Colombia, Taganga & Santa Marta

Zondag, 15 & maandag, 16 januari '17

Brrr...wat is het water hier koud...maar een zwemmetje werkt steeds verkwikkend. Klaar om op verkenning te gaan.
Bootjes varen af en aan en brengen mensen naar één van de stranden in de baai. Een douaneboot cirkelt rond en doet enkele boten stoppen en te controleren of iedereen een reddingsvest draagt. Onze gele vlag(=carenteine vlag) hangt onder de zaling te wapperen, wij zijn nog niet ingeklaard in Colombia, dus zijn we hier in principe illegaal! Maar, geen probleem, we worden niet gecontroleerd en ze zijn alweer de baai uit wanneer we de dinghy instappen. De vraag wél of geen reddingsvest is dan al snel uitgeklaard en zo hoeven we er aan land niet mee te zeulen.
Vlakbij het strand zien we op de bodem héél wat afval liggen en ook op het strand en in het water spotten we plastiek zakken, flesjes en andere rotzooi!
Het is zondag en dat is duidelijk 'strand-dag' voor de locals. Het is gezellig druk op en rond het strand en in het dorp.
Taganga, is de place 2BE voor backpackers. Vele jongeren met goed gevulde tassen op hun rug slenteren door de straten en leuteren op het strand.
Strandbars en restaurants draaien een topdag en op de borden lezen we 'Menu del dia'. Dit kennen we nog van in Spanje & de Canarias. Langs de weg vinden we straatverkopers met vers fruit, waaronder mango-frietjes 😋 Ja, niet gebakken hoor, gewoon de mango voorgesneden in frietvorm, hapklaar. Ook een verse fruitsmoothie wordt ter plaatse voor je gemaakt, smaak/fruit naar keuze.
Vissers showen hun vangst en een enorme langouste lacht naar ons, maar hoe krijgen we die ooit in een kookpot?!
'Madame Arabelle' (zie serie 'Collega's 😂) draagt koffie rond in haar karretje.
Eindelijk vinden we een geldautomaat en worden al snel halfmiljonair 🤑. COP=Colombiaanse Pesos hebben we op zak en de wisselkoers is weer effe een aanpassing. (10000 COP=+_3,20€)
Met ons eerste geld kopen we een sim-kaart met data.
Vanop een terras zien we iemand op SY Bella Ciao! Frits gaat kijken...jongeren die aan het zwemmen zijn en even willen uitrusten...nou, dat hebben we liever niet!
Tijdens het eten van een lekker visje genieten we van de leuke sfeer die er heerst. Vooraf krijgen we een gevulde soep 'sancocho' (met plantana bananen, aardappelen, yucca en vis) en dan nog een hele vis met kokosrijst, slaatje en plantana...veel en veel te veel. We eten voor een 'appel en een ei' en nemen onze doggiebag mee voor de volgende dag.
Er staat véél wind in de baai, vooral valwinden teisteren ons huis, waardoor de nachtrust wat onderbrekingen telt.
De volgende morgen nemen we de bus naar Santa Marta. Tijdens de rit krijgen we een prachtig zicht op hoefijzeren baai en onze boten. In de stad worden we overspoeld met vele indrukken: straatverkopers, herstellers van allerlei, je kan het zo gek nog niet bedenken en je vind het hier! Wat een stad, hoge gebouwen en gevulde straten vol kraampjes en karretjes. Op de hoek van een straat zetten we ons op een plastiek tuinkrukje bij een kraampje en lunchen met een heerlijke verse fruitsmoothie en empanadas met kip/kaas.
Voor het donker zijn we weer in Taganga en laten we alle indrukken van de dag even bezinken...

