Zaterdag, 6 & zondag, 7 januari ‘18 (UTC -10 = -11u tijdsverschil met BE(=UTC +1u)!)
We varen de lagoon door naar het oude militaire havenkommetje. We worden opgevangen en begroet door enkele oude bekende jachties, alsook locals. Na een halfjaar zijn we weer gekomen...
Een welverdiend pannenkoekenontbijt gaat er met gemak in. De mannen helpen de oudere Finse buren met enkele klusjes en hem ‘in de mast’ te winchen.
Aangezien er in héél Frans Polynesië géén Raymarine dealer zit, en we toch wél de plotter nodig hebben, wordt ie opengemaakt om te kijken wat er aan de hand is en eventueel te redden is. Het toestel is slechts van 2013. Rondom rond is het toestel volledig geoxideerd. Binnenin is er een verbindingsstrip doorgebrand. Oeps, dit is toch een toestel zou weers- en waterbestendig zijn... Dit is niet te redden! Een grote hap uit ons budget en een groot ongemak... onze volgende bezoekers komen pas eind april! Hoe en waar gaan we eerder gesteld geraken?!
Tijd om onze zinnen te verzetten en het dorpje ‘Otepa’ te bezoeken. Het is stilletjes in de straten, de kraampjes van de Heiva feesten in juni zijn verdwenen. Het dorpsplein ligt er verlaten bij.
Bij de Gendarmerie handelen we de formaliteiten af en nog net voor sluitingstijd ‘s middags, kunnen we nog enkele boodschappen scoren. Bij Jozef’s tuintje krijgen we een pak paksoi extra, als welkomsgeschenk. Leuk, dat ze ons allen nog kennen.
Wegens de vakantie (4 weken kerstvakantie voor de schoolkinderen), is er weinig beweging in het dorp en na wat ‘links & rechts’ wat na te vragen, vernemen we dat de snacks niet open zijn vanavond.
We besluiten dan om naar de steiger bij het vliegveld te varen en daar onze laatste avond en diner samen aan boord door te brengen.
Frietjes met tonijn ‘van’t huis’ en een slaatje. Lekker, lekker!
Maar, waar is de wind? Het is hier zo stil, dat het raar is om ons plots weer in een onbeweeglijke boot te bevinden. De fijne tijd met z’n drie in Frans Polynesië wordt overlopen. Wat vliegt de tijd toch altijd véél te snel!
De volgende ochtend brengen de reistassen op de kade ons tot de realiteit... we kunnen er niet omheen...
The Captain zorgt voor een bakje troost en een boerenomelet. Een fles bubbels gaat er aan 🍾🥂😋 Met elastieken beentjes slepen we ons naar de luchthaven. Met een krop in de keel en waterige ogen 😪achter onze zonnebril nemen we afscheid van onze vriend ‘ad interim’ Tim, alias ‘First Mate’.
Hij bekroond me weer tot ‘First Mate’ en de belofte weer te komen...
🛫✈️ en weg is hij!
Bedankt Tim voor de onvergetelijke fantastische tijd samen met ons en Zensation. We’ll miss U 💗
