Las Perlas

Vrijdag, 17 -> donderdag, 30 maart '17

De 'Pareleilanden' of 'Las Perlas' of 'Pearl Islands', zoals de plaatselijke bevolking ze noemen, zijn na de 'San Blas' de polpulairste eilandengroep van Panama. Dit archipel, dat ongeveer 230 eilanden bevat, waarvan het overgrote deel onbenoemd en onbewoond is, ligt voor de kust van Panama, nml. in de Golf van Panama en kijkt uit over de Stille Oceaan. De oorsprong van de eilandengroep is vulkanisch en ze zijn begroeid met tropisch regenwoud. De naam 'Pareleilanden' hebben ze te danken aan de jarenlange parelhandel.
Ze staan bekend voor hun mooie natuur en luxe-verblijven. Eerst waren de prachtige eilanden met uitgestrekte zandstranden enkel gereserveerd voor de 'rich & famous', omdat ze ook enkel toegankelijk waren met privé-vliegtuigen & -boten. Maar dezer dagen kan je naar enkele varen met een ferry of vanuit Panama naar toe vliegen.
De twee populairste activiteiten zijn het walvisspotten en relaxen op één van de mooie zandstranden.
Alsook kan je er duiken, snorkelen, vogels spotten, fietsen & hiken (op Isla Del Rey), enz.
Door de ligging aan de Stille Oceaan is het maritieme leven helemaal anders als aan de Caraïbische kant. Andere vissoorten leven hier en komen vaak in grotere getallen voor. Dankzij deze overvloed van leven komt hier het grootste zoogdier ter wereld jaarlijks zijn jongen zeugen en voederen. Deze gigant is beter bekend als de walvis. De wateren rond de Pareleilanden zijn uniek in heel de wereld omdat ze zowel walvissen van het Noordelijke en Zuidelijke halfrond aantrekken die elkaar afwisselen. Hierdoor kan je het hele jaar door 'walvisspotten' op de Pareleilanden, dit kan op geen andere plek ter wereld!
Naast de grootste van de zee, komen hier ook de bekendste zoogdieren veelvuldig voor, nml. de dolfijnen.

Nou, dat klinkt allemaal véél belovend. We will see!

Eerste stop:
Het meest ontwikkelde eiland in de archipel is 'Isla Contadora', dat bekend werd in 1979 doordat Shah van Perzië, na zijn vlucht uit Iran, hier een tijdje in ballingschap leefde. Dit dreef de rijkere der aarde naar deze beeldschone plek nabij Panama.

Nou tot deze laatste horen we niet, maar we zijn hier toch maar lekker met ons eigen drijvend huisje.
Ons anker heeft zich nog maar net ingegraven of Yemaya roept Bella Ciao & Zensation op. Ze komen nu de baai ingevaren en voor hen zwemt een walvis! Waaaaaaat... en ja hoor van ver zien we het water uit zijn luchtgat de lucht inspuiten 🐳 en meters meegevoerd worden door de wind. Hij of zij komt dichterbij en gaat diep de baai in... O N GE L O O F L I J K!!! Van zo dichtbij hebben we dit dier 🐋 nog niet in de vrije natuur waargenomen. Wat een ontvangst!!!
Onze lievelingsdieren, de dolfijnen, komen zich ook nog even laten zien. En dan is er nog de vogelshow die door verschillende vogelsoorten gegeven wordt in grote getalen en een lust is voor het oog.
Nou, ze hebben in de pilot niet overdreven... dit beloofd voor ons verblijf in dit archipel!

