldbeugels met oude kredietkaarten in handbereik...je weet maar nooit, ook al hebben we nog niet van overvallen hier gehoord.
BVI's, Norman Island, the Bight-Indians & Pelicans Islands-Peter Island, Great Harbour(Caraïben)
Dinsdag, 5 april '16
Op voorzeil vaart ons meisje ons naar de 'Indians & Pelicans Island'. De onbewoonde eilanden en rotsen zijn onderwater verbonden met elkaar door koraal. Een prachtige snorkelplek waar we een hele tijd in rond snorkelen en helemaal rond de drie rotsen van de 'Indians' palmen... Het koraal is hier rijk aan grote buis- en vaassponsen, skeletbladeren, hersenkoraal, enz...in allerlei kleuren en rijkelijk bewoond door vele vissen in allerlei groten en kleuren. Echt één van de grootste, mooiste en rijkste snorkelplekken tot nu toe.
Onze vingers en tenen zijn helemaal verrimpeld, wanneer we weer aan boord komen...hi, hi, hi, hebben we te lang in bad gelegen? Yep, in het natuurzwembad ergens op de Caraïben! Heerlijk vinden we het snorkelen en de onderwaterwereld...we krijgen er niet genoeg van en die verrimpelde ledenmaten nemen we er graag bij ;-)
Rond dit natuur-/Marinepark liggen slechts enkele moorings. Er liggen of dobberen steeds andere jachten geduldig rond om ook een kijkje onderwater te kunnen nemen. En dus laten we de moering weer snel los, na onze snorkeltocht en vertrekken op voorzeil naar Peter Island, de baai: Great Harbour, met glashelder water en een turquoise blauwe lijn.
Een grote rustige baai, waar geen charterboten te zien zijn. De bar in de baai is bijna doodgebloed en het personeel stuurt ons vanuit hun lege bar, voor WiFi(blijft een probleem en is in de Caraïben nog slechter en moeilijker te vinden...en het zal alleen nog maar slechter en onvindbaarder worden hoe meer we naar het westen varen!) naar het chique Peter Island Resort, in de andere baai. Een kleine wandeling langs het kiezelstrand en we zijn er. De WiFi en de drankjes zijn goed, maar prijzig om iets te nuttigen!
Weer aan boord merken we dat de wind gaan liggen is, dit is het moment om het grootzeil te vervangen. Een klus die met ons tweetjes redelijk goed en vlot verloopt...maar de scheuren die we opmerken en fotograferen aan het achterlijk...stemt ons triest...het zijn er vier! Drie kleintjes en één van zeker 10cm!!! Hopelijk kan het laminaatzeil nog hersteld worden door de zeilmaker.
Het oude grootzeil gaat er weer op en ondertussen zeilen onze vrienden van Hullu Poro ook de baai binnen. Rond de boot springen er scholen vissen net boven het water...de jacht is geopend...wie is de jager?!
Lia & Remco komen klinken op een leuke tijd samen en smullen van de zelfgemaakte tortilla-pizza's.
Een prachtige zonsondergang, sterren, fijn gezelschap en een stille, rustige baai...ons recept voor alweer een fantastische avond ;-)
Op voorzeil vaart ons meisje ons naar de 'Indians & Pelicans Island'. De onbewoonde eilanden en rotsen zijn onderwater verbonden met elkaar door koraal. Een prachtige snorkelplek waar we een hele tijd in rond snorkelen en helemaal rond de drie rotsen van de 'Indians' palmen... Het koraal is hier rijk aan grote buis- en vaassponsen, skeletbladeren, hersenkoraal, enz...in allerlei kleuren en rijkelijk bewoond door vele vissen in allerlei groten en kleuren. Echt één van de grootste, mooiste en rijkste snorkelplekken tot nu toe.
Onze vingers en tenen zijn helemaal verrimpeld, wanneer we weer aan boord komen...hi, hi, hi, hebben we te lang in bad gelegen? Yep, in het natuurzwembad ergens op de Caraïben! Heerlijk vinden we het snorkelen en de onderwaterwereld...we krijgen er niet genoeg van en die verrimpelde ledenmaten nemen we er graag bij ;-)
Rond dit natuur-/Marinepark liggen slechts enkele moorings. Er liggen of dobberen steeds andere jachten geduldig rond om ook een kijkje onderwater te kunnen nemen. En dus laten we de moering weer snel los, na onze snorkeltocht en vertrekken op voorzeil naar Peter Island, de baai: Great Harbour, met glashelder water en een turquoise blauwe lijn.
Een grote rustige baai, waar geen charterboten te zien zijn. De bar in de baai is bijna doodgebloed en het personeel stuurt ons vanuit hun lege bar, voor WiFi(blijft een probleem en is in de Caraïben nog slechter en moeilijker te vinden...en het zal alleen nog maar slechter en onvindbaarder worden hoe meer we naar het westen varen!) naar het chique Peter Island Resort, in de andere baai. Een kleine wandeling langs het kiezelstrand en we zijn er. De WiFi en de drankjes zijn goed, maar prijzig om iets te nuttigen!
Weer aan boord merken we dat de wind gaan liggen is, dit is het moment om het grootzeil te vervangen. Een klus die met ons tweetjes redelijk goed en vlot verloopt...maar de scheuren die we opmerken en fotograferen aan het achterlijk...stemt ons triest...het zijn er vier! Drie kleintjes en één van zeker 10cm!!! Hopelijk kan het laminaatzeil nog hersteld worden door de zeilmaker.
Het oude grootzeil gaat er weer op en ondertussen zeilen onze vrienden van Hullu Poro ook de baai binnen. Rond de boot springen er scholen vissen net boven het water...de jacht is geopend...wie is de jager?!
Lia & Remco komen klinken op een leuke tijd samen en smullen van de zelfgemaakte tortilla-pizza's.
Een prachtige zonsondergang, sterren, fijn gezelschap en een stille, rustige baai...ons recept voor alweer een fantastische avond ;-)
woensdag 6 april 2016
BVI's, Norman Island, The Bight(Caraïben)
Maandag, 4 april '16
Norman Island, één van de pirateneilanden...vroeger hebben hier 'echte' piraten vertoefd en zich schuilgehouden in de grotten, waar wij gisteren rustig aan het snorkelen waren. Gelukkig zijn er hier nu geen piraten meer!
Het eiland biedt enkele baaien met enkele bars/restaurants en dat is het. Het personeel reist dagelijks heen en weer vanuit Tortola, waar ze wonen. Dagelijks komt er een 'winkel'-bootje langs met: ijsblokken, fruit, groenten, drank, e.d. Alles heeft zijn prijs en zelfs bestellingen kunnen vooraf doorgegeven worden via VHF. Ook het vuilnis wordt tegen betaling opgehaald...niet met een vuilniswagen, maar ook met een bootje! Alleen het recycleren en verwerken van het afval laat nog te wensen over...de 'groen' kunnen de mensen hier nog wat leren. Hier gaan we in de zuidelijke Caraïben nog vaak mee geconfronteerd worden, volgens andere cruisers die daar reeds geweest zijn en dat ervaren hebben.
Ondertussen loopt de baai van The Bight weer leeg. Ook Twixx komt voorbij gevaren...Brigitte & Rob verlaten de BVI's en varen reeds naar de USVI's, we zien elkaar waarschijnlijk weer daar over enkele dagen.
