Vrijdag, 4 - zaterdag, 19 augustus ‘17(UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(UTC +2u)!
In de 18de Eeuw, was Mo’orea gekend als AIMEHO. De originele naam veranderde door een Grote Priester die een visioen had op een “marae” van een mooie gele hagedis (=MO’OREA in ‘t Tahitiaans).
Naar Moorea, op 16 NM van Papeete, reis je met de snelle ferry in amper 40 minuten. Het kleine zustereiland van Tahiti is het dunst bevolkte eiland (nauwelijks 18.000 inwoners) en nog ongerept. Je kan er een daguitstap naar toe maken, maar om het eiland volledig te verkennen, heb je een paar dagen nodig. Bekend als het paradijselijke Mo’orea, met zijn schitterende lagune en rijkelijk begroeide, spitse bergen.
Volgens een reisgids, beschikt het over enkele van de meest spectaculaire landschappen van de Genootschapseilanden. Vanuit de lucht is het hartvormig, naar mijn mening, door de drie uitstulpingen, lijkt het meer op een stuk koraal.
De oudste en grootste vulkaan van het eiland, Mount Tohiea, 1207m, is in tweeën geblazen door een catastrofale explosie eeuwen geleden, "Shark's (haaien-)tand" is de bijnaam van de gekartelde piek. Een wandeling tot het Belvedère punt (240m) in de buurt van de top biedt bezoekers een adembenemend uitzicht op de omringende bergtoppen, het eiland en schiereilanden met haar twee diepblauwe baaien. De andere bergtoppen zijn: Moua Puta (de berg met een gat) 762m, Tautuapea 769m, Rotui (tussen Opunohu & Cook’s Bay) 899m en de Moua Roa 880m (genoemd Bali Hai naar de Amerikaanse film “South Pacific”).
Het eiland is slechts 16 km (10 mijl) breed van oost naar west en 62km rond. Toch is het gevuld met prachtig woud en watervallen, verborgen pareltjes, witte zandstranden, oude Polynesische tempels (Marea) en kleine dorpjes omringd door kleurrijk bloeiende hibiscus.
Het weer belet ons meteen om deze pareltjes te ontdekken: regen, regen en nog eens regen 🌧🌧🌧
Wolken blijven boven het hoge vulkanische gebergten hangen. De volgende dagen is het afwisselend mooi weer met nu en dan een buitje. Ideaal voor een wandeling, op zoek naar het wandelpad naar de 'drie kokosnootbomen/les trois cocotaire'. Volgens locals is het slechts een wandeling van drie kwartier. Ook al is geen één van ons voorzien voor een echte hike, begeven we ons op onze sandalen & slippers op het wandelpad. De weg wordt steiler en natuurlijker... Na een half uur, zien we een huis, waarvan de bewoner ons verteld dat het nog maar een half uurtje stappen is. Ook als is de weg niet slipper/sandaal-bestendig of is het juist andersom?! 😜 Toch gaan we door.
Maar na bijna een uur, kruisen we andere cruisers. Volgens hen zijn we er nog lang niet en is het zeker nog 3 à 4u! Oeps, hebben we dan de verkeerde weg genomen? Of zij?
Het wordt laat, binnen een kleine twee uur is het donker. We besluiten om te keren en oogsten allerlei lekkers dat we op onze heenweg reeds spotte. En zo kombineren we een strooptocht aan onze wandeling en puilen de rugzakken uit van bak- & gewone bananen, papaya's, broodvrucht & avocado's.
Met een scooter plannen we een trip. Die ochtend zit het weer niet mee en moeten we eerst schuilen alvorens we onze Eilandtour aanvangen. Volgens de verhuurder kan je de slechts 62km in twee uur doen. Nou, dat is de stops & fotomomenten niet bijgerekend! We zoeven langs steile groene dichtbegroeide landschappen, waarvan het binnenland niet bewoonbaar of bruikbaar is. De activiteiten spelen zich af langs de waterkant. Het eiland heeft één ringweg die alle huizen en dorpen/gemeenten met elkaar verbindt. Al slingerend rond het eiland rij je van gemeente & dorpje naar gemeente & dorpje. Elk met een kerk, winkeltje en een gemeentehuis. Opvallend zijn de enorme brievenbussen, die bij veel huizen langs de weg staan. Deze zijn niet voor de krant of de post, maar voor de verse baguettes die de bakker er ’s ochtends instopt 👨🏾🍳🥖 Lekker handig.
