Donderdag, 30 maart -> dinsdag, 4 april '17
Donderdagavond: we zijn tijdig weer in La Playita voor de cruisers 'pizza-avond'. Na twee weken zien we weer enkele bekende gezichten terug. Sommige zijn 'live-aboards' en zullen hier waarschijnlijk de komende weken, maanden en jaren nog rondhangen. Enkelingen wachten op hun doorvaart van het Kanaal naar de Caraïbische zee. Maar de meesten wachten op een goed 'weervenster' om verder de Pacific in te varen naar de Galapagos, Markiezen of zoals wij naar Ecuador.
Het is weer gezellig en verhalen en tips gaan over en weer over de verschillende tafels die samen één lange tafel vormen voor de grote opkomst.
Na twee weken klussen en lummelen tussen de Pareleilanden, trakteren we onszelf op een vers schepijsje als extraatje.
De ankerplek hier, is alles behalve rustig. Vertrekkende pilot- & passagiersboten zorgen dag & nacht voor hekgolven en ook de binnenrollende deining zorgt voor een onstabiel schip en dito bed... We willen zo snel mogelijk terug naar Las Perlas om daar, in rustiger properder water, het ideale weervenster af te wachten.
De vele lijstjes proberen we dan ook in een hoog tempo af te werken, alleen is dat zonder rekening te houden met de 'way of working' hier!
Met dank aan het dagelijkse cruisersnetje (op VHF 72 om 8u) en de bronnen van info van de live-aboards, hebben we adressen/plaatsen voor: een zeilhersteller, een Amerikaanse drukregelaar, gasflessen en duikfles te vullen.
Tijd om er op uit te trekken. Even het juiste kleur van de week in het zakje gekregen armbandjes zoeken, om de dinghydok bijdrage (US$ 53/week(ma->zo)/boot voor 3 armbandjes of vanaf woensdag 6US$/dag) van de Marina La Playita te omzeilen. Zit het juiste kleurtje er niet bij? No problema, even omdraaien en de witte binnenkant kleuren met stift. Vanop een afstand lijkt het goed. Of je deelt de prijs van twee boten/6 armbanden (106US$) met drie andere boten met twee bemanningsleden = zes bemanningsleden. 106US$ gedeeld door drie = net geen 34US$/boot/2 pers. en armbanden. Cruisers kunnen hier heel creatief in zijn, diegene die hier al even verblijven leren ons de tips & tricks.
Maar nu eerst het grootzeil er zien af te krijgen. Wél wind, een beetje wind, geen wind,... Nu! Snel! Oef... gelukt. Opplooien en dan het oude optuigen. Wat een karwei in deze hitte. Temperatuur is 32°C of meer, met een gevoelstemperatuur van min. 42°C en dan die vochtigheid. Het lichaamsvocht drijpt uit onze poriën, zonder enkele inspanning, zal er geen tekening bij maken hoe het tijdens enige inspanning vergaat! De douche draait overuren en de kleerkast wordt geplunderd.
Heel de dag zijn we opzoek naar een zeilmaker (volgens de Amerikanen is er een verschil tussen een zeilmaker en een -hersteller, nou wij dachten dat de eerste de benaming was en de twee taken uitvoerde). Iedereen wil helpen in de omgeving en zaken van de Marina's en zo lopen we heel wat kilometers en zien we verschillende watersportwinkels en ander bootstuff... Maar, 'helaas, pindakaas'. De zeil-'hersteller' is er vandoor en dat geeft argwaan bij the Captain om het zeil uit handen te geven aan eender wie. We kunnen voorlopig wél verder met het oude.
Een nieuw schepnet hebben we ondertussen wél gescoord met een afneembare steel. Gevaarlijk om ook deze te laten verdrinken, maar wél lekker handig om weg te bergen. Misschien krijg ik extra ogen op mijn rug met de nieuwe zonnebrillen met polair-glazen, een 'koopje' aan 50% korting. De riffen zullen we er alvast beter mee kunnen spotten en onderscheiden.
Dag twee verloopt net zo moeizaam, met de voortzetting van de zoektocht naar een spanningsregelaar voor de gasfles. De duikfles is reeds weggebracht en die mogen we maandag weer gevuld ophalen. Doe- het- zelfzaken/fereteria's en een grote knappe vis-/watersportzaak worden opgezocht, allen ver van de Marina's en het water! Nieuw vismateriaal en kunstaas wordt in verschillende kleuren en maten aangeschaft. Pas vele uren later en bij plaats vijf, is het 'bingo'! Joepie, we hebben een Amerikaanse ontspanner/drukregelaar. En maandag is er een 'propane run' (=inzameling van gasflessen die door een taxichauffeur worden weggebracht en gevuld terugkomen).
Vink, vink,... het lijstje wordt korter.
Spullen om te ruilen tegen groenten, fruit en vis, in de Pacific, worden aangekocht in de winkelstraat: alles voor max. 1US$/st. Ze zijn daar volgens voorgangers dol op: juwelen (had ik reeds), make-up: nagellak, oogschaduw, lipstick, zeep; lees- & zonnebrillen, schriften & kleurpotloden, vishaken & -lijnen, slippers,...