Colombia, Cabo de la Vela naar Taganga

Zaterdag, 14 & zondag, 15 januari '16

We nemen afscheid van Sofie & Martin in de kiteschool en halen om 12u het anker op en verlaten samen met Bella Ciao 'Cabo de la Vela.
Buiten de baai staat een gezapig windje en met gereefd voor- en grootzeil vlindert Zensation door de hoge golven. Ze beweegt zich als een huppelend meisje van links naar rechts en omgekeerd. Comfy is iets anders... maar we gaan wél lekker hard. Als dit zo doorgaat zijn we voor het ochtendgloren al in Taganga en dat willen we niet. Dus voor zonsondergang nog even wat zeil minderen en het grootzeil inhalen. Selfie (hydrovaan) & George (stuurautomaat) werken goed samen. Zoals the Captain en ik...soms 😉
In het schemer van de avond die valt krijgen we gezelschap van een school dolfijnen en terwijl het donkerder wordt springt er nog eentje extra een paar keer met veel lawaai naast ons op en tuimelt het water weer in, alsof ie zeker wil zijn dat we hem gezien en gehoord hebbben 🐬🐬🐬
The Captain zoekt als eerste de kooi op, maar staat alweer voor zijn wacht in de kuip. Ook ikzelf kan de slaap niet vatten in dit rare ritme waarin onze dame te keer gaat. Uiteindelijk vang ik toch een uiltje en ook Geert vind powernapjes tijdens zijn wacht.
Om 4u halen we de boom eruit en zetten ook het grootzeil weer bij.
De gebergten naast ons groeien en hoe dichter we de kapen naderen, hoe meer de wind toeneemt. Reven, reven en reven....uiteindelijk zeilen we alleen op grootzeil ter grote van een zakdoek de baai van Taganga binnen en 40kn en meer op de windmeter verschijnen! Valwinden spuiten het water tegen de rotswanden en ons op.
De bergen naast ons lijken overbehaard, met ons rossig/bruin kleurige korte begroeiing. Taganga is een vissersdorp en in de baai liggen tientallen vissersboten voor het strand en ook al is het nog maar 7u30, zijn er al heel wat mensen aanwezig.
Bella Ciao heeft al een ankerplekje gevonden en we droppen ook ons anker, eten wat en proberen nog wat te slapen.

