Zondag, 24 april '16
Even een uiltje vangen en dan douchen en optutten voor douane en immigratie. Ja, hier werken ze ook op zondag, zonder weekend-toeslag!
De dames ontvangen ons met hun mooiste lach, vriendelijk- en behulpzaamheid. We krijgen zelfs een weerbericht afgeprint om de lengte van ons verblijf te kunnen bepalen, zodat we meteen de in- en uitklaarpapieren gelijktijdig kunnen invullen.
Het eiland bestaat, uitgezonderd deze baai, volledig uit een beschermd natuurgebied en als we naar een andere baai of Sub-eiland willen varen en ankeren, moeten we 56$/dag betalen en de permit verloopt slechts tot middernacht! Hallo om op eigen anker te liggen?! Neen, bedankt...
Jammer, want het ziet er allemaal mooi uit. Maar we kregen de permit voor Buck Island gratis en hier zou het per dag zoveel dollars zijn... En we gaan nog veel mooie plaatsen, stranden, baaien, enz. zien.
We bekomen even van het bedrag en de regels in een beachbar. Ze zouden beter de bootexcursies verbieden die alles op enkele uren bezoedelen met hun dagjes-passagiers, tenten, koelboxen, luide muziek, enz... Laat de privé-cruisers voor een klein bedrag genieten van de natuur en het moois!
Morgen bekijken we even hoe en wat we hier op het eiland gaan doen.
dinsdag 26 april 2016
USVI's, St. Croix, Buck Island - Anguilla(Caraïben)
Zaterdag, 23 & zondag, 24 april '16: nachtelijke tocht
De wind is nog niet volledig naar het zuiden gedraaid, zoals voorspelt en dus varen we scherp aan de wind met zuid-oosten wind richting het oosten, naar Anguilla.
De helling is weer wennen, vooral tijdens het koken en slapen. In de punt vooraan is het oncomfortabel liggen en doen mijn hart en oren pijn telkens onze dame van een golf afrolt en in de diepte valt of tegen een golf aanbotst. Haar geraamte rammelt en ze kreunt. Ik knijp in de matras en hoop dat ze zich sterk en taai houdt. Het ritme is afwisselend: glijden, omhoog tillen, vallen, botsen, knallen, rollen, duwen,... Af en toe krijg ik een leuke kriebel in de buik, maar slapen lukt niet.
De warmte binnen helpt hier niet bij en alle ramen en luiken zijn dicht om het opspattend water en de inbeukende golven buiten te houden.
The Captain ligt comfortabel op de kuipbank aan de lage kant. Ik zet me in de kajuitingang en probeer in foetushouding de wacht te lopen en tussendoor een oogje toe te doen.
De volle maan en vele sterren geven ons veel licht en op de plotter zien we enkele driehoekjes verschijnen van vrachtschepen die in ons ver-zicht passeren.
De wind wil niet draaien en we wijken verder van onze koerslijn. Straks zullen we een slag moeten maken om Anguilla te kunnen bereiken.
Ik nestel me op de kuipbank aan de hoge kant en probeer mijn lichaam erop te houden. Wanneer Geert de wacht overneemt, mag ik ook zijn slaapplekje innemen aan de lage kant. Al snel is ook de zon wakker en gaan we overstag. Even later draait de wind naar het zuiden...net nu het niet meer moest!
De eerste eilanden van Anguilla komen al in het zicht. We passeren Prickley Pear Cays, Dog, Coral and Sandy Island, waarvan de twee laatste enkel uit wit afstekend zand bestaan met enkele palmbomen en het grootste met een beachbar. Ze behoren ook tot een Nationaal park en we mogen er zonder ingeklaard te hebben en permit niet stoppen!
Net tegen de middag bereiken we ons doel en liggen we in Road Bay in Anguilla.
De wind is nog niet volledig naar het zuiden gedraaid, zoals voorspelt en dus varen we scherp aan de wind met zuid-oosten wind richting het oosten, naar Anguilla.
De helling is weer wennen, vooral tijdens het koken en slapen. In de punt vooraan is het oncomfortabel liggen en doen mijn hart en oren pijn telkens onze dame van een golf afrolt en in de diepte valt of tegen een golf aanbotst. Haar geraamte rammelt en ze kreunt. Ik knijp in de matras en hoop dat ze zich sterk en taai houdt. Het ritme is afwisselend: glijden, omhoog tillen, vallen, botsen, knallen, rollen, duwen,... Af en toe krijg ik een leuke kriebel in de buik, maar slapen lukt niet.
De warmte binnen helpt hier niet bij en alle ramen en luiken zijn dicht om het opspattend water en de inbeukende golven buiten te houden.
