Dinsdag, 29 mei - zaterdag, 2 juni ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)
Tijd om ff uit te rusten na ‘t vertrek van onze vrienden, zit er niet meteen in... De laatste tijd ontladen de batterijen veel te snel. Vorig jaar hadden we hetzelfde probleem, toen hebben we het kunnen oplossen door een extra batterij (gekregen van SY Calagorm) te plaatsen. Nog zes maanden wachten tot we in Nieuw Zeeland arriveren en het risico lopen dat ze het onderweg begeven, waardoor de stuurautomaat & koelkast het niet meer doet en we de resterende mijlen met de hand moeten sturen & etenswaren niet gekoeld kunnen worden... dat risico nemen we liever niet.
En dus, heeft the Captain meteen bij aankomst in Taina drie nieuwe AGM-batterijen geregeld, deze kunnen we zaterdagvoormiddag installeren aan het technisch dok. De goedkopere zijn te groot voor de ruimte die we hebben en opnieuw de ruimte verbouwen (reeds voor vertrek in BE gedaan!) om de grotere & goedkopere te plaatsen, is geen optie.
En... de kogel is door de kerk: Zensation gaat toch uit water! En zelfs héél binnenkort: een ‘Last Minute’ plekje ⏱ (meer info volgt in de komende blogs).
Praktisch dat we een huurwagen hebben voor enkele dagen, zo kunnen we naar de watersportwinkels in ‘Papeete’ stad rijden en al het nodig schuur- & schildersmateriaal, primer & anti-fouling aankopen. We koppelen deze noodzakelijke boodschappen aan leuke uitstapjes en kuieren voor de laatste keren rond in de hoofdstad. Alle winkeltjes & de marktkraampjes worden nogmaals voor de laatste keer uitgebreid bezocht. ‘s Avonds hebben we enkele rendez-vous met heel wat cruisers van allerlei nationaliteiten, waaronder ook onze Nederlands vrienden (SY Acapella & Jonas) & met een locale vriendin, Rosalyne.
Op de ankerplaats spookt het... boten draaien allen een andere kant uit en Zensation zou dan bijna tegen een andere boot aanliggen, dit gebeurt telkens als we niet aan boord zijn 🤔. Als we er zijn, lijkt iedereen ver & veilig genoeg van elkaar te liggen. Heel raar! De Franse buurman komt ons vragen om te verhuizen. Hij zou aan een meerboei liggen in de ankerzone, wat wettelijk niet mag, maar hij heeft er zijn eigen verhaal over 😳. We zien naast ons een kleine gele boei, maar is dat de meerboei? Zijn boot ligt héél wat meters achter ons, dus dat kan niet of wél? Uiteindelijk komt de ‘aap uit de mouw’: hij ligt met een 30m lang touw aan de moering zodat hij zou draaien zoals de geankerde boten (bij een moering steek je normaal je landvast doorheen en lig je kort bij de boei, waardoor de draaicirkel korter & anders is dan op meters ankerketting). Het is hier gemiddeld 15m diep, dus iedereen legt hier gemiddeld 45m ketting uit (diepte min. x3, x4 is beter.)). Nou, dat hij dan maar wat meters lijn binnenhaald! Vrijdagavond, net voor zonsondergang, komt ie weer zeuren... the Captain heeft het gehad, gaat niet in discussie en haalt anker op! Waar vinden we nog een plaats net voor’t donker en morgenvroeg moeten we toch naar het technisch dok?! We droppen even verderop weer het anker, en liggen te dicht bij de vaargeul, maar het is slechts voor de nacht. De volgende ochtend krijgen we reeds vroeg bezoek van een pilot-boot, die vraagt om te verhuizen, omdat er een groot schip gaat langskomen! Via VHF roepen we Marina Taina op met de vraag of we reeds naar het technisch dok mogen komen, maar deze is nog niet vrij. Dus weer anker op ⚓️! Nou, zoals jullie reeds weten is het een hele inspanning om al die meters ankerketting telkens te verdelen in de ankerbak tijdens het binnenhalen... met z’n twee gaat dit makkelijker, maar die derde persoon & helpende hand hebben we jammergenoeg niet meer aan boord... We varen enkele meters naar voor en laten het anker weer zakken, zo, we liggen weer.