Colombia, Bahia Honda & Cabo de la Vela

Dinsdag, 10 -> zaterdag, 14 januari '17

Al vroeg komen de vissers een praatje maken, de T-shirt wordt overhandigd. Ze zijn klein van gestalte en heel vriendelijk, een volkje waar ikzelf misschien van afstam, hi, hi, hi,... Trots tonen ze hun vis, die we vriendelijk afwijzen, met een koelkast en vriezer vol!
Bijna vierentwintig uur na onze aankomst horen we een bekende stem over de marifoon, Bella Ciao is in aantocht. Een uurtje later liggen ze naast ons en praten we bij in de kuip met onze Nederlandse vrienden.
Tegen de avond komen de vissers weer langs en hebben een extra cameraman meegebracht, die de boten en ons uitgebreid vastlegt op beeld.
Reinhilde haar Spaans is goed en zo is het makkelijker communiceren met hen. Ook nu willen ze koekjes, brood, frisdrank, hoeden, petten, horloge, zonnebril, enz... om te ruilen. Maar ook Reinhilde & Frits hebben een tonijn gevangen. Dus hebben we allen vis genoeg!
De nacht is onrustig, een flinke deining rolt de baai binnen en doet ons rollen, waardoor de nachtrust niet vlot.
De volgende ochtend vertrekken we met Bella Ciao richting 'Cabo de la Vela'. De vissers komen nog even langszij en zwaaien ons uit.
De wind blijft uit en de motor aan. Na enige tijd proberen we, op het beetje wind dat er is, te zeilen. Onderweg komt er een ander vissersbootje naar ons toe en ook zij willen eten & drinken. The Captain offert zijn laatste drie Penny-wafels op... zo lief van hem!
Vanaf de kaap neemt de wind sterk toe, het blaast tot dertig knopen in de baai van 'Cabo de la Vela' en snel strijken we de zeilen en slalommen we langs de vele plastiek flesjes die fungeren als vistonnetje. Is er een net tussen of niet?
Kiters en surfers glijden langs ons heen, het is hier 'hun' Paradijs! Het bruine zand stieft over het muntgroene water heen.
Aan land treffen we een verspreid vakantiedorp bestaande uit een straat die de baai volgt, gevuld met houten hutten. Er zijn hostels met kleurrijke hangmatten om in te slapen, kite- & surfscholen, barretjes/restaurants en winkeltjes waarvoor de zelfgehaakte kleurrijke tassen, hangmatten en jurken afsteken tegen de sobere houtkleur. Ook hier treffen we veel Wayuu indianen en hun kunst. Iedereen is vriendelijk en behulpzaam. Brommers en pick ups rijden door de straat en bieden je een taxi-rit aan naar de vuurtoren. Maar Pesos om mee te betalen hebben we niet, aangezien er geen geldautomaat is en ze onze US$ hier niet willen of voor minstens 100US$ willen omwisselen tegen een ongunstige koers 🤑
Reinhilde & Frits zijn onze gidsen bij uitstek, aangezien zij hier twee jaar geleden reeds vertoefden en nog mensen kennen.
De wind waait hier stevig, maar Zensation ligt strak en rustig achter haar anker.
We maken wandelingen door het dorpje, naar de vuurtoren bestaande uit slechts een lelijk ijzeren frame voorzien van zonnepanelen, langs een pas aan de grond gelopen vissersboot en cocoonen bij de kiteschool van een Duitse jonge dame, Sofie en haar Colombiaanse man, Martin. Hier kunnen we met de betaalkaart betalen en mogen we even gebruik maken van hun wifi-hotspot (via hun smartphone) om nieuwe weerberichten en gribfiles binnen te halen, waarop we kunnen aflezen dat de wind binnen enkele dagen gaat afnemen.
Het is hier in de baai 'back to basics'. Elektriciteit wordt opgewekt door een generator of zonnepanelen, stromend water is er niet, maar zit in grote vaten. Net een beetje zoals aan boord.
Vanop ons privé-terras krijgen we een heuse privé-show van kiters die vrolijk zwaaien terwijl ze meters boven het water zweven! Frits leeft zich ook uit als fervente kitesurfer.
Het lijkt hier een beetje op een woestijn en voelen een woestijnklimaat: 's morgens en 's avonds wat frisser en dan komen lange broeken en truien uit de kast, terwijl de thermometer nog 25°C aanduidt!!! Ja, lach maar daar thuis in de sneeuw 😉 De wind maakt het kou en we kruipen vroeg naar binnen i.p.v. in de kuip te blijven zitten.
Na bijna vier dagen Colombia en wat uitzoeken, zijn we er uit: het is hier een uur vroeger dan in de Caraïben en dus krijgen we zomaar een uur kado ⏰ D.w.z. dat het hier in Colombia zes uur vroeger is dan in België/Nederland.
Ondertussen heb ik mijn 'easy yo' in gebruik, die meegekomen is vanuit België met onze vrienden. Nu maak ik zelf lekkere yoghurt zonder al te veel ingrediënten en inspanning. Toppie 👍🏼

