Woensdag, 8 - vrijdag, 10 februari '17
Na een paar uurtjes varen komen we toe aan vele riffen waar we onze weg tussendoor moeten zoeken naar de ankerplaats voor 'Mamitupu'. In de pilot staat dat we moeten gebruik maken van 'eyeball navigation'. Nou, de wolken en de zon zijn ons niet gunstig gezind en dus geen zon die we in de rug hebben en de kleurenschakeringen en ondieptes in het water duidelijk zichtbaar maken. Gelukkig zijn de kaarten van Eric Bauhaus op Open CPN vrij nauwkeurig en zo vinden we veilig een plekje.
Ook hier liggen de twee Amerikaanse boten, die gisteren reeds bij Isla Pinos vertrokken waren. Tijd om verder kennis te maken...
Op dit gezellige traditionele eiland met 1 500 inwoners worden we rondgeleid de Kuna, Pablo Núñez Perez. Hij spreekt Engels, omdat hij er enkele jaren gewoond en gewerkt heeft en getrouwd is met een Engelse dame, dit is héél uitzonderlijk in de Kuna gemeenschap, aangezien ze hun land niet mogen verlaten, laat staan met een niet-Kuna mogen huwen!
Hij maakt ook kokosnootolie met een press, heeft een aantal kabanas (kamers) die hij verhuurd en een restaurant.
De mensen en kinderen zijn allen nieuwsgierig en weer heel handtastelijk t.o.v. de mooie blonde kopjes van onze vrienden. Al snel versmelten ze zich met de vele kinderen en spelen samen voetbal.
Prachtige mola's worden weer door vele vrouwen aangeprezen. Ze zijn mooi, maar wat moet ik ermee? Het is niet mijn kledingstijl en voor kastvulling hebben we geen plaats.
Aan boord maak ik een gerecht voor ons achten en de vier kinderen smullen van de sailfish en vragen steeds om meer. Leuk zo'n goed etende kinderen. En toch is er nog vis over... Die maakt Pablo de volgende dag met plezier klaar voor de 12-talige aanwezige cruisersbende(4 boten) en zijn Franse hotelgaste. Zelf houdt hij nog een beetje achter de hand voor zijn familie... maar de vis is eindelijk op! We moeten wél zoals iedereen de volle pot betalen, terwijl wij voor het hoofdingrediënt gezorgd hebben en deze gratis geschonken hebben 😏
Ik heb een 'day off' en voel me de hele dag niet lekker en na het etentje verlaat ik het leuke gezelschap en kruip vroeg in ons bedje.
Ook voor the Captain was het een mindere dag, aangezien zijn drone, na een vlucht van nog géén minuut eindigt op de bodem... Hij wil nog enkele onderdelen redden, maar in de slechts acht meter diepte is het niet helder en ziet ie geen hand voor zijn ogen 😱 Dus géén luchtfoto's van Zensation in Paradise 😥
donderdag 16 februari 2017
Kuna Yala, Isla Pinos
Dinsdag, 7 februari '17
In een uitgeholde houten kano, een 'ulu', komen twee jonge knapen met een roze prinsessen rugzakje het ankergeld ontvangen... euh?! Een uitgescheurd papiertje met wat opgeschreven, alsook onze naam van de boot, al is de eerste letter mis!
We vertrouwen het zaakje niet en Mattieu komt polshoogte nemen en onderhandelen of we het later in het dorp mogen afrekenen. Aangezien de jongens gaan voetballen, kan dat niet!
Betalen de 10 US$ en hij peddelt met zijn vriend naar het strand en even later begint de voetbaltraining/-match.
In het traditionele dorp treffen we hutten gemaakt van hout, bamboe, riet die aan elkaar bevestigd worden met natuurlijke materialen. Een spijker komt hier niet aan te pas! De dikke daken zijn gemaakt van een bepaalde soort palmbladeren, deze zouden een levensduur hebben tot vijftien jaar, zonder enige lekkage! De hutjes hebben vaak een vloer van aangestampt zand of leem. Binnen zie je enkele hangmatten en een houtvuur. Hier en daar zien we zonnepanelen, satellietschotels en twee openbare telefooncellen(niet aangesloten). Op deze unieke, primitieve eilanden is ook de modernisering niet weg te houden... Maar telefoonontvangst is er niet, laat staan internet en voor een sim-kaart voor internetdata moeten we naar een groter eiland en de ontvangst zou volgens voorgangers miniem en zwak zijn. En dus blijven we nog even offline. Toch zien we meteen een kleine jongen met een tablet in zijn hand rondlopen. Dat zal voor 'educatieve' spelletjes gebruikt worden 😉
Straten of wegen zijn hier niet, dus ook geen auto's of andere motorische voertuigen of fietsen.
De grootste hut van het dorp is het 'congreso', de verzamelplaats waar het hele dorp elke avond samenkomt om te vergaderen en waar de chief, 'Saila' genaamd, de taken uitdeelt. Wie de toeristen ontvangt en rondleidt, het ankergeld ophaalt, welke akkers er verbouwd moeten worden, wie een nieuw palmbladerendak krijgt, enz...
Toch zijn het de vrouwen die hier 'de broek dragen', (vrouw kiest een man en na het huwen trekt de man bij de vrouw in), figuurlijk dan! Ze gaan gehuld in kleurrijk stof omwikkelt rond hun lende, met daar bovenop een lichte bloes voorzien van één van hun handgemaakte kunstwerken: mola's. Deze versieren, bedekken de voor- & achterkant/borst- & rugpand op een luchtig kleurrijk bloesje. Deze kleurrijke naaiwerkjes vertonen verschillende patronen en tekeningen. Hoe meer lagen en hoe dichter de steken, hoe duurder. Dit is hun kostwinning, waarvan ze hun eten en scholing voor de kinderen betalen. Om hun enkels en polsen dragen ze gekleurde fijne parelwerkjes gerijgt op touw en omwikkeld tot brede banden van 15-20cm lang die geometrische patronen vormen. Deze zouden tot drie maanden blijven zitten.
Vaak wordt hun garderobe en outfit afgewerkt met een rode hoofddoek over hun donkere haren, een gouden neusring en andere juwelen, een zwart getatoeëerde lijn op hun neus en een fel grote rode bol op elke wang, zoals blush. De Kuna-indianen zijn klein en tenger. Ze zijn vaak niet groter dan mij...
De mannen en de kinderen gaan westers gekleed, de tienerjongens hebben vaak een modern kapsel in hun gitzwarte haren.
Het is niet toegestaan om hen te fotograferen zonder toestemming of een vergoeding van 1US$. Dit is er gekomen, nadat één van hen een foto van zichzelf op een postkaart zag in Panama, die voor deze prijs verkocht werd 📸
Ze zijn nieuwsgierig en vooral de vier blanke kinderen met blonde haren van onze vrienden, trekken hun aandacht, ze willen ze aanraken en meenemen naar hun familie en huis. Ze maken allen graag een praatje, sommigen spreken Spaans of Kuna en proberen ons hun prachtige mola's te verkopen. De mannen prijzen hun vangst en teelt aan die ze voornamelijk oogsten op hun finca's (velden) op het vaste land.
Dit volkje staat bekend om hun goede gezondheid en hun bloeddruk neemt met de leeftijd nauwelijks toe. Het sterftecijfer aan hart- en vaatziekten of kanker zijn veel kleiner dan op het vasteland. Hun levenswijze is dan ook stressloos en hun geheim zou liggen in het drinken van grote hoeveelheden cacaodrank, die rijk zijn aan flavanolen.
