Maandag, 27 juni '16
Een bootje vol hebben we mee, maar dat is niks nieuws voor jullie. Toch wél handig dat we genoeg proviand en reserve materiaal mee hebben.
Zo kon the Captain gisteren een stuk oude elastiek aan Wilbert geven voor zijn buitenboordmotor en maakten we hem blij.
Winkels met lege of half lege schappen zijn ondertussen de 'gewone' taferelen of zelfs een winkeltje en bar in één in een kotje. De producten die er zijn tonen hoge prijzen op het etiket. No problem, we stille have some on board!
Zoals dagelijks is Geert al vroeg in de kuip. Zensation heeft blijkbaar wat gerold vannacht...en dat vreet aan zijn nachtrust. Vanaf dat er beweging is in de kuip, krijg je bezoek!
Ezra komt zijn tourdiensten aanbieden, maar the Captain bedankt hem vriendelijk.
Na het ontbijt zien we af van onze wandeling aan land en besluiten vroeger door te varen. De andere boten zijn ook reeds vertrokken, uitgezonderd een catamaran met een kleine Belgische vlag. Zou het? Of zijn het weer andere nationaliteiten die misbruik maken van onze driekleur? Ze komen met hun dinghy voorbij gevaren en keren om nadat ze onze grote vlag opmerken.
En zo maken we kennis met de Vlamingen Lien & Gi van SY Lazuli. Door het tateren vliegt de tijd en moeten we allen doorvaren. In Curacao zullen we elkaar waarschijnlijk weerzien.
Het is reeds middag als we het anker ophalen en de kleine zes mijl naar de eilandengroep van de Tobago Cays varen.
Bij onze vorige trip liet zowel de windmeter als het log verstek! Het log kwam even later tot leven, maar de windmeter niet. Een slecht contact gepaard met wat te veel regen...
Vandaag is ie weer 'a life'! Dat scheelt alweer een mastklim ;-) Het log daarentegen heeft weer wat tijd nodig om wakker te worden.
The 'Tobago Cays' is een must see-plek in de Caraïben. Deze vijf onbewoonde eilandjes zijn omgeven en beschermd door een enorm groot koraalrif in de vorm van een hoefijzer= 'Horseshoe Reef'. Neen, paarden zijn hier niet ;-) Het rif is de enige barrière tussen de oceaan en de eilandjes. Aan de ene kant beukt de oceaan op het rif. Aan de andere kant ligt een natuurlijke ankerbaai en de eilanden.
Al van ver zijn we hoe het water weer blauwer, groen-blauw, appelblauwzeegroen, turquoise, enz... wordt. Volgens ons bestaan er meer dan vijftig tinten blauw.
De invaart tussen 2 eilanden door is vrij ondiep en riffen lonken aan alle kanten. Terwijl het water steeds ondieper wordt, verandert de diepblauwe kleur van de oceaan in lichtere kleuren. Overal komen schildpaddenkopjes piepen. Ik weet niet waar ik eerst moet kijken. Het wordt met de seconde mooier, het water krijgt nog een lichtere kleur blauw en het zand onder de boot witter en witter. Het is hier adembenemend mooi...het lijkt wél of we in een vakantiebrochure terecht komen...
Maar even aandacht! Eerst een ankerplek zoeken in het zand, want het is een nationaal park en dus verboden om in het gras of op koraal te ankeren. Er liggen heel wat bekende boten in de baai en we vinden een mooie plek in de buurt van het eiland Baradal.
De boatboys hangen meteen om de beurt aan de reling van Zensation en proberen ons allerlei aan te bieden...sorry, hebben niks nodig...dit is 't Paradijs, laat ons genieten. Géén bar, winkel, internet... Hier krijgen we een Robinson Cruzoë-gevoel, zei het niet dat we wél even kunnen overleven met onze inventaris! En anders zijn er nog altijd de boatboys die je het nodige kunnen leveren tegen een aangepast prijskaartje of deelnemen aan hun dagelijks georganiseerde BBQ's (80EC$/p.p.).
De parkrangers komen de dagelijkse park-fee ontvangen: 10EC$/p.p./24u.
Ik kan het niet laten en spring meteen met de snorkel het water in...wauw...een zeeschildpad komt me snel vergezellen.
Even later dinghieën we naar het oogverblindend witte strandtongetje van Baradal en gaan daar de onderwaterwereld in. We lijken in een levensgroot aquarium te zwemmen. Wiegende algen, anemonen, zeegras met zeeëgels zijn omgeven door vissen en schildpadden en pijlstaartroggen zweven ontspannen voorbij... Een baracuda van meer dan een meter verschijnt voor onze duikbril!
Toppie :-)
In de kuip genieten we van het uitzicht. Een vrank zwart vogeltje komt onuitgenodigd mee aperitieven en laat een ongewild souvenier achter. Hi, hi, hi,..
Kiters en een surfer tonen hun kunnen en zoeven tussen de boten heen.
Onder een betoverende sterrenhemel bevinden we ons in dromenland!
dinsdag 28 juni 2016
SVG, Canouan, Charlestown Bay(Caraïben)
Zondag, 26 juni '16
De zon is reeds vroeg van de partij. Alsook de visser, Wilbert, die al om 9u30 langszij Zensation ligt met zijn plankenvloer vol 'red snappers'. We kopen er twee en hij kuist en fileert ze voor ons. Ik bied hem een watertje aan, maar hij opteert een koud biertje. Is het niet een beetje te vroeg daarvoor?! Neen... Tja, we hebben dat op alle eilanden reeds opgemerkt dat er geen uur staat op het beginnen drinken van bier!
Bij enkele rotsen duiken we het water in en snorkelen wat rond tussen de vissen en het koraal, terwijl een pelikaan ons nauwlettend in de gaten houdt vanop een rots. De lobsters zien we niet...terwijl Wilbert ze hier met een lasso is komen vangen...misschien waren het wél de laatste!
Later op de dag gaan we naar de kant en wandelen langs het hotel en het strand naar de ferrysteiger. Coco's strandbar op de hoek is gesloten. Een jongeman, Ezra, de eigenaar spreekt ons aan en heet ons welkom op 'zijn' eiland. Het seizoen duurt hier volgens hem slechts zes maanden, van november tot april. Hij is zijn bar aan het renoveren en leidt ons graag rond in het dorp, opzoek naar een bar die open is en met TV, om het EK-voetbal te zien, nml. de match van de Rode Duivels. Het is zondag en de tweeduizend inwoners limen dan vooral of gaan naar de kerk. De ezels, geiten, kippen, honden en poezen vullen vooral het straatbeeld, het strand en de wegen.
Bij de derde bar hebben we geluk en drinken samen wat om hem te bedanken. De TV is voorzien van een anti-diefstal hek en na een hele sleutelbos te hebben uitgeprobeerd, blijft het slot vast. Dus een scherm met een extra 'touch'.
De match verloopt goed, we winnen met 0-4 van de Hongarije en zijn strots op onze wapperende driekleur!
We wandelen langs het strand terug en de wekelijkse beach-party telt slechts de DJ! In de baai heeft onze dame ondertussen gezelschap gekregen van drie catamarans en op de steiger maken we kennis met een de Franse crew van één van hen.
Wat boten om ons heen en een patrouillerende coastgard geeft ons een veiliger gevoel.
De zon is reeds vroeg van de partij. Alsook de visser, Wilbert, die al om 9u30 langszij Zensation ligt met zijn plankenvloer vol 'red snappers'. We kopen er twee en hij kuist en fileert ze voor ons. Ik bied hem een watertje aan, maar hij opteert een koud biertje. Is het niet een beetje te vroeg daarvoor?! Neen... Tja, we hebben dat op alle eilanden reeds opgemerkt dat er geen uur staat op het beginnen drinken van bier!
Bij enkele rotsen duiken we het water in en snorkelen wat rond tussen de vissen en het koraal, terwijl een pelikaan ons nauwlettend in de gaten houdt vanop een rots. De lobsters zien we niet...terwijl Wilbert ze hier met een lasso is komen vangen...misschien waren het wél de laatste!
Later op de dag gaan we naar de kant en wandelen langs het hotel en het strand naar de ferrysteiger. Coco's strandbar op de hoek is gesloten. Een jongeman, Ezra, de eigenaar spreekt ons aan en heet ons welkom op 'zijn' eiland. Het seizoen duurt hier volgens hem slechts zes maanden, van november tot april. Hij is zijn bar aan het renoveren en leidt ons graag rond in het dorp, opzoek naar een bar die open is en met TV, om het EK-voetbal te zien, nml. de match van de Rode Duivels. Het is zondag en de tweeduizend inwoners limen dan vooral of gaan naar de kerk. De ezels, geiten, kippen, honden en poezen vullen vooral het straatbeeld, het strand en de wegen.
Bij de derde bar hebben we geluk en drinken samen wat om hem te bedanken. De TV is voorzien van een anti-diefstal hek en na een hele sleutelbos te hebben uitgeprobeerd, blijft het slot vast. Dus een scherm met een extra 'touch'.
De match verloopt goed, we winnen met 0-4 van de Hongarije en zijn strots op onze wapperende driekleur!
We wandelen langs het strand terug en de wekelijkse beach-party telt slechts de DJ! In de baai heeft onze dame ondertussen gezelschap gekregen van drie catamarans en op de steiger maken we kennis met een de Franse crew van één van hen.
Wat boten om ons heen en een patrouillerende coastgard geeft ons een veiliger gevoel.
SVG, Bequia, Admiralty Bay - Canouan, Charlestown Bay(Caraïben)
Zaterdag, 25 juni '16
Wouw, wat een regenbui, dit is zeker een squall. Nu zal mijn was wél lekker nat zijn. Meteen maak ik een sopje en even later zorgen de opeenvolgende buien voor extra spoelingen...nu mag het zonnetje weer komen! Het blijft bewolkt en de warme wind zorgt voor een droogkast-effect.
De waterboot laat op zich wachten...de planning om vanmiddag te vertrekken zullen we niet halen. Uiteindelijk komt hij onze watertank bijvullen en dan snel naar het dorp. Met onze lege bus krijgen we geen benzine aan het tankstation. Niet reglementair...daarom dat er enkele locals ons onderweg al vroegen of we 'gaz' nodig hadden...ze wisten dit. Tegen een kleine vergoeding gaat één van hen met jerrycans en the Captain terug naar het tankstation en zo geraakt onze bus alsnog gevuld!
Bij de groenten- en fruitmarkt koop ik terwijl nog wat lekkers en schrik alweer van de hoge prijs. De dame verzekerd mij ervan dat de prijs voor iedereen hetzelfde is, local of toerist. De prijzen zijn te wijten aan het feit dat bijna alles ingevoerd wordt van St. Vincent en door de lange droge periode...na een fijne babbel geeft ze nog wat extra bananen, mango en komkommer mee ;-)
Snel weer naar Zensation. De was afhalen die bijna droog is. Dinghy op het dek, anker op en nog even zwaaien naar onze vrienden en zo zeilen we Admiralty Bay uit.
Een wrak ligt te vergaan bij enkele rotsen voor Bequia.
We hebben hier een fijne tijd gehad en zullen het dagelijkse wandelingen langs de boulevard en langs de charmante 'gingerbread' huisjes missen. De locals die telkens zwaaiden, een goede dag zeiden en een praatje maakten en vroegen of we het naar onze zin hadden op 'hun' eiland.
Mustique stond op ons programma, maar de laatste dagen begonnen we over deze bestemming te twijfelen, omdat het vooral een exclusief eiland is voor de jetset met vooral dure gigantische privé-villa's achter hoge afsluitingen. Er zijn enkel meerboeien en je bent verplicht om gelijk voor drie nachten te betalen, 200EC$. Is het dat waard om proberen een glimp op te vangen van Oprah Winfrey of een andere beroemdheid?! Mmm...toch maar niet dan. Alle eilanden hebben mooie stranden en snorkelplekken.
Onze bestemming is Canouan, een achttien mijl verder. Een aangename tocht en een gemakkelijke inhaalrace met een andere boot, die ruim een half uur of meer voor ons vertrok uit Baquia. The Captain voelt zich weer super als we hen al snel voorbij varen :-)
Al van ver zien we dat Grand Bay leeg is, buiten twee grote en enkele kleinere vissersboten die voor het hotel liggen.
Een dinghy komt ons reeds tegemoet gevaren. John stelt zich voor als beheerder van de meerboeien en andere service. Ook al mindert hij zijn prijs meteen, als we hem laten weten dat we willen ankeren, en we nog geen meerboei willen nemen, blijft hij vriendelijk en komt nog een praatje maken, nadat ons anker gedropt is.
Achter hem ligt de volgende al te wachten en die maakt meteen zijn move, als John doorvaart.
Wilbert, een visser, heeft een bootje gebouwd van het onderstel van waterfietsen, houten planken, een plastiek stoel en een buitenboordmotor. Hij vraagt of we interesse hebben in lobster/kreeft. Euh...het is toch 'verboden' nu?! Sssht...mondje toe ;-) en wat is de prijs? 12EC$/St. Dat is goedkoop en we hebben weer geen vis gevangen, dus gaan we graag op zijn aanbod in.
De presspot wordt alvast klaar gezet voor de bouillon.
Ondertussen ontdekken we dat we WiFi hebben aan boord, in de kuip op de tablets, de max! Het is niet snel of sterk, maar genoeg voor mail & Whatsapp. Met de verrekijker spotten we slechts een tiental hotelgasten. Het is hier stilletjes en verlaten, of toch niet? Plots horen, vanuit de andere kant van de baai, muziek. Ergens is er een feestje. De was hangt weer op om verder te drogen.
Binnen het uur is Wilbert terug met drie kreeftjes, redelijk klein. Het verschuldigde bedrag wordt gegeven met en fris biertje.
Direct wordt de bouillon opgezet en even later droppen we het eerste beestje erin. Aangezien ze geen scharen hebben gaat dit makkelijk met de blote hand, of toch niet?! De volgende slaat zijn lange voelsprieten met stekels naar achter en dat doet toch wél pijn! Dan maar met de BBQ-tang...
Na een kwartiertje worden ze opengesneden, geserveerd en opgesmuld.
Een heerlijk feestmaal voor minder dan 12€!!!
Wouw, wat een regenbui, dit is zeker een squall. Nu zal mijn was wél lekker nat zijn. Meteen maak ik een sopje en even later zorgen de opeenvolgende buien voor extra spoelingen...nu mag het zonnetje weer komen! Het blijft bewolkt en de warme wind zorgt voor een droogkast-effect.
De waterboot laat op zich wachten...de planning om vanmiddag te vertrekken zullen we niet halen. Uiteindelijk komt hij onze watertank bijvullen en dan snel naar het dorp. Met onze lege bus krijgen we geen benzine aan het tankstation. Niet reglementair...daarom dat er enkele locals ons onderweg al vroegen of we 'gaz' nodig hadden...ze wisten dit. Tegen een kleine vergoeding gaat één van hen met jerrycans en the Captain terug naar het tankstation en zo geraakt onze bus alsnog gevuld!
Bij de groenten- en fruitmarkt koop ik terwijl nog wat lekkers en schrik alweer van de hoge prijs. De dame verzekerd mij ervan dat de prijs voor iedereen hetzelfde is, local of toerist. De prijzen zijn te wijten aan het feit dat bijna alles ingevoerd wordt van St. Vincent en door de lange droge periode...na een fijne babbel geeft ze nog wat extra bananen, mango en komkommer mee ;-)
Snel weer naar Zensation. De was afhalen die bijna droog is. Dinghy op het dek, anker op en nog even zwaaien naar onze vrienden en zo zeilen we Admiralty Bay uit.
Een wrak ligt te vergaan bij enkele rotsen voor Bequia.
We hebben hier een fijne tijd gehad en zullen het dagelijkse wandelingen langs de boulevard en langs de charmante 'gingerbread' huisjes missen. De locals die telkens zwaaiden, een goede dag zeiden en een praatje maakten en vroegen of we het naar onze zin hadden op 'hun' eiland.
Mustique stond op ons programma, maar de laatste dagen begonnen we over deze bestemming te twijfelen, omdat het vooral een exclusief eiland is voor de jetset met vooral dure gigantische privé-villa's achter hoge afsluitingen. Er zijn enkel meerboeien en je bent verplicht om gelijk voor drie nachten te betalen, 200EC$. Is het dat waard om proberen een glimp op te vangen van Oprah Winfrey of een andere beroemdheid?! Mmm...toch maar niet dan. Alle eilanden hebben mooie stranden en snorkelplekken.
Onze bestemming is Canouan, een achttien mijl verder. Een aangename tocht en een gemakkelijke inhaalrace met een andere boot, die ruim een half uur of meer voor ons vertrok uit Baquia. The Captain voelt zich weer super als we hen al snel voorbij varen :-)
Al van ver zien we dat Grand Bay leeg is, buiten twee grote en enkele kleinere vissersboten die voor het hotel liggen.
Een dinghy komt ons reeds tegemoet gevaren. John stelt zich voor als beheerder van de meerboeien en andere service. Ook al mindert hij zijn prijs meteen, als we hem laten weten dat we willen ankeren, en we nog geen meerboei willen nemen, blijft hij vriendelijk en komt nog een praatje maken, nadat ons anker gedropt is.
Achter hem ligt de volgende al te wachten en die maakt meteen zijn move, als John doorvaart.
Wilbert, een visser, heeft een bootje gebouwd van het onderstel van waterfietsen, houten planken, een plastiek stoel en een buitenboordmotor. Hij vraagt of we interesse hebben in lobster/kreeft. Euh...het is toch 'verboden' nu?! Sssht...mondje toe ;-) en wat is de prijs? 12EC$/St. Dat is goedkoop en we hebben weer geen vis gevangen, dus gaan we graag op zijn aanbod in.
De presspot wordt alvast klaar gezet voor de bouillon.
Ondertussen ontdekken we dat we WiFi hebben aan boord, in de kuip op de tablets, de max! Het is niet snel of sterk, maar genoeg voor mail & Whatsapp. Met de verrekijker spotten we slechts een tiental hotelgasten. Het is hier stilletjes en verlaten, of toch niet? Plots horen, vanuit de andere kant van de baai, muziek. Ergens is er een feestje. De was hangt weer op om verder te drogen.
Binnen het uur is Wilbert terug met drie kreeftjes, redelijk klein. Het verschuldigde bedrag wordt gegeven met en fris biertje.
Direct wordt de bouillon opgezet en even later droppen we het eerste beestje erin. Aangezien ze geen scharen hebben gaat dit makkelijk met de blote hand, of toch niet?! De volgende slaat zijn lange voelsprieten met stekels naar achter en dat doet toch wél pijn! Dan maar met de BBQ-tang...
Na een kwartiertje worden ze opengesneden, geserveerd en opgesmuld.
Een heerlijk feestmaal voor minder dan 12€!!!
SVG, Bequia, Admiralty Bay 8(Caraïben)
Vrijdag, 24 juni '16
Een flinke regenbui maakt ons al vroeg wakker. Het moment om de vuile was op te hangen, denk ik zo. De rest van de dag is het droog, warm en bewolkt met een zonnetje, dus géén wasdag ;-)
De dag gaat voorbij met een zwemmetje, dagelijkse wandeling langs het smalle padje of boulevard van de dinghysteiger aan de duikclub naar het dorp. Op de weg terug stoppen we voor een ijsje...na een week had the Captain het ijssalonnetje nog niet opgemerkt!