The Captain ligt comfortabel op de kuipbank aan de lage kant. Ik zet me in de kajuitingang en probeer in foetushouding de wacht te lopen en tussendoor een oogje toe te doen.
De volle maan en vele sterren geven ons veel licht en op de plotter zien we enkele driehoekjes verschijnen van vrachtschepen die in ons ver-zicht passeren.
De wind wil niet draaien en we wijken verder van onze koerslijn. Straks zullen we een slag moeten maken om Anguilla te kunnen bereiken.
Ik nestel me op de kuipbank aan de hoge kant en probeer mijn lichaam erop te houden. Wanneer Geert de wacht overneemt, mag ik ook zijn slaapplekje innemen aan de lage kant. Al snel is ook de zon wakker en gaan we overstag. Even later draait de wind naar het zuiden...net nu het niet meer moest!
De eerste eilanden van Anguilla komen al in het zicht. We passeren Prickley Pear Cays, Dog, Coral and Sandy Island, waarvan de twee laatste enkel uit wit afstekend zand bestaan met enkele palmbomen en het grootste met een beachbar. Ze behoren ook tot een Nationaal park en we mogen er zonder ingeklaard te hebben en permit niet stoppen!
Net tegen de middag bereiken we ons doel en liggen we in Road Bay in Anguilla.
USVI's, St. Croix, Tague Bay - Buck Island(Caraïben)
Zaterdag, 23 april '16
De zon is weer van de partij en al snel varen we door een opening in het rif naar de overkant, naar Buck Island.
Telkens als we denken in blauw water te varen of te liggen, is het een beetje verder nog turquoiser en nog appelblauwzeegroener dan het vorige.
Het is een heel stuk dinghieën, vanaf de ankerplek naar het Barrier rif. Ons bootje is te groot en steekt de diep om tot daar te varen en dus laten we onze dame achter voor een prachtig wit zandstrand, dat ondertussen is ingepalmd door excursieboten, hun passagiers, opplooibare tenten en koelboxen.
Aan het rif ligt ook een onderwater weg om die door borden met opschrift dat weer het één en ander beschrijft over het koraal en vissen. Dit zagen we eerder al eens in St. John. Wat we onder water te zien krijgen is immens! Naast, achter en voor ons bevinden zich koraalmuren van de bodem tot aan het wateroppervlak. En achter die muren zien we mega grote soorten koraal en vissen. Plots zwemmen we oog in oog met een baracuda van meer dan een meter groot, even verder nog één en nog één en plots een hele school van wél tien barracuda's. Ze kijken ons aan met de ogen die ons willen vertellen: 'durf niet dichter te komen!' Hun scherpe tanden komen piepen uit hun scherpe bek...argh...!!!
Enkele inktvisjes komen vrolijk voorbij zweven en de grootste kleurrijkste papegaaivissen lachen hun witte rechte blok tanden bloot en knabbelen ermee van het mooie koraal.
Door de stroming is het een hele opgave om terug te zwemmen naar ons Dinghietje. Wauw, dit was de prachtigste, wonderbaarlijkste snorkeltrip tot nu toe. Het koraal hier bestaat uit een sprookjesachtig villa's & kastelenpark! Blij dat we de permit hebben gekregen en de dit hebben mogen ontdekken en beleven!
Even een rustpauze inlassen en lunchen. Parkrangers varen langs en zwaaien, alsook de Politie komt ook een kijkje nemen en vaart rond de aanwezige boten.
Voor een tweede snorkelronde stappen we weer de dinghy in en zoeken een plekje uit aan het rif voor het strand.
Een pijlstaartrog komt rustig langs flapperen en heel wat vissen zijn aanwezig, maar het water is hier wazeriger door het zand en de golven die over het ondiepe koraal klotsen.
Een waterschildpad heeft een plekje gevonden onder onze dame en komt ons enkele malen groeten.
Tijd om onze dame en onszelf vaarklaar te maken. Dinghy aftuigen, maar het slot van de motor steekt daar een stukje voor: het is niet los te krijgen...vastgeroest. Dat is dan speciaal voor buitenboordmotoren! Dan de dinghy anders vastmaken op het dek. Log losmaken en we zijn er klaar voor.
Tijd om Amerika en haar Maagdeneilanden te verlaten.
De zon is weer van de partij en al snel varen we door een opening in het rif naar de overkant, naar Buck Island.
Telkens als we denken in blauw water te varen of te liggen, is het een beetje verder nog turquoiser en nog appelblauwzeegroener dan het vorige.
Het is een heel stuk dinghieën, vanaf de ankerplek naar het Barrier rif. Ons bootje is te groot en steekt de diep om tot daar te varen en dus laten we onze dame achter voor een prachtig wit zandstrand, dat ondertussen is ingepalmd door excursieboten, hun passagiers, opplooibare tenten en koelboxen.