We kopen wat bananen en geven enkele kinderen een snoepje... of beter gezegd bijna het hele dorp, want plots worden we omsingeld door nog meer kinderen en strekkende handen naar de 'napoléonnekes' 🍬
Het eiland is rijkelijk gevuld met palmbomen vol kokokosnoten. Elke boom heeft een eigenaar, het is niet toegestaan om er één van de grond op te rapen en mee te nemen. Dit zal niet alleen de eigenaar boos maken, maar ook de 'chief' zal dan maatregelen nemen, met gevolgen 😱
Deze vruchten zijn hun grootste bron van inkomsten, ze worden verscheept naar Colombia, jaarlijks wél 30 miljoen! Koffiebonen en cacao worden ook geëxporteerd, alsook visvangst, vooral langoesten. De opbrengst is voor het dorp en een beetje voor het gezin.
Op de terugweg komen we heel wat jonge knapen tegen met hun voetbalschoenen over hun schouders gebonden. De voetbalmatch/-training is afgelopen. Het strand is weer leeg....
In ons Dinghietje vinden we een kokosnoot en aangezien dat die gekozen heeft om in onze boot te vallen, vindt the Captain dat ie onze eigendom is... als dit maar niet vervloekt wordt! Aan boord heeft ie zijn handen vol om m.b.v. zijn machete aan de noot te geraken. Het kokoswater is heerlijk, alsook de kokos. Onze vrienden zijn ook blij met ons aperitiefhapje. Van de gemalen kokos wordt een lekkere kokosrijst gemaakt, die we geserveerd krijgen bij onze sailfish. Lekker Sabrina, dank je wél.
In een uitgeholde houten kano, een 'ulu', komen twee jonge knapen met een roze prinsessen rugzakje het ankergeld ontvangen... euh?! Een uitgescheurd papiertje met wat opgeschreven, alsook onze naam van de boot, al is de eerste letter mis!
We vertrouwen het zaakje niet en Mattieu komt polshoogte nemen en onderhandelen of we het later in het dorp mogen afrekenen. Aangezien de jongens gaan voetballen, kan dat niet!
Betalen de 10 US$ en hij peddelt met zijn vriend naar het strand en even later begint de voetbaltraining/-match.
In het traditionele dorp treffen we hutten gemaakt van hout, bamboe, riet die aan elkaar bevestigd worden met natuurlijke materialen. Een spijker komt hier niet aan te pas! De dikke daken zijn gemaakt van een bepaalde soort palmbladeren, deze zouden een levensduur hebben tot vijftien jaar, zonder enige lekkage! De hutjes hebben vaak een vloer van aangestampt zand of leem. Binnen zie je enkele hangmatten en een houtvuur. Hier en daar zien we zonnepanelen, satellietschotels en twee openbare telefooncellen(niet aangesloten). Op deze unieke, primitieve eilanden is ook de modernisering niet weg te houden... Maar telefoonontvangst is er niet, laat staan internet en voor een sim-kaart voor internetdata moeten we naar een groter eiland en de ontvangst zou volgens voorgangers miniem en zwak zijn. En dus blijven we nog even offline. Toch zien we meteen een kleine jongen met een tablet in zijn hand rondlopen. Dat zal voor 'educatieve' spelletjes gebruikt worden 😉
Straten of wegen zijn hier niet, dus ook geen auto's of andere motorische voertuigen of fietsen.
De grootste hut van het dorp is het 'congreso', de verzamelplaats waar het hele dorp elke avond samenkomt om te vergaderen en waar de chief, 'Saila' genaamd, de taken uitdeelt. Wie de toeristen ontvangt en rondleidt, het ankergeld ophaalt, welke akkers er verbouwd moeten worden, wie een nieuw palmbladerendak krijgt, enz...
Toch zijn het de vrouwen die hier 'de broek dragen', (vrouw kiest een man en na het huwen trekt de man bij de vrouw in), figuurlijk dan! Ze gaan gehuld in kleurrijk stof omwikkelt rond hun lende, met daar bovenop een lichte bloes voorzien van één van hun handgemaakte kunstwerken: mola's. Deze versieren, bedekken de voor- & achterkant/borst- & rugpand op een luchtig kleurrijk bloesje. Deze kleurrijke naaiwerkjes vertonen verschillende patronen en tekeningen. Hoe meer lagen en hoe dichter de steken, hoe duurder. Dit is hun kostwinning, waarvan ze hun eten en scholing voor de kinderen betalen. Om hun enkels en polsen dragen ze gekleurde fijne parelwerkjes gerijgt op touw en omwikkeld tot brede banden van 15-20cm lang die geometrische patronen vormen. Deze zouden tot drie maanden blijven zitten.
Vaak wordt hun garderobe en outfit afgewerkt met een rode hoofddoek over hun donkere haren, een gouden neusring en andere juwelen, een zwart getatoeëerde lijn op hun neus en een fel grote rode bol op elke wang, zoals blush. De Kuna-indianen zijn klein en tenger. Ze zijn vaak niet groter dan mij...
De mannen en de kinderen gaan westers gekleed, de tienerjongens hebben vaak een modern kapsel in hun gitzwarte haren.
Het is niet toegestaan om hen te fotograferen zonder toestemming of een vergoeding van 1US$. Dit is er gekomen, nadat één van hen een foto van zichzelf op een postkaart zag in Panama, die voor deze prijs verkocht werd 📸
Ze zijn nieuwsgierig en vooral de vier blanke kinderen met blonde haren van onze vrienden, trekken hun aandacht, ze willen ze aanraken en meenemen naar hun familie en huis. Ze maken allen graag een praatje, sommigen spreken Spaans of Kuna en proberen ons hun prachtige mola's te verkopen. De mannen prijzen hun vangst en teelt aan die ze voornamelijk oogsten op hun finca's (velden) op het vaste land.
Dit volkje staat bekend om hun goede gezondheid en hun bloeddruk neemt met de leeftijd nauwelijks toe. Het sterftecijfer aan hart- en vaatziekten of kanker zijn veel kleiner dan op het vasteland. Hun levenswijze is dan ook stressloos en hun geheim zou liggen in het drinken van grote hoeveelheden cacaodrank, die rijk zijn aan flavanolen.
We kopen wat bananen en geven enkele kinderen een snoepje... of beter gezegd bijna het hele dorp, want plots worden we omsingeld door nog meer kinderen en strekkende handen naar de 'napoléonnekes' 🍬
Het eiland is rijkelijk gevuld met palmbomen vol kokokosnoten. Elke boom heeft een eigenaar, het is niet toegestaan om er één van de grond op te rapen en mee te nemen. Dit zal niet alleen de eigenaar boos maken, maar ook de 'chief' zal dan maatregelen nemen, met gevolgen 😱
Deze vruchten zijn hun grootste bron van inkomsten, ze worden verscheept naar Colombia, jaarlijks wél 30 miljoen! Koffiebonen en cacao worden ook geëxporteerd, alsook visvangst, vooral langoesten. De opbrengst is voor het dorp en een beetje voor het gezin.
Op de terugweg komen we heel wat jonge knapen tegen met hun voetbalschoenen over hun schouders gebonden. De voetbalmatch/-training is afgelopen. Het strand is weer leeg....
In ons Dinghietje vinden we een kokosnoot en aangezien dat die gekozen heeft om in onze boot te vallen, vindt the Captain dat ie onze eigendom is... als dit maar niet vervloekt wordt! Aan boord heeft ie zijn handen vol om m.b.v. zijn machete aan de noot te geraken. Het kokoswater is heerlijk, alsook de kokos. Onze vrienden zijn ook blij met ons aperitiefhapje. Van de gemalen kokos wordt een lekkere kokosrijst gemaakt, die we geserveerd krijgen bij onze sailfish. Lekker Sabrina, dank je wél.