Vanavond hebben we met enkele cruisers afgesproken in bar Coco's, waar de zanger/pianist weer voor entertainment zorgt.
Deze keer zit de zaak bijna vol en geeft de artiest weer het beste van zichzelf, terwijl wij met zijn allen genieten van zijn talent en elkaars gezelschap!
Een flinke regenbui maakt ons al vroeg wakker. Het moment om de vuile was op te hangen, denk ik zo. De rest van de dag is het droog, warm en bewolkt met een zonnetje, dus géén wasdag ;-)
De dag gaat voorbij met een zwemmetje, dagelijkse wandeling langs het smalle padje of boulevard van de dinghysteiger aan de duikclub naar het dorp. Op de weg terug stoppen we voor een ijsje...na een week had the Captain het ijssalonnetje nog niet opgemerkt!
Vanavond hebben we met enkele cruisers afgesproken in bar Coco's, waar de zanger/pianist weer voor entertainment zorgt.
Deze keer zit de zaak bijna vol en geeft de artiest weer het beste van zichzelf, terwijl wij met zijn allen genieten van zijn talent en elkaars gezelschap!
zaterdag 25 juni 2016
SVG, Bequia, Admiralty Bay 7(Caraïben)
Donderdag, 23 juni '16
Klussen, klussen, klussen en bakken.
The Captain boort eindelijk een gat onze boot! Neen, niet om ze te laten zinken, maar om het water achter aan de zwemtrap een uitweg te geven. Al jaren zeur ik hier om en enkele weken terug op de werf wilde hij het nog steeds niet maken, omdat hij niet van gaten houdt in onze dame. Het water dat steeds in de rand blijft staan, maakt de boot aan de stootrand zo vies en vraagt telkens een serieuze schrobbeurt. En nu...is er het afvoergaatje en dat valt goed mee en houdt de rand netter!
Nu hij de smaak te pakken heeft, worden er nog meer gaatjes geboord! De luchthapper-afsluitstoppen krijgen aan hun smalle handvat allen een gaatje en daardoor gaat een touw, waar hij een mooi knotje van maakt.
Vanavond zijn we uitgenodigd bij Serenade en ik maak een witte sangria met een extraatje en bak een platte kaastaart met speculoos-bodem.
Na een hele dag klusjes, zwemmetjes en wat lezen is de avond weer snel daar en tuffen we naar de buren. Jo & Gregg verwennen ons met allerlei lekkers. Van al dat Engels praten, vergeten we soms weer over te schakelen in het Vlaams, wanneer we weer met z'n twee zijn of duiken er meer Engelse woorden op in onze conversaties ;-)
Klussen, klussen, klussen en bakken.
The Captain boort eindelijk een gat onze boot! Neen, niet om ze te laten zinken, maar om het water achter aan de zwemtrap een uitweg te geven. Al jaren zeur ik hier om en enkele weken terug op de werf wilde hij het nog steeds niet maken, omdat hij niet van gaten houdt in onze dame. Het water dat steeds in de rand blijft staan, maakt de boot aan de stootrand zo vies en vraagt telkens een serieuze schrobbeurt. En nu...is er het afvoergaatje en dat valt goed mee en houdt de rand netter!
Nu hij de smaak te pakken heeft, worden er nog meer gaatjes geboord! De luchthapper-afsluitstoppen krijgen aan hun smalle handvat allen een gaatje en daardoor gaat een touw, waar hij een mooi knotje van maakt.
Vanavond zijn we uitgenodigd bij Serenade en ik maak een witte sangria met een extraatje en bak een platte kaastaart met speculoos-bodem.
Na een hele dag klusjes, zwemmetjes en wat lezen is de avond weer snel daar en tuffen we naar de buren. Jo & Gregg verwennen ons met allerlei lekkers. Van al dat Engels praten, vergeten we soms weer over te schakelen in het Vlaams, wanneer we weer met z'n twee zijn of duiken er meer Engelse woorden op in onze conversaties ;-)
SVG, Bequia, Admiralty Bay 6(Caraïben)
Woensdag, 22 juni '16
Na de fruitsla begint er een experiment in de keuken voor de volgende fase van het ontbijt.
Platbrood of flatbread vraagt slecht drie ingrediënten en extra's naar eigen smaak voor een extra touch. Het hoeft niet te rijzen, dus het deeg is snel klaar en kan meteen gebakken worden in de pan en slechts een kwartiertje later kan de proef- en smaaktest plaatsvinden. Geslaagd! Super gemakkelijk en lekker en heeft veel mogelijkheden: maaltijd, apo, bijgerecht, enz... met kruidenkaas, lookboter, tatziki,... en je kan het ook bakken/grillen op de BBQ! Kan enkele dagen bewaard worden en is weer heerlijk na even op te warmen in de pan of toaster(indien je zulk elektrisch toestel aan boord hebt) of als pizzabodem, etc. Alleen het hoofdingrediënt, nml. yoghurt is hier niet over verkrijgbaar of lees 'betaalbaar'. Dus een yoghurtmaker staat nu zeker op ons boodschappenlijstje ;-)
Er worden nog wat klusjes aan boord gedaan en af en toe een afkoelend zwempartijtje rond de boot op zoek naar de schildpadden die af en toe zich laten zien boven het wateroppervlak.
In de namiddag trekken we naar onze stamkroeg Maria's om de match te volgen van het EK Zweden-België.
Foto's worden op de blog/Tumblr geüpload en mijn oog valt op de foto met het waarschuwingsbord van de 'Machineel tree' of Manzanillaboom. We hebben er van gehoord, gelezen en ze al eens gezien. Maar hier op het strand van Lower Bay, staat het vol van deze giftige boomsoort. De boom, bladeren en vruchtjes, die op appeltjes lijken, bevatten allen een sterk gif. Bij het breken van een tak of blad, komt er een wit melkachtig sap vrij en dat in aanraking met de huid, ogen of slijmvliezen een verbranding met blaren geeft! Zelfs bij het schuilen onder deze boom, tijdens een regenbui, kunnen de regendruppels deze reactie geven. Het eten van de appeltjes zorgt voor heftige keelpijn, maag-darmontstekingen, misselijkheid, ademhalingsproblemen door het opzwellen van de keel en shock veroorzaken! Dus u bent gewaarschuwd...meestal hangt er een bord op deze bomen of worden ze gekenmerkt door een rood kruis op hun stam.
Op het nippertje maken de Rode Duivels een goal en mogen ze door naar de volgende ronde! Dat wordt een tv zoeken op onze volgende lokatie binnen enkele dagen ;-)
Om dit te vieren gaan we op zoek naar een 'Happy Hour' bar en stoten op een zestal bekende cruisers en maken kennis met nieuwe. Het is een leuke mengelmoes van Frans & Engelse Canadezen, Amerikanen en Vlamingen; voertaal: Engels; drank: rum-punch en Hairoun bier. Ieder gaat weer naar huis. Volgende date: vrijdag bij 'Coco's' bar voor het optreden van de goede zanger/pianist van vorige week. Verlengen ons verblijf hier voor enkele dagen...
Na de fruitsla begint er een experiment in de keuken voor de volgende fase van het ontbijt.
Platbrood of flatbread vraagt slecht drie ingrediënten en extra's naar eigen smaak voor een extra touch. Het hoeft niet te rijzen, dus het deeg is snel klaar en kan meteen gebakken worden in de pan en slechts een kwartiertje later kan de proef- en smaaktest plaatsvinden. Geslaagd! Super gemakkelijk en lekker en heeft veel mogelijkheden: maaltijd, apo, bijgerecht, enz... met kruidenkaas, lookboter, tatziki,... en je kan het ook bakken/grillen op de BBQ! Kan enkele dagen bewaard worden en is weer heerlijk na even op te warmen in de pan of toaster(indien je zulk elektrisch toestel aan boord hebt) of als pizzabodem, etc. Alleen het hoofdingrediënt, nml. yoghurt is hier niet over verkrijgbaar of lees 'betaalbaar'. Dus een yoghurtmaker staat nu zeker op ons boodschappenlijstje ;-)
Er worden nog wat klusjes aan boord gedaan en af en toe een afkoelend zwempartijtje rond de boot op zoek naar de schildpadden die af en toe zich laten zien boven het wateroppervlak.
In de namiddag trekken we naar onze stamkroeg Maria's om de match te volgen van het EK Zweden-België.
Foto's worden op de blog/Tumblr geüpload en mijn oog valt op de foto met het waarschuwingsbord van de 'Machineel tree' of Manzanillaboom. We hebben er van gehoord, gelezen en ze al eens gezien. Maar hier op het strand van Lower Bay, staat het vol van deze giftige boomsoort. De boom, bladeren en vruchtjes, die op appeltjes lijken, bevatten allen een sterk gif. Bij het breken van een tak of blad, komt er een wit melkachtig sap vrij en dat in aanraking met de huid, ogen of slijmvliezen een verbranding met blaren geeft! Zelfs bij het schuilen onder deze boom, tijdens een regenbui, kunnen de regendruppels deze reactie geven. Het eten van de appeltjes zorgt voor heftige keelpijn, maag-darmontstekingen, misselijkheid, ademhalingsproblemen door het opzwellen van de keel en shock veroorzaken! Dus u bent gewaarschuwd...meestal hangt er een bord op deze bomen of worden ze gekenmerkt door een rood kruis op hun stam.
Op het nippertje maken de Rode Duivels een goal en mogen ze door naar de volgende ronde! Dat wordt een tv zoeken op onze volgende lokatie binnen enkele dagen ;-)
Om dit te vieren gaan we op zoek naar een 'Happy Hour' bar en stoten op een zestal bekende cruisers en maken kennis met nieuwe. Het is een leuke mengelmoes van Frans & Engelse Canadezen, Amerikanen en Vlamingen; voertaal: Engels; drank: rum-punch en Hairoun bier. Ieder gaat weer naar huis. Volgende date: vrijdag bij 'Coco's' bar voor het optreden van de goede zanger/pianist van vorige week. Verlengen ons verblijf hier voor enkele dagen...
donderdag 23 juni 2016
SVG, Bequia, Admiralty Bay 5(Carïben)
Dinsdag, 21 juni '16
De feestvreugde zit er op en het is weer stil in Admiralty Bay en op het eiland. Voor wie nog niet uitgefeest is, is er komend weekend de vierdaagse durende Carnaval-festiviteiten in St. Vincent, waar vele van de eilandbewoners naar toe gaan...het zal hier nog stiller en verlatener worden!
De zon en warmte treft ons al van bij het ochtendgloren, toch laten we ons hierdoor niet afschrikken en wandelen de steile helling op om naar de zuidkant van het eiland te wandelen, naar Friendship Bay. Er staat een enorme branding en hoge golven en walvissen zien we niet, maar wel het eiland/rots 'Semplers Cay' met het walvissen-station, waar ze ze proberen te spotten. Ook de vissersbootjes liggen werkloos en eenzaam op het strand of in het water te wiegen. We lijken even op een onbewoond eiland, tot we gezelschap krijgen van twee hondjes die vrolijk in de branding, op het zand en tussen onze benen spelen.
Ze volgen ons op onze terugweg en we stoppen aan een barretje voor een koel drankje. En zo raken we één van onze twee vrienden kwijt...hij had geen dorst zeker ;-)
Op de terugweg gaan we langs Lower Bay, de baai en het strand naast Princess Margaret Beach, waarvoor Zensation ligt. De vergezichten zijn weer om 'U' tegen te zeggen. En langs een bospadje komen we terug op het strand van Princess Margaret Beach en onze vriend staat al te wachten op de dinghysteiger. Jammer genoeg kunnen we hem niet mee nemen en hij voelt het aan...met zijn staart tussen zijn achterpoten en zijn oortjes plat tegen zijn hondenkopje, kijkt hij ons met zielige Droopy-oogjes aan... Hopelijk vindt hij zijn vriend en de weg terug!
Een zwemmetje zorgt voor de nodige afkoeling.
In de namiddag brengen we door bij Maria's voor de voetbal en WiFi en natuurlijk een drankje.
Een sundowner aan boord en een spaghetti met 'Manna-saus'(de allerlaatste pot!) zijn de avondingrediënten ;-)
De feestvreugde zit er op en het is weer stil in Admiralty Bay en op het eiland. Voor wie nog niet uitgefeest is, is er komend weekend de vierdaagse durende Carnaval-festiviteiten in St. Vincent, waar vele van de eilandbewoners naar toe gaan...het zal hier nog stiller en verlatener worden!
De zon en warmte treft ons al van bij het ochtendgloren, toch laten we ons hierdoor niet afschrikken en wandelen de steile helling op om naar de zuidkant van het eiland te wandelen, naar Friendship Bay. Er staat een enorme branding en hoge golven en walvissen zien we niet, maar wel het eiland/rots 'Semplers Cay' met het walvissen-station, waar ze ze proberen te spotten. Ook de vissersbootjes liggen werkloos en eenzaam op het strand of in het water te wiegen. We lijken even op een onbewoond eiland, tot we gezelschap krijgen van twee hondjes die vrolijk in de branding, op het zand en tussen onze benen spelen.
Ze volgen ons op onze terugweg en we stoppen aan een barretje voor een koel drankje. En zo raken we één van onze twee vrienden kwijt...hij had geen dorst zeker ;-)
Op de terugweg gaan we langs Lower Bay, de baai en het strand naast Princess Margaret Beach, waarvoor Zensation ligt. De vergezichten zijn weer om 'U' tegen te zeggen. En langs een bospadje komen we terug op het strand van Princess Margaret Beach en onze vriend staat al te wachten op de dinghysteiger. Jammer genoeg kunnen we hem niet mee nemen en hij voelt het aan...met zijn staart tussen zijn achterpoten en zijn oortjes plat tegen zijn hondenkopje, kijkt hij ons met zielige Droopy-oogjes aan... Hopelijk vindt hij zijn vriend en de weg terug!
Een zwemmetje zorgt voor de nodige afkoeling.
In de namiddag brengen we door bij Maria's voor de voetbal en WiFi en natuurlijk een drankje.
Een sundowner aan boord en een spaghetti met 'Manna-saus'(de allerlaatste pot!) zijn de avondingrediënten ;-)
woensdag 22 juni 2016
SVG, Bequia, Admiralty Bay 4(Caraïben)
Maandag, 20 juni '16
Vanaf 4u start 'J'Ouvert', in het midden van de nacht beginnen de festiviteiten met luide muziek die uit de boxen komt vanop een rijdende wagen, die heen en weer rijdt langs de hoofdstraat. De feestvierders dansen er achteraan en besmeuren elkaar met verf...
Iets voor acht uur arriveren we aan het dinghydok en zijn er al enkele feestvierders de verf van hun lichamen aan het afwassen in het water...we zijn net te laat...twee uur vroeger dan gepland zijn de festiviteiten gestopt...iedereen is dronken en/of moe. Jammer, we hadden ze nog graag in actie gezien!
Dan maar naar 'Maria's', die later dan anders open gaat.
Daar treffen we onze Zuid-Afrikaanse buren en tateren er vrolijk op los met het sympathieke koppel.
De stad is even tot rust gekomen en de straten zijn leeg
In de middag snorkelen we en gaan op 'lobster'-jacht. Twee kreeften zitten in ons net, maar springen er even snel uit...de volgende pogingen mislukken. Jammer! We laten het dan maar zo, nog geduld hebben tot 1 september en dan kan de jacht legaal doorgaan ;-)
Ondertussen horen we reeds de klanken van de 'Street Jam' onder water, de festiviteiten zijn alweer begonnen.
Aan wal zijn we benieuwd naar de afsluiter van de Carnaval-vierdaagse, maar de echte start van de parade laat op zich wachten en meer dan twee uur na aanvangstijd, zijn ze nog niet begonnen...pani pwoblem, this is the Caraïb! Slechts enkele mensen dansen achter de uiteindelijk rijdende bonkende mini-truck met muziekboxen. De meeste zijn gehuld in t-shirts in verschillende kleuren en opschriften en staan al ritmisch bewegend naast de weg te wachten om aan te sluiten bij de stoet. Het blijft onduidelijk wat ze gaan doen en wanneer?!
We kunnen niet blijven voor het verdere verloop van de parade, want we worden verwacht voor een borrel aan boord SY Uproar bij Lisa & Russ en hun hond Sophie, met Jo & Greg. Een gezellige Amerikaanse avond volgt. Op de achtergrond horen we de opzwepende Caraïbische Carnaval-tonen nog enkele uren doorgaan...
Vanaf 4u start 'J'Ouvert', in het midden van de nacht beginnen de festiviteiten met luide muziek die uit de boxen komt vanop een rijdende wagen, die heen en weer rijdt langs de hoofdstraat. De feestvierders dansen er achteraan en besmeuren elkaar met verf...
Iets voor acht uur arriveren we aan het dinghydok en zijn er al enkele feestvierders de verf van hun lichamen aan het afwassen in het water...we zijn net te laat...twee uur vroeger dan gepland zijn de festiviteiten gestopt...iedereen is dronken en/of moe. Jammer, we hadden ze nog graag in actie gezien!
Dan maar naar 'Maria's', die later dan anders open gaat.
Daar treffen we onze Zuid-Afrikaanse buren en tateren er vrolijk op los met het sympathieke koppel.
De stad is even tot rust gekomen en de straten zijn leeg
In de middag snorkelen we en gaan op 'lobster'-jacht. Twee kreeften zitten in ons net, maar springen er even snel uit...de volgende pogingen mislukken. Jammer! We laten het dan maar zo, nog geduld hebben tot 1 september en dan kan de jacht legaal doorgaan ;-)
Ondertussen horen we reeds de klanken van de 'Street Jam' onder water, de festiviteiten zijn alweer begonnen.
Aan wal zijn we benieuwd naar de afsluiter van de Carnaval-vierdaagse, maar de echte start van de parade laat op zich wachten en meer dan twee uur na aanvangstijd, zijn ze nog niet begonnen...pani pwoblem, this is the Caraïb! Slechts enkele mensen dansen achter de uiteindelijk rijdende bonkende mini-truck met muziekboxen. De meeste zijn gehuld in t-shirts in verschillende kleuren en opschriften en staan al ritmisch bewegend naast de weg te wachten om aan te sluiten bij de stoet. Het blijft onduidelijk wat ze gaan doen en wanneer?!
We kunnen niet blijven voor het verdere verloop van de parade, want we worden verwacht voor een borrel aan boord SY Uproar bij Lisa & Russ en hun hond Sophie, met Jo & Greg. Een gezellige Amerikaanse avond volgt. Op de achtergrond horen we de opzwepende Caraïbische Carnaval-tonen nog enkele uren doorgaan...
dinsdag 21 juni 2016
SVG, Bequia, Admiralty Bay 3(Caraïben)
Zondag, 19 juni '16
Volgens the Captain is de muziek tot in de vroege uurtjes blijven doorgaan...niks van gehoord of gemerkt.
