Frans Polynesië. Tuamotus: Île de Hao

Zaterdag, 6 & zondag, 7 januari ‘18 (UTC -10 = -11u tijdsverschil met BE(=UTC +1u)!) 

We varen de lagoon door naar het oude militaire havenkommetje. We worden opgevangen en begroet door enkele oude bekende jachties, alsook locals. Na een halfjaar zijn we weer gekomen...

Een welverdiend pannenkoekenontbijt gaat er met gemak in. De mannen helpen de oudere Finse buren met enkele klusjes en hem ‘in de mast’ te winchen. 

Aangezien er in héél Frans Polynesië géén Raymarine dealer zit, en we toch wél de plotter nodig hebben, wordt ie opengemaakt om te kijken wat er aan de hand is en eventueel te redden is. Het toestel is slechts van 2013. Rondom rond is het toestel volledig geoxideerd. Binnenin is er een verbindingsstrip doorgebrand. Oeps, dit is toch een toestel zou weers- en waterbestendig zijn... Dit is niet te redden! Een grote hap uit ons budget en een groot ongemak... onze volgende bezoekers komen pas eind april! Hoe en waar gaan we eerder gesteld geraken?!

Tijd om onze zinnen te verzetten en het dorpje ‘Otepa’ te bezoeken. Het is stilletjes in de straten, de kraampjes van de Heiva feesten in juni zijn verdwenen. Het dorpsplein ligt er verlaten bij.

Bij de Gendarmerie handelen we de formaliteiten af en nog net voor sluitingstijd ‘s middags, kunnen we nog enkele boodschappen scoren. Bij Jozef’s tuintje krijgen we een pak paksoi extra, als welkomsgeschenk. Leuk, dat ze ons allen nog kennen. 

Wegens de vakantie (4 weken kerstvakantie voor de schoolkinderen), is er weinig beweging in het dorp en na wat ‘links & rechts’ wat na te vragen, vernemen we dat de snacks niet open zijn vanavond. 

We besluiten dan om naar de steiger bij het vliegveld te varen en daar onze laatste avond en diner samen aan boord door te brengen.

Frietjes met tonijn ‘van’t huis’ en een slaatje. Lekker, lekker!

Maar, waar is de wind? Het is hier zo stil, dat het raar is om ons plots weer in een onbeweeglijke boot te bevinden. De fijne tijd met z’n drie in Frans Polynesië wordt overlopen. Wat vliegt de tijd toch altijd véél te snel!

De volgende ochtend brengen de reistassen op de kade ons tot de realiteit... we kunnen er niet omheen...

The Captain zorgt voor een bakje troost en een boerenomelet. Een fles bubbels gaat er aan 🍾🥂😋 Met elastieken beentjes slepen we ons naar de luchthaven. Met een krop in de keel en waterige ogen 😪achter onze zonnebril nemen we afscheid van onze vriend ‘ad interim’ Tim, alias ‘First Mate’. 

Hij bekroond me weer tot ‘First Mate’ en de belofte weer te komen...

🛫✈️ en weg is hij! 

Bedankt Tim voor de onvergetelijke fantastische tijd samen met ons en Zensation. We’ll miss U 💗

Dag 2: Frans Polynesië: Tuamotus: Fakarava - Île de Hao

Vrijdag, 5 januari, 6u30 tot zaterdag, 6 januari, ‘18, 6u30  (UTC -10 = -11u tijdsverschil met BE(=UTC +1u)!) 

Resultaten na 24u:

Afgelegde afstand: 145NM

Gemiddelde snelheid: 6kn

Knopen wind: 18 - 25kn

18º04’31S 140º56’43W

Het daglicht brengt minder regen en bewolking. De zon en haar zonnestralen doen alle moeite van de wereld om door de bewolking door re dringen. Alle natte spullen worden uitgehangen. 

The Captain verandert de kleine plotter uit het navigatiebord van beneden naar boven. Met colsonbandjes wordt ie vastgemaakt aan de kuiptafel. Zo is het navigeren weer praktischer. 

De warrige oceaan en de afgelopen nacht blijven nog nazinderen. Hierdoor wordt de ‘zelfredzaamheid’ aangesproken en bestaat het ontbijt uit ‘neem maar zelf’ cornflakes 😉

Enkele hogere opspattende golven die tegen de romp botsen zorgen nu & dan voor een zoutwater douche in de kuip!

In de loop van de dag genieten we van enkele zonnestraaltjes en proberen we voor de avond valt, onze dame nog méér af te remmen. We dreigen in de loop van de nacht toe te komen aan de atol van Île de Hao. 

De maan en sterren zorgen voor een fijne nacht. De zee wordt rustiger en d.m.v. extra zeilen te reven en afkruisen met enkele malen te gijpen, proberen we extra tijd, alsook mijlen (voor het atol wat rondhangen) te maken en verder af te remmen. We proberen gaan bij te liggen, maar de deining doet de zeilen te hard klapperen. Dus dan maar wat blijven rondzeilen en wachten op het daglicht en het juiste moment om de pas bij doodtij in te varen.

