Zondag, 18 - dinsdag, 20 februari ‘18 (UTC -10u = -11u tijdsverschil met BE(=UTC +1u)!)
3,5 mijl verderop ligt het privé-eiland, ‘Kamaka’. De eigenaar/bewoner is enkele weken geleden overleden. Indien je hier wenst te ankeren, is toestemming vooraf nodig. De zoon, Tehotu, eigenaar van de pizzeria in Rikitea, proberen we meerdere malen te pakken te krijgen, maar er geeft niemand thuis en de pizzeria is nog niet open geweest sinds onze aankomst (openingsdagen: vrijdag- & zaterdagavond). Toch willen we even ankeren bij het eiland om te snorkelen. Hopelijk nemen ze ons dit niet kwalijk.
Voor het eiland zou er tussen het koraal een zandspot liggen, net groot genoeg voor twee boten. Al van ver spotten we de licht blauwe kleur in het water tussen de donkere plekken. Kwestie van op het juiste moment het anker te droppen en hopen dat ie in het zand valt, alvorens de boeg wegwaait. Ook nu is de wind ons gunstig gezind en graaft de Rocna zich netjes in het zand in. Onze visboeien blijven we ten allen tijden gebruiken om alsnog, indien we draaien, de ankerketting te vrijwaren van het omliggende koraal.
Onderons blijkt het een druk bewoont aquarium.
Boven ons jagen vogels om ons heen. Kleine fregatvogels proberen de vangst van de andere vogels af te snoepen. Enkele van de fantastische zwevers proberen een rustplaats aan boord te zoeken. Een ‘red footie’ slaagt erin om boven op de giek te landen. Even poseren tijdens een fotomomentje en dan mag ie weer vertrekken 📸.
Wanneer het donker wordt, beginnen de vogels op het eiland een concert te geven 🎶🎵🎶, met deze vogelgeluiden en een kabbelende beweging dromen we weg in onze kooi.
De volgende morgen komt er een bootje langs. Het is Tehotu, de zoon met zijn twee kinderen en enkele mannen, die komen werken op het eiland. Hij is vriendelijk en nodigt ons uit om een kijkje te komen nemen.
De route naar het strand is niet evident, door het grote koraalrif en de bommies erom heen. Gelukkig hebben we hun route vanmorgen met de verrekijker gevolgd, terwijl ze tussen het rif en de vele patatten slingerden en zo geraken we zonder één er van te raken, met ons Sensation-tje of de schroef van de buitenboordmotor, aan land.
De mannen zijn druk aan het werk, met bosmaaiers maken ze de natuurlijke paden vrij. Ze wijzen ons de weg naar de top en verteld dat we papaya’s mogen plukken onderweg. De wandeling naar boven gaat over een slingerend pad langs nog enkele woningen van zijn vader. Geen deuren of ramen, zaols we meer zien in Frans Polynesië, alle bezittingen open & bloot. Daarom dat je ook anders hier niet gewenst bent, dat begrijpen we.
De uitzichten die we aanschouwen zijn weer postkaart-waardig. Helemaal beneden zien we onze dame dobberen in het aquamarijn blauwe water-/zandspot. De wind en deining nemen haar er over, dus geen mastfoto-plaats. Boven treffen we een waterbekken aan, dat zich meer voordoet als een vijver met enkele vissen en bezaaid ligt met dode kikkers (of zijn het padden?!). De geur is alleszins wat minder 👃🏽!
Overal zien we grote hoge papayabomen, de vruchten hangen buiten ons bereik. Gelukkig treffen we enkele kleinere exemplaren waar we wél bij kunnen en plukken drie mooie vruchten. De bananenbomen dragen volgroeide vruchten aan hun lange stammen. Er staat ook een vijgenboom en enkele rode peperstuiken. Hiervan nemen we wat mee. De gedachte aan een slaatje van vijgen met geitenkaas doet ons watertanden. De rode pepertjes laten we drogen om allerlei gerechten te ‘spicen’ 🌶🌶🌶. Enkele ananasstruiken staan er wat verlaten bij. Één van hen draagt een vrucht 🍍. Aangezien het de enige is en hier niks over is verteld, laten we ze onaangeroerd, aangezien het waarschijnlijk de enige ananas is op de hele archipel.
Weer beneden maken we nog een praatje onder het genot van enkele koekjes, zodat ze weer wat energie krijgen. Ze melden ons dat ze morgen bananen gaan oogsten en we weer mogen komen. We bedanken hen hiervoor, aangezien onze laatste oogst aan boord net rijp is en we nog wél even bananen-zoet zijn voor de komende dagen 🍌🍌🍌. We nemen afscheid en geven de kinderen elk een papieren-Zensation-bootje als souvenier en bedankje.
De volgende ochtend duikelen we het aquarium in en aanschouwen het koraal en zijn bewoners. Vele kleurrijke papegaaivissen poseren voor de camera. Er is een nieuwe soort , die van kleur op hen lijkt, maar de afgeplatte stompe dikke kop heeft van een Mahi Mahi.
Op de zandspot, niet ver van ons anker, ligt een groot oud anker. Gelukkig houdt de visboeien onze ankerketting hoog genoeg om vrij te blijven van dit stuk oud ijzer. Mogen er niet aan denken dat onze ketting hier weer in verstrikt zou zijn 😱.
Zorgvuldig halen we onze ankerketting binnen en gaan we anker op naar een andere plaats.