De 'breadman' daarentegen komt al heel vroeg aangeroeid en roept: Hello, here is the breadman'. Ik wordt uit bed gehaald om hem te woord te staan. Een baguette of croissants is de keuze. Hij heeft een zachte baguette...we willen een harde...zoals de Franse stijl. Oké, de eerste waar de verkoper in knijpt lijkt zacht, de tweede hard. De baguettes zitten verpakt in een broodzak en hij overhandigt de harde in ruil voor 10EC$.
De tafel wordt gedekt en bij het uithalen van de baguette uit de broodzak verschijnt er een harde zwart geblakerde de verrassing aan de onderkant van het zogenaamde Franse stokbrood! Smakelijk ;-)
Elke dag leren we bij...ik kom niet meer uit bed voor de broodbezorger!
Een klein cruiseschip ligt in de baai en met de sloops worden de passagiers in de stad afgezet.
De lucht is grijs, maar blauwe opklaringen verschijnen boven land. Rugzak en zwemgerief gaan mee. Op het programma van SY Serenade & Zensation staat: wandeling naar de 'Turtle Sanctuary' aan de oostkust.
Nog voor we aan het dinghydok zijn krijgen we gezelschap van een bui. Dan maar eerst even schuilen bij 'Maria's' en een koffietje/smoothie om de beentjes in te smeren ;-)
De tocht verloopt langs de hoofdweg en bevat slechts één klim. Huizen in allerlei groottes en bouwstijlen, van degelijk sterke stenen tot armzalige houten of uit golfplaten of dergelijke zijn aanwezig. Ook enkele hotels/ resorts/restaurants passeren we, waaronder de 'Sugar Reef' waar het interieur veel natuurelementen van de zee bevat zoals: tafels met schelpen, lusters van drijfhout en schelpen, enz...
Ook hier aan de oostkust slaat de oceaan wild op de kustlijn en zien we schuimende golven.
Net voor we het 'zeeschildpadden opvangcentrum' bereiken, aan Park Beach stopt er een wagen met de eigenaar...hij reed net weg...gelukkig komt Brother 'King' met ons mee naar het centrum en geeft ons uitleg over hun werk hier. Ze proberen de dieren zoveel mogelijk overlevingskans te geven door ze hier op te laten groeien en pas na enige tijd, als ze groot en sterk genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen in de oceaan. Ook zeeschildpadden die enkele gebreken hebben, krijgen hier een thuis, omdat ze in de grote plas niet zouden overleven. Zo zijn er ook oudere dieren van 14 & 18j. en ze kunnen tot tweehonderd jaar worden! De grotere zeeschildpadden mogen we strelen op hun rug/schild, waar ze ook zenuwen hebben. Ze houden hier duidelijk van, want slaan vrolijk met hun poten in het rond en spetteren ons nat. Fantastisch!
Het is knap wat ze hier proberen te bereiken en doen voor deze dieren. We betalen dan ook met plezier de toegangsprijs die volledig aan dit project wordt besteed.
Wat een interessante uitstap en ervaring.
Op de weg terug houden we halt bij 'Firefly', resort/restaurant/plantatie, voor een lunchstop. Op zondag serveren ze een lunch-curry-menu. Vandaag is het hier vaderdag, en onze mannen worden gefeliciteerd ;-)
Ook hier kleden de natuurelementen van het eiland het interieur en is het even een raadseltje welk prentje/tekening van een fruitsoort, op de deur van de toiletten, bij welk geslacht hoort...hi, hi, hi,...
Het eten is super lekker! Een zwemmetje in hun zwembad laten we voor wat het is, zwemkledij en handdoeken blijven in de rugzak, het weer wil nog steeds niet meewerken.
Met een goed gevulde buik proberen we energie te vinden om weer in het dorp te geraken. Aangekomen, verplicht de regen ons weer om nog een afsluitertje te nuttigen!
Daarna zijn onze kaarsjes uit en laten we de miss-verkiezingen 's avonds aan ons voorbij gaan.
Volgens the Captain is de muziek tot in de vroege uurtjes blijven doorgaan...niks van gehoord of gemerkt.
De 'breadman' daarentegen komt al heel vroeg aangeroeid en roept: Hello, here is the breadman'. Ik wordt uit bed gehaald om hem te woord te staan. Een baguette of croissants is de keuze. Hij heeft een zachte baguette...we willen een harde...zoals de Franse stijl. Oké, de eerste waar de verkoper in knijpt lijkt zacht, de tweede hard. De baguettes zitten verpakt in een broodzak en hij overhandigt de harde in ruil voor 10EC$.
De tafel wordt gedekt en bij het uithalen van de baguette uit de broodzak verschijnt er een harde zwart geblakerde de verrassing aan de onderkant van het zogenaamde Franse stokbrood! Smakelijk ;-)
Elke dag leren we bij...ik kom niet meer uit bed voor de broodbezorger!
Een klein cruiseschip ligt in de baai en met de sloops worden de passagiers in de stad afgezet.
De lucht is grijs, maar blauwe opklaringen verschijnen boven land. Rugzak en zwemgerief gaan mee. Op het programma van SY Serenade & Zensation staat: wandeling naar de 'Turtle Sanctuary' aan de oostkust.
Nog voor we aan het dinghydok zijn krijgen we gezelschap van een bui. Dan maar eerst even schuilen bij 'Maria's' en een koffietje/smoothie om de beentjes in te smeren ;-)
De tocht verloopt langs de hoofdweg en bevat slechts één klim. Huizen in allerlei groottes en bouwstijlen, van degelijk sterke stenen tot armzalige houten of uit golfplaten of dergelijke zijn aanwezig. Ook enkele hotels/ resorts/restaurants passeren we, waaronder de 'Sugar Reef' waar het interieur veel natuurelementen van de zee bevat zoals: tafels met schelpen, lusters van drijfhout en schelpen, enz...
Ook hier aan de oostkust slaat de oceaan wild op de kustlijn en zien we schuimende golven.
Net voor we het 'zeeschildpadden opvangcentrum' bereiken, aan Park Beach stopt er een wagen met de eigenaar...hij reed net weg...gelukkig komt Brother 'King' met ons mee naar het centrum en geeft ons uitleg over hun werk hier. Ze proberen de dieren zoveel mogelijk overlevingskans te geven door ze hier op te laten groeien en pas na enige tijd, als ze groot en sterk genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen in de oceaan. Ook zeeschildpadden die enkele gebreken hebben, krijgen hier een thuis, omdat ze in de grote plas niet zouden overleven. Zo zijn er ook oudere dieren van 14 & 18j. en ze kunnen tot tweehonderd jaar worden! De grotere zeeschildpadden mogen we strelen op hun rug/schild, waar ze ook zenuwen hebben. Ze houden hier duidelijk van, want slaan vrolijk met hun poten in het rond en spetteren ons nat. Fantastisch!
Het is knap wat ze hier proberen te bereiken en doen voor deze dieren. We betalen dan ook met plezier de toegangsprijs die volledig aan dit project wordt besteed.
Wat een interessante uitstap en ervaring.
Op de weg terug houden we halt bij 'Firefly', resort/restaurant/plantatie, voor een lunchstop. Op zondag serveren ze een lunch-curry-menu. Vandaag is het hier vaderdag, en onze mannen worden gefeliciteerd ;-)
Ook hier kleden de natuurelementen van het eiland het interieur en is het even een raadseltje welk prentje/tekening van een fruitsoort, op de deur van de toiletten, bij welk geslacht hoort...hi, hi, hi,...
Het eten is super lekker! Een zwemmetje in hun zwembad laten we voor wat het is, zwemkledij en handdoeken blijven in de rugzak, het weer wil nog steeds niet meewerken.
Met een goed gevulde buik proberen we energie te vinden om weer in het dorp te geraken. Aangekomen, verplicht de regen ons weer om nog een afsluitertje te nuttigen!
Daarna zijn onze kaarsjes uit en laten we de miss-verkiezingen 's avonds aan ons voorbij gaan.
SVG, Bequia, Admiralty Bay 2(Caraïben)
Zaterdag, 18 juni '16
Tja, nu gaan we al van 's morgens vroeg naar de bar! En dat alles om het Belgisch elftal te zien spelen. Aangezien het hier zes uur vroeger is, dan in Frankrijk, zitten we al voor 9u voor de flatscreen van 'Maria's'. Tijdens het ontbijt supporteren we, of toch zeker the Captain. Ik maak ondertussen gebruik van de goede, snelle WiFi en probeer de foto's te uploaden op Tumblr, wat uitstekend lukt en waardoor ik eindelijk weer bij ben met de blog.
België wint met 3-0 van Ierland en dat alles is vastgelegd op de gevoelige lens. En zo is iedereen gelukkig ;-)
Het water lonkt en de rest van de dag brengen we al snorkelend door aan Elizabeth Point. Het koraal is hier minder kleurrijk, maar een mijnenveld van witte zeeëgels, duizenden vissen, twee slangen en een murene en tientallen kreeften trekken onze aandacht. The Captain probeert een lekkernijtje te vangen, maar ze kruipen steeds verder onder de rotsen...maar hij geeft niet zo makkelijk op en blijft proberen. De vele zwarte zeeëgels met hun giftige stekels, vermoeilijken de vangst.
Geen kreeft voor diner, dan maar witloof met hesp in bechamel-/kaassaus met purée ;-)
In de verre verte horen we de bonkende typische Caraïbische Carnavalmuziek...
Tja, nu gaan we al van 's morgens vroeg naar de bar! En dat alles om het Belgisch elftal te zien spelen. Aangezien het hier zes uur vroeger is, dan in Frankrijk, zitten we al voor 9u voor de flatscreen van 'Maria's'. Tijdens het ontbijt supporteren we, of toch zeker the Captain. Ik maak ondertussen gebruik van de goede, snelle WiFi en probeer de foto's te uploaden op Tumblr, wat uitstekend lukt en waardoor ik eindelijk weer bij ben met de blog.
België wint met 3-0 van Ierland en dat alles is vastgelegd op de gevoelige lens. En zo is iedereen gelukkig ;-)
Het water lonkt en de rest van de dag brengen we al snorkelend door aan Elizabeth Point. Het koraal is hier minder kleurrijk, maar een mijnenveld van witte zeeëgels, duizenden vissen, twee slangen en een murene en tientallen kreeften trekken onze aandacht. The Captain probeert een lekkernijtje te vangen, maar ze kruipen steeds verder onder de rotsen...maar hij geeft niet zo makkelijk op en blijft proberen. De vele zwarte zeeëgels met hun giftige stekels, vermoeilijken de vangst.
Geen kreeft voor diner, dan maar witloof met hesp in bechamel-/kaassaus met purée ;-)
In de verre verte horen we de bonkende typische Caraïbische Carnavalmuziek...
SVG, Bequia, Admiralty Bay(Caraïben)
Vrijdag, 17 juni '16
In de reisgids lezen we dat de Grenadinen slechts weggelegd zijn voor de 'superrijken'! Slik...eu...dan maar snel het anker op?! Verderop staat geschreven dat de goedkoopste manier om deze eilanden groep te bezoeken per boot is. Oef... Boot: check. Het zou hier een waar paradijs zijn voor rond te varen met een charterboot. Het is nu laagseizoen en er zijn weinig charters te bespeuren. In de baai liggen ongeveer een vijftig tal jachten met heel de dag beweging van enkele die gaan en/of komen.
Vele van onze cruisers-vrienden hebben over deze eilanden verteld en hen enkele maanden geleden reeds bezocht, toen het een beetje drukker was en er zeker 150 boten aanwezig waren hier in Admiralty Bay!
Een verblijf in een hotel, resort of villa op één van de eilanden, zou hier al snel een minimum van 500US$/nacht kosten en een geliefde plek zijn voor de Jetset. Straks liggen we misschien op één van de stranden naast Oprah Winfrey ;-)
Dus hier zijn we dan, in Bequia(Bekwee uitgesproken). De Caribs gaven het deze naam dat betekend: 'wolkeneiland'. Het grootste eiland is slechts 7km2 groot en telt ongeveer 5000 bewoners en is vooral bekend door de vroegere activiteiten van bootbouwers en walvisjagers.
Zelfs nu tref je nog vele bootbouwers, maar enkel nog van modelbootjes. Het is toegestaan om vier walvissen per jaar te vangen tijdens de organiseerde walvisjacht in februari-maart, met harpoenen/speren, maar de laatste jaren vangen ze geen of slechts één. Aan de zuidkust hebben ze nu een walvisstation op een eilandje, waaruit ze de dieren goed kunnen spotten en observeren.
Aan de duikclub landen we aan de dinghysteiger en is het slechts een korte wandeling langs het smalle weggetje, langs het water en enkele bars/hotels/restaurants naar het centrum van de hoofdstad Port Elizabeth. Amandelbomen staan tussen de baai en de weg en bij de centrale amandelboom heeft alles plaats. Er rondom verzamelen de locals zich en hier kan je een bus of taxi nemen en alle informatie bekomen in het Toeristisch Informatie kantoor. De groenten & fruitmarkt is een beetje verder, net voorbij de ferry-dok. Langs de weg proberen locals enkele souvenirs of lekkers te verkopen. Leuke winkeltjes en horecazaken zijn om ter kleinst en kleurrijkst...de mode loopt nog wat achter, maar de kunstenaars maken prachtige dingen en we bewonderen: schilderijen, beelden, vlechtwerken, juwelen en vooral de houten modelbouw bootjes.
Het blijft leuk om te zien wat de locals hier in de Caraïben met hun haren doen en wat voor prachtige creaties ze tonen met hun kapsels vol extensions, al dan niet met een toegevoegd blauw, rood, geel, paars, of ander kleurtje. Overal zijn er haarproducten-winkels en hangen extensions in allerlei lengtes en kleuren. De invloed van reggae zien we aan diegene met dreadlocks, rastafari en ruiken we door de geur en rook van de 'pret-sigaret'(wiet/marihuana).
Een steile klim langs de slechte betonnen baan, brengt ons tot aan de restanten van het Fort Hamilton, of beter de slechts enkele kanonnen die hier met hun schietgat gericht zijn op de zee. Het panoramisch zicht op de Admirality Bay en het stadje is weer eentje uit de boekskes!
Een lunch in bar 'Maria's', ondertussen reeds onze stamkroeg ;-) wordt op de plaatselijk handgemaakte placemats geplaats...al dan niet met mieren...maar liever mieren op de placemats, dan in ons bord: no problem ;-)
Echt waar het is toeval, we zoeken het niet op, maar het is weer zover...voor de derde keer gaan we 'Carnaval' beleven dit jaar! Vanavond begint het vier-daagse feest.
Met Jo & Greg slenteren we 's avonds door de stad. De locals feesten op straat met torenhoge muziekboxen waar loeiharde opzwepende klanken uitbonken en hebben koelboxen en standjes met drank en hapjes. De sfeer zit er goed in. Ze laten de openingsparty van Carnaval op 'Lower Bay' in de 'Reef' aan hen voorbij gaan en vermaken zich uitstekend.
In Coco's bar geeft een zanger/pianist, Andy Cruickshank een fantastisch optreden. Wat een stem heeft die man en hij brengt het ene na het andere goe nummertje. Greg, die zelf een muzikant is, kan zijn kriebels niet bedwingen en vervoegd zich bij en samen zingen ze een prachtig en toepasselijk nummer van Christopher Cross: 'Sailing'.
De jongere op straat gaan nog enkele uren door en ook de party-klanken bereiken onze kajuit. 'Let's Party!'
In de reisgids lezen we dat de Grenadinen slechts weggelegd zijn voor de 'superrijken'! Slik...eu...dan maar snel het anker op?! Verderop staat geschreven dat de goedkoopste manier om deze eilanden groep te bezoeken per boot is. Oef... Boot: check. Het zou hier een waar paradijs zijn voor rond te varen met een charterboot. Het is nu laagseizoen en er zijn weinig charters te bespeuren. In de baai liggen ongeveer een vijftig tal jachten met heel de dag beweging van enkele die gaan en/of komen.
Vele van onze cruisers-vrienden hebben over deze eilanden verteld en hen enkele maanden geleden reeds bezocht, toen het een beetje drukker was en er zeker 150 boten aanwezig waren hier in Admiralty Bay!
Een verblijf in een hotel, resort of villa op één van de eilanden, zou hier al snel een minimum van 500US$/nacht kosten en een geliefde plek zijn voor de Jetset. Straks liggen we misschien op één van de stranden naast Oprah Winfrey ;-)
Dus hier zijn we dan, in Bequia(Bekwee uitgesproken). De Caribs gaven het deze naam dat betekend: 'wolkeneiland'. Het grootste eiland is slechts 7km2 groot en telt ongeveer 5000 bewoners en is vooral bekend door de vroegere activiteiten van bootbouwers en walvisjagers.
Zelfs nu tref je nog vele bootbouwers, maar enkel nog van modelbootjes. Het is toegestaan om vier walvissen per jaar te vangen tijdens de organiseerde walvisjacht in februari-maart, met harpoenen/speren, maar de laatste jaren vangen ze geen of slechts één. Aan de zuidkust hebben ze nu een walvisstation op een eilandje, waaruit ze de dieren goed kunnen spotten en observeren.
Aan de duikclub landen we aan de dinghysteiger en is het slechts een korte wandeling langs het smalle weggetje, langs het water en enkele bars/hotels/restaurants naar het centrum van de hoofdstad Port Elizabeth. Amandelbomen staan tussen de baai en de weg en bij de centrale amandelboom heeft alles plaats. Er rondom verzamelen de locals zich en hier kan je een bus of taxi nemen en alle informatie bekomen in het Toeristisch Informatie kantoor. De groenten & fruitmarkt is een beetje verder, net voorbij de ferry-dok. Langs de weg proberen locals enkele souvenirs of lekkers te verkopen. Leuke winkeltjes en horecazaken zijn om ter kleinst en kleurrijkst...de mode loopt nog wat achter, maar de kunstenaars maken prachtige dingen en we bewonderen: schilderijen, beelden, vlechtwerken, juwelen en vooral de houten modelbouw bootjes.
Het blijft leuk om te zien wat de locals hier in de Caraïben met hun haren doen en wat voor prachtige creaties ze tonen met hun kapsels vol extensions, al dan niet met een toegevoegd blauw, rood, geel, paars, of ander kleurtje. Overal zijn er haarproducten-winkels en hangen extensions in allerlei lengtes en kleuren. De invloed van reggae zien we aan diegene met dreadlocks, rastafari en ruiken we door de geur en rook van de 'pret-sigaret'(wiet/marihuana).
Een steile klim langs de slechte betonnen baan, brengt ons tot aan de restanten van het Fort Hamilton, of beter de slechts enkele kanonnen die hier met hun schietgat gericht zijn op de zee. Het panoramisch zicht op de Admirality Bay en het stadje is weer eentje uit de boekskes!
Een lunch in bar 'Maria's', ondertussen reeds onze stamkroeg ;-) wordt op de plaatselijk handgemaakte placemats geplaats...al dan niet met mieren...maar liever mieren op de placemats, dan in ons bord: no problem ;-)
Echt waar het is toeval, we zoeken het niet op, maar het is weer zover...voor de derde keer gaan we 'Carnaval' beleven dit jaar! Vanavond begint het vier-daagse feest.
Met Jo & Greg slenteren we 's avonds door de stad. De locals feesten op straat met torenhoge muziekboxen waar loeiharde opzwepende klanken uitbonken en hebben koelboxen en standjes met drank en hapjes. De sfeer zit er goed in. Ze laten de openingsparty van Carnaval op 'Lower Bay' in de 'Reef' aan hen voorbij gaan en vermaken zich uitstekend.
