Ik wordt wakker van motoren en stemmen. Het is nog donker en ik steek even mijn hoofd buiten en zie vissersbootjes om ons heen liggen in de mist... Het is nog vroeg en ik kruip terug onder de lakens.
Enkele uren later, schijnt de zon binnen en horen we nog steeds stemmen. De mist is verdwenen en er liggen wél achtentwintig vissersboten om ons heen. Ze gooien een soort metalen schepnet met verlengde soepele stokken het water in en ze shaken, schrapen, trekken en duwen op de bodem ermee en halen dan het net weer op. We kunnen niet zien wat ze vangen, maar we denken schelpdieren: messen en vongolé-schelpen.
Na het ontbijt halen we het anker op. De wind laat het afweten en op motor zetten we koers naar de volgende Ría. Wanneer we de Ría de Muros uitkomen, komt er terug mist opzetten en zit alles toe. We zetten de radar op en zo kunnen we de andere boten zien. We komen al snel een kleine vissersboot tegen zonder radarreflector. Gelukkig hebben we elkaar tijdig gezien en wijken beide uit. Het is creepy, we zien echt niks rondom ons heen, de mist is dik en toch voelen we de zon warmte geven. We zetten onze twee paar ogen op scherp voor boten zonder radarreflector en de vlekken die we wél op radar zien. Er nadert ons een vlek en het is een grote vissersboot. De vissers doen teken dat we moeten terugkeren: ze zijn netten aan het uitzetten voor ons Zensation! Hoe diep is het hier? Hoe lang duurt er alvorens zo'n net onder de 2M zakt? We draaien even terug en ik zet me vooraan op de preekstoel. Mijn hart gaat te keer...dit kunnen we nu zeker missen...een visnet in de schroef! Ik zie niks van net en langzaam varen we door...het gaat goed, we zullen het net nu wél voorbij zijn...
De mist blijft rondom ons hangen en we blijven alert, wat enorm véél concentratie vergt en vermoeiend is. Voor ons vaart Ikiro en we zien hen door de mist heen af en toe verschijnen. We draaien de Ría de Arosa en na bijna vier uur in de mist te hebben gevaren, komen we in een helder blauwe lucht en schijnt de zon volop. Oef..het zicht is weer goed en we hebben het gehaald. Toch wél beangstigend zo in de mist varen, in het donker hebben we het idee meer te kunnen zien.
We droppen het anker in de baai van Santa Uxía de Ribeira. We lunchen en bekomen alle vier eerst voor we met de dinghy aan land gaan. Het is hier een grote stad, met een groot strand. Na het aanvoeren van proviand, varen we naar het strandje. The Captain is wat hevig bij de 'wet-landing' en verrekt een spier in zijn kuit. Een drankje in de beach-bar, met zicht op onze dames, verzacht een beetje de pijn. Voor het slapen gaan krijgt hij er een nog een wonderzalfje opgesmeerd ;-)
We hebben hier weer een mooi ligplaatsje voor de nacht.
