Zaterdag, 10 -> dinsdag, 13 juni'17
We verlaten de ankerplaats voor het dorp en zoeken m.b.v.
'Open CPN' en tracks van SY Pitufa de ankerbaai op tussen de eilanden Taravai
& Île Agkauitai. Ik sta vooraan op de punt en met mijn polaroid zonnebril
op mijn neus probeer ik koraal te onderscheiden in het vijftig tinten blauwe
water. Het inschatten van de diepte is moeilijk, maar de track die we volgen
loodst ons probleemloos naar de ankerplek. Net voor een halve cirkelvormig rif
willen we het anker droppen. Ik druk op de afstandbediening, maar er gebeurt
niets! De ankerketting wil niet
afrollen, wél oprollen. We horen de relais, dat is dus niet het probleem. Wat
nu weer?! Dan maar m.b.v. de spanmoer manueel afrollen, geen probleem, beter
een afrol- dan een oprolprobleem en dan zoveel meters zware ketting plus een
anker van 33kg met de hand ophalen! Hier liggen we dan, helemaal alleen met aan
weerszijde prachtige strandjes. Op het eiland Île Agkauitai zien en horen we
geiten, varkens, kippen & hanen op het strand lopen. Er ligt een bootje en
achter de struiken merken we met de verrekijker een huisje op.
Het is hier zo stil en rustig. Door het rif om ons heen
bewegen we niet. Een zeeschildpad steekt enkele keren vriendelijk zijn kopje
boven water. Al snel verdwijnt de zon achter de bergen van Taravai en gluren we
naar een prachtige sterrenhemel.
Het gekraai van hanen wekt ons de volgende morgen. Het is
laag water, maar we zien geen bodem, onder ons is het 15m diep. Achter het rif
probeert een local vissen te vangen met een soort harpoen. The Captain zet zijn
snorkel op en maakt het onderwaterschip proper. Twee zuigvissen plakken onder
onze dame haar buik en komen gretig op de afgestoken, naar beneden dwarrelende,
pokken af. Geert observeert ze en ziet plots een grote dikke kop vanuit de
diepte naar boven komen : een haai! Onmiddellijk zit hij op de trap, de
zwemtrap wordt dichtgeklapt en het werk gestaakt ;-)
Volgens de locals zijn hier alleen maar vriendelijke haaien,
maar als het zicht troebel is en er komt zoiets groots vanuit de diepte op je
af... en denk je niet dat ze eerst 'Hi', zeggen! Nou, het is alleszins niet
bevordelijk voor mijn vissenangst! En ik zou zo graag eens een zwemmetje doen,
nu de temperatuur er zich toe verleent.
Tegen de middag gaan we anker op en varen naar de andere
kant van Taravai, waar we voor het dorp ankeren, dat bestaat uit een kerk en
drie woonsten.
De Makara en haar crew ligt er al, meteen worden we aan land
uitgenodigd voor de lunch bij Valerie & Hervé. Zij wonen hier samen met hun
twee zonen, Alan (15j. momenteel in Tahiti op school) & Ariki (5j.). De
housesitters van de buren zijn er ook, een Frans koppel, André & Jacque. Ze
hebben samen een hele maaltijd bereid en we 'vallen meteen met ons gat in de
boter'! Een heus feestmaal verschijnt er op tafel: een varkenstoofpotje, salade
van bananenbloem (ja, die mooie druppelvormige donkerrode bloem) met rijst en
als toetje: fruitsla van banaan, papaya, limoen en verse vanille, allemaal uit
eigen tuin. De cruisers zorgen voor de drank: wijn, rode & witte. Wat een
ontvangst, wat een verwennerij en zooooooo lekker!
Een rondleiding door de tuin en op het eiland, brengt ons
langs een pad met vele palm-/kokosnootbomen en fruitbomen dat ons naar de kerk
leidt en zo verder tot bij de buren. Hier worden we begroet door Dior, het
paard en enkele knorrende varkens. De kop van het net verorberde varken ligt op
het strand! Ze leren ons alternatieven voor onze gemiste 'krop sla': bladeren
van de paardenbloem & het binnenste van de bananenbloem (zoals het hart van
een artisjok). We trekken enkele paardenbloembladeren en krijgen vers geplukte
citroenen. Wat wonen ze hier prachtig. Omgeven door al het groen, vruchtbare
grond met fruit & groenten en zicht op de baai. Wouw, slechts vijf mensen
& twee kinderen op het hele eiland, hun eigen paradijs!