In Coco's bar geeft een zanger/pianist, Andy Cruickshank een fantastisch optreden. Wat een stem heeft die man en hij brengt het ene na het andere goe nummertje. Greg, die zelf een muzikant is, kan zijn kriebels niet bedwingen en vervoegd zich bij en samen zingen ze een prachtig en toepasselijk nummer van Christopher Cross: 'Sailing'.
De jongere op straat gaan nog enkele uren door en ook de party-klanken bereiken onze kajuit. 'Let's Party!'
zaterdag 18 juni 2016
St. Vincent, Blue Lagoon - Bequia, Port Elizabeth(Caraïben)
Donderdag, 16 juni '16
De was wordt verzameld en in de wasserij van het hotel afgegeven, aan een mannelijk personeelslid, en enkele uren later gewassen, gedroogd en opgeplooid weer opgehaald. De man heeft dit uitstekend gedaan en het heeft onszelf weinig moeite of tijd gekost. Ondertussen hebben we een thee en cappuccino gedronken in de bar, waar Geert voetbal kon volgen en ik de blog bijwerken. Drie vliegen in één klap...of waren het er meer? Of zijn het muggen?
Net voor de middag zijn we klaar voor vertrek: dinghy ligt weer afgetuigd op het dek en alles is weggeborgen. Ook al liggen bijna alle meerboeien vol, toch zijn er maar op drie of vier andere boten beweging en is het hier rustig.
Mike komt aan boord en vaart Zensation langs de noordwest kant door de smalle onbeboeide opening tussen het rif. Hij is een goede man en heeft goed voor ons gezorgd. Met een fris pintje stapt hij in zijn dinghy en zwaaien we hem uit en hangen onze vislijn uit met een zelf in elkaar geknutseld aas en met extra visaas-advies van Mike wagen we onze kans op een geelvin tonijn of een ander lekker visje ;-)
Onze bestemming, Bequia zien we goed liggen en het is slechts een acht à negen mijl varen tot de baai. Met de zeilen tussen halve & ruime wind voelt Zensation zich in haar nopjes en na iets meer dan een uur bewonderen we reeds de gezellige kleurrijke sprookjesachtige 'peperkoeken'-huisjes, 'gingerbread' zoals ze genoemd worden, die tegen de heuvels staan. (Verklaring Gingerbread-huisjes: de dakgoten, nokbalken en veranda's zijn versierd met kunstig houtsnijwerk, fretwork genoemd. Er zijn verschillende ontwerpen voor deze lijstversieringen, waarvan de populairste de romantische ribbon- en chainpatronen (strik-/lint- en schakelpatronen) zijn, met veel kantachtige lussen en krullen. Deze huisjes zie je op heel wat Caraïbische eilanden).
Een schildpad knikt enkele keren met z'n kopje naar ons en we merken meteen enkele leuke snorkelplaatsen op in het heldere blauwe water.De baai ligt nog aardig vol met zeilboten en bij 'Princess Point' valt ons anker.
Toevallig merken we enige tijd later SY Serenade op in de baai. Ons Dinghietje wordt vaar klaargemaakt en Jo & Greg dinghieën net voorbij. Even later treffen we elkaar onverwacht weer in dezelfde bar en tateren we bij.
De bar is ook al zeker een optie om zaterdagmorgen dienst te doen als ontbijtplek tijdens het bekijken van de voetbalmatch nummer twee van de Belgen op hun flatscreen!
Bequia ademt 'zeilen' en er is nog gezellig wat cruisers beweging aan land en op het water. Fijn! We voelen ons hier meteen goed...
De was wordt verzameld en in de wasserij van het hotel afgegeven, aan een mannelijk personeelslid, en enkele uren later gewassen, gedroogd en opgeplooid weer opgehaald. De man heeft dit uitstekend gedaan en het heeft onszelf weinig moeite of tijd gekost. Ondertussen hebben we een thee en cappuccino gedronken in de bar, waar Geert voetbal kon volgen en ik de blog bijwerken. Drie vliegen in één klap...of waren het er meer? Of zijn het muggen?
Net voor de middag zijn we klaar voor vertrek: dinghy ligt weer afgetuigd op het dek en alles is weggeborgen. Ook al liggen bijna alle meerboeien vol, toch zijn er maar op drie of vier andere boten beweging en is het hier rustig.
Mike komt aan boord en vaart Zensation langs de noordwest kant door de smalle onbeboeide opening tussen het rif. Hij is een goede man en heeft goed voor ons gezorgd. Met een fris pintje stapt hij in zijn dinghy en zwaaien we hem uit en hangen onze vislijn uit met een zelf in elkaar geknutseld aas en met extra visaas-advies van Mike wagen we onze kans op een geelvin tonijn of een ander lekker visje ;-)
Onze bestemming, Bequia zien we goed liggen en het is slechts een acht à negen mijl varen tot de baai. Met de zeilen tussen halve & ruime wind voelt Zensation zich in haar nopjes en na iets meer dan een uur bewonderen we reeds de gezellige kleurrijke sprookjesachtige 'peperkoeken'-huisjes, 'gingerbread' zoals ze genoemd worden, die tegen de heuvels staan. (Verklaring Gingerbread-huisjes: de dakgoten, nokbalken en veranda's zijn versierd met kunstig houtsnijwerk, fretwork genoemd. Er zijn verschillende ontwerpen voor deze lijstversieringen, waarvan de populairste de romantische ribbon- en chainpatronen (strik-/lint- en schakelpatronen) zijn, met veel kantachtige lussen en krullen. Deze huisjes zie je op heel wat Caraïbische eilanden).
Een schildpad knikt enkele keren met z'n kopje naar ons en we merken meteen enkele leuke snorkelplaatsen op in het heldere blauwe water.De baai ligt nog aardig vol met zeilboten en bij 'Princess Point' valt ons anker.
Toevallig merken we enige tijd later SY Serenade op in de baai. Ons Dinghietje wordt vaar klaargemaakt en Jo & Greg dinghieën net voorbij. Even later treffen we elkaar onverwacht weer in dezelfde bar en tateren we bij.
De bar is ook al zeker een optie om zaterdagmorgen dienst te doen als ontbijtplek tijdens het bekijken van de voetbalmatch nummer twee van de Belgen op hun flatscreen!
Bequia ademt 'zeilen' en er is nog gezellig wat cruisers beweging aan land en op het water. Fijn! We voelen ons hier meteen goed...
donderdag 16 juni 2016
St. Vincent, Blue Lagoon(Caraïben)
Woensdag, 15 juni '16
St. Vincent en de Grenadines horen samen en is een onafhankelijk land dat deel uitmaakt van het Britse Gemenebest en een monarchie is met Koningin Elizabeth II als staatshoofd, net zoals de andere Caraïbische eilanden: St. Lucia, Antigua & Barbuda, Belize, Saint Kitts, Nevis, Grenada, Barbados, Jamaica, de Bahama's. Nou, nou, die dame heeft het niet slecht voor en dan hebben we nog niet de andere landen vermeld, want het zijn er zestien in totaal! Daarom dat ze haar kroon niet wil doorgeven aan haar zoon. Op de EC$-biljetten en -munten prijkt dan ook haar afbeelding.
De Grenadines bestaan uit een aantal kleine eilanden, waarvan er een deel bij St. Vincent horen en een deel ervan bij Grenada. Bequia, Mustique, Mayreau, Canouan, the Tobago Cays, Union Island, Palm Island en Petit St. Vincent zijn de bekendste die bij St. Vincent horen.
Met een kaart in de hand en een stevige klim wandelen we naar de volgende baai, waar we een mooi zicht hebben op de baai en op het privé-eiland Young Island, waarop een resort staat.
Daar stappen we op één van de lokale taxibusjes naar de hoofdstad Kingstown, 2EC$/p.p.p.r. De chauffeur denkt dat hij Shumacher is en scheurt door de bochten. Tijdens de rit krijgen we een mooi zicht op de Grenadines, met het grootste eiland Bequia dat eruit springt.
Aan de markt eindigt de rit. Overal staan marktkramen langs de straat, op een plein en in een overdekte markthal met groenten, fruit en specerijen.
In de straten zijn verscheidene kleding- en schoenwinkels en staan er ook vele marktkraampjes met voornamelijk onderbroeken, boxers en slips. Aan enkele winkels zitten mensen met een megafoon reclame te maken voor de waar die ze aanbieden of galt het door luidsprekers. Nieuwe 'Chinese' autobanden en ook fietsbanden staan voor een winkel uitgestald. Maar wie fietst hier? Er zijn in de verste verte geen fietsers te bekennen...
De oude kathedraal St. Mary's staat tegenover een nieuwe en doet ook dienst als school en op het moment heeft er een dienst plaats.
We zijn op zoek naar een chandlery voor bootbenodigdheden, er zijn veel doe-het-zelf-zaken, maar vinden daar niet het nodige.
Pas als we langs een groot parkeerterrein lopen en door enkele mannen/jongens worden aangesproken met een naamplaats, krijgen we door dat het busorganisators zijn, die passagiers ronselen en het geld ontvangen voor de chauffeur. Dit was op de andere eilanden niet, daar deed de chauffeur alles zelf. En zo komen we enkele uren later in het juiste busje terecht en wachten we aan de foodtrucks en -standjes tot de begeleider het busje vol heeft...propvol zeg maar! Grappig, we zitten als 'haringen in een ton' ;-) Ondertussen worden we getrakteerd op de luide beats van de typisch Caraïbische muziek, die we vanop de Carnavals kennen. Ook hier wordt er volop naar dit evenement, dat volgende maand plaats heeft, toe geleefd. Als we later aan boord de plaatselijke radiozender opzetten, moeten we ook hartelijk lachen om de toepasselijke naam: 'Radio Carnaval!'
Het leven hier is toch anders dan bij ons. Alles wordt voorzien van wielen, zodat ze hun koopwaar overal naar toe kunnen rijden en zo zien we raar in elkaar getimmerde kruiwagens, gigantische koelboxen op wielen, rijdende marktkramen, enz... Iedereen verkoopt ook wél iets, maar het lijkt moderner en georganiseerder dan in St. Lucia.
Wat we reeds gezien hebben van het eiland, vanop het water en op het land, bevalt ons. Het is ook een vulkanisch eiland met vulkanen en -kraters, regenwoud, rivieren, tropische bloemen en bomen en vogels, wandelroutes, zwarte en lichte zandstranden, enz...
St. Vincent en de Grenadines horen samen en is een onafhankelijk land dat deel uitmaakt van het Britse Gemenebest en een monarchie is met Koningin Elizabeth II als staatshoofd, net zoals de andere Caraïbische eilanden: St. Lucia, Antigua & Barbuda, Belize, Saint Kitts, Nevis, Grenada, Barbados, Jamaica, de Bahama's. Nou, nou, die dame heeft het niet slecht voor en dan hebben we nog niet de andere landen vermeld, want het zijn er zestien in totaal! Daarom dat ze haar kroon niet wil doorgeven aan haar zoon. Op de EC$-biljetten en -munten prijkt dan ook haar afbeelding.
De Grenadines bestaan uit een aantal kleine eilanden, waarvan er een deel bij St. Vincent horen en een deel ervan bij Grenada. Bequia, Mustique, Mayreau, Canouan, the Tobago Cays, Union Island, Palm Island en Petit St. Vincent zijn de bekendste die bij St. Vincent horen.
Met een kaart in de hand en een stevige klim wandelen we naar de volgende baai, waar we een mooi zicht hebben op de baai en op het privé-eiland Young Island, waarop een resort staat.
Daar stappen we op één van de lokale taxibusjes naar de hoofdstad Kingstown, 2EC$/p.p.p.r. De chauffeur denkt dat hij Shumacher is en scheurt door de bochten. Tijdens de rit krijgen we een mooi zicht op de Grenadines, met het grootste eiland Bequia dat eruit springt.
Aan de markt eindigt de rit. Overal staan marktkramen langs de straat, op een plein en in een overdekte markthal met groenten, fruit en specerijen.
In de straten zijn verscheidene kleding- en schoenwinkels en staan er ook vele marktkraampjes met voornamelijk onderbroeken, boxers en slips. Aan enkele winkels zitten mensen met een megafoon reclame te maken voor de waar die ze aanbieden of galt het door luidsprekers. Nieuwe 'Chinese' autobanden en ook fietsbanden staan voor een winkel uitgestald. Maar wie fietst hier? Er zijn in de verste verte geen fietsers te bekennen...
De oude kathedraal St. Mary's staat tegenover een nieuwe en doet ook dienst als school en op het moment heeft er een dienst plaats.
We zijn op zoek naar een chandlery voor bootbenodigdheden, er zijn veel doe-het-zelf-zaken, maar vinden daar niet het nodige.
Pas als we langs een groot parkeerterrein lopen en door enkele mannen/jongens worden aangesproken met een naamplaats, krijgen we door dat het busorganisators zijn, die passagiers ronselen en het geld ontvangen voor de chauffeur. Dit was op de andere eilanden niet, daar deed de chauffeur alles zelf. En zo komen we enkele uren later in het juiste busje terecht en wachten we aan de foodtrucks en -standjes tot de begeleider het busje vol heeft...propvol zeg maar! Grappig, we zitten als 'haringen in een ton' ;-) Ondertussen worden we getrakteerd op de luide beats van de typisch Caraïbische muziek, die we vanop de Carnavals kennen. Ook hier wordt er volop naar dit evenement, dat volgende maand plaats heeft, toe geleefd. Als we later aan boord de plaatselijke radiozender opzetten, moeten we ook hartelijk lachen om de toepasselijke naam: 'Radio Carnaval!'
Het leven hier is toch anders dan bij ons. Alles wordt voorzien van wielen, zodat ze hun koopwaar overal naar toe kunnen rijden en zo zien we raar in elkaar getimmerde kruiwagens, gigantische koelboxen op wielen, rijdende marktkramen, enz... Iedereen verkoopt ook wél iets, maar het lijkt moderner en georganiseerder dan in St. Lucia.
Wat we reeds gezien hebben van het eiland, vanop het water en op het land, bevalt ons. Het is ook een vulkanisch eiland met vulkanen en -kraters, regenwoud, rivieren, tropische bloemen en bomen en vogels, wandelroutes, zwarte en lichte zandstranden, enz...
St. Lucia, Marigot Bay - St. Vincent, Blue Lagoon(Caraïben)
Dinsdag, 14 juni '16
Om 5u30 laten we de meerboei los, the Captain en onze dame popelen om weer te zeilen! We pikken ons nomale leven weer op.
Er is te weinig wind en we zetten even de motor bij. Voorbij de puntige vulkaantoppen van de Pitons komen we in een acceleratiezone en kunnen we fijn zeilen met een wind tot 25 knopen. Met een knik in de schoot lopen we 8 knopen en al snel komt St. Vincent in zicht. Een hele school dolfijnen komt achter ons aangezwommen.
We kiezen om langs de oostkant van het eiland te varen omdat daar meer wind is, maar zodra we naast St. Vincent zijn, neemt de wind af en krijgen we meer dan twee knopen stroom tegen. Toch zijn we zoals gepland iets over 15u aan de doorvaart tussen de koraalriffen naar de lagoon. Een rode en een groene boei, geven de doorgang aan aan de zuidwest kant. Op de plotter en Navionics zien we aan de zuidwest kant meer diepte en ook een doorgang zonder boeien. Welke kiezen we? Kunnen we wél of niet door de beboeide ingang met onze 2m diepte(misschien nog dieper door het gewicht van al die proviand en andere spullen aanboord!). Ik probeer tevergeefs om assistentie te vragen aan de haven, maar geen antwoord op 16 of 68... Dan zien we een dinghie die komt aangevaren. Mike leidt ons door het beboeide kanaal en het is volgens hem geen probleem voor onze diepgang en het is net opkomend water. Toch verschijnt er 1m90 op de dieptemeter en voelen we niks!
Oef we zijn er door. Hij helpt ons met de lijnen door de meerboei te steken en onderhandeld dan over de prijs...
Dinghie optuigen en snel naar douane en immigratie. Op de deur staan de openingsuren: van 9AM till 6PM(=9-18u). Toch moeten we extra fee van 35EC$ betalen omdat we na 16u inklaren!!! 'Maar géén probleem, we klaren je nu in!', zegt hij. En het is nog niet eens 17u! Euh...staat er weer op ons voorhoofd: stomme Belg?! We zijn te verslagen om te reageren en te braaf en betalen het bedrag bovenop de tax(70EC$: 35/pers.) Ook de buurvrouw van immigratie rekend ons nog eens 35EC$ aan voor de stempels in onze reispaspoorten! We mogen hiermee tot 13 juli '16 op St. Vincent & the Grenadines verblijven.
Dan maar ons ongeloof wegdrinken in de marinebar alvorens we weer naar huis dinghieën...
Om 5u30 laten we de meerboei los, the Captain en onze dame popelen om weer te zeilen! We pikken ons nomale leven weer op.
Er is te weinig wind en we zetten even de motor bij. Voorbij de puntige vulkaantoppen van de Pitons komen we in een acceleratiezone en kunnen we fijn zeilen met een wind tot 25 knopen. Met een knik in de schoot lopen we 8 knopen en al snel komt St. Vincent in zicht. Een hele school dolfijnen komt achter ons aangezwommen.
We kiezen om langs de oostkant van het eiland te varen omdat daar meer wind is, maar zodra we naast St. Vincent zijn, neemt de wind af en krijgen we meer dan twee knopen stroom tegen. Toch zijn we zoals gepland iets over 15u aan de doorvaart tussen de koraalriffen naar de lagoon. Een rode en een groene boei, geven de doorgang aan aan de zuidwest kant. Op de plotter en Navionics zien we aan de zuidwest kant meer diepte en ook een doorgang zonder boeien. Welke kiezen we? Kunnen we wél of niet door de beboeide ingang met onze 2m diepte(misschien nog dieper door het gewicht van al die proviand en andere spullen aanboord!). Ik probeer tevergeefs om assistentie te vragen aan de haven, maar geen antwoord op 16 of 68... Dan zien we een dinghie die komt aangevaren. Mike leidt ons door het beboeide kanaal en het is volgens hem geen probleem voor onze diepgang en het is net opkomend water. Toch verschijnt er 1m90 op de dieptemeter en voelen we niks!
Oef we zijn er door. Hij helpt ons met de lijnen door de meerboei te steken en onderhandeld dan over de prijs...
Dinghie optuigen en snel naar douane en immigratie. Op de deur staan de openingsuren: van 9AM till 6PM(=9-18u). Toch moeten we extra fee van 35EC$ betalen omdat we na 16u inklaren!!! 'Maar géén probleem, we klaren je nu in!', zegt hij. En het is nog niet eens 17u! Euh...staat er weer op ons voorhoofd: stomme Belg?! We zijn te verslagen om te reageren en te braaf en betalen het bedrag bovenop de tax(70EC$: 35/pers.) Ook de buurvrouw van immigratie rekend ons nog eens 35EC$ aan voor de stempels in onze reispaspoorten! We mogen hiermee tot 13 juli '16 op St. Vincent & the Grenadines verblijven.