Colombia, Islas del San Bernardo, Tintipán - San Blas Eilanden/Kuna Yala, Isla Pinos
Zondag, 5 - maandag, 6 februari '17
Bestemming San Blas-eilanden, archipel voor de Caraïbische kust van Panama, ten oosten van het Panamakanaal, dat ook tot dit landbehoort, maar ze maken deel uit van de Kuna Yala-provincie. Sinds 1925 hebben de Kuna het recht op zelfbeslissing en sinds 2011 worden de San Blas-eilanden 'Kuna/Guna Yala' (uitspraak) genoemd. Het is een prachtig cruisersgebied van 357 kleine palmboomeilanden allen omgeven met koraalriffen. De namen van de eilanden zijn bijna onuitspreekbaar, lijken op elkaar of eindigen op 'UP'. Slechts veertig ervan zijn bewoond door ongeveer 300 000 Kuna/Guna-indianen, de vroegere inwoners van Panama, voordat het land door de Spaanjaarden werd gekoloniseerd. En nu enkel nog op de eilanden en op een smalle strook van het vasteland overblijven.
De eilanden worden bedreigt door de opwarming van de aarde en het stijgen van het waterniveau en regelmatig verliest een eiland deze strijd, verdwijnt onder de waterspiegel en vormt een gevaarlijke bedreiging voor ons cruisers. De foto's in de pilot, blogs en op internet hebben ons alvast doen watertanden. Zouden ze in het echt ook zo adembenemend en ongerept zijn?!
Passion Rebelle & Zensation en hun crew zijn klaar voor een dag & nachttrip van 125mijl.
Nog voor de laatste eilanden langs ons voorbij glijden, hebben we beet! De schaduw in het water lijkt groot en het binnenhalen van de lijn gaat moeizaam, wat er aanhangt, duidelijk zwaar... zou het een haai zijn? Het mes om de touwen door te snijden ligt klaar, want dat willen we niet aan boord!
Maar wanneer ie dichter bij de boot komt, zien we een grote waaiervormige vin en een lange speer/zwaard. Het is een 'sailfish'. De speer kan heel gevaarlijk zijn, hoe gaan we deze vangst veilig aan boord krijgen? We houden hem nog wa aan de lijn en hopen dat ie moe wordt. Geert spiest de haak in zijn lijf en trekt hem op de zwemtrap, zijn speer komt tussen de windvaan vast te zitten en ik trakteer hem op een goede scheut vodka. Nog enkele welkomstklopjes van de basebalknuppel en we sleuren hem, met een handdoek over zijn ogen, de kuip in. Wouw, wat een strijd... we zijn even buiten adem en helemaal opgedraaid van de adrenaline. 205cm meet deze kanjer van staart tot speer en er is zelfs een stukje afgebroken, tijdens zijn stijd met de windvaan! Wat een vis!!!
De kuip is één bloedbad 😱 De koelkast zit vol visfilets... er is zoveel vlees aan deze vis, hier gaan we enkele dagen zoet mee zijn, aangezien er weer géén plaats is in de vriezer!
Ondertussen bouwen de golven zich op en trekt de wind aan. En ik voel me een beetje onwel, nadat de vis gefileerd is en alles schoongemaakt is. Te lang met mijn hoofd naar beneden hangen en beneden bezig zijn is geen goede combinatie.
Na een gazpacho, die reeds vooraf bereid was, is the Captain z'n buikje gevuld en hoef ik niet meer te koken... oef... ik leg me meteen horizontaal om wat te bekomen en zo is de eerste wacht voor Geert.
Na enkele uren slaap, voel ik me weer top en neem na middernacht de wacht over. Er is niks te zien, we gaan lekker en onze vrienden verdwijnen achterons op de AIS. De wind neemt af, het golfpatroon verandert, het wordt rustiger en comfortabeler.
Na zonsopgang wordt ik wakker gemaakt om ons vrolijk springend tuimelend gezelschap te bewonderen. In elkaars armen genieten we van de exclusieve show...
Enkele uren later zien we hoge bergcontouren van Panama en eilanden opduiken.
De laptop staat in de kuip, onder de buiskap, we navigeren om en tussen de riffen heen m.b.v. 'Open CPN' en de Eric Bauhaus kaarten uit de gelijknamige pilot/boek 'The Panama Cruising Guide (fifth edition). Hier laten onze Navionics kaarten ons alweer in de steek en zouden we meer op land en riffen varen 😱 De golven breken en schuimen naast ons op de riffen.
Achter het eiland 'Isla Pinos' of 'Tubak', wat 'walvis' betekend naar de vorm van het eiland, is het rustig en we droppen het anker voor het strand met palmbomen. Rechts van ons ligt een idyllisch eiland en links zien we de hoge bergen van het vasteland van Panama, bedekt door een gigantisch wolkendek.
Er liggen reeds twee zeilboten, Amerikanen, alsook een marineschip. Passion Rebelle arriveert even later.
Het water is niet helder, dus ook hier geen gesnorkel 😏
We zijn allen moe en blij dat we er zijn. De hoge golven en rommelige zee zijn verleden tijd.
De vis wordt gedeeld. En na een stevig maal met een stuk van onze vangst, gaan we vroeg te kooi.
Bestemming San Blas-eilanden, archipel voor de Caraïbische kust van Panama, ten oosten van het Panamakanaal, dat ook tot dit landbehoort, maar ze maken deel uit van de Kuna Yala-provincie. Sinds 1925 hebben de Kuna het recht op zelfbeslissing en sinds 2011 worden de San Blas-eilanden 'Kuna/Guna Yala' (uitspraak) genoemd. Het is een prachtig cruisersgebied van 357 kleine palmboomeilanden allen omgeven met koraalriffen. De namen van de eilanden zijn bijna onuitspreekbaar, lijken op elkaar of eindigen op 'UP'. Slechts veertig ervan zijn bewoond door ongeveer 300 000 Kuna/Guna-indianen, de vroegere inwoners van Panama, voordat het land door de Spaanjaarden werd gekoloniseerd. En nu enkel nog op de eilanden en op een smalle strook van het vasteland overblijven.
De eilanden worden bedreigt door de opwarming van de aarde en het stijgen van het waterniveau en regelmatig verliest een eiland deze strijd, verdwijnt onder de waterspiegel en vormt een gevaarlijke bedreiging voor ons cruisers. De foto's in de pilot, blogs en op internet hebben ons alvast doen watertanden. Zouden ze in het echt ook zo adembenemend en ongerept zijn?!
Passion Rebelle & Zensation en hun crew zijn klaar voor een dag & nachttrip van 125mijl.
Nog voor de laatste eilanden langs ons voorbij glijden, hebben we beet! De schaduw in het water lijkt groot en het binnenhalen van de lijn gaat moeizaam, wat er aanhangt, duidelijk zwaar... zou het een haai zijn? Het mes om de touwen door te snijden ligt klaar, want dat willen we niet aan boord!
