Dinsdag, 24 tot donderdag, 26 januari '17
Net na zonsopgang verlaten we het hostel en nemen de TransMilenio naar de luchthaven. Inchecken en dan met de shuttlebus naar de kleinere luchthaven voor onze nationale vlucht.
Last minute hebben we een vlucht geboekt naar Manizales, één van de drie steden/punten van de koffiedriehoek die gevormd wordt met Pereira & Armenia.
Misschien niet de beste en rechtstreekse keuze, aangezien we later ontdekken dat er ook in die andere plaatsen een luchthaven is. Maar zo besparen we alvast tijd en kunnen we toch nog de prachtige natuur van deze streek aanschouwen tijdens de comfortabele korte busritten van 1u naar Pereira en 45' naar Salento. Maar eerst brengt een taxi ons van de luchthaven naar het busstation waar we ons in een minibus zetten.
Diepgroene landschappen, grillige heuvels en bergen glijden aan ons voorbij.
Op de bergflanken zien we koffieplantage, bananen-, avocado- en mangobomen en andere begroeiing. Koeien en paarden grazen op uitgestrekte vlaktes.
In het busstation in Pereira gaan we op zoek naar een aansluiting en worden we vervoert in een oudere minibus naar Salento. Met onze rugzakken stappen we de steile straten naar boven, waar ons hotel 'Casa de Jeronimo' zich bevindt.
Een prachtige kamer met een goede matras op het grote tweepersoonsbed lacht ons tegemoet... een beetje luxe mag en voor slechts enkele euro's meer is dit een meer comfortabelere accomodatie als het hostel in Bogotá, inclusief ontbijt en een prachtig uitzicht over de vallei. Deze mirador is slechts enkele meters verder naar boven stappen!
Onze gastvrouw en haar dochter ontvangen ons met een warm hart en de communicatie verloopt met behulp van 'Google translate' en zo leren we weer wat Spaans.
Het is al laat op de middag en een uitstap zit er niet meer in voor vandaag.
Dit kleine schattige dorpje is zo kleurrijk en bruisend. De vele winkeltjes met snuisterijen, artisanale spullen, kunst, juwelen, zijn een streling voor het oog en die kan ik niet weer staan 😍
De aangeboden kleding/accessoires bestaan vooral uit: poncho's, mutsen, hoeden en handschoenen. Oeps, is het hier koud?
We boffen alweer en kunnen genieten van een aangename temperatuur en de zon. Elk restaurant serveert 'trucha', forel. De plaatselijke specialiteit. Die willen we wél proeven. De zalmforel is een ware winner, alsook de begeleidende gerechten, zoals patacon (gefrituurde geplette banaan) en arepas (maïsbrood).
De volgende dag worden we met 'Willy's' (jeeps) naar de 'Cocora vallei gebracht, waar wax palmbomen groeien op tussen de 1500 & 2500 meter hoogte en een lange dunne stam hebben die tot 60 á 70m hoog kan worden! De palmbladeren wiegen in het oneindige... dit is de nationale boom van Colombia en is uniek in de wereld.
Tijdens de rit naar deze bezienswaardigheid maken we kennis met heel wat andere nationaliteiten, waaronder de Argentijnen Valeria & Javier die in Londen, Engeland wonen. We besluiten samen om de grote wandeling/lus rond de vallei te maken. Langs bergrivieren klimmen we naar boven over rotsen, grillige paden, houten wiebelende loopbruggen en zo veel meer obstakels, als paarden - en koeienuitwerpselen. Het is een zware beproeving. Onderweg komen we paarden met mensen op tegen, ook zij hebben het zwaar te verduren in dit regenwoud met natuurlijke steile paden. Het geluid van het stromende water werkt rustgevend, Watervallen, klein en groot zien we tussen het weelderige groen en de vele kleurrijke bloemen. De forelkwekerij laten we voor wat het is en klimmen door naar 'Acaime' het huis van de kolibries. Hier aanschouwen we deze fantastisch mooie vogelsoort met fijn snaveltje in al zijn pracht en glorie. Verschillende soorten fladderen er rond en blijven rustig poseren en laten zich zelfs strelen! Hier mogen we voor de toegang van 5000 COP het gekregen lintje inleveren voor een drankje. De beroemde lokale drank, warme chocolade met kaas, laat zich smaken, alsook de 'agua Vanilla' een zoetere drank. Even op adem komen en genieten van dit plekje.