Ondertussen is het provianderen weer gestart. Ik hoor jullie luidop denken: 'alweer?' Tja, de angst om honger te lijden en niet te vinden of kunnen klaarmaken en eten waar we zin in hebben, zindert bij alle cruisers. Het is een heus denk- en rekenwerkje. Boodschappenlijstje na boodschappenlijstje worden gemaakt en hermaakt. Vinden we alles wat erop staat? Wat gaan we nog vinden in Ecuador om de lange overtocht naar Frans Polynesië te overbruggen en de vele maanden daar? In de Pacific weten we dat het aanbod beperkt en duur is. Vooral houdbare dingen: bier, wijn, bubbels, bloem, gist, kruiden, houdbare melk, melkpoeder, yoghurt, kaas, broodbeleg, pasta, boter, vlees, kip, enz... Alles is niet lang genoeg houdbaar of kan niet meer bij in de koelkast of het diepvriezertje. En dan zegt de ene dat je 'dit' moet meenemen, de andere dat je 'dat' moet kopen en nog een andere dat je 'zus' zeker dat niet mag vergeten, enz... Zo lijk je nooit klaar te zijn of alles te hebben. Je leert wél nieuwe voedingsmiddelen kennen en experiment met andere ingrediënten. We leren de gedroogde sojabrokjes kennen, die je uitstekend als vleesvervanger van gehakt of kip in pasta- of wokgerechten e.d. kan gebruiken en je eeuwen lang kan bewaren. Niet overal verkrijgbaar, maar in één van de supermarkten hier in Panama wél.
Tja, het vergt wél wat hoor zo provianderen. Aan de ankerplek is geen supermarkt. Met de bus of taxi is het minstens een twintig minuten durende rit naar de eerste grote supermarkt. En dan zien dat je het kan dragen en de bus kan inslepen of met een taxi terug rijden. Ons Dinghietje volladen en hopen dat ie niet zinkt terwijl we naar de boot tuffen.
We tellen voor, deze trip, ongeveer tien dagen verse groenten en fruit, hopende dat we binnen de vijf dagen Las Perlas kunnen verlaten + de vijf dagen varen naar Ecuador meegeteld.
Wat vergeten? In de wagen stappen en even naar een Delhaize of Albert Heijn rijden zit er niet in midden op zee. Een drijvend/varend winkeltje zou een leuke oplossing zijn of een helikopter die even een kist met lekkers dropt.
Dus ja, wat vergeten = pech! Creatief zijn is de kunst met wat eerst rijp is of vervalt.
Tussen alle drukte door hebben we culinaire bijeenkomstjes met de Bella Ciao-crew, de overheerlijke koningsmakreel wordt samen verorberd en na een bezoek van maand zwaaien we hun schoonzus, Janny, uit.
Op maandagavond denken we klaar te zijn: water- & dieseltanks zijn gevuld + extra mee in bussen, uitgeklaard bij douane & immigratie, duikfles opgehaald, gasflessen gevuld en de boot volgestouwd met allerlei lekkers. Bij Mega Depot vinden we de reeds gekende (van SXM) heerlijke bubbels, Mount Gay Rum en Belgische biersoorten waaronder Duvel, alles aan een redelijke prijs.
De gasfles zorgt echter voor 'roet in het eten'. Nadat the Captain gaten in de boot heeft geboord en alles netjes heeft afgewerkt om de mooie grote kunststof gasfles te plaatsen en aan te sluiten, wordt de gevulde fles getest op lekkage m.b.v. een sopje van water met afwasmiddel. Belletjes verschijnen aan de kraan! Na enkele toeren verder erin te draaien is deze dicht, maar komen er belletje bovenaan op de tank. De ontspanner wordt erop gedraaid maar kan niet ver genoeg aangedraaid worden. Dit is levensgevaarlijk en dus onbruikbaar! Al die tijd, moeite en geld voor niks!!! Jammer, maar we willen ons huisje niet 'BOEM!' laten zeggen...
De fut is op! Vier dagen stappen, winkel in & winkel uit, bus op & bus af, stappen, taxi, bus, stappen, taxi, stappen, zoeken, heffen, dragen, wegbergen, inventariseren, denken en nog eens tellen en denken,... niet alleen fysiek maar ook mentaal vreet het aan je. Niet meteen the Captain zijn hobby en dan bevinden de supermarkten zich in een gigantisch winkelcentrum of -straat, waardoor er toch nog wél andere zaken lonken.
Ja, ja, ik winkel graag, maar op een rustig tempo en niet voor 6 maanden of meer, op enkele dagen. Zijn we klaar? Hebben we genoeg mee? Who knows?!
Weg, we willen weg van de verleidingen, de winkels, de bewoonde wereld. Nood aan een rustige slaapplek en rust in ons hoofd. Geen lijstjes, geen klusjes, geen niks...
Een sterrenhemel zonder lichtpolutie en stadsgeluiden.
Dinsdagmorgen worden de buskaarten (chipkaart waar je een bedrag op zet, wordt onder de cruisers aan elkaar doorgegeven bij vertrek (2US$ aankoop) nog uitgedeeld via het netje en dan kunnen we anker op.
Tussen de vele geankerde vrachtschepen zoeken we ons een weg naar het zuiden. De skyline van Panama City vervaagt en even later is het enkel nog Zensation op het water. Drijvend hout en stukken boomstammen zwerven om ons heen en worden door de vogels gebruikt als rustplek en een gratis lift. Na twee uur krijgen we gezelschap van de wind en kan de motor uit. Dit wordt gelijk geapprecieerd door ons dolfijnengezelschap. Enige tijd later komt er een tweede groep. Ze zijn met veel, héél veel en ze komen van alle kanten. We horen ze binnen in de boot, door de romp heen, blazen en met elkaar praten. Heerlijk! En alsof dat nog geen beloning genoeg is, horen en zien we twee walvissen blazen en spuiten. Wauw, wat een traktatie!
De vogels komen meegenieten van dit levendige spektakel en spelen met hen mee.
We zijn gelijk weer helemaal ZEN...