Maar wanneer ie dichter bij de boot komt, zien we een grote waaiervormige vin en een lange speer/zwaard. Het is een 'sailfish'. De speer kan heel gevaarlijk zijn, hoe gaan we deze vangst veilig aan boord krijgen? We houden hem nog wa aan de lijn en hopen dat ie moe wordt. Geert spiest de haak in zijn lijf en trekt hem op de zwemtrap, zijn speer komt tussen de windvaan vast te zitten en ik trakteer hem op een goede scheut vodka. Nog enkele welkomstklopjes van de basebalknuppel en we sleuren hem, met een handdoek over zijn ogen, de kuip in. Wouw, wat een strijd... we zijn even buiten adem en helemaal opgedraaid van de adrenaline. 205cm meet deze kanjer van staart tot speer en er is zelfs een stukje afgebroken, tijdens zijn stijd met de windvaan! Wat een vis!!!
De kuip is één bloedbad 😱 De koelkast zit vol visfilets... er is zoveel vlees aan deze vis, hier gaan we enkele dagen zoet mee zijn, aangezien er weer géén plaats is in de vriezer!
Ondertussen bouwen de golven zich op en trekt de wind aan. En ik voel me een beetje onwel, nadat de vis gefileerd is en alles schoongemaakt is. Te lang met mijn hoofd naar beneden hangen en beneden bezig zijn is geen goede combinatie.
Na een gazpacho, die reeds vooraf bereid was, is the Captain z'n buikje gevuld en hoef ik niet meer te koken... oef... ik leg me meteen horizontaal om wat te bekomen en zo is de eerste wacht voor Geert.
Na enkele uren slaap, voel ik me weer top en neem na middernacht de wacht over. Er is niks te zien, we gaan lekker en onze vrienden verdwijnen achterons op de AIS. De wind neemt af, het golfpatroon verandert, het wordt rustiger en comfortabeler.
Na zonsopgang wordt ik wakker gemaakt om ons vrolijk springend tuimelend gezelschap te bewonderen. In elkaars armen genieten we van de exclusieve show...
Enkele uren later zien we hoge bergcontouren van Panama en eilanden opduiken.
De laptop staat in de kuip, onder de buiskap, we navigeren om en tussen de riffen heen m.b.v. 'Open CPN' en de Eric Bauhaus kaarten uit de gelijknamige pilot/boek 'The Panama Cruising Guide (fifth edition). Hier laten onze Navionics kaarten ons alweer in de steek en zouden we meer op land en riffen varen 😱 De golven breken en schuimen naast ons op de riffen.
Achter het eiland 'Isla Pinos' of 'Tubak', wat 'walvis' betekend naar de vorm van het eiland, is het rustig en we droppen het anker voor het strand met palmbomen. Rechts van ons ligt een idyllisch eiland en links zien we de hoge bergen van het vasteland van Panama, bedekt door een gigantisch wolkendek.
Er liggen reeds twee zeilboten, Amerikanen, alsook een marineschip. Passion Rebelle arriveert even later.
Het water is niet helder, dus ook hier geen gesnorkel 😏
We zijn allen moe en blij dat we er zijn. De hoge golven en rommelige zee zijn verleden tijd.
De vis wordt gedeeld. En na een stevig maal met een stuk van onze vangst, gaan we vroeg te kooi.
Colombia, Cartagena - Isla del Rosario, Isla Grande & Islas del San Bernardo, Tintipán
Vrijdag, 3 - zaterdag, 4 februari '16
We nemen de grotere vaarroute naar zee, die door vrachtschepen en cruiseboten genomen wordt. Ik sta vooraan op de punt om drijvende voorwerpen te spotten en aanwijzingen te geven. Het water is hier weer bruiner en er drijft heel wat takken, gras, waterplanten, boomstammen en plastiek in rond. Na een dik uur vaart Zensation door de uitgang met aan weerszijde een fort.
Weer een uur later komt er wat wind en kunnen de zeilen op.
Na enkele uren zien we contouren aan de horizon verschijnen.
'Isla del Rosario' is een archipel dat tot Colombia behoort en het totale land- & marineoppervlak is 120km2 groot en telt zestien eilandjes.
Isla Grande is de grootste van 0,2km2. Hier liggen we beschut en in properder water, ook al zien we de bodem niet. Eindelijk weer plonsen in het water!
Meteen komt er een bootje langs met locals met hun vangst: papegaaivissen, octopus en langoesten.
Die laatsten doen ons watertanden en door ons enthousiasme komen we véél te snel tot een prijsovereenkomst, terwijl een tweede bootje arriveert met ook langoesten!
Daarna nog één met juwelen... zijn we weer in de Caraïben met boatboys beland?!
Eindelijk rust en tijd om het water te voelen en de onderkant van ons huis wat proper te maken, want daar groeit weer een hele dierentuin aan 😱
De smaak van de heerlijke langoesten brengen troost 😋
De volgende dag varen we naar het volgende archipel 'Islas Del San Bernardo' in de golf van Morrosquillo. Met een land- en marineoppervlak van 213,3km2 en 10 eilanden. Islas del Rosario en Islas del San Bernardo behoren tot een nationaal park
en is populair om te snorkelen en te duiken aan de koraalriffen. Er zijn hier enkele resorts en hostels.
De wind laat ons wat in de steek en het zeilen van de kleine twintig mijl nemen meer dan een halve dag in beslag.
We ankeren weer bij het grootste eiland, 'Tintipán', dat 3,3 bij 1,7km is. Niet de beste en helderste snorkelplek, maar de onderkant kan wél verder onder handen genomen worden.
Met de dinghy maken we een rondje en stoppen we bij een hostel die op een platform in het water is gebouwd. Het is een ecologisch hostel dat wordt uitgebaat door twee Nederlanders & een Amerikaan. Het ziet er mooi en romantisch uit, zo op het water. Het toilet is wél apart en komt met gebruiksaanwijzingen die op de deur zijn aangebracht 🤣
We zijn van harte welkom en doen ons te goed en spenderen onze laatste COP(Colombiaanse Pesos) aan enkele cocktails en schuiven mee aan de grote tafel voor het avondeten met de hostelgasten van over de hele wereld. De sfeer is goed en voor we vermoeden dat het in een 'echt Temptation Island' veranderd, zoeken we onze weg in het donker tussen de riffen terug naar ons privé-verblijf 😉
De volgende dag brengen we samen met onze Frans-Canadese vrienden van SY Passion Rebelle een bezoek aan 'Santa Cruz'. Dit is het kleinste eiland met de meeste bewoners, nml. 1500 op 0,0012km2. Het is het dichtstbevolkte eiland van de wereld!
Een jongetje leidt ons rond... ze wonen hier wél heel dicht op elkaar, de straatjes of weggetjes of wat het ook zijn, zijn smal en we manoeuvreren ons overal tussendoor.
We verlangen naar een beetje ruimte en natuur en dinghieën tussen de mangroven van 'Tintipán' en zien enkele prachtige woningen opduiken tussen het weelderige groen... hier zouden we wél kunnen wonen, ruimte genoeg om ons heen!
We hebben een weergat om verder te kunnen zeilen, of we vertrekken vanmiddag of pas over een week ofzo. We kiezen voor het eerste.
We nemen de grotere vaarroute naar zee, die door vrachtschepen en cruiseboten genomen wordt. Ik sta vooraan op de punt om drijvende voorwerpen te spotten en aanwijzingen te geven. Het water is hier weer bruiner en er drijft heel wat takken, gras, waterplanten, boomstammen en plastiek in rond. Na een dik uur vaart Zensation door de uitgang met aan weerszijde een fort.
Weer een uur later komt er wat wind en kunnen de zeilen op.
Na enkele uren zien we contouren aan de horizon verschijnen.
'Isla del Rosario' is een archipel dat tot Colombia behoort en het totale land- & marineoppervlak is 120km2 groot en telt zestien eilandjes.
