Dinsdag, 6 september '16
Gisterenavond heeft the Captain de wagen nog in ontvangst genomen. De planning wordt gewijzigd, doordat het enkele dagen geleden geregend heeft, zouden de wegen in het Nationaal Park te modderig zijn voor deze wagen, dus krijgen we vanavond een andere wagen voor de volgende dagen.
De route vandaag loopt naar het zuiden.
Steve is ook een hobbyfotograaf dus worden er onderweg heel wat plaatjes geschoten.
Langs het vliegveld volgen we de westkust naar het zuiden. Kleurrijke rijwoningen rond een waterpartij ogen verblindend, alsook de grotere villa 's aan de andere kant van het water. Langs de kustlijn liggen hier en daar geel geschilderde stenen, die duikpunten aanduiden. Makkelijk zo, alhoewel er ook wél eens 'geen toegang' op staat geschilderd.
In de verte schitteren de zoutkristallen van de torenhoge wit verblinde zoutbergen, aan het 'Pekelmeer', die liggen te wachten om per boot verscheept te worden. Zoutwinning is hier nog steeds een bron van inkomsten en wordt uitgevoerd als keuken- en strooizout. In de 'Blauwe Pan' aanschowen we de roze tot blauw-paars gekleurde gloed van het water in de kristalisatiebassins. Een ware natuurpracht die afhankelijk van de zonnestand een andere kleur vertoont. Een witte schuimstrook ligt langs de rand van het brakke water en schuimvlokken vliegen in het rond.
Niet ver hier vandaan, is 'Witte Pan', waar we een witte obelisk bij een eenzaam huis staat. Langs de zuidkust werden in 1873 vier obelisken in de kleuren van het koningshuis geplaats: rood, wit, blauw en oranje. Deze deden dienst als baken voor de schepen die het zout kwamen ophalen. Het oranje baken bestaat niet meer. Achter de witte obelisk bevinden zich de eerste van twee groepen kleine slavenhuisjes, die in 1850 werden gebouwd. De witte lemen huisjes met daken van bladeren zijn amper anderhalve meter hoog en hierin moesten de slaven met z'n tweeën slapen! Ze staan er nog steeds en zijn gerestaureerd.
Het symbool bij uitstek van Bonaire is de Caraïbische flamingo. De Antilianen noemen de sierlijke vogel 'chogògo', naar het geluid dat hij maakt. Dit eiland is een perfekte broedplek voor hen en ze worden dan ook beschermd. Zijn oranje, roze tot roodachtige kleur komt voort uit de kleurstof caroteen van de algen en kleine schaaldieren die de vogel eet. We zien ze op verscheidene plaatsen langs onze route. Hun kop onder water stekend, rustend op één been, met stijve poten langzaam voortstappend in het water en vleugels spreiden en vliegen.
Ik heb een nieuwe liefde gevonden! Neen, the Captain wordt niet over boord gegooid... Maar deze prachtige grote vogels hebben mijn hart veroverd en het mijne niet alleen! Telkens we ze opmerken, nemen we met z'n vier uitgebreid de tijd om ze te bewonderen.
Bij de kite-school is er veel bedrijvigheid en zien we de kitesurfers hun kunsten tonen.
Bij 'Rode Pan', staat de tweede groep hutjes, ditmaal geel geverfd. En aan de zeezijde, op het zuidelijkste punt staat de 'Willemstoren', de eerste vuurtoren van het eiland, gebouwd in 1838.
Aan de oostelijke kant van de zuidpunt van Bonaire is de zee erg ruw en naar het noorden toe verandert het landschap. Bij Sorobon buigt de weg naar het westen om 'Lac Baai/Lagune' heen. Deze ondiepe beschutte lagune, van 8km2, is in het zuidoosten gedeeltijk afgesloten van de zee door koraalriffen, die net tot het wateroppervlak komen. Sorobon Beach wordt druk bezocht en is de surfspot van het eiland, met drie surfcentra.
In de Beach Hut nemen we een zwempauze in het azuurblauwe water tussen de surfers, die tussen ons heen glijden. De band (zie zondag, 21 augustus '16) is er deze keer niet, maar de vele surfers zorgen voor een boeiend schouwspel.
Bij vertrek heeft een groep motorrijders zich hier verzameld. Dit is een traditie tijdens de feestdag 'Dag van Bonaire'. Met allerlei soorten tweewielers, van scooter, shoppers tot baanmachines, toeren ze rond en wappert de landvlag achterop.
Langs het visrijke, met mangrove omgeven, meer zien we doornstruiken en zuilcactussen. De grillige dunne wortels groeien tot hoog boven het water.
In Cai, aan het zuiden van de lagune, ligt een zandstrand gevuld met bergen roze-witte conch-schelpen, die door de vissers zijn leeggemaakt.
Ezels en hun uitwerpselen zijn de de opstakels op het eiland. Voorzichtigheid is aangewezen tijdens het rijden, alsook bij het wandelen, want ezelpoep hoeven we niet en poep onder de schoenzolen zijn verboden aan boord Zensation ;-) De vaak uitgemergelde beesten tref je overal op het eiland en er is een ezel-opvang-/verzorgingscentrum.
Na de terugkeer naar Kralendijk, wordt de auto ingeruild voor een 4x4.
De motors zijn ook in de stad aanwezig en hun brullende motoren gaan nog tot in de vroege uurtjes door!
