Maandag, 12 - donderdag, 22 maart
‘18 (UTC -10u = -11u tijdsverschil met BE(=UTC +1u)!)
Raivavae
(Frans: île Raivavae, voormalig ‘Vavitu’) is een
eiland dat tot de Tubuai-eilanden van de Australeilanden in Frans-Polynesië
behoort.
Het is een
klein eiland. Het omvat ongeveer 16 km² en er wonen minder dan 1.000
mensen. De hoofdplaats heet ‘Rairua’ en de andere drie dorpen zijn: ‘Mahanatoa,
Anatonu & Vaiuru’. Ontdekkingsreizigers die door de Stille Oceaan trokken,
noemden het piepkleine eilandje het mooiste eiland van de Grote Oceaan. De met
varens bedekte heuvels van Mont Hiro pronken, het hoogste punt van de dode
vulkaan is 437 meter hoog en ze kijkt uit over een smaragdgroene lagune. Het
rif dat de lagune beschermt tegen de branding van de oceaan, is versierd met
kleine eilandjes (=motu’s). Met haar natuurlijke schoonheid lijkt ‘Raivavae’ op
‘Bora Bora’(Genootschapseilanden) van dertig jaar geleden. Hier is echter
nergens een resort te bekennen. Geen dure hotels en geen chique restaurants. Er
zijn enkele kleine familiale pensions, maar het toerisme stelt tot nog toe
weinig voor. Raivavae ligt een stuk afgelegener en wat tot 2002 enkel
bereikbaar per boot. Sindsdien beschikt het eiland over een vliegveldje dat
gebouwd is op een koraalplateau en een korte landingsbaan heeft. Drie keer per
week is er een vlucht vanuit Tahiti en één maal per week vanaf de andere
Tubuai-eilanden.
Het eiland
kent een strenge protestantse traditie, waarvan in elk dorp een kerk staat.
Alsook, in mindere maten, nog enkele andere godsdiensten en kerken.
De eerste
bewoners vestigden zich hier rond het jaar 900 na Christus. Waarschijnlijk
waren zij afkomstig van de Genootschapseilanden. Raivavae werd in 1775 ontdekt
door de Spaanse ontdekkingsreiziger Tomás Gayangos. Hij noemde het eiland ‘Santa
Rosa’. In 1880 werd het een Frans protectoraat.
In 1903
werd Raivavea, samen met de rest van de Austral-eilanden samengevoegd met Frans-Polynesië.
Ooit had
Raivavae meer dan 3000 inwoners; een afgelegen eiland met nauwelijks contacten
elders in Polynesië. Tot in 1826 vanaf Tubuai, het meest nabij gelegen
Australeiland (100 mijl meer westelijk gelegen), in enkele golven,
besmettelijke ziektes Raivavae bereikten. Besmettelijke, "westerse" ziektes
die doorgaans in het kielzog van de westerse schepen en missionarissen
meekwamen naar de eilanden van de Pacific en bevolkingen decimeerden. Zo ook
hier op Raivavae, na enkele jaren was het inwonertal terug gelopen tot 120
overlevenden.
Het eiland
was, tot enkele jaren terug, de grootste koffieproducent van Frans-Polynesië.
Volgens recente informatie besteden de bewoners hier nog weinig tijd & energie
aan. Toch is er nog agricultuur en wordt er de aardappelachtige ‘taro’ en vis
uitgevoerd naar Tahiti. Sommige leven van hun eigen fruit- & groententeelt
en visvangst. Maar ook hier wordt minder en minder belang aan gehecht, het is
makkelijker om producten te kopen die het vrachtschip tweemaal per maand
meebrengt.