Isla Grande is de grootste van 0,2km2. Hier liggen we beschut en in properder water, ook al zien we de bodem niet. Eindelijk weer plonsen in het water!
Meteen komt er een bootje langs met locals met hun vangst: papegaaivissen, octopus en langoesten.
Die laatsten doen ons watertanden en door ons enthousiasme komen we véél te snel tot een prijsovereenkomst, terwijl een tweede bootje arriveert met ook langoesten!
Daarna nog één met juwelen... zijn we weer in de Caraïben met boatboys beland?!
Eindelijk rust en tijd om het water te voelen en de onderkant van ons huis wat proper te maken, want daar groeit weer een hele dierentuin aan 😱
De smaak van de heerlijke langoesten brengen troost 😋
De volgende dag varen we naar het volgende archipel 'Islas Del San Bernardo' in de golf van Morrosquillo. Met een land- en marineoppervlak van 213,3km2 en 10 eilanden. Islas del Rosario en Islas del San Bernardo behoren tot een nationaal park
en is populair om te snorkelen en te duiken aan de koraalriffen. Er zijn hier enkele resorts en hostels.
De wind laat ons wat in de steek en het zeilen van de kleine twintig mijl nemen meer dan een halve dag in beslag.
We ankeren weer bij het grootste eiland, 'Tintipán', dat 3,3 bij 1,7km is. Niet de beste en helderste snorkelplek, maar de onderkant kan wél verder onder handen genomen worden.
Met de dinghy maken we een rondje en stoppen we bij een hostel die op een platform in het water is gebouwd. Het is een ecologisch hostel dat wordt uitgebaat door twee Nederlanders & een Amerikaan. Het ziet er mooi en romantisch uit, zo op het water. Het toilet is wél apart en komt met gebruiksaanwijzingen die op de deur zijn aangebracht 🤣
We zijn van harte welkom en doen ons te goed en spenderen onze laatste COP(Colombiaanse Pesos) aan enkele cocktails en schuiven mee aan de grote tafel voor het avondeten met de hostelgasten van over de hele wereld. De sfeer is goed en voor we vermoeden dat het in een 'echt Temptation Island' veranderd, zoeken we onze weg in het donker tussen de riffen terug naar ons privé-verblijf 😉
De volgende dag brengen we samen met onze Frans-Canadese vrienden van SY Passion Rebelle een bezoek aan 'Santa Cruz'. Dit is het kleinste eiland met de meeste bewoners, nml. 1500 op 0,0012km2. Het is het dichtstbevolkte eiland van de wereld!
Een jongetje leidt ons rond... ze wonen hier wél heel dicht op elkaar, de straatjes of weggetjes of wat het ook zijn, zijn smal en we manoeuvreren ons overal tussendoor.
We verlangen naar een beetje ruimte en natuur en dinghieën tussen de mangroven van 'Tintipán' en zien enkele prachtige woningen opduiken tussen het weelderige groen... hier zouden we wél kunnen wonen, ruimte genoeg om ons heen!
We hebben een weergat om verder te kunnen zeilen, of we vertrekken vanmiddag of pas over een week ofzo. We kiezen voor het eerste.
Colombia, Cartagena
Maandag, 30 januari - vrijdag, 3 februari '17
Het was een fijn weerzien en hereniging met onze dame gisterenavond. Heerlijk om weer al dobberend een beetje in slaap gewiegd te worden op ons natuurlijk waterbed.
Onze vrienden, van Bella Ciao, hebben goed voor haar gezorgd.
De temperatuur in Cartagena is duidelijk gestegen. Het is warm, heet zeg maar, zeker bij het aanvullen van de voorraden in de bilge en het sjouwen met boodschappen. Hier houden we ons elke dag een beetje mee bezig en bereiden zo ons vertrek voor en een lang verblijf op plaatsen/eilanden, waar helemaal niets of bijna niets te verkrijgen is. De douche/natte cel vooraan wordt volgestouwd met bussen drinkwater van 6L. Water in plastiek zakken zouden makkelijker en in grotere hoeveelheden in te slaan zijn, maar we testen een klein zakje water uit en dat is géén winner, het water smaakte naar plastiek! Bah 😝
Één van de achterkajuiten krijgt een matras van bier, frisdrank, melk en toiletpapier, maar voornamelijk bier! En een geheime plek onder de vloer wordt opgevuld met flessen rum.
Het blijft moeilijk, het inslaan... wat neem je mee, hoeveel en hoe lang is het houdbaar of kunne we het bewaren? De volgende proviandstop is Panama en daar zou de keuze beperkter zijn en de prijzen hoger. Na het Panamakanaal, wacht ons een lange oversteek naar de Markiezen en daar hebben ze ook niet de supermarkten en producten die we gewoon zijn en van dromen... En alcohol?!
In de straat bij Club Nauticó is een supermarkt en de inpakkers duwen de winkelkar(ren) 🛒 tot aan het dinghydok, handig. Maar voor de ruimere keuze gaan we verder naar een shoppingcenter met een grote doe-het-zelf zaak en een supermarkt 'Jumbo' met 'nog' meer keuze. Voor slechts 3€ rijden we met een taxi 🚕 vol boodschappen terug.
Bella Ciao vertrekt enkele dagen voor ons om opstappers te verwelkomen.
Tussen de boodschappen door ontmoeten we weer andere cruisers, socialisen we en slenteren door de mooie gezellige historische stad. Smullen van 'arepa con ceesa' en slurpen aan frisse 'jugo naturales'.
Onze nieuwe Argentijnse vrienden, Valeria & Javier, (ontmoet in Salento) zijn toegekomen in Cartagena. Een kennismaking met Zensation staat bovenop hun lijstje! We kunnen nog twee avonden samen optrekken, plezier maken en genieten we van culinaire toppers in enkele restaurants, dankzij tips van 'Tripadviser'. Morgen verlaten ook zij deze fantastische stad... zij trekken naar een andere plek in Colombia dan wij. Zij nemen de bus, wij onze boot. Waar zien we elkaar weer? Londen of België of ergens anders op deze aardbol 🌎
Met tegenzin tuigen we ons Dinghietje af en maken we ons op om weer een stukje te zeilen. We hebben er al een dagje extra aangebreid, maar nu moeten we echt verder! We zouden met drie boten vertrekken, maar één is niet klaar en komt later.
Met een volle boot en SY Passion Rebelle en haar zeskoppige bemanning (Captain Mathieu, skipper Sabrina en de matrozen: Océane & Loïc (tweeling van 7j.), Thomas (5j.) & Micah (3j.)) in ons kielzog varen we langs de skyline van deze magische sprookjesachtige stad.
Op naar enkele verborgen schatten/eilanden een dikke twintig mijl van het vaste land.
Colombia heeft ons positief verrast en veroverd! Wat een prachtig land 😍
De bevolking is vriendelijk & behulpzaam. We hebben maar een iniemini stukje van dit grote land gezien en van wat het allemaal te bieden heeft.
Je moet altijd nog wat overgelaten voor de volgende keer, niet waar?
Het was een fijn weerzien en hereniging met onze dame gisterenavond. Heerlijk om weer al dobberend een beetje in slaap gewiegd te worden op ons natuurlijk waterbed.
Onze vrienden, van Bella Ciao, hebben goed voor haar gezorgd.
