Donderdag, 14 - donderdag, 21 december ‘17 (UTC -9u30 = -10u30 tijdsverschil met BE(UTC +1u)!) (Markiezen Archipel is 30’ verschil met Tahiti)
Al vroeg zijn we op pad en liften we naar het dorp. Voor de magasin staan we een praatje te maken met enkele locals in afwachting van de opening. Na even een navraag of ze er ook brood verkopen en hoe laat de winkel opengaat. Staat even later de man voor ons op, vist een sleutel uit zijn zak en zegt: ‘Voilà, nu is de winkel open!’ 😂
Bij de snackbar, ernaast, ontbijten we tijdens een WiFi-moment en gaan terug naar de winkel om nog wat lekkers te kopen. Op de terugweg gaan onze duimen weer omhoog en stopt er reeds snel een pick-up: de winkeleigenaar!
Leuk autostop doen, de praatjes die je met de mensen kan maken en al de info die je krijgt. Ook altijd gniffelen dat de hele achterbank, koffer en passagierszetel vol ligt met allerlei spullen en er eerst wat plaats gemaakt moet worden of we er ons gewoon tussen wringen 😉
Terug aan boord, verlaten we al snel de baai en varen we naar het zustereiland ‘Tahuata’, dat gescheiden is van Hiva Oa door een 2,5 NM breed ‘Brodelais’ kanaal. De negen mijl glijden snel onder ons voorbij.
De ‘Resolution’ Bay opent zich en een reuze manta springt ‘verwelkomend’ uit het water... WoW! Verder de baai in zie ik een donkere plek? Ligt hier een rots? Navionics geeft niks aan! Dichterbij zien we dat het een school kleine visjes is. Zijn ze een manta aan het proper maken?!
De dieptemeter geeft 25m aan... Er liggen reeds tien boten en we proberen een ondieper plekje te zoeken. Op een plaats van 12m diepte droppen we het anker.
De komende dagen zal de ankerbaai verder vollopen met boten, die allen komen voor het ‘Markiezen Kunst & Cultuur Festival’, dat hier in het dorp ‘Vaitahu’ plaats vindt van maandag, 18 tot donderdag, 21 december ‘17.
TAHUATA: Tahu= vuur; Ata= kracht
Volgens de legende waren de Markiezeneilanden het 'huis van de goden'. Tahuata is daarin 'de haard die verlicht', 'de zonsopgang'. Tahuata is piepklein, slechts 61 km² (8,5mijl lang en 5mijl breed) en alleen bereikbaar langs de zee vanuit Hiva Oa met een taxi-/visbootje. Slechts 720 inwoners telt het eiland en de meeste mensen wonen in Vaitahu en een aantal in Hapatoni. Slechts enkele wonen aan de andere kant van het eiland dat moeilijk bereikbaar is.
Voor de weinige toeristen die het mogen verkennen, heeft het eiland heel wat in petto. Van zijn vruchtbare valleien (hoogste bergtop: Tumu-mea-ufa is 1050 m) tot zijn kristalheldere baaien (witte zandstranden langs turquoise water (Hana Moena en de tweelingbaaien Ivaiva Nui en Ivaiva Iti). Tahuata is één en al een oase van rust, een plaats van geschiedenis en creativiteit. De meest inwoners leven van hun sierlijk kunst- en ambachtswerk, zoals snijwerk uit been, rozenhout of strandpopulier (thespesia populnea). De geparfumeerde monoi olie zou hier vervaardigd worden volgens de tradities en geheimen van het eiland.
Dit was het eerste Markiezen eiland waar ze, in 1595, geconfronteerd werden met de Westerse mensen (hao’e= blanken), namelijk Spanjaarden, waar onder navigator Alvaro Mandaña de Niera met Kapitein Quiros. De locals waren nieuwsgierig en vaarden enthousiast naar het schip toe. Dit werd door de Spanjaarden als een invasie gezien en verkeerd begreep, waardoor ze spontaan het vuur openden en zo 70 inwoners doden!
Met het zicht van een pittoreske kerktoren die afsteekt tegen vruchtbare kleurrijke bergflanken worden we naar land gelonkt.