In
Raivavae wonen fanatieke kanoërs, die jaarlijks deelnemen aan de bekende
‘Hawaiki Nui Va'a’ wedstrijd (vinden plaats in okt/nov tussen de
Genootschapseilanden). Hiervoor trainen ze het ganse jaar door. Nu en dan
peddelen enkele va’a’s (=Polynesische outrigger kano is een hele slanke kano,
die aan de zijkant een drijver heeft om de balans in het bootje te bewaren. Je
hebt ze in alle soorten en maten, van hele kleine één persoons, tot enorme tien
persoons kano's) voorbij. Zowat elk gezin bezit hier minstens één va’a, we zien
ze verspreid aan de lagoon kant liggen. Vele va’a’s hier zijn van die mooie
authentieke houten i.p.v. van de meer gestroomlijnde met kunsthars gebouwde,
enkele locals zien we druk bezig om een nieuwe uit een boomstam te creëeren.
We zijn
net door de smalle pas gevaren met behulp van Open CPN, omdat ook hier weer de
Navionics-kaart afweek!
Onze dame
dobbert voor het hoofddorp ‘Rairua’. Een grote betonnen steiger is voorzien met
dikke grote stootwillen voor het afmeren van het bevooradingsschip. Daarachter
staat een magazijn met er achter een grote witte tent. Is er een feest? Dit
blijkt inderdaad een feesttent voor huwelijks-, dorpsfeesten, e.d.
Vanaf ons
dobberend huisje zien we niemand aan land, het is stilletjes, nu & dan
rijdt er een wagen, het geluid van een fluitje en botsende bal in de verte
verraad een volleybalwedstrijd.
De
volgende ochtend maken we ons ‘Sensation’-tje klaar en dinghieën we naar het
ponton. We bewonderen het prachtige gebouw van het gemeentehuis en de trouwzaal.
Een local nodigt ons uit om er te trouwen 😉.
Bij de
gendarmerie melden we ons aan en krijgen we meteen bananen aangeboden. Deze
wijzen we vriendelijk af, aangezien ze bijna uit onze oren👂🏽🍌 komen.
Toch staat de vriendelijke agent erop dat we elk een proeven, om het verschil
met de Rapa-bananen/-soort te vergelijken. Volgens ons zijn het
meer de
Chiquita die we van in bij ons kennen, maar dat zeggen we maar niet.
Ondertussen proberen we bananen onder de zonnebank te leggen om te drogen zodat
we ze langer kunnen bewaren en als een gezond snoepje/snack/tussendoortje te
kunnen nuttigen. (* zie meer info)
Het
‘gouden boek’ (=gastenboek van de jachties die hier landen) ligt reeds klaar om
straks, als we hier weer doorvaren, een woordje e.d. in te schrijven. Bij het
doorbladeren komen we enkele bevriende en bekende boten tegen, alsook de
pirogue die we in Papeete, Tahiti mochten aanschouwen met onze sympathieke
lift, namelijk de kapitein Titaua. Bij het laten zien van onze foto’s met hem
op de pirogue met ons, wordt er enthousiast gereageerd. Titaua, de kapitein is
oorspronkelijk van Raivavae en natuurlijk kent iedereen hem! (Zie blog november
‘17).
In één van
de kleine magasins bekijken we de aanwezige producten. Verse voeding is er niet
te vinden, binnen enkele dagen komt het bevooradingsschip. Gelukkig hebben we
nog allerlei lekkers aan boord waarvan het culinaire niveau op Zensation
even hoger ligt met eend, langoesten, dorade en geelvintonijn op het menu 😜.
Bij het
postkantoor bevindt er zich een bankautomaat. Dat is goed, want betalen met een
bankkaart kan hier nergens...
Opvallend
zijn de gespannen touwen over daken, dit zagen we reeds in Rapa, ter
bescherming voor hevige wind. Tja, als je dak er maar blijft opzitten, hé 🤔
De meeste huizen
zijn mooi en voorzien van een mooie aangeplante verzorgde tuin.
We zijn de
enige zeilboot & zeilers aanwezig en dat nieuws gaat snel. Iedereen zwaait
en zegt dag. Een dame stopt met haar wagen en laat ons weten dat er naast het
gemeentehuis een ‘artisanaal’ winkeltje is.