Net wanneer we afklokken, varen we de ‘Kaki’ pas door... met enkele knopen stroom mee. We zijn er!

Dag 1: Frans Polynesië: Tuamotus: Fakarava - Île de Hao

Donderdag, 4 januari, 6u30 tot vrijdag, 5 januari, 6u30 (UTC -10 = -11u tijdsverschil met BE(=UTC +1u)!) 

Resultaten na 24u:

Afgelegde afstand: 150NM

Gemiddelde snelheid: 6,25kn

Knopen wind: 7,5 - 40kn

Positie: 17º16’17S  143º00’04W

Koers: 118°

Afstand tot bestemming (Île de Hao): 130NM

Bij uitgaand tij varen we de ‘Tumakohua’ Pass (Fakarava Zuid) door met extra 3 knopen stroom mee. 

Meteen kunnen we zeil zetten, slechts voor even, dan valt de wind weg en daarna krijgen we weer een zuchtje, dus Spinnaker heisen. Met nog een gijp tussendoor kunnen we enkele uren genieten van het bolle Spizeil. Dan zakt ie, net als de wind, helemaal in... motor aan. Gelukkig hoeven we maar even naar het gebrom te luisteren, de wind is er snel weer en deze keer heeft ie meer kracht. Dus heerlijk zeilen ⛵️

Tegen zonsondergang zien we een zwerm vogels. Daar is vis! De lijn hangt al de hele dag uit zonder resultaat. De vogels zijn voor ons. Yeah, we moeten er doorheen. Zullen we het geluk hebben... en ja hoor, daar gaat de lijn. De tonijn is nog maar net aan boord en voelt nog warm aan tijdens het fileren, wanneer de lijn alweer afloopt. Een tweede tonijn wordt ook weer door Tim binnengehaald 🎣. De vislijn krijgt verdiend vervroegd verlof en de diepvries zit weer vol!

Vanaf dan is de rust aan boord afgelopen. De wind trekt aan, het wolkendek trekt toe en de zeilen worden gereefd, een squall stort zijn water over ons heen. 

In de combuis is het kunst- & vliegwerk, wat voor héél wat geroep en bewegend keukengerei & eten om verscheidene reddingsacties vraagt. De mannen doen hun best om onze dame haar snelheid af te remmen en even een iets meer comfortabelere koers te varen, zodat er wat in de potten blijft en een diner in de kommen naar buiten geraakt. Poewie, wat een job 😨

Het is pikzwart om ons heen, enkele flitsen ⚡️verlichten de oceaan achter ons.

Ik ga te kooi, terwijl de mannen een zware nacht te verduren krijgen. We bevinden ons in een front dat véél wind en regen met zich meebrengt. De windex doet het weer, na Tim zijn mastklim van voor ons vertrek uit Fakarava.

De windmeter geeft windstoten 🌬 weer tot 40knopen! 

Bij de vorige trip viel de automatische piloot enkele keren uit, nu doet de plotter (=navigatiesysteem) weer raar: er kan niet meer in- of uitgezoomd worden met de draaiknop. Tja, is het dan toch Tim zijn grote ‘aura’ dat storingen veroorzaakt?! Het begon ooit bij zijn eerste bezoek in Galicië (augustus ‘15), waar de plotter af & toe uitviel. In maart ‘16 was hij erbij met de Heineken Regatta en... inderdaad de plotter viel uit... en nu, nu dit weer...

De golven bouwen zich op en de oceaan wordt rommelig. Zensation haar heupen krijgen stoten van golven die van alle kanten komen. Er staat slechts nog een ‘postzegel’ groot, of beter gezegd ‘klein’ lapjes zeil op en nog blijft onze dame snelheden van 8 knopen en meer lopen. Ze heeft het naar haar zin en laat de regen haar overvloedig spoelen.

De mannen zijn na elke wacht druipnat 💦 

Om 2u30 ‘s nachts, schrikken we allen op van een MOB-alarm (=Man Over Boord)! We zijn allen aan boord, alsook de reddingsvesten met de MOB-detectors in. En ze zijn nog intact. Komt het van een ander schip? Neen, het is bij ons. De plotter reageert niet meer, we kunnen het alarm niet uitschakelen en dan valt de kaart weg 😱! Er wordt geprobeerd om de plotter uit te schakelen en weer op te starten, zonder succes. Wat nu? Onze navigatie is belangrijk, zonder... is het op de tast varen. Maar tussen atollen die je in het daglicht amper ziet vanaf enkele mijlen afstand, zijn in het donker helemaal niet te bespeuren. Gelukkig zijn we voorzien van enkele backups: een kleinere Raymarine plotter (beneden aan de navigatietafel), IPad met de Navionics app & kaarten, handGPS van Garmin en eventueel nog (ongedetailleerde) papieren kaarten. 

De IPad wordt in een waterdichte hoes gestopt en kan zo in de cockpit gebruikt worden, als tijdelijk navigatiemiddel.

De donkere natte uren duren lang door de weersomstandigheden en dit voorval.

Het eerste daglicht is welgekomen...