Met het typisch Franse spel 'Jeux de boulle' sluiten we de
fantastische dag af.
De volgende dag wijst Hervé & Ariki ons een pad naar
boven. Samen met de Makara-crew zoeken we ons een weg door het hoge gras en het
dichtbegroeide bos. Ook hier treffen we loof- & naaldbomen, dennenappels,
zwammen, mos en... ratten! De ratten zijn een pest voor het aanwezige fruit
& groenten, een metalen ring op de stam van de palmbomen moet ze weerhouden
dat ze alle kokosnoten opeten. De drie honden vangen ze en proberen al het
lekkers in de tuin te verdedigen.
De klim tussen en op de dik bedekte humuslaag en afgevallen
naalden is zwaar en schuift onder onze dikke zoelen onderdoor. M.b.v. een
gevonden dikke tak proberen we ons evenwicht te bewaren en extra grip te
zoeken. Boven worden we beloond met adembenemende 'postkaart'-uitzichten over
de baai, de lagune en het eiland. Het doel om de hoogste kam te bereiken moeten
we staken wegens ondoordringbaar. De weg terug is niet van de poes. Regelmatig
glijdt er iemand van ons vijf een stukje op zijn bips naar beneden. Soms is dit
ook de gemakkelijkste manier.
Beneden aangekomen zijn we allemaal toe aan een verfrissende
duik.
The Captain waagt zich nog eens aan een poging om het
onderwaterschip schoon te maken. Géén haai te zien!
Een uurtje later staan we met z'n allen weer klaar voor een
wandeling naar de ankerbaai, waar Zensation gisterenmorgen lag. Hervé gaat met
ons mee en maakt de weg voor ons vrij met een manchet. Dit pad is minder
uitdagend, des al niettemin klimmen we over boomstammen, een beekje en is de
wandeling langer dan we dachten. Maar de oogverblindende panoramische
uitzichten maken het de moeite waard.
Meteen duiken we met zijn allen het water in, aan de ondiepe
kant van het rif. Toch tuur ik steeds goed om me heen of er geen dikke grote
kop op me afkomt. Zeekomkommers, de bodem ligt er bezaait van, net als in de
ankerbaai van Rikitea. Het lijkt wél een drollenveld ;-) Sommige soorten zouden
eetbaar zijn en uitgevoerd worden naar China waar het een ware 'delicatesse'
is.
Op het andere eiland, waar de varkens, geiten, kippen &
hanen lopen, woont Hervé's neef, hij zwemt even tot daar om hem te groeten. De
zon verdwijnt reeds achter de bergen wanneer we de terugtocht aanvatten. In het
bos wordt het al snel donker. Nog voor het laatste daglicht verdwijnt zoeken de
twee bijboten hun weg tussen de koraalvelden naar hun dames. Wat een heerlijke
dag weer. Jammer dat het om 17u30 al donker wordt...
Na een heerlijke nachtrust is het tijd om afscheid te
nemen... Samen drinken we een kopje koffie/thee met een toastje zelfgemaakte
marmelade met gebakken kokos op het terras bij André & Jacque. Ons
plantenbakje wordt gevuld met vruchtbare vulkanische grond, waar we wat munt
& basilicum in planten. Valerie & Hervé voorzien ons van tijm, laurier,
rode pepertjes, papaya's, pompelmoezen, limoenen, passievruchten, bakbananen
& maniok.
We ruilen, met een brood (zelfgebakken bierbrood), volkoren
bloem, koekjes (met chocolade, daar is de zoon, Ariki, dol op), een
zwembrilletje van 'Spiderman' en een fles rum.
We zijn helemaal ondersteboven van hun hartelijke warme
ontvangst & hun gastvrijheid en giften. Zulke warme, lieve mensen...