Eerst
willen we internet om de weerbeelden te checken. In het toeristisch bureau,
alias snack, alias internetcafé, kunnen we bij een consumptie ‘gratis’ (anders
is het 500CFP/p.p./dag (ongeveer €4) gebruik maken van de internet. Consumeren
doen we sowieso altijd... je gaat toch niet zomaar ergens zitten en niks
verbruiken! Een tafel gevuld met laptops & printers worden gebruikt door
enkele locals.
Er loopt
een betonnen weg van 1km over het gebergte naar de andere kant van het eiland.
In de namiddag bewandelen we de weg. Het is verrassend hoe de natuur na de
eerste tuinen vol bananen en papaya geleidelijk veranderd. De verwilderde
bananen staan de hele weg langs de kant. De weg gaat omhoog, we klimmen tegen
de heuvels op en transpireren ons een ongeluk, de warmte en vooral de zeer
vochtige atmosfeer maken het een zwaar karwei. Jammergenoeg ontneemt de dichte begroeiing
ons het zicht op de andere kant van het eiland, de lagoon en het rif. We dalen
weer af en zien de azuurblauwe lagune, donkere kleuren van het koraal, de
witschuimende branding op het rif en enkele motu’s. Een perfect plaatje 😍. Links van ons zien we in de
verte de landingsbaan liggen. Voor ons liggen bergen grote lege oesterschelpen
in de lagoon. Bananen hangen op houten stokken in de lagoon. Hey, dat is gek,
waarom hangen ze de bananenkammen hier? Dit is om de vruchten te beschermen
tegen ongedierten! Slim bekeken.
We gaan
langs de gewone weg rond het eiland terug richting het hoofddorp ‘Rairua’. Bij
het volleybalveld is er veel beweging. Een wedstrijd tussen twee damesploegen
zorgt voor veel toeschouwers. We supporteren mee en zijn verbaasd over hun
prestaties, ondanks hun zware gezette gestalte. Slank is hier alles behalve in
de mode 😜. En de volleybalbroekjes
zijn iets langer dan we gewoon zijn, maar de spelregels zijn hetzelfde!
De
volgende morgen wachten we langs de weg op de bakker. Deze zou dagelijks een
eilandtoer maken met een witte wagen en tussen 7u & 7u30 aan het
gemeentehuis passeren. De meeste huizen hebben een lange smalle brievenbus,
waarin de bakker de baguetten kan instoppen, lekker handig 👍🏽. Dit
zagen we reeds op Mo’orea (Genootschapseilanden). We staan op wacht, het is
zeven uur. Een dik halfuur later, na veel gezwaai & heel wat ‘Ia ora na’
(=goede dag) geroep naar voorbij rijdende mensen, hebben we nog geen bakker
gezien. Waren we net te laat? Was het het witte autootje dat we vanop Zensation
door de straat zagen rijden? Even navragen bij de buren, maar die ook niet
weten of de bakker nu al wél of niet gepasseerd is. We geven het op... Jammer
dat wij zo geen brievenbus hebben... maar, gelukkig nog wél pannekoekenbeslag 🥞.
Na het
ontbijt brengen we een bezoekje aan het artisanale winkeltje. In Rapa stonden
we dagelijks voor een gesloten deur wegens de staking en konden we de creaties
enkel aanschouwen vanachter het glas. We bewonderen de mooie hoeden & handtassen
vervaardigd uit pandanusbladeren, schelpenkralen, parelsnoeren en nog zoveel
meer. Ik wordt de eigenares van een groene halsketting met parelmoeren schelpen
bloemen 😍.
Bij het
internetcafé worden nieuwe weerbeelden gedownload & bekeken. Met de
voorspelde noordenwind zou de ankerplaats hier wél eens choppy kunnen worden.
We besluiten naar een andere plek te varen om meer beschutting te zoeken.
* Bananen
drogen: op een rooster met vliegengaas leggen bovenop een zwarte schaal (zorg
dat er lucht kan onder circuleren) en in de zon zetten enkele dagen (‘s avonds
binnen zetten voor de vochtigheid). Daarna luchtvrij in kleine pakketjes in
huishoudfolie wikkelen en bewaren in een luchtdicht potje.
