Zondag, 10 - dinsdag, 12 december ‘17 (UTC -9u30 = -10u30 tijdsverschil met BE(UTC +1u)!) (Markiezen Archipel is 30’ verschil met Tahiti)
Zeven mijl varen we verder. De vislijn hangt nog geen half uur uit en lijn loopt af... Dat is snel! Een onbekende vis van 70cm halen we aan boord. Meteen daarna komen dolfijnen van alle kanten naar ons toe gezwommen. Jammergenoeg volgt een grote zwarte wolk ons en het blijft regenen tot we baaitje van Hakahetau binnendraaien.
Al snel komt de zon tevoorschijn en steken de groene kleurrijke flanken af. Wat een mooie baai, alleen rolt er een deining binnen en dus wordt het hekanker inclusief ‘Flopperstopper’ uitgehangen voor extra stabilisatie.
De prachtige rotsformaties en de pieken die boven de bergen uittorenen pronken hier nog indrukwekkender, dan in de vorige baai en we proberen ze van hun knapste kant te fotograferen.
Het is zondag en op de nieuwe pier wordt er gevist, komen Va’a’s toe & vertrekken, kinderen lopen rond terwijl de moeders een praatje maken met elkaar en de vaders een partijtje voetbal spelen.
De nieuwe pier (in mei ingewijd) is voorzien van stevige kikkers, dikke stootbanden op de muur, verschillende niveau’s voor laag & hoog water voorzien van betonnen trappen en een lange stevige inoxe ladder vanaf de waterkant. Met ons Dinghietje kunnen we veilig landen en haar vastmaken. Het kiezelstrand zou een moeilijke, misschien wél onmogelijke landing zijn.
Een visser helpt ons met het aannemen van onze lijn, terwijl ik de glibberige ladder bestijg.
De foto van onze recente vangst helpt ons bij de locals om te weten te komen over welke vis het gaat en of ie eetbaar is. Het is een ‘Papau’ in ’t Portugees; ‘Ature’ in ‘t Marquesan of ‘Dent de chien’ in’t Frans, Famille du chinchard en zou geen ciguaterra-ziekte hebben.
We verkennen de hoofdstraat en kwijlen naar de goed gevulde fruitbomen met hun rijpe vruchten. Deze kunnen de eigenaars via de fruitcoöperatie verhandelen, die het daarna uitvoeren naar Tahiti, waar de grote supermarkten de vaste afnemers zijn. Een goede regeling.
We gaan op zoek naar snack/restaurant “Ti’Piero”, op aanraden van andere cruisers. De eerste avond vangen we bot... dan maar zelf koken. De volgende dag staan we tijdens de lunch ook voor een gesloten deur, maar er is wél iemand en we kunnen wat drinken. Het is buiten het ‘cruisers-seizoen’ (de meeste cruisers zijn hier van april-juli) en dus is het rustig, ook qua anderen toeristen. Maar op vraag, willen de sympathieke Rosé & Pierrot wat lekkers voor ons klaarmaken. Hij is de chef, vroeger op een marine schip en nu hier. Vorig jaar won hij in Frankrijk de finale van een BBQ-wedstrijd in Ste. Marie de la Mer, nadat hij de Ua Pou en Tahiti-wedstrijd won! We krijgen een bord met lokale lekkernijen en verschillende bereidingen van drie vissoorten voorgeschoteld.
De sappige verhalen over de eilanden, de locals, werk & zorg en de connectie, regeling e.d. met Frankrijk zorgt voor interessante hersenspinsels en verklaringen. De Belgische bieren komen aan bod en In’t gastenboek schrijven we, net als enkele bevriende-cruisers, een klein Frans-woordje.
Met rugzakken, handdoeken en water trekken we er op onze wandelschoenen voor dag & dauw erop uit, op zoek naar de waterval.