Dan maar ons ongeloof wegdrinken in de marinebar alvorens we weer naar huis dinghieën...
St. Lucia, Marigot Bay8(Caraïben)
Maandag, 13 juni '16
Morgen varen we al vroeg door. Uitklaren dan maar: alweer een document in viervoud met tussen elk blad nog een klassiek zwart karbonpapier(Pelikan) om door te drukken. Vorige week kreeg ik steeds van de beambte te horen dat ik harder moest drukken op de balpen tijdens het schrijven. Nu mag Geert het invullen. De beambte van dienst is een andere man en is net als zijn collega van immigratie aan het wrijven op zijn smartphone, terwijl we al het nodige invullen. Daarna overloopt hij met een rode balpen het document, lijken wél een examen af te leggen ;-)
Een exemplaar en reispaspoorten naar de dame van immigratie en dan met een extra exemplaar naar het even kleine kantoortje ernaast voor de havenautoriteiten. De ene keer moeten we hier langs, de andere keer niet. Elk eiland is anders. Even betalen, slechts 40 EC$, omdat we slechts met zijn twee zijn op een klein bootje, volgens de man, die terwijl een lunch-date probeert te versieren aan de telefoon! Hi, hi, hi,...toch altijd raar die formele momenten. Pfff...men lange kleren uit en dan bij het havenkantoor binnen en afrekenen voor de meerboei en bedanken voor de verjaardagsattentie en dan zijn we klaar.
Tijd om de laatste uren te genieten van de luxe van het resort. Een hapje proeven, een kokosnoot, nog een flesje water, propere zachte dikke badhanddoek, nog wat ijs, nog eens onder de douche gaan staan, dipje in het zwembad, en alles nog eens... En dan WiFi á volenté, ook aan boord! Moeten we echt al door??? Ik ga het allemaal wel missen :-(
Terwijl Geert naar 'Doolittles' gaat om de openingsmatch van België-Italië te gaan kijken voetbal, geniet ik verder aan het zwembad... Elke laatste minuut haal ik eruit...
Wat een fijne verjaardagsweek was dit!!! Een adresje om te onthouden voor binnen enkele jaren, als we hier weer passeren. Wie gaat er komen en mee genieten van het 5*resort? Reserveer maar snel je plekje op Zensation, want vol is vol, hi, hi, hi,... ;-)
Morgen varen we al vroeg door. Uitklaren dan maar: alweer een document in viervoud met tussen elk blad nog een klassiek zwart karbonpapier(Pelikan) om door te drukken. Vorige week kreeg ik steeds van de beambte te horen dat ik harder moest drukken op de balpen tijdens het schrijven. Nu mag Geert het invullen. De beambte van dienst is een andere man en is net als zijn collega van immigratie aan het wrijven op zijn smartphone, terwijl we al het nodige invullen. Daarna overloopt hij met een rode balpen het document, lijken wél een examen af te leggen ;-)
Een exemplaar en reispaspoorten naar de dame van immigratie en dan met een extra exemplaar naar het even kleine kantoortje ernaast voor de havenautoriteiten. De ene keer moeten we hier langs, de andere keer niet. Elk eiland is anders. Even betalen, slechts 40 EC$, omdat we slechts met zijn twee zijn op een klein bootje, volgens de man, die terwijl een lunch-date probeert te versieren aan de telefoon! Hi, hi, hi,...toch altijd raar die formele momenten. Pfff...men lange kleren uit en dan bij het havenkantoor binnen en afrekenen voor de meerboei en bedanken voor de verjaardagsattentie en dan zijn we klaar.
Tijd om de laatste uren te genieten van de luxe van het resort. Een hapje proeven, een kokosnoot, nog een flesje water, propere zachte dikke badhanddoek, nog wat ijs, nog eens onder de douche gaan staan, dipje in het zwembad, en alles nog eens... En dan WiFi á volenté, ook aan boord! Moeten we echt al door??? Ik ga het allemaal wel missen :-(
Terwijl Geert naar 'Doolittles' gaat om de openingsmatch van België-Italië te gaan kijken voetbal, geniet ik verder aan het zwembad... Elke laatste minuut haal ik eruit...
Wat een fijne verjaardagsweek was dit!!! Een adresje om te onthouden voor binnen enkele jaren, als we hier weer passeren. Wie gaat er komen en mee genieten van het 5*resort? Reserveer maar snel je plekje op Zensation, want vol is vol, hi, hi, hi,... ;-)
St. Lucia, Marigot Bay7(Caraïben)
Zondag, 12 juni '16
Het is een wisselvallige voormiddag en de buien houden ons in beweging: luiken open, luiken toe, luiken weer open en even later weer toe...enz...
De auto hebben we gisterenmorgen weer afgeleverd en we denken terug aan de ritjes en bezienswaardigheden. Het was wennen om het stuur rechts te hebben en aan de linkerkant van de weg te moeten rijden. Regelmatig stonden we aan de verkeerde kant van de wagen om weer in te stappen en moest ik zeggen: 'links rijden' bij vertrek. Ook de ruitenwissers gingen telkens aan, wanneer de richtingaanwijzer moest aan gaan. Hi, hi, hi,...we hebben er plezier in gehad. Enkele paarden kwamen plots de rijbaan opgerend! Tja, de dieren staan hier niet achter een omheining, maar slechts met een touwtje rond hun nek hangen ze aan een paaltje of lopen los. Sinds ons vertrek is dit het eerste land waar we zoveel koeien en stieren zien.
De bandencentrales hier zijn slechts hokjes naast de baan met het uithangbord: 'used tires for sale'. Rijdt iedereen hier met gebruikte/tweedehands banden rond?! Misschien zijn er bij die uit Lier komen. Oh, neen, onze Afrikaanse vriend Jambo stak er zoveel mogelijk in elkaar en in zijn buske om naar zijn Afrikaanse vrienden in Afrika te sturen. 'Recycleren' heet dat, hi, hi, hi,...
Ja, het is een mooi eiland en de Caraïbische sfeer is volop aanwezig.
Elke dag komen er enkele boatboys langs met hun waar: fruit, manden, hoeden, enz... Al vroeg zijn ze op pad. The Captain is ook al vroeg op en gebaart dan dat ze stil moeten zijn, vooral Noël, Sante Claus komt al zingend aangepeddeld om 6u30! Ze blijven allen vriendelijk, ook al kopen we niets meer, omdat we eerst onze voorraad op willen, alvorens vers te kopen en hun fruit is meestal rijp, dus kan je niet lang bewaren.
Ondertussen probeert the Captain zijn laptop te reanimeren, die van mij heeft volledig de geest gegeven...maar met die van Geert en de goede WiFi(ook aan boord) lukt het me om nog wat foto's op Tumblr te downloaden.
Tegen de middag trekken we naar het resort en settelen we ons bij het zwembad. De namiddag is droger, maar de zon heeft moeite om er door te komen en toch is het zwoel en warm en nemen we enkele verfrissende duikjes. Ondertussen kennen we al enkele hotelgasten en -personeel en zijn we ook al lang geen onbekende meer...
Enkele uren later jaagt een bui iedereen weg bij het zwembad en zet Geert me af aan de boot alvorens hij naar 'Doolittles' vaart, om voetbal te kijken. Ik nestel me in de kuip en schuil ik af en toe voor een buitje.
De avond is aangenaam en droog.
Het is een wisselvallige voormiddag en de buien houden ons in beweging: luiken open, luiken toe, luiken weer open en even later weer toe...enz...
De auto hebben we gisterenmorgen weer afgeleverd en we denken terug aan de ritjes en bezienswaardigheden. Het was wennen om het stuur rechts te hebben en aan de linkerkant van de weg te moeten rijden. Regelmatig stonden we aan de verkeerde kant van de wagen om weer in te stappen en moest ik zeggen: 'links rijden' bij vertrek. Ook de ruitenwissers gingen telkens aan, wanneer de richtingaanwijzer moest aan gaan. Hi, hi, hi,...we hebben er plezier in gehad. Enkele paarden kwamen plots de rijbaan opgerend! Tja, de dieren staan hier niet achter een omheining, maar slechts met een touwtje rond hun nek hangen ze aan een paaltje of lopen los. Sinds ons vertrek is dit het eerste land waar we zoveel koeien en stieren zien.
De bandencentrales hier zijn slechts hokjes naast de baan met het uithangbord: 'used tires for sale'. Rijdt iedereen hier met gebruikte/tweedehands banden rond?! Misschien zijn er bij die uit Lier komen. Oh, neen, onze Afrikaanse vriend Jambo stak er zoveel mogelijk in elkaar en in zijn buske om naar zijn Afrikaanse vrienden in Afrika te sturen. 'Recycleren' heet dat, hi, hi, hi,...
Ja, het is een mooi eiland en de Caraïbische sfeer is volop aanwezig.
Elke dag komen er enkele boatboys langs met hun waar: fruit, manden, hoeden, enz... Al vroeg zijn ze op pad. The Captain is ook al vroeg op en gebaart dan dat ze stil moeten zijn, vooral Noël, Sante Claus komt al zingend aangepeddeld om 6u30! Ze blijven allen vriendelijk, ook al kopen we niets meer, omdat we eerst onze voorraad op willen, alvorens vers te kopen en hun fruit is meestal rijp, dus kan je niet lang bewaren.
Ondertussen probeert the Captain zijn laptop te reanimeren, die van mij heeft volledig de geest gegeven...maar met die van Geert en de goede WiFi(ook aan boord) lukt het me om nog wat foto's op Tumblr te downloaden.
Tegen de middag trekken we naar het resort en settelen we ons bij het zwembad. De namiddag is droger, maar de zon heeft moeite om er door te komen en toch is het zwoel en warm en nemen we enkele verfrissende duikjes. Ondertussen kennen we al enkele hotelgasten en -personeel en zijn we ook al lang geen onbekende meer...
Enkele uren later jaagt een bui iedereen weg bij het zwembad en zet Geert me af aan de boot alvorens hij naar 'Doolittles' vaart, om voetbal te kijken. Ik nestel me in de kuip en schuil ik af en toe voor een buitje.
De avond is aangenaam en droog.
maandag 13 juni 2016
St. Lucia, Marigot Bay 6(Caraïben)
Zaterdag, 11 juni '16
Een relaxing day at the pool in het resort...
The Captain vaart naar bar 'Dr. Doolittles' om naar de eerste EK-matchen te kijken.
In de tuin van het resort heeft een huwelijk plaats.
We varen voor Happy Hour naar Hurricane Hole. De vaste klanten zijn twee Engelsen die sinds enkele jaren op St. lucia wonen. Ze zijn niet te spreken over de boatboys en de veiligheid op het eiland. Volgens hen kreunen alle hotels door het wegblijven van toeristen i.v.m. het 'Zika'-virus... En het is al laagseizoen. Daarom hebben de taxi-chauffeurs, gidsen, verkopers en boatboys een extra kort lontje en zijn ze extra opdringerig, omdat ze geen of weinig inkomsten hebben op het moment. Tja, je kan niet van iedereen iets kopen of hen iets geven...waar eindigt dit...
De regen zorgt voor een prachtige regenboog in de baai net voor zonsondergang.
Een relaxing day at the pool in het resort...
The Captain vaart naar bar 'Dr. Doolittles' om naar de eerste EK-matchen te kijken.
In de tuin van het resort heeft een huwelijk plaats.
We varen voor Happy Hour naar Hurricane Hole. De vaste klanten zijn twee Engelsen die sinds enkele jaren op St. lucia wonen. Ze zijn niet te spreken over de boatboys en de veiligheid op het eiland. Volgens hen kreunen alle hotels door het wegblijven van toeristen i.v.m. het 'Zika'-virus... En het is al laagseizoen. Daarom hebben de taxi-chauffeurs, gidsen, verkopers en boatboys een extra kort lontje en zijn ze extra opdringerig, omdat ze geen of weinig inkomsten hebben op het moment. Tja, je kan niet van iedereen iets kopen of hen iets geven...waar eindigt dit...
De regen zorgt voor een prachtige regenboog in de baai net voor zonsondergang.
St. Lucia, Marigot Bay 5(Caraïben)
Vrijdag, 10 juni '16
De huurwagen wordt voorgereden en weg zijn we. De enige hoofdweg naar het noorden gaat langs de hoofdstad Castries. Via kleine zijweggetjes is het zoeken naar wegwijzers voor het Regenwoud en de 'Arial tram'= een zwevende tram die je door de verschillende lagen van het regenwoud voert.
Na een wegbeschrijving van een politieagenda vinden we een eerste bord en komen we even later in het regenwoud toe.
De prijs is duur, maar we zijn hier nu toch.
Met ons twee krijgen we een privé-tour(wegens geen andere klanten) van gids Cherol. We stappen in de groen-kleurige langwerpige tram-achtige kabellift van het Oostenrijkse merk Doppelmeyer en bewegen door het groen. Vanuit de verschillende hoogten kijken we op en neer naar de indrukwekkende natuur om ons heen en de verschillende hoogtes van begroeiing. Cherol kent alle bomen en planten en verteld ook over de gebruiken ervan, zoals bvb.: in de keuken, verzorging, medische wereld, enz...
Zipliners scheuren onder ons heen de diepte in...
Enkele kolibries zuigen de nectar uit bloemen en uiteindelijk lukt het me om dit fijne mooie snelle vogeltje vast te leggen met de camera. Met momenten wanen we ons echt in Oostenrijk tussen de naaldbomen, maar de afwezigheid van sneeuw en de zwoele temperatuur brengt ons naar het heden.
De papegaaien en slangen verstoppen zich ook nu weer. Is het voor de valk die dreigend rondvliegt?!
Na de tramrit, wandelen we nog langs de tropische bloementuin en krijgen een fruitdrankje als afsluiter.
Net voor het zuidelijkste punt ligt het schiereiland 'Pigeon Island', zo genoemd omdat Admiraal Rodney een voorliefde had voor het fokken van duiven. Het eilandje speelde een grote rol in de oorlogen tussen Engeland & Frankrijk. In 1970 werd een landengte aangelegd die het eiland met het vasteland verbond. Nu is het een nationaal park en is er een museum met enkele ruïnes en voorwerpen uit die periode en fondsen uit de tijd van de Arawakindianen.
We stoppen even op de landengte waar we langs de zuidkant een prachtige baai en strand zien en aan de noordkant brekende golven aantreffen.
In Gros Islet maakt iedereen zich klaar voor de wekelijkse vrijdagavond 'Jump Up' reggea-achtig straatfeest. Tenten, BBQ, bakken bier en picknick-tafels staan klaar.
In 'Rodney Bay' zien we de haven waar de ARC-zeilers toekomen na de oversteek. Hier slenteren we door het shoppingcenter en koopt THE Captain enkele nieuwe t-shirts met leuke opschriften zoals: 'Live Slow - Sail Fast'.
Het is al file-rijdend terug afzakken naar het hotel.
De kraampjes en bars onderweg komen tot leven...het is duidelijk vrijdagavond en het weekend begint...
Net voor het donker zijn we weer in Marigot Bay.
St. Lucia's is duidelijk een prachtig groen eiland alleen jammer van de bevolking die door het veelvuldig gebruik van marihuana, drank en geweld een onveilig gevoel creeëren en toeristen afschrikken en/of weg houden.
Iedereen wil je de weg wijzen of iets vertellen en er geld voor vragen of dat je iets van hen koopt... Ach ja, waar is het wél veilig? Geweld en overvallen gebeuren er overal...'op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn'!
We laten de 'Jump Up' en 'Fisch Friday' toch maar aan ons voorbijgaan, omdat het onveilig is om op die avonden te rijden, omdat de locals en chauffeurs te veel gedronken of drugs gebruikt hebben. Jammer!
Een rustige avond aan boord en nagenieten van al het moois.
De huurwagen wordt voorgereden en weg zijn we. De enige hoofdweg naar het noorden gaat langs de hoofdstad Castries. Via kleine zijweggetjes is het zoeken naar wegwijzers voor het Regenwoud en de 'Arial tram'= een zwevende tram die je door de verschillende lagen van het regenwoud voert.
Na een wegbeschrijving van een politieagenda vinden we een eerste bord en komen we even later in het regenwoud toe.
De prijs is duur, maar we zijn hier nu toch.
Met ons twee krijgen we een privé-tour(wegens geen andere klanten) van gids Cherol. We stappen in de groen-kleurige langwerpige tram-achtige kabellift van het Oostenrijkse merk Doppelmeyer en bewegen door het groen. Vanuit de verschillende hoogten kijken we op en neer naar de indrukwekkende natuur om ons heen en de verschillende hoogtes van begroeiing. Cherol kent alle bomen en planten en verteld ook over de gebruiken ervan, zoals bvb.: in de keuken, verzorging, medische wereld, enz...
Zipliners scheuren onder ons heen de diepte in...
Enkele kolibries zuigen de nectar uit bloemen en uiteindelijk lukt het me om dit fijne mooie snelle vogeltje vast te leggen met de camera. Met momenten wanen we ons echt in Oostenrijk tussen de naaldbomen, maar de afwezigheid van sneeuw en de zwoele temperatuur brengt ons naar het heden.
De papegaaien en slangen verstoppen zich ook nu weer. Is het voor de valk die dreigend rondvliegt?!
Na de tramrit, wandelen we nog langs de tropische bloementuin en krijgen een fruitdrankje als afsluiter.
Net voor het zuidelijkste punt ligt het schiereiland 'Pigeon Island', zo genoemd omdat Admiraal Rodney een voorliefde had voor het fokken van duiven. Het eilandje speelde een grote rol in de oorlogen tussen Engeland & Frankrijk. In 1970 werd een landengte aangelegd die het eiland met het vasteland verbond. Nu is het een nationaal park en is er een museum met enkele ruïnes en voorwerpen uit die periode en fondsen uit de tijd van de Arawakindianen.
We stoppen even op de landengte waar we langs de zuidkant een prachtige baai en strand zien en aan de noordkant brekende golven aantreffen.
In Gros Islet maakt iedereen zich klaar voor de wekelijkse vrijdagavond 'Jump Up' reggea-achtig straatfeest. Tenten, BBQ, bakken bier en picknick-tafels staan klaar.
In 'Rodney Bay' zien we de haven waar de ARC-zeilers toekomen na de oversteek. Hier slenteren we door het shoppingcenter en koopt THE Captain enkele nieuwe t-shirts met leuke opschriften zoals: 'Live Slow - Sail Fast'.
Het is al file-rijdend terug afzakken naar het hotel.
De kraampjes en bars onderweg komen tot leven...het is duidelijk vrijdagavond en het weekend begint...
Net voor het donker zijn we weer in Marigot Bay.
St. Lucia's is duidelijk een prachtig groen eiland alleen jammer van de bevolking die door het veelvuldig gebruik van marihuana, drank en geweld een onveilig gevoel creeëren en toeristen afschrikken en/of weg houden.
Iedereen wil je de weg wijzen of iets vertellen en er geld voor vragen of dat je iets van hen koopt... Ach ja, waar is het wél veilig? Geweld en overvallen gebeuren er overal...'op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn'!
We laten de 'Jump Up' en 'Fisch Friday' toch maar aan ons voorbijgaan, omdat het onveilig is om op die avonden te rijden, omdat de locals en chauffeurs te veel gedronken of drugs gebruikt hebben. Jammer!
