Maandag, 12 - donderdag, 22 maart
‘18 (UTC -10u = -11u tijdsverschil met BE(=UTC +1u)!)
De lagoon
rond het eiland kan helemaal rondgevaren worden, maar door gebrek aan beboeiing
is een goede eyeball-navigatie noodzakelijk om een veilige vaarroute te zoeken
tussen een mijnveld van de talrijk aanwezige koraalbommen & -plateaus.
Een
aankomende squall en de zon die bedekt wordt door wolken, ontnemen ons het
zicht! We zoeken even een ankerplaats om de bui uit te zitten. Nog geen uur
later is de zon er weer en navigeren we verder. Toch gek om zo dicht langs de
‘airstrip’te varen. We kunnen ons voorstellen dat het uitzicht tijdens de
landing & het opstijgen spectaculair moet zijn met de blauwe
kleurschakeringen van de nabij gelegen ‘Motu piscine’. Een fantastische unieke
aankomst, lijkt ons.
Aan het
dorp ‘Vaiuru’, tegenover de meest bezochte en knapste motu ‘Vaiamanu’, of
beter gekend als ‘Motu Piscine’ (=zwembad), vinden we in het
appelblauwzeegroene water een plekje tussen de vele koraalbommen. Het is
intensief zo navigeren, ik op punt, the Captain aan’t roer langzaam varend met
één oog op de laptop (Open CPN) en mijn aanwijzingen volgen.
De intense
kleuren zijn reeds van ver te zien. De motu is populair en je kan een uitstap
bij een pension boeken om je door één van de vele vissers te laten afzetten op
één van de onbewoonde eilandjes (=motu’s), er te picknicken en om je 's avonds
weer op te komen halen, of een toer te maken door de lagoon.
‘s Avonds
slaat het weer om... bliksem & donder zorgen voor klank- & lichtspel.
Het onweert de hele nacht. Soms is de bliksem héél dicht bij. Alle
elektronische apparaten zitten in de oven en we duimen dat de bliksem ons NIET
raakt ⚡️⚡️⚡️
De wind
trekt aan en komt van achter de hoek gedraaid, de ligplaats wordt een
acceleratiezones met valwinden die het gebergte afrollen. Het wordt een
onrustige nacht, onze dame trekt aan de ankerketting en we horen de wind huilen
tussen het gebulder van de donder.
De
volgende ochtend, tijdens het ontbijt, zien we in de verte opstievend water
onze richting uit komen. Snel wordt de ontbijttafel afgeruimd en zetten we ons
schrap, de motor gaat aan en de versnelling wordt in z’n vooruit gezet om de
ankerketting te ontlasten. De plotse windvlaag tikt 45knopen(9 Beaufort) aan.
Er volgen er nog en de windmeter gaat over de 45knopen! Het afdekzeiltje, dat
over de bimini & buiskap gespannen is, flappert om onze oren,
elastieke rekken schieten los... Sensation-tje hangt naast het gangboord aan de
spinnakerval, ze vliegt bijna onderste boven en trekt een scepter van de
zeereling krom 😱. We
worden bijna van’t dek geblazen. Meteen hijsen we, tussen enkele windvlagen
door, de dinghy aan dek en snoeren haar vast. Het afdekzeil wordt eraf gehaald.
De windvlagen blijven komen. Een uitstap naar het natuurlijke zwembad zal even
moeten wachten. Ondertussen bevinden we ons toch al in een wildwaterbad van
Center Parcs!
Tussen de
wind- & regenvlagen door wordt de scepter gedemonteerd. De reling gaat eraf
en the Captain probeert de scepter weer te rechten.
Binnen
wordt er kokoscake & broodjes gebakken en smullen we van het lekkers
tijdens onze ‘cinemanamiddag’ 📽🎞.
Na weer
een ‘windy night’, proberen we de volgende morgen er weg te komen. Vanaf de
eerste opklaring en zonnestralen, die ons voldoende licht geeft om te
navigeren, varen we, met behulp van onze vorige track, twee mijl terug naar ‘Pointe
Heiava’ voorbij luchthaven. Hier waait het ook wél, maar véél minder dan
aan de andere kant. Geen acceleratiezones en minder valwinden, we hebben de
juiste keuze gemaakt. Maar... het wordt een regenachtige dag. Dus zitten we nog
even gegijzeld op ons dobberend huisje. In de late namiddag klaart het op. Op
de landingsbaan zien we de lampen aan gaan en een vliegtuigje komt wiebelend
tegen de wind ingevlogen.
Onze
nachtrust wordt ingehaald, we slapen door zonder de geluiden van een huilende
wind of wilde rukken aan de ankerketting.
De
volgende ochtend is het gestopt met regenen en wagen we het erop om naar de
kant te dinghieën. Bij ‘Pension Linda’ mogen we gebruik maken van het internet
terwijl we er wat drinken & lunchen. Ze laten ons zien hoe ze de gekookte
taro (=aardappelsoort met zwarte schil) pellen en plat stampen tot ‘poi poi’
(=soort puree van gekookte taro met citroensap, wordt koud genuttigd als een
dessert met een banaan). Met veel plezier poseren ze voor de camera en geven uiteg.
