Vrijdag, 16 - zondag, 18 februari ‘18 (UTC -10u = -11u tijdsverschil met BE(=UTC +1u)!)
Straks begint hier een weekje vakantie voor de schoolkinderen (een weekje later dan in BE). Hier geen carnaval, confetti, maskers of verkleedparade. Met Valentijn was hier ook geen hartje te bespeuren. Net zoals met Kerst & Nieuwjaar, geen commercieel gedoe of peperdure vijfgangenmenu’s met een zalfje van dit of een rozegeurtje van dat. In Tahiti, zou er van dit alles wél wat van te zien zijn. Maar hier gaat leven gewoon zijn gangetje zoals elke andere dag. Het is dan toch ook elke dag ‘liefdekesdag’ en gek doen ‘doen’ we toch dagelijks 😜. Hier leven de mensen toe naar de jaarlijkse ‘Heiva’ feesten (eind juni tot ergens juli (zie blogs van juni/juli ‘17)).
De ankerplaats voor het dorp Rikitea op het hoofdeiland Mangareva, dunt uit... de meeste jachties hebben weer wat proviand ingeslagen en zwerven uit. Net als wij. Eerst nog even diesel aanvullen van onze Noorse vrienden hun drums, hen nog even kortwieken door hun een kapseltje ‘à la Zensation’ aan te meten en dan zijn we er klaar voor.
Anker op, voorzeil uitrollen en... vijf mijl zeilen, een ‘Williammeke’ doen 😜. Slechts voor even, halverwege valt de wind weg en motoren we verder naar het eiland ‘Akamaru’. Véél koraalriffen en koraalbommen hinderen ons om dichtbij het eiland of het dorp te ankeren. Dankzij een screenshot van ‘Google Earth’ navigeren we naar enkele zandplekken tussen het talrijk aanwezige koraal. Een licht blauwe spot in het water duidt op zand. Het doel is om daarin het anker te droppen en te verankeren. Er is weinig wind, dus dat maakt het mikken van het anker en het ankermanoeuver iets makkelijker. Aan de zuidwestkust van ‘Akamaru’ naast het kleine ‘Île Makapu’, dobberen we met uitzicht op een strand.
Wanneer de zon verdwijnt en de avond valt, horen we verscheidene vogelstemmetjes zingen onder de schitterende sterrenhemel ✨.
De volgende dag dinghieën we tussen het bommies-mijnenveld naar het dorp ‘Tokani’, aan de noordkant van het eiland. Hier zouden slechts enkele families sporadisch wonen, op het 1,5 km² eiland met hoogste punt op 246m. Het eerste eiland waar de paters Honoré Laval & François Caret in 1834 in Gambier landen.
Een stuk beschadigde of nooit voltooide betonnen steiger loopt uit in het helder turquoise water. Een aangelegd graspad, afgelijnd met aangeplante plantensoorten, leidt ons naar een schattig wit kerkje met idem torentjes en enkele blauwe accenten, langs enkele mooie woningen met goed onderhouden tuinen. Hier zouden ze groenten telen en uitdelen aan bezoekers. Het is zaterdag en we treffen slechts één oudere man met een kindje. Een praatje is uitgesloten, aangezien hij enkel Mangareva’s spreekt. Jammer... Waar zijn de andere bewoners? Het is zaterdag, misschien zijn ze naar het hoofdeiland of naar een weekendhuisje ergens anders in de archipel. Na een korte wandeling in het pittoreske plekje tussen de overhellende takken vol pompelmoezen & bananen, verlaten we fruit- & groentenloos (van privé-tuinen blijven we weg!) het schattige eiland. Zoekend naar een veilige waterweg dinghieën we naar onze dobberende dame en snorkelen even wat rond het weelderige koraal.
In de boordoven rijst er een vers gebakken pizza 🍕.
De deining zorgt voor een aangename swing, waardoor we heerlijk in slaap wiegen.
