Zondag, 23 & maandag, 24 maart '17
Een privé-chauffeur brengt ons met acht personen naar de gelijknamige plaats en vulkaan (de) Quilotoa.
De Quilotoa (bij Latacunga) is een 3 km wijde calderavulkaan (uitleg zie hier onder) met een meer. Het kratermeer is 800 jaar geleden ontstaan. Het water is wat blauw-groenig door de mineralen. De rand van de krater is op 3845 meter hoogte. Hoe diep het meer is is een '?'. Volgens de bevolking is ze 'bodemloos/oneindig'!' Volgens onderzoeken is het 250 meter diep.
De Quilotoa Loop is een wandeling door de omgeving van een dag of 3 met als hoogtepunt een bezoek aan het kratermeer. Maar je kan ook rond de krater wandelen wat ongeveer zes uur duurt!
Na vier uur bereiken we het stadje 'Quilotoa'. In de regen werpen we de eerste blik op dit sprookjesachtige verschijnsel. Hagel doet de kleuren van het water veranderen en jaagt ons het hostel in, dat zich tegenover het kratermeer bevind, lekker praktisch. Een tas overheerlijke 'Canalazo', een warme kaneeldrank met passievrucht, warmt ons weer op.
Even later is het weer droog en net voor zonsondergang werpen nog even een blik op het meer.
Met ons gezelschap tafelen we in het hostel en maken véél plezier tijdens het spelen van een kaartspel. De (slaap)kamers worden warm gestookt met houtkachels, die geen overbodige luxe zijn met deze koude temperaturen.
De volgende ochtend staan we al vroeg op de kraterrand. De eerste zonnestralen dringen door het wolkendek heen en verlichtten langzaam het landschap.
De 'coca'-thee bij het ontbijt ( danke Petra & Denis) geeft ons het gevoel klaar te zijn om de hoogte aan te kunnen en het kratermeer verder te ontdekken.
Wat een geluk hebben we vandaag! De wolken maken plaats voor een blauwe hemel en als we aan de rand van dit immense kratermeer staan, drijft er enkel af en toe nog een wolkje voorbij! Wat voelen we ons bevoorrecht om op deze plek te staan en te kunnen genieten van de pracht van moeder natuur!
De doorsnede van de krater is 3km en past niet in mijn lens, dan maar een panorama proberen. Foto's vertellen altijd maar een half verhaal, maar echt op dit randje staan maakt nietig...
Op de achtergrond prikken de besneeuwde toppen van de 'Cotopaxi' en de 'Lliniza Sur' vulkanen gaten in de blauwe lucht.
Door de lichtval verandert de kleur voortdurend. Na tientallen foto’s te hebben gemaakt vanaf de rand, daalden wij af naar het meer. Er staat een ijzige wind en achter de kraterwand zijn we hier tegen beschermd en worden we verwarmd door de zonnestralen. Wie naar beneden gaat, moet ook weer omhoog en dat kan weleens pittig zijn. En dat ondervinden we 'aan den lijve'! Naar beneden gaan is een makkie, we houden het op een klein stukje, want de weg terug duurt minstens twee keer zo lang 😰
Beneden kan je kanovaren en aan het koude water voelen. Voor de pijnlijke spieren en uitgeputte lichamen zijn er muilezels beschikbaar om je weer naar boven te voeren.
Weer boven op de kraterrand krijgen we niet genoeg van dit magische verschijnsel, maar de volgende bestemming roept...
Hier scheiden onze wegen met Petra & Denis die naar de Galapagoseilanden vliegen.
Uitleg:
Een calderavulkaan is een oudere vulkaan met aan de bovenkant een grote brede krater. Deze krater is ontstaan doordat een deel van de vulkaan in de magmakamer is gestort, die na een vulkaanuitbarsting is leeggestroomd. Vaak vormt zich in de krater van een calderavulkaan een kratermeer. Het water in een kratermeer kan allerlei kleuren aannemen, als gevolg van elementen die uit het vulkanische gesteente opgelost worden.
Nog meer info over de verschillende vulkaansoorten kan je op deze link vinden:
http://www.vulkanisme.nl/soorten-vulkanen.php