Een betonnen pier waar vissersboten aan en afvaren geeft ons een comfortabele landingmogelijkheid. Een filmploeg staat reeds op de kade en in het dorp wordt alles volop in gereedheid gebracht voor het festival: tenten en hutjes worden opgezet, versierd met palmbladeren, voorzien van tafels & stoelen en zo omgetoverd tot snacks(bars). Op de archeologische site voor de kerk wordt een Tiki neergeplaatst. De burgemeester kijkt toe in de schaduw en straalt rust uit in z’n short, t-shirt, pet en teenslippers. Het festival-comité heeft het allemaal onder controle... No stress!
De kerk heeft een mooie structuur met zuilen van kleine keien, open ramen en kleurrijke glaswerken in de kerk met een indrukwekkend houten plafond.
Terug aan het ponton zijn er enkel kinderen aan het spelen in het water en laten zich door de golven en deining op en af de laagste kant glijden. Ons Dinghietje heeft ook enkele bezoekers, een meisje hoost het water eruit en drie jongens duiken het water in en klimmen er weer in. Ze willen graag een toertje maken en the Captain zet even de gashendel open. Ze gieren van het lachen en vinden het cool! Ze willen meer van dat.
Vanop Zensation horen we het geluid van pau’s (gekerfde houten hoge drums) en gezang. In de verte zien we de kade vol stromen met mensen in fel groene t-shirts & pareo’s. Een militair schip arriveert en kleinere bootjes varen ettelijke keren over & weer om mensen, accessoires & proviand aan land te brengen. De mensen worden door het ontvangstcomité van ‘Tahuata’ onthaald met dans, muziek, zang & bloemenkransen. Dit tafereel zien we elke dag weer opnieuw, tot alle deelnemers van de verschillende Markiezen eilanden aanwezig zijn, zeshonderd in totaal. Ze slapen allen op een matras in een grote hal/zaal in het gezelschap van hun burgemeesters, geen extra privileges voor hen, iedereen is gelijk 👍🏽
Tel daar bij de inwoners van Tahuata, politie/gendarmen & brandweerlieden van de eilanden, mariniers, supporters, bezoekers en jachties (40 boten in totaal) en we komen al snel aan tweeduizend mensen!
We hebben nog enkele dagen voor het eerste evenement start. Tijd genoeg om even naar het andere dorp ‘Hapatoni’ te wandelen. In de reisgids beschreven als een matige wandeling van 2u. Nou, dat kunnen we wél toch. Op onze sandalen/slippers bestijgen we de eerste meters betonnen weg. Al snel maakt deze plaats voor een natuurlijke weg en kronkelt & stijgt ie steeds verder de bergen op... Het is puffen & hijgen in de warmte van de ochtendzon. Onderweg halen we extra kracht & energie van de vruchten die ons pad kruisen: bananen, mango’s en kokosnoot. Hier en daar komen we een knorrend varken met schattige biggetjes tegen, paarden, koeien en honden. De uitzichten onderweg van de verschillende baaien en valleien zijn adembenemend, of is het omdat we telkens weer op adem moeten komen of naar onze tweede adem moeten zoeken 😜 Slechts één auto komt van de andere kant voorbij gereden. Na méér dan twee uur zien we een stukje van de kerktoren... we zijn er!
Hapatoni, is bekend om zijn 'koninklijke weg' (een geplaveide weg uit de 19de eeuw, gebouwd in opdracht van Koningin Vekehu II) en zijn me'ae (heilige historische site). Buiten dit, een kerk en kerkhof, is er niks in het dorp, zelfs geen winkeltje of snack om drinken te kopen.
Aan het kleine dok, bengelen we even met onze voeten in het water om af te koelen. In de schaduw van een boot op het droge, maken dames hun kostuum van bladeren voor hun optreden. Bloemen worden geplukt en -kransen geregen.
Met het idee de terugtocht al liftend te maken, geeft de enige auto die we zien staan langs één van de weinige huizen, geen motivatie. Er zit niks anders op dan terug te wandelen en te rantsoeneren op onze laatste halve liter water...