De temperatuur in Cartagena is duidelijk gestegen. Het is warm, heet zeg maar, zeker bij het aanvullen van de voorraden in de bilge en het sjouwen met boodschappen. Hier houden we ons elke dag een beetje mee bezig en bereiden zo ons vertrek voor en een lang verblijf op plaatsen/eilanden, waar helemaal niets of bijna niets te verkrijgen is. De douche/natte cel vooraan wordt volgestouwd met bussen drinkwater van 6L. Water in plastiek zakken zouden makkelijker en in grotere hoeveelheden in te slaan zijn, maar we testen een klein zakje water uit en dat is géén winner, het water smaakte naar plastiek! Bah 😝
Één van de achterkajuiten krijgt een matras van bier, frisdrank, melk en toiletpapier, maar voornamelijk bier! En een geheime plek onder de vloer wordt opgevuld met flessen rum.
Het blijft moeilijk, het inslaan... wat neem je mee, hoeveel en hoe lang is het houdbaar of kunne we het bewaren? De volgende proviandstop is Panama en daar zou de keuze beperkter zijn en de prijzen hoger. Na het Panamakanaal, wacht ons een lange oversteek naar de Markiezen en daar hebben ze ook niet de supermarkten en producten die we gewoon zijn en van dromen... En alcohol?!
In de straat bij Club Nauticó is een supermarkt en de inpakkers duwen de winkelkar(ren) 🛒 tot aan het dinghydok, handig. Maar voor de ruimere keuze gaan we verder naar een shoppingcenter met een grote doe-het-zelf zaak en een supermarkt 'Jumbo' met 'nog' meer keuze. Voor slechts 3€ rijden we met een taxi 🚕 vol boodschappen terug.
Bella Ciao vertrekt enkele dagen voor ons om opstappers te verwelkomen.
Tussen de boodschappen door ontmoeten we weer andere cruisers, socialisen we en slenteren door de mooie gezellige historische stad. Smullen van 'arepa con ceesa' en slurpen aan frisse 'jugo naturales'.
Onze nieuwe Argentijnse vrienden, Valeria & Javier, (ontmoet in Salento) zijn toegekomen in Cartagena. Een kennismaking met Zensation staat bovenop hun lijstje! We kunnen nog twee avonden samen optrekken, plezier maken en genieten we van culinaire toppers in enkele restaurants, dankzij tips van 'Tripadviser'. Morgen verlaten ook zij deze fantastische stad... zij trekken naar een andere plek in Colombia dan wij. Zij nemen de bus, wij onze boot. Waar zien we elkaar weer? Londen of België of ergens anders op deze aardbol 🌎
Met tegenzin tuigen we ons Dinghietje af en maken we ons op om weer een stukje te zeilen. We hebben er al een dagje extra aangebreid, maar nu moeten we echt verder! We zouden met drie boten vertrekken, maar één is niet klaar en komt later.
Met een volle boot en SY Passion Rebelle en haar zeskoppige bemanning (Captain Mathieu, skipper Sabrina en de matrozen: Océane & Loïc (tweeling van 7j.), Thomas (5j.) & Micah (3j.)) in ons kielzog varen we langs de skyline van deze magische sprookjesachtige stad.
Op naar enkele verborgen schatten/eilanden een dikke twintig mijl van het vaste land.
Colombia heeft ons positief verrast en veroverd! Wat een prachtig land 😍
De bevolking is vriendelijk & behulpzaam. We hebben maar een iniemini stukje van dit grote land gezien en van wat het allemaal te bieden heeft.
Je moet altijd nog wat overgelaten voor de volgende keer, niet waar?
Colombia, Medellín - Piedra del Peñol - Gautapé
Donderdag, 26 tot zondag, 29 januari '17
In de supermarkt halen we nog wat snacks en drinken voor onderweg. Het winkeltje dat fungeert als bushalte en ticketverkooppunt, heeft nog verse warme empanadas 😋 We zijn klaar voor de zes uur durende busrit 🚌naar de stad van drugsbaron Pablo Escobar, 'Medellín'.
We zitten comfortabel, hebben WiFi en op het TV-scherm worden Colombiaanse muziekclips afgespeeld, afgewisseld met de Engelstalige hits van de jaren '80 & '90=nostalgie🎶📺
Al slingerend rijden we door het Andes gebergte ⛰ en bewonderen we de prachtige natuur die we van achter de vensters zien opdoemen. Alsook de verschillende dorpen, huizen, hutjes, kraampjes, kolkende rivieren, koeien & paarden, daklozen langs de rivier, enz... De ene haarspeldbocht volgt de andere op. De grootste weggebruikers (letterlijk & figuurlijk) zijn hier de Amerikaanse langsnuitige trucks 🚛. Langs de weg zijn er tientallen truckstops voorzien, waar ze banden monteren, trucks wassen, enz... Hun snelheid ligt laag bij het omhoog rijden en wat hoger bij het afdalen, ze houden het andere verkeer op, waardoor we een gemiddelde van 30km per uur halen! Wegenwerken zorgen voor extra oponthoud. Daar maken de straatverkopers gebruik van en komen hun waar aanprijzen op de bus: mango-frietjes, limonades, water, ijsjes en andere versnaperingen. De mango-frietjes smaken heerlijk fris in onze mond.
Na enkele uren maken we een pitstop, die voor velen 'welkom' is, gezien de lange rij aan het toilet en deze in de bus ontbreekt 😉
Het wordt donker en na meer dan zes uur rijden, verschijnen de vele lichten van de mega stad 'Medellín' in de Aburra-vallei.
We zijn blij wanneer we in het busstation aankomen en een taxi vinden die ons naar het hotel brengt in de wijk 'El Poblado', 'Zona Rosa'.
Na een verkwikkende douche en het bewonderen van onze luxueuze kamer met groot bad/jacuzzi, zijn we toe aan wat lekkers. Bars en restaurants naar keuze in deze levendige, bruisende buurt met het 'Poblado' en 'Lleras' plein achter de hoek, waar backpackers en locals zich met een drankje in de hand verzamelen en genieten van de vele straatartiesten 🤹🏽♂️, muziek en elkaars gezelschap. We aanschouwen het tijdens het afkluiven van kippebilletjes met een plastiek handschoen aan. Ja, ze denken hier ook aan alles, hé en zo krijgen we geen vettige pollekes ✋🏼
We zijn moe en voldaan en verkiezen ons 'bad'! Heerlijk languit in een bad liggen en 'brubbelen' 🛁 Oooo, dit is weer even geleden en oooo zo ontspannend voor onze pijnlijke spieren 😌
De volgende dag trekken we na het ontbijt eropuit. Eerst proberen we een massage te boeken om onze pijnlijke lichamen onder handen te laten nemen. Er is nog een gaatje in de namiddag. Dus even tijd om de buurt verder te verkennen. En dan... 💆🏻💆🏼♂️ 'ZEN' met grote letters!
Onze spieren zijn er weer helemaal klaar voor en we willen meer van deze grote stad zien. Medellín wordt ook wél 'de stad van de eeuwige lente' genoemd en dit merken we aan de aangename temperatuur.
Tot voor enkele jaren werd deze plek als de 'gevaarlijkste' ter wereld beschouwd en ook wél de 'moordstad' genoemd! Maar de laastste jaren heeft het een enorme metamorfose ondergaan. Escobar heeft kwaad gedaan, maar ook huizen, scholen, sportvelden en kerken laten bouwen... weliswaar met drugsgeld 🤑
De stad is gebouwd, op de flanken en het dal, in lintvorm om de 'Cauca' rivier.
Het metronetwerk is hier goed georganiseerd en uitgebreid met kabelbanen om de meest moeilijk bereikbare plaatsen te kunnen bereiken zonder al te veel been- en klimwerk.