Na wat taakjes te hebben uitgevoerd, proberen we de hendel weer van de buitenboordmotor...hij is weer gefixed. Een testrit naar de kant dan maar.
Samen met Lia & Remco zijn we uitgenodigd op SY Antares, voor een kennismaking met haar crew: Hedda & Walewijn en hun zoon Quirijn. Een leuk gezin met alweer leuke verhalen en tips...proberen zoveel mogelijk te onthouden, noteren en op te slaan...maar vooral genieten van deze momenten in fijn gezelschap!
Norman Island, één van de pirateneilanden...vroeger hebben hier 'echte' piraten vertoefd en zich schuilgehouden in de grotten, waar wij gisteren rustig aan het snorkelen waren. Gelukkig zijn er hier nu geen piraten meer!
Het eiland biedt enkele baaien met enkele bars/restaurants en dat is het. Het personeel reist dagelijks heen en weer vanuit Tortola, waar ze wonen. Dagelijks komt er een 'winkel'-bootje langs met: ijsblokken, fruit, groenten, drank, e.d. Alles heeft zijn prijs en zelfs bestellingen kunnen vooraf doorgegeven worden via VHF. Ook het vuilnis wordt tegen betaling opgehaald...niet met een vuilniswagen, maar ook met een bootje! Alleen het recycleren en verwerken van het afval laat nog te wensen over...de 'groen' kunnen de mensen hier nog wat leren. Hier gaan we in de zuidelijke Caraïben nog vaak mee geconfronteerd worden, volgens andere cruisers die daar reeds geweest zijn en dat ervaren hebben.
Ondertussen loopt de baai van The Bight weer leeg. Ook Twixx komt voorbij gevaren...Brigitte & Rob verlaten de BVI's en varen reeds naar de USVI's, we zien elkaar waarschijnlijk weer daar over enkele dagen.
Na wat taakjes te hebben uitgevoerd, proberen we de hendel weer van de buitenboordmotor...hij is weer gefixed. Een testrit naar de kant dan maar.
Samen met Lia & Remco zijn we uitgenodigd op SY Antares, voor een kennismaking met haar crew: Hedda & Walewijn en hun zoon Quirijn. Een leuk gezin met alweer leuke verhalen en tips...proberen zoveel mogelijk te onthouden, noteren en op te slaan...maar vooral genieten van deze momenten in fijn gezelschap!
dinsdag 5 april 2016
BVI's, Salt Island, Salt Pond Bay - Norman Island, The Bight(Caraïben)
Zondag, 3 april '16
De dag start met een ochtendsnorkel bij RMS Rhone, voor de tweede keer in twee weken, bezoeken we het wrak. Deze keer snorkelen we verder en zien we nog meer van het wrak. Ook de hoeveelheid vissen en opbloeiend koraal lijkt indrukwekkender als de eerste keer. Telkens zie je weer andere dingen, koraal en vissen...het blijft de moeite!
Lia was gisteren een brood aan het bakken en heeft mij weer zin gegeven en gemotiveerd om nog eens een poging te wagen. Dus bak ik, het ondertussen geknede en gerezen deeg(met slechts 100g gofiobloem van de 500g bloemmengeling), af in de 'omnia' oven. Ondertussen halen we anker op en zeilen we naar Norman eiland. Aan de horizon zien we talrijke zeilen en even later begeven we ons tussen de wedstrijdboten...the Captain kijkt zijn ogen uit en zou zo deelnemen ;-)
Voor we ons doel bereiken, hebben we een mooi knapperig en luchtig brood! Joepie!
Meteen worden we in de baai 'The Bight' verwelkomd door Rob in de Bounty.
Trots toont mijn Mac Gyver zijn zelfgeknutselde hendel en...hij lost...de epoxylijm is opgelost door de warmte! Terug plakken en afwachten... Ondertussen trek in mijn zwemvliezen, duikbril en snorkel aan, om naar het anker te gaan kijken, maar als ik naast de boot ben zie ik onder mij een grote vis van meer dan een meter lang...ik herken ook een zwart lijn op de rugvin...een zwarte punt haai! Ik spartel en proest zo snel ik kan naar de zwemtrap! De mannen geloven me niet! The Captain gaat dan maar zelf een kijkje nemen. Het is geen zwarte punthaai, maar wél een reuze vis. Welke? We denken een 'tarpon'. Nou, het is toch schrikken om zo'n grote vis vlakbij je te zien en ook al doe die vissen en haaien zogezegd niets...ik heb ze toch liever wat kleiner...niet groter dan mijn hand bijvoorbeeld ;-)
Met Bounty krijgen we een lift naar de kant, waar Brigitte reeds wacht.
Hullu Poro vaart een tijdje later ook de baai in.
Met Bounty varen we naar het begin van de baai, daar zijn grotten waar we in zwemmen en snorkelen. Wat een kleurenpracht hier. Weer andere vissen zwemmen voor en onder ons langs en het koraal heeft hier meer variëteit en kleur. Vele toeter-achtig koraal groeit hier. (In de Marine-Picto-Life-boekjes aan boord, staan ze benoemd als: zakpijpen, buis- & vaassponsen. De namen van alle vissen gaan we jullie besparen.) Ik waan me in 'Snorkelland' en voel me even een 'Snorkel-bewoner'...ken je die tekenfilmreeks van in de jaren '80?
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Snorkels
Ja, dit was alweer de moeite waard...een mooie snorkelplek. En er zwemmen hier vele grote blauw-groen kleurige Signaal & Prinses papegaaienvissen, onze favorieten.
Dan is het tijd om met z'n zessen naar de beruchte niet te missen 'Willem T'-boot-bar te dinghieën. Even later zitten we op een oud houten open schip vol met dronken jongeren die waaghalzend van het bovendek in het water springen!
Al snel zoeken we de rust op op één van onze drie privé-terrassen. Met allerlei lekkere bijeenraapselen van de drie boten, genieten we weer van een koninklijke rijkelijke avond... Altijd geslaagd zulke ongeplande momenten en eetfestijnen ;-)
De dag start met een ochtendsnorkel bij RMS Rhone, voor de tweede keer in twee weken, bezoeken we het wrak. Deze keer snorkelen we verder en zien we nog meer van het wrak. Ook de hoeveelheid vissen en opbloeiend koraal lijkt indrukwekkender als de eerste keer. Telkens zie je weer andere dingen, koraal en vissen...het blijft de moeite!
Lia was gisteren een brood aan het bakken en heeft mij weer zin gegeven en gemotiveerd om nog eens een poging te wagen. Dus bak ik, het ondertussen geknede en gerezen deeg(met slechts 100g gofiobloem van de 500g bloemmengeling), af in de 'omnia' oven. Ondertussen halen we anker op en zeilen we naar Norman eiland. Aan de horizon zien we talrijke zeilen en even later begeven we ons tussen de wedstrijdboten...the Captain kijkt zijn ogen uit en zou zo deelnemen ;-)
Voor we ons doel bereiken, hebben we een mooi knapperig en luchtig brood! Joepie!
Meteen worden we in de baai 'The Bight' verwelkomd door Rob in de Bounty.