Wanneer de batterijen opgeladen zijn beginnen we aan het volgende zware stuk, of zeg maar zwaarste 😱 Na een nog steilere hogere klim van een dik uur, kunnen we eindelijk aan de afdaling beginnen en de natuurlijke grasgroene terrassen tegen de bergflanken en de hoge wuivende waxpalmbomen duiken al snel op... Geert neemt een shortcut en loop steil naar beneden de weide in en de vallei tegemoet. Best eng, maar een stuk korter en zo kunnen we even in het gras gaan liggen onder één van de vele palmbomen!
Na meer dan zes uur bereiken we eindelijk ons vertrekpunt en stappen we uitgeput de Willy in die ons weer naar Salento voert.
Hier kunnen de mannen hun langverwacht 'biertje' drinken of twee of... 🍻 we klinken op onze prestatie van de dag en de prachtige panorama 's die dit alles meer dan de moeite waard maken! Versgebakken empanadas smaken heerlijk als een aperitiefhapje en met een rijkelijke maaltijd vervolgen we onze avond.
In het restaurant hoor ik plots 'Vlaams' en een bekend klinkende stem... ik draai me om en daar zit Kristien, de zus van Jan van SY Pacific Wave, die we vorig jaar in St. Maarten leerden kennen. De boot en haar broer zijn ondertussen weer in België en zij is in Colombia aan het rondtrekken met een vriend. Hoe 'Klein wereld is de wereld'?! 🌎
We nemen afscheid van onze nieuwe Argentijnse vrienden. Moe en met pijnlijke benen, kuiten leggen we de steile weg af naar ons hotel... wat een dag!
De volgende dag zijn we alweer vroeg op pad naar een coffee finca. Volgens de toeristisch dienst zou het een 45' wandelen zijn, het is voornamelijk bergaf, maar ook al stappen we flink door en voelen we bij elke stap pijnlijke scheuten, arriveren we pas na een dik uur bij de koffieplantage.
O, ooo, het is negen uur gepasseerd, misschien is de toer al begonnen. Gelukkig zijn we de enige en dus krijgen we een privé-toer van de sympathieke Hilary. Ze verteld ons over de verschillende stadia van plant tot oogst. We krijgen een plukkersmandje om onze middel en dan is het aan ons om in de plantage de rijpe rode bessen/vruchten aan de struiken te zoeken en plukken. Het is een secure en harde job voor de plukkers. Voor één kop koffie zijn er 58 vruchten nodig!
We proeven het zoete sap dat uit de bes komt en ontdoen de schil van de vrucht d.m.v. een draaimolen die de schil van de vrucht scheidt. Het sap wordt opgevangen en de grote en kleine bonen worden gesorteerd, gedroogd en gebrand. Alle afval wordt hergebruikt als meststof of brandstof. Tussen de koffiestruiken staan nog andere gewassen, zoals bananen-, avocado- en mangobomen om schaduw te beiden aan de struikgewassen en om de plukkers te voeden.
En dan is het zover, de de koffiebonen zijn klaar om gemalen te worden en dan kan er koffie opgeschonken en geproefd worden. We doen het allemaal en ervaren het intensief, langdurige proces van dit 'zwarte' goud ☕️
We leren weer heel wat bij, alsook dat de beste koffie/eerste keus wordt uitgevoerd en slechts 30% in de finca gehouden wordt. Dat de koffie die je in Colombia drinkt hoofdzakelijk 'tweede keuze' is!
Met een pakje gemalen koffie als souvenir voor onze bootsitters nemen we een Willy terug naar het hotel... oef, niet klimmen!!!
Rugzakken pakken, uitchecken, naar het dorp en naar de bushalte. Met weemoed verlaten we dit gezellige pittoreske plaatsje 'Salento'.