Een rustige avond aan boord en nagenieten van al het moois.
St. Lucia, Marigot Bay 4(Caraïben)
Donderdag, 9 juni '16
Met de huurauto een Suzuki Swift vierdeurs zijn we klaar om het eiland te ontdekken.
St. Lucia is 616km2 groot en amandelvormig en bestaat bijna geheel uit vulkanisch gesteente. Is één van de mooiste en authentieke eilanden van de Caraïben met: vulkanen, tropische regenwouden, bananenplantages, cacao, weerderige bloemen en planten, schitterende stranden, zwavel- en heetwaterbronnen, watervallen.
Eeuwenlang hebben ook hierom de Engelsen en Fransen hevig gevochten, invloeden van beide naties zijn duidelijk te merken aan de gebouwen, naamplaatsen en straatnamen. De voertaal is Engels, maar de locals spreken ook creools en de EC$ is het betaalmiddel, maar op de meeste plaatsen kan je ook met US$ betalen.
Er loopt een hoofdweg van noord naar zuid langs de westkust en vanaf het zuidelijke punt langs de oostkust, waar ie over de helft tussen de regenwouden afslaat om weer toe te komen in het westen bij de hoofdstad Castries.
We rijden richting het zuiden, voorbij de vele bananenplantages en hun kraampjes zijn nu wel gevuld met allerlei spullen en hier en daar staat een taxibusje met toeristen erbij. Wij laten het aan ons voorbijgaan en foto's met bananen hebben we jullie vanuit de Canarische al genoeg bezorgt.
Overal zien we mensen voor hun huis of langs de weg zitten...wat doen ze hier? Waar wachten ze op? Op 'Godo'(liedje Clouseau)? Iets dat nooit komt! Verroestende en kapotte auto's liggen overal. Ook hier is afvalverwerking nodig.
In het vissersdorpje 'Anse La Raye' treffen we een prachtige lege baai. De zeilers durven hier niet te liggen, vanwege de vissers en boatboys! Jammer... Op elke vrijdagavond is het hier feest: 'Fish Friday'.
We rijden verder en komen verschillende mensen tegen die met zelfgemaakte bezems, van takjes, de straat en goten schoonvegen. Hier hebben ze het begrepen!
In een rivier zien we vrouwen hun kleren wassen en ze uitslaan op de stenen.
Bij een prachtig zicht op de twee puntige bergtoppen van de vulkanen Petit Piton & Grand Piton en de stad Soufrière, krijgen we uitleg van een van de straatverkoopsters en ze maakt een foto van ons. Uiteindelijk kopen we, na wat onderhandelen, een ketting van haar, gemaakt van kokosschaal.
In de stad lopen we langs de straten en de verkopers die ons rustig laten doen. Het is even zoeken, zonder duidelijke wegwijzers en een wegversperring naar de 'Botanische tuin en Diamond waterval'. Dankzij mineraalafzettingen vertonen de rotswanden alle kleuren van de regenboog. Jammergenoeg mogen we niet onder de waterval gaan staan, wél mogen we in het warme water baden in kustmatige baden. Het is er te druk en laten dit aan ons voorbij gaan.
In de enige 'drive-in-vulkaan' ter wereld, met de 500m brede La Soufrièrekrater, ruiken we de zwavel. In dit maanlandschap werd de film 'Superman II' opgenomen. Hier bevinden zich de 'Sulpher Springs', zwavel- en heetwaterbronnen. We dompelen om de beurt(de andere past op de spullen) ons lichaam onder in het 38°C waterbad en smeren ons in met de modder en laten die opdrogen, om vervolgens te laten afweken in het heetwaterbad...ons velletje voelt baby-zacht en zou ons 10jaar jonger maken. Laat maar komen ;-)
Slechts een paar kilometer verder op, maken we een wandeling naar de warmwaterwaterval/-bron van de kleine Piton. Hier zijn we slechts met twee andere koppels en genieten we uitgebreid van een douche onder de waterval en de baden.
Tussen de twee Pitons ligt het decadente prachtige Sugar Beach Resort en het gelijknamig prachtig witte strand. Met een 'Tjuk tjuk' worden we vanaf de parking tot aan het strand gereden. Wat een luxe! Een prachtige baai ontluikt zich tussen de twee vulkanen en creëert een imposant zicht. Wouw...wat een natuur pracht.
Enkele boten liggen hier aan meerboei...een prachtige plek die we zeker moeten onthouden voor de volgende keer. Ook al mag je hier niet van de hotelfaciliteiten gebruik maken en krijg je geen handdoeken, maar het strand en de dinghysteiger mag je wél gebruiken en eten & drinken in bar/restaurant.
Na wat te eten en te relaxen in een hangmat, worden we door een busje weer naar de parking gebracht. Weliswaar met een omweg en rondleiding van het domein, omdat de chauffeur enkele hotelgasten bij hun verblijf moet afzetten. O, ooo, dit is een nog chiquer en imens groot resort en elk verblijf heeft zijn privé-zwembad/jacuzzi. De prijs ligt ook nog hoger dan het Capella Resort.
Zie link:
http://www.viceroyhotelsandresorts.com/en/sugarbeach/overview
Met de auto rijden we verder tot het meest zuidelijkste punt, Vieux Fort en via de luchthaven verder langs de oostkant tot waar we het eiland moeten doorkruisen van oost naar west.
De zon gaat onder en het is reeds donker als we weer aan het resort arriveren. De autosleutels worden overhandigd en de wagen wordt weggereden en geparkeerd voor ons...
Een drukke, vermoeiende dag met veel indrukken die we tot ons laten komen aan boord met de Jazz-klanken vanop de wal. Morgen is het andere deel van het eiland aan de beurt.
Met de huurauto een Suzuki Swift vierdeurs zijn we klaar om het eiland te ontdekken.
St. Lucia is 616km2 groot en amandelvormig en bestaat bijna geheel uit vulkanisch gesteente. Is één van de mooiste en authentieke eilanden van de Caraïben met: vulkanen, tropische regenwouden, bananenplantages, cacao, weerderige bloemen en planten, schitterende stranden, zwavel- en heetwaterbronnen, watervallen.
Eeuwenlang hebben ook hierom de Engelsen en Fransen hevig gevochten, invloeden van beide naties zijn duidelijk te merken aan de gebouwen, naamplaatsen en straatnamen. De voertaal is Engels, maar de locals spreken ook creools en de EC$ is het betaalmiddel, maar op de meeste plaatsen kan je ook met US$ betalen.
Er loopt een hoofdweg van noord naar zuid langs de westkust en vanaf het zuidelijke punt langs de oostkust, waar ie over de helft tussen de regenwouden afslaat om weer toe te komen in het westen bij de hoofdstad Castries.
We rijden richting het zuiden, voorbij de vele bananenplantages en hun kraampjes zijn nu wel gevuld met allerlei spullen en hier en daar staat een taxibusje met toeristen erbij. Wij laten het aan ons voorbijgaan en foto's met bananen hebben we jullie vanuit de Canarische al genoeg bezorgt.
Overal zien we mensen voor hun huis of langs de weg zitten...wat doen ze hier? Waar wachten ze op? Op 'Godo'(liedje Clouseau)? Iets dat nooit komt! Verroestende en kapotte auto's liggen overal. Ook hier is afvalverwerking nodig.
In het vissersdorpje 'Anse La Raye' treffen we een prachtige lege baai. De zeilers durven hier niet te liggen, vanwege de vissers en boatboys! Jammer... Op elke vrijdagavond is het hier feest: 'Fish Friday'.
We rijden verder en komen verschillende mensen tegen die met zelfgemaakte bezems, van takjes, de straat en goten schoonvegen. Hier hebben ze het begrepen!
In een rivier zien we vrouwen hun kleren wassen en ze uitslaan op de stenen.
Bij een prachtig zicht op de twee puntige bergtoppen van de vulkanen Petit Piton & Grand Piton en de stad Soufrière, krijgen we uitleg van een van de straatverkoopsters en ze maakt een foto van ons. Uiteindelijk kopen we, na wat onderhandelen, een ketting van haar, gemaakt van kokosschaal.
In de stad lopen we langs de straten en de verkopers die ons rustig laten doen. Het is even zoeken, zonder duidelijke wegwijzers en een wegversperring naar de 'Botanische tuin en Diamond waterval'. Dankzij mineraalafzettingen vertonen de rotswanden alle kleuren van de regenboog. Jammergenoeg mogen we niet onder de waterval gaan staan, wél mogen we in het warme water baden in kustmatige baden. Het is er te druk en laten dit aan ons voorbij gaan.
In de enige 'drive-in-vulkaan' ter wereld, met de 500m brede La Soufrièrekrater, ruiken we de zwavel. In dit maanlandschap werd de film 'Superman II' opgenomen. Hier bevinden zich de 'Sulpher Springs', zwavel- en heetwaterbronnen. We dompelen om de beurt(de andere past op de spullen) ons lichaam onder in het 38°C waterbad en smeren ons in met de modder en laten die opdrogen, om vervolgens te laten afweken in het heetwaterbad...ons velletje voelt baby-zacht en zou ons 10jaar jonger maken. Laat maar komen ;-)
Slechts een paar kilometer verder op, maken we een wandeling naar de warmwaterwaterval/-bron van de kleine Piton. Hier zijn we slechts met twee andere koppels en genieten we uitgebreid van een douche onder de waterval en de baden.
Tussen de twee Pitons ligt het decadente prachtige Sugar Beach Resort en het gelijknamig prachtig witte strand. Met een 'Tjuk tjuk' worden we vanaf de parking tot aan het strand gereden. Wat een luxe! Een prachtige baai ontluikt zich tussen de twee vulkanen en creëert een imposant zicht. Wouw...wat een natuur pracht.
Enkele boten liggen hier aan meerboei...een prachtige plek die we zeker moeten onthouden voor de volgende keer. Ook al mag je hier niet van de hotelfaciliteiten gebruik maken en krijg je geen handdoeken, maar het strand en de dinghysteiger mag je wél gebruiken en eten & drinken in bar/restaurant.
Na wat te eten en te relaxen in een hangmat, worden we door een busje weer naar de parking gebracht. Weliswaar met een omweg en rondleiding van het domein, omdat de chauffeur enkele hotelgasten bij hun verblijf moet afzetten. O, ooo, dit is een nog chiquer en imens groot resort en elk verblijf heeft zijn privé-zwembad/jacuzzi. De prijs ligt ook nog hoger dan het Capella Resort.
Zie link:
http://www.viceroyhotelsandresorts.com/en/sugarbeach/overview
Met de auto rijden we verder tot het meest zuidelijkste punt, Vieux Fort en via de luchthaven verder langs de oostkant tot waar we het eiland moeten doorkruisen van oost naar west.
De zon gaat onder en het is reeds donker als we weer aan het resort arriveren. De autosleutels worden overhandigd en de wagen wordt weggereden en geparkeerd voor ons...
Een drukke, vermoeiende dag met veel indrukken die we tot ons laten komen aan boord met de Jazz-klanken vanop de wal. Morgen is het andere deel van het eiland aan de beurt.
zondag 12 juni 2016
St. Lucia, Marigot Bay 3(Caraïben)
Woensdag, 8 juni '16
Het is een zonnige dag en in de late voormiddag dinghieën we het gebogen bruggetje van het resort onderdoor en leggen hem in het kommetje bij de security. Onze namen worden genoteerd en een fijne dag toegewenst.
Aan het zwembad liggen de handdoeken al in een bolletje klaar op de ligzetels.
Eerst een douche en dan een zwemmetje in het grote zwembad. We genieten van de verwennerijen die we gratis krijgen voorgeschoteld en mogen gebruiken. Ze komen langs met: bakje ijs met twee flesjes water in, een kokosnoot waaruit we het verse kokoswater drinken, allerlei hapjes: fruitsaté's, ceviché van Lion Fish,...
Zoveel douches en liters zoetwaters als we willen...zuinig zijn hoort er effe niet bij ;-)
Een oase van rust om ons heen en slechts een tiental andere gasten, we hebben het hier bijna voor ons alleen!
Tijd voor onze duo-massage. De behandelingsruimtes zijn in een dorpje van allemaal dezelfde paalwoningen die d.m.v. bruggetjes met elkaar verbonden zijn en omgeven zijn door water en planten.
Het uur is zo om en we genieten na met een zuiverend drankje.
Aan het zwembad dompelen we ons onderlichaam in het water, al zittend op een barkruk aan de bar met bubbels aan onze kont(van de jetstreams) nippen we van een cocktail en krijgen we verfrissing langs verschillende kanten ;-)
Wat is het leven mooi...ik wil hier niet meer weg!!!
Tegen 17u varen we naar onze boot en maken haar klaar. De havenmeester brengt nog een attentie voor mijn verjaardag: Chocolate chips cookies, een chocolade gekko en twee frisse Piton(het plaatselijke merk) biertjes! Lekkere dingen, tnx.
We meren langzij af aan de steiger, er liggen bijna geen boten in de haven of de baai, dus plek genoeg. De vier passagiers komen aan boord en op voorzeil varen we de zon tegemoet...net voor ze ondergaat verdwijnt ze achter enkele wolken...
Jammer, maar onze gasten genieten van het zeiltochtje en na anderhalf uur komen we in het donker weer in de haven toe. Iedereen vond het fijn en een mooie afsluiter. Jane & John vliegen morgen alweer naar Londen. De anderen pas zondag.
Tegenover ons ligt het restaurant/bar 'Rainforest Hideaway'! Op hun flyer lezen we dat het jazz-avond is. De klanken bereiken onze kuip en even later onze kajuit ;-)
Het is een zonnige dag en in de late voormiddag dinghieën we het gebogen bruggetje van het resort onderdoor en leggen hem in het kommetje bij de security. Onze namen worden genoteerd en een fijne dag toegewenst.
Aan het zwembad liggen de handdoeken al in een bolletje klaar op de ligzetels.
Eerst een douche en dan een zwemmetje in het grote zwembad. We genieten van de verwennerijen die we gratis krijgen voorgeschoteld en mogen gebruiken. Ze komen langs met: bakje ijs met twee flesjes water in, een kokosnoot waaruit we het verse kokoswater drinken, allerlei hapjes: fruitsaté's, ceviché van Lion Fish,...
Zoveel douches en liters zoetwaters als we willen...zuinig zijn hoort er effe niet bij ;-)
Een oase van rust om ons heen en slechts een tiental andere gasten, we hebben het hier bijna voor ons alleen!
Tijd voor onze duo-massage. De behandelingsruimtes zijn in een dorpje van allemaal dezelfde paalwoningen die d.m.v. bruggetjes met elkaar verbonden zijn en omgeven zijn door water en planten.
Het uur is zo om en we genieten na met een zuiverend drankje.
Aan het zwembad dompelen we ons onderlichaam in het water, al zittend op een barkruk aan de bar met bubbels aan onze kont(van de jetstreams) nippen we van een cocktail en krijgen we verfrissing langs verschillende kanten ;-)
Wat is het leven mooi...ik wil hier niet meer weg!!!
Tegen 17u varen we naar onze boot en maken haar klaar. De havenmeester brengt nog een attentie voor mijn verjaardag: Chocolate chips cookies, een chocolade gekko en twee frisse Piton(het plaatselijke merk) biertjes! Lekkere dingen, tnx.
We meren langzij af aan de steiger, er liggen bijna geen boten in de haven of de baai, dus plek genoeg. De vier passagiers komen aan boord en op voorzeil varen we de zon tegemoet...net voor ze ondergaat verdwijnt ze achter enkele wolken...
Jammer, maar onze gasten genieten van het zeiltochtje en na anderhalf uur komen we in het donker weer in de haven toe. Iedereen vond het fijn en een mooie afsluiter. Jane & John vliegen morgen alweer naar Londen. De anderen pas zondag.
Tegenover ons ligt het restaurant/bar 'Rainforest Hideaway'! Op hun flyer lezen we dat het jazz-avond is. De klanken bereiken onze kuip en even later onze kajuit ;-)
St. Lucia, Marigot Bay 2(Caraïben)
Dinsdag, 7 juni '16
Wisselvallig weer blijft boven het eiland hangen. Toch trotseren we de buien en de zwoele warmte en maken we de stevige klim naar boven naar Marigot, om daarna beneden op een bus te wachten. Onderweg treffen we vele mango's aan op de grond en we verstoppen ze om,ze straks' mee te nemen op de terugweg.
Beneden in het dal staan verschillende bananenplantages met lege kraampjes ervoor...
Gisteren waren het hier verkiezingen voor een nieuwe regering. Het was verboden om alcohol te serveren voor 18u! Gelukkig konden we gewoon aanboord genieten van onze lekker fles champagne ;-)
Iedereen is nog vol van de verkiezingen en alle verlichtingspalen zijn voorzien van een gele en rode vlag en de posters van de kandidaten. De 'GEEL' hebben gewonnen en de bevolking is tevreden. Ze rijden toeterend voorbij en laten de gele kleur wapperen of zijn zelfs in het geel gekleed.
Een local verteld ons meer over 'zijn' land en waar we moeten wegblijven in de stad, wegens 'te gevaarlijk'!
De busjes zitten allemaal vol. Het zijn ook hier privé-chaffeurs die hiermee een centje bijverdienen (2,50 EC$/pers./rit). Castries, de hoodstad, is onze bestemming. Via een kronkelende weg langs de kust stijgen en dalen we tot aan de overdekte markt. De locals proberen hier hun groenten, fruit en specerijen te verkopen, alsook zelfgevlochten manden, stoelen, houden, tassen en de sieraden en andere producten gemaakt van kokosnoot. De kleding, tassen, petten, enz... voorzien van de naam v/h eiland, die we op alle Caraïbische eilanden zien terugkomen, worden ook hier aan de man gebracht.
Buiten in de straten staat het vol met eetstandjes, foodtrucks overal en kraampjes met allerlei kleding, schoenen, petten met merknamen of zonder individueel verpakt in doorschijnende plastiek zakken, dit zagen we ook in Dominica. De mode is niet zoals in België en het lijkt hier al meer dan 30j te hangen...niet zo onze smaak!
Zoals op elk eiland worden we aangesproken voor een taxi...ze zien je blanke kop en hopla... Op de markt laten ze ons rustig rondslenteren, dat vinden we fijner dan dat ze je steeds aanspreken of iets willen opsolferen.
Geert krijgt regelmatig de vraag: 'Smoke?' tja, een stekkie is hier géén probleem, of eigenlijk net wél: een groot probleem omdat er zo vele stoned rondlopen!
De bus terug is moeilijker te traceren, overal staan busjes, maar niet diegene die naar Marigot rijden. Een vriendelijke dame, aan wie we het vragen, stapt een stuk mee door de stad tot aan de juiste bus, ze wil er zeker van zijn dat we weer in Marigot geraken. Zo lief. De mensen zijn ook allemaal vriendelijk en behulpzaam, maar niet iedereen doet het gratis of uit vrije wil en dat is jammer.
De bus brengt ons tot op de heuvel en dat bespaart ons een steile klim. Voor we de afdaling inzetten, maken we een pitstop bij bar/restaurant 'Juliette's', waar we een prachtig zicht hebben op de baai en ons huisje.