Trots toont mijn Mac Gyver zijn zelfgeknutselde hendel en...hij lost...de epoxylijm is opgelost door de warmte! Terug plakken en afwachten... Ondertussen trek in mijn zwemvliezen, duikbril en snorkel aan, om naar het anker te gaan kijken, maar als ik naast de boot ben zie ik onder mij een grote vis van meer dan een meter lang...ik herken ook een zwart lijn op de rugvin...een zwarte punt haai! Ik spartel en proest zo snel ik kan naar de zwemtrap! De mannen geloven me niet! The Captain gaat dan maar zelf een kijkje nemen. Het is geen zwarte punthaai, maar wél een reuze vis. Welke? We denken een 'tarpon'. Nou, het is toch schrikken om zo'n grote vis vlakbij je te zien en ook al doe die vissen en haaien zogezegd niets...ik heb ze toch liever wat kleiner...niet groter dan mijn hand bijvoorbeeld ;-)
Met Bounty krijgen we een lift naar de kant, waar Brigitte reeds wacht.
Hullu Poro vaart een tijdje later ook de baai in.
Met Bounty varen we naar het begin van de baai, daar zijn grotten waar we in zwemmen en snorkelen. Wat een kleurenpracht hier. Weer andere vissen zwemmen voor en onder ons langs en het koraal heeft hier meer variëteit en kleur. Vele toeter-achtig koraal groeit hier. (In de Marine-Picto-Life-boekjes aan boord, staan ze benoemd als: zakpijpen, buis- & vaassponsen. De namen van alle vissen gaan we jullie besparen.) Ik waan me in 'Snorkelland' en voel me even een 'Snorkel-bewoner'...ken je die tekenfilmreeks van in de jaren '80?
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Snorkels
Ja, dit was alweer de moeite waard...een mooie snorkelplek. En er zwemmen hier vele grote blauw-groen kleurige Signaal & Prinses papegaaienvissen, onze favorieten.
Dan is het tijd om met z'n zessen naar de beruchte niet te missen 'Willem T'-boot-bar te dinghieën. Even later zitten we op een oud houten open schip vol met dronken jongeren die waaghalzend van het bovendek in het water springen!
Al snel zoeken we de rust op op één van onze drie privé-terrassen. Met allerlei lekkere bijeenraapselen van de drie boten, genieten we weer van een koninklijke rijkelijke avond... Altijd geslaagd zulke ongeplande momenten en eetfestijnen ;-)
BVI's, Virgin Gorda, St. Thomas Bay - The Baths - Salt Island, Salt Pond Bay(Caraïben)
Zaterdag, 2 april '16
Meer en meer beginnen we op Veerse Meer- en charterzeilers te gelijken: op motor of voorzeil varen we tussen de eilanden en baaien ;-)
Ook nu zeilen we op voorzeil een dikke mijl verder naar de bekende en niet te missen 'The Baths', aan de zuidwestkust van Virgin Gorda.
Omdat het een marine-/natuurpark is en om het koraal te beschermen, mag je hier enkel een meerboei oppikken en enkel in de dag aanwezig zijn. Via VHF laat Hullu Poro, die voor ons varen, weten dat er nog genoeg moorings vrij zijn.
Even later ligt Zensation naast Hullu Poro lekker te rollen voor the Baths.
The Baths zijn een reusachtige vulkanische rotspartij die hier langs de kust ligt. De
hoop gigantische stenen liggen in verschillende posities op en tegen elkaar, met prachtig uitgeslepen vormen en kleuren en vormen samen spleten, grotten, kleine 'overdekte zwembaden', baaien en Bubble Pools.
Via land is het moeilijk bereikbaar, maar ook met de dinghy is het een hele onderneming door al die stenen en koraal. Daarom laat iedereen de bijboten achter aan een meertouw en snorkelt of zwemt naar het strand. Ook wij bereiken zo de kant en kunnen hierdoor enkel ons mini cameraatje meenemen.
Al klimmend, zwemmend, kruipend en balancerend bewegen we ons door een labyrint van spleten,tunnels en onderaardse kanalen naar de volgende baai 'Devil's Bay', een onderaards meer dat vroeger als schuilplaats werd gebruikt door piraten! Het ziet er pre-historisch uit en we voelen ons een beetje Wilma & Fred Flinstones ;-)
De natuurlijke Bubble Pools worden op het moment gevuld met inkomend zeewater en geeft een krachtige en indrukwekkend kolkende waterpartij...ik kan mezelf niet houden in het bewegende water...super leuk!
Van de andere baai snorkelen we het hele eind terug naar de baai waar ons Dinghietje ligt te wachten.
Wauw, dit is knap en plezant om te doen. Net wat anders dan een golfbal en wildwaterbaan in Center Parcs of Aqualibi.
Jammergenoeg zijn onze foto's met het 'nep' Go Pro toestel niet zo scherp of mooi van kleur...de paarse onderwater rotspartijen en de vele vissen staan er wat kleurloos of onscherp op...misschien zijn die van Lia & Remco wel gelukt.
De rollende dagmooring wordt losgelaten en we varen door naar Salt Island met Hullu Poro in ons kielzog. En enkele uren later liggen we samen rustig op anker voor het onbewoonde eiland met het leuke strandje(we lagen hier al eens(19/3)).
We kaarten gezellig na op de Hullu Poro en na het borrelen varen we weer naar onze dame en doezelen we weg onder de mooie sterrenhemel.
Meer en meer beginnen we op Veerse Meer- en charterzeilers te gelijken: op motor of voorzeil varen we tussen de eilanden en baaien ;-)
Ook nu zeilen we op voorzeil een dikke mijl verder naar de bekende en niet te missen 'The Baths', aan de zuidwestkust van Virgin Gorda.
Omdat het een marine-/natuurpark is en om het koraal te beschermen, mag je hier enkel een meerboei oppikken en enkel in de dag aanwezig zijn. Via VHF laat Hullu Poro, die voor ons varen, weten dat er nog genoeg moorings vrij zijn.
Even later ligt Zensation naast Hullu Poro lekker te rollen voor the Baths.
The Baths zijn een reusachtige vulkanische rotspartij die hier langs de kust ligt. De
hoop gigantische stenen liggen in verschillende posities op en tegen elkaar, met prachtig uitgeslepen vormen en kleuren en vormen samen spleten, grotten, kleine 'overdekte zwembaden', baaien en Bubble Pools.
Via land is het moeilijk bereikbaar, maar ook met de dinghy is het een hele onderneming door al die stenen en koraal. Daarom laat iedereen de bijboten achter aan een meertouw en snorkelt of zwemt naar het strand. Ook wij bereiken zo de kant en kunnen hierdoor enkel ons mini cameraatje meenemen.
Al klimmend, zwemmend, kruipend en balancerend bewegen we ons door een labyrint van spleten,tunnels en onderaardse kanalen naar de volgende baai 'Devil's Bay', een onderaards meer dat vroeger als schuilplaats werd gebruikt door piraten! Het ziet er pre-historisch uit en we voelen ons een beetje Wilma & Fred Flinstones ;-)
De natuurlijke Bubble Pools worden op het moment gevuld met inkomend zeewater en geeft een krachtige en indrukwekkend kolkende waterpartij...ik kan mezelf niet houden in het bewegende water...super leuk!
Van de andere baai snorkelen we het hele eind terug naar de baai waar ons Dinghietje ligt te wachten.
Wauw, dit is knap en plezant om te doen. Net wat anders dan een golfbal en wildwaterbaan in Center Parcs of Aqualibi.