Aruba, Oranjestad - Colombia, Bahia Honda

Zondag, 8 januari '17 & Maandag, 9 januari '17

18u30 gooien we de trossen los en zetten koers richting Colombia. Een nieuw land dat voor ons ligt.
De Caraïben laten we achter ons.
De Nederlandse Antillen met de Nederlands taal die we konden horen en spreken, Vlaamse & Nederlandse nummers op de radio van Doe Maar, Clouseau en andere, die we luidkeels meezongen, grote supermarkten met een ruim aanbod van Nederlandse & Belgische producten waren een extra luxe op deze reis waar we nog even van kunnen genieten als ingeslagen proviand.
Vanaf nu zal Spaans in onze oren klinken, maar uit onze mond komen dat vraagt nog wat oefening 😉
We vertrekken op voorzeil de zonsondergang tegemoet. De wind blaast minder hard dan voorspelt en al snel wordt het grootzeil bijgezet en het voorzeil uitgeboomd naar de andere kant, zodat we vlinderen.
Golven botsen in op Zensation haar heupen en ze wiegt van links naar rechts, ze lijkt wél het Caraïbisch ritme te willen nabootsen. Al gauw wordt het frisser en warme kleding wordt diep in de kast opgevist. Al het geschommel en gezoek binnen maken me wat onwel en zoek solaas in een reispilletje. De hemel is helder en de bijna volle maan licht ons bij.
Na het avondeten ga ik te kooi, terwijl the Captain de wacht houdt.
Als we enkele uren later aflossen halen we de boom eruit en zetten beide zeilen naar bakboord. De wind neemt nog verder af. Onze ETA (aankomstuur) wordt verlengd...
Om 4u verlaat mijn gezelschap en schijnwerper 'de maan' zich. En even later mag ik weer te kooi.
Enkele uren later komt de zon op en gooit Geert zijn lijntje uit. Al snel wekt ie mij. We hebben beet! Een knappe dikke tonijn van 60cm laat zich gewillig aan boord halen en opent zijn bek voor een scheut vodka 😜
Meteen fileren en de koelkast in, wat een biefstukken komen hier af. Njammie, lekker. Slechts één probleem: de vriezer zit vol! No problema, kunnen we morgen onze tonijn delen met Reinhilde & Frits van SY Bella Ciao, die ons zullen volgen.
De wind neemt nog verder af en om iets voor tien uur kan the Captain het slakkengangetje niet meer verdragen en gaat de motor aan.
Iets over 14u varen we de grote baai 'Bahia Honda' binnen. Een dor maanlandschap zien we langs de kust opdoemen met gigantische berglandschappen er achter.
M.b.v. 'Open CPN', een gratis programma met zeekaarten, op de laptop, tasten we voorzichtig de baai en de dieptes af. Hier laten zowél de Navionics- als de Garmin-kaarten ons in de steek met hun details en dieptes. Het water heeft een muntgroene kleur van opwoelend zand waar je moeilijk iets kan in opmerken.
In de verte, nabij de kust merk ik twee vistonnetjes van plastiek flesjes op, één gemarkeerd met een zwarte vlag. Zou er tussen een net liggen? Volgens Geert gaat het om visfuiken. Mijn onderbuik vertrouwt het niet en met de verrekijker speur ik het water af tussen de twee vistonnen en...ja hoor, kleine zwarte bolletjes verschijnen nu en dan aan het wateroppervlak...3M voor ons. 'STOP! Achteruit!' Oef, dat was net op tijd of we zouden een heel visnet in de schroef hebben!
Even verder op droppen we het anker en kunnen we bekomen van de rustige nachtelijke tocht. Op het strand zien we enkele vissersboten en lege hutjes, geen mens te zien...
Na enkele uren horen we een motor. Nieuwsgierige vissers, Wayuu-indianen, komen ons vriendelijk welkom heten. Met het beetje Spaans dat we kunnen en begrijpen kunnen we ontleden dat ze vragen naar drinken, coca cola, brood en t-shirt.
Onze twee laatste blikjes coca cola en een stukje brood worden gegeven en spreken af dat ze morgen weer komen voor een t-shirt.
En dan zijn we weer alleen met nu en dan vissers die hun netten checken.

Aruba(Caraïben)