We zijn over de helft en net wanneer we denken het niet meer te halen, alle energie zoek is en de benen loodzwaar beginnen te wegen... horen we een wagen. Met smekende ogen vragen we of in de laadbak meemogen van een klassieke Landrover Defender. Met nog twee andere locals delen we de ruimte en zijn blij met de lift. Achter de kerk van Vaitahu worden we met z’n vieren gedropt, er is extra politiecontrole voor de festiviteiten en wettelijk mag er niemand in de laadbak zitten. Meteen strompelen we het winkeltje binnen en zetten snel onze lippen aan een koel drankje.
Terug thuis plonsen we het water in en de volgende uren is het muisstil aan boord 💤😴
Op zondag gaan we op ons ‘paasbest’ gekleed naar de kerk. De zitbanken in de mooie kerk zitten vol. Mensen hebben de ruimte zich onder de bogen opgevuld en ook het grasplein buiten zit goed gevuld. Wij volgen de dienst buiten in het kriebelende gras. De tv-ploeg filmt het allemaal. Met mijn fototoestel waag ik me tot aan de grote deuren en neem even sfeerbeelden van de prachtig gekleden locals. De pastoor predikt in het Marquesans en zwiert met zijn armen, we verstaan er niks van, maar hij is blijkbaar héél grappig aan de luid lachende mensen te horen 😁
Onder de jachties is er heel wat bedrijvigheid i.v.m. het ‘aan land gaan’. Van de organisatie morgen we de bijboten niet aan het veel te kleine dok achter laten, deze moet vrij blijven om de grotere boten, die mensen afzetten of ophalen, niet te hinderen.
Het strand dan? Enkele proberen deze optie uit en wij natuurlijk ook. De rollende hoge golven die woest op het zwarte strand donderen zijn een serieus obstakel. De landing lukt redelijk, tot er een golf achterna komt en nog even ons Dinghietje in een zwembad veranderd en the Captain een zoute douche geeft 💦
Het vertrek verloopt minder vlot. Ondertussen is het laag water en gevaarlijke stenen liggen net onder de brekende golven. Golven worden geteld, stenen bekeken, een rotsvrije weg gezocht en hop daar gaan we, op het juiste moment... denken we...
Het water is niet helder, hierdoor zien we niet wat er onder ons is en wanneer the Captain in de bijboot wil springen, trapt hij in een put en zakt bijna volledig in ‘t water... hierdoor missen we onze start en worden we gegrepen door een golf! Deze gooit ons Dinghietje op enkel rotsen en maakt ons drijfnat 🌊 😱! Gelukkig is de bijboot nog heel en is het staartstuk van de buitenboordmotor niet beschadigd. Voor poging nummer twee houden we de roeispanen klaar. Al peddelend geraken we weg van de brekende golven en de vervaarlijke verborgen stenen... poehie... Aan boord wordt alles met zoetwater afgespoeld en uit onze zakken halen we geen soggy dollars maar soggy ‘Polynesische Franse franken’ 🤑
Hier gaan we nog vaak aan terug denken, zoals aan de andere mislukte landingen en vertrekken sinds onze dinghie-avonturen gestart zijn sinds mei 2015.
Morgen nog maar eens de steiger bestuderen, de stenen er omheen en andere opties overwegen, want dit is levensgevaarlijk voor ons Dinghietje en ook voor ons 😱
De cruisers willen samen een shuttle-service organiseren met één van de locale vissers. Maar qua tijdschema & tarief komt er geen overeenkomst, jammer! Dan toch weer allen met z’n eigen dinghy.
De volgende dag staan er enkele gendarmen op de kade en verplichten alle jachties om hun bijboot voor anker te leggen en naar de kade te zwemmen. Geen discussie mogelijk, opdracht van de organisatie! Willen ze ons hier NIET?!
Er ontstaat al snel een solidair shuttlesysteem tussen de aankomende & vertrekkende bijboten, zodat er slechts één iemand het ruime sop moet kiezen en zich aan wal moet afspoelen & omkleden. Vooral ‘s avonds in het donker is het een minder leuke aangelegenheid. Sommige brengen hun kano of peddelboard mee om vanaf de geankerde bijboot naar de kade te peddelen en deze op het droge te tillen. Iedereen helpt elkaar en is creatief, het is dat of het festival missen en aan boord blijven... Daarvoor hebben we te véél afgezien (‘remember’ de tocht van Tuamotus naar Markiezen 🙄) om hier te geraken!!!