Jammergenoeg zijn onze foto's met het 'nep' Go Pro toestel niet zo scherp of mooi van kleur...de paarse onderwater rotspartijen en de vele vissen staan er wat kleurloos of onscherp op...misschien zijn die van Lia & Remco wel gelukt.
De rollende dagmooring wordt losgelaten en we varen door naar Salt Island met Hullu Poro in ons kielzog. En enkele uren later liggen we samen rustig op anker voor het onbewoonde eiland met het leuke strandje(we lagen hier al eens(19/3)).
We kaarten gezellig na op de Hullu Poro en na het borrelen varen we weer naar onze dame en doezelen we weg onder de mooie sterrenhemel.
maandag 4 april 2016
BVI's, Tortola, Cane Garden Bay - Virgin Gorda, St. Thomas Bay(Caraïben)
Vrijdag, 1 april '16
The Captain zoekt zijn knutselstukken bij elkaar en met een draadstang, ijzerzaag, bout en epoxylijm speelt hij 'Mac Gyver'. En ja, hij denkt dat het gemaakt is, als de lijm houd dan zou het moeten werken...
Virgin Gorda is onze bestemming. Tijdelijk nemen we afscheid van Brigitte & Rob.
Trekken zeil op in de baai en varen even later scherp aan de wind met 20kn. We zien dat het kleine scheurtje dat we reeds enkele weken in het grootzeil hebben, aan het achterlijk, wat groter is geworden en iets daar boven zien we nog één. We besluiten de zeilen toe te doen om verdere beschadiging te voorkomen en op motor verder tegen de wind in te varen...het zit ons even niet mee :-(
Onderweg hebben we via VHF contact met Lia & Remco, SY Hullu Poro. Ja, zo gaat dat, afscheid nemen van de ene en andere bekende zeilen komen alweer om de hoek piepen. Leuk is dat! Straks treffen we elkaar in de baai van St. Thomas en zij willen ons een sleepje geven naar de haven, indien de motor toch niet kan bestuurd worden. Daar vinden we misschien een vervanghendeltje voor het afgebroken stuk.
Aangekomen bekijkt the Captain zijn knutselwerk en het ziet er goed uit. Nog even met de vetpomp extra vet hier en daar aan de buitenboordmotor voorzien en dan is die klaar om te testen. Dinghy optuigen en te water laten. Hullu Poro komt reeds de baai binnengevaren en ons dinghytochtje naar hen verloopt vlekkeloos. The Captain is echt 'Mac Gyver', wat een 'handy man'!
Even later dinghieën we zij aan zij met de twee dinghies door de lange havengeul naar het dinghydok. De hendel doet het prima. Naast de havengeul breken enorme golven op het rif en krijgen we bijna een erehaag van pelikanen op het water in de haven. Jammer dat het zo'n grijze dag is en de ene na de andere regenbui elkaar opvolgt en we zelfs bliksem zien en donder horen... De dames slenteren wat door de straten en boutiques, terwijl de mannen naar de watersportwinkel gaan. Met lege handen treffen we elkaar weer, dus ook géén reserve hendel, hopelijk blijft the Captain zijn constructie in tact, anders wordt het roeien! Samen gaan op zoek naar wat lekkers voor een late lunch en vroeg diner...het is alweer gelijk Happy Hour ;-) Smakelijk & Proost!
The Captain zoekt zijn knutselstukken bij elkaar en met een draadstang, ijzerzaag, bout en epoxylijm speelt hij 'Mac Gyver'. En ja, hij denkt dat het gemaakt is, als de lijm houd dan zou het moeten werken...
Virgin Gorda is onze bestemming. Tijdelijk nemen we afscheid van Brigitte & Rob.
Trekken zeil op in de baai en varen even later scherp aan de wind met 20kn. We zien dat het kleine scheurtje dat we reeds enkele weken in het grootzeil hebben, aan het achterlijk, wat groter is geworden en iets daar boven zien we nog één. We besluiten de zeilen toe te doen om verdere beschadiging te voorkomen en op motor verder tegen de wind in te varen...het zit ons even niet mee :-(
Onderweg hebben we via VHF contact met Lia & Remco, SY Hullu Poro. Ja, zo gaat dat, afscheid nemen van de ene en andere bekende zeilen komen alweer om de hoek piepen. Leuk is dat! Straks treffen we elkaar in de baai van St. Thomas en zij willen ons een sleepje geven naar de haven, indien de motor toch niet kan bestuurd worden. Daar vinden we misschien een vervanghendeltje voor het afgebroken stuk.
Aangekomen bekijkt the Captain zijn knutselwerk en het ziet er goed uit. Nog even met de vetpomp extra vet hier en daar aan de buitenboordmotor voorzien en dan is die klaar om te testen. Dinghy optuigen en te water laten. Hullu Poro komt reeds de baai binnengevaren en ons dinghytochtje naar hen verloopt vlekkeloos. The Captain is echt 'Mac Gyver', wat een 'handy man'!
Even later dinghieën we zij aan zij met de twee dinghies door de lange havengeul naar het dinghydok. De hendel doet het prima. Naast de havengeul breken enorme golven op het rif en krijgen we bijna een erehaag van pelikanen op het water in de haven. Jammer dat het zo'n grijze dag is en de ene na de andere regenbui elkaar opvolgt en we zelfs bliksem zien en donder horen... De dames slenteren wat door de straten en boutiques, terwijl de mannen naar de watersportwinkel gaan. Met lege handen treffen we elkaar weer, dus ook géén reserve hendel, hopelijk blijft the Captain zijn constructie in tact, anders wordt het roeien! Samen gaan op zoek naar wat lekkers voor een late lunch en vroeg diner...het is alweer gelijk Happy Hour ;-) Smakelijk & Proost!
BVI's, Jost Van Dycke, White Bay - Little Jost Van Dycke - Tortola, Cane Garden Bay(Caraïben)
onderdag, 31 maart '16
Twixx & Zensation varen de baai uit en enkele mijlen verder liggen ze een uurtje later op anker tussen het grote eiland Jost Van Dycke en het kleine eiland Little Jost Van Dycke. Tussen de twee eilanden doorvaren naar de noordkant oogt aanlokkelijk maar is onmogelijk door de vele aanwezige koraalriffen. We zien de Atlantische Oceaan uit het noorden het rif binnenrollen. Aquamarijn kleurig water, witte stranden en adembenemende uitzichten branden op onze ooglenzen! Mooi, mooi, mooi,...
The Captain gaat naar het anker snorkelen, maar zit even snel weer op de zwemtrap... Alles ok? Het is te diep en heeft geen duidelijk zicht en...er zit een haai onder de boot! Brrr... Zou ik gaan kijken? Brrr..., ik durf mijn teen nog niet in het water stoppen. Met de duikbril op en plat op mijn buik liggend op de zwemtrap kan ik hem wel zien aan de kiel, volgens Geert. Ik installeer me, maar...trek me terug. Stel dat die haai dan net mijn richting uitkomt... Ik ben te bang! Geert heeft een oplossing: de 'go pro'. Hij neemt foto's en een filmpje van onze vriend onder de boot. En ja, op de IPad kan ik de zandhaai van een dikke meter(of meer), onder Zensation zien hangen aan de kiel. Zou het die van gisteren in White Bay zijn, die even is meegelift naar hier of is het één van zijn familieleden?! Ik hoef het niet te weten...