En zo liggen we hier te chillen, alhoewel chillen... het is hier al meer werk- & naaiatelier geweest, maar met resultaat. De preekstoel is ook weer bijna volledig rechtgebogen, tot de houten hulpstukken braken, maar als je het niet weet zie je het niet. De rolletjes die gebroken waren aan de zeereling zijn ook ondertussen vervangen.
Recepten worden onderling uitgewisseld, uitgeprobeerd (Brood van maïsbloem, appelcake (zonder melk), empanadas (met eigengemaakt deeg), bolo's (brood met zoete aardappel, specialiteit van Madeira & Porto Santo)) en een drie-gangen afscheidsmenu wordt in elkaar gebokst.
Yemaya zwaaien we na enkele dagen, na een geslaagd afscheidsdiner, uit met een oud opgelapt tweedehands voorzeil, waaraan twee dagen herstellingen en aanpassingen aan plaatsvonden in het naaiatelier Bella Ciao.
De dinghywielen zijn weer opgedoken van ergens onderin. De steunen hingen namelijk nog op de oude Zodiak. Voor hun nieuwe thuisbasis krijgen ze extra mooie zelfgemaakte houten steunblokjes en onderhoud dat véél vakkundigheid vraagt van de bandenboer om weer te draaien, resultaat: ganse dag werk! Laat het getij maar komen, we kunnen weer het strand op- en afrollen met ons bijbootje, zonder al te veel sleur- en tilwerk.
Bakskisten en garage worden herschikt en inventaris aangepast.
Voor de gasfles met Venezolaanse aansluiting, vinden we na bijna een zoektocht van meer dan een half jaar, eindelijk een oude gasfles met een Amerikaanse aansluiting! De winkeleigenaar snapt niet goed wat we willen. Met hand en tand wordt het duidelijk gemaakt. En... we krijgen ze gratis en voor niks mee! Maar dan begint het pas. Hoe krijg je die er af? Zit er nog gas in? En ook de andere (Venezolaanse) afsluiting moet eraf en deze moet er dán weer inpassen... en dan heb je juist dat materiaal niet bij dat je nodig hebt. Gelukkig heeft Frits, de ex-botenbouwer, héél wat uit zijn atelier mee. Met een tap wordt de draad aangepast, op het einde nog wat extra afgevijld zodat de flotter er mee in kan, et voilà: ook dit kunnen we afvinken 👍🏼 Had the Captain graag met een 'Chipmunk'-stemmetje horen praten, maar de gas was eruit 🗣🤣
Nu nog ergens de fles laten vullen en een ontspanner/drukregelaar vinden die erop past en dan kan er extra gekokkereld worden 😜 Alweer een werkdag voorbij... 
Bij doodtij wordt dan ook dagelijks een stukje van het onderderwaterschip schoongemaakt. De aangroei van pokken en groene slijm is een welgekende frustratie en probleem bij alle boten en onder de cruisers...
Het water is en voelt hier enkele graden kouder dan aan de Caraïbische kant en het is niet zo helder...
Tussendoor gaan we het eiland van naderbij bekijken.
Vliegveld 'Aero Perlas' heeft een landingsbaan ter grote (of beter gezegd: ter kleine) van de ene naar de andere kant van het eiland. Tijdig stoppen en opstijgen is hier een must 🛫🛬
Over de egale geasfalteerde wegen zien we voornamelijk golfcarts en quads als transportmiddel rijden. We wandelen op en neer over deze wegen langs de prachtige villa's/vakantiewoningskes en bewonderen de andere kant van het eiland. Hotels/hostels, restaurants/bars en winkeltjes passeren we onderweg. Toch zien we ook de andere kant van de façade: véél leegstaande en verkrotte gebouwen. Vooral locals komen we tegen, waar zijn die rijke eigenaars? Of vakantiegangers?

En zo vullen we de dagen. Nu gaan we op zoek nr mooie snorkelplekken en helder water...

Toch is het niet altijd even 'chilled'... Wanneer een boot te dichtbij ons ankert, worden de fenders/stootkussens uitgehangen... The Captain wil onze dame met alle macht beschermen voor een tweede aanvaring! De schrik zit erin!!! Het is geen zicht: Zensation vol fenders op een idyllische plek... niet zo fotogeniek 🤔

Tweede stop:
'Isla Chapera & Isla Mogo Mogo'

Tussen deze twee onbewoonde eilanden (uitgezonderd een gebouw van de 'aeronaval' (politie)) is het rustig liggen. De stranden om ons heen zijn mooi, het water...niet helder 😏

Derde stop:
'Isla Casaya', een vissersdorpje.
De vogels: zeemeeuwen, ibissen, verschillende roofvogels en pelikanen, zijn weer in allerlei soorten van de partij en vlieg-, duik- en vanglessen zorgen voor non-stop kijkplezier. Indrukwekkend om deze diersoort keer op keer in actie te zien. Vooral de tientallen pelikanen stelen de show en donderen telkens weer het water in om even later te slikken terwijl hun keelzak groter wordt: beet!
Vier dolfijnen 🐬 komen jagen en spelen in de baai tussen de boten en rotsen. Uren aan een stuk laten ze zich zien, dan weer ver, dan weer dichterbij. Met de bijboot proberen we hen te volgen, maar zij zijn de winnaar van het spel en misleiden ons telkens weer om aan een andere kant weer op te duiken 😉 Wat zijn ze toch slim!
In het dorpje maken we een wandeling en bezoeken we de andere kant van het eiland waar we pijlstaartroggen net onder de waterlijn zien glijden.
Een open grasveld doet om de paar dagen dienst als vliegveld voor de bevoorrading van de bewoners.
Op de grond liggen de afgevallen mooie bloemen met de vrucht van cashewnoten. Nou, dat vinden we wél lekker en al snel hebben we zakje vol. Even eerst online opzoeken hoe we ze precies moeten openen, want binnenin zit een bijtend sapje.
De mannen zijn al een heel stuk verder en Reinhilde en ik zoeken ons een kortere weg door de mangroven en de zachte modderige ondergrond. De dichtbegroeide struiken maken het ons niet makkelijk en terwijl ik vooroverbuig om er tussendoor te kruipen en mijn schoudertasje bijna de grond raakt, flitst de filmscène uit 'Crocodile Dundy' aan me voorbij... wetende dat op sommige eilanden krokodillen zitten en mangroven een favoriete habitat is van deze sluipende gevaren... We kijken elkaar aan, zeggen niks over krokodillen, maar besluiten wél dat we hier niet doorgeraken en beter een andere weg nemen.
Pas als we weer in het dorp zijn, bij de mannen, zeggen we wat we beide dachten '🐊'!
De locals zijn vriendelijk en bieden ons noch vis, noch parels aan...