Ik ga nog even wat verse etenswaren kopen bij Carrefour en tegen dat ik weer in de Marina aankom, zie ik the Captain met Zensation binnenvaren. Dat is timing!
Hij meert af aan het technisch dok. Met een katrolsysteem dat hij bedacht & gemaakt heeft, proberen we om de 60kg zware grote batterijen uit & in de kajuit & boot te krijgen. Het touw loopt om de tafelbeugel heen, bij de eerste batterij gaat het reeds mis... ik hoor de beugel aan de tafel rukken en plooien, maar the Captain wil doorgaan, 60kg moet die beugel toch makkelijk aankunnen! Knak!!! Niet dus... de beugel breekt van de tafel 😱! Oeps, een andere weg zoeken. De eerste twee batterijen staan m.b.v. het katrolsysteem en de elektrische lier aan dek. Nu de laatste batterij nog afkoppelen en deze manueel naar boven winchen, met de winchhendel en al mijn kracht die ik heb probeer ik de hendel rond te krijgen! The Captain heeft zijn rug reeds geforceerd met de batterijen uit de ruimte onder het bed in de achterkajuit te tillen 😬.
De oude batterijen gaan van boord en de nieuwe worden aan boord gehesen. De eerste twee worden meteen geïnstalleerd en aangesloten, daarna kan de laatste weer op de elektrische wijze gewinched worden. Drie nieuwe batterijen gaan ons van de nodige elektriciteit voorzien 🔋🔌. Nog snel even de watertank bijvullen. Rosalyne is ons tijdens de werkzaamheden nog even morele steun komen bieden. Er liggen reeds boten te wachten om het dok te gebruiken. We nemen afscheid en verlaten het technisch dok.
Voor de ‘Taapuna’ pas gaan we nog even voor anker. Zo hebben we rustig de tijd om de bijboot af te tuigen, de kajuit- & vloerpanelen weer vast te schroeven en alles zeevast op te bergen. Even uitblazen en ons late ontbijt/vroege lunch nuttigen, terwijl we de laatste blikken op Tahiti werpen.
Het is zaterdag, 2 juni ‘18. Exact een jaar geleden kwamen we toe in Frans Polynesië, in Gambier. We beseffen dat het voorlopig de laatste keer is dat we in Tahiti zijn, het is moeilijk om dit eiland los te laten, omdat hiermee ook het afscheid van Frans Polynesië nadert... nog enkele weken gaan we in deze eilanden groep vertoeven voor we verder west varen.
Tahiti is de plek waar je alles kan krijgen en waar je heel wat boten & hun crew weer treft, die je gaande weg in de verschillende archipels hebt leren kennen. Het afscheid valt zwaar, sommige zien we wél weer in Nieuw Zeeland of ergens onderweg, de ene neemt de zuidelijke route, de andere de noordelijke. Zelf weten we het nog niet, we kunnen niet kiezen, alles zien & de beide routes doen is niet mogelijk, maar we willen wél zo veel mogelijk zien & doen... Hier gaan we nog wat over opzoeken & lezen de komende dagen.
Maar nu eerst anker op, want we zitten met een tijdsdruk. Maandagmorgen, 4 juni worden we in Raiatea verwacht. We trotseren nog een regenbui & windstoten en dan verlaten we de lagoon van Tahiti.
De ‘Taapuna’ pas ligt er weer rustiger bij, maar de surfgolven aan het rif zijn nog hoog. Goed voor de surfers die deelnemen aan de wedstrijd die plaats vindt en heel wat supporters op kleine bootjes met zich meebrengt 🏄🏽♀️🏄🏽♂️🚤.
Au revoir Tahiti 👋🏽