Onder de dramatische pieken volgen we een klimmend kronkelend modderig pad langs palmbomen met een paard en haar loslopend veulen. Een hond komt ons voorbijgerend, gevolgd door zijn baasje Temo. Hij is op weg om te werken: kokosnoten verzamelen voor de copra. Al hijgend en zwetend maken we een praatje en spontaan wordt hij onze gids. Zo leren we over de plaatselijke planten en vruchten, koord dat gemaakt wordt van de schil van een tak, kralen van houte bolletjes uit een bolster van een boom, bladeren om te ontsmetten en als After-bite voor muggenbeten, vanilleplant, enz... Timo zwaait en kapt met zijn machete en even later eten we het zachte kokosbrood dat uit een kokosnoot met een scheut erop (= oudere kokosnoten die ze laten liggen, de hele ruimte wat anders gevuld is mt kokoswater, verandert in kokos) komt, en van een groene kokosnoot eten we het hardere vruchtvlees en drinken het kokoswater. Wat een ontbijt om de dag mee te beginnen 😋
De afslag naar de waterval slaan we even over en vervolgen de klim, om eerst naar Manfred, een Duitser, die artisanale chocolade maakt. Een rare snuiter en tater-grage man, die als helikopterpiloot de eilanden voorzien heeft van elektriciteitskabels en enkele sterren heeft vervoert. Nu woont hij onder de bergpieken met zijn vrouw en dieren: 2 honden Kiki &Hatchi, 5 poezen, waaronder twee kittens, kippen met kuikens & hanen, eenden en paarden. We zijn de 280ste bezoekers van het jaar. Terwijl we een tas koffie (van eigen gekweekte koffiebonen) & thee drinken en naar zijn verhalen luisteren (in het Frans), rolt en rookt hij de ene na de andere zelf gerollde sigaret van eigen gedroogde gesnipperde bladeren, allles uit eigen tuin 🚬. Beter dan tabak, volgens hem! Behendig maakt hij brooddeeg, dagelijks bakt hij brood voor de dieren. Enkele uren & fotoalbums later, is het brood gerezen en geurt het heerlijk uit de warme oven.
Het proces van zijn chocola kunnen we niet zien, omdat de cacaovrucht nu pas beginnen te groeien. Hij laat ons proeven van een praline met passievruchten. Nou, als geen-chocolade liefhebster, zeker géén zwarte, kan ik alleen maar zeggen: super lekker! We kopen enkele repen 🍫 met verschillende smaken en pralines.
Na een rondleiding in de vruchtbare tuin met zwembadje, pompelmoes-, avocado-, limoenen-/citroenen-, cacao- & palmbomen. Hij heeft ook een stervruchtenboom. Een rijpe vrucht wordt geplukt en meteen geproefd, het is zoeter dan ik me kan herinneren. De groene vruchten kunnen opgezet worden met zout & azijn in een bokaal voor enkele maanden, zoals een augurk. Een zak gevuld met deze vruchten en nog avocado’s geeft hij mee. Na een groepsfoto, een kus en de belofte hem een kaartje te sturen, nemen we afscheid van Manfred, de ex-helikopterpiloot, chocolatier.
Onderweg horen we iemand roepen. Temo komt uit het dichtbegroeide woud. Lege kokosschelpen liggen gevuld met limoenen & stervruchten: voor ons! Als dank en in ruil geven we hem enkele pakken koekjes 🍪.
Even later liggen we in het verfrissende water naar de waterval af te koelen. Ze is niet hoog, maar er is voldoende stromend water die een mooie waterstraal creëert. Op een rots verorberen we onze wraps en proberen de omgeving te absorberen... Onze hersenen voelen te klein om al de prachtige beelden en speciale belevenissen op te slaan...
Hier en daar vinden we gegraveerde tekens op rotsen die verhalen & betekenissen hebben vanuit het verleden, zoals hiërogliefen.
Bij Ti’Pierro krijgen we, van Rose & Pierrot, zakken gevuld met fruit van hun plantage. We hadden enkele bananen gevraagd en krijgen er bovenop nog pompelmoezen, papaya, mango, citroenen en broodvrucht! Uit onze tas halen we een flesje Duvel & Kriek (uit onze Belgische bieren stock) voor hen, wat ze met een grote glimlach ontvangen. Maar nog snel hun koelkast induiken en ons een flesje ‘Tabu’, bier met vodka’ in onze handen stoppen!
Wat een mooi eiland en alweer sympathieke, interessante & vrijgevige mensen.
‘Last minute’ beslissen we om te vertrekken voor een nachttrip naar het volgende eiland, ongeveer 70 NM. Is misschien handiger en gaat beter uitkomen, dan bij het eerste daglicht te vertrekken en te hopen voor zonsondergang er te geraken.
Hierdoor moeten we even een tandje bijsteken om bij het laatste daglicht vaarklaar te zijn: Flopperstopper, dinghy & hekanker binnenhalen, aftuigen en opbergen.
De pieken zijn reeds onder hun donzige wolken gekropen en de eerste sterren verschijnen als Zensation de baai wordt uitgestuurd ✨
