Frans Polynesië: Tuamotus Archipel: Tikehau - Genootschapseilanden: Huahine, Fare

Woensdag, 9 mei ‘18_07u30 - donderdag, 10 mei ‘18_21u30’ (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Totaal trip:

Resultaten na 39u:

Afgelegde afstand: 188 NM

Gemiddelde snelheid: 4,8 kn

Gemiddelde knopen wind: 10->1,5 kn

Gisterenavond overwogen we te overnachten in het verlaten paalwoningkje... romantisch, maar verkozen toch maar het comfort van onze Captainsroom 😉.

Na een zwemmetje in het appelblauwzeegroene immense lagoonbad om ons heen, trekken we het anker uit de witte zanderige ondergrond.

Met twee knopen stroom mee verlaten we de pas en het atol ‘Tikehau’. De spinnaker wordt gezet en de harde rand van de ‘sok’ die over het spinnakerzeil zit, raakt the Captain op zijn neusbrug 👃🏽😱. Alweer een stuk vlees minder...

Er staat slechts een zacht briesje en met moeite kunnen we de spinnaker bol houden. In de namiddag maken we een gijp, maar de ‘sok’ gaat niet over het spinnakerzeil. Dan de spinnaker zo laten zakken en binnen halen, ze ligt verspreid in ‘t gangboord en de kuip. Manueel stoppen we het immense spinnakerzeil weer in haar ‘sok’, trekken ze weer de mast in en probleemloos gaat de ‘sok’ omhoog en opent het zeil zich. Yeah!

Het is een mooie dag en aan een kleine snelheid van slechts 4kn gemiddeld kabbelen we verder. Veel mijlen maken we niet, maar we genieten van de natuurlijke geluiden & omgeving. 

‘s Nachts maken the Captain en ik nog even een gijp, de ‘sok’ sluit en opent zich probleemloos.

Sterren reizen met ons mee en het liggend minuscuul maansikkeltje gaat maar even mee, ze komt heel laat op. Met behulp van de radar zien we de squalls naast en achter ons. Ze zorgen voor wat meer wind, sommige van de goede richting, andere duwen ons naar beneden of boven... De nacht verloopt probleemloos op spinnaker door de alerte Captain die de nachtwacht alleen wil doen en kiest om tussendoor in te dommelen in de kuip. Regelmatig ga ik een kijkje nemen en helpen indien nodig... 

De volgende dag gaat om 11u de spinnaker toe. De wind houdt het voor bekeken en noodgedwongen luisteren we naar de motor! De nog af te leggen afstand is te veel om onze bestemming voor het donker te halen, maar net te kort om af te remmen en nog een extra nacht op zee door te brengen, of gaan we bijliggen (= dobberen) voor de pas tot het licht wordt. De situatie wordt bekeken, het ziet er allemaal duidelijk uit, de pas zou beboeid zijn. Indien deze niet verlicht zijn, kunnen we nog terugdraaien en gaan bijliggen. Dus we wagen het erop en geven extra gas bij. Geschatte ETA 21u30. 

De motor bromt, het weer is mooi en de zee rustig. Er wordt gelezen, gekookt, gegeten, geluierd en... genaaid. Ja, het venster is voor een deel gelost aan de buiskap. Even met naald en draad en stevig duw- & trekwerk de naald met dik zeilgaren door de stugge stof en plastiek halen.

Nog voor de avond valt, zien we de contouren reeds van onze bestemming. Zo ver lijkt het niet meer, toch moeten we nog ettelijke mijlen overbruggen.

Na het avondeten krijgen we een bui over ons heen, die weer wind meebrengt. De zeilen worden weer uitgerold en zo kunnen we de laatste uren richting ‘Huahine’ zeilen. Al van ver zien we de lichten van het eiland. Alle mogelijke navigatieapparatuur staan aan, we proberen de beboeing te onderscheiden van alle andere achtergrondlichtjes. 21u30: de pas is rustig, naast ons horen we de golven op het rif donderen en witte schuimende koppen oplichten. We naderen de lagoon en Ivo & ik proberen in het donker met zaklampen en petzels een meerboei te zoeken, er zouden er zeven aanwezig moeten zijn, slechts twee andere boten liggen er. Ja, daar, daar ligt een boei. We zien er maar één, dat is genoeg, meer hebben we er niet nodig 😉. Met z’n twee proberen we met de pikhaak ze op te pikken en steken de landvasten door de lus. De touw van de lus van de meerboei is half doorgeschuurd, met een ander touw maken we een extra lus aan de meerboei, zodat onze dame veilig vastligt voor de nacht. Pfff... we zijn er! Dankzij alweer knap navigatiewerk van onze Captain 👍🏽👍🏽! Na 39u varen zijn we in Huahine, visloos jammergenoeg, maar veilig & wél. The Captain heeft een drankje verdiend 🍻. Vanaf de wal horen we pau’s (= Polynesische trommels) & Polynesische zangeres. Speciaal voor ons privé-feestje?!