Tijd om de 'Bubble Pool' gaan op te zoeken. Met ons Dinghietje varen met we zen vieren naar het dinghydok en trekken onze wandelschoenen aan. Langs mangroven, een lagune en een klim tussen grote stenen en cactussen, komen we aan de noordkant van het eiland. Daar beukt de Atlantische Oceaan op de ruwe afgesleten rotsen in en zorgt tussen de spleten van de rotsen voor kolkend water dat in een klein poeltje loopt='de Bubble Pool'. Noorden wind en meer deining zouden voor nog meer bubbels zorgen en het nog indrukwekkender maken. Moeder natuur heeft hier weer prachtige creaties gemaakt en onze monden vallen open van de prachtige omgeving! Het lijkt wél op foto's uit de boekskes of op postkaarten!
Onze ankerplek ligt wél ongunstig voor wind en deining en we besluiten meer beschutting en rust op te zoeken aan de overkant, in Cane Garden Bay, Tortola. Daar lagen we enkele dagen geleden ook goed.
Het anker heeft zich amper ingegraven of we dinghieën reeds naar de kant...net op tijd voor Happy Hour. Tja, we moeten Brigitte & Rob toch wegwijs maken aan land ;-)
Wanneer we na zonsondergang weer in ons Dinghietje stappen, ontdekt Geert dat de schakelhendel van de buitenboordmotor is afgebroken: nu kan er niet meer voor- of achteruit geschakeld worden! Hoe is dit gebeurt? Misschien een andere dinghy blijven achterhangen, of een kabel of trouw... Zulke dingen kunnen gebeuren met tientallen dinghies die tegen elkaar liggen met kabels en touwen aan een steiger. Maar hoe geraken we nu weer naar Twixx? Met vieren in een bijboot en het hele eind roeien? Ja, dat kan...maar een andere dinghy maakt zich net los van het dinghydok en we roepen: 'Help, help us please!' Meteen krijgen we een sleepje naar Twixx. Thanks!
The Captain is in z'n hoofd al een oplossing aan het bedenken en materiaal aan het bijeensprokkelen. Ondertussen zorgen Brigitte en ik, met ingrediënten van onze twee boten, voor een heerlijk diner: wokgroenten met kipsaté's rijstnoedels en pinda- en Indische saus... Njammie.
Met de Bounty zorgt Rob voor een sleepje met ons Dinghietje naar Zensation. We tuigen alvast onze bijboot af, zodat Geert morgenvroeg aan de motor kan werken, alvorens we verder varen. Duimen maar dat het lukt!
Twixx & Zensation varen de baai uit en enkele mijlen verder liggen ze een uurtje later op anker tussen het grote eiland Jost Van Dycke en het kleine eiland Little Jost Van Dycke. Tussen de twee eilanden doorvaren naar de noordkant oogt aanlokkelijk maar is onmogelijk door de vele aanwezige koraalriffen. We zien de Atlantische Oceaan uit het noorden het rif binnenrollen. Aquamarijn kleurig water, witte stranden en adembenemende uitzichten branden op onze ooglenzen! Mooi, mooi, mooi,...
The Captain gaat naar het anker snorkelen, maar zit even snel weer op de zwemtrap... Alles ok? Het is te diep en heeft geen duidelijk zicht en...er zit een haai onder de boot! Brrr... Zou ik gaan kijken? Brrr..., ik durf mijn teen nog niet in het water stoppen. Met de duikbril op en plat op mijn buik liggend op de zwemtrap kan ik hem wel zien aan de kiel, volgens Geert. Ik installeer me, maar...trek me terug. Stel dat die haai dan net mijn richting uitkomt... Ik ben te bang! Geert heeft een oplossing: de 'go pro'. Hij neemt foto's en een filmpje van onze vriend onder de boot. En ja, op de IPad kan ik de zandhaai van een dikke meter(of meer), onder Zensation zien hangen aan de kiel. Zou het die van gisteren in White Bay zijn, die even is meegelift naar hier of is het één van zijn familieleden?! Ik hoef het niet te weten...
Tijd om de 'Bubble Pool' gaan op te zoeken. Met ons Dinghietje varen met we zen vieren naar het dinghydok en trekken onze wandelschoenen aan. Langs mangroven, een lagune en een klim tussen grote stenen en cactussen, komen we aan de noordkant van het eiland. Daar beukt de Atlantische Oceaan op de ruwe afgesleten rotsen in en zorgt tussen de spleten van de rotsen voor kolkend water dat in een klein poeltje loopt='de Bubble Pool'. Noorden wind en meer deining zouden voor nog meer bubbels zorgen en het nog indrukwekkender maken. Moeder natuur heeft hier weer prachtige creaties gemaakt en onze monden vallen open van de prachtige omgeving! Het lijkt wél op foto's uit de boekskes of op postkaarten!
Onze ankerplek ligt wél ongunstig voor wind en deining en we besluiten meer beschutting en rust op te zoeken aan de overkant, in Cane Garden Bay, Tortola. Daar lagen we enkele dagen geleden ook goed.
Het anker heeft zich amper ingegraven of we dinghieën reeds naar de kant...net op tijd voor Happy Hour. Tja, we moeten Brigitte & Rob toch wegwijs maken aan land ;-)
Wanneer we na zonsondergang weer in ons Dinghietje stappen, ontdekt Geert dat de schakelhendel van de buitenboordmotor is afgebroken: nu kan er niet meer voor- of achteruit geschakeld worden! Hoe is dit gebeurt? Misschien een andere dinghy blijven achterhangen, of een kabel of trouw... Zulke dingen kunnen gebeuren met tientallen dinghies die tegen elkaar liggen met kabels en touwen aan een steiger. Maar hoe geraken we nu weer naar Twixx? Met vieren in een bijboot en het hele eind roeien? Ja, dat kan...maar een andere dinghy maakt zich net los van het dinghydok en we roepen: 'Help, help us please!' Meteen krijgen we een sleepje naar Twixx. Thanks!
The Captain is in z'n hoofd al een oplossing aan het bedenken en materiaal aan het bijeensprokkelen. Ondertussen zorgen Brigitte en ik, met ingrediënten van onze twee boten, voor een heerlijk diner: wokgroenten met kipsaté's rijstnoedels en pinda- en Indische saus... Njammie.
Met de Bounty zorgt Rob voor een sleepje met ons Dinghietje naar Zensation. We tuigen alvast onze bijboot af, zodat Geert morgenvroeg aan de motor kan werken, alvorens we verder varen. Duimen maar dat het lukt!
BVI's, Jost Van Dycke, White Bay(Caraïben)
Woensdag, 30 maart '16
Jost Van Dycke, een Nederlandse naam, genoemd naar een gelijknamige Nederlandse piraat/zeerover. Op White Bay tref je: beach bars, alsook enkele vakantieresorts, waaronder een bungalowpark en camping. Vanaf half negen 's morgens begint de verhuizing van de jachten in de baai: boten vertrekken en ander komen toe en vooral de charterboten zijn gretig en vechtlustig in het eerst tegen hoge snelheid de vrijgekomen meerboei op te pikken! Gevaarlijk en onverantwoord gaat het er vaak aan toe: andere boten, snorkelaars en dinghy's zijn dan de zwakke weggebruikers. Of er wordt vlak op je anker geankerd en met uitzwaai-ruimte tussen de boten wordt helemaal geen rekening gehouden...nou het is ook voor hun maar een 'huurboot'!!!