Vierde stop:
'Isla Espiritu Santo'
Om ons heen verschillende eilanden en ondieptes. Met ons Dinghietje en de vislijn er achteraan om te trolen, trekken we erop uit.
Kleine babyschildpadjes en gestippelde egelvisjes duiken snel weer met hun kopjes onder water wanneer we voorbij varen. Roggen zweven rustig langs ons heen en vogels jagen op opspringende scholen visjes. Daar moeten we zijn!
Maar het mag niet zijn. De haak blijft ergens achterhaken en is verdwenen. Geen verse vis 😕 Dan maar eentje uit het vriezertje...

Vijfde stop:
'Isla Cañas'
Over het eiland bevind zich het dorp, dat op het grotere eiland 'Isla del Rey' gelegen is. In de mooie baai liggen tientallen vissersbootjes. In hun hangmatten liggen de vissers te luieren en te keuvelen. Na wat navraag kunnen we een gigantische papaya en wat plantana's (bakbanen) scoren uit één van de tuintjes, of zeg maar: mega tuin, zo groot als het eiland. Want ze zijn zo dichtbegroeid en nog vruchtbaar ook. Maar ook hier wordt er ons noch vis, noch andere dingen aangeboden...

Zesde stop:
'San Miguel'_Isla Del Rey
Het hoofddorp van dit grootste eiland van het archipel.
Hier bevindt zich het hoofdkantoor van de 'aeronoval' van de Pareleilanden. Tussen tientallen vissersboten en dito meerboeien en -lijnen proberen we ons een weg te zoeken naar het strand. De 'aeronoval'-boot komt er ook net aan en we volgen hun waterspoor. De mannen ontvangen ons en maken een praatje. Ze hadden ons ook al op de andere eilanden opgemerkt. Ja, wij hen ook. Ze varen dagelijks even voorbij.
Het dorp is groot en levendig. Uit enkele bars klinkt luide muziek en iedereen zegt vriendelijk dag. Ook nu moeten we zelf even polsen of we wat vers fruit & groenten ergens kunnen kopen, want de kleine winkeltjes hebben enkel blikvoer en frisdrank. Na wat heen en weer geloop achter iemand die iemand anders zoekt, wordt de eigenares in kwestie gevonden en opent haar huisdeur voor ons. In de leefruimte staat een houten rekje met allerlei groenten & fruit. Het aanbod verrast ons: papaya, ananas, watermeloen, bakbananen, aardappelen, wortelen, selder, uien, paprika's. Toppie! Zelf hebben we nog een ruim aanbod op Zensation en beperk ik me tot enkele aardappelen (ja, ja, jullie lezen het goed! The Captain eet dat als eens graag en dus... en... misschien bakt hij nog eens frietjes 🍟 dat lust ik wél 😜). De prijs is niet het goedkoopst, maar betaalbaar. Ja, het leven is hier... anders...

Zevende stop:
'Isla Contadora'
Terug bij het beginpunt. Een wandeling brengt ons naar een andere baai, die achter een rif ligt. Hier ziet het water er helder en uitnodigend uit. Misschien een snorkelspot...
We hebben nog enkele stops/eilanden laten liggen voor binnen een week ofzo, wanneer we langs het archipel passeren onderweg naar Ecuador. Nu even terug richting Panama.

Onze meningen zijn verdeelt: aan de ene kant zijn het mooie eilanden en een prachtig zeilgebied, aan de andere kant zijn we teleurgesteld: ondanks het rijke visleven hier, zelf geen vis kunnen vangen en niet kunnen snorkelen... Hebben we de verkeerde plekken gekozen? Volgens een andere cruiser is er op dit moment een onderstroom die ervoor zorgt dat het water troebel is.
Wat ons verbaast is dat geen enkele visser of local komt bedelen of een visje of wat anders probeert te verkopen. Mogen ze dit niet of hebben ze het geld niet nodig? Het geeft ons een fijn gevoel, niemand te moeten afschudden of uit medelijden toch maar iets kopen.
Het weer ankeren en liggen op getijdenwater levert weer interessante landschapsveranderingen op en goed rekenen en bekijken welke plek we kunnen kiezen. Blijft indrukwekkend om plots bij laag water omsingeld te zijn door zandvlakte en rotsen.