We zijn met z’n allen benieuwd hoe onze nieuwe verblijfplaats er bij daglicht gaat uitzien...

Frans Polynesië: Tuamotus Archipel: Rangiroa - Tikehau

Dinsdag, 8 mei ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Totaal trip:

Resultaten na 08u10’:

Afgelegde afstand: 48 NM

Gemiddelde snelheid: 5,9 kn

Gemiddelde knopen wind: 16 kn

Door de lagoon is het zes mijl varen naar de andere pas van ‘Avatoru. Op motor, met het grootzeil bij, stuiven we met twee knopen stroming mee de ‘Avatoru’ pas uit. Buiten het atol krijgen we meteen zoutwater 🌊 over ons heen in de kuip. De zee is warrig. Het ontbijt wordt net genuttigd en zo worden het bookes met een zout smaakje 😜.

Daarbovenop krijgen we nog een squall. Een school dolfijnen komt de boel opvrolijken 🐬🐬🐬.

Aan de vislijn hangt al snel een Mahi Mahi. Hij laat zich rustig aan boord halen en de grote is net goed. Het is op enkele dagen na, net geen jaar geleden, dat we onze laatste Mahi Mahi vingen (11 mei ‘17 Ecuador -Fans Polynesië). Die gaat smaken 😋. Zoals gewoonlijk is de kuip al snel een bloederige boel. De vriezer is weer aangevuld en de kop zit in de koelkast voor de locals op Tikehau. 

Tegen de middag komt het atol in zicht. Net voor de pas, zien we een vrachtschip van de andere kant in volle vaart naar de pas varen. Heeft ie ons gezien? Gaat die door de smalle pas kunnen? Het is het bevoorradingschip ‘Dora’ en ze draait net voor ons de pas binnen en vaart de lagoon door naar het dorp. 

Zensation haar anker valt in zand bij het huisje in het water. Hier lag ze in november ook...

Dit plekje lijkt wél op een plaatje uit reismagazine, met het verlaten paalwoningkje. Tijd voor een fotoshoot van fotograaf Ivo 📸.

De fles bubbels wordt gekraakt: in BE is het reeds 9 mei = dubbele feestdag: 11e de huwelijksverjaardag 💗 & vertrek wereldomzeiling in 2015!

Drie jaar & 787 blogs later vertoeven we nu in Frans Polynesië. Tijd voor een feestje: ‘echte’ fles bubbels, verse Mahi Mahi en goed gezelschap op een paradijselijke locatie. What more do we need?! Tjing Tjing 🍾🥂

Frans Polynesië: Tuamotus Archipel: Rangiroa, Tiputa

Zondag, 6 - dinsdag, 8 mei ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Voor de tweede maal doen we het atol ‘Rangiroa’ aan (Zie ook november ‘17).

Wind Spirit ligt dus ook aan de pas, voor het dorp ‘

Na het ontbijt zien we hun oranje bootjes met passagiers over & weer varen. Een bezoek van cruiseschip brengt meestal extra leven aan land, althans zo was het in de Caraïben. Plots verschijnen er kraampjes met souveniers of andere spullen, extra voertuigen, een welkomstcomité met lokale band/muziek & dansen, enz... In tegenstelling tot de meeste zeilers, vinden we dit wél leuk en zijn we benieuwd wat voor extra’s er te beleven vallen aan wal en ‘waar we een graantje van kunnen meepikken’! Bij onze aankomst in het havenkommetje is het vooral een drukte om de aankomende passagiers te verdelen over de bootjes, busjes & wagens om hen naar de geboekte excursie te vervoeren. Op enkele busjes zijn voorzien van reclame van “de ‘Paul Gaugain’ Pearls”. Hier zijn we ook wél in geïnteresseerd, zeker omdat het zondag is en deze parelboerderij normaal gezien enkel op weekdagen te bezoeken is. Na even navragen of wij met vier ook mee kunnen en de cruiseschippassagiers verdeelt zijn, mogen we met vier plaatsnemen in een leeg busje! VIP-behandeling voor Zensation-crew, de ‘cruisebootcrashers’! Hi, hi, hi,... 😜

Bij de Parelkwekerij krijgen we nogmaals de werkwijze & stappen te zien en uitgelegd van het verkrijgen van een gecultiveerde ‘zwarte Tahitiaanse parel’. Onze gids geeft ons de duidelijkste uitleg die we tot nu toe al gekregen hebben. Zo leren we dat de nucleus, die ze in de oester stoppen om de parel te vormen, geslepen wordt tot een ronde parel. We wisten reeds dat het van een mossel van de Missisippi River kwam, maar dachten dat de ‘nucleus’ parel er zo inzat, niet dat ze uit de mosselschelp geslepen wordt! Heel interessant. De grifeur is een Fransman, hij werkt heel precies & geconsentreerd tijdens de ‘ingreep’ van  het verwijderen van de gecultiveerde parel en het inbrengen van de nieuwe nucleus. De degustatie van de oester met de ‘Rangiroa’ wijn, waar we zo naar uitkeken, valt in’t water... Omdat het zondag is en ook nog de laatste verkiezingsdag, is alcohol vandaag verboden!!! Een gemiste kans, want we hadden héél graag de unieke lokale wijn, geproduceerd op het atol, geproefd 😉. In de boetiek kan iedereen zich blind staren op de prachtige parels & juwelencreaties en de portefeuille kan naar believe opengetrokken worden 🤑.