Soms is het grappig om aan te zien, hoe er wordt geracet of geklungeld, maar soms toch ook angstaanjagend.
White Bay is mooi met het verblindende witte palmenstrand, waar hangmatten tussen hangen en het helder blauwe water, waar het witte zand op de bodem in golfjes ligt...het lijkt wél op de bodem van een zwembad als de zonnestralen erdoor schijnen. De baai is dan ook erg in trek en 's avonds trekt iedereen naar de baai er naast, Great Harbour, met een goede gemotoriseerde grotere dinghy of per taxi. Een beetje beweging kan geen kwaad en wij gaan het te voet proberen. Een steile klim langs asfaltwegen, of zeg maar verscheidene klimmen..., brengt ons naar boven op de berg. We puffen, kreunen en blazen...hier gaan we de komende dagen nog plezier van beleven...pijnlijke kuiten laten zich reeds voelen en het zweet drijft van ons lijf. En telkens wanneer we denken er te zijn, ligt er achter de bocht nog een weg naar boven...maar op het hoogste punt wordt onze inspanning beloond met een panoramisch zicht om 'U' tegen te zeggen! Het afzien is meer dan de moeite waard. Ook de baai van Great Harbour ligt er als een 'plaatje' bij.
De mannen zitten al snel op een terras hun dorst te lessen. Kristien & Jan, die met Pacific Wave in Great Harbour liggen, lopen we op het lijf en...daar zitten we weer met z'n zes in een bar: de beruchte 'Foxy's'.
Maar de terugtocht, over de berg, voor ons vier wacht. Na wat 'pi-ta-mientjes' zetten we de mars erin. Grijze wolken dreigen in de lucht, het weer slaat om en een grote hoeveelheid regen valt op ons neer...geen plek, bushalte of afdak om te schuilen. We zijn nat van kop tot teen en het lijkt wel of we de terugtocht al zwemmend hebben ondernomen. Toch stappen we in de Bounty om weer tot aan onze dames te geraken. Het water is heerlijk warm en uitnodigend...we zijn toch al nat.
Een lange schaduw nadert de boot, wanneer we in het gangboord staan en de natte kleren ophangen. Is dat nu een zeeslang of een morene? Het dier zwemt achter de boot en onder ons Dinghietje..het is een haai! Ja, een zandhaai van wél zeker een meter lang. Hij zwemt in de richting van Twixx en Brigitte & Rob zijn nog aan het snorkelen aan hun zwemtrap...net wanneer we hen willen waarschuwen, draait de haai weer in onze richting en zwemt naar het rif dat voor ons ligt... Ja, ze zijn er echt en ze zwemmen hier vlakbij! Ik denk niet dat ik nog in het water spring :-\
Jost Van Dycke, een Nederlandse naam, genoemd naar een gelijknamige Nederlandse piraat/zeerover. Op White Bay tref je: beach bars, alsook enkele vakantieresorts, waaronder een bungalowpark en camping. Vanaf half negen 's morgens begint de verhuizing van de jachten in de baai: boten vertrekken en ander komen toe en vooral de charterboten zijn gretig en vechtlustig in het eerst tegen hoge snelheid de vrijgekomen meerboei op te pikken! Gevaarlijk en onverantwoord gaat het er vaak aan toe: andere boten, snorkelaars en dinghy's zijn dan de zwakke weggebruikers. Of er wordt vlak op je anker geankerd en met uitzwaai-ruimte tussen de boten wordt helemaal geen rekening gehouden...nou het is ook voor hun maar een 'huurboot'!!!
Soms is het grappig om aan te zien, hoe er wordt geracet of geklungeld, maar soms toch ook angstaanjagend.
White Bay is mooi met het verblindende witte palmenstrand, waar hangmatten tussen hangen en het helder blauwe water, waar het witte zand op de bodem in golfjes ligt...het lijkt wél op de bodem van een zwembad als de zonnestralen erdoor schijnen. De baai is dan ook erg in trek en 's avonds trekt iedereen naar de baai er naast, Great Harbour, met een goede gemotoriseerde grotere dinghy of per taxi. Een beetje beweging kan geen kwaad en wij gaan het te voet proberen. Een steile klim langs asfaltwegen, of zeg maar verscheidene klimmen..., brengt ons naar boven op de berg. We puffen, kreunen en blazen...hier gaan we de komende dagen nog plezier van beleven...pijnlijke kuiten laten zich reeds voelen en het zweet drijft van ons lijf. En telkens wanneer we denken er te zijn, ligt er achter de bocht nog een weg naar boven...maar op het hoogste punt wordt onze inspanning beloond met een panoramisch zicht om 'U' tegen te zeggen! Het afzien is meer dan de moeite waard. Ook de baai van Great Harbour ligt er als een 'plaatje' bij.
De mannen zitten al snel op een terras hun dorst te lessen. Kristien & Jan, die met Pacific Wave in Great Harbour liggen, lopen we op het lijf en...daar zitten we weer met z'n zes in een bar: de beruchte 'Foxy's'.
Maar de terugtocht, over de berg, voor ons vier wacht. Na wat 'pi-ta-mientjes' zetten we de mars erin. Grijze wolken dreigen in de lucht, het weer slaat om en een grote hoeveelheid regen valt op ons neer...geen plek, bushalte of afdak om te schuilen. We zijn nat van kop tot teen en het lijkt wel of we de terugtocht al zwemmend hebben ondernomen. Toch stappen we in de Bounty om weer tot aan onze dames te geraken. Het water is heerlijk warm en uitnodigend...we zijn toch al nat.
Een lange schaduw nadert de boot, wanneer we in het gangboord staan en de natte kleren ophangen. Is dat nu een zeeslang of een morene? Het dier zwemt achter de boot en onder ons Dinghietje..het is een haai! Ja, een zandhaai van wél zeker een meter lang. Hij zwemt in de richting van Twixx en Brigitte & Rob zijn nog aan het snorkelen aan hun zwemtrap...net wanneer we hen willen waarschuwen, draait de haai weer in onze richting en zwemt naar het rif dat voor ons ligt... Ja, ze zijn er echt en ze zwemmen hier vlakbij! Ik denk niet dat ik nog in het water spring :-\
vrijdag 1 april 2016
BVI's, Tortola, Soper's Hole - Jost Van Dycke, White Bay(Caraïben)
Dinsdag, 29 maart '16
Nog even een verse baguette kopen en verse proviand, mails binnenhalen en dan laten we na drie nachten de meerboei los en verlaten we Soper's Hole. Op voorzeil zeilen we met een 20kn wind naar de overkant, naar het eiland 'Jost Van Dycke'. Al van ver lijken er enkel turquoise kleurige boten te liggen. Als we dichter komen, zien we dat de boten toch allemaal een witte romp hebben, maar dat het het ongelooflijk turquoise kleurige water is dat in de rompen weerkaatst wordt door de zon. Het is hier rustiger dan enkele dagen geleden en achter het rif van White Bay liggen we beschut. Het helderblauwe water is weer in allerlei tinten aanwezig, alsook twee zeeschildpadden die niet ver van Zensation steeds boven water komen.
