Dag 3: Vrijdag, 2 oktober ‘19, 16u - zaterdag, 5 oktober
‘19, 16u (UTC Fiji +12u = +10u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)
Resultaten na 24u:
Afgelegde afstand: 158NM over de grond (1kn stroom tegen!)
Gemiddelde snelheid: 6,58kn
Gemiddelde knopen wind: 16kn
Positie: 24°22’23S 172°51’99E
Afstand tot bestemming: 654NM
Hunter Ridge ligt op onze route. Dit is een ‘plateau’ van
1000m diep dat ‘seamountain’ (zeebergen) bevat van 600 tot 800m. Een beetje de
‘Grand Canyon’ onderwater. We gaan hier van een diepte van 6000m naar 1000m en
minder. De zee bots hier heftig langs alle kanten.
The Captain is op wacht, wanneer ik hem plots hoor roepen,
gevolgd door een knal en emmers water die naar binnen donderen. Een venster van
de buiskap ontploft! The Captain is tot op zijn lijf drijfnat en helemaal van
zijn melk. Hij zag, naar eigen zeggen, een ‘berg’ water op hem afkomen. Wat een
kracht dat die zomaar een plastiek raam eruit knalt. Nu, de ramen waren al
zeker aan vervanging toe en eigenlijk de buiskap ook. Dus de plastiek is wél
wat verhard & verzwakt. Maar toch blijft de inpakt van een golf
indrukwekkend. De zetel is bedekt met lagen plastiek (vacuümzak eromheen),
matrasovertrek en nog enkele handdoeken om de rond spattende druppels zeewater
op te vangen, zodat de salon-slaapplek wat droog blijft.
Alsof dat nog niet genoeg is, vallen even later alle
navigatieinstrumenten uit: geen AIS, positie/GPS, diepte, windmeter, snelheid,
koers, automatische piloot... waarschijnlijk is er ergens een
stroomonderbreking. Misschien ligt er kabel ergens in zeewater. Wat wil je met
de massa’s zeewater die over ons zijn heen gekomen... Sea-talk communiceert dus
niet meer met kaartplotter. De plotter/navigatiesysteem werkt nog en de interne
positie ook. Sturen wordt overgedragen aan onze windvaansturing. ‘Selfie’ heeft
even geen back up van haar vriend ‘George’ de automatisch piloot. Ze doet het
zonder hem uitstekend!
Ondertussen neemt de wind af en wordt in de nacht de
kotterfok naar beneden gehaald en wordt de genua uitgerold.
Bij het eerste daglicht gaat het bedieningspaneel aan de
navigatietafel eruit, alsook worden de zekeringen van ‘Raymarine’ boordcomputer
gecontroleerd. Er is er één doorgebrand. The Captain meet alles uit, koppelt
een kabel af, vernieuwd een zekering en voilà, we hebben weer functionerende
navigatie instrumenten en ‘George’ kan ‘Selfie’ weer bijstaan. AIS en de
dieptemeter zijn nog afwezig, maar dat is geen ramp. Wij zien hierdoor geen
andere boten op de plotter. De vraag is of het zenden nog wél werk en dus andere
boten ons signaal nog wél oppikken? Extra rondkijken dus naar andere schepen.
Dan pakken we het volgende probleem aan: het venster van de
buiskap. Transparante plastiek hebben we niet mee, maar een stuk van een oud
dacron-zeil kunnen we als dichting gebruiken. Belangrijk is dat het water tegen
houdt en het ons beschermt tegen de wind.
Dit wordt een groot hand-naai-project! Eerst zetten we een
band van de boven- naar de onderkant van het open gat. Daarna plaatsen we het
dacronzeil erover en naaien maar. The Captain zit langs de buitenkant op het
dek en ik wring me onder de buiskap aan de kajuitingang. Van binnen naar buiten
en omgekeerd, zo gaat de naald door het dikke materiaal. Teamwork dat véél tijd
vraagt en vervelende lichaamshoudingen. Pauzes worden regelmatig ingelast, de
Belgische Jules Destrooper wafeltjes (gekocht in NZ) geven the Captain weer
energie en moed, het juiste comfortfood is belangrijk. Onze lijven kreunen van
het naaiproject. Mijn ribben zijn gevoelig. Niet praktisch of makkelijk om op een
hellend schip je evenwicht te bewaren, de juiste positie met de naald voor de
naaisteek te vinden en kracht te zetten om door de lagen canvas, plastiek &
dacron te steken... Het zonnetje kijkt toe... de schoonheidsprijs zal dit
naaiproject niet winnen, maar we zitten weer droog ;-)
We sluiten een mooie zeildag af.
