De vissers varen al vroeg uit en scheuren voorbij ons Zensation met hoge snelheid en met hun luide motoren. Hiervan worden we wakker en wordt Zensation en wij doorheen geschud... Tja, ze moeten gaan werken en hebben geen respect voor de rust van andere mensen of toeristen die hier de economie spijzen. Wanneer we een paar uur later door de verrekijker turen, liggen er een mijl achter ons, géén 28 boten, maar wél honderd of meer. Het ziet zwart van de kleine vissersboten. Even later komen ze één voor één terug voorbij gesjeesd, richting haven. Met op hun boot de bekende visnet waarmee ze de messen en vongolé-schelpen van de bodem schrapen.
Onze vrienden van Ikiro komen in de voormiddag op bezoek. We bespreken de planning voor de komende dagen/weken. Ze blijven hier nog en dagje liggen en over enkele dagen treffen we elkaar weer ergens. We nemen afscheid, na 14 fijne dagen met elkaar op te trekken... De tijd en dagen vliegen nogal hoor. Als ik begon te tellen, ja, dan leek het nog maar van gisteren, dat we elkaar in Coruña troffen... Zo zijn we ook al, op een dag na, drie maanden geleden in Antwerpen vertrokken. Terwijl het ook nog maar net lijkt. We missen onze familie en vrienden, maar aan de andere kant zijn we toch dicht bij elkaar doordat we regelmatig contact hebben en elkaar kunnen zien met de hedendaagse technologie.
We halen ons anker op en zetten koers naar de volgende Ría. De vislijnen worden uitgehangen en na een tijd zijn er weer meeuwen die naar ons nep-aas komen. Dit hebben we al veel meegemaakt en dat is een teken dat de kleuren van het aas goed zijn en lijken op een echte vis. Maar, we hebben al dikwijls gezegd en gedacht: 'seffens vangen we nog een meeuw' En ja, nu is het zo...een meeuw zit vast aan onze vishaak! We proberen de lijn binnen te halen. De meeuw hapt naar adem elke keer ze kopje onder is geweest. In now time, vliegen er wél tien meeuwen rond de hulpeloze meeuw. Gaan we ze kunnen verlossen? Onze molen begeeft het en we moeten de lijn oversnijden...zo zielig...sorry meeuw :-( We zijn er beide stil van... Ons vismateriaal heeft ons al véél eurokes gekost en nu moet er een onschuldig, niet eetbaar dier er ook nog aan geloven!
Het beetje wind dat er is, valt nog meer in en we zetten voor de laatste 8mijl nog SPI. De slurf/kous waar de SPI inzit, gaat moeizaam open. Er is iets mis. Wanneer de SPI staat denken we na: Wat kan het zijn en hoe gaan we hem naar beneden halen? De wind valt weg en dat is het moment om de SPI gewoon op het dek te laten vallen en te kijken wat er met de kous aan de hand is. De voering van de kous zit voor een stuk in de katrol, waarmee je de kous ophaalt en laat zakken. Met wat getrek en gepruts krijgen we de stof eruit. Er is weer wind en trekken de slurf weer naar boven en deze gaat zonder probleem open. We zeilen weer, maar de laatste mijl moeten we alles binnenhalen en de motor aanzetten om de Ría de Pontevedra binnen te varen zonder wind.
We kiezen voor een baai/strand: 'Playa de Silgar'. Tussen de havens en plaatsen Portonovo en Xanxenxo. Het is in elke baai en op elk strand druk: veel mensen en boten. Er staan hier allemaal appartementsblokken en hotels en voor het eerst zien we onder elke blok luifels of parasols, zoals op den dijk aan de Belgische kust. Deze drukte zijn we niet gewoon. Dit is even wennen...meestal liggen we we aan een rustig klein strandje en dorpje alleen of met één of twee, maximum vijf andere boten! Tegen 21u loopt het strand leeg en maken we een 'wet-landing'. Het is een promenade met de ene zaak na de andere en mooie winkels met prachtige etalages en moderne inrichting. We zijn hier in een heus vakantie-badplaats terecht gekomen. Maar nog steeds zijn we 'de vreemde eenden in de bijt', want nog steeds horen we enkel Spaans. We worden overdonderd door al deze impulsen van de prachtige badplaats...maar genieten van de sfeer, de mensen, de geluiden, muziek en verlichting en de omgeving. Straks kunnen we weer de rust opzoeken in ons drijvend huisje...Heerlijk!
