Dag 2: Maandag, 17 & dinsdag, 18 juli '17 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE!)
Resultaten na 24u:
Afgelegde afstand: 137NM
Gemiddelde snelheid: 5,7 kn
Knopen wind gemiddeld: 7-12 kn
Positie: 17°34'S 149°37'W
Koers: -
Afstand tot bestemming: 0 NM
Eindtotaal oversteek Frans Polynesië, Tuamotuarchipel, Fakarava - Genootschapseilanden, Tahiti :
Afgelegde afstand: 250 NM
Aantal uren gevaren: 48 u
Gemiddelde snelheid: 5,2 kn
Aantal uren gemotord: ongeveer 1u om de pas door te varen en langs de landingsbaan naar de ankerplaats in Taina.
De hele dag staat ons grote spinnakerzeil bol, de wind shift eindelijk en we varen recht naar onze bestemming. Net voor de zon ondergaat neemt de wind weer toe en wordt de genua weer uitgerold. De nog af te leggen afstand wordt gedeeld door het de gemiddelde snelheid en het aankomstuur is voor zonsopgang. Oei, we gaan te snel. Zeilen worden gereefd, maar onze dame wil niet trager varen, eens ze op gang is... dan maar het grootzeil volledig indraaien en allen op voorzeil, van een lapje ter grootte van een postzegel, haar proberen te vertragen...
Al van ver zien we een grote lichtkoepel: Tahiti. Het ronddraaiend licht van een vuurtoren zien we steeds weer verschijnen. De radar geeft ondersteuning om schepen te spotten. Hoge schaduwen verschijnen aan de horizon en de zon geeft de het gebergte een groene kleur.
Pas bij daglicht zien we Calagorm voor ons. Heel de tijd waren we niet ver van elkaar verwijderd, maar net te ver voor een VHF-gesprek. Om naar de ankerplaats voor de Marina van Taina te varen, moeten we een pas in het koraalrif nemen en langs de luchthaven varen. Hiervoor moeten we telkens toestemming (drie keer) vragen aan de controletoren, om de pas te nemen en het begin & einde van de startbaan. De controlemeester is zeer vriendelijk en spreekt zowel Engels als Frans. Lucky me, kan ik hem met men Frenglich te woord staan. Zo'n vriendelijke stem die ons steeds weer toestemming geeft en vraagt om hem even later weer terug op te roepen. Ondertussen steigen en landen vliegtuigen in alle maten langs ons heen aan de ene kant en aan de andere kant breken de schuimende golven op het rif. Va'a's klein en groot roeien langs ons heen.
De eerste idyllische houten paalbungalows verschijnen en het paradijselijk plaatje is bijna perfect... het water is de spelbreker: vies. Aan het rif is het prachtig appelblauwzeegroen, maar hier zien we allerlei smurrie drijven! Er liggen minstens tweehonderd boten in de ankerbaai, plus een volle Marina en tel daar zoveel toilet- en vuilwaterlozingen bij en dan zie je vanalles drijven, hé. Jammer van het 'picture perfect'!
Tussen de vele boten vinden we nog een plekje voor ons dobberend huisje.
Hier zijn we dan, in Tahiti, de naam alleen al prikkelt de exotische droomverbeelding. Benieuwd hoe het in werkelijkheid is.
P.S.: vondst op het dek: één dode vliegende vis