Het tempo van het leven hier is aangenaam. Men neemt de tijd om met elkaar de nieuwtjes uit te wisselen en de toestand van het eiland te bespreken. We worden vriendelijk toegezwaaid wanneer we met ons brommertje voorbij tuffen. Even de weg vragen? Geen probleem, men doet uitgebreid moeite om ons de goede kant op te krijgen. Echt fout rijden kun je trouwens niet op zo’n rondweg, de truc is om je bestemming te vinden. Want ook hier zijn naambordjes/wegwijzers de grootste afwezigen 🤔
We komen te weten dat de mooie afgebeelde Polynesische jonge dame op de bierblikjes/-flesjes van het Tahitiaans gebrouwen bekende ‘Hinano’ bier, ondertussen een 80jarige vrouw is die hier op Mo'orea woont. Dat kan je niet zien op de prent, aangezien ze daar eeuwig jong op blijft 😉. Wél benieuwd hoe ze er nu zou uitzien...
Uithangborden met ‘handmade & artisanaal’ pronken boven winkeltjes. Vele kunstenaars & creatievelingen wonen op dit inspirerende eiland. De batik geverfde pareo’s zijn één van de specialiteiten.
Ondanks dat het grijs blijft, houden we het droog. We maken meerdere stops langs de vele bezienswaardigheden en kijken uit op prachtige hotels. Hier is er geen hoteltoren te bespeuren, wel rijen en rijen bungalows op pootjes in het helder turquoise blauwe water. Dit eiland is de ideale huwelijksreisbestemming. Er wordt dan ook heel verliefd gekeken tussen de jonge koppeltjes om ons heen 💖 Hi, hi, hi,...
Prachtige uitzichten glijden aan ons voorbij. We houden even halt bij een archeologische site van een belangrijke religieuze structuur van ‘Afareaitu’ Marae, brengen een bezoek aan een haventje, verschillende baaien, enz... Boven op de belvedère (uitzichtpunt) van 240m krijgen we een panoramisch zicht op de twee baaien: Opunohu & Cook's Bay.
Cook's Bay, is genaamd naar de beroemde James Cook die in 1777, tijdens zijn derde reis in Polynesië er stopte. Het grappige is dat eigenlijk Opunohu Bay de eerste baai was waar hij voor anker ging.
Onze trip eindigt weer in Haapiti.
Onderweg konden we nieuwe weerberichten ophalen: meer wind... de voorspellingen van de wind & -richting zijn niet gunstig voor deze ankerplaats. We besluiten om de volgende dag te verkassen naar Opunohu Baai, slecht een tiental mijl naar het noordwaarts.
Wanneer we de volgende ochtend zien we dat de pas, langswaar we naar buiten moeten, best wild is met hoge golven & deining. Met vier boten varen we beurtelings door de pas en hijsen de zeilen voor een fijne tocht naar de rustigere noordkant met een driesterrenuitzicht op het rif. Het is steeds een allergrootste attractie om de golven te zien breken op deze natuurlijke muren, die ervoor zorgen dat de oceaandeining buiten blijft. Het warme water kabbelt zachtjes tegen de romp van de boot, die rustig achter het rif ligt. De verschillende breedten en grootten van de riffen bepalen de waterdiepte en toveren een onvoorstelbaar kleurenpalet tevoorschijn: van wit tot donkerblauw met alle kleuren azuurblauw die je maar kan verzinnen... Oogverblindend 😍... je kan er naar blijven kijken.
Wanneer we de baai 'Opunohu' binnenvaren trekken de bootjes van walvis- & dolfijnspotters onze aandacht. Weer walvissen: een moeder met haar kalf! Zo dicht bij 🐋🐋
Ze blijven in de baai rondhangen en bootjes varen af & aan met betalende toeristen om hen te bekijken. Ze blijven steeds op een veilige afstand van hen en minderen vaart. Respect voor de dieren. Ooit zagen we dit anders...
Dagelijks volgen we de bootjes en turen door de verrekijker en ja hoor,... daar zijn ze weer!
Ook spinner-dolfijnen 🐬🐬🐬 vertoeven op een dag in de baai en komen zelf het koraalrif voorbij die als obstakel voor de ankerplaats ligt. Tussen de geankerde boten doen ze hun kunstje en zwemmen rustig langs. Dit is genieten! Zoveel leven om ons heen...