1-8 januari '17

De dagen vliegen voorbij. De romp wordt verder schoongemaakt m.b.v. de duikfles en telkens het plastiek plamuurmes over de buik glijdt van onze dame lijkt het wél te sneeuwen onder water...de pokken glijden er zo van af 😉
Samen met onze vrienden genieten we van elkaars gezelschap, Oranjestad, cocoonen aan boord of in het hotel aan het zwembad, van lekker eten & drinken en van zeiltochtjes, zoals naar 'Palm Island'. M.b.v. de draagbare kaartplotter met 'Garmin' kaarten banen we ons een weg tussen riffen en ondieptes, waar de gebruikelijke 'Navionics kaarten' geen details over geven. Bij het eiland liggen we rustig achter het rif en willen we de rifbewoners bezoeken. Een aanhoudende regenbui 'strooit roet in het eten'. Na enkele uren luieren klaart het op en kunnen we al zeilend genieten van een prachtige zonsondergang. Een visje aan de haak of dolfijntjes om ons heen zouden het af maken, maar... dat zal voor een ander keertje zijn...
Met een huurwagen maken we een tour over het eiland dat heuvelachtiger is dan we op het eerste zicht dachten. Hier en daar houden halt bij enkele stranden en bezienswaardigheden. Zoals: de California vuurtoren, de kleine 'Alto Vista' kapel met veertien witte kruizen langs de weg voor de jaarlijkse processie, het rode grote anker ter nagedachtenis van zeelieden, een hondenbegraafplaats langs de kust met een wildgroei van kruizen dat behoort tot één van de het mooiste kerkhoven van de Caraïben, enz... Vooral 'Baby Beach' valt in de smaak. Een idyllische halve maan vormige beschutte baai met appelblauwzeegroen water met wit-roze poederzand er omheen.
Af en toe sluiten we de kombuis en laten we ons bedienen en genieten van een heerlijke langouste, tonijn, zalm of steak in één van de vele restaurants.
Véél, maar dan ook véél te snel is het donderdag, 5 januari... reistassen worden weer gevuld en Zensation wordt vastgemaakt op een plekje in de haven. Om 19u rijden we richting luchthaven. Een bedrukte sfeer hangt in de lucht!
Louka, Patricia & Eric vliegen weer naar België... wij blijven achter met natte ogen en een krop in de keel 😢 Onze tijd samen was weer véél te kort en o zo gezellig! Tot gauw lieve vrienden en bedankt voor de fantastische samen zijn hier op Aruba 😘
De ruimte en stilte aan boord voelt weer onwennig en die vullen we op met het aanvullen van proviand vanuit de supermarkten 'Ling & Sons' en 'Superfood'. Natuurlijk varen we met plezier, met shuttleboot van het hotel, naar het privé eiland 'Renaissance Island', waar de flamingo's van hun speciale korrels komen eten uit mijn hand! Echt dit is ongelooflijk om te ervaren 😍
Maar er zijn nog hongerige dieren die ons pad kruisen: een soort mus ontbijt mee in de kuip, een iguaan steelt de restjes vanop een ligbed op het strand en een oranje Troepiaal pikt de kruimeltjes nacho's vanuit het mandje op onze tafel!
In het hotel kennen ze ons reeds en met de lieve Colombiaanse serveerster Illana proberen we ons Spaans wat op te schroeven.
Het weer wordt weer nauwlettend in de gaten gehouden en Zensation wordt voorbereid voor een nieuwe tocht: verstaging wordt bijgedraaid, de buitenboordmotor krijgt vleugels (om meer lift te kunnen maken, sneller in plané te kunnen gaan en stabieler te varen) en nog enkele andere klusjes. Zondag zou er weatherwindow zijn om te vertrekken...
Zaterdag willen we nog een keertje door de winkelstraten flaneren en een ritje met de tram/trolley maken, maar met ons ijsje & milkshake in de hand, wordt ons de toegang geweigerd...dat zal voor een ander keertje zijn, want de avond valt en we moeten de haven nog verlaten en weer op anker gaan.
Honderderden vastgeketende stoelen en geparkeerde auto's langs de weg, trokken vanmorgen onze aandacht. Wat zou er te doen zijn straks? De start van Carnaval! De eerste parade van het jaar, waarin de bands & groepen zich voorstellen. Dat willen we niet missen. De 'Torch Parade' gaat gepaard met veel lichtjes en muziek, live muziek die gebracht wordt door de bands en muzikanten vanop opleggers met daarachter, ervoor en ertussen heupwiegende kleurrijk verlichte mensen, groepen met wél zeker honderden mensen! Ertussen rijden koelwagens met ijs, bars en toiletten mee 😂😂😂 Geweldig om te zien. Zelf probeer ik de heupbewegingen na te bootsen en verder te stappen zoals de Arubanen. Maar het caraïbisch ritme zit niet in mijn lijf.
Na enkele uren zijn we uitgevribreerd en voelen zelfs vibratie tot in onze kuip 🎧 terwijl de feestvierders nog enkele uren doorgaan.
Arubanen kennen wat van feestvieren!!!
Zondag, straks verlaten we dit eiland. Nog even langs de mooie koloniale gebouwen van Oranjestad en de Willem III-toren van 'Fort Zoutman', waar nu het historisch museum zich bevind.
Nog enkele verse producten bij de Chinese supermarkt kopen en de laatste Florines opdrinken aan het zwembad en als fooi geven bij het afscheid van Illana, die graag mee wil naar haar land...
Port Controle geeft ons toestemming om naar het dok te varen om uit te klaren. Dus dinghy op het dek en anker op. Rustig aan de wal wachten op de autoriteiten, de formulieren, het invullen, afgestempelde documenten. Uitklaar papieren zijn afgeleverd en dan kondigt de douane aan dat ie even aan boord komt. Zware zwarte bottines stappen ons huis binnen, hij kijkt even rond, licht de matras op van ons bed en bevind alles in orde. We mogen Aruba verlaten!
Nog even met de laatste data de laatste gribfiles en weerberichten binnenhalen en dan trossen los...
Tot bijna drie mijl uit de kust kunnen we nog internetten en dan...
Ajo Aruba 🇦🇼
Bye bye Caraïben