Met de metro 🚃 rijden we door de stad en nemen de kabelbaan 🚠 naar 'Park Arvi'. Deze brengt ons boven een 'arme' -/sloppenwijk. Hier wordt je niet vrolijk van! We besluiten de laatste kabelbaan, die naar het hoogste punt en het park gaat, niet te nemen, foto's nemen we vanuit de kabine en glijden weer naar beneden en stappen weer in de metro.
Volgende stop: 'Park Botero'
Medellín, is ook de geboortestad van de beroemdste Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero. Zijn schilderijen en kunstwerken beelden mensen en dieren uit in absurde proporties, alles is uit verhouding en dit maakt zijn werk juist interessant. Hier kunnen we beelden van deze kunstenaar aanschouwen. En het aanraken van sommige heeft een bijgeloof 😉
Het prachtige Palacio de la Cultural Rafaël Uribe Uribe staat hier ook, het was het vroegere overheidsgebouw en nu expositieruimte en leeszaal.
De avond sluiten we af in de leuke buurt aan het hotel.
De volgende dag staan we al vroeg aan het 'Poblado' plein. Met een bus maken we een begeleidde daguitstap die ons naar een prachtige lagune zal brengen, 80 km van Medellín.
Met een bus gevuld met vele nationaliteiten bij elkaar, vormen we één familie voor één dag en verrijken we onze plekken en kennissen op aarde.
Om de rammelende en grommende buikjes te plezieren, krijgen we een tradioneel ontbijt voorgeschoteld van arepa met kaas en een warme choco met kaas.
Het beeld onderweg wordt gevuld met kraampjes en straatverkopers langs de weg, paard & kar, bruggen, rivieren, heuvels en bergen met veel begroeiing.
Santa Fé, een slapend koloniaal dorpje, is de oude nederzetting van de omgeving en was ooit de hoofdstad was van Antioquia. Aan het dorpsplein staat het statige grote witte gebouw van de kathedraal. Al slenterend verkennen we de smalle steegjes gevuld met witte gebouwen met de typische traliewerken van vakkundig houtsnijwerk rond ramen en deuren.
Daarna brengen we een bezoek aan de nieuwe stad, Marinilla, die is een vervanging voor de inwoners van de 'verdronken stad'. D.w.z. dat de andere stad opgeofferd werd voor het stuwmeer, die voor meer dan 70% van de energie/elektriciteit levert, die nodig is in Colombia!
We aanschouwen een heel aparte kerk, die gebouwd is in/onder een rots.
Daarna neemt de bus ons verder en kunnen we reeds een blik werpen op de lagune van het stuwmeer, alsook op de 200m hoge granieten rots 'Piedra del Peñol'.
Met goede moed beginnen we aan de beklimming van de 740 treden die ons naar de top brengen... de lucht wordt ijler en hier en daar is een heradem- & rustpauze nodig 😱 De pijn in onze benen was nog niet helemaal verdwenen en wordt weer extra aangewakkerd. Waarom doen we dit toch?! Nou, voor het onbeschrijflijke, fantastische panoramisch zicht over de lagune, dat gevormd wordt door het stuwmeer 'Embalse Peñol-Gautapé'! Onze monden vallen open... 360° vieuw van 'natuurlijke pracht' flitst voor onze ogen. Niet voor niets door UNESCO uitgeroepen tot het 'mooiste zicht' van de wereld 🗺
Na de lunch mogen we het meer verkennen tijdens een boottocht met een 'partyboot', muziek en drank zorgen voor de rest en we amuseren ons met leuke Panamezen.
Eens weer voet aan wal, bezoeken we Gautapé, een kleurrijk dorpje dat midden in dit prachtige waterland ligt. Het lijkt net of een schilder zijn kleurenpalet 🎨 over de gebouwen heeft gegooid. Het dorp is vooral bekend om zijn 'zocalos', versieringen/pleisterwerken, die op het onderste deel van de muur van de huizen aangebracht zijn, in 3D en ze weerspiegelen wat de zaak is, wat de bewoners doen of waar ze van houden. Dit is een mooi, knus en gezellig kleurig dorpje waar je 'super vrolijk' van wordt en niet weet waar eerst te kijken. De memoriekaart van ons fotoapparaat raakt aardig gevuld met alle mooie plaatsen, gebouwen en versieringen die we deze dag hebben gezien. Een uitstap om 'U' tegen te zeggen 👍🏼👍🏼
Vermoeid en voldaan komen we 's avonds weer toe in 'Poblado', Medellín.
Effe douchen en wat eten in de bruisende buurt en we zijn weer klaar voor de nacht.
De laatste dag relaxen we en genieten we van een laat ontbijt, uren brubbelen in 'ons' bad... de receptioniste zal er het zijne van denken, aangezien er gebeld moet worden om de jacuzzi aan en uit te zetten 🛁😂
Met geföhnd haar nemen we voor de laatste keer een kijk op de pleinen en pakken dan onze rugzakken in...
Een taxi-rit van een uur naar de luchthaven, brengt ons langs een mooie omgeving en buurt met vele bloemenkwekerijen, het zicht op Medellín in het dal blijft de moeite!
Vanuit het vliegtuig worden ons de laatste blikken op deze mega stad en het Andes gebergte gegund.
Binnen een uurtje zijn we weer in Cartagena, waar we een week geleden vertrokken zijn en waar ons drijvend bootje op ons ligt te wachten.
We zijn zo blij dat we deze trips in het binnenland hebben ondernomen en fantastische plaatsen gezien, maar we zijn ook moe na een week rondtrekken...
In de supermarkt halen we nog wat snacks en drinken voor onderweg. Het winkeltje dat fungeert als bushalte en ticketverkooppunt, heeft nog verse warme empanadas 😋 We zijn klaar voor de zes uur durende busrit 🚌naar de stad van drugsbaron Pablo Escobar, 'Medellín'.
We zitten comfortabel, hebben WiFi en op het TV-scherm worden Colombiaanse muziekclips afgespeeld, afgewisseld met de Engelstalige hits van de jaren '80 & '90=nostalgie🎶📺
Al slingerend rijden we door het Andes gebergte ⛰ en bewonderen we de prachtige natuur die we van achter de vensters zien opdoemen. Alsook de verschillende dorpen, huizen, hutjes, kraampjes, kolkende rivieren, koeien & paarden, daklozen langs de rivier, enz... De ene haarspeldbocht volgt de andere op. De grootste weggebruikers (letterlijk & figuurlijk) zijn hier de Amerikaanse langsnuitige trucks 🚛. Langs de weg zijn er tientallen truckstops voorzien, waar ze banden monteren, trucks wassen, enz... Hun snelheid ligt laag bij het omhoog rijden en wat hoger bij het afdalen, ze houden het andere verkeer op, waardoor we een gemiddelde van 30km per uur halen! Wegenwerken zorgen voor extra oponthoud. Daar maken de straatverkopers gebruik van en komen hun waar aanprijzen op de bus: mango-frietjes, limonades, water, ijsjes en andere versnaperingen. De mango-frietjes smaken heerlijk fris in onze mond.
Na enkele uren maken we een pitstop, die voor velen 'welkom' is, gezien de lange rij aan het toilet en deze in de bus ontbreekt 😉
Het wordt donker en na meer dan zes uur rijden, verschijnen de vele lichten van de mega stad 'Medellín' in de Aburra-vallei.
We zijn blij wanneer we in het busstation aankomen en een taxi vinden die ons naar het hotel brengt in de wijk 'El Poblado', 'Zona Rosa'.