Aan het rif ligt ook een onderwater weg om die door borden met opschrift dat weer het één en ander beschrijft over het koraal en vissen. Dit zagen we eerder al eens in St. John. Wat we onder water te zien krijgen is immens! Naast, achter en voor ons bevinden zich koraalmuren van de bodem tot aan het wateroppervlak. En achter die muren zien we mega grote soorten koraal en vissen. Plots zwemmen we oog in oog met een baracuda van meer dan een meter groot, even verder nog één en nog één en plots een hele school van wél tien barracuda's. Ze kijken ons aan met de ogen die ons willen vertellen: 'durf niet dichter te komen!' Hun scherpe tanden komen piepen uit hun scherpe bek...argh...!!!
Enkele inktvisjes komen vrolijk voorbij zweven en de grootste kleurrijkste papegaaivissen lachen hun witte rechte blok tanden bloot en knabbelen ermee van het mooie koraal.
Door de stroming is het een hele opgave om terug te zwemmen naar ons Dinghietje. Wauw, dit was de prachtigste, wonderbaarlijkste snorkeltrip tot nu toe. Het koraal hier bestaat uit een sprookjesachtig villa's & kastelenpark! Blij dat we de permit hebben gekregen en de dit hebben mogen ontdekken en beleven!
Even een rustpauze inlassen en lunchen. Parkrangers varen langs en zwaaien, alsook de Politie komt ook een kijkje nemen en vaart rond de aanwezige boten.
Voor een tweede snorkelronde stappen we weer de dinghy in en zoeken een plekje uit aan het rif voor het strand.
Een pijlstaartrog komt rustig langs flapperen en heel wat vissen zijn aanwezig, maar het water is hier wazeriger door het zand en de golven die over het ondiepe koraal klotsen.
Een waterschildpad heeft een plekje gevonden onder onze dame en komt ons enkele malen groeten.
Tijd om onze dame en onszelf vaarklaar te maken. Dinghy aftuigen, maar het slot van de motor steekt daar een stukje voor: het is niet los te krijgen...vastgeroest. Dat is dan speciaal voor buitenboordmotoren! Dan de dinghy anders vastmaken op het dek. Log losmaken en we zijn er klaar voor.
Tijd om Amerika en haar Maagdeneilanden te verlaten.
USVI's, St. Croix, Christiansted - Tague Bay(Caraïben)
Vrijdag, 22 april '16
Grijze wolken nemen de volledige lucht boven ons in en tussen de buien door dinghieën we naar de steiger. Het is plakkerig, zwoel warm. Ik stik in mijn drie-kwart broek en bloesje, dat ik speciaal heb aangetrokken om naar het douane kantoor te gaan, om uit te klaren. En net voor we het kantoor binnenstappen, trek ik nog een lange bloes over mijn shirt zonder mouwen. Deftige kleding en voorkomen wordt geëist bij de douane, dus daar proberen we rekening mee te houden, ook al stik ik met deze kleding op mijn plakkerig lijf! Vriendelijk en vlot worden onze documenten getekend en afgestempeld. Vanaf nu hebben we nog achtenveertig uur om St. Croix te verlaten.
De zon komt weer piepen en ik probeer zoveel mogelijk kledij weer te verwijderen. Op zulke momenten is vaak onze zwemkledij al te warm en snakken we naar water om in te springen.
Een Amerikaan wijst ons de weg naar de supermarkt en geeft ons gelijk een lift in zijn oldtimer sportwagen. Tijdens de terugwandeling zoeken we een droge schuilplek in een Vietnamees restaurant waar we meteen genieten van een lekkere, gezonde lunch en de laatste weerupdates online.
Aan de steiger zien we voor de eerste keer een hele school tarpons rondzwemmen van meer dan een meter, ze zwemmen onder ons Dinghietje. Waarom hebben we ze niet eerder gezien? De voorbije dagen lag het hier vol met zeegras, dat bovenop het water dreef en doordat de wind nu gedraaid is, is het gras verdwenen en zien we de vissen. Aan Zensation is het gras nog niet volledig verdwenen en telkens we het toilet doorspoelen, komt er een hele grasmat door ;-)
In de namiddag zijn we klaar om anker op te halen en verder naar het oosten te varen. Vliegende vissen zien we terug regelmatig springen. Gisterenavond vloog er nog bijna één in de dinghy toen we ermee naar ons huisje vaarden.
De vishengels worden weggeborgen, vissen is verboden in het Nationaal Park en de ranger rade ons aan om ze best weg te bergen.