Even later vaart ook Twixx het koraalrif binnen en duiken we met z'n vier het prachtige heerlijke warme water in. De nieuwe snorkels en duikbrillen worden getest en goedgekeurd. Onder water krijgen we gezelschap van vele nieuwsgierige vissen in allerlei kleuren, alsook doorschijnende inie-minie visjes die net onder het wateroppervlak en aan het koraalrif blijven hangen... Ja, we zijn blij dat we weer in het water vertoeven...heerlijk die vrijheid!
Aan boord krijgen we bezoek van een Franstalige landgenoot, die hier voor twee weken een charterboot heeft gehuurd. We spreken af voor een borrel later op de dag, samen met zijn vrouw.
In de namiddag maak ik alleen nog een snorkelrondje, even werken aan mijn vissenangst ;-)
Tegen Happy Hour dinghieën we met z'n vier in Bounty naar de oostkant van de baai, naar de beruchte 'Soggy Dollar Bar', waarvan de naam verwijst naar de natte geldbiljetten, waarmee de aangezwommen bootmensen vanaf hun geankerde boot, hun drank betaalden. Dit is ook de plek waar de cocktail 'Painkiller' is uitgevonden... Reden genoeg om een kijkje te gaan nemen en de Painkiller te vergelijken met al de vorige die we hier in de BVI's reeds proefden. Sinds lang staat er natte landing op het programma. Overal in de Caraïben zijn we tot nu toe verwend met dinghysteigers...oeps, was al vergeten dat we in Deadman's Bay ook ééntje gedaan hebben. Met ons vier gaat het goed en al snel hangen onze lippen aan een beker van de famous Painkiller ;-) Geproefd, straffe toebak en lekker bevonden!
De zon is reeds achter de bergen verdwenen als we weer aan boord komen. Even een blik chili con carne opwarmen en tacoschelpen in de oven leggen. Met wat verse sla, tomaat, ui en gemalen kaas hebben we een snelle en lekkere maaltijd. Valérie & Axel, het Franstalige koppel komen nog langs en schuiven bij aan. Wijnflessen worden uit de koelkasten geplunderd en aangerukt en samen genuttigd...een leuke avond met een perfecte mengeling van Nederlands, Vlaams, een beetje Frans, maar vooral mooi Vlaams van onze landgenoten.
Nog even een verse baguette kopen en verse proviand, mails binnenhalen en dan laten we na drie nachten de meerboei los en verlaten we Soper's Hole. Op voorzeil zeilen we met een 20kn wind naar de overkant, naar het eiland 'Jost Van Dycke'. Al van ver lijken er enkel turquoise kleurige boten te liggen. Als we dichter komen, zien we dat de boten toch allemaal een witte romp hebben, maar dat het het ongelooflijk turquoise kleurige water is dat in de rompen weerkaatst wordt door de zon. Het is hier rustiger dan enkele dagen geleden en achter het rif van White Bay liggen we beschut. Het helderblauwe water is weer in allerlei tinten aanwezig, alsook twee zeeschildpadden die niet ver van Zensation steeds boven water komen.
Even later vaart ook Twixx het koraalrif binnen en duiken we met z'n vier het prachtige heerlijke warme water in. De nieuwe snorkels en duikbrillen worden getest en goedgekeurd. Onder water krijgen we gezelschap van vele nieuwsgierige vissen in allerlei kleuren, alsook doorschijnende inie-minie visjes die net onder het wateroppervlak en aan het koraalrif blijven hangen... Ja, we zijn blij dat we weer in het water vertoeven...heerlijk die vrijheid!
Aan boord krijgen we bezoek van een Franstalige landgenoot, die hier voor twee weken een charterboot heeft gehuurd. We spreken af voor een borrel later op de dag, samen met zijn vrouw.
In de namiddag maak ik alleen nog een snorkelrondje, even werken aan mijn vissenangst ;-)
Tegen Happy Hour dinghieën we met z'n vier in Bounty naar de oostkant van de baai, naar de beruchte 'Soggy Dollar Bar', waarvan de naam verwijst naar de natte geldbiljetten, waarmee de aangezwommen bootmensen vanaf hun geankerde boot, hun drank betaalden. Dit is ook de plek waar de cocktail 'Painkiller' is uitgevonden... Reden genoeg om een kijkje te gaan nemen en de Painkiller te vergelijken met al de vorige die we hier in de BVI's reeds proefden. Sinds lang staat er natte landing op het programma. Overal in de Caraïben zijn we tot nu toe verwend met dinghysteigers...oeps, was al vergeten dat we in Deadman's Bay ook ééntje gedaan hebben. Met ons vier gaat het goed en al snel hangen onze lippen aan een beker van de famous Painkiller ;-) Geproefd, straffe toebak en lekker bevonden!
De zon is reeds achter de bergen verdwenen als we weer aan boord komen. Even een blik chili con carne opwarmen en tacoschelpen in de oven leggen. Met wat verse sla, tomaat, ui en gemalen kaas hebben we een snelle en lekkere maaltijd. Valérie & Axel, het Franstalige koppel komen nog langs en schuiven bij aan. Wijnflessen worden uit de koelkasten geplunderd en aangerukt en samen genuttigd...een leuke avond met een perfecte mengeling van Nederlands, Vlaams, een beetje Frans, maar vooral mooi Vlaams van onze landgenoten.
BVI's, Tortola, Soper's Hole - USVI's, St. John, Cruz Bay(Caraïben)
Maandag, 28 maart '16
Paasmaandag/Tweede Paasdag.
De wekker wekt ons en pas als we al een kwartier in de weer zijn, ontdekken we op de wandklok dat de wekker ons een uur te vroeg heeft gewekt! De klok van de smartphone heeft zich spontaan op het Belgisch Zomeruur gezet, maar hier in de Caraïb doen ze daar niet aan mee...hierdoor is er nu 'zes' uur tijdsverschil met het thuisfront(het is dus zes uur later in België!).
Nou, hadden we dat geweten...toch is het snel tijd en komt onze privé-water-taxi, Bounty(dinghy van Twixx) ons ophalen. Het ferry-ponton ligt vlakbij, tegenover Zensation. Daar kopen we onze tickets(55$/pers) en betalen we haventax(20$/pers) voor een retourtje naar het Amerikaanse Maagdeneiland 'St. John'. Nog even door de security en dan wachten op de ferry.
Waarom met de ferry varen en zoveel geld betalen, als je met je eigen boot er naar toe kan varen, horen we jullie zich afvragen... Wél, Amerika heeft zo zijn eigen regels en wetten! Allereerst moet je online je 'ESTA' aanvragen, wat gepaard gaat met vier screen-schermen met allerlei vragen: 'van wie je bent, tot wat voor crimineel of hoeveel aliassen je hebt en of je een drugskoerier bent of onlangs nr Syrië of dergelijke bent geweest, enz...!' Een intensieve opgave en wat enkel kan vervolledigd worden met goede WiFi, engelengeduld en een betaling van 14$/pers(tot enkele maanden geleden, was het gratis). En dan is het wachten op je 'GOEDKEURING' en daarmee kan je dan een visum van negentig dagen bekomen, maar dat kan enkel als je per vliegtuig of commerciële boot toekomt. Dus voor we met Zensation kunnen inklaren, moeten wij zelf eerst een geldig visum hebben...vandaar deze excursie.
