Donderdag, 19 mei '16
Alweer een feestdag vandaag: onze negende huwelijksverjaardag. 'Hoe kan dat nou? Jullie hadden onlangs toch jullie huwelijksverjaardag?!', horen we jullie zich afvragen. Tja, we feesten graag of is het om ons geheugen te trainen op data? Zo hebben we tien dagen nadat we 'Yes I do' zeiden in Mauritius, dit nog eens overgedaan in het Vlaams met familie en vrienden in het stadhuis van Lier ;-) hi, hi, hi,...leuk zo'n huwelijk gespreid over enkele weken...zo blijf je lekker in de 'Honeymoon-bubble', zelfs nu nog :-* <3
Vandaag vieren we dit met een klim naar het ruïne van Fort Barrington uit tijd van Lord Nelson. Na een makkelijke natte landing en de dinghy verder op het strand te hebben gezeuld en vastgemaakt aan een palmboom. Wandelen we het strand af. Aan de rand is het water helder en zien we een prachtige oranje zeester. Achter het strand ligt een lagoon en meteen worden onze ogen op een groot bord gericht met het opschrift dat er in 2017 gestart wordt aan de bouw van een hotel met 450 kamers. Bye, bye, vredig strand en baai!
Op de klim worden we getrakteerd op fantastische panoramische uitzichten op St. John's, de zee, de lagoon en de baai en natuurlijk onze eigenste Zensation! De moeite waard, ook al stelt het fort niet zoveel voor.
De afdaling wordt ingezet en enkele locals plonsen ondertussen in het water en hebben de zeester op het strand gelegd...
Aan het andere eind van de baai treffen we verlaten hutjes, ijzeren parapluvormen zonder palmbladeren en een grote bar aan. Op papieren lezen we: 'gesloten voor renovatie' en: 'strandstoel huren US$ 5' en: 'vuilnis afgeven (voor de bootmensen) US$5' en: 'gebruik van toilet US$2'. Twee mensen proberen het tuinpad vrij te houden naar het lelijke grote hotelgebouw dat achter het strand staat en waar rond het vol ligt met kapotte daken, huisjes, speeltuintoestellen en andere rommel. Slechts één houten hutje op het strand is open en fungeert als bar. Na een babbel met de bardame vernemen we dat het hotel nog actief zou zijn...eum, waar zijn de hotelgasten dan? Einde seizoen? Tja, het bestaande hotel zal niet modern genoeg meer zijn en dan zullen ze maar een nieuwke erbij zetten zeker!
Hopelijk laten ze nog enkele van hun 365 mooie stranden onbezoedeld...misschien gaan we dat binnen enkele jaren zelf komen ontdekken.
Met de dinghy gaan we op snorkelpad. Eerst naar de rots in het begin van de baai met groot kleurrijk koraal en duizenden kleine bewoners, waaronder enkele pijlstaartinktvissen...njammie.
Daarna naar het wrak, er steekt iets boven het water en daar naast ligt een zwart-rode boei. Aan een touw met een plastiek fles, die dienst doet als boei, kunnen we ons Dinghietje vastmaken.
Onderwater zwemmen we boven de contouren van het wrak van het schip Andes. Het is een groot schip en wat boven water steekt is een stuk mast, onder water zien we er nog twee liggen. Ondertussen heeft het schip heel wat nieuwe bewoners: koraal en vissen. Wat is het verhaal van het schip en hoe lang ligt het hier al?
De Andes was een houten driemaster die in 1905 met zijn vracht uit Trinidad kwam. Voor St. John's kwam er rook uit één van de holle masten, maar ze mochten de haven van St. John's niet invaren en gingen daarom voor anker in Deep Bay. Daar namen ze een kijkje in de laadruimte en door de zuurstof werd het vuur aangewakkerd en was het schip niet meer te redden! Creepy toch om het onder je te zien liggen...
Het is bijna middag, de zeilen worden gezet en de koers gaat terug naar Englisch Harbour. Onderweg passeren we nog vele baaien met grote resorts aan prachtige stranden en villa's op de heuveltoppen, maar ook nog lege zandstranden...
De laatste mijlen overbruggen we op motor tegen de wind in. Zensation beukt in de golven en grote watersplashen komen over de punt heen langs het dek. De buiskap en bimini houden ons spatvrij ;-)
Slechts twee andere boten liggen in de baai, waaronder de Nederlandse 'Blue Spirit', die we kennen van de vertrekkersdag en Culatra, Portugal.
Als we voor sluitingstijd nog bij de zeilmaker willen geraken, moeten we ons haasten. Net voor de dinghy-steiger passeren we de 'Blue-Spirit'-crew in hun bijboot. We zwaaien en maken vast aan de steiger om meteen naar de zeilmaker te gaan.
De vissers en hun -boten, van afgelopen week, zijn verdwenen...hun vangsten hebben ze mee. De partytenten zijn nog wél aanwezig.
De mooie Engelse gerenoveerde panden uit het heerschap van de Engelse admiraal Lord Horatio Nelson, hebben hier in Nelson's Dockyard allemaal een andere functie gekregen en worden actief gebruikt als: hotel, bar, restaurant, museum, bakker, winkeltjes, zeilmaker, douane, immigratie, havenautoriteiten, havenkantoor, enz... en vormen een dorp op zich, dat populair is en veel bezocht wordt door toeristen. Door het laagseizoen merken we hier niets van.
De zeilmaker is nog open en het zeil is gerepareerd. Of het goed gedaan is, dat zal de toekomst uitwijzen. Ondertussen er is nog steeds géén reactie/mail van Elvstrøm België/Nederland noch naar de zeilmaker, noch naar ons!. Misschien heeft Maxim Van Pelt verlof en krijgen we alsnog wat van hem te horen. We blijven in blijde verwachting en betalen ondertussen de rekening zelf. De teleurstelling in de dure zeilen die na zeven duizend mijl er zo uitzien is al groot genoeg!!! Hopelijk kunnen we ze nog een hele tijd gebruiken, want anders waren ze het geld NIET waard :-(
Met de steekkar brengen we het zeil naar de bijboot en maken het met een slot vast.
Door de grote houten poorten verlaten we Nelson's Dockyard en wandelen we naar de naastgelegen haven en plaats 'Falmouth'. Onderweg passeren we vele zaken die bijna allemaal gesloten zijn. In de haven van Falmouth profiteren we van Happy Hour in de Yachtclub.
Op: 'ons en de zeilen' tjing, tjing, proost...
Weer aan boord genieten we van een home-made diner in de kuip en krijgen we hierbij muzikale begeleiding van een steelband vanop het strand van het resort in de baai ;-)