Aruba, Oranjestad, Surfside Bay(Caraïben)

Zondag, 1 januari 2017

Het 'Nieuwe' jaar is gestart... en heeft de naam tweeduizend en zeventien, en de cijfers '2017' gekregen. Hoe vaak gaan we dit de eerste dagen/weken nog verkeerd schrijven of intikken?!

Een nieuw jaar gaat vaak gepaard met goede voornemens of verandering.
Ook ten huize SY Zensation worden er goede voornemens uitgesproken en veranderingen aangebracht. Namelijk een verandering i.v.m. de schrijfsels op deze blog. Ik heb veel plezier in het schrijven en intikken van onze dagelijkse avonturen en doe dit met veel liefde en plezier. In de toekomst zal ik deze niet meer dagelijks schrijven en posten, maar per land/eiland, belevenis, uitstappen of periode. Zo kan ik jullie misschien besparen van elke Happy Hour en wasje & plasje 😉

Met nog wat extra vuurwerk sluiten we alvast de eerste dag van 2017 af 🎇🎆👍🏼

Aruba, Palm Beach - Oranjestad, Surfside Bay(Caraïben)

Zaterdag, 31 december '16

De laatste dag van 2016... wat vliegt een jaar toch steeds snel voorbij...

Tijd om even stil te staan bij het afgelopen (schrikkel-)jaar, 12 maanden, 52 weken, 366 dagen, 527040 minuten...
We zijn weer ontzettend dankbaar voor al het moois dat we hebben mogen ervaren in 2016.
Dat 2017 nog fantastischer mag worden en nog meer prachtige bestemmingen en mensen ons pad mogen kruisen...

Vuurwerk knalt al een hele week om ons heen... Het bracht ons meermaals aan het twijfelen, hebben we ons van dag vergist, is het nu al Nieuwjaar?! Ook in de loop van de dag horen we regelmatig knallen, voetzoekers knetteren als een 'domino-effect', het geluid lijkt op machinegeweren 😱
Eric krijgt nog een fris kapseltje aangemeten van kapster Cindy in kapsalon 'Zensation', om het oude jaar af te sluiten. De menu is niet te ingewikkeld en dus geen kookstress. Wél een weer-dipje, regenbuien wisselen elkaar aan een razend tempo af. We varen terug naar Oranjestad, Surfside Bay en zijn doorweekt... Gelukkig eist de zon 🌞 haar plekje weer op en kunnen we nog van haar genieten in de namiddag in de hoteltuin aan het zwembad met een cocktail 😎
Bij zonsondergang voert onze watertaxi 'Dinghietje' ons naar onze feesttafel.
Om 19u plaatselijke tijd, 00u Nederlandse/Belgische tijd, horen en zien we de eerste vuurwerkpijlen knallen. Ja, het blijft hier toch een stukje Nederland. We klinken er al op 🍾
De apo wordt begeleid met lekkere hapjes en de hoofdschotel is om duimen & vingers af te likken. We halen nog net het dessert en dan is het vechten om middernacht te halen. Ze noemen niet voor niks 21u 'cruisersmidnight' 😂
De 'UNO'- kaarten entertainen ons en houden de ogen open.
En dan...10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1,...'Gelukkig Nieuwjaar'!!!
Na reeds dagen en de afgelopen vijf uur vuurwerk gezien te hebben op Aruba, start nu het 'echte' werk! Vuurpijlen knallen en gekleurde lichtschichten kleuren de hemel lichten het hele eiland op. We weten niet waar eerst te kijken! Waar blijven ze het allemaal vandaan halen?! En als kers op de taart komt de 'bloemeké' vanaf een drijvend ponton naast ons. Vanaf onze dame zitten we op de eerste rij en kunnen we het schouwspel bewonderen.... adembenemend...zoveel vuurwerk hebben we nog nooit bij mekaar gezien!!! En het gaat nog enkele uren door. Pas bij het eerste daglicht doven de knetterende geluiden. ONGELOOFLIJK 🎆🎇 Een bijzonder, onvergetelijk moment 😍

