Dag 1: Las Perlas - Ecuador, Bahía De Caráquez

Donderdag, 6 -> vrijdag, 7 april '17, 13u LT

Vertrek 13u: Vamos!
Adiós Panama & Las Perlas. Ecuador here we come.
Tussen de eilanden vangen we hier en daar nog een WiFi-signaal op, net als enkele weken terug. Hiermee kunnen we, terwijl we de archipel van de Pareleilanden uitzeilen, familie & vrienden via Whatsapp & mail op de hoogte brengen van ons vervroegde vertrek. We hebben 560 zeemijlen (NM) voor de boeg en denken er vier tot vijf dagen over te varen. Blog zal gemaild worden via satelliettelefoon naar onze 'Blogmaster' Gunter, die de schrijfsels op de blog post. Alvast bedankt G x
Vissers zwaaien ons uit terwijl ze hun visnetten uitzetten.
Om de hoek van de eilanden zakt de wind in. De spinnaker wordt met de slurf de mast ingetrokken, de wind blaast hem op tot een grote ballon die ons lekker verder neemt. We gaan lekker zo op golven van minder dan één meter.
Plots liggen we stil, een stop en dan weer verder... zoals je een zandbank raakt. Is het een zandbank? Het is hier meer dan 50m diep! Een slapende walvis? We zien niks, ook geen walvis. Misschien is hij zo erg geschrokken dat hij dieper is gedoken. Snel even onder de vloer checken: geen water in de bilge. Oef, alle stukken zijn nog heel! Hopelijk bij het dier ook met ons schampschot! Toch wél schrikken... Pfff... je leest er over en het is de angst van alle zeilers en je kan die dieren niet zien, die net onder de waterlijn liggen te soezen.
Dolfijnen zorgen voor afleiding. Het zijn er véél, héél héél veel, ze komen van overal en omsingelen ons. Ze blijven komen bijna twee uur lang. Ze spelen aan de boeg en krijgen er niet genoeg van en wij ook niet! De camera maakt overuren. De grote lens staat op: verkeerde keuze! Even wisselen. Ik zet me op de punt en mijn voeten bengelen boven de vrolijke tuimelaars. Ze spatten mijn voeten onder met hun gespat en fonteintjes uit hun blaaspijp. Ze kirren er hevig op los terwijl ze met me praten. Wat maken ze een mens toch blij. The Captain & ik genieten samen van hun aanwezigheid en spektakel. Toch wil ik ook die ene juiste shot. Je weet wél, zo'n mooie foto van een tuimelende opspringende dolfijn in het avondrood van de ondergaande zon. Er doet er één ontzettend zijn best, maar is het gelukt? Ligt hij vast op de gevoelige plaat?
De zon gaat onder en de spinnaker wordt opgeborgen, de tuimelaartjes kijken nieuwsgierig toe hoe the Captain dit snel en efficiënt doet en ze proberen hem vooraan op het dek af te leiden met hun kunstjes.
De maan staat al te wachten om de wacht van de zon over te nemen.
Het voorzeil gaat naar de ene kant, wordt uitgeboomd en het grootzeil naar de andere kant, zo zijn de zeilen uitgevlinderd en kunnen we de avond en nacht tegemoet.
Na het eten begint het wachtlopen. Drie uur op en drie uur af.
De nacht is helder en de halve maan geeft al veel licht. De belletjes achteraan de boot die het roer van de windvaan maakt zorgen voor een lichtspektakel met sterretjes door de lichtgevende algen. Ook de schuimende golven geven licht.
Een zwarte schaduw fladdert om de boot. Een vogel probeert een rustplek te zoeken, maar de landing mislukt telkens weer... géén lift voor hem!
Tijdens mijn wacht, neemt de wind verder toe en komen we op aanvaringskoers met een tanker. Ja, zo midden op zee, niet te geloven, heeft die niet genoeg plaats of slaapt ie! Golven worden groter en komen dwars in. Selfie (hydrovane) kan het niet meer aan. Dan maar Geert wekken en gijpen (zeilen aan de andere kant zetten). Voorzeil indraaien, spi-boom verzetten, voorzeil weer uitrollen. George (automatische stuurautomaat) neemt het even over van Selfie.
Enkele uren voor zonsopkomst is de maan reeds gaan slapen, enkele sterren zorgen voor schitteringen tegen de donkere hemel. Al voor 6u is het licht en komt de zon op.
Wissel van wacht en weer gijpen. Ik voel me niet zo lekker, moet ik weer even inslingeren?
The Captain hangt een nieuw kunstaas aan de vislijn en rolt de lijn af...

Afklokken dag 1: 24u
Afgelegde afstand: 155NM log; GPS SOG(met stroming): 166NM
Gemiddelde snelheid: 6,9Kn