Enige tijd
later wordt ons een weelderig buffet als lunch voorgeschoteld, de tafel staat
vol met allerlei typische lokale specialiteiten: taro, poi poi van taro,
rijst, poisson cru en witte tonijn met lekkere gewokte groenten (groene paprika
( lijkt eeuwen gelden!), bananen + -cake & -pannekoeken. WoW waar moeten we
dat allemaal steken! We proeven van alles een beetje en de rest wordt in de
koelkast voor ons bewaard om mee te nemen aan boord... daar kunnen we nog
enkele dagen van eten 😋
We huren
fietsen bij hen (1000 CFP/fiets voor een halve dag) en verkennen zo het eiland.
Het is even wennen met de remmen, het zijn torpedo’s! The Captain zijn
fietszadel staat los en hij moet meerdere keren MacGyver spelen, alsook voor
zijn fietsketting die zo nu & dan van het tandwiel ⛓⚙️ valt.
Mijn fiets mankeert niks en ik geniet van de fietstocht & de omgeving. Aan
de ene kant hebben we een indrukwekkend gebergte, aan de andere kant de
smaragdgroene lagoon met motu’s en de branding van de Pacific Oceaan die op het
rif dondert.
Al snel
hebben we wind op kop en denken we eraan om niet verder dan het eerste dorp,
‘Vaiuru’ te fietsen, waar we enkele dagen voor anker lagen. Daar zien we nog
steeds witte koppen op het water en horen & voelen we de valwinden, blij
dat we verhuist zijn!
De weg is niet
overal even goed, ze gaat over van asfalt, in beton en zelfs koraal. Overal
zien we mooie woningen met rijkelijk aangeplante verzorgde tuinen, hier & daar
enkele vervallen huizen en ruïnes. Het is stilletjes op straat, het is
zaterdag. In de week is het al rustig, maar in het weekend lijkt iedereen
verdwenen...
Er zijn
verschillende archeologische opgravingen te bezichtigen op het eland.
Van een
marea (=religieuze site) onderweg, gelegen tegenover de luchthaven, blijft,
uitgezonderd van een groot bord en enkele stenen, niks van over. De tweede
vinden we niet en de derde ligt boven in de bergen. In de lagoon zien we een
varken op haar gat van haar ‘Spa’-moment genieten. Ik sluip dichterbij voor een
foto, maar het ‘pootje badende’ varken schrikt op en schiet op de loop. Ver kan
ze niet met haar poot die met een touw vasthangt aan een boom 🐖. Zo zien we nog vele varkentjes
langs de lagoon vasthangen.
Tussen de
dorpen ‘Rairua’ & ‘Mahanatoa’, tegenover
de magasin Louise, bevindt zich de enige Tiki van het eiland in een
privé-tuin.
Voor we
het weten zijn we weer bij af en hebben we de 23km weg rond Raivavae gefietst.
Het was een fijne fietstocht met enkele klims & afdalingen, maar geen Mont
Ventu ⛰ uitdagingen.
Na de
fietstocht maken we kennis met gasten in ‘t pension, een koppel uit Tahiti. De
man maakt kunstaas: inktvissen, zoals diegene die we gebruiken, als hobby.
Wanneer we weer in Tahiti zijn, spreken we af voor nieuwe aasjes. Toch toeval
en fijn om net de juiste mensen te ontmoeten, hé.
We nemen
onze lunchrestanten mee en krijgen extra pannekoeken, papaya & pompelmoes
kado. Op ons privé-terras genieten we van de mooie omgeving & de stilte om
ons heen.
‘s Avonds
land er een klein vliegtuigje en even later een militaire helikopter. De
helikopter is van Tahiti naar Rapa gevlogen, daar land ie op het voetbalveld,
wegens gebrek aan vliegveld, dit is voor het repatriëren van patiënten met
noodgevallen! De patiënt wordt van hieruit meteen met het vliegtuigje
overgebracht naar Tahiti. De helikoptercrew verblijft in Pension Linda voor de
nacht en vliegen de volgende ochtend terug naar Tahiti. Dit had onze gastvrouw reeds
verteld.
Door de
regen van de afgelopen dagen, is het ons afgeraden om het steile wandelpad te
nemen over het gebergte. Dan maar wat klussen op zondag. De dieselfilters
moeten vervangen worden, ook het filterhuis van de groffilter en
waterafscheider moeten gereinigd worden, blijkbaar hebben toch ergens met water
vervuilde diesel getankt, en daar is the Captain wél even zoet mee. De dag is
voorbij voor we het weten.
Op
maandagochtend wandelen we naar de magasin in het dorp ‘Vaiuru’. Deze
heeft ook een klein tankstation ⛽️ voor benzine & diesel (enige plek op het eiland). Het is
verder dan we dachten en na onze aankopen liften we terug met onze
diepvriesproducten. Een vriendelijke man, afkomstig uit Nieuw-Caledonië, zet
ons voor het ponton van Pension Linda af en geeft ons enkele tips over zijn
land.
Nadat we
de boodschappen hebben opgeborgen, keren we weer naar het pension. Er wordt net
door een visser een geelvintonijn geleverd, een gelijkaardig mooi exemplaar als
onze laatste vangst.
In’t
pension bekijken we de nieuwe weerbeelden onder enkele happen van een
casse-croutte kip (belegd broodje (baguette) meestal met frietjes, maar we
bestellen één zonder frietjes, daar is het nog wat te vroeg voor 😜), als ontbijt.
De wind is
gedraaid en het weer is goed om terug te keren naar motu ‘Piscine’.