Wensen jullie allen een spetterend 'Nieuw Jaar' 🎉🍾🎆

Aruba, Boca Catalina Beach - Palm Beach(Caraïben)

Vrijdag, 30 december '16

Mijn kook- & bakkunsten hebben vrijaf genomen... Eric de hobbykok & -bakker kent zijn weg in onze kombuis en wil ons zelfgemaakte pistolets serveren. Na wat kneden en rijsprocessen en enige tijd later, verschijnen er pistolekes op de ontbijttafel, die we gretig nuttigen 😋
Met goed gevulde buiken hangen we even later boven het scheepswrak van de cargo 'Antilla'. Het grootste wrak in het Caraïbisch gebied telt 130m en ligt op 18m diepte. In het heldere water is het wrak dat in tweeën gebroken is en in 1940 gezonken is, een waar snorkelparadijs. In al die jaren heeft het een prachtige collectie aan bewoners heeft gecreëerd, van koraal tot vele soorten vissen. De camera zijn we jammer genoeg vergeten, maar gelukkig is er internet 😉📸
Even later verleggen we Zensation naar Palm Beach en bezoeken de boulevard.
Tegen zonsondergang wandelen we een tweetal kilometer naar de supermarkt 'Super Food'. Wat staat er op ons oudejaarsmenu? Dat hangt van het aanbod hier af. En het aanbod en de keuze is hier groot en Europees, vooral Nederlands, dus dat wordt een makkie.
Karretje vol, tassen vol, handen vol, taxi in, dinghy in en na drie dinghyritjes hebben we én alle boodschappen én alle crew aan boord 😉

Aruba, Oranjestad - Boca Catalina Beach(Caraïben)

Donderdag, 29 december '16

Op voorzeil varen we naar het noordwesten van het eiland, naar Boca Catalina Beach,
nabij de vuurtoren duw ik op de ankerbediening 'down' en het anker dondert het water in met dertig meter ketting achter zich aan...ik wil enkele meters terug op-/inhalen en druk op het knopje 'up'. De elektrische ankerwinch begint zijn eigen leventje te leiden en blijft draaien en de ketting inhalen zonder dat er op één van de knoppen van de afstandsbediening gedrukt wordt! Zelfs bij het ontkoppelen van de afstandbediening, blijft de winch zijn eigen ding doen... het spookt 😱
Pas als de thermische beveiligingsschakelaar afgezet wordt stopt de ankerwinch! Wat is er nu weer aan de hand?!
Geert & Eric meten het contact van de afstandbediening uit en die is in orde. De garage wordt leeggemaakt zodat ze aan de bedieningsrelais van de ankerwinch kunnen. Deze wordt uitgemeten en gedemonteerd, de contactpunten van de relais blijken ingebrand te zijn en zijn vermoedelijk blijven plakken. De contactpunten worden opgeschuurd en ingesmeerd met contactspray.
Ondertussen snorkel ik naar het anker om te kijken of het goed ligt.
Het paneel wordt weer gemonteerd, schakelaars weer aangezet en alles werkt weer perfect!
Toch handig, hé als je een man aan boord hebt die zo wat in alle markten thuis is😉
Als afkoeling gaan ze nog met snorkelen en met een plamuurmes (van plastiek met afgeronde hoeken) in de hand gaan ze de pokken te lijf. Op een week tijd heeft onze dame gezelschap gekregen van 100de kleine pokjes op haar buik 😏 Elke dag een stukje onder handen nemen en dan is ze weer glad.
Na het werk dinghieën we naar een meerboei en dompelen ons onder in de onderwaterwereld. We stalken een grote pladijs met onze camera, die we liever op ons bord zouden zien 😋 Maar ja, zonder een speer of dergelijke zal dat niet lukken.
Gelukkig hebben we nog een stuk Big Eye Jack en die laat zich zonder tegensputteren bakken en opeten...