Zo, daar gaan we, 6u, de zon komt op, alsook het anker. Terug richting de bewoonde wereld.
Bij het opendraaien van het grootzeil merkt Geert een scheurtje. Het zeil heeft aan het onderlijk enkele scheurtjes! Pfff, nu dat weer. Al weken zoeken we een geschikt windstil moment om het grootziel eraf te halen en te vervangen door het oude. Nu moet het echt gebeuren. Zodat dit kan gerepareerd worden. Maar waar? Dat zoeken we later uit... Nu varen. Met een zacht windje en een plat zeetje is het rustig en aangenaam.
Tijd en ruimte om een appelcake te bakken. Terwijl de ingrediënten en het deeg bereid worden, wordt er bovendeks een walvis gespot. Vooral het geluid van zijn geblaas trekt telkens de aandacht. Hij is te ver weg en de lucht te ijl, waardoor het zicht jammergenoeg niet ver rijkt.
Terwijl de cake in de oven staat, drijven tientallen pijlstaartroggen voorbij, net onder het wateroppervlak zien we hun grote contouren, veel beweging zit er niet in. Zouden ze slapen? Dolfijnen krommen hun lijfje boven het water en dan... beet!
Net op het delicate moment dat de appelcake in de oven nauwlettend in de gaten gehouden moet worden...
Een mooie vis van 60cm lang halen we met gemak binnen. Maar wat is het? Daar zullen we even moeten naar 'googlen'. De huid laat een vettige laag achter op de teak vloer in de kuip. De vis wringt zijn kop door het gat in ons schepnet en maakt het groter tot ie er kan uitspartelen. Met man en macht probeer ik hem in het net te houden, terwijl hij voor zijn vrijheid vecht en rondspartelt in de kuip.
De verlengstok van het visnet staat achter me, ik heb het druk met de vangst in bedwang te houden, ik raak de stok en duw hem per ongeluk overboord 😱 O, neen, snel in achteruit om hem te redden, maar... te laat! Hij is zijn zwemdiploma vergeten te halen... Tja, stom en onhandig, te veel met allerlei dingen tegelijk bezig. Ach ja, we hebben een 'koningsmakreel' (volgens online bronnen, een gewone of Chinese, dat is niet helemaal duidelijk) en een lekkere á point gebakken appelcake.
Van de week zullen we op nieuwe visnet-jacht gaan in Panama, om de volgende vangsten aan boord te krijgen 😉

Na meer dan acht uur bereiken we 'Isla Taboga', dat 7NM voor de kust van Panama ligt. Dagelijks komen dagjesmensen met de ferry vanaf 'La Playita' naar dit eiland. Een dagje zonnebaden op het strand dat bij laag water het grote en het kleine eiland met elkaar verbindt. De ligbedden en kleurrijke parasols steken af op het okergele zand.
Op het eiland worden we overspoeld door talrijke bloemenpracht. De locals noemen het dan ook niet voor niets het 'bloemeneiland'. Langs de baai wordt druk gewerkt om het plaatsje op te leuken door een likje verf. Wat er in het water drijft is om te huilen... zoveel afval en stukken hout/boomstammen. Dit was ook het geval in de baaien van de dorpjes van de Pareleilanden. Het blijft een groot probleem de afvalverwerking!

Na een wandeling over het eiland, gaan we de volgende middag anker op. Of toch niet?! Het anker zit muurvast en we kunnen geen meter binnenhalen. Wat is dit? Waar zitten we aan vast. Enkele rondjes draaien helpt niet. Is dit vrijdag de 13de? Daarstraks wilde de buitenboordmotor van ons Dinghietje niet starten en nu dit...
Frits trekt zijn duikspullen aan en duikt onder water. De ankerketting zit drie keer rond een overblijfsel van een meerboei gedraaid 🤔 Al snel heeft Frits ons bevrijd en kunnen we alles binnenhalen... oef! Bedankt Bella Ciao-crew, jullie zijn onze redders 👼🏼 van de dag: eerst een sleepje voor de bijboot en nu de ankerketting. Hopelijk stopt het hier vandaag.
Op voorzeil dobberen we door het mijnenveld van geankerde vrachtschepen. Best spannend, zeker wanneer we door de stroming dichter naar één van de boegen worden gezet... of er eentje op ons blaast dat ie gaat vertrekken, hier en daar maar even de motor aanzetten en een dotje gas geven.
Heelhuids arriveren we terug op de ankerplek 'La Playita_Amador'_Panama.