Na een verkwikkende douche en het bewonderen van onze luxueuze kamer met groot bad/jacuzzi, zijn we toe aan wat lekkers. Bars en restaurants naar keuze in deze levendige, bruisende buurt met het 'Poblado' en 'Lleras' plein achter de hoek, waar backpackers en locals zich met een drankje in de hand verzamelen en genieten van de vele straatartiesten 🤹🏽♂️, muziek en elkaars gezelschap. We aanschouwen het tijdens het afkluiven van kippebilletjes met een plastiek handschoen aan. Ja, ze denken hier ook aan alles, hé en zo krijgen we geen vettige pollekes ✋🏼
We zijn moe en voldaan en verkiezen ons 'bad'! Heerlijk languit in een bad liggen en 'brubbelen' 🛁 Oooo, dit is weer even geleden en oooo zo ontspannend voor onze pijnlijke spieren 😌
De volgende dag trekken we na het ontbijt eropuit. Eerst proberen we een massage te boeken om onze pijnlijke lichamen onder handen te laten nemen. Er is nog een gaatje in de namiddag. Dus even tijd om de buurt verder te verkennen. En dan... 💆🏻💆🏼♂️ 'ZEN' met grote letters!
Onze spieren zijn er weer helemaal klaar voor en we willen meer van deze grote stad zien. Medellín wordt ook wél 'de stad van de eeuwige lente' genoemd en dit merken we aan de aangename temperatuur.
Tot voor enkele jaren werd deze plek als de 'gevaarlijkste' ter wereld beschouwd en ook wél de 'moordstad' genoemd! Maar de laastste jaren heeft het een enorme metamorfose ondergaan. Escobar heeft kwaad gedaan, maar ook huizen, scholen, sportvelden en kerken laten bouwen... weliswaar met drugsgeld 🤑
De stad is gebouwd, op de flanken en het dal, in lintvorm om de 'Cauca' rivier.
Het metronetwerk is hier goed georganiseerd en uitgebreid met kabelbanen om de meest moeilijk bereikbare plaatsen te kunnen bereiken zonder al te veel been- en klimwerk.
Met de metro 🚃 rijden we door de stad en nemen de kabelbaan 🚠 naar 'Park Arvi'. Deze brengt ons boven een 'arme' -/sloppenwijk. Hier wordt je niet vrolijk van! We besluiten de laatste kabelbaan, die naar het hoogste punt en het park gaat, niet te nemen, foto's nemen we vanuit de kabine en glijden weer naar beneden en stappen weer in de metro.
Volgende stop: 'Park Botero'
Medellín, is ook de geboortestad van de beroemdste Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero. Zijn schilderijen en kunstwerken beelden mensen en dieren uit in absurde proporties, alles is uit verhouding en dit maakt zijn werk juist interessant. Hier kunnen we beelden van deze kunstenaar aanschouwen. En het aanraken van sommige heeft een bijgeloof 😉
Het prachtige Palacio de la Cultural Rafaël Uribe Uribe staat hier ook, het was het vroegere overheidsgebouw en nu expositieruimte en leeszaal.
De avond sluiten we af in de leuke buurt aan het hotel.
De volgende dag staan we al vroeg aan het 'Poblado' plein. Met een bus maken we een begeleidde daguitstap die ons naar een prachtige lagune zal brengen, 80 km van Medellín.
Met een bus gevuld met vele nationaliteiten bij elkaar, vormen we één familie voor één dag en verrijken we onze plekken en kennissen op aarde.
Om de rammelende en grommende buikjes te plezieren, krijgen we een tradioneel ontbijt voorgeschoteld van arepa met kaas en een warme choco met kaas.
Het beeld onderweg wordt gevuld met kraampjes en straatverkopers langs de weg, paard & kar, bruggen, rivieren, heuvels en bergen met veel begroeiing.
Santa Fé, een slapend koloniaal dorpje, is de oude nederzetting van de omgeving en was ooit de hoofdstad was van Antioquia. Aan het dorpsplein staat het statige grote witte gebouw van de kathedraal. Al slenterend verkennen we de smalle steegjes gevuld met witte gebouwen met de typische traliewerken van vakkundig houtsnijwerk rond ramen en deuren.
Daarna brengen we een bezoek aan de nieuwe stad, Marinilla, die is een vervanging voor de inwoners van de 'verdronken stad'. D.w.z. dat de andere stad opgeofferd werd voor het stuwmeer, die voor meer dan 70% van de energie/elektriciteit levert, die nodig is in Colombia!
We aanschouwen een heel aparte kerk, die gebouwd is in/onder een rots.
Daarna neemt de bus ons verder en kunnen we reeds een blik werpen op de lagune van het stuwmeer, alsook op de 200m hoge granieten rots 'Piedra del Peñol'.
Met goede moed beginnen we aan de beklimming van de 740 treden die ons naar de top brengen... de lucht wordt ijler en hier en daar is een heradem- & rustpauze nodig 😱 De pijn in onze benen was nog niet helemaal verdwenen en wordt weer extra aangewakkerd. Waarom doen we dit toch?! Nou, voor het onbeschrijflijke, fantastische panoramisch zicht over de lagune, dat gevormd wordt door het stuwmeer 'Embalse Peñol-Gautapé'! Onze monden vallen open... 360° vieuw van 'natuurlijke pracht' flitst voor onze ogen. Niet voor niets door UNESCO uitgeroepen tot het 'mooiste zicht' van de wereld 🗺
Na de lunch mogen we het meer verkennen tijdens een boottocht met een 'partyboot', muziek en drank zorgen voor de rest en we amuseren ons met leuke Panamezen.
Eens weer voet aan wal, bezoeken we Gautapé, een kleurrijk dorpje dat midden in dit prachtige waterland ligt. Het lijkt net of een schilder zijn kleurenpalet 🎨 over de gebouwen heeft gegooid. Het dorp is vooral bekend om zijn 'zocalos', versieringen/pleisterwerken, die op het onderste deel van de muur van de huizen aangebracht zijn, in 3D en ze weerspiegelen wat de zaak is, wat de bewoners doen of waar ze van houden. Dit is een mooi, knus en gezellig kleurig dorpje waar je 'super vrolijk' van wordt en niet weet waar eerst te kijken. De memoriekaart van ons fotoapparaat raakt aardig gevuld met alle mooie plaatsen, gebouwen en versieringen die we deze dag hebben gezien. Een uitstap om 'U' tegen te zeggen 👍🏼👍🏼
Vermoeid en voldaan komen we 's avonds weer toe in 'Poblado', Medellín.
Effe douchen en wat eten in de bruisende buurt en we zijn weer klaar voor de nacht.
De laatste dag relaxen we en genieten we van een laat ontbijt, uren brubbelen in 'ons' bad... de receptioniste zal er het zijne van denken, aangezien er gebeld moet worden om de jacuzzi aan en uit te zetten 🛁😂
Met geföhnd haar nemen we voor de laatste keer een kijk op de pleinen en pakken dan onze rugzakken in...
Een taxi-rit van een uur naar de luchthaven, brengt ons langs een mooie omgeving en buurt met vele bloemenkwekerijen, het zicht op Medellín in het dal blijft de moeite!
Vanuit het vliegtuig worden ons de laatste blikken op deze mega stad en het Andes gebergte gegund.
Binnen een uurtje zijn we weer in Cartagena, waar we een week geleden vertrokken zijn en waar ons drijvend bootje op ons ligt te wachten.
We zijn zo blij dat we deze trips in het binnenland hebben ondernomen en fantastische plaatsen gezien, maar we zijn ook moe na een week rondtrekken...