Het cruiseschip 'Paul Gaugain' legt zich in de baai en wordt door de dieren gerespecteerd. 's Avonds schrikken we op van een luide knal en nog één! Vuurwerk 🎆🎇 Kleine bootjes, waarvan de vuurpijlen worden afvuurd, liggen voor het cruiseschip. Vanop de eerste rij wonen we het lichtspektakel bij. De knallen klinken oorverdovend achterna als echo's, tussen de hoge gebergten om ons heen. Wat een voorstelling! Dank je wél, 'Paul Gaugain'. Zeg nu nog eens dat een cruiseboot de sfeer verpest! Ze geven ons zomaar dit magnifieke moment cadeau 🎇
Voor één nacht verleggen we ons een mijltje of twee, naar 'Tehaeroa'. Hier liggen we dichter bij de voederplaats van de pijlstaartroggen. Bij elke ankermanoeuver hangen we een lijn met haak aan de ankerketting om de ankerwinch te ontlasten. Daarna wordt de boot in zijn achteruit gezet en even aan de ketting getrokken om het anker in te graven en te checken of we vastliggen. Ook deze keer wordt dit alles uitgevoerd. KNAL... daar gaat de lijn... het touw breekt en springt tegen mijn been 😱 Versleten! Snel wordt er naar de haak gedoken, die op 5m diepte ligt en een nieuwe ontlastingslijn gemaakt. Ondertussen zorgt een koud blikje voor verzachting van de dikke blauwe buil op mijn been...
Tijd voor de echte attractie nu: zwemmen/snorkelen met pijlstaartroggen. Met ons Dinghietje tuffen we nog bijna twee mijl verder naar de plaats: 'Balise'. Er zijn reeds heel wat mensen en bootjes. Rond ons zwemmen pijlstaartroggen en zwartpunthaaien 🦈. Toch begeven we ons tussen hen in het water. Met tonijn & sardienen uit blik voederen we de roggen. Ze komen heel dicht bij, we kunnen ze makkelijk aanraken en voelen hoe fluweel zacht ze zijn. Langs je lichaam zwemmen ze omhoog. Een jonge dame die de roggen voedert, neemt er één vooraan vast en zwemt/rijdt op zijn rug met hem mee... De haaien zwemmen er rustig tussendoor en kijken er naar. Enkel wanneer er wat lekkers op de bodem valt of langs hen zweeft worden ze wat nerveuzer. Zelfs een spartelende zwemmende hond kan hen niet deren... ook wij zelf blijven rustig en genieten van dit moment. Wie had dat gedacht dat we met zoveel haaien om ons heen rustig zouden snorkelen... Dit is één onvergetelijk hoogte punt!!! Voor herhaling vatbaar 👌🏽
De volgende ochtend snorkelen we rond de boot op zoek naar Tiki-beelden 🗿onder water. Daarna helan we weer anker op en droppen het even later weer in Opunohu Bay.
Van hieruit maken we wandelingen en uitstappen, o.a. de Ananasroute die ons langs ananasvelden tot in Cook’s Bay brengt. We brengen een bezoek aan het
Rotui sapjesfabriek. Voor de fabriekstoer zijn we net te laat. Volgens de gids is er deze tijd van ‘t jaar ook weinig productie. Binnen enkele weken start het ananas- & mangoseizoen. Beter dat we eens terugkeren voor maart. De proeverij en winkel zijn wél open en zo worden onze smaakpapillen getrakteerd op meer dan alleen maar een vruchtensapje: likeur, rumpunch, wijn en bubbels lopen langs onze lippen vlot naar binnen 🍹🥂🥃😜
De wandeling terug gaat plots veel vlotter... onder mijn lichaam voel ik elastische beentjes. Hi, hi, hi,...
Bijna dagelijks is onze vaste stek “Lilikoi”, die jachtservice aanbieden zoals: wassen & drogen, scooterverhuur, drinken & eten en natuurlijk: WiFi. In de gezellige tuin met pipowagens & kleurrijke parasols zitten we tussen de palmbomen.
Er is weer een heuse cruisersbevolking aanwezig en al snel worden sundowners met muziek, potlucks e.d. georganiseerd. Voor we het weten, liggen we hier alweer 15 dagen.
Ondertussen kwam het cruisschip ‘Wind Spirit’ (de oude Club Med 1) even buurten en ook het Paul Gaugain cruisschip kwam terug, maar deze keer zonder vuurwerk...
Het mooie Mo’orea met prachtige wateren en waterbewoners heeft ons betoverd 😍