Jenna & Charlie een jong Schots/Engels koppeltje zijn er ook. We maakten reeds kennis met hen afgelopen zondagavond tijdens Happy Hour in 'Hurricane Hole'. Ze logeren in het hotel en hebben een auto gehuurd. Ze zouden graag de zonsondergang zien met een boot en Geert stelt voor om morgenavond uit te varen indien het weer het toe laat, samen met het andere Britse koppel Jane & John, die we met hen ontmoette.
Ze geven ons een lift terug naar het hotel en de auto wordt vanaf de receptie geparkeerd door een werknemer...decadent!
Meteen informeren we om ook een auto te huren voor twee dagen en reserveren er één voor donderdag en vrijdag.
Langs de prachtige verblijven wandelen we naar de uitgang. Enkele hebben zelfs een privé jacuzzi/zwembadje buiten...
We dinghieën naar de andere kant van de Bay, naar 'Doolittles' voor Happy Hour. De naam van dit restaurant/bar/hotel verwijst naar de gelijknamige film Dr. Dolittle, die hier in 1966 voor een groot gedeelte in dit schilderachtige baaitje van Marigot werd opgenomen.
Link film:
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Doctor_Dolittle_(1967)
De leuke barman zorgt voor een heerlijke punch/cocktail van de dag. Grote tv-schermen zijn een uitnodiging om de aankomende 'EK' te volgen. Maandag speelt het Belgisch elftal...
Wisselvallig weer blijft boven het eiland hangen. Toch trotseren we de buien en de zwoele warmte en maken we de stevige klim naar boven naar Marigot, om daarna beneden op een bus te wachten. Onderweg treffen we vele mango's aan op de grond en we verstoppen ze om,ze straks' mee te nemen op de terugweg.
Beneden in het dal staan verschillende bananenplantages met lege kraampjes ervoor...
Gisteren waren het hier verkiezingen voor een nieuwe regering. Het was verboden om alcohol te serveren voor 18u! Gelukkig konden we gewoon aanboord genieten van onze lekker fles champagne ;-)
Iedereen is nog vol van de verkiezingen en alle verlichtingspalen zijn voorzien van een gele en rode vlag en de posters van de kandidaten. De 'GEEL' hebben gewonnen en de bevolking is tevreden. Ze rijden toeterend voorbij en laten de gele kleur wapperen of zijn zelfs in het geel gekleed.
Een local verteld ons meer over 'zijn' land en waar we moeten wegblijven in de stad, wegens 'te gevaarlijk'!
De busjes zitten allemaal vol. Het zijn ook hier privé-chaffeurs die hiermee een centje bijverdienen (2,50 EC$/pers./rit). Castries, de hoodstad, is onze bestemming. Via een kronkelende weg langs de kust stijgen en dalen we tot aan de overdekte markt. De locals proberen hier hun groenten, fruit en specerijen te verkopen, alsook zelfgevlochten manden, stoelen, houden, tassen en de sieraden en andere producten gemaakt van kokosnoot. De kleding, tassen, petten, enz... voorzien van de naam v/h eiland, die we op alle Caraïbische eilanden zien terugkomen, worden ook hier aan de man gebracht.
Buiten in de straten staat het vol met eetstandjes, foodtrucks overal en kraampjes met allerlei kleding, schoenen, petten met merknamen of zonder individueel verpakt in doorschijnende plastiek zakken, dit zagen we ook in Dominica. De mode is niet zoals in België en het lijkt hier al meer dan 30j te hangen...niet zo onze smaak!
Zoals op elk eiland worden we aangesproken voor een taxi...ze zien je blanke kop en hopla... Op de markt laten ze ons rustig rondslenteren, dat vinden we fijner dan dat ze je steeds aanspreken of iets willen opsolferen.
Geert krijgt regelmatig de vraag: 'Smoke?' tja, een stekkie is hier géén probleem, of eigenlijk net wél: een groot probleem omdat er zo vele stoned rondlopen!
De bus terug is moeilijker te traceren, overal staan busjes, maar niet diegene die naar Marigot rijden. Een vriendelijke dame, aan wie we het vragen, stapt een stuk mee door de stad tot aan de juiste bus, ze wil er zeker van zijn dat we weer in Marigot geraken. Zo lief. De mensen zijn ook allemaal vriendelijk en behulpzaam, maar niet iedereen doet het gratis of uit vrije wil en dat is jammer.
De bus brengt ons tot op de heuvel en dat bespaart ons een steile klim. Voor we de afdaling inzetten, maken we een pitstop bij bar/restaurant 'Juliette's', waar we een prachtig zicht hebben op de baai en ons huisje.
Jenna & Charlie een jong Schots/Engels koppeltje zijn er ook. We maakten reeds kennis met hen afgelopen zondagavond tijdens Happy Hour in 'Hurricane Hole'. Ze logeren in het hotel en hebben een auto gehuurd. Ze zouden graag de zonsondergang zien met een boot en Geert stelt voor om morgenavond uit te varen indien het weer het toe laat, samen met het andere Britse koppel Jane & John, die we met hen ontmoette.
Ze geven ons een lift terug naar het hotel en de auto wordt vanaf de receptie geparkeerd door een werknemer...decadent!
Meteen informeren we om ook een auto te huren voor twee dagen en reserveren er één voor donderdag en vrijdag.
Langs de prachtige verblijven wandelen we naar de uitgang. Enkele hebben zelfs een privé jacuzzi/zwembadje buiten...
We dinghieën naar de andere kant van de Bay, naar 'Doolittles' voor Happy Hour. De naam van dit restaurant/bar/hotel verwijst naar de gelijknamige film Dr. Dolittle, die hier in 1966 voor een groot gedeelte in dit schilderachtige baaitje van Marigot werd opgenomen.
Link film:
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Doctor_Dolittle_(1967)
De leuke barman zorgt voor een heerlijke punch/cocktail van de dag. Grote tv-schermen zijn een uitnodiging om de aankomende 'EK' te volgen. Maandag speelt het Belgisch elftal...
woensdag 8 juni 2016
St. Lucia, Marigot Bay(Caraïben)
Maandag, 6 juni '16
Marigot Bay is een door mangroven omgeven prachtige beschutte baai, voorbij een uitstekend tongetje zandstrand met palmbomen, schuilt een beschutte orkaan-veilige kom met een Marina en een bijhorend 5-sterren hotel.
Vele cruisersvrienden zijn hier reeds geweest en er ons over verteld. Wanneer je aan een moering van de Marina ligt, mag je voor de slechts 20 US$/nacht gebruik maken van de luxe-faciliteiten van de Marina en het sprookjesachtige hotel. Nml.: douches, twee zoetwater zwembaden, jacuzzi, sauna, hammam, ligbedden inclusief handdoeken, restaurants, bars met één in het zwembad, schitterende tuin, spa, enz...
Wauw! Zoveel luxe en zoetwater is pure verwennerij en een fantastisch kado!
Maar even de voetjes op de grond houden, want eerst moeten we nog het anker ophalen, meerboei nemen, inklaren en langs het havenkantoor.
De regen is meteen een domper op de feestvreugde en pas na het ontbijt kunnen we in actie komen.
Tijdens het snorkelen naar het anker gisteren, heeft the Captain een gigantische koraalbom zien liggen naast ons anker. Secure anker ophalen is de boodschap, zodat we deze niet beschadigen of met de kiel of het roer dit natuurlijke scherpe gevaarte niet raken! Het water is hier de ene keer troebel en de andere keer zo helder als spa reine... afhankelijk van op- of afgaand water. Tijdens het ankeren gisteren zagen we niks, buiten donkere plekjes, nu zien we het koraal duidelijk. Met de juiste aanwijzingen lukken we in de opdracht en roepen de Marina op voor een meerboei. Een havenmeester komt ons helpen met de lijn: makkelijk en heet ons welkom. Dan dinghy in en naar douane en immigratie.
De douane-beambte is eerst wat stuurs en stelt moeilijke vragen...vooral op het in te vullen document...(waren vooraf onze Sea-Clear online vergeten in te vullen, zou het ons makkelijker gemaakt hebben bij het inklaren en schrijfwerk bespaard hebben!)
Van pure 'verjaardag-enthousiasme' vul ik bij de datum van vandaag mijn geboortejaar in! Als ik me hiervoor verontschuldig en vertel dat het 'mijn B-day' is, ontdooit de man meteen en lacht hij zijn tanden bloot en maakt een praatje.
Even de paspoorten uitreiken met mijn arm van het ene bureau naar het andere, aan de smartphone-wrijvende beambte dame van immigratie, effe stempeltjes erin en klaar! 'Fijne verjaardag en geniet van je dag en verblijf op het eiland.'
Op het havenkantoor krijgen we nog even de extra's te horen waar we gebruik van mogen maken en dan is het richting hotelcomplex.
Amaaaaaaaaaai...ni te doen!!! En dit alles slechts voor 20 US$! Wetende dat het minstens 410 US$/nacht kost voor de hotelgasten en dan is het nog laagseizoen, geen ontbijt of ander eten erbij of je vliegreis!!! Om mee te kunnen kwijlen, zie link:
http://www.capellahotels.com/saintlucia/
Een bewaker begeleidt ons naar de spa, waar we een rondleiding krijgen en een menu van de behandelingen. In de tuin bevindt zich, tussen de tropische planten en bloemen, de sauna, hammam en jacuzzi. Overal staan zetels en ligbedden in een romantische uitvoering en in een boom zien we een gezellig boomhut-terras. De zwembaden, bars en restaurants poppen op tussen de verschillende niveauverschillen en zijn omringt door mooie houten bungalows, bestaande uit verschillende verdiepingen. Dromen we dit alles of is dit echt?! Het personeel is vriendelijk en behulpzaam en bij een potje thee en koffie aan de bar bekijken we de massage-opties: een duo-massage wordt geboekt (pas woensdag is er plaats).
Ondertussen is de regen de party-crasher die we proberen buiten te werken van mijn feestje! Maar hij laat zich niet gemakkelijk wegsturen en dus zal ik zelf voor 'zonnetje' moeten spelen, hé.
Ik trek alvast mijn nieuwe bikini (verjaardagskadootje van mijn ventje, van in St. Anne) aan en we openen onze fles bubbels in de kuip. De douane-beambte zit voor het kleine kantoortje en ziet alles af...heum...straks komt die onze flessen alcohol tellen...hebben op papier een beetje gejokt en slechts 5L wijn ingevuld ;-)
WiFi in heel de Marina, hotel en...op Zensation! Hoe lang is dat geleden! Op de Tablets en smartphone, zonder versterker! Dit is de eerste keer sinds ons vertrek, denk ik.
Tijd om de laptop aan de versterker te hangen en mijn drie maanden foto's achterstand op Tumblr in te halen. Dropbox heb ik in Dominica kunnen bijwerken m.b.v. Sandy's bar. Maar...mijn laptop crashed! Effe balen :-(
Dan nog maar een glaasje bubbels drinken en proberen te Skypen en FaceTimen met de tablets. Gaat met stukken en brokken...maar mail, Whatsapp en googelen gaat redelijk.
Het zwembad-weer blijft uit. Maar nog net voor zonsondergang laat mijn vriendin zich zien en tovert de lucht met een idyllische roze gloed :-)
Een heerlijk diner bij het Indiaans restaurant zorgt voor een perfecte aanvulling en het personeel brengt me als afsluiter een stuk kaastaart met kaars en birthday-bord-opschriften en zingen hierbij 'Happy Birthday' met alle ander klanten.
Fantastisch!
Alleen de aanwezigheid van familie en vrienden zou deze dag PERFECT maken...miss U all <3 :-*
Marigot Bay is een door mangroven omgeven prachtige beschutte baai, voorbij een uitstekend tongetje zandstrand met palmbomen, schuilt een beschutte orkaan-veilige kom met een Marina en een bijhorend 5-sterren hotel.
Vele cruisersvrienden zijn hier reeds geweest en er ons over verteld. Wanneer je aan een moering van de Marina ligt, mag je voor de slechts 20 US$/nacht gebruik maken van de luxe-faciliteiten van de Marina en het sprookjesachtige hotel. Nml.: douches, twee zoetwater zwembaden, jacuzzi, sauna, hammam, ligbedden inclusief handdoeken, restaurants, bars met één in het zwembad, schitterende tuin, spa, enz...
Wauw! Zoveel luxe en zoetwater is pure verwennerij en een fantastisch kado!
Maar even de voetjes op de grond houden, want eerst moeten we nog het anker ophalen, meerboei nemen, inklaren en langs het havenkantoor.
De regen is meteen een domper op de feestvreugde en pas na het ontbijt kunnen we in actie komen.
Tijdens het snorkelen naar het anker gisteren, heeft the Captain een gigantische koraalbom zien liggen naast ons anker. Secure anker ophalen is de boodschap, zodat we deze niet beschadigen of met de kiel of het roer dit natuurlijke scherpe gevaarte niet raken! Het water is hier de ene keer troebel en de andere keer zo helder als spa reine... afhankelijk van op- of afgaand water. Tijdens het ankeren gisteren zagen we niks, buiten donkere plekjes, nu zien we het koraal duidelijk. Met de juiste aanwijzingen lukken we in de opdracht en roepen de Marina op voor een meerboei. Een havenmeester komt ons helpen met de lijn: makkelijk en heet ons welkom. Dan dinghy in en naar douane en immigratie.
De douane-beambte is eerst wat stuurs en stelt moeilijke vragen...vooral op het in te vullen document...(waren vooraf onze Sea-Clear online vergeten in te vullen, zou het ons makkelijker gemaakt hebben bij het inklaren en schrijfwerk bespaard hebben!)
Van pure 'verjaardag-enthousiasme' vul ik bij de datum van vandaag mijn geboortejaar in! Als ik me hiervoor verontschuldig en vertel dat het 'mijn B-day' is, ontdooit de man meteen en lacht hij zijn tanden bloot en maakt een praatje.
Even de paspoorten uitreiken met mijn arm van het ene bureau naar het andere, aan de smartphone-wrijvende beambte dame van immigratie, effe stempeltjes erin en klaar! 'Fijne verjaardag en geniet van je dag en verblijf op het eiland.'
Op het havenkantoor krijgen we nog even de extra's te horen waar we gebruik van mogen maken en dan is het richting hotelcomplex.
Amaaaaaaaaaai...ni te doen!!! En dit alles slechts voor 20 US$! Wetende dat het minstens 410 US$/nacht kost voor de hotelgasten en dan is het nog laagseizoen, geen ontbijt of ander eten erbij of je vliegreis!!! Om mee te kunnen kwijlen, zie link:
http://www.capellahotels.com/saintlucia/
Een bewaker begeleidt ons naar de spa, waar we een rondleiding krijgen en een menu van de behandelingen. In de tuin bevindt zich, tussen de tropische planten en bloemen, de sauna, hammam en jacuzzi. Overal staan zetels en ligbedden in een romantische uitvoering en in een boom zien we een gezellig boomhut-terras. De zwembaden, bars en restaurants poppen op tussen de verschillende niveauverschillen en zijn omringt door mooie houten bungalows, bestaande uit verschillende verdiepingen. Dromen we dit alles of is dit echt?! Het personeel is vriendelijk en behulpzaam en bij een potje thee en koffie aan de bar bekijken we de massage-opties: een duo-massage wordt geboekt (pas woensdag is er plaats).
Ondertussen is de regen de party-crasher die we proberen buiten te werken van mijn feestje! Maar hij laat zich niet gemakkelijk wegsturen en dus zal ik zelf voor 'zonnetje' moeten spelen, hé.
Ik trek alvast mijn nieuwe bikini (verjaardagskadootje van mijn ventje, van in St. Anne) aan en we openen onze fles bubbels in de kuip. De douane-beambte zit voor het kleine kantoortje en ziet alles af...heum...straks komt die onze flessen alcohol tellen...hebben op papier een beetje gejokt en slechts 5L wijn ingevuld ;-)
WiFi in heel de Marina, hotel en...op Zensation! Hoe lang is dat geleden! Op de Tablets en smartphone, zonder versterker! Dit is de eerste keer sinds ons vertrek, denk ik.
Tijd om de laptop aan de versterker te hangen en mijn drie maanden foto's achterstand op Tumblr in te halen. Dropbox heb ik in Dominica kunnen bijwerken m.b.v. Sandy's bar. Maar...mijn laptop crashed! Effe balen :-(
Dan nog maar een glaasje bubbels drinken en proberen te Skypen en FaceTimen met de tablets. Gaat met stukken en brokken...maar mail, Whatsapp en googelen gaat redelijk.
Het zwembad-weer blijft uit. Maar nog net voor zonsondergang laat mijn vriendin zich zien en tovert de lucht met een idyllische roze gloed :-)
Een heerlijk diner bij het Indiaans restaurant zorgt voor een perfecte aanvulling en het personeel brengt me als afsluiter een stuk kaastaart met kaars en birthday-bord-opschriften en zingen hierbij 'Happy Birthday' met alle ander klanten.
Fantastisch!
Alleen de aanwezigheid van familie en vrienden zou deze dag PERFECT maken...miss U all <3 :-*
Martinique, Le Marin - St. Lucia, Marigot Bay(Caraïben)
Zondag, 5 juni '16
Na een laatste rondje Leader Price en misschien de laatste baguette (geen Franse eilanden meer verder naar het Zuiden) voor de komende maanden, halen we anker op en varen naar de tanksteiger. Met een volle watertank verlaten we Le Marin en het Franse eiland Martinique.
Alle eilanden/plaatsen die nu op onze weg liggen, zijn nieuw voor ons.
De zon schijnt en met een gezapig windje varen op ruime en halfwindse koers naar St. Lucia.
Nadat we de vele vistonnetjes dicht bij de kust achter ons hebben gelaten, goeien we ons kunstaas het water in en nog geen tien minuten later hebben we beet! Vogels en opspringende visjes verraden al de aanwezigheid van een mogelijke vangst.
Meteen halen we het voorzeil binnen, verleggen de koers en halen zo de snelheid uit onze dame...te vergeefs, de vangst heeft gelost... Van ver checkt Geert of hij de haak nog ziet en laat de lijn weer een aantal meters los.
We genieten van de fijne zeiltocht en na drieëndertig mijl bereiken we Marigot Bay en halen we de vislijn binnen. Pas dan zien we dat de haak afgebroken is en er enkel nog het lange rechte stuk aanhangt! Oeps nu zwemt er eentje met een dikke lip rond. Die hadden we toch wél liever in de pan gelegd ;-)
Meteen komt er een bootjongen langszij varen en vraagt of we een moering willen. Vooraan in de baai liggen enkele boten voor anker en we zoeken een plekje tussen hen en bedanken hem vriendelijk.
De ene is weg en een ander met een kerstmuts op, komt aangepeddeld met dozen vol fruit. Noël is zijn echte naam, maar roept: 'Santa is hier!' De kerstman probeert wat mango's, bananen, ananassen, passievruchten en papaya 's te verkopen. Nou, om de boatboys een beetje te vriend te houden (hebben al niet zo 'n leuke verhalen gehoord en gelezen...), kopen we enkele stukken fruit, onderhandelen over de véél te dure prijs, maar als 'zijn vriend' neemt hij tevreden afscheid. Best wennen en vermoeiend al die leurders...maar het hoort erbij!
Happy Hour-time, dus snel dinghy optuigen en naar Chateau Mygo, waar de open-bar 'Hurricane Hole' de beruchte plek voor is.
