Zondag, 22 april ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)
Om 6u is the Captain al aan dek. De pas ligt er rustig bij, alhoewel we berekend hebben om om 9u pas slak/doodtij te hebben, besluiten we al maar te vertrekken.
Even wat manoeuvreren om met stroming van kade weg te geraken en om 6u30 varen we probleemloos de rustige pas door en zeilen richting het nabij gelegen zuster atol Toau. De zeilen en de vislijn worden uitgerold. Slechts enkele mijlen later zien we een hele zwerm vogels op onze koers, we zeilen er midden doorheen en... daar gaat de vislijn... BEET! Yeah! Binnen de 5’ hebben we ons tonijntje 🐟 van bijna 60cm in het schepnet aan boord gehesen. Zo hebben we het graag: snel, niet te groot, te dik of te zwaar 👍🏽.
Het is een rustig zeiltochtje met een gemiddelde snelheid van 4,5kn. We ontdekken enkele stukken tafetta die onderaan gelost zijn op het voorzeil. Met wat secondenlijm & spinnakertape proberen we erger te voorkomen. Met deze lichte wind, rustig weer en weinig deining is het makkelijk onder zeil te repareren.
Iets na de middag bereiken we de ‘valse’ pas van Toau aan de noordkant van het atol, bij motu ‘Anse Amyot’. Een valse pas, omdat het aan de lagoonkant afgesloten is door het rif, zodanig dat het een beschutte baai vormt. Uniek in zijn soort op een atol. We tellen slechts vijf moerings, alhoewel er in de pilot gepraat wordt over elf stuks. We gaan voor diegene het dichts bij de motu. Vanop de kant roept een vrouw ons en doet teken dat we een andere moering moeten nemen. Met de pikhaak pikken we de moeringlijn op en steken onze landvasten erdoor. We bekijken de omgeving en zijn het er al snel mee eens: ‘het is weer een plaatje!’ Een symfonie van kleuren: van blauw, groen, jade, appelblauw zeegroen, azuurblauw , turquoise, emerald en honderd schakeringen daartussen, onze ogen staren in het rond en ze zijn getuigen: het is ‘echt’ en niet gefotoshopt. Het paradijs is hier denk ik 😍.