Omdat de zon niet voldoende door de bewolking geraakt en het al laat wordt, varen we naar Tague Bay dat tegenover Buck Island ligt, dan kunnen we morgenvroeg nog naar het eiland. Om in de baai te geraken moeten we tussen een groot rif en het land varen. Het is best creepy, de diepte bedraagt slechts tussen de zes en drie meter en golven breken naast Zensation op het rif. Hier en daar is er een in- en/of uitgang. In de Pacific gaan we dit nog veel zien. Kleurverschillen zijn dan belangrijk om te herkennen en te zien, zodat je niet op koraal vaart.
Ik zit vooraan op de punt en als we in de baai een ankerplek zoeken valt mijn oog op iets voor ons. Is het een drijvende boomstam? Neen, het is een rots! Net op tijd kan ik the Captain laten bijsturen!!! Deze staat niet op kaart op de plotter! Oef, dat is geluk hebben en dan dachten we dat we veilig zaten nu we achter het rif waren!
Even bekomen en kijken naar de zeilwedstrijd van optimisten en enkel '420'-en die voor ons plaats vindt, van de zeilclub. In het clubhuis is echter weinig beweging en dus blijven we aan boord en sla ik reeds aan het koken. De spaghettisaus voor morgenavond, voor onze nachtelijke tocht is reeds klaar. Zo kunnen we morgen nog een hele dag snorkelen en rusten in Buck Island.
Grijze wolken nemen de volledige lucht boven ons in en tussen de buien door dinghieën we naar de steiger. Het is plakkerig, zwoel warm. Ik stik in mijn drie-kwart broek en bloesje, dat ik speciaal heb aangetrokken om naar het douane kantoor te gaan, om uit te klaren. En net voor we het kantoor binnenstappen, trek ik nog een lange bloes over mijn shirt zonder mouwen. Deftige kleding en voorkomen wordt geëist bij de douane, dus daar proberen we rekening mee te houden, ook al stik ik met deze kleding op mijn plakkerig lijf! Vriendelijk en vlot worden onze documenten getekend en afgestempeld. Vanaf nu hebben we nog achtenveertig uur om St. Croix te verlaten.
De zon komt weer piepen en ik probeer zoveel mogelijk kledij weer te verwijderen. Op zulke momenten is vaak onze zwemkledij al te warm en snakken we naar water om in te springen.
Een Amerikaan wijst ons de weg naar de supermarkt en geeft ons gelijk een lift in zijn oldtimer sportwagen. Tijdens de terugwandeling zoeken we een droge schuilplek in een Vietnamees restaurant waar we meteen genieten van een lekkere, gezonde lunch en de laatste weerupdates online.
Aan de steiger zien we voor de eerste keer een hele school tarpons rondzwemmen van meer dan een meter, ze zwemmen onder ons Dinghietje. Waarom hebben we ze niet eerder gezien? De voorbije dagen lag het hier vol met zeegras, dat bovenop het water dreef en doordat de wind nu gedraaid is, is het gras verdwenen en zien we de vissen. Aan Zensation is het gras nog niet volledig verdwenen en telkens we het toilet doorspoelen, komt er een hele grasmat door ;-)
In de namiddag zijn we klaar om anker op te halen en verder naar het oosten te varen. Vliegende vissen zien we terug regelmatig springen. Gisterenavond vloog er nog bijna één in de dinghy toen we ermee naar ons huisje vaarden.
De vishengels worden weggeborgen, vissen is verboden in het Nationaal Park en de ranger rade ons aan om ze best weg te bergen.
Omdat de zon niet voldoende door de bewolking geraakt en het al laat wordt, varen we naar Tague Bay dat tegenover Buck Island ligt, dan kunnen we morgenvroeg nog naar het eiland. Om in de baai te geraken moeten we tussen een groot rif en het land varen. Het is best creepy, de diepte bedraagt slechts tussen de zes en drie meter en golven breken naast Zensation op het rif. Hier en daar is er een in- en/of uitgang. In de Pacific gaan we dit nog veel zien. Kleurverschillen zijn dan belangrijk om te herkennen en te zien, zodat je niet op koraal vaart.
Ik zit vooraan op de punt en als we in de baai een ankerplek zoeken valt mijn oog op iets voor ons. Is het een drijvende boomstam? Neen, het is een rots! Net op tijd kan ik the Captain laten bijsturen!!! Deze staat niet op kaart op de plotter! Oef, dat is geluk hebben en dan dachten we dat we veilig zaten nu we achter het rif waren!
Even bekomen en kijken naar de zeilwedstrijd van optimisten en enkel '420'-en die voor ons plaats vindt, van de zeilclub. In het clubhuis is echter weinig beweging en dus blijven we aan boord en sla ik reeds aan het koken. De spaghettisaus voor morgenavond, voor onze nachtelijke tocht is reeds klaar. Zo kunnen we morgen nog een hele dag snorkelen en rusten in Buck Island.