We geven de privilege van een privé-chauffeur op en kiezen ervoor om te voet terug te keren richting de kade, op de heenweg zagen we enkele snacks. Ondertussen zijn de uitgedroogde kelen toe aan wat vloeistof... ondertussen zijn er enkele uren vertreken en alle zaken dicht, gelukkig staat er een vliegtuig op het landingsschema en is de luchthaven & de cafetaria open, waar we ons nood kunnen bevredigen 🍻 en ze nemen het niet nauw met de ‘verkiezingen’ of ‘verbod op alcohol op zondag’, zolang we maar in het luchthaven gebouw blijven 😜. Rangiroa mag dan het centrum van de Tuamotu-eilanden zijn, maar slaperiger dan dat wordt het bijna niet. Lay back & relax!

Vanaf 17u, even verder op langs de enige 10km lange weg, bij restaurant ‘Te Mao’, bestellen & proeven we van de lokale ‘Rangiroa’ rosé wijn in de gezellige tuin setting. Niet slecht 😋. Hun concept is tapa’s, lekker maar kleine porties. Ze bieden gratis pick-up & drop-off service aan en van het laatste maken we gretig gebruik na ons diner. Bij aankomst schuilen we voor de regen alvorens terug te dinghieën naar huis. 

De volgende ochtend laten we ons de pas indrijven met ons ‘Sensationtje’. 

Snorkeldrift in de ‘Tiputa’ Pas valt tegen, geen kleur, dood koraal 

1 witte puntrifhaai en slechts enkele vissen. Maar voor de pas, bij motu ‘Nuhi Nuhi’ staren we ons weer blind op de honderden aanwezige kleurige, nieuwsgierige vissen bij het ‘Aquarium’, zoals de naam niets te véél zegt. De ‘sergant’-visjes zijn helemaal niet bang en komen graag even eens proeven aan onze lichamen 😜 met hun mondje! Hier en daar zwemt een zwartepuntrifhaai relaxt langs. 

Na de lunch, gaan de dames op stap. Met onze opstekende duim liften we van het ene juwelenboetiekje naar het andere tussen het dorp Tiputa & hoofddorp, Avatoru. Dit gaat super makkelijk en levert weer leuke contacten op. De mannen gaan voor een tweede snorkelrondje naar het ‘Aquarium’ en zien nog meer vissen, moerenen en haaien en leggen ze voor ons vast met de camera’s 📸.

Aan het havenkommetje kunnen we nog even wat drinken in de ‘gesloten’ bar en de laatste weerberichten downloaden. Morgenvroeg varen we verder...

Frans Polynesië: Tuamotus Archipel: Fakarava Noord, - Rangiroa, Tiputa

Zaterdag, 5 & zondag, 6 mei ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Totaal trip:

Resultaten na 25u15’:

Afgelegde afstand: 130 NM

Gemiddelde snelheid: 5,16 kn

Gemiddelde knopen wind: 7 kn

Met bestemming ‘Rangiroa’ verlaten we het atol ‘Fakarava’. We besluiten om geen tussenstop te maken in ‘Toau’, maar de nacht door te varen naar ‘Rangiroa’. Er is weer weinig wind en met ruime wind proberen we het spinnakerzeil bol te houden. De vislijnen blijven onaangeroerd tot wanneer de avond valt. De spinnaker laten we staan in de hoop zo veel mogelijk mijlen te maken en het gebrom van de motor uit te stellen. Wolken nemen toe en met behulp van de radar kunnen we de omringende squalls zien en zo proberen te omzeilen. Dit lukt, tot we uiteindelijk geen uitweg meer zien en de wind toeneemt. Met z’n drieën hebben we de spinnaker zo toe. Het voorzeil wordt uitgerold en we zeilen rustig verder. Even later zien we felle lichten achter ons, het is het cruise-/zeilschip ‘Wind Spirit’. Heel de nacht houden de lichtjes ervan ons bezig, pas op de punt van Rangiroa, tegen zonsopgang passeren ze ons. Tot 5u kunnen we rustig verder zeilen, maar dan zakt de wind in, de zee wordt rommelig en door te weinig wind is er te weinig druk in de zeilen, ze klapperen... tijd om de motor te starten.  Het toerental wordt opgedreven, zodat we tijdig met ‘doodtij’ de pas ‘Avaturo’ kunnen halen. Het lukt ons en met twee knopen stroom mee, de pas in te varen.