Maandag, 12 - donderdag, 22 maart
‘18 (UTC -10u = -11u tijdsverschil met BE(=UTC +1u)!)
We nemen
afscheid van de pensionuitbaters en het Tahitiaans koppel en slalommen even
later met Zensation tussen de bommies, zoekend naar een ankerplekje. Dobberend
voor Motu ‘Vaiamanu’(=Piscine) bekijken we het langgerekte eiland met haar wit
zandstrand. Met ons Sensation-tje gaan we op verkenning en vinden aan de
achterkant van het eiland het ‘natuurlijke’ zwembad. De zon zakt reeds en de
kleuren veranderen door het avondrood.
De
volgende ochtend dinghieën we reeds vroeg naar het zwembad. Het is laag water
en pas nu zien we hoe groot het ‘natuurlijke’ zwembad wél is! Onze monden
vallen open...
Over
enkele zandstroken kunnen we van motu 🏝 naar motu 🏝 wandelen
en het zwembad van alle kanten bewonderen. Er is een kinderbadje, een groot
bad, een jacuzzi zonder brubbels jammergenoeg, nog een 250m bad, nog een
speelparadijs voor de peuters, nog een bad in een bad, een palmboomeiland,
enz... Een waar ‘natuurlijk’ zwemparadijs, helemaal voor ons alleen en...
GRATIS! Het rozige zand onder onze blote voeten 👣👣 ligt vol met schelpjes 🐚, dode zeeëgels en zeekomkommers.
In de verte zien we het koraalrif en de wit schuimende koppen van de inbeukende
oceaan. We trappen beide in een dode zeeëgel die verborgen ligt onder het zand,
enkele stekels worden uit onze voetzolen geplukt...
Het water
komt langzaam op en we proberen met de bijboot door het zwembad te varen... wat
is het groot! En zo, zo, zo,...moooooooooooi 😍. Het water kleurt van appelblauwzeegroen, naar turquoise, naar
licht blauw, naar... Het is zo adembenemend prachtig, dat we er geen woorden
voor hebben en er helemaal stil van worden... We knijpen in elkaars armen, is
dit echt?! Wat boffen we toch dat we deze natuurlijke pracht mogen aanschouwen,
we zijn gelukzakken en dankbaar dat we hier mogen zijn!
Enkele
kleine visjes schieten onder ons door, maar er is geen haai te bespeuren.
‘s Avonds
liggen we op het voordek te turen naar de sterrenhemel ✨ & vallende sterren. Hand in
hand mijmeren we na over deze bijzonder prachtige plek en wensen we... 💫
Woensdagmiddag
varen we terug naar het hoofddorp ‘Rairua’. Morgen of overmorgen kondigt zich
een weervenster aan om naar Tubuai te varen. Het ene weerbericht spreekt het
andere tegen en dus hopen we morgen dat ze het eens raken en een duidelijker
beeld geven.
Donderdagmorgen,
wat wordt het? Vandaag of morgen vertrekken? Precies beter morgen of... toch
beter vandaag... Tegen 11u hakt the Capatain de knoop door: we gaan!
Oeps, nog
snel langs de gendarmerie om ons af te melden en het ‘gouden boek’ in te
vullen. Niemand aanwezig... een stem door de parlofoon neemt contact op met de
ambtenaren, maar er daagt niemand op. Dan maar naar het gemeentehuis op een
A4-papier onze collage, papieren bootje, visitekaartje opplakken en schrijfsels
noteren. Een gendarme komt het in ontvangst nemen om in het ‘gouden’ boek te
plakken. Zo laten we toch iets tastbaars achter, een leuk idee, op dit alweer
pure eiland waar slechts tussen de tien & twintig boten per jaar komen. Met
nog enkele stempelafdrukken van Raivavae als aandenken voor ons plakboek, nemen
we afscheid.
Er worden
ons nog door enkele mensen bananen aangeboden, maar we nemen liever een papaya &
pompelmoes mee als afwisseling voor ons fruitmenu 😜
Hiermee
verlaten we het, tot nu toe, mooiste eiland van de Zuid Pacific. Of het mooier
is dan Bora Bora, zoals men schrijft, dat zullen we pas binnen enkele maanden
kunnen beoordelen, nadat we Bora Bora met eigen ogen hebben gezien.
De mensen
zijn hier vriendelijk, maar verlegen en teruggetrokken. De contacten waren hier
anders...