Brigitte & Rob willen ook met Twixx de US Maagdeneilanden ontdekken en het is leuker om met z'n vieren het hele douane-avontuur te beleven, toch ;-)
De ferry maakt een tussenstop in Great Harbour op het eiland 'Jost Van Dycke'. Na een uurtje arriveren we in Cruz Bay, St. John. We zien de Amerikaanse vlag reeds wapperen. De ferry zet ons netjes af bij het immigratie en douane kantoor. Eerst je paspoort, Esta, immigratiepapier afgeven en controleren, dan vingerafdrukken en een foto van je laten nemen, een praatje maken en...hopla: een stempel = visum 90 dagen om in Amerika te mogen vertoeven, wordt in ons paspoort gezet. 'Welcome to America and enjoy your stay', krijgen we er nog bij. Nog even de tas laten scannen en we staan buiten onder de Amerikaanse vlag. Dat ging snel en gemoedelijk en deed geeneens pijn ;-)
Op een pleintje staan kraampjes met juwelen en plaatselijke spullen en een steelband-orkest stelt zich op de kiosk op. Aan het strand zijn enkele beach bars/restaurants en er achter bevinden zich leuke winkeltjes.
Na enkele uurtjes in de US te hebben vertoefd en wat drankjes en een huisgemaakte hamburger met dito frietjes te hebben genuttigd, stappen we op de laatste ferry terug richting BVI's, Tortola.
Voor we opstappen, moeten we ook hier haventax (8$/pers) betalen en alweer een formulier invullen, incl. wat je invoert. Nou de net aangekochte snorkels en duikbrillen worden niet vermeld en in onze tassen weggemoffeld...ik voel me er wat ongemakkelijk bij en ben bang dat ze ons vier gaan betrappen!
Maar als de ferry voor het douane en imigratie kantoor stopt, mogen we nog niet meteen uitstappen. Een andere ferry was ons voor en heeft een hele boel passagiers afgezet inclusief hun koopwaren: tv's, matrassen, bedframes, stoelen, tafels, boren, keukenpapier, verf, autobanden, delen van een ijskast, enz... Het kantoor en de steiger ervoor staat vol met mensen en hun aankopen. De ambtenaren hebben nog even werk met dit alles te controleren en in te klaren...idem dito zien we ook op onze ferry. Een praatje met de locals maakt ons duidelijk dat, ondanks de hoge reiskosten (68$ i.p.v. 83$ voor de bezoekers) en de tax(afhankelijk van de ambtenaar) die ze op hun ingevoerde aankopen moeten betalen, dat het toch nog voordeliger is om het in USVI's te kopen!
Na wat geduld is het aan ons...zouden we nu toch niet even onze aankopen aangeven?! We gaan in de rij staan 'nothing to declair' en voor we het weten staan we buiten...niks gevraagd en niks gescand of tassen moeten openen!
Paasmaandag/Tweede Paasdag.
De wekker wekt ons en pas als we al een kwartier in de weer zijn, ontdekken we op de wandklok dat de wekker ons een uur te vroeg heeft gewekt! De klok van de smartphone heeft zich spontaan op het Belgisch Zomeruur gezet, maar hier in de Caraïb doen ze daar niet aan mee...hierdoor is er nu 'zes' uur tijdsverschil met het thuisfront(het is dus zes uur later in België!).
Nou, hadden we dat geweten...toch is het snel tijd en komt onze privé-water-taxi, Bounty(dinghy van Twixx) ons ophalen. Het ferry-ponton ligt vlakbij, tegenover Zensation. Daar kopen we onze tickets(55$/pers) en betalen we haventax(20$/pers) voor een retourtje naar het Amerikaanse Maagdeneiland 'St. John'. Nog even door de security en dan wachten op de ferry.
Waarom met de ferry varen en zoveel geld betalen, als je met je eigen boot er naar toe kan varen, horen we jullie zich afvragen... Wél, Amerika heeft zo zijn eigen regels en wetten! Allereerst moet je online je 'ESTA' aanvragen, wat gepaard gaat met vier screen-schermen met allerlei vragen: 'van wie je bent, tot wat voor crimineel of hoeveel aliassen je hebt en of je een drugskoerier bent of onlangs nr Syrië of dergelijke bent geweest, enz...!' Een intensieve opgave en wat enkel kan vervolledigd worden met goede WiFi, engelengeduld en een betaling van 14$/pers(tot enkele maanden geleden, was het gratis). En dan is het wachten op je 'GOEDKEURING' en daarmee kan je dan een visum van negentig dagen bekomen, maar dat kan enkel als je per vliegtuig of commerciële boot toekomt. Dus voor we met Zensation kunnen inklaren, moeten wij zelf eerst een geldig visum hebben...vandaar deze excursie.
Brigitte & Rob willen ook met Twixx de US Maagdeneilanden ontdekken en het is leuker om met z'n vieren het hele douane-avontuur te beleven, toch ;-)
De ferry maakt een tussenstop in Great Harbour op het eiland 'Jost Van Dycke'. Na een uurtje arriveren we in Cruz Bay, St. John. We zien de Amerikaanse vlag reeds wapperen. De ferry zet ons netjes af bij het immigratie en douane kantoor. Eerst je paspoort, Esta, immigratiepapier afgeven en controleren, dan vingerafdrukken en een foto van je laten nemen, een praatje maken en...hopla: een stempel = visum 90 dagen om in Amerika te mogen vertoeven, wordt in ons paspoort gezet. 'Welcome to America and enjoy your stay', krijgen we er nog bij. Nog even de tas laten scannen en we staan buiten onder de Amerikaanse vlag. Dat ging snel en gemoedelijk en deed geeneens pijn ;-)
Op een pleintje staan kraampjes met juwelen en plaatselijke spullen en een steelband-orkest stelt zich op de kiosk op. Aan het strand zijn enkele beach bars/restaurants en er achter bevinden zich leuke winkeltjes.
Na enkele uurtjes in de US te hebben vertoefd en wat drankjes en een huisgemaakte hamburger met dito frietjes te hebben genuttigd, stappen we op de laatste ferry terug richting BVI's, Tortola.
Voor we opstappen, moeten we ook hier haventax (8$/pers) betalen en alweer een formulier invullen, incl. wat je invoert. Nou de net aangekochte snorkels en duikbrillen worden niet vermeld en in onze tassen weggemoffeld...ik voel me er wat ongemakkelijk bij en ben bang dat ze ons vier gaan betrappen!
Maar als de ferry voor het douane en imigratie kantoor stopt, mogen we nog niet meteen uitstappen. Een andere ferry was ons voor en heeft een hele boel passagiers afgezet inclusief hun koopwaren: tv's, matrassen, bedframes, stoelen, tafels, boren, keukenpapier, verf, autobanden, delen van een ijskast, enz... Het kantoor en de steiger ervoor staat vol met mensen en hun aankopen. De ambtenaren hebben nog even werk met dit alles te controleren en in te klaren...idem dito zien we ook op onze ferry. Een praatje met de locals maakt ons duidelijk dat, ondanks de hoge reiskosten (68$ i.p.v. 83$ voor de bezoekers) en de tax(afhankelijk van de ambtenaar) die ze op hun ingevoerde aankopen moeten betalen, dat het toch nog voordeliger is om het in USVI's te kopen!
Na wat geduld is het aan ons...zouden we nu toch niet even onze aankopen aangeven?! We gaan in de rij staan 'nothing to declair' en voor we het weten staan we buiten...niks gevraagd en niks gescand of tassen moeten openen!