Met een Painkiller in de hand klinken we om 18u01 met het thuisfront waar het 00u01 is op 'mijn verjaardag'. Dit jaar vieren we die zes uur extra, dus 30u om te feesten...heummm...zullen we dan maar twee keer slapen in die lange dag, want ik voel me alweer een jaartje ouder ;-)
Na een laatste rondje Leader Price en misschien de laatste baguette (geen Franse eilanden meer verder naar het Zuiden) voor de komende maanden, halen we anker op en varen naar de tanksteiger. Met een volle watertank verlaten we Le Marin en het Franse eiland Martinique.
Alle eilanden/plaatsen die nu op onze weg liggen, zijn nieuw voor ons.
De zon schijnt en met een gezapig windje varen op ruime en halfwindse koers naar St. Lucia.
Nadat we de vele vistonnetjes dicht bij de kust achter ons hebben gelaten, goeien we ons kunstaas het water in en nog geen tien minuten later hebben we beet! Vogels en opspringende visjes verraden al de aanwezigheid van een mogelijke vangst.
Meteen halen we het voorzeil binnen, verleggen de koers en halen zo de snelheid uit onze dame...te vergeefs, de vangst heeft gelost... Van ver checkt Geert of hij de haak nog ziet en laat de lijn weer een aantal meters los.
We genieten van de fijne zeiltocht en na drieëndertig mijl bereiken we Marigot Bay en halen we de vislijn binnen. Pas dan zien we dat de haak afgebroken is en er enkel nog het lange rechte stuk aanhangt! Oeps nu zwemt er eentje met een dikke lip rond. Die hadden we toch wél liever in de pan gelegd ;-)
Meteen komt er een bootjongen langszij varen en vraagt of we een moering willen. Vooraan in de baai liggen enkele boten voor anker en we zoeken een plekje tussen hen en bedanken hem vriendelijk.
De ene is weg en een ander met een kerstmuts op, komt aangepeddeld met dozen vol fruit. Noël is zijn echte naam, maar roept: 'Santa is hier!' De kerstman probeert wat mango's, bananen, ananassen, passievruchten en papaya 's te verkopen. Nou, om de boatboys een beetje te vriend te houden (hebben al niet zo 'n leuke verhalen gehoord en gelezen...), kopen we enkele stukken fruit, onderhandelen over de véél te dure prijs, maar als 'zijn vriend' neemt hij tevreden afscheid. Best wennen en vermoeiend al die leurders...maar het hoort erbij!
Happy Hour-time, dus snel dinghy optuigen en naar Chateau Mygo, waar de open-bar 'Hurricane Hole' de beruchte plek voor is.
Met een Painkiller in de hand klinken we om 18u01 met het thuisfront waar het 00u01 is op 'mijn verjaardag'. Dit jaar vieren we die zes uur extra, dus 30u om te feesten...heummm...zullen we dan maar twee keer slapen in die lange dag, want ik voel me alweer een jaartje ouder ;-)
Martinique, Le Marin(Caraïben)
Zaterdag, 4 juni '16
Inventariseren op de IPad en plaatsen van de proviand in de kasten, onder de zetels/banken en vloer/bilge, daar ben ik wél enkele uren zoet mee en nat van 't zweet in onze eigen sauna, een plons in het water is verfrissend. Wie heeft die tropische temperaturen uitgevonden? Wie werkt daar in?!
Ronde twee provianderen met een bezoek aan de Carrefour zorgt voor extra vinkjes op de boodschappenlijst en vult nog enkele gaten op aan boord.
Buien teisteren ons de hele dag en de hevigste regenbui met belletjesregen en een regengordijn treft ons net onderweg met de boodschappen naar de boot. Liters water komen over ons heen en we verzuipen bijna in de bijboot!
Alle tassen zijn nat, inclusief enkele aankopen, die een afdroog sessie krijgen alvorens binnen te mogen. Wij zelf zijn nat tot op ons lichaam, onze kleding kunnen we uitwringen en ophangen!
Met droge kleding trekken we richting haven om uit te klaren. Net voor we toekomen aan de steiger voor de marktplaats, treft ons de zoveelste bui. We schuilen achter een houten huisje met weinig tot geen afdak... En ontdekken dat we ons schoeisel vergeten zijn en terug moeten, want we planden van hieruit een stukje te wandelen en het hele eind te lopen naar het havenkantoor om nog wat van Le Marin te zien. De bui houdt aan en the Captain offert zich op om verder nat te worden en terug te dinghieën. Ik zoek ondertussen een betere schuilplaats op aan de markt en wacht hem daar op op mijn blote voeten!
De bui lijkt een eeuwigheid te duren. Maar dan klaart het uiteindelijk toch op en verschijnt Geert weer met onze sandalen en... een paraplu ;-)
En nog geen minuut later mag die al open en zijn dienst bewijzen!
Na het uitklaren zien we de volgende bui afkomen en schuilen we in een bar. Een muur van regen houdt ons enkele uren gegijzeld daar. En wanneer we net voor zonsondergang de bijboot droog bereiken, treffen we deze aan als een vijver! Er zitten gelukkig geen vissen in ;-)
Eerst dan maar water hozen d.m.v. een dinghierondje door the Captain en de stop eruit trekken en nog wat restanten water opslurpen en uitwringen met een spons...
What a rainy day!
Inventariseren op de IPad en plaatsen van de proviand in de kasten, onder de zetels/banken en vloer/bilge, daar ben ik wél enkele uren zoet mee en nat van 't zweet in onze eigen sauna, een plons in het water is verfrissend. Wie heeft die tropische temperaturen uitgevonden? Wie werkt daar in?!
Ronde twee provianderen met een bezoek aan de Carrefour zorgt voor extra vinkjes op de boodschappenlijst en vult nog enkele gaten op aan boord.
Buien teisteren ons de hele dag en de hevigste regenbui met belletjesregen en een regengordijn treft ons net onderweg met de boodschappen naar de boot. Liters water komen over ons heen en we verzuipen bijna in de bijboot!
Alle tassen zijn nat, inclusief enkele aankopen, die een afdroog sessie krijgen alvorens binnen te mogen. Wij zelf zijn nat tot op ons lichaam, onze kleding kunnen we uitwringen en ophangen!
Met droge kleding trekken we richting haven om uit te klaren. Net voor we toekomen aan de steiger voor de marktplaats, treft ons de zoveelste bui. We schuilen achter een houten huisje met weinig tot geen afdak... En ontdekken dat we ons schoeisel vergeten zijn en terug moeten, want we planden van hieruit een stukje te wandelen en het hele eind te lopen naar het havenkantoor om nog wat van Le Marin te zien. De bui houdt aan en the Captain offert zich op om verder nat te worden en terug te dinghieën. Ik zoek ondertussen een betere schuilplaats op aan de markt en wacht hem daar op op mijn blote voeten!
De bui lijkt een eeuwigheid te duren. Maar dan klaart het uiteindelijk toch op en verschijnt Geert weer met onze sandalen en... een paraplu ;-)
En nog geen minuut later mag die al open en zijn dienst bewijzen!
Na het uitklaren zien we de volgende bui afkomen en schuilen we in een bar. Een muur van regen houdt ons enkele uren gegijzeld daar. En wanneer we net voor zonsondergang de bijboot droog bereiken, treffen we deze aan als een vijver! Er zitten gelukkig geen vissen in ;-)
Eerst dan maar water hozen d.m.v. een dinghierondje door the Captain en de stop eruit trekken en nog wat restanten water opslurpen en uitwringen met een spons...
What a rainy day!
Martinique, St. Anne - Le Marin(Caraïben)
Vrijdag, 3 juni '16
Met verse baguettes achter de kiezen, halen we het anker op.
Via Club Med en enkele riffen overbruggen we op motor de drie mijl naar de andere kant en stad 'Le Marin', met Devine die ons waterspoor volgt. Hier treffen we nog meer boten aan en het is dan ook even zoeken naar een geschikte ankerplek.
Dit is dan ook reeds een 'hurricane hole', beschutte plek voor tijdens een orkaan. En reeds vele boten liggen hier met of zonder bemanning om het orkaanseizoen uit te zitten.
Martinique is het laatste Franse eiland op weg naar het zuiden en de ideale plek om proviand in te slaan. De Leader Price supermarkt krijgt enkele keren bezoek van ons en aan hun dinghydok laden we ons Dinghietje tot twee keer toe vol met flessen drinkwater van 1,5L en 5L. Deze laatste plaatsen we op de vloer, in de douche, van de natte cel vooraan. De kleinere flessen stouwen we onder de vloer in de bilge. 220L drinkwater gaat enkele keren door onze handen: van een palet in de winkelkar, één van elk op de kassaband, uit de winkelkar op de grond en dan in de dinghy, daarna in de kuip, dan naar de trap en van de trap in de boot...
Bij het wegstouwen van de tweede lading drinkwater en terugkomst in de kuip, merkt Geert plots op dat ons Dinghietje in de baai drijft...oeps, ik zal hem niet goed vastgemaakt hebben! In zijn boxershort springt the Captain met zijn zwemvliezen het water in en zwemt de ziel uit zijn lijf richting de steeds verder wegdrijvende bijboot. Stomme wind!
Via de marifoon probeer in Divine op te roepen, die verderop liggen, waar ons bootje naar toe gaat...geen antwoord...zijn ook aan 't winkelen. En geen enkele andere bijboot die op het moment voorbij scheurt...
Uiteindelijk bereikt the Captain ons Dinghietje en komt er uitgeput mee aanvaren. Daar gaan al mijn goede punten, in één slag verspeelt en nog wat slechte punten erbij...ik sta op min :-( Maar ons Dinghietje is gered! Wat moeten we zonder?! Onze oude weer in gebruik nemen is niet zo snel voorzien!
Met een boodschappenlijst trekken we nog een keer naar de winkel en kopen verse en houdbare voeding.
We hebben er genoeg van voor vandaag, morgen is er nog een dag. Tijd om te relaxen. In de Mango Bay bar zitten we enkele uren later achter een dampende kookpot: mosselen met friet en huisgemaakte mayonaise ;-)
Met verse baguettes achter de kiezen, halen we het anker op.
Via Club Med en enkele riffen overbruggen we op motor de drie mijl naar de andere kant en stad 'Le Marin', met Devine die ons waterspoor volgt. Hier treffen we nog meer boten aan en het is dan ook even zoeken naar een geschikte ankerplek.
Dit is dan ook reeds een 'hurricane hole', beschutte plek voor tijdens een orkaan. En reeds vele boten liggen hier met of zonder bemanning om het orkaanseizoen uit te zitten.
Martinique is het laatste Franse eiland op weg naar het zuiden en de ideale plek om proviand in te slaan. De Leader Price supermarkt krijgt enkele keren bezoek van ons en aan hun dinghydok laden we ons Dinghietje tot twee keer toe vol met flessen drinkwater van 1,5L en 5L. Deze laatste plaatsen we op de vloer, in de douche, van de natte cel vooraan. De kleinere flessen stouwen we onder de vloer in de bilge. 220L drinkwater gaat enkele keren door onze handen: van een palet in de winkelkar, één van elk op de kassaband, uit de winkelkar op de grond en dan in de dinghy, daarna in de kuip, dan naar de trap en van de trap in de boot...
Bij het wegstouwen van de tweede lading drinkwater en terugkomst in de kuip, merkt Geert plots op dat ons Dinghietje in de baai drijft...oeps, ik zal hem niet goed vastgemaakt hebben! In zijn boxershort springt the Captain met zijn zwemvliezen het water in en zwemt de ziel uit zijn lijf richting de steeds verder wegdrijvende bijboot. Stomme wind!
Via de marifoon probeer in Divine op te roepen, die verderop liggen, waar ons bootje naar toe gaat...geen antwoord...zijn ook aan 't winkelen. En geen enkele andere bijboot die op het moment voorbij scheurt...
Uiteindelijk bereikt the Captain ons Dinghietje en komt er uitgeput mee aanvaren. Daar gaan al mijn goede punten, in één slag verspeelt en nog wat slechte punten erbij...ik sta op min :-( Maar ons Dinghietje is gered! Wat moeten we zonder?! Onze oude weer in gebruik nemen is niet zo snel voorzien!
Met een boodschappenlijst trekken we nog een keer naar de winkel en kopen verse en houdbare voeding.
We hebben er genoeg van voor vandaag, morgen is er nog een dag. Tijd om te relaxen. In de Mango Bay bar zitten we enkele uren later achter een dampende kookpot: mosselen met friet en huisgemaakte mayonaise ;-)
Martinique, St. Anne 2(Caraïben)
Donderdag, 2 juni '16
Meer dan honderd boten liggen hier nog in de baai voor het leuke St. Anne.
De voormiddag vliegt voorbij met wassen, poetsen en klussen.
In de namiddag slenteren we door de straatjes en langs de winkeltjes. Nog even enkele boodschapjes doen en dan koken.
Mahi Mahi is de ster van de avond en hiermee kunnen we Gerda & Anton en onszelf plezieren. Er gaat toch niks boven de smaak van 'eigen vangst'!
Njammie...onze buikjes zijn goed gevuld en bubbels zorgen voor de goede vertering ;-)
Meer dan honderd boten liggen hier nog in de baai voor het leuke St. Anne.
De voormiddag vliegt voorbij met wassen, poetsen en klussen.
In de namiddag slenteren we door de straatjes en langs de winkeltjes. Nog even enkele boodschapjes doen en dan koken.
Mahi Mahi is de ster van de avond en hiermee kunnen we Gerda & Anton en onszelf plezieren. Er gaat toch niks boven de smaak van 'eigen vangst'!
Njammie...onze buikjes zijn goed gevuld en bubbels zorgen voor de goede vertering ;-)
vrijdag 3 juni 2016
Martinique, St. Anne(Caraïben)
Woensdag, 1 juni '16
Heerlijk vertoefd in dromenland...zalig geslapen en uitgerust starten we de dag met een plons in het water en de zeeschildpadden om ons heen.
Met een fris coupeke à la Zensation kapsalon, dinghieën we naar de wal.
Inklaren en afval dumpen aan land. We kennen het hier nog van de vorige keer. Bijna vier maand geleden was dit het eerste Caraïbisch eiland waar we, na de Atlantische oversteek, voet aan wal zette. Dus we zijn terug bij af!
Volgens de weerberichten zou er een 'tropical wave', een trog= onstabiel systeem met mogelijk onweersbuien vandaag over Martinique passeren.
In de namiddag gaan we bijtatteren bij allerlei lekkers op Divine in het fijne gezelschap van haar gastvrouw en gastheer.
De uren en de dag vliegen voorbij met enkele buien die ons regelmatig naar binnen jagen... De Tropical Wave hebben we gehad. Enkele bliksemschichten lichten de hemel op, ver van de baai... No problem.
Heerlijk vertoefd in dromenland...zalig geslapen en uitgerust starten we de dag met een plons in het water en de zeeschildpadden om ons heen.
Met een fris coupeke à la Zensation kapsalon, dinghieën we naar de wal.
Inklaren en afval dumpen aan land. We kennen het hier nog van de vorige keer. Bijna vier maand geleden was dit het eerste Caraïbisch eiland waar we, na de Atlantische oversteek, voet aan wal zette. Dus we zijn terug bij af!
Volgens de weerberichten zou er een 'tropical wave', een trog= onstabiel systeem met mogelijk onweersbuien vandaag over Martinique passeren.
In de namiddag gaan we bijtatteren bij allerlei lekkers op Divine in het fijne gezelschap van haar gastvrouw en gastheer.
De uren en de dag vliegen voorbij met enkele buien die ons regelmatig naar binnen jagen... De Tropical Wave hebben we gehad. Enkele bliksemschichten lichten de hemel op, ver van de baai... No problem.
Dominica, Roseau - Martinique, St. Anne(Caraïben)
Dinsdag, 31 mei '16
Slechte beslissingen maakt iedereen wel eens en dat besef je meestal te laat!
Roseau was zo één. Althans een ligplaats dan toch, want van de stad kunnen we niks zeggen, aangezien we ze niet bezocht hebben...
De nachtrust was nihil door het hevig rollen van de ene naar de andere kant in bed. Voor zeven uur laten we de meerboei los en verlaten Dominica. Onvoorzien! Tja, we hadden nog uitstappen voorzien en nog graag mango's bijeen gesprokkeld, maar hier nog één of meerdere nachten liggen is géén optie en dus zetten we het overige op het 'nog te doen/bezoeken-lijstje'
Een pittige zeiltocht met squalls, regenbuien, acceleratiezones, wind tussen de 25 en 30 knopen en windstoten met nog meer tot bijna geen wind voor enkele minuten om daarna weer de hoogte in te schieten, varen we tachtig mijl rechtstreeks naar Martinique, St. Anne. Zeilen worden gereefd, ontreefd, meer gereefd, enzo gaat het de hele dag door met een ziltedouche en daarna een ontzilting door een regenbui, om alsnog weer gepekeld te worden... Zensation krijgt de ene dekwash na de andere!
Een barracuda van 60cm hangt aan onze haak...we zetten hem terug i.v.m. de ciguatera...misschien is ie wél safe, maar hebben liever eens een tonijn ;-)
Het weer houdt ons bezig en we zijn blij dat we net voor zonsondergang St. Anne bereiken.
Gerda & Anton van SY Divine verwelkomen ons hartelijk en we droppen Zensation in hun buurt.
Nog snel iets warms koken en dan is onze energie op en gaan we te kooi.
What a day! Dit zou een prachtige zeilrace-route en -weertje zijn.
Slechte beslissingen maakt iedereen wel eens en dat besef je meestal te laat!
Roseau was zo één. Althans een ligplaats dan toch, want van de stad kunnen we niks zeggen, aangezien we ze niet bezocht hebben...
De nachtrust was nihil door het hevig rollen van de ene naar de andere kant in bed. Voor zeven uur laten we de meerboei los en verlaten Dominica. Onvoorzien! Tja, we hadden nog uitstappen voorzien en nog graag mango's bijeen gesprokkeld, maar hier nog één of meerdere nachten liggen is géén optie en dus zetten we het overige op het 'nog te doen/bezoeken-lijstje'
Een pittige zeiltocht met squalls, regenbuien, acceleratiezones, wind tussen de 25 en 30 knopen en windstoten met nog meer tot bijna geen wind voor enkele minuten om daarna weer de hoogte in te schieten, varen we tachtig mijl rechtstreeks naar Martinique, St. Anne. Zeilen worden gereefd, ontreefd, meer gereefd, enzo gaat het de hele dag door met een ziltedouche en daarna een ontzilting door een regenbui, om alsnog weer gepekeld te worden... Zensation krijgt de ene dekwash na de andere!
Een barracuda van 60cm hangt aan onze haak...we zetten hem terug i.v.m. de ciguatera...misschien is ie wél safe, maar hebben liever eens een tonijn ;-)
Het weer houdt ons bezig en we zijn blij dat we net voor zonsondergang St. Anne bereiken.
Gerda & Anton van SY Divine verwelkomen ons hartelijk en we droppen Zensation in hun buurt.
Nog snel iets warms koken en dan is onze energie op en gaan we te kooi.
What a day! Dit zou een prachtige zeilrace-route en -